Walter, de beste vriend van Marc, gaat bij Marc en zijn vrouw eten. Na het eten gaat Nicole, de vrouw van Marc, afwassen. Walter gaat haar een handje helpen als dank voor de lekkere maaltijd die ze had voorbereid. Tijdens het afwassen grijpt Nicole in Walter zn kruis. Walter schrikt, duwt haar weg en zegt: "waarom doe je dat? ? ? Waarop Nicole zegt: "Ik wil een zakcentje bij verdienen want thuis zitten verveelt mij, dus vraag ik geld voor topsex." Walter: "Hoeveel vraag je?" Nicole: "100 Euro en ik ben het zeker waard." Waarop Walter antwoordt: "Is het goed als ik morgen langs kom ?" Nicole: "t is goed kom maar om half 3." De volgende dag gaat de bel precies om half 3, Nicole doet open en daar staat Walter. Walter geeft haar 100 Euro en ze gaan naar de slaapkamer. Na 2 uur flink van jetje gegeven te hebben, kleden ze zich aan en zegt Walter : "Jezus jij bent het geld meer dan waard !" Nicole: "Dank je maar je moet nu snel gaan want Marc komt over een half uur thuis! Ik bel je voor een volgende afspraak ok ?" Walter: "Ok" Om tien over komt Marc thuis en het eerste wat hij vraagt is: "Is Walter langs geweest en heeft hij je 100 Euro gegeven? " Geschrokken zegt Nicole: "Uhm. . . ja hoezo ?" Marc: "O niks, hij kwam vanmorgen langs op het werk en vroeg of hij 100 Euro kon lenen en hij zou die vanmiddag aan jou terug geven..."
Jimi Hendrix werd als Johnny Allen Hendrix geboren op 27 november 1942 om 10:15 's ochtends, in Seattle (Washington VS), en was van gemengde afkomst (Afro-Amerikaans, Cherokee en Iers). Nadat zijn vader, Al Hendrix, terugkwam van zijn dienstplicht in het leger, noemde hij zijn zoon James Marshall Hendrix, omdat Johnny de naam was van een man waarmee zijn toenmalige vrouw was vreemdgegaan. Jimi's moeder Lucille, die 16 was toen ze Jimi baarde, was danseres en verslaafd aan alcohol. Jimi woonde vaak bij familie. Kleine "Jimmy", of "Buster", zoals hij werd genoemd in zijn jongere jaren, was altijd erg verlegen en terughoudend. Hij groeide op in de achterbuurten van Seattle. Zijn moeder is vrij jong aan alcoholvergiftiging gestorven, Jimi was niet bij de begrafenis aanwezig.
Van jongs af aan was hij weg van muziek. Al Hendrix, de vader van Jimi, betrapte hem er regelmatig op de bezem als gitaar te gebruiken. Dit zag hij nadat hij Jimi opdracht had gegeven de kamer te vegen, en na afloop tientallen twijgjes op de grond vond. Hierna besloot Al een ukelele voor zijn zoon te huren. Na een aantal maanden werd het steeds moeilijker voor Jimi's vader om de rekeningen te betalen, zo ook voor Jimi's ukelele. Aangezien Al Jimi's plezier belangrijker vond dan het zijne, gaf hij het saxofoonspel (hij speelde toentertijd zelf sax) op. Zo kon hij een akoestische gitaar voor Jimi kopen, die inmiddels 11 jaar was. In zijn dertiende levensjaar kocht Jimi zijn eerste elektrische gitaar, een Supro Ozark 1560 S. Jimi gebruikte deze gitaar toen hij in zijn eerste bandje speelde, "The Rocking Kings".
In 1961 verliet Jimi Hendrix zijn middelbare school, om het leger in te gaan. Later, eenmaal beroemd, vertelde hij vaak aan de pers dat hij van school af was gestuurd, omdat de rector hem hand in hand had zien lopen met een blank meisje. Dit bleek, na navraag bij zijn oude klasgenoten en zijn vader, absoluut niet waar te zijn.
