De vredesduif vliegt van site naar site, door zo veel te landen als maar mogelijk is. Alsjeblieft, help de duif om een lint te maken, rond de wereld. door hem mee te nemen naar jouw site, of om hem aan iemand anders te geven voor hun site, door hem een plaats te geven in een ander werelddeel of in die delen van de wereld waar strijd en chaos heerst
Christmas is a holiday for friends, However they may be, or not, related. Remember that the three wise kings were strangers In search of one remote, uncanny dream. So may we all be far more than we seem, Together bound for dark and haunting changes, More lovely for the loves we have created Along the lonely paths from means to ends, Stumbling towards that star of Bethlehem.
Het lag in de lijn der verwachtingen dat ik zou opteren voor werkzaamheden bij de Academie WerkBedrijf. Na drie jaar nauw samen te hebben gewerkt met deze afdeling die de interne medewerker bediend, vertrok ik naar Utrecht. Van Roosendaal naar Utrecht. Een korte overstap tijdens mijn 6de reorganisatie voor het bedrijf waar ik optimistisch startte in 1993.Maar zo "kort" is die overstap niet. Zo reisde ik in twee uren van deur tot deur naar m'n werkplek. Vaak in de Internationale trein naar Brussel. In deze stinktrein (geloof mij de wc's ruik je al op 't moment dat de trein Delft gepasseerd is en Rotterdam komt binnenschuiven) zat ik mijn tijd uit in de eerste klasse. De mannelijke medereizigers (ja meer mannen dan vrouwen in deze trein van 7.55uur) die wsl. op het laatste moment uit hun bed vliegen, geen tijd hebben om te ontbijten nog minder om hun darmen te legen. Ze ploffen met veel omhaal en arrogantie op de zittingen neer, om met de krant in de ene en koffie in de andere hand, te startten aan het ontluchten. Slechts twee of drie ontluchters hoeven hun dagelijkse portie lucht de vrije ruimte in te sturen en je kunt je voorstellen hoe weinig zuurstof er voor ons overblijft. Ik ben ervan overtuigd dat flatulentie tot hevige buikpijnen kan leiden echter een half uurtje eerder uit bed en aandacht voor de darmen, maakt een treinreis stukken prettiger en comfortabeler.
De jaren treinreizen van en naar Roosendaal werden regelmatig beïnvloed door te laat komende - en vertrekkende treinen, kapotte wissels, langzaamrijdende goederentreinen en stoptreinen, schietende jongeren, drugsrokende medereizigers uit het buitenland die in Roosendaal (grensstad) goedkoop hun handeltje komen inslaan en nog veel meer.
Bij het binnenschuiven wordt de trein gastvrij onthaald met de bittere geur van de suiker(bieten)fabriek. Mijn maag kan niets meer binnenhouden.
En na een flinke ochtendwandeling van ongeveer 12-15 minuten en lopend mediterend op mijn favoriete Disney tune "It's a small world after all" trotseer ik weer en wind om mijn baas te behagen.
Het kantoorgebouw binnen sjokkend word ik ontvangen door een beroepsbitch die praat alsof ze spijkers spuugt.
In het Amazonegebied is nog een andere ontdekking gedaan. Een mierensoort die in de Amazone leeft, heeft voor de voortplanting namelijk geen mannetjes meer nodig. De soort reproduceert zich doordat de koningin zichzelf kloont en genetisch identieke dochters op de wereld zet. Dat ontdekten Amerikaanse onderzoekers, die hun onderzoek publiceerden in een wetenschappelijk tijdschrift.
Deze mierensoort is volgens de wetenschappers van de Universiteit van Arizona de eerste soort die zich voortplant zonder seks. Het voortplantingsorgaan van de mieren is door de jaren heen onbruikbaar geworden. Alle mieren hebben hetzelfde DNA.
De onderzoekers weten niet waarom en wanneer deze vorm van voortplanting bij deze mieren is ontstaan. Wel weten ze dat het buitengewoon zeldzaam is voor mieren'.
