De vredesduif vliegt van site naar site, door zo veel te landen als maar mogelijk is. Alsjeblieft, help de duif om een lint te maken, rond de wereld. door hem mee te nemen naar jouw site, of om hem aan iemand anders te geven voor hun site, door hem een plaats te geven in een ander werelddeel of in die delen van de wereld waar strijd en chaos heerst
Meerdere mensen waren geïnteresseerd in mijn gesprek met F.P. Met name "oud" collega's hadden ons "onderonsje" aangegrepen om mij alweer te wijzen op het naïeve in mijn psyche. " Geloof je hem...." werd er keer op keer gevraagd....." hij is regio-directeur, man en wit" Witte mensen hanteren andere maatstaven als het gaat om vertrouwen. Als het gaat om waarden en normen in een zakelijke setting. Als het gaat om een arbeidsmarkt gelieerde plek. " Ach" , wimpelde ik de opmerkingen weg.." ik zou toch ooit iéts moeten geloven....?" " Het was een open gesprek. En zeker van mijn kant zeer open en eerlijk" . Als ervaringsdeskundige ben ik gespecialiseerd in zelfkennis. Een onderdeel dat mij helpt om situaties aan te kunnen. Regelmatig maken collega's nare opmerkingen of spelen ze een smerig spel op hoog niveau. Dan ligt het aan mij om hen niet te laten merken wat dit spel met mij doet. Dat maakt de zaak - voor hen - verwarrend. Ieder ander was uit haar vel gesprongen of had, de boosdoener op z'n minst een klap op haar hasses verkocht. Maar ik niet! Ik doe alsof mijn neus bloed en de ander lijdt zichtbaar onder haar eigen poker.
Wederom is het duidelijk dat mijn " oud" collega's en anderen gelijk krijgen. Als ik op 26-09 van twee TC'ers te horen krijg dat F.P. nog steeds niet met ons opperhoofd gebeld heeft. " Hij zit in Polen voor de Eures", wordt mij medegedeeld. " en op je vraag of je hier werkt of hier zit, daar over willen wij met je praten". " Wil je ingeroosterd worden binnen het servicebureau voor de tijd dat je nog hier aanwezig bent. Wél is het niet van toepassing dat jij je werkzaamheden buiten het hok uitvoert. Dat zal teveel vragen teweeg brengen." Ik voel mij er alweer ingeluisd. Een homerisch lachje wordt geproduceerd zonder dat ik het door heb. Zelfs mijn alter ego is moe. Ik voel de lach niet meer.
De stad schoon en veilig. Sterk en sociaal. Hier gaat hij voor. Onze gastspreker en sterke man die zich in de race stort als lijsttrekker. D.S. Sterke punten..... voor sommige utopische vooruitzichten. Toch zijn ze haalbaar, beargumenteert hij. In dit leven? De vergadering van de Fractie verloopt voor mij als "nieuwkomer" erg chaotisch. Klinkt politiek correct en toch ook alsof de politieke taal niet onze eigen taal is. Ligt niet aan de deelnemers, hoor! Deze hebben vele jaren ervaring en weten gewoon waar ze over praten. De voorzitter heeft af en toe moeite de wervelwind van woorden in goede banen te leiden. Ik bespeur een volle overgave als zijn collega's de maatschappelijke wanorde ten berde brengen. Ze snappen elkaar, geef ik toe. Eens zal ik dat misschien ook snappen. Eens. Volgende week zit ik er weer.....hopen dat ik dan al een beetje ingelezen ben......en kan ik, hoop ik, minimaal 1 of 2 items snappen.
Vertrouwen hebben is in de wetenschap gedefinieerd als een `positieve perceptie over het gedrag van de ander´. a: het nakomen van afspraken (prommisory) b: het competent verrichten van de taken (competence) c: welwillendheid (goodwill)
Waar de wetenschap nog geen antwoord op weet is waarop vertrouwen nu eigenlijk gestoeld is. Is het EIGEN BELANG of is het HET BELANG VAN DE ANDER. In ieder geval is het verbonden aan emoties en persoonlijke banden. In een propositie over vertrouwen is de conclusie dat vertrouwen alleen op emoties gebaseerd is indien de betrokkenen een vriendschap hebben opgebouwd. Dit houdt meer in dan " met elkaar kunnen opschieten". Het vereist gevoelens van affectie en warmte en de betrokkenen of de personen in kwestie, zien elkaar ook buiten de zakelijke relatie om.