Jimi ging in dienst bij de luchtlandingsdivisie, die in het zuiden van de VS was gelegerd. Hier ontmoette hij in nabij gelegen cafeetjes veel muzikanten, onder wie Billy Cox, een bassist waarmee hij later nog op het Woodstock-festival optrad en enkele singles opnam. Hendrix zag veel goede gitaristen aan het werk, die een grote indruk op hem maakten. Na veertien maanden in het leger in dienst te hebben gezeten werd hij ontslagen, vanwege een gebroken enkel na een mislukte parachutesprong. Charles R. Cross, de schrijver van het boek A Room Full Of Mirrors (Een biografie over het leven van Jimi Hendrix), beweert echter dat Hendrix zich voordeed als homoseksueel, en zo hoopte te worden ontslagen uit de luchtlandingsdivisie.
The Jimi Hendrix Experience
Na het ontslag trok Jimi als begeleidend gitarist door de Verenigde Staten, waar hij met vele soul- en bluesgroepen optrad, waaronder veel bekende namen als B.B. King, Little Richard, Jackie Wilson, Bo Diddley en The Isley Brothers. Als beroepsmuzikant oefende Hendrix gemiddeld 6-8 uur per dag, een gewoonte, die hij tot aan zijn dood vol zou houden. In Greenwich Village in New York, waar Hendrix optrad als gitarist-zanger met zijn band Jimmy James and the Blue Flames, werd hij ontdekt door Chas Chandler (toen de basgitarist van de Engelse groep The Animals), die hem zag spelen in het plaatselijk bekende "Café Wah". Na enkele keren met hem te hebben gesproken, en tientallen keren te hebben gejamd, vroeg hij hem mee te gaan naar Engeland, om daar zijn muziekcarrière van de grond te krijgen.
In Engeland vormde hij een groep onder de naam "The Jimi Hendrix Experience". Het was een groep met een paar vluchtig bij elkaar gezochte muzikanten, maar die later een sterk trio bleek te zijn. Hendrix zong zelf en speelde uiteraard gitaar, en hij werd daarbij ritmisch ondersteund door Noel Redding, basgitaar en gitaar, en Mitch Mitchell op drums. Noel Redding was van oorsprong helemaal geen bassist, en Mitch Mitchell kwam uit een heel ander hoekje van de muziekindustrie, namelijk de jazz.
Eenmaal gevormd, trad de band op in kleine cafeetjes in Engeland. Door Hendrix' flamboyante verschijning, zijn gitaartechniek en extravagante optredens werden ze al snel populairder, maar echte faam bleef uit. Met de cover "Hey Joe", opgenomen in 1966 (het lied is vermoedelijk geschreven in 1960), kwam Jimi Hendrix op nummer 6 in de Britse hitparade. De B-kant van de single was "Stone Free", geschreven door Hendrix zelf. Nadat hun eerste album, Are You Experienced? in 1967 was uitgebracht, kwam het succes. The Jimi Hendrix Experience werd zowat in één klap beroemd in Engeland. Hun singles werden veel op radio gedraaid, en de band werd regelmatig uitgenodigd voor tv-opnames van populaire muziekprogramma's. Naarmate de tijd verstreek begon de rest van Europa ook steeds meer lucht te krijgen van "The Experience". Al snel toerden Hendrix en zijn band door veel landen in Europa, waaronder Nederland, Duitsland en Noorwegen.
Hoewel Hendrix in Engeland successen boekte en zijn faam zich verspreidde, was hij nog weinig bekend in de VS. Het eerste optreden in de VS op het Monterey International Pop Festival op 18 juni1967 bracht daar verandering in; The Jimi Hendrix Experience sloeg in als een bom en Jimi kreeg de status from rumour to legend. Op dit optreden stak hij ook zijn gitaar in brand, iets wat hij overigens maar driemaal deed. De in brand gestoken gitaar sloeg hij vervolgens stuk op de grond. Andere gimmicks die hij ook al in Engeland gebruikte waren het spelen met zijn tanden en met de gitaar achter zijn rug.