Het is zondagavond. Mijn vrije week is weer achter de rug. Wekenlang heb ik uitgekeken naar deze lange week van vrijheid, overvloed aan tijd en vooral naar de leuke en gezellige dingen die ik zou doen. Mijn vreugde beleefde een hoogtepunt toen ik op donderdag 22 oktober mijn lade dichtschoof, pc uitdeed en de teamleden, die niet horen tot het team, gedag zei. Klopt, ons is gezegd 'wij hebben een teamdag maar jullie horen niet tot ons team dus nemen jullie niet deel'.
En dit klopt ook. De medewerkers die er zaten, twee vrouwelijke en twee mannelijke teamleden zijn uitzendkrachten. En ik, ik zit mijn tijd nuttig uit. Ben gedetacheerd naar de Academie. Wij werken keihard mee met het team, men verwacht van ons dat wij positief meedenken over het proces en vooral dat wij vrolijk, gemotiveerd en proactief zijn. Maar dat maakt ons dus nog altijd geen teamlid. Om ons tegemoet te komen kregen de bewakers van het fort een appeltaart en mochten wij twee broodjes voor de lunch bestellen. Veel keuze had ik niet want de broodjes waren besteld toen ik afwezig was en appeltaart lust ik niet. Niets kon mijn vrolijke stemming met een week rust in het vooruitzicht nog temperen.
Vrijdag 23 oktober had ik een lunch gearrangeerd voor een bevriend echtpaar dat over enkele dagen naar Suriname vliegt. Ze gaan overwinteren. Ik zie ze pas na drie maanden weer. Mijn oud-collega en vriendin had ik ook gevraagd. Vele malen hadden wij een afspraak lopen die altijd weer om een speciale en gegronde reden geen doorgang kon vinden. Mijn dochter had voor de reservering gezorgd.
Al bij al een hele lekkere lunch en een gezellige middag.
De dagen vlogen om. Elke dag heb ik zeker iets nuttigs gedaan, zoals gezellig koffie drinken, het laten aanmeten van een nieuwe bril (mijnes dateert van 2003). Ook medicijnen ophalen, de nieuwe kledinglijn bekijken, een bezoek aan de 'Art Event and Living' beurs en nog veel meer. Mijn bezoek aan De Utrechtse Bazaar daar wil ik het niet over hebben. Ik was binnen (na uren in een rij te hebben gestaan) liep naar de toiletten, deed mijn ding en ging Linéa recta weer naar buiten. Richting Utrecht treinstation. Ach ja, dit was echt niet my place to be.
Tussendoor kreeg het huishouding extra aandacht. En ook mijn hobby's zoals haken en nieuwe kerstkleedjes maken voor de komende feestdagen had alle aandacht. En de klok tikte door.
Voor ik 't wist was 't alweer vrijdagmorgen. Gauw pakte ik wat kleding en toiletartikelen in en stapte op de trein naar Arnhem. Het hotel was al via het internet gereserveerd, daar hoefde ik mij geen zorgen om te maken.
Het feestje was een en al ouderwets Surinaams gezellig. Mijn neefje vierde zijn 55ste verjaardag en vanwege de crisis had hij zo min mogelijk mensen uitgenodigd. Alleen familie en zijn beste vrienden en de rest van onze elastieke familie.
In de vroege uurtjes zetten mijn broer en mijn schoonzus mij af bij het hotel en het werd heel laat of heel vroeg ('t is maar hoe je 't wil bekijken) voor ik in bed belandde.
En nu zondag. Morgen moet ik weer. Heen en weer met de tram, trein en bus naar mijn werk. Heel gezellig op de afdeling, heel hectisch, veel te doen desalniettemin, ik kan 't niet laten mij alvast te verheugen op mijn volgende short break.
Onlangs kwam ik iemand tegen. Heel lang hadden wij elkaar niet ontmoet, niet gesproken of gemaild.
