In het ouderlijk slot Ottmanach groeide Udo op met twee broers, John (1931-2006) en Manfred Bockelmann (1943). Hij heeft muziek gestudeerd onder meer in Salzburg.
Van 1964 tot 1989 was hij getrouwd met oud-fotomodel Erika Meier. Uit dit huwelijk heeft hij twee kinderen, John (1964) en Jenny (1967). Buiten dit huwelijk heeft hij in ieder geval nog twee buitenechtelijke dochters, Sonja en Gloria.
In 1999 is Udo voor de tweede maal getrouwd, dit keer met Corinna Reinhold. Het paar leeft nu echter gescheiden van elkaar.
In 1950 won hij een wedstrijd voor componisten die door de ORF georganiseerd werd met het liedje Je t'aime. Tien jaar later schreef hij voor Shirley Bassey de wereldhit Reach for the Stars. Dit is echter niet de enige wereldster voor wie hij liedjes schreef. Een oorspronkelijk voor Frank Sinatra geschreven compositie, If I never sing another song werd opgenomen door Sammy Davis Jr. die er al zijn tv- en concertoptredens mee afsloot.
In Nederland hebben zangers ook succes gehad met de composities van Jürgens, onder meer André van Duin ("Een echte vriend", Ich war noch niemals in New York), Joe Harris ("drink rode wijn" , "Griechischer Wein") en Gerard Cox ("Avond", Abends). De grootste hit is echter wel Gib mir deine Angst in het Nederlands als "Geef me je angst" gezongen door zowel de vertaler André Hazes als door Guus Meeuwis.
Eurovisiesongfestival
In 1964 deed hij een eerste gooi naar een Eurovisieoverwinning met het liedje Warum, nur Warum, het eindigde op de zesde plaats en de Britse kandidaat Matt Monro vond het nummer zo goed dat hij het coverde als Walk away en op nummer 1 in de Britse hitparade en op een tweede plaats in de Amerikaanse hitparade kwam. Een jaar later werd Udo vierde op het Eurovisiesongfestival 1965 in Napels met Sag' ihr, ich laß sie grüßen. In 1966 won hij met Merci chérie het Eurovisiesongfestival. Daarmee was hij de enige Oostenrijkse winnaar van dit evenement tot Conchita Wurst hem in 2014 opvolgde.
In de daaropvolgende jaren schreef hij enkele Duitse evergreens zoals Griechischer Wein, Aber bitte mit Sahne en Mit 66 Jahre. Een van zijn grootste successen was samen met het Duitse voetbalteam in 1978 toen hij Buenas Dias Argentina zong. Hiervoor kreeg hij ook een Grammy Award aangezien dit lied als countrylied in Noord-Amerika erg succesvol was.
In de zestiger jaren was Udo in meerdere speelfilms te zien en in de jaren negentig in televisieseries, o.a. Das Traumschiff en Ein Schloβ am Wörthersee.
Thema's
Udo is een van de meest productieve popmusici. Hij heeft over de negenhonderd liederen geschreven en zo'n vijftig studioalbums uitgebracht. Hij wordt vaak als schlagerzanger afgeschilderd maar dit is niet juist. In zijn liedteksten gaat het vaak over diepere problematiek, de huidige decadentie (Café Gröβenwahn uit 1993) of de consumptiemaatschappij (Aber bitte mit Sahne, 1976). Het milieu heeft zijn aandacht (5 Minuten vor Zwölf, 1982), en verslaving (Rot blüht der Mond, 1983). Vermeldenswaard is hier het Blaue Album uit 1988, een album dat openlijk kritiek uit op de katholieke kerk. Het lied Gehet hin und vermehret euch is op de openbare zenders in Oostenrijk en Duitsland niet uitgezonden vanwege de tekst.
Der Mann mit dem Fagott
Ook heeft Udo Jürgens samen met Michaela Moritz een boek geschreven: Der Mann mit dem Fagott (De man met de fagot). Het boek speelt zich in het verleden af, in Bremen en gaat over de familiegeschiedenis van de Bockelmanns. Het vertelt het verhaal van Heinrich Bockelmann (Udo's grootvader), Rudjaska (Rudi) Bockelmann (Udo's vader) en uiteraard Udo zelf. Tevens bevat het een groot deel Europese geschiedenis, waaronder de Eerste Wereldoorlog, waarbij Udo's grootvader één van de laatste Duitse bankiers in Rusland was, de Tweede Wereldoorlog, en ook de tijden van Udo's eigen leven.
Studenten in een hogere biologie klas kregen hun periode examen. De laatste vraag was: 'geef zeven voordelen van moedermelk' .. De vraag was de moeite waard, Een student, had het er moeilijk mee, maar hij schreef ; 1) Het is de perfecte formule voor de baby. 2) Het biedt immuniteit tegen verschillende ziekten. 3) Het is altijd de juiste temperatuur. 4) Het kost niets. 5) Het bindt het kind aan de moeder en vice versa. 6) Het is altijd beschikbaar als het nodig is. En toen wist hij niets meer te bedenken. Tot slot, in wanhoop, net voor de bel ging voor het einde van de test, schreef hij nog vlug 7) Het wordt geleverd in twee aantrekkelijke verpakkingen en het is hoog genoeg van de grond zodat de kat er niet bij kan! Hij kreeg zijn 100 punten...