Vanwege een onhandig platencontract moesten er twee platen worden gemaakt in 1967. Het tweede album "Axis Bold as Love" kwam uit eind 1967. Hierin is veelvuldig gebruik gemaakt van nieuwe gitaar- en studiotechnieken, waarmee Hendrix tot op de dag van vandaag nog geassocieerd wordt. Op deze plaat staat de klassieker "Little Wing" en nummers als "Spanish Castle Magic", "If 6 was 9" en "As Bold as Love".
Het derde album van de band, Electric Ladyland (1968), wordt door critici beschouwd als het beste werk in zijn carrière. Het werd ook het best verkochte album dat Hendrix ooit maakte, en het bevat tijdloze klassiekers zoals de cover van Bob DylanAll Along The Watchtower en Voodoo Child (Slight Return). De beroemde hoesfoto van Electric Ladyland, waarop 19 naakte vrouwen te zien zijn, werd geheel tegen de wil van Hendrix in gebruikt. Hendrix zelf had voor deze plaat de voorkeur voor een hoesfoto waarop hij met Redding en Mitchell te midden van een aantal klauterende kinderen op een kunstwerk zat.
Einde van The Experience
De Jimi Hendrix Experience trad zeer vaak op in televisie-uitzendingen, clubs, en uitverkochte stadions. De drie mannen bleken elkaar erg goed aan te vullen, maar Noel Redding was vaak ontevreden over hoe alles verliep met de band. Hij vond de commerciële hype rond de band maar niets en speelde veel liever op zijn traditionele instrument, de gitaar, dan te bassen bij The Jimi Hendrix Experience. Noel Redding richtte hierom naast The Experience zijn eigen band op, "Fat Mattress", waarop Jimi vaak pesterige verwijzingen naar Noel maakte, zoals "Thin Pillow".
Het feit dat Noel zijn eigen band had betekende dat hij en Jimi elkaar steeds minder zagen in de studio. Dit betekende onder andere dat Jimi zelf een deel van de baspartijen inspeelde bij het opnemen van zijn album Electric Ladyland (ook op de andere albums speelde hij vaker bas). Noel weigerde overigens vaak dit te doen, vanwege Hendrix' perfectionisme. Bij bijvoorbeeld de single Gypsy Eyes liet Hendrix Redding de baspartij maar liefst 43 keer opnieuw inspelen, tot grote ergernis van Redding. Na een optreden op het Denver Popfestival in Denver, waarin Hendrix en de rest van zijn band zich moesten opsluiten in een truck vanwege hysterische fans, kondigde Noel Redding zijn vertrek aan.
Woodstock en de Band of Gypsys
In augustus 1969, op het beroemde Woodstock-festival in New York, verraste Hendrix iedereen door zonder aankondiging (de presentator kondigde hen wel aan, maar abusievelijk als The Jimi Hendrix Experience) opeens met een totaal andere band op het podium te verschijnen. Hij noemde de band "Gypsy Suns and Rainbows", die tijdens het Woodstock-festival bestond uit ondere andere zijn oude legermaatje en bassist, Billy Cox, en Experience-drummer Mitch Mitchell. Verder was de band uitgebreid met een tweede gitarist en twee percussionisten. Zijn optreden op Woodstock wordt door veel mensen een van zijn beste liveoptredens ooit genoemd. In deze show bracht hij onder andere een beroemde controversiële versie van het Amerikaanse volkslied ten gehore. Veel mensen dachten dat dit een protestlied was tegen de Amerikaanse regering, Hendrix zelf zei in een interview bij het televisieprogramma "The Dick Cavett Show" dat dit totaal niet het geval was. I thought it was beautiful, zei hij. Deze band was geen lang leven beschoren. Hendrix vormde weer een trio. Legendarisch zijn de optredens in de beroemde Fillmore East rond de jaarwisseling 1969/1970, met Billy Cox en drummer Buddy Miles. Ze noemden zich de Band of Gypsys. De lp die onder die naam werd uitgebracht wordt nog steeds beschouwd als een van de beste live albums aller tijden.