Ik vroeg; 'Waarom liet je niets van je horen?'
'per post stuurde ik jou nog een kaartje uit het buitenland, heb je dat ontvangen? '
Verbazing over en weer. Mijn hersenen begonnen te denken terwijl ik sprak. Terwijl ik de ander aankeek en wachtte op een antwoord.
Mijn ogen zagen de andere denken. En langzaam spuugde zij een woord eruit.
'eh, eh, ik dacht dat jij....................' en ze stotterde er op los. Mijn staren bracht haar in verwarring en mijn hoofd en ogen bleven denken.
Mijn filosofieleraar op de middelbare school zei:
'het vermogen om te kunnen denken heeft de mensheid enerzijds bevrijd uit het dierenrijk'.
Dieren denken niet, beweerde hij. Ze doen wat ze moeten doen en doen wat ze willen doen. Niet spontaan of zo. Neen, ze zijn niet gevangen tussen muren van waarden en normen. Ze zijn op de wereld en leven. Ze belemmeren zichzelf niet door te denken of de ander het wel leuk zal vinden. Nog minder vinden ze het belangrijk of de maaltijd voor de dag aan een norm gebonden moet zijn. Ze gaan met de flow mee en jagen en verorberen hun vangst.
Eindelijk komt haar woordenstroom los.
'Ik wist niet dat je 't leuk zou vinden als ik het contact met jou zou onderhouden'.
Zucht. Diepe zucht.
Hele verhalen vliegen in een aantal seconden langs mijn oren. Ze vinden hun weg naar een map op mijn harde schijf. Eens zal ik ze weer tevoorschijn toveren. Dat weet ik. Zo ben ik.
Ik ga op zoek naar informatie als ik die ook daadwerkelijk nodig heb. Nu ff niet!
Luisteren is niet makkelijk. Als iemand om welke redenen dan ook een andere pad opgaat, en jij daar geen deel van uitmaakt, laat degene gaan. Het is haar of zijn tijd om die weg af te leggen. Ooit als de natuur dat wilt, kom je elkaar weer tegen.
En dan maar hopen dat die muur van normen en waarden waar wij gevangen in zitten, een begripvolle gevangenbewaarder, ook wel ons geweten genoemd, heeft.
Zo niet blijven wij vastzitten in het patroon van pijn. Vaak onnodige pijn want denken is niet altijd relevant. Vaak los je met praten veel meer op. Laat de honden maar blaffen, de karavaan trekt gewoon verder!
Mijn leesochtend. Zondagmorgen. Ik lees eerst de blogs van vrienden en vriendinnen en natuurlijk alles waar ik naar verwezen wordt via mijn mailcorrespondenten. Je snapt dat ik aardig wat lees en zie op zo'n zondagmorgen. Gewoonlijk heb ik veel tijd om dat alles nog es op te slaan, te herlezen of op te reageren, indien nodig. Maar vandaag kan ik dat niet. Ik ga vanmiddag(na 12uur) nog wat boodschappen doen en spring op de metro naar Ahoy. Handwerkbeurs. Altijd de moeite waard een aantal uurtjes rond te dolen. Altijd wel een koopje te vinden en wie weet vind ik ook nog de juiste garens voor mijn haakwerk. Jaah, al geruime tijd ben ik weer aan 't haken. En dank zij mijn kleinzoon hoef ik niet met koude voeten te zitten want ik heb van hem een supergrootte slof gekregen waar beide voeten in passen! Is dat niet mooi? Zie foto.
Having the Task to give people Education and Support to get a Smile on their faces!
Eind augustus 2009 besloot de HRM afdeling salarissen mij voor iets meer dan
400,- te korten op mijn salaris. Ik werd gestraft omdat ik mijn OV jaarkaart niet bijtijds had ingeleverd. Wat zij niet wisten is dat ik dit wel gedaan had en dat degene die de kaart moest blokkeren verzuimd had dit te doen.