Samenvattend is vertrouwen de verwachting dat de andere partij zich coöperatief zal gedragen. Belangrijkste bronnen zijn economisch belang en emoties.
Vertrouwen gebaseerd op economisch belang (zakelijke gronden) verandert niet, tenzij er een eigen vriendschap ontstaat.
Na alles wat ik had meegemaakt sinds 1998 bij Arbeidsvoorziening/ CWI was de uitnodiging deel te nemen aan een " onder-onsje" wel het laatste waar ik op zat te wachten. En toch, heel paradoxaal, wilde ik niets anders. Eens en voor altijd wilde ik af van de paparazzi van het bedrijf waar ik voor werk. De meest idiote en wilde verhalen deden de ronde, ieder voegde er het zijne aan toe en mijn rugtas met bakstenen werd alleen maar zwaarder. Het is maar dat ik een zeer sterke psyche heb anders zat ik ergens aan boeien in een huis voor idioten in meervoud. Ik nam aan dat het weinig zin had om het gesprek voor te bereiden want ik begon steeds meer te geloven dat NIET IK gek was maar dat ik te midden van een stel malloten mijn eten moest verdienen. Deze theorie baseerde ik op het feit dat leidinggevenden met zg. HBO plus opleidingen en vele management trainingen, in staat waren te denken dat alles wat er om mij heen gebeurde, puur en alleen door mij veroorzaakt werd. Zie je 't al voor je: Ik kom binnen - werk met meerdere mensen - die niets doen of zeggen - en ik reageer " ja goed zo" waarop reageer ik???????? Ik ben een denker - geen prater ...zie 't al voor je ...ik praat tot mezelf en de medewerkers ...die nooit iets doen (trouwens heb je je wel afgevraagd of ik met mensen werk of met robots? dan zit je goed), die raken van slag...want ik heb het gedaan. Ik ben arrogant, ik luister niet...ik jaag mensen op de kast (hahahaha zie je mij al in harnas voor de kast staan met mijn leidinggevende erop ....) Ik ben cynisch....en sla door........... Met het adagium...." als leven een lijdensweg wordt dan is sterven een gewin" ging ik richting Roosendaal. Relaxed want ik was er van overtuigd dat het cynisme waarover men praat gewoon een verbloeming is van mijn echec. Ik was voorbereid op een zedenpreek waar ik toch maar weer alles had gedaan, de collegae de kast op had gejaagd......men niet op mij kon rekenen want ik was ziek, zwak en misselijk...........en ga zo maar door! Maar dan................valt F.P. met de deur in huis. " Ik heb geen lange epistels uit je dossier gelezen, zegt hij". " Neen, ik wil een men-tot-mens gesprek met jou" . Het glazuur vloog mij bijna spontaan van de tanden. Ik wist niet wat ik hoorde! Het scheelde echt een haartje of ik was hem spontaan om de hals gevlogen. Echter, een ervaringsdeskundige als ik, trapt niet in het eerste en beste lokkertje. Neen, vertrouwen en wantrouwen kunnen niet zonder elkaar. En sinds 1998 heb ik geleerd dat een leidinggevende van Arbeidsvoorziening/CWI écht niet te vertrouwen is. Hij vertelde dat hij ondertussen meerdere medewerkers heeft gesproken die de vele reorganisaties amper overleeft hebben. Dat hij als geen ander (en nu komt het hahahahaha) begrijpt dat waar er gewerkt wordt NOOIT één persoon alle schuld kan krijgen. Dat ik dit thans met een vleugje humor schrijven kan is omdat humor overwonnen droefheid is. Ik kon geen decibel produceren. Ik staarde die goeie man aan......... Hij wilde meer weten..............anecdotes zat................mijn zelfkritiek en mijn zelfreflectie waren voor hem een teken dat ik gelouterd was door de bijna 13 jaren die ik voor zijn bedrijf werkte. Hij had begrip voor het feit dat ik nu drukdoende was alles een plekje te geven en op zoek wilde gaan naar een meer serene omgeving. Ook mijn ziekte was voor hem duidelijk. Na uren van praten, lachen, praten en zoeken naar woorden en oplossingen kreeg ik het volgende advies mee: " Mijn verzoek zal hij eerst juridisch onderzoeken......hier ga ik later op in ...en voor the time being ga ik maandag morgen 19-09 naar kantoor Schiedam en hij gaat zich voor de volle 100% inzetten om een gepaste werkomgeving voor mij te vinden" Dit zal niet morgen zijn, niet volgende week, lets hope........niet volgend jaar. Want dan lig ik ergens in een psychiatrisch kliniek........................