De Cry of Love Band
Na ongeveer twee maanden rust te hebben genomen en aan zijn nieuwe album, First Rays Of The New Rising Sun te hebben gewerkt, besloot Hendrix zijn oude band, The Jimi Hendrix Experience weer bij elkaar te brengen. Hendrix, Mitchell en Redding hadden net bekend gemaakt weer te gaan toeren, maar op het laatste moment haakte Redding af en haalde Jimi opnieuw Billy Cox terug als bassist. De band heeft nooit een officiële naam gehad, maar veel fans die de optredens hebben meegemaakt na hun, overigens ietwat korte tour, noemden de band steevast "The Cry of Love Band", naar de naam van de tournee zelf. Veel shows van deze tournee zijn professioneel opgenomen in hoge geluidskwaliteit en worden nu nog steeds beschouwd als gedenkwaardige concerten van Hendrix.
Electric Lady Studios
Al zijn hele carrière lang vertelde Hendrix aan veel mensen dat hij graag een plek had voor zichzelf waar hij in alle rust liederen kon opnemen, componeren en mixen. In de beginjaren van zijn carrière had hij daar simpelweg het budget niet voor, maar hij maakte zijn droom in augustus 1970 eindelijk waar. Hij zocht samen met zijn geluidstechnicus Eddie Kramer een pand uit ergens in New York dat kon dienen als een pand om een studio in te vestigen. Na een korte zoektocht vond Kramer een geschikte locatie op 8th street, en liet Jimi zich door professionele architecten leiden en zijn droomstudio bouwen. Veel conflicten vertraagden de bouw: hevige regenval verwoestte een deel van de ruwbouw, en pompen moesten worden geïnstalleerd toen bekend werd dat het pand gesitueerd was boven een ondergrondse rivier. Uiteindelijk moest een zesvoudige lening van Warner Brothers de studio redden.
Hendrix spendeerde uiteindelijk maar vier weken tijd in de studio, drie weken daarvan terwijl het bouwen van de studio nog in de eindfase zat. Op 26 augustus werd de bouw voltooid en werd een groot openingsfeest gehouden. De volgende dag vloog hij naar Londen voor zijn optreden op het Isle Of Wight Festival op 30 augustus 1970 (Hendrix zou pas na middernacht het podium betreden).
Hendrix stierf in het Samarkand hotel te Londen op 18 september 1970, doordat hij stikte in zijn eigen braaksel, nadat hij als gevolg van een overdosis slaappillen en het drinken van wijn in een coma was geraakt. Hierbij zou een rol hebben gespeeld dat Britse slaappillen die hij in had genomen sterker waren dan de Amerikaanse slaappillen, waaraan hij gewend was. Hij werd begraven in Renton, een stadje bij Hendrix' geboortestad Seattle (WA). Hendrix werd 27 jaar oud. Na een autopsie werd duidelijk dat Hendrix nooit in zijn leven verslaafd is geweest aan heroïne, en dat dit dan ook niet de doodsoorzaak was, wat destijds veel mensen dachten.
De omstandigheden rond zijn overlijden zijn echter nooit geheel opgehelderd.