Na melding te hebben gedaan van het euvel aan de salarisafdeling en de nodige leidinggevenden, besloot ik de maand september in Gods handen te leggen. In geen geval, had ik besloten, mij druk te maken hoe ik de maand zou uitzitten, eten en drinken.
De maand september is zoals ieder andere maand verlopen. Mijn vaste lasten had ik uiteraard begin van de maand betaald. Zoals altijd kocht ik de dingen die nodig waren voor de drie maaltijden, overige benodigdheden voor het huishouden, ging één keer per week uit eten, mijn bakkie buitenshuis heb ik ook niet overgeslagen. En weet je, zelfs op de uitgaven voor mijn hobby's (boeken, breien, haken en allerlei onbenullige handycrafts uitproberen) hoefde ik niet te bezuinigen. Dagje uit en winkelen, mijn vaste hobby's, ook deze hoefde ik niet af te voeren.
Dit euvel heeft mij geleerd dat ik een maand best van minder kan leven. Dat ik in principe heel veel heb en weinig te kort kom om van te leven. Op niets heb ik bezuinigd en toch ben ik de maand september grandioos doorgekomen.
**
Met deze anekdote wil ik u laten zien dat indien wij een maandje met minder moeten doen, wij er niet onder lijden.
Terwijl er mensen op de wereld zijn die dit niet eenmalig meemaken maar dagelijks, maandelijks, jarenlang dit euvel moeten zien op te lossen. Leven van het minimale, met zieke kindjes, hele gezinnen die niet weten wat een hobby is. Want hun levenslange hobby is rond zien te komen en de dag uit te zitten.
Als iedereen die dit leest minimaal 50,- stort op rekening61.97.17.688 van T.E.S.S. Unlimited zijn de kinderen in Guatemala overdag onder de pannen.
NIEUW KLASLOKAAL!
Op de school in Santa Catarina moet een nieuw klaslokaal komen en er moet een klaslokaal gerenoveerd worden! Omdat de bibliotheek te klein wordt en we nu ook bijles Engels geven, seksuele voorlichting en computerles moet er uitgebreid worden.
Één lokaal van de kleuters staat bijna op instorten en dit lokaal moet compleet gerenoveerd worden. Hiervoor is geld nodig! De kosten zullen ongeveer 6000,- zijn. Wilt u graag een bijdrage storten voor dit klaslokaal dan kan dat! Alle gegevens staan onder het kopje 'donaties' op deze website vermeld. Uiteraard houden we u op de hoogte via de site.
Ik heb wat men in de volksmond een 'kookblokkade' noemt. Ondanks mijn goed stel hersens bezit ik een onvermogen als 't om koken en voedselbereiding gaat. Niet dat ik geen bord eten kan produceren. Het is meer 't idee van wat er allemaal ingekocht moet worden en hoe je alles vermengd tot eetbaar prut. Als 't dan toch moet helpen mijn grijze cellen en zenuwen in m'n bol, mij op hun natuurlijke wijze. Ze symbioseren en voor je 't weet zit iedereen smakelijk te eten. Dan is 't voor mij dan ook afgelopen. Zelfs de geur moet weg zijn uit mijn huis. Iets wat ik van mijn buurt en woonomgeving niet kan zeggen. De aangekoekte woningen en de vele culturen mengen zoveel kruiden dat geur van bereid voedsel in mijn maag een storm-alert wekt. Geen aandacht daaraan besteden betekent in mijn geval, kotsen. Deze zomerse ochtenden (liefst nog in 't weekend als ik plan lekker lang te blijven liggen) zijn de zwaarste. 's Morgens al rond half 8 word ik gewekt door deze pregnante geuren. Niet te ontrafelen etensgeuren op nuchtere maag. Het is alsof de hele buurt een kookcursus verzorgd. Iedereen bij mij in de buurt heeft een goede reden om nog voor de middag warm te eten. Zo ook de 65plussers. Ramadan of niet, mijn neus en maag missen de geur van zuurstofvolle, Amazone boslucht!