Toen de nieuwe patiënt comfortabel op de divan lag, begon de psychiater zijn therapie-sessie:
"Ik weet niet wat uw probleem is," zei de dokter, "dus het zou misschien makkelijk zijn als u bij het begin begint."
"Natuurlijk," antwoordde de patiënt, "in den beginne schiep ik de hemel en de aarde...."
Een oudere man ligt op de operatietafel kort voor de ingreep. Hij heeft er op aangedrongen, dat hij geopereerd zal worden door zijn schoonzoon, een uitstekend chirurg. Alvorens hem in slaap te doen zegt hij tot zijn schoonzoon: Wees niet nerveus, doe uw best. En loopt het fout, wees indachtig dat erna uw schoonmoeder bij u komt inwonen!
Ferry werd geboren in een arbeidersgezin in Washington (Tyne and Wear). Na zijn middelbare schooltijd ging hij talen studeren aan de Universiteit van Newcastle upon Tyne, om vervolgens pottenbakcursussen te gaan geven in Londen. Tegelijkertijd probeerde Bryan een carrière in de muziek te vestigen. Met dat doel voor ogen richtte hij in 1971, samen met Brian Eno en Graham Simpson, de band 'Roxy Music' op. Hoewel deze band erg vaak van leden wisselde, werden zij razendpopulair en inspireerden zij wereldwijd duizenden punkrockers. Het nummer 'Jealous Guy', dat oorspronkelijk door John Lennon werd geschreven, behoorde tot hun grootste successen. In de tussentijd hield ook Ferry ook nog, met succes, een solocarrière in stand.
Behalve muzikaal succes, viel Bryan Ferry ook erg goed in de smaak bij vrouwen. Zo had hij onder anderen een relatie met de modellen Amanda Lear en Jerry Hall, en met de activiste Lucy Helmore, met wie hij vier zoons kreeg.
Toen Roxy Music in 1983 uit elkaar ging, richtte Ferry zich volledig op zijn solocarrière, waarvoor hij de steun kreeg van het oud-bandlid Paul Thompson. Hij zong nummers van Roxy Music, klassiekers uit de jaren dertig en een aantal nieuwe nummers.
In 2001 werd een Roxy Music-reünie georganiseerd met Ferry, Thompson, Phil Manzanera en Andy Mackay. Samen gingen zij toeren en traden zij in juni 2005 op in Berlijn bij Live 8, maar desondanks bleef Ferry ook solo muziek maken. In 2004 maakte hij bijvoorbeeld de titelsong voor de film The Porter, waarin hijzelf ook een rol had. In 2007 verscheen zijn album Dylanesque, een langspeler vol Bob Dylan-covers.
Naast zijn activiteiten bij Pearl Jam is Vedder ook actief in andere muzikale projecten, waaronder diverse soundtracks en bijdrages aan albums van andere artiesten. In 2007 bracht hij zijn eerste soloalbum uit, dat diende als zeer succesvolle soundtrack voor de film Into the Wild. Daarvan kwam het nummer Hard Sun als single uit. Zijn tweede solo-album Ukulele Songs verscheen op 31 mei 2011.
Jeugd
Eddie Vedder is de zoon van Karen Lee Vedder en musicus Edward Louis Severson, Jr. De familie had in totaal zeven kinderen. Zijn ouders scheidden in 1965 toen Vedder een jaar oud was. Zijn moeder hertrouwde met advocaat Peter Mueller, waarna Vedder werd opgevoed met het idee dat Mueller zijn biologische vader was. Zijn aangenomen naam werd Edward Mueller.
Halverwege de jaren zeventig verhuisde een gedeelte van de familie, inclusief Eddie Vedder, naar San Diego County, Californië. Tijdens deze jaren ging Vedder zich voor muziek interesseren en bewonderde hij met name het album Quadrophenia van The Who uit 1973. Hij zei hierover: “Toen ik 15 of 16 jaar oud was… voelde ik me helemaal alleen… Ik was alleen, met uitzondering van muziek”. Zijn moeder en Peter Mueller scheidden een paar jaar later. Zijn moeder en broers verhuisden terug naar de staat Illinois, maar Vedder bleef met zijn stiefvader in Californië wonen zodat hij zijn middelbare school kon afmaken.