Als rond 16.30 uur een van Marokkaanse afkomst coördinator belt......kan ook zij haar oren niet geloven...IK een goed gesprek met F.P.? Aan haar intonatie hoor ik dat ze mij liever in tranen aan de telefoon had gesproken...jammer voor haar....MIJN GOD IS EEN BETROUWBARE GOD....HIJ is mijn metgezel geweest...................alleen op HEM kan ik vertrouwen. HIJ heeft mij weer bewezen dat als ik " twee paar stappen zie gaan in het zand .....HIJ mij gedragen heeft " .......
Ik ben woest en dan ook woest kwaad. Ik weet niet zo goed op wie maar ik ben van plan een actiegroep op te zetten. Handtekeningen verzamelen en de politiek dit voor te leggen. Ik ben dat geouwehoer over allochtone jongeren spuugzat. Heel veel jongeren zetten zich voor meer dan 100% in. Ze zijn in Nederland geboren, dezelfde opleidingen genoten als de autochtone jongeren en weten evenveel zoniet meer dan vele autochtone jongeren. Ze zijn tenslotte meertalig en genieten van vakanties in land van herkomst van hun ouders. Zo is het mijn dochter ook vergaan. Ze reist al van jongst af door Europa. Iedere vakantie zorgde ik ervoor dat ze op z´n minst iets mee kreeg van de natuur, wat cultuur, zon, zee en strand. Al op de middelbare school merkte ik op dat onze kinderen steeds weer er op werden geattendeerd dat ze maar liever naar het LBO kunnen inplaats van de MAVO of HAVO. Ik hoorde van andere allochtone moeders dat ze het advies kregen hun zonen op een LTS te plaatsen want dan hadden ze tenminste een beroepsopleiding. Self-fullfulling prophecy. De kinderen kozen voor het laagste niveau met als resultaat dat veel en veel later de arbeidsmarkt op kunnen. Hoe zo we houden ze lekker dom? Veel en veel later dan autochtone leeftijdsgenootjes kunnen ze een eigen leven opbouwen en deelnemen aan de economische groei van het land. Dit alles heb ik jaren kunnen volgen. Enerzijds door interesse in de maatschappelijke ontwikkelingen en de politiek, anderzijds door mijn werk als consulent arbeidsmarkt. Vele jaren heb ik de gang van zaken gevolgd om te voorkomen dat mijn dochter slachtoffer zou worden van de vreselijke discriminatie op de arbeidsmarkt. Ondanks de docenten van de MAVO Spijkenisse er van overtuigd waren dat ze niet intelligent genoeg was om succesvol de MTS (thans MBO) opleiding Algehele wooninrichting, op de Hout- & Meubileringscollege af te ronden, kan ik melden dat zij deze met vlag en wimpel heeft behaald. De HBO opleiding Communicatie & Journalistiek heeft ze eveneens met veel plezier gevolgd. Door ziekte mijnerzijds besloot fulltime te gaan werken zodat ze op haar 23ste alvast kon oefenen met zelfstandig wonen. Ze was 17 jaar toen ze haar eerste vakantie baantje had. De Mc Donalds op de catamaran van Hoek van Holland naar Harwich leek haar leuk en ja hoor...ze werd aangenomen. Voor de vroege dienst moest ze om 04.00uur uit bed om de trein van 05.00uur naar H.v.H. te halen. Met de late dienst was ze rond half twaalf 's nachts in Rotterdam. Twee maanden lang heeft ze dit volg gehouden. En geloof mij.....nooit heeft een moeder zo gebeden als ik in die tijd. God luisterde waarschijnlijk niet meer naar mij....zo moe was Hij van mij. Ik was zo ontzettend blij toen de tijd achter de rug was. Alles heb ik doorstaan om dat zij zo graag wilde. Ze heeft een enorme doorzettingsvermogen en een arbeidsethos waar zelf de meest notaire workaholic jaloers op is. Afgelopen jaren heeft ze al aardig wat baantjes gehad. Uitzendbureau's plaatsen zetten haar gemakkelijk weg. Nooit is ze lang werkloos geweest. Maar de naald die steekt zit hem in het feit dat de vestigingsmanager van de Fortisbank in Schiedam haar, nadat ze meer dan een half jaar daar gewerkt heeft, aangemoedigd heeft te solliciteren op een interne functie. Na een assesment bleek dat ze niet assertief genoeg is. Nou ja. Assertiviteit is een moment opname. Ja toch? Hoe vaak slaat assertiviteit om in ombeschoftheid, in het nutteloos kwetsen van een ander. Assertief ben je op het moment dat het van je gevraagd wordt. Als er zich een situatie voordoet. Geen vuiltje aan de lucht. Volgens de vestigingsmanager had ze voldoende tijd om zich in de functie in de frontoffice in te werken. Ze gaf handen vol geld uit aan passende kleding, ging alleen in de weekenden stappen want wilde altijd bijtijds op het werk zijn etc etc. Mijn de clue was dat in zomer maanden velen op vakantie zijn. Vestiging Schiedam kampt ook met zeer vruchtbare vrouwen die zorgen voor hiaten in hun schedule. Dus heeft die smerige klootzak gedacht ......ik houd Naomi een worst voor en zodra mijn medewerkers er weer zijn kan ik haar dumpen. Ze is toch uitzendkracht, ze is al 24 jaar oud dus kan ik een goedkoper kracht inhuren. Dan realiseer ik mij dat de vakbonden pleiten voor het afschaffen van het minimumloon. Ook dit is een item dat de jongeren parten speelt op de arbeidsmarkt. Maar er is nog een addertje onder het gras. Sinds die aanslagen van de Islamieten - of liever gezegd de extremisten - hebben de werkgevers een reden te meer om in Nederland geboren allochtone jongeren, over een kam te scheren. De harder wordende maatschappij, die verschrikkelijke discriminatie op de arbeidsmarkt treft onze jongeren meer dan ooit. Ik ben kwaad, ik ben woest en ga nu actie ondernemen. Ik wil de politiek laten weten dat dit niet meer kan. Genoeg is genoeg. Iedere moeder vindt haar kind lief maar als ik zo lief was als Naomi.......zat ik niet hier.....ze is betrouwbaar, heeft geen schulden, heeft een positieve levensinstelling en heeft met niemand en dan ook niemand ruzie. Wie wilt niet zo'n dochter hebben in een tijd dat jongeren bijna geen houvast meer hebben.......geen idealen .....niet weten of ze vis of vlees zijn..................Ik heb een fantastische dochter.....maar mijn hart breekt telkens weer als zij te horen krijgt dat ze niet goed genoeg is, dat ze niet past in het team, dat ze fouten maakt. Wie perfectionisten wilt moet voor robots kiezen. Want wij blijven mensen en ik zal er alles aan doen om mijn dochter mens te laten blijven. Ze is het waard!
Onlangs kreeg ik een stuk in handen dat aangemerkt is als zijnde een " persoonlijk geschreven stuk om als praatpapier te gebruiken waar nodig." Het stuk is geschreven door de HRM'er van het CWI. E.B. en ik hebben een verleden. Want wees eerlijk...wat is het heden zonder een verleden. Ik leerde hem kennen toen ik na een interne ontvlechting in 1998 op een arbeidsbureau moest gaan werken. Het adagium was `mens volgt taak´ .Na een korte pendel tussen het Werkcentrum - waar men niet wist wat ik kwam doen en A.L. besloot mij tijdelijk thuis te dumpen - en het arbeidsbureau, was het duidelijk dat ik er aan moest geloven. Deze verschrikkelijke hel, met medewerkers die helemaal niet op hun niveau konden communiceren, een fysieke ruimte die zo vies was dat je nog liever je broodje op straat verorberde, dan daar binnen, hier zou ik meer dan 8 uren per dag moeten doorbrengen. De wijze waarop de klandizie werd aangesproken had iets weg van vroegere strafkampen. Commando's en vernedering. In deze setting heb ik E.B. leren kennen. Een jongeman die niet paste in het interieur. Zich regelmatig verschool op de enige (afsluitbare) werk ruimte en drukdoende de dossiers in het PGI systeem door te nemen. Het was alsof hij - met name de vreselijke drukte zoals allochtonen zich kunnen manifesteren, over zich heen liet glijden als een boa op de schouders van een premature verlepte Parijse danseres. Bij de zoveelste reorganisatie werd hij gepromoveerd tot projectmanager bij het MKB traject voor