Invloed
Hendrix' stijl was uniek, en ondanks zijn hectische toerschema en perfectionisme in het opnemen van nummers, heeft hij meer dan 300 onuitgebrachte nummers nagelaten. Muzikaal gezien tilde Hendrix volgens velen het elektrische gitaarspel naar een veel hoger niveau, en door zijn gebruik en combinatie van onder andere feedback, distortion en wahwahpedalen is de populariteit van deze effecten en technieken na Hendrix' dood veel groter geworden. Hij haalde het uiterste uit zijn gitaar, meestal een FenderStratocaster (die hij daarmee definitief op de kaart zette), en combineerde die op allerhande manieren met zijn versterker(s) (meestal Marshall).
Een eenzame vrouw van 70 jaar, wilde weer opnieuw trouwen.Ze plaatst een advertentie in een locale krant met de tekst:
MAN GEZOCHT! MOET IN MIJN LEEFTIJDGROEP ZITTEN (70's), MOET MIJ NIET SLAAN, MOET NIET WEGRENNEN VAN MIJ, EN MOET GOED IN BED ZIJN! REAGEREN IN PERSOON ZELF.
Na 2 dagen gaat de deurbel. Hoewel ze er tegenop zie, opent ze de deur. Voor haar ziet ze een grijze man zonder armen en benen in een rolstoel. "Je denkt toch echt niet dat ik jou zou willen", zegt de vrouw, "Kijk nou eens naar jezelf........je hebt geen benen!" De oude man glimlacht, en zegt; "Daarom kan ik niet wegrennen van jou"!
Ze gromde een keer. "Je hebt zelfs geen handen!" Weer glimlachte de oude man en zegt; "Dan kan ik je ook niet slaan!"
Ze kijkt met een doordringende blik naar de oude man en vraagt; "Ben je nog steeds goed in bed"? De man gaat goed in zijn rolstoel zitten en met een enorme glimlach zeg hij; "Ik heb toch op de deurbel gedrukt"?
Gerard komt terug uit ziekteverlof. De collega’s vragen uiteraard hoe het gaat. "Wel", zegt Gerard, "voor mij was het een ongelooflijke ervaring." "Hoe kan zo'n zware ingreep en lange revalidatie een ongelooflijke ervaring zijn?" "Wel", zegt Gerard, "nu heb ik pas begrepen hoezeer mijn vrouw van mij houdt. Als de postbode, de beenhouwer of de bakker aanbelden kon ze het niet laten haar vreugde uit te schreeuwen: Mijne man is thuis, mijne man is thuis!"
Een echtpaar is veertig jaar getrouwd. En de man is een beetje uitgekeken op z'n vrouw. Wat wil je? Veertig jaar huwelijk. Dus, denkt z'n vrouw, weet je wat? Ik koop eens een duur luchtje om hem te verleiden. 's Avonds doet ze parfum op en gaat in bed liggen. Haar man komt binnen, doet het licht uit, zegt welterusten en gaat slapen. Verdomme, denkt de vrouw: mislukt. Dan doen we het anders: Ik koop een rood lingeriesetje. 's Avonds trekt de vrouw jarretelles en corseletje aan en gaat een beetje onwennig, zwoel op bed liggen. Haar man komt binnen, doet het licht uit, zegt welterusten en gaat slapen. Nou zet ik alles op alles, denkt de vrouw. Ik ga poedelnaakt op bed liggen. 's Avonds gaat de vrouw inderdaad poedelnaakt op bed liggen. Haar man komt binnen, wil het licht uitdoen, kijkt, kijkt nog eens... Dan zegt 'ie lachend: "Ik weet niet wat je aan hebt, maar 't moet nodig gestreken worden!!!"
Op de Putschebocht stopt een grote vrachtwagen. Buurvrouw Jansen die niet nieuwsgierig is maar wel graag alles wil weten staat achter de vitrage te kijken en ziet dat er een enorme grote zwarte piano wordt uitgeladen. De piano wordt in de takels gehangen en 2 hoog bij mijnheer Meijer naar binnen getakeld. Mevr. Jansen roept haar man erbij. Die mompelt dat mijnheer Meijer hem wel op de reut zal hebben gekocht. 1 week later stopt er weer een grote vrachtwagen en op 2 hoog wordt bij mijnheer Meijer de piano naar buiten getakeld. Vol trots doet mijnheer Jansen het raam open en roept met een brede grijns naar mijnheer Meijer, 'ken je de aflossing niet betalen ?' Mijnheer Meijer, een eenvoudige man, roept ' jawel hoor, maar ik ga nu naar les.'
