Joe Cocker (Sheffield, 20 mei1944) is een Engels blueszanger. Zijn eigenlijke naam luidt John Robert Cocker.
Hij is zijn leven lang al bezig met muziek, en zat al in kleine bands in zijn geboortestad Sheffield toen hij 15 jaar oud was. Hij was voor het eerst op de Amerikaanse televisie in 1969, in de Ed Sullivan Show.
Zijn eerste grote hit was het lied With a little help from my friends, een cover van de Beatles song. In hetzelfde jaar verscheen hij op het Woodstock Music and Art Festival. Andere vroege hits zijn Cry me a river en Feelin' alright.
Aan het begin van de jaren zeventig had hij problemen met drugs en alcohol, maar hij maakte een comeback in de jaren tachtig. Hij had grote hits met You are so beautiful, Up where we belong en Unchain my heart, waardoor hij een nieuw publiek aan zich bond.
Cocker is bekend om zijn opvallende, rauwe stemgeluid en een typische mimiek die enigszins doet denken aan luchtgitaar spelen.
Een Belg staat 's morgens op en gaat eieren rapen in zijn tuin. Hij raapt ze op en ziet dan dat er een ei bij de buurman is terechtgekomen (De buurman is een Nederlander), de Belg doet aanstalten om het ei uit de tuin van de Nederlander te halen, maar deze ziet dat en is daar helemaal niet tevreden over, want alles wat op zijn grondgebied ligt is zijn eigendom (Dat denkt hij althans). Zegt de Belg: "We zullen er een wedstrijd om doen". De Nederlander gaat ermee akkoord, in de wedstrijd draait het erom elkaar om de beurt in het kruis te trappen en de eerste die het uitschreeuwt van de pijn heeft verloren. "'t is goed", zegt de Belg, "ik zal beginnen te trappen". De Belg trapt heel hard in het kruis van de Nederlander, de Nederlander maakt alle danspassen van de wereld maar doet zijn mond niet open. Na een kwartier bijkomen zegt de Nederlander "Nu is het mijn beurt". Zegt de Belg: "'t is al goed, je mag het ei houden!!".
Vaya Con Dios (een Spaanse groet, letterlijk Ga met God) is een Belgische popgroep opgericht in 1986. Begin jaren negentig scoorde de groep enkele grote internationale hits.
Na een succesvolle samenwerking van Dani Klein en Willy Lambregt in de band Arbeid Adelt! wordt in 1986 samen met contrabassist Dirk Schoufs Vaya Con Dios opgericht omdat hun hart bij de jazz, opera en zigeunermuziek ligt en het een genre is dat in Brussel nauwelijks bekendheid geniet. In hun eerste single Just a friend of mine zijn al Spaanse invloeden te horen. De single wordt een grote hit in Frankrijk waar meer dan 300.000 exemplaren worden verkocht. Willy Lambregt heeft inmiddels de groep al verlaten om zijn carrière bij The Scabs de volle aandacht te geven. Hij wordt vervangen door Jean-Michel Gielen. Het tweede album bevat de grote hitsingles What's a Woman en Nah neh nah. What's a woman staat in de zomer van 1990 drie weken op nummer 1 in Nederland.
In 1991 gaat het duo Dani Klein en Dirk Schoufs uit elkaar. Dirk Schoufs verlaat de groep en Vaya Con Dios gaat verder als eenvrouwsband. Op 24 mei1991 overlijdt Schoufs aan de gevolgen van AIDS die hij door zijn heroïneverslaving heeft opgelopen. In 1992 verschijnt het derde album Time Flies. De muziek is veel triester dan op de eerste twee albums, met invloeden uit de soul en Latijns-Amerika. De bekendste single van dit album is Heading for a fall. Ondanks de personele en muzikale wijzigingen blijft Vaya Con Dios populair in grote delen van Europa, vooral in Duitsland, Frankrijk en Scandinavië en Zuid-Amerika. Alleen in Nederland en België blijft het succes beperkt. In 1993 wordt een grote wereldtournee georganiseerd vanwege het grote internationale succes.
In 1995 komt het vierde album uit. In 1996 maakt Dani Klein bekend geen plezier meer te beleven aan de muziekwereld, en besluit ze de band te stoppen, die op dat moment nog maar uit één persoon bestaat. In 1997 verschijnt nog een verzamelalbum. Dani Klein begon in 1999 weer met zingen en wordt zangeres bij Purple Prose.