Ze is 28 jaar oud en nog steeds sta ik steeds versteld hoe zij zich iedere dag weer door het leven slaat. Zeer positief en gelukkig met hele kleine dingen in 't leven. Ik leer veel van haar, mijn dochter en maatje.
Op 18 augustus haalde ze in één keer haar theorie examen autorijden. Ze kon met een gerust hart haar vierlandenreis gaan maken. Samen met Marco, haar partner.
Terwijl ik in de trein zit, op weg naar mijn werk in Utrecht, schrijf ik dit gedicht voor haar. Ongecensureerd en niet geredigeerd. Emoties en gedachten. Ik vroeg God ooit, op een moment dat ik zeker wist dat ik niets meer had om voor te leven, om een kind. Hij gaf mij één van zijn engeltjes om er voor te zorgen dat ik bleef leven en ook iets had om voor te leven.
Ik dacht dat ik er nooit meer van af zou komen. RSI -( Repetitive Strain Injury) opgelopen in de '90tiger jaren. Bij Arbeidsvoorziening. Dagenlange activiteiten voor de computer, gebruikmaken van de muis en geen aandacht voor de medewerker. Laat ik liever zeggen, geen aandacht voor de medewerker die werkt, introvert is en/of geen kontenlikker is. Want Arbeidsvoorziening, CWI staat bekend om de aandacht die alleen die medewerkers krijgen die getraind zijn in de traditie van Machiavelli's 'doel heiligt de middelen'. Leidinggevenden die de naam dragen maar niet in staat zijn te handelen en zo medewerkers gebruiken als ratten. En wat die rat blieft wordt ingezet.
Jarenlang doorwerken, structurele overbelasting en thans Oracle gebruikend, is een verlamming van mijn rechterarm een feit. Langer dan zes weken, ondanks aandacht en rustmomenten mijnerzijds, heb ik een slijmbeursontsteking in de schouder moeten doormaken. Mijn tweede injectie volgt de komende week. Hopelijk is deze pijnlijke situatie dan verleden tijd. Want ziek of niet ziek, ik ben altijd op mijn werk te vinden. Ik doe alles met veel plezier ondanks ik wekenlang geteerd hebt op drie Paracetamol tabletten per dag.
En gelukkig zit ik nu tussen mensen, jongeren met het hart op de juiste plek, werkend aan hun toekomst. De tijd van de ratten, die hele dagen ons belastinggeld besteden aan het ontwikkelen van het vermogen om in korte tijd iemands 'psychogram' op te maken heb ik gelukkig achter de rug.
Een nieuwe regio en je ontmoet totaal andere medewerkers. Jongeren die proberen het allerbeste uit hun dagelijks werk te halen en de ondersteuning van een oudere collega weten te waarderen.
Pijn of geen pijn, ik heb geen dag ziek gemeld. Heb afgelopen vrijdag zelfs gewerkt gewoon omdat ik zo blij ben dat mijn arm weer beweegt.
"Door Zijn striemen, geselingen en zweepslagen ben ik verlost,
bevrijd en gevrijwaard van alle krankheden en ziektemachten,
van mijn hoofdschede tot mijn voetzolen in Jezus naam, amen"
Met dank aan Mayra v. R. oud-collega die zelf ook binnen een jaar weggewerkt is door racist nummer 1 - de B.
Deze overdenking en bemoediging heb ik van haar ontvangen.
Onder deze kop lees ik in de Ware Tijd (dWT) van maandag 8 juni 2009 dat President Venetiaan heeft moeten dreigen niet naar de officiële viering van 136 jaar Hindostaanse immigratie bij het monument van Baba en Mai te gaan, om het op 5 juni j.l. laten uitvoeren van de illegale versie van het Surinaams volkslied te voorkomen. In het voorbijgaan meldt de krant dat dit bij de viering van 135 jaar Hindostaanse immigratie al wel was gebeurd.President Venetiaan had de Culturele Unie Suriname (CUS) onder leiding van Asies Gajadien dit keer vooraf laten weten dat de waarde van nationale symbolen op de juiste en formele wijze gepresenteerd moeten worden. Al zouden we meer kleur willen hebben in onze vlag of meer coupletten in het volkslied, deze nationale symbolen zijn bij wet vastgesteld. Zolang dat officieel zo is, laat ons ze ook respecteren. Ik kom samen met de nakomelingen van de Brits-Indische immigranten vieren dat we samen één volk zijn en één Suriname willen vormen, zo sprak ons Staatshoofd j.l. vrijdag.Uit hetzelfde artikel in dWT blijkt overigens dat de CUS uit protest tegen het verbod het volkslied helemaal uit het programma heeft geschrapt.
Om mij nog even bij de feiten te houden kan ik in navolging van dWT nog melden dat President Venetiaan de CUS op 5 juni publiekelijk van repliek diende: We moeten ons bewust zijn van de inzet van de generaties voor ons. De eenheid en acceptatie van mensen met verschillende achtergronden en culturen is niet zomaar gekomen. Er is strijd geleverd en tegenstand geweest, maar er is doorgezet. Wij zijn één volk en de nationale symbolen zijn noodzakelijk.Chapeau voor President Venetiaan!Elk van zijn woorden zijn van belang en alle Surinamers moeten ze dan ook diep door laten dringen in onze hoofden en onze harten.Toch vraag ik mij af waarom het pas in 2009 zo ver is gekomen.
In 2007 speelde exact hetzelfde. Ik hoor tot degenen die daar al omstandig en wel op schrift, op hebben gereageerd (zie bijlage), maar tot een publieke discussie is het toen nog niet gekomen.Wie hebben in 2008 zitten slapen toen de CUS tijdens de officiële activiteiten rond de herdenking van 135 jaar Hindostaanse immigratie het Sarnami couplet kennelijk toch ten gehore heeft laten brengen? Waren onze Vice-President Ramdien Sardjoe en onze minister van Binnenlandse Zaken, Maurits Hassankhan, daar dan wel bij?Wie zijn verantwoordelijk voor de officiële herdenking van immigratievieringen in dit land?Natuurlijk is het onderwerp gevoelig en dienen wij er verantwoord mee om te gaan, maar ik kan jullie verzekeren dat indien de viering van de Hindostaanse immigratie in handen is of blijft van de CUS, dat er onnodig nog meer ongelukken gaan gebeuren.Voor het overige verwijs ik jullie graag naar mijn onderstaande bijdrage die zoals hier boven al aangehaald, dateert van ruim twee jaar geleden. Ik bood dit stuk toen ter publicatie aan dWT aan, die het niet hebben geplaatst omdat ze het te lang vonden. Dit terwijl ik jullie kan verzekeren dat ik in deze krant veel langere ingezonden stukken heb gezien.
Heb allen in elk geval weer De Hartelijke Groeten Uit Paramaribo! Ricardo E. Meyer.
Wanneer het hart iets in bewaring heeft blijven de beelden héél een leven ongeschonden. Jouw eerste glimlach heb ik zo vaak herbeleefd, wel duizend maal heb ´k jou opnieuw gevonden.
Generaties.
Jong mensen protesteren Roepen ´t is een treurig zootje en al ben ik niet meer zo jong ik zit toch in hetzelfde bootje.
Zij verwijten deze wereld een geweldig aantal floppen ´t klopt want in mijn jonge jaren, was ie ook al naar de knoppen
Wil je veel meer foto's zien of info lezen neem dan een kijkje in mijn archief.
http://www.bloggers.nl/Mildredenzo
WIL U EEN BERICHTJE ACHTERLATEN KLIK DAN ONDER EEN ARTIKEL OP 'REAGEER'. KAN ONDER IEDER WILLEKEURIG ARTIKEL, FOTO, BERICHT OF GEDICHT.