The Cats heette in eerste instantie The Mystic Four, ontstaan uit een samenvoeging van Electric Johnny and the Skyriders (Arnold en Cees) en de Everly Kosters (Piet en Jaap). Later veranderde de naam in The Blue Cats waarin drummer Theo Klouwer de gelederen kwam versterken. De band kon (mede) opgericht worden door een lening van Jan Buys, hun latere manager. Dit was de vriend en latere echtgenoot van de zus van Jaap Schilder, een van de leden van The Cats. De groep had de grootste successen in de periode 1968 - 1972.
Halverwege de jaren '80 verliet Piet Veerman de groep. Hij scoorde een solo-hit met het nummer Sailin' home.
Op 23 maart 2006 werden The Cats benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. De bandleden Cees Veerman, Piet Veerman, Jaap Schilder en Arnold Mühren kregen de onderscheiding uit handen van de burgemeester van Volendam. Tegelijkertijd bracht de band, als éénmalige reünie, in de woorden van Piet Veerman "als dank aan al de fans" op initiatief van Bert van Breda, Johan Tol en Michel Veerman en met medewerking van producer John Ewbank van o.a. Marco Borsato, een cd/dvd, "Those Were The Days", uit waar twee nieuwe liedjes op staan: The Best Years Of My Life en de titelsong Those Were The Days, die beide na elkaar als single uitgebracht werden. Van het album waren in juli 2006 al ruim 35.000 exemplaren verkocht.
Op 15 februari 2008 werd de biografie van de Cats "De Cats, een Hollands succesverhaal" geschreven door Jip Golsteijn uit 1973 opnieuw uitgebracht.
Op 15 maart 2008, tijdens de tweede officiële Cats-fandag, werd de dvd "The Cats in Indonesië" gepresenteerd; met daarop de documentaire die Rita en Jan Huyskens in 1971 maakten van de tournee door Indonesië, een liveopname van Vaya Con Dios en The Story of The Cats anno 2008.
Over de singles
De eerste zes singles van de Cats waren alle up-tempo popsongs. Géén van de zes A-kanten was van eigen hand. De vierde single: 'Sure He's A Cat', met op de B-kant: 'Without Your Love' een compositie van Cees Veerman & Mel Andy, een ballad gezongen door Cees Veerman deed het met een 12e plaats aardig in de Nederlandse hitlijsten. Op de zesde single: 'Turn Around And Start Again', werd voor het eerst gebruik gemaakt van de 'Palingsound' orkestratie en arrangementen. Het nummer haalde een 14e plaats in de Nederlandse hitlijst, maar het was toch de voorbode van het grote succes.
Dat werd ingeleid met de volgende single en nummer 2 hit: 'Times Were When'. Het was nog steeds geen eigen compositie van de Cats, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt met de volgende single en nummer 1 kraker: 'Lea'. Een compositie van Arnold Mühren, gezongen door Piet Veerman.
'Lea' vertelt het waargebeurde verhaal van de 20-jarige Lia Vertelman uit Wervershoof. Lia was vanaf het eerste uur een grote fan van de the Cats en bezocht vaak concerten. Arnold Mühren kende haar van deze concertbezoeken en op een gegeven moment hoorde hij dat zij en haar vriend betrokken waren geraakt bij een zwaar auto-ongeluk in Friesland. Lia was hierbij op slag gedood en haar vriend zwaar gewond. Arnold was hierdoor geraakt en heeft toen dit nummer voor haar geschreven. Na overleg met de familie van Lia is dit nummer uitgebracht.