Zeven jaar later, in 2004, wordt Vaya Con Dios opnieuw opgericht. De groep, die nog steeds uit zangeres Dani Klein, enkele nieuwe muzikanten en muzikanten van de beginjaren van Vaya Con Dios bestaat, brengt een nieuw album uit in oktober 2004 onder de naam 'The Promise'.
Op 31 augustus 2006 werd in Theatre Vaudeville te Brussel de eerste van een nieuwe reeks akoestische optredens gegeven. Op 3 november verscheen hiervan de CD/DVD The Ultimate Collection. Op 3 september 2006 bracht Vaya Con Dios hun nieuwe single 'Pauvre Diable' uit.
Vaya Con Dios verkocht in totaal meer dan 7 miljoen albums en meer dan 3 miljoen singles.
Tijdens hun middelbare-schoolperiode begonnen Simon en Garfunkel met het zingen van liedjes van onder andere de Everly Brothers. In 1956 namen ze de artiestennamen Tom and Jerry aan (Paul Simon als Jerry Landis en Art Garfunkel als Tom Graph), startten daarmee officieel een carrière en kregen een eerste opnamecontract. In 1957 schreven ze voor het eerst eigen teksten en scoorden een eerste hit: Hey schoolgirl. Volgende pogingen tot hits te komen bleken niet succesvol en na de middelbare school ging een ieder zijn eigen weg.
In de daarop volgende periode zagen ze elkaar weinig. In 1962 ontmoetten ze elkaar weer en eind 1963 traden ze op onder de naam Simon & Garfunkel.
Doorbraak
Doordat hun muziek werd gebruikt als soundtrack voor de film The Graduate (met Dustin Hoffman in de hoofdrol) kwam hun carrière in een stroomversnelling. Met hun rustige, goed in het gehoor liggende en mild maatschappijkritische nummers stegen ze in de hitparades. Nummers als The Sound of Silence, Homeward Bound, I am A Rock, Kathy's Song, April Come She Will, A Hazy Shade of Winter, America, Scarborough Fair, Mrs. Robinson, The Boxer, Bridge Over Troubled Water, Cecilia, El Condor Pasa en My Little Town zijn nog steeds bij veel mensen bekend. Zij hebben ook een song gewijd aan de beroemde architect Frank Lloyd Wright.
Sommige van hun songs hebben de status van evergreen bereikt. Simon & Garfunkel wonnen samen vijf Grammy Awards voor hun albums. Het duo ging in 1970 uit elkaar.
Reünie
Na een pauze van elf jaar kwamen Paul Simon en Art Garfunkel op 19 september1981 voor één keer samen voor een optreden in Central Park in New York. Bijna een half miljoen mensen waren aanwezig bij dit memorabele optreden. In 2003 ontving het duo een Grammy Lifetime Achievement Award.
In 2004 hielden zij de Old Friends Tour en in februari 2009 kondigde Garfunkel aan dat ze mogelijk weer aan een nieuwe tournee zullen beginnen Dit hebben ze ook gedaan, in juni en juli2009 was er een tour door Australië, Nieuw-Zeeland en Japan.
Will Tura, pseudoniem van ridder Arthur Achiel Albert Blanckaert (Veurne, 2 augustus1940), is een Belgischzanger, muzikant, liedjesschrijver en ridder. Door zijn permanente populariteit noemt men hem de Keizer van het Vlaamse Lied.
Levensloop
Tura werd in Veurne als Arthur Blanckaert geboren op 2 augustus 1940. Heel jong leerde hij al mondharmonica, accordeon, piano en drums spelen. Tuurke Blanckaert, de jodelende cowboy was pas negen wanneer hij de eerste keer werd geboekt. De jonge zanger ontpopte zich als een getalenteerd imitator van Gilbert Bécaud en Nat King Cole. Hij was 15 toen hij een job als gitarist kreeg aangeboden bij Freddys Dansorkest.
In 1957 tekende Tura een platencontract met de grootste Belgische uitgever van het ogenblik, Jacques Kluger. Tura's eerste singles zijn vertalingen van Amerikaanse successen zoals "Bye bye love", maar Kluger stimuleerde hem om eigen liedjes te componeren. Op 2 augustus 1958, Tura's 18e verjaardag, trad hij voor de eerste keer solo op, onder de naam Will Tura. In juni 1959 deed hij zijn eerste televisieoptreden in het Amerikaans Theater. Begin van de jaren 1960 nam Jean Kluger, zoon van Jacques, de taak van producer over. 40 jaar later is deze nog steeds de producer en uitgever van Tura.