Pas na de scheiding hoorde Vedder dat Peter Mueller niet zijn biologische vader was. Vedder had zijn biologische vader als kind slechts een paar keer ontmoet, maar dacht dat Severson een oude vriend van zijn ouders was. Toen Vedder de waarheid ontdekte, was Severson al overleden aan multiple sclerose. Vedders slechte relatie met zijn stiefvader verslechterde hierna nog meer. Eind jaren tachtig schreef Vedder hierover het nummer Better Man, dat na uitgave van het album Vitalogy in 1994 een van de bekendste nummers van Pearl Jam zou worden. Tijdens een optreden met Pearl Jam in de jaren negentig verkondigde Vedder dat het nummer ging over "... the bastard that married my mom". Het nummer Alive, Pearl Jams bekendste nummer, is gedeeltelijk te herleiden naar het verleden van Vedder zelf.
Jaren tachtig: eerste muzikale stappen
Vedder ging tijdens zijn senior year aan de San Dieguito High School op zichzelf wonen en verdiende geld met bijbaantjes. Hij hield dit niet lang vol en nog tijdens zijn senior year keerde hij terug naar de rest van zijn familie in Chicago. In deze tijd veranderde hij zijn naam in Eddie Vedder. Hij ging als ober werken, verdiende zijn high school GED en zat kort op een community college bij Chicago.
In 1984 keerde Vedder terug naar San Diego met zijn vriendin Beth Liebling. Hij nam diverse demo tapes op en had meerdere baantjes. Vedder maakte deel uit van diverse bands, waaronder Indian Style waarin ook de toekomstige Rage Against the Machine- en Audioslave-drummer Brad Wilk zat. In 1988 werd Vedder de zanger van Bad Radio. Oorspronkelijk werd hun muziek beïnvloed door Duran Duran, maar na Vedders aantreden bewoog de band meer richting een alternatief rockgeluid beïnvloed door de Red Hot Chili Peppers.
Pearl Jam
Via de bevriende Jack Irons (ex-Red Hot Chili Peppers) kwam er een demobandje met Vedders zang en teksten in Seattle terecht bij Stone Gossard en Jeff Ament uit het voormalige Mother Love Bone. De samenwerking begon hiermee en leidde tot de band met de werknaam Mookie Blaylock, dat in de loop van 1991 werd omgedoopt tot Pearl Jam. Pearl Jam zou uitgroeien tot een van de succesvolste bands die Seattle ooit gekend heeft en door de lezers van USA Today verkozen tot de beste Amerikaanse rockband aller tijden.
Vedder wordt over het algemeen gezien als de centrale figuur in de band. In de jaren negentig was hij, samen met Kurt Cobain, een idool voor een hele generatie. Met Vedder als centrale figuur in de videoclip van Jeremy won de band vier prijzen tijdens de MTV Video Music Awards 1993. Maar Pearl Jam, met Vedder op de voorgrond, zette zich steeds meer af tegen het mediacircus omtrent de band. In 1995 kwam de band tevergeefs in verzet tegen het monopolie van Ticketmaster. Mede op initiatief van Vedder weigerde de band jarenlang om videoclips op te nemen.
Solocarrière
In 2007 bracht Vedder zijn eerste solo-album uit: de soundtrack voor de film Into the Wild. Het nummer "Guaranteed" won in 2008 een Golden Globe en was genomineerd voor Best Song Written for a Motion Picture, Television or Other Visual Media tijdens de Grammy Awards van 2008. Tijdens de Grammy Awards van 2009 was het nummer "Rise" genomineerd voor Best Rock Vocal Performance, Solo.
In 2008 en 2009 was Vedder op mini-tour in de Verenigde Staten. Tijdens deze optredens verzorgde hij nummers van Into the Wild, Pearl Jam en nummers van andere artiesten.
Op 31 mei 2011 kwam zijn tweede soloalbum uit genaamd Ukulele Songs. Voor alle nummers op dit album, waaronder ook enkele covers, maakte Vedder gebruik van de ukelele. In datzelfde jaar toerde Vedder door Australië en de Verenigde Staten. In 2012 gaf hij vijf solo-optredens in Europa, waaronder twee in Carré, gevolgd door enkele optredens in de Verenigde Staten.
Privéleven
Vedder trouwde op 3 juni 1994 in Rome met zijn jeugdliefde Beth Liebling maar scheidde in september 2000 van haar, na een relatie van 16 jaar. Op 18 september 2010 trouwde hij met model Jill McCormick. Samen kregen zij op 11 juni 2004 hun eerste dochter (Olivia) en op 23 september 2008 hun tweede dochter (Harper Moon).
Vedder staat bekend als een politiek geëngageerd persoon en was zelf onder meer actief voor presidentskandidaat Ralph Nader, milieubescherming en proabortuscampagnes. Tijdens het optreden van Pearl Jam in maart 1992 voor MTV Unplugged schreef hij de woorden 'Pro Choice' op zijn arm.
Trivia
Begin jaren zeventig namen de ouders van Eddie Vedder enkele pleegkinderen onder hun hoede. Vedder zei hierover: "All of a sudden, most of my brothers were older, and black and Irish, and all those intense, diverse cultures. We were like foster brothers. Ajarentotally mixed bag of youths... their musical tastes rubbed off on me. That's when I got into Smokey Robinson, James Brown, Otis Redding, the Jackson 5... To this day, when I pull out a record with the blue Motown logo of the map of Detroit on it, it get the chills".[3] Vedder vertelt hierover tijdens het concert van de band in de zomer van 2009 in Chicago en hiermee zijn fascinatie voor de Jackson Five: "The lead singer was only three or four years older than me". Vedder speelde Neil Youngs "The Needle and the Damage Done" als eerbetoon aan Michael Jackson.
Op latere leeftijd wordt Vedder vooral geïnspireerd door de Sex Pistols, Talking Heads en The Who. Vooral het Quadrophenia album van The Who heeft indruk op Vedder gemaakt: "It basically saved my life. I thought it was so amazing that this guy who lives thousands of miles away in another country could totally explain my life. It was really intense, and obviously I wasn't the only one who felt that way". In het experimentele nummer "Pry, To" op het Pearl Jam album Vitalogy is de volgende tekst te horen als het nummer achterstevoren wordt afgespeeld: “Pete Townshend, oh how you saved my life”.
Vedder is een fanatiek watersporter (met name bodysurfen). Twee keer is Vedder van een verdrinkingsdood gered. De eerste keer was op 25 maart 1995 toen hij met Tim Finn bij Karekare in Nieuw-Zeeland aan het surfen was. Hij werd de zee ingetrokken en moest door lijfwachten worden gered. In 2005 sloeg zijn outriggerkano om tijdens een tocht van Moloka'i naar Oahu. Hij werd gered door een toevallig passerende boot.[4]
In de jaren tachtig is Vedder vier jaar lang ('s nachts) pompbediende geweest, waarna hij vaak ging surfen. Op deze manier raakte Vedder geïnspireerd om teksten te schrijven voor de nummers "Alive", "Once" en "Footsteps" (gezamenlijk de 'Mamasan-trilogie' genoemd) en werd hij aangenomen als zanger voor Pearl Jam (dat eerst Mookie Blaylock heette).
In de film Singles is Vedder samen met bandleden Stone Gossard en Jeff Ament te zien. In de film is Vedder drummer 'Eddie' van de band Citizen Dick. Matt Dillon is de zanger van de fictieve band. De film werd in 1991 opgenomen, voordat Pearl Jam het album Ten had uitgegeven.
Het bruine corduroy jasje dat Vedder veel in de beginjaren droeg (o.a. tijdens het 1992 MTV Unplugged optreden en Pinkpop 1992) en waarnaar het nummer "Corduroy" vernoemd is, werd door fabrikanten gekopieerd, massaal geproduceerd en voor een hoge prijs verkocht. Het jasje had Vedder bij zijn aankomst in Seattle in 1990 van Stone Gossard gekregen.
Eddie Vedder is dé tekstschrijver van de band. Producer Brendan O'Brien zei hierover in november 2013 tegen Lust for Life magazine: "...Al zolang ik hem ken, schrijft hij zijn teksten op een stokoude typemachine van Remington. Dat gevaarte zeult hij in een bruine koffer overal mee naartoe. Altijd heeft hij zijn teksten tot in de puntjes uitgewerkt. Die professionaliteit is kenmerkend voor hem sinds de dag dat ik hem ontmoette".
Genesis ontstond in 1967 op de Engelse kostschool Charterhouse toen een groepje tieners, leden van de schoolbandjes Anon en Garden Wall, besloot gezamenlijk een demo op te nemen. Een van de tapes kwam in de handen van producer en oud-Charterhouseleerling Jonathan King, die de groep haar naam gaf en ze een platencontract aanbood. Het resultaat was From Genesis to Revelation, een met strijkorkest gelardeerd conceptalbum over het ontstaan van de aarde, dat zich muzikaal ergens tussen soul, folk en beat bevindt. Het orkest en het concept kwamen uit de koker van King, die het Genesis van die tijd daarmee geen recht deed. Het album flopte en gedesillusioneerd gingen King en zijn pupillen ieder hun weg.
Na deze valse start besloot Genesis om door te gaan. De band experimenteerde in deze tijd al met minder vanzelfsprekende songstructuren en topzware serieuze teksten. De individuele bandleden gaven hun studie op en gingen bij elkaar in een huis wonen, om er te werken aan nieuw materiaal. De carrière van Genesis begon toen de band werd ontdekt door de manager en kersverse platenbaas Tony Stratton-Smith, die ze een contract aanbood bij zijn label Charisma Records. De groep bracht in 1970 het album Trespass uit, waarop zes lang uitgesponnen, akoestisch georiënteerde, donkerromantische songs staan.
Hierna stapte gitarist Anthony Phillips wegens podiumangst uit de groep. De overige bandleden ontsloegen drummer John Mayhew en als vervangers werden Steve Hackett (gitaar) en Phil Collins (drums) aangetrokken. Daarmee was de zogeheten "klassieke lineup" van Genesis een feit. Op de in respectievelijk 1971 en 1972 uitgebrachte albums Nursery Cryme en Foxtrot kwam de groep muzikaal tot wasdom, mede dankzij de komst van de technisch veel competentere Hackett en Collins. Naast de duistere romantiek werd nu ook de zwarte, macabere humor van zanger-dwarsfluitist Peter Gabriel een onmisbaar onderdeel van de muziek van Genesis. Om het theatrale aspect van de muziek nog meer kracht bij te zetten en ook om de ogen van de muziekpers op de groep gericht te krijgen, kroop Gabriel op het podium in de huid van een almaar groter arsenaal aan personages. Hij gebruikte make-up, vertelde bizarre verhalen, maar maakte voornamelijk gebruik van kostuums. Vanaf het moment dat hij zich uitdoste in de rode jurk van zijn vrouw en een vossemasker opzette, sloeg dat in als een bom en vanaf dat moment waren Genesis en Gabriel plotseling "hot".
Met het album Selling England By The Pound uit 1973 oogstte Genesis zowel muzikaal als publicitair gezien het door Gabriel gezaaide succes. Het album bracht de groep haar eerste Engelse hitsingle, het Beatle-eske "I Know What I Like (In Your Wardrobe)". De theatrale live-reputatie van de groep snelde haar leden snel vooruit. Gabriel ging steeds meer zijn eigen weg en had almaar minder behoefte om compromissen te sluiten met de andere leden van Genesis. De andere leden kregen steeds meer het gevoel dat de podiumpersoonlijkheid van Gabriel ten onrechte de aandacht van de muziek afleidde. Strubbelingen tussen Gabriel en de rest van de groep ten tijde van de opnames van het conceptalbum The Lamb Lies Down On Broadway (1974) leidden uiteindelijk tot het vertrek van Gabriel in 1975.
Phil Collins frontman
Genesis besloot naar een nieuwe zanger te gaan zoeken en een nieuwe plaat op te nemen. Maar na honderden onbevredigende audities was de band de wanhoop nabij. Het volgende album, A Trick Of The Tail, was inmiddels al opgenomen, met uitzondering van de zangpartijen. Ten slotte besloot Phil Collins om de zang voor zijn rekening te nemen. Tot dan toe had hij alleen achtergrondvocalen en twee akoestische liedjes voor zijn rekening genomen. Het bleek een gouden greep, en vanaf dat moment was Collins behalve de drummer ook de zanger van Genesis. A Trick Of The Tail (1976) werd het bestverkochte Genesis-album tot dan toe. Collins besloot de kostuums van Gabriel achterwege te laten en een minder excentrieke pose op het podium aan te nemen, en Genesis trok vervolgens met drummer Bill Bruford als tourdrummer in een triomftocht door West-Europa en Amerika. Na het introspectieve Wind & Wuthering en het live-album Seconds Out verliet ook gitarist Steve Hackett de groep. Hij was gefrustreerd geraakt over zijn compositorische aandeel in de muziek en richtte zich nadien op een solocarrière. Bassist en ritme-gitarist Mike Rutherford neemt vanaf dan de honneurs waar op leadgitaar.
En toen waren er nog maar drie
Op het album ...And Then There Were Three... (1978) ontbraken de dromerige en breed uitgesponnen gitaarpartijen van Hackett. Het album leverde Genesis de eerste wereldwijde hitsingle op, de definitieve doorbraak voor de band naar een (nog) groter publiek. "Follow You Follow Me" was een, voor Genesisbegrippen, simpel liefdesliedje en veroverde aan beide kanten van de Atlantische Oceaan de hitlijsten. Tijdens de volgende tournee werd de groep ondersteund door Chester Thompson op drums en Daryl Stuermer op gitaar (die beiden tot in 1992 deel van de live-band zouden blijven). Het succes stelde Genesis financieel in staat een pauze van twee jaar te nemen. De groep besteedde deze tijd met nadenken over de muzikale koers van een progressieve band als Genesis in een almaar meer naar punk en pop neigende muziekwereld.
Het antwoord op die kwestie kwam in 1980 met het album Duke. Op dit album stofte Genesis haar soul-roots af en liet zich inspireren door zwarte muziek als rhythm and blues. "Misunderstanding" werd de eerste top tien hit van Genesis in Amerika. Toen in 1981 Collins' solo-debuutalbum Face Value zowel qua verkoop als in de serieuze muziekpers een groter succes werd dan welk Genesis-album dan ook, begonnen velen zich af te vragen of Genesis nog toekomst had.
Abacab (1981) brak rigoureus met alle Genesis-dogma's, en liet voor het eerst sinds jaren weer een groepje muzikanten horen dat lol heeft in het muziek maken en haar grenzen verkent. De blazerssectie van Earth, Wind and Fire, die meedeed mee op "No Reply At All", wekte echter de woede van een deel van de de "oude" fans, die toch al ontevreden waren over de in hun ogen commerciële koers van het nieuwe Genesis in het algemeen. Toch waren de positieve reacties op Abacab talrijker dan de negatieve.
Op 3 oktober 1982 vond een reünieconcert plaats van de leden van Genesis op dat moment (Collins, Rutherford, Banks, Stuermer en Thompson) met Peter Gabriel, genaamd Six of the Best Reunion Concert. Dit concert stond in het teken van WOMAD: World of Music, Arts & Dance. WOMAD, opgericht door Gabriel, organiseert in jaarlijks terugkerende festivals een samengaan van traditionele en moderne muziek, met inbreng uit alle hoeken van de wereld voor het goede doel.
In 1983 kwam Genesis met de opvolger van Abacab. Dit album heette simpelweg Genesis. Met deze plaat keerde de groep weer gedeeltelijk terug naar het grootse geluid dat zo lang haar handelsmerk was geweest, zij het met de eenvoud van Abacab en Duke en in een moderner jasje. "Mama" werd een van de grootste hits voor de groep.
In 1986 volgde het album Invisible Touch, dat werd gekenmerkt door een catchy geluid en een moderne productie. Het album staat bol van de geluidsexperimenten, en is daardoor volgens sommigen nog net geen knieval naar de pure commercie. De videoclip van "Land Of Confusion", gemaakt door de komische poppengroep Spitting Image, sleepte talloze prijzen in de wacht. Ook de titelsong van het album werd een grote hit. Phil Collins was inmiddels, mede dankzij zijn solocarrière, uitgegroeid tot een superster. Na een intensieve wereldtournee werd het vervolgens een lange tijd stil rondom Genesis. In deze tijd toerde Mike Rutherford met zijn andere band, de AOR-groep Mike and the Mechanics, met als leadzangers Paul Carrack en Paul Young (niet te verwarren met Paul Anthony Young).
Pas in 1991 verscheen weer een album van Genesis: We Can't Dance, bedoeld als een lichte knauw naar de dan dominant wordende dansmuziek in de hitparades. De muziek op We Can't Dance is wat ingetogener en meer verhalend, en in die zin keerde Genesis na Invisible Touch weer terug naar de muzikale basis van de groep. Het album oogstte wederom veel succes, en bracht Genesis met "I Can't Dance" zelfs haar eerste Nederlandse nummer 1-hit.
Vanaf Ray Wilson tot heden
Tijdens de daaropvolgende wereldtournee besloot Phil Collins dat het genoeg geweest was. Dat hij Genesis verliet, werd echter pas in 1996 bekendgemaakt. Genesis, dat toen alleen nog bestond uit de twee mede-oprichters Tony Banks en Mike Rutherford, kondigde aan met een nieuwe zanger en een nieuw album te zullen komen. Dit werd gezien als een even moedig als onzalig plan, omdat het album ...Calling All Stations... (1997), met de voormalig Stiltskin-zanger Ray Wilson, lang niet zoveel succes boekte als Invisible Touch en We Can't Dance.
Voor Rutherford was dat zo'n grote teleurstelling dat het doek voor Genesis, na een weliswaar succesvolle tournee langs grote zalen, toch viel. Althans voorlopig. In de volgende jaren werden de albums van Genesis opnieuw uitgebracht. In 1998 verscheen de box Archive 1, in 2000 Archive 2, en in 2004 zagen The Platinum Collection (verzamel-cd) en The Video Show (dvd) het licht. Verder werkte Nick Davis, de producer van de laatste twee Genesis-albums, aan de remasters, en verscheen er een groot aantal nieuwe releases van historisch materiaal. Ondertussen was de toekomst van de groep nog steeds onduidelijk. Genesis bestond officieel nog steeds, maar actief was de groep niet meer. Banks en Rutherford (en Collins) hielden in interviews meestal de mogelijkheid open dat de band nog nieuwe opnamen zou uitbrengen. Diverse incidentele gezamenlijke opnamen voor dvd's (met Collins als zanger) en een verzamel-cd met een cover van het eigen "The Carpet Crawlers" in de complete oude bandbezetting (met Hackett en Gabriel) leken ook in die richting te wijzen.
In 2007 waren Collins, Banks en Rutherford weer bij elkaar voor een reünie-tour, met de naam Turn It on Again: The Tour, en met daarna een soortgelijke tournee door Amerika. Even was er sprake van dat Peter Gabriel ook aan deze reünie zou deelnemen. Echter, door onder meer te drukke werkzaamheden zag Gabriel hier alsnog vanaf. In 2008 verscheen een registratie van een concert in het Circus Maximus op dubbel-dvd als When in Rome 2007. In 2010 werd bekendgemaakt dat Collins lichamelijke klachten zou hebben, waardoor hij niet meer kon drummen en ook niet meer actief zou zijn. In 2013 geeft Collins in een interview echter aan dat hij een mogelijk nieuw album en bijbehorende tour met Genesis nog steeds niet uitsluit.
Hermanus Brood (Zwolle, 5 november1946 – Amsterdam, 11 juli2001) was een Nederlandszanger, kunstschilder, pianist, acteur en dichter. Brood onderscheidt zich door zijn herkenbare zangstem en muzikale diversiteit. Hij was de Nederlandse belichaming van het zogenaamde Seks, drugs en rock-'n-roll. Nadat verscheidene pogingen om af te kicken geen succes hadden gehad, sprong Brood als eeuwige vrijbuiter de dood tegemoet vanaf het dak van het Amsterdamse Hilton-hotel.
Biografie
Brood kreeg zijn eerste pianolessen in 1959. Op school kon hij niet goed meekomen; het liefst zat hij wat op een piano te pingelen in het verlopen fabriekje van zijn vader. Brood ging in 1964 naar de Kunstacademie in Arnhem en richtte daar The Moans op. De band deed veel optredens voor Amerikaanse militairen in West-Duitsland en Brood kreeg wel eens een pilletje toegeschoven om wakker te blijven. Zo begon zijn verslaving. In 1967 stapte hij over naar Cuby and the Blizzards. Hij ontmoet dan de toenmalige Miss GroningenTekie Buissink, met wie hij een kortstondige relatie had. Op 24 mei 1968 wordt hun zoon Marcel geboren. Toen de platenmaatschappij vernam dat hij drugs gebruikte, werd hij uit de band gezet. Er volgde een onduidelijke periode, waarin Brood regelmatig in de gevangenis belandde wegens inbraken en handel in drugs. Begin 1974 deed hij mee aan een Cuby and the Blizzardsreünie voor het VARA-televisieprogramma Nederpopzien. Vanaf dit moment pakte hij zijn muzikale carrière weer op. Hij speelde korte tijd in de Noord-Hollandse formatie Stud en nam een album op met onder andere Jan Akkerman onder de naam Flash & Dance Band. Vervolgens trad hij toe tot de band Vitesse, na het debuutalbum in 1975 verliet hij die weer.
In 1976 vond een cruciale ontmoeting plaats. Brood speelde mee in Cuby and the Blizzards, die voor korte tijd waren heropgericht, toen hij in café 't Pleintje in Winschoten de naald van zijn injectiespuit in een prullenmand liet vallen. De eigenaar van het café, Koos van Dijk, kwam binnen toen Brood in de prullenmand op zoek was naar zijn naald. In plaats van Brood buiten de deur te zetten, keerde Van Dijk de prullenmand om en zocht ijverig mee. Vanaf dat moment trad Van Dijk op als Broods manager; hij zou dit blijven tot Broods dood in 2001.
Herman Brood in 2000.
Brood verliet Cuby and the Blizzards en begon zijn eigen formatie: Herman Brood & His Wild Romance (zie ook: Wild Romance). In 1977 kwam het album Street uit dat enthousiast werd ontvangen. In 1978 volgde Shpritsz. De single Saturday Night werd een grote hit. Duitsland en Frankrijk raakten geïnteresseerd. Brood werkte in 1979 mee aan de film Cha Cha van Herbert Curiël en trad in de film in het huwelijk met punk-operazangeres Nina Hagen. In hetzelfde jaar vertrok hij naar de Verenigde Staten. Maar een Amerikaanse tournee werd geen succes en het in de VS geproduceerde album Go Nutz (1980) werd zowel daar als in Nederland afgekraakt. Hierop viel Wild Romance uit elkaar en zakte de carrière van Brood in.
In 1985 trad hij in het huwelijk met Xandra Jansen, samen hadden ze twee kinderen, Lola (1985) en Holly (1994) en een aangenomen dochter Brenda (1979). Zijn dochter Holly zingt in Kinderen voor Kinderen (2006).
In de jaren daarna waaierde zijn carrière uit. Brood acteerde in een toneelstuk en een speelfilm, maar vooral in zijn eigen leven. Ook werd hij steeds actiever als schilder. Hij werkte op groot formaat en met felle kleuren, waarbij zijn werk stond in de traditie van Cobra. De keuze voor primaire kleuren kwam grotendeels voort uit noodzaak, omdat hij kleurenblind was. Vaak bracht hij met zwarte verf letters aan op zijn werk. De handtekening brood vormt veelal een opvallend onderdeel van het schilderij. Ondanks het kleurgebruik hebben de schilderijen een wat trieste uitstraling. Brood bleef daarnaast actief in de muziek, maar zijn albums uit deze periode haalden niet meer het niveau van Shpritsz. Beroemd werd hij met zijn openlijke uitspraken in de pers over seks en drugsgebruik. Hij genoot van alle aandacht en werd de bekendste harddrugsgebruiker in Nederland; de nationale knuffeljunk.
Het graf van Herman Brood
Door het gebruik van alle genotsmiddelen was tegen 2001 zijn lichaam geheel uitgeleefd. Pogingen om af te kicken hadden geen succes. Toen het leek alsof hij nog maar een paar maanden te leven had, nam Brood zelf het heft in handen en pleegde zelfmoord. Op 11 juli2001 sprong hij van het Amsterdamse Hilton-hotel met in zijn binnenzak een briefje waarop stond: "maak er nog een groot feest van". Men stond perplex, evenals zijn platenlabel, omdat Brood – volgens Henkjan Smits – bezig zou zijn aan een groot project, namelijk een jaren-vijftigsoulplaat met een groot orkest en onder meer samenwerkingen met Ann Peebles en Ray Charles. In de periode kort na zijn dood ontstond een levendige handel in schilderijen en zeefdrukken van Brood, waarbij ook vervalsingen opdoken.
In 2006 schreef Wild Romancegitarist Dany Lademacher een boek over zijn periode met Herman Brood. Later dat jaar verscheen de film Wild Romance waarin Daniël Boissevain de rol van Herman Brood speelde. Zeven jaar na de dood van Herman Brood, wordt er in 2008 een onbekend nummer van de zanger gevonden en uitgebracht. "Papa komt vanavond niet thuis" is een samenwerking met rapper MC Drama, destijds een vriend van Brood. Samen schreven zij het nummer in 1998.
Tentoonstelling
Na Broods overlijden was in 2002 in het Cobra-museum in Amstelveen een eerste overzichtstentoonstelling van zijn werk te zien, met daarnaast foto's, gemaakt door zijn vriend, de fotograaf Anton Corbijn. Eerder was het werk van Brood museaal nooit erkend. Er waren echter wel veel liefhebbers en zijn schilderwerk werd goed verkocht.
In december 2005 werd in Wageningen een Herman Brood-museum geopend. Het museum, dat gratis toegankelijk is, beschikt over de grootste collectie originele schilderijen, zeefdrukken & tekeningen. Daarnaast zijn er altijd wat beschilderde sculpturen/objecten, een zeer uitgebreide collectie (zeldzame) LP's & singles, de originele botsauto van Herman en een aantal persoonlijke bezittingen van Brood zelf te bezichtigen.
Graffiti in Delft in 2004 ter nagedachtenis aan Brood
Op 5 november 2006 wordt er in de rock art galerie in Hoek van Holland een expositie geopend over Herman Brood onder de titel "Brood's leven". Hier is een gecombineerd overzicht te zien van Herman Brood zijn muziek en zijn kunst.
Van 5 november 2006 tot 28 januari 2007 is het volledige atelier overgeplaatst naar het Groninger Museum om daar, ter ere van de film Wild Romance die tevens in Groningen in première gegaan is, tentoongesteld te worden. De tentoonstelling, genaamd "Cha Cha. Fenomeen Herman Brood", concentreert zich rond het atelier van de kunstenaar, de plek waar Brood veel van zijn schilderijen maakte, muziek componeerde, teksten schreef, vaak sliep en zijn onconventionele levenswijze vrij spel had. Zijn echte atelier nabij het Spui in Amsterdam was sinds de dood van Brood vrijwel onaangeroerd gebleven. In april 2008 is het atelier uiteindelijk toch ontruimd.
Nick ontmoette Mick Harvey en Phil Calvert op de middelbare school in Caulfield nabij Melbourne, en zij richtten in 1973 een band op onder de naam The Boys Next Door. De band onderging een naamsverandering naar The Birthday Party toen ze naar Londen verhuisden. De band kreeg toen ook een gitarist, Blixa Bargeld van Einstürzende Neubauten. In 1983 verhuisde de band naar West-Berlijn, en viel kort daarna uit elkaar. Cave, Harvey, en Bargeld vormden daarna Nick Cave and the Bad Seeds met Barry Adamson. De band bracht een aantal succesvolle albums uit over de laatste 20 jaar.
Cave verhuisde naar São Paulo, Brazilië, alwaar hij in 1987 trouwde met Viviane Carneiro. Hij heeft een zoon uit dit huwelijk, Luke (1991). Begin 1993 verhuisde hij terug naar Londen. Momenteel (2005) woont hij in Brighton.
Muziek geschreven door Nick Cave wordt gebruikt in een aantal van de films gemaakt door Wim Wenders, waaronder Wings of Desire waarin Cave ook een liveoptreden doet, Until the End of the World en Faraway... So Close. Hij is ook de mede-auteur van de onafhankelijk geproduceerde film Ghost of the Civil Dead uit 1989. In hetzelfde jaar bracht hij een boek uit met de titel And the Ass Saw the Angel, dat warm werd ontvangen door critici.
In maart 2007 verscheen het eerste album van zijn nieuwe project, Grinderman. Deze groep bestaat buiten Nick Cave zelf uit enkele leden van the Bad Seeds. In maart 2008 verschijnt een nieuw album met de Bad Seeds: Dig, Lazarus, Dig!!!. Ter promotie van dit nieuwe album gaf Nick Cave and the Bad Seeds concerten in de Heineken Music Hall in Amsterdam op 28 april en in Vorst Nationaal in Brussel op 1 mei. Op 10 december 2011 maakte de groep bekend per direct uit elkaar te gaan. [1] In november 2010 verscheen het lied O Children in de film Harry Potter and The Deathly Hallows part 1.
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