Op de B-kant stond een nummer van Cees Veerman: 'I Gotta Know What's Going On'.
De volgende single: 'Why', werd ook een nummer 1 hit en was van de hand van Arnold Mühren, gezongen door Piet Veerman. De B-kant was: 'Mandy My Dear', geschreven door Jaap Schilder. De Cats hadden nu een superstatus bereikt in Nederland en wisten dat nog geruime tijd te handhaven.
Hun volgende nummer 1 hit werd: 'Marian', weer van componist en tevens bassist Arnold Mühren, de leadzang werd verzorgd door Piet Veerman. De B-kant: 'Somewhere Up There', werd gezongen én geschreven door Piet Veerman.
Ook op nummer 1 kwam 'Where Have I Been Wrong'. Deze ballad werd geschreven en gezongen door Piet Veerman.
Hierna volgde de grootste hit voor de Cats: 'One Way Wind', geschreven door Arnold Mühren, bereikte 'slechts' de derde plaats in onze hitlijst. Het nummer werd echter ook onder andere in België, Duitsland en Zwitserland een hit. De B-kant was: 'Country Woman', een rocknummer geschreven en gezongen door Piet Veerman.
De volgende 6 singles werden wel hits maar geen nummer 1-hit in Nederland, totdat 'Be My Day' uitkwam. Het was nu 1974 en dit in Amerika opgenomen nummer werd de laatste nummer 1-hit voor de Cats.
Er zouden nog vele singles volgen, maar ze verschenen niet meer hoog in de hitlijst, evenmin als de in 1985 uitgekomen laatste single: 'Hooray For Michael'. Wel werd de melodie van De postkoets van de Selvera's uit 1957 in 1983 gebruikt voor hun comeback-single La Diligence. Deze kwam op de rand van de top tien terecht.
Hemel Jan, Peter en Henk verongelukken op weg naar een voetbal-wedstrijd.
Ze komen bij de hemelpoort aan en wachten tot Petrus deze opent. "Voordat ik jullie binnenlaat, moet ik weten hoe vaak ieder van jullie is vreemdgegaan," aldus Petrus. Jan neemt het voortouw en zegt: "Hmm, exact weet ik het niet meer, maar het zal toch gauw zo'n dertig keer zijn geweest." "Da's niet zo mooi," zegt Petrus,"dan krijg jij slechts een klein Peugeootje om in de hemel mee rond te rijden."
Daarna is Peter aan de beurt. "Ik ben 5 keer vreemdgegaan," zegt Peter. "Okee," zegt Petrus, "dan krijg jij een BMW 330."
Als laatste wordt Henk gevraagd hoe vaak hij is vreemdgegaan. "Ik heb mijn vrouw nóóit bedrogen," zegt Henk trots. "Prima," zegt Petrus, "dan mag jij een Ferrari uitzoeken."
Zo gaan drie weken voorbij, en tuffen de vrienden wat in de hemel rond.
Op een gegeven moment zien Peter en Jan, dat Henk zijn Ferrari aan de kant heeft gezet en stilletjes aan het huilen is. "Waarom huil je?" vragen de anderen, "jij hebt toch de mooiste auto om mee rond te rijden?" "Jawel," zegt Henk, "maar ik zag zojuist mijn vrouw op rolschaatsen voorbij komen!"
Ook al stotterde hij in gewone gesprekken, wanneer hij zong, viel dat niet op door z'n half-gesproken zangstijl die zijn handelsmerk werd. Zijn muziek was ritmisch vrij, een eigenschap die teruggevonden wordt bij veel van de akoestische Delta Blues-muziek.
Aangetrokken door fabriekswerk verhuisde Hooker naar Detroit in 1943, waar hij zou blijven tot in 1969. Hij voelde zich perfect thuis in de nabijheid van de blues-saloons in Hastings Straat, dé plaats in Detroits oostkant voor entertainment voor zwarte burgers.