Tura scoorde zijn eerste hit in 1962 met "Eenzaam Zonder Jou". De single ging 60.000 keer over de toonbank. 30 jaar later verkoos een opiniepeiling in een Vlaamse krant dit lied als grootste Vlaamse hit aller tijden. Het is nog steeds het lied waarmee hij het meest geïdentificeerd wordt.
Tura componeert zelf het gros van zijn liedjes, die van tekst worden voorzien door Nelly Byl. Enkele composities van hem werden opgenomen door andere artiesten, waarvan er één de top van de hitparade haalde in Duitsland en één de nummer 1-notitie in Frankrijk. Ook Marva zong zijn Niemand wil je als je ongelukkig bent de hitparade in.
In 1974 liet Tura, als eerste Belgische en Vlaamse artiest, de rocktempel Vorst Nationaal vollopen.
Met "Hopeloos" [uit 1980] scoorde hij in 1981 een eerste hit in Nederland.
Hij maakte in 1984 een tribuutalbum aan Elvis Presley, opgenomen in Nashville samen met Elvis' legendarische begeleidingsgroep.
In 1992 maakte hij het West-Vlaamse rapnummer "Moa ven toh". Hetzelfde jaar bracht hij zijn eerste "Tura in Symfonie", waar hij zong met een symfonieorkest, in Vorst Nationaal.
In 1990 brachten verschillende Vlaamse rockartiesten het album "Turalura" uit, met allemaal covers van Turasongs. Het album kwam er op initiatief van het weekblad Humo, nadat de groep Noordkaap op Humo's Rock Rally het nummer 'Arme Joe' gecoverd had. 15.000 mensen vierden zijn vijftigste verjaardag tijdens een uniek openluchtconcert in Veurne.
In 1993 zong Tura het lied "Hoop doet leven" op de begrafenis van koning Boudewijn.
In 1999 kwam de Gospel-concerttoer in 12 Vlaamse kerken in de kerstperiode.
Tura bleef componeren en albums uitbrengen. Zijn concerten trokken na al die jaren nog steeds volle zalen. In 2002 nam Tura in Londen een album op met de London Philharmonic Orchestra. Alle nummers waren door Tura zelf gecomponeerd.
In 2005 vierden de Vlaamse media uitgebreid de 65e verjaardag van Tura, onder andere met de cd "Viva Tura".
In 2007 vierde Tura zijn vijftigjarige carrière. Hij deed dat met twee symfonische concerten met het Vlaams Radio Orkest in Vorst Nationaal. In 2006 was het album "Dank u, Vlaanderen" al verschenen, waarop hij een aantal van zijn bekende nummers en andere Vlaamse klassiekers opnieuw opnam met het VRO.
In 2008 verscheen de cd-box "Will Tura - 100 hits".
In 2009 had Will Tura ongeveer 135 albums uitgebracht.
In 2010 werden allerlei initiatieven genomen naar aanleiding van de 70e verjaardag van de zanger. Zijn dochter Sandy Blanckaert publiceerde een biografie ("Will Tura") en de zanger werd gelauwerd op radio en televisie, onder andere met een aan hem gewijde aflevering van de Canvas-reeks Belpop (uitgezonden op 8 november 2010). Er kwam, opnieuw in samenwerking met het weekblad Humo, ook een cd "Turalura 2" uit. Net als in 1990, toen de eerste cd verscheen, werd een reeks nummers van Tura gecoverd door hedendaagse artiesten. Ook deze compilatie bevat een versie van 'Arme Joe', maar dit keer door "Meuris", de naam waaronder ex-Noordkaap zanger Stijn Meuris tegenwoordig optreedt. De meeste van deze groepen traden ook aan tijdens een Turalura-concert in de Brusselse Ancienne Belgique, waarin Tura als eregast ook meezong.
Privé
In 1973 huwde Tura met Jenny Swinnen. Het jaar daarop werd een zoon, David, geboren, en nog eens een jaar later zag hun dochter Sandy het levenslicht.
Chris Rea is met zijn krasse zangstem vooral bekend geworden met nummers als Fool (If you think it's over), Josephine en Driving home for Christmas, die nog altijd veel gedraaid worden op de radio.
Verder schreef hij een aantal nummers voor films, en een aantal van zijn bekendere nummers werden gebruikt als themamuziek. Hij speelde zelf in twee films, in 1985 in Willie and the Poor Boys en in 1999 in Parting Shots, waar hij tevens de muziek van deed. Hij schreef en produceerde de film La Passione, die in 1996 verscheen.