allochtone jongeren. Een pas aangetrede vrouwelijke HRM 'er had bedacht dat ik paste in de groep ondersteuners van het project. De groep bestond uit M. bijn 65 jaar zat haar tijd uit, C. ooit management assistente van D.R. verstigingsmanager - die haar flink door de mangel had gehaald en A. een andere medewerkster die hard was weggelopen van Schiedam toen ze voor van alles en nog wat was uitgemaakt. Met mij erbij was de groep " kneusjes" dus volledig. Ook hier had ik de tijd om E.B. van een andere kant te leren kennen. Ons verleden werd volledig toen E.B. bij de opheffing van het MKB-project solliciteerde naar de functie van HRM' er met als specialisatie Arbo. Hij wist dat degene die op die stoel zat, door langdurige ziekte, waarschijnlijk niet terug zou keren. Zo sukkelen we dus verder E.B. en ik. Ik als een vlo in zijn vacht en hij als een teek op mijn huid. Het min-project waar hij in zijn stuk aan refereert stamt af uit de tijd dat leidinggevenden medewerkers die vermeende onaangepast gedrag vertoonden , op een voor hen passende maar voor de medewerker zeer vernederende wijze konden aanpakken en wegzetten. Bij dit project waren J.R. de nieuwe vestigingsmanager ook Queen of Mean genoemd in de wandelgangen en later de zeer elitaire S.B. de zoveelste vestigingsmanager in twee jaar voor dit object. Als ik om dit "praatpapier" vraag ligt het al in handen van de bedrijfsmaatschappelijk werkster J.F. die mij erop attendeert en hoogstwaarschijnlijk bij de regio manager F.P. waar ik op donderdag 15-09 op gesprek moet. De zoveelste regio manager die - naar mijn mening - niets weet over mijn verleden bij Arbeidsvoorziening/CWI. Over al die ontvlechtingen, reorganisaties, fusies en nog meer ontvlechtingen. Over al die "bazen" die met mij opgescheept zijn geworden van de een op de andere dag. Die door een lacune in hun sociale vaardigheden niet in staat waren mij de juiste werkzaamheden te laten uitvoeren. Over vertrouwen gepraat. Wat is vertrouwen? wordt vervolgd.
Wat een dag zoal met zich kan meebrengen. Mijn zeer goed opgezette planning voor het weekend is om vele redenen voor niets geweest. Niets waar ik mij zo op heb voorbereid is doorgegaan. Geboycot door leuke en minder leuke dingen. Maar als je als mens, dat wat wel ´gebeurt´ accepteert en laat gebeuren krijg je er ook veel voor terug. Mijn zaterdag werd geboycot door ziekte. Een slopende blaasontsteking dwong mij toe te geven aan de chemische stoffen van een Antibioticum kuur. " Zal echt wel moeten" had de huisarts geroepen toen zij merkte dat ik met heel veel water drinken, mijn eigen recept had bedacht. " Je zult echt aan de chemische troep moeten, vrouwtje....kan niet anders ....chronisch of niet....deze kuur zal je redding zijn ....." Na een - voor de zoveeelste keer - koortsaanval besloot ik te starten aan die vreselijke therapie. De zondag was al een week van te voren gepland. De Koningskerk in Amsterdam had een zeer bijzondere dienst. Met mijn 90-jarige tante - die eigenlijk niet mijn tante is maar een zusje van mijn Peetmoeder - zou ik de dienst bezoeken. Dan blijkt dat ik ziek,zwak en misselijk ben van de medicijnen, er geen tram voor 8 uur 's morgens rijdt en ik nooit op tijd in Amsterdam zal aankomen om het belangrijkste deel van de dienst te kunnen bijwonen. Uren spraken wij aan de telefoon en ik besloot mijn zondag anders in te vullen. Niets werkte mee en als ik depri ben of het is saai weer...ga ik schoonmaken! Op dit moment is mijn huis zo schoon dat je van de vloer eten kunt. Maar dan moet je eerst je eigen eten laten vallen natuurlijk!. Hoe ik de avond ga invullen....werk zat....verhalen van de kinderen uitwerken, stuk voor mijn therapeut uitwerken....of gewoon hangen voor de TV. Moet toch kunnen......................fijn weekend.
Het was effe schrikken. Goed voorbereid kwam ik aan op BSO Makandra. Mijn eerste schrijfdag met de kinderen. Ik maakte kennis met de begeleiders. Het voelde druk en rommelig aan en ook wel onrustig. Een "meester" zoals de kinderen hem noemen, vertelde dat het zijn verjaardag was en dat ook Selina, een van de meisjes uit de groep, 12 jaar geworden was. Ik werd getrakteerd op een lekker stukje vlaai met slagroom. De jongens die er zaten besloten met de deur in huis te vallen en vroegen wie ik was en wat ik er kwam doen. Drie meisjes zaten erbij alsof ze een zware dag achter de rug hadden en lieten de twee "heren" hun gang gaan. "Ik ben de juf die met jullie het boekje ga maken" zei ik hakkelend, zoekend naar de juiste woorden. "Dat is jullie toch al verteld....? Ik hoopte op een hoeraatje of een halleluja- reactie waarschijnlijk.....want ik kon het niet verhelpen......maar het boze geroep "ik ben niet van plan te gaan schrijven.....ik heb al de hele dag op school gezeten........ééécht niet........" voelde helemaal niet welkom aan. De leidster ging onbekommerd verder met het ronddelen van snoep en de jarige Selina was drukdoende met haar cake. Ik had dus alle tijd om mijn theorie in mijn broekzak te stoppen en, ter plekke een andere strategie te bedenken. We startte met - Goddank - de 5 koppige leiding die de touwtjes zeer strak in handen heeft. Ik stelde mij voor en begon de kinderen te complimenteren. Te vertellen dat ieder kind leuke verhaaltjes in het hoofd heeft en dat ik bereid ben die verhaaltjes te bundelen. Ik bleef complimentjes uitdelen en toen Lex, een blanke ADHD'ertje, door alles heen bleef bewegen, roteren en praten besloot ik hem zijn verhaal te laten vertellen. De opdracht was de hoofpersoon of -personen flink aan te dikken. En ja hoor..... de meeste kinderen wilde deelnemen aan de workshop. Ik had ze zo ver......en ik kon tevreden met "hoofdpersonen" en bloedige verhalen naar huis.
Al geruime tijd ben ik zoekende naar de motivatie tot destructie in het gedrag van een collega. Roddel en achterklap is aan de orde van de dag! Ze stopt enorm veel energie in het doen alsof ze met iets nuttigs bezig is op het werk door nonstop verbale explosies op ons los te laten. Ze leek me iemand die alle materiële behoeften reeds vervuld heeft(ze is over de 40) dus nu aan zelf-actualisatie kan gaan werken. Potentie zat! Door een versnelde schildklier heeft ze een verhoogde werklust. Zeer creatief in het manipuleren van de "lagere" leidinggevenden maar vooral een satanische probleemoplossend gericht denken! Alle gaven die Rogers aandraagt in de psychologie van motivatie. Zij het dat Rogers uitgaat van een progressieve ontwikkeling van het menselijk individu. Indien de persoon ontevreden en onaangepast is; en de congruentie tussen het zelf en het ideale zelf te groot is, is het gevolg dat deze persoon angstig is en onzeker. Dit beeld draagt mijn "collega" met zich mee! Deze discrepantie wilt ze steeds weer op mij projecteren en voert de meest onmenselijke handelingen uit om pesten haar dagelijkse bezigheid te maken. Volgens McClelland (1917) en Atkinson (1923) is een motief altijd verbonden met een bepaalde emotionele toestand: het is een verwachting van een affectieve verandering. Haar tijdelijk contract wordt in januari 2006 niet verlengd, ik zit er vanwege zelf aangevraagde demotie na twee hartproblemen ( WPW en een Angina Pectores), voor een jaartje. Ik heb een vast dienstverband al langer dan twaalf jaar. In haar verwoedde poging haar werkplek te behouden (om wat voor materiële reden dan ook) leidt zelf tot het uitnodigen van alle 56 medewerkers van de vestiging incl. de leidinggevenden voor een bbq op haar "landgoed". Over lobbyen gepraat en het omkopen van leidinggevenden! Wordt vervolgd!
Wanneer het hart iets in bewaring heeft blijven de beelden héél een leven ongeschonden. Jouw eerste glimlach heb ik zo vaak herbeleefd, wel duizend maal heb ´k jou opnieuw gevonden.
Generaties.
Jong mensen protesteren Roepen ´t is een treurig zootje en al ben ik niet meer zo jong ik zit toch in hetzelfde bootje.
Zij verwijten deze wereld een geweldig aantal floppen ´t klopt want in mijn jonge jaren, was ie ook al naar de knoppen
Wil je veel meer foto's zien of info lezen neem dan een kijkje in mijn archief.
http://www.bloggers.nl/Mildredenzo
WIL U EEN BERICHTJE ACHTERLATEN KLIK DAN ONDER EEN ARTIKEL OP 'REAGEER'. KAN ONDER IEDER WILLEKEURIG ARTIKEL, FOTO, BERICHT OF GEDICHT.
God kent geen stiefkinderen.......Kinderen zijn Kinderen!