Carrière
Hooker begon zijn carrière in 1948 met de hitsingle "Boogie Chillen", opgenomen in een studio nabij de Wayne State Universiteit. Hij voerde vooral solo liedjes uit; hij werd populair bij de blues-aficionados, folkfans uit de vroege jaren 60, en bekoorde ook het witte publiek. Ook bood hij de jonge folk heroBob Dylan indertijd een aantal kansen.
In 1989 begon hij een groepssessie met een aantal muzikanten, onder wie Keith Richards en Carlos Santana, om The Healer op te nemen - dat een Grammy won een van de vele prijzen. Daarnaast werkte hij samen met onder anderen Miles Davis, Bonnie Raitt en Los Lobos. Hooker heeft ook verscheidene liedjes opgenomen met Van Morrison, zoals Never get out of these blues alive, The healing game en I cover the waterfront. Ook trad hij verscheidene keren op met Van Morrison, waarvan sommige nummers op het live-album A night in San Francisco te vinden zijn.
Hooker werd ziek vlak voor hij aan een tour door Europa wilde beginnen, in 2001. Hij stierf niet lang daarna op 84-jarige leeftijd.
John Lee Hooker heeft gedurende zijn leven meer dan 100 albums opgenomen. De laatste jaren van zijn leven vertoefde hij rond de baai van San Francisco, in Californië, waar hij een nachtclub toestemming had gegeven om de naam Boom Boom Room te gebruiken, naar één van z'n hits.
Hookers laatste opname vond plaats met de Italiaanse zanger Zucchero in de lente van 2001. Voor diens nummer "Ali D'Oro" (lett. Gouden Vleugels), van het album Shake, zong de bluesman nog het refrein in: "I lay down with an angel." Hooker liet acht kinderen, negentien kleinkinderen, een ontelbaar aantal achterkleinkinderen en een neef na.
Hoewel John Lee Hooker een belangrijk deel van zijn carrière woonde en werkte in Detroit, wordt hij niet meteen geassocieerd met de Chicago-stijl die lang de muziekscene in de grote noordelijke steden van de VS domineerde. Hooker staat vooral bekend als pregnant vertolker van een aantal zuidelijke bluesstijlen, beter bekend onder de verzamelnaam Delta-blues, met veel invloeden van country, folk en de zogeheten "front porch blues". Hookers gebruik van de elektrische gitaar - vaak een Gretsch, soms een Gibson - verbond op nog niet eerder vertoonde wijze de Delta Blues met de sterk opkomende naoorlogse niet louter meer akoestisch geïnspireerde blues.
een agent komt bij z'n baas en zegt dat hij een zakkenroller heeft aangehouden. de baas zegt:'geef hem 100 euro boete.' waarop de agent zegt hij heeft maar 50 euro de baas zeg: laat hem dat zo lang mogelijk zakkenroller tot hij 100 bij elkaar heeft
Rudy en Jacqueline willen niet openlijk over seks praten met hun kinderen van vier en zes jaar oud erbij. Daarom spreken ze daarvoor geheimtaal af. Op een dag zegt Rudy tegen dochter Katja: "Zeg tegen je moeder dat ik een brief wil tikken." Katja zoekt haar moeder op en zegt: "Mam, papa wil een brief tikken." Jacqueline reageert wat schaapachtig: "Zeg maar dat dat niet kan,omdat er een rood lint in de typemachine zit." Katja brengt de boodschap over naar haar teleurgestelde vader. Een paar dagen later herinnert Jacqueline zich Rudy's opmerking. Ze zegt tegen haar dochter: "Zeg eens tegen je vader dat de typemachine weer in orde is." Ze doet wat haar gezegd wordt en Rudy antwoordt: "Vertel je moeder maar dat het niet meer hoeft. Ik heb de brief al met de hand geschreven!"
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