In 2005 heeft hij nog 11 nieuwe cd's uitgebracht (130 nummers), een dvd en een boek met schilderingen die hij gemaakt heeft tijdens zijn herstel van een ernstige ziekte rond het jaar 2000. Chris Rea heeft omstreeks 2005 bekend gemaakt dat hij stopt met touren. In 2006 deed hij zijn The Farewell Tour. Tijdens deze tour speelde hij oude klassiekers en nieuwe nummers.
Hoewel zijn gezondheid hem nog steeds parten speelt, maakt Rea in het najaar van 2007 zijn terugkeer naar het podium bekend. In het voorjaar van 2008 heeft hij met een nieuwe band, the Fabulous Hofner Blue Notes, een korte Europese tournee gedaan: "The Return of the Fabulous Hofner Blue Notes". De band speelt een mix van blues en instrumentale nummers, nieuwe songs en klassiekers. De muzikale invloeden gaan van de instrumentele platen uit de jaren 50 tot en met Miles Davis.
Een album van het quintet is verschenen in februari 2008.
In april 2011 is het volgende project van Chris Rea aangekondigd. Dit is het 'Santo Spirito Project' wat zal bestaan uit 2 speelfilms met bijbehorende soundtracks en een apart album op 3 cd's. De datum voor de release is 5 september 2011.
Vanaf april 2012 wordt op de officiële website van Chris Rea een aankondiging gedaan voor een 'nieuw' project: mogelijk een heruitgave of re-make van La Passione (1996). Er wordt helaas nog geen releasedatum gegeven.
Er zitten drie poezen zich te pletter te drinken aan de bar, omdat ze geen werk meer hebben: 1e poes : Ik zou graag bij Stabilac werken: 's morgens melk, 's middags melk, 's avonds melk. 2e poes : Ik zou liever bij Whiskas werken: 's morgens Whiskas, 's middags Whiskas, 's avonds Whiskas. 3e poes : Ik wil bij Jupiler gaan werken ... De andere 2 poezen : Hoezo, Jupiler? 3e poes : Wel, 's morgens ne kater, 's middags ne kater en 's avonds ne kater
Een kleine jongen en een klein meisje zitten in bad. Opeens kijkt het meisje naar beneden en zegt: mag ik het eens aanraken? NEEN, zegt de jongen, ge hebt het uwe al afgebroken, van het mijne blijft ge af!!!
Er komt een Hollander bij de dierenarts... Dierenarts : "Maar mijnheer uwen
hond heeft maar 1 poot, 1 oor... en maar 1 oog !" Hollander : "'k Weet het
'k heb hem zo gekregen." Dierenarts : "Ik vrees dat hier maar één ding aan
te doen is... We gaan hem afmaken." "OK", zegt den Hollander... en hij laat
zijn hond achter... Een week later belt die Hollander de veearts op... :
"En... is mijnen hond al af."
De meest ervaren Belgische rockgroep was tevens de beste Belgische live groep. Ze is nu ook de populairste Belgische groep van de Lage Landen. Triggerfinger is een trio. Maar dan wel een trio met een drummer, twee gitaristen, twee bassisten, drie sessiemuzikanten, twee producers, een drumleraar, twee voormalige roadies en een expert in flightcases voor instrumenten. Opgeteld hebben ze 75 dienstjaren en brevetten van onder meer Hooverphonic, Noordkaap, Sin Alley en The Wolf Banes. Triggerfinger is een fenomeen. Drie heren zonder kapsones die al hun bezittingen hebben belegd in een grote droom. En die droom is uitgekomen. Hun gepeperde rootsrock ontwikkelt zijn grootste paardenkracht op het podium. Daar is de groep stilaan ongenaakbaar. Een impressie uit Nederland: "In Vera (Groningen) zie je mensen niet vaak met de handen in de lucht meeklappen. Dit was een van die zeldzame momenten.
In Nederland spelen ze ook "Wie van de drie". Dat gaat als volgt: De eerste kandidaat zegt: "Mijn naam is Lowieke en ik ben doofstom". De tweede kandidaat zegt ook: "Ik ben Lowieke en ik ben doofstom". De derde beweegt alleen zijn mond.
Een man komt bij de dokter en zegt: "Mijn penis is 50 centimeter en dat vind ik eigenlijk te lang, kunt u daar wat aan doen?" "Nee," zegt de dokter, "maar ik weet wel iemand die er wel wat aan kan doen." "Wie dan en wat moet ik doen?" vraagt de man. "Nou, je moet naar het bos gaan en de kabouter opzoeken en als je de kabouter vindt, moet je vragen of hij met je wil trouwen. Hij zegt waarschijnlijk nee en dan is je penis 10 centimeter korter." Dus de man gaat naar het bos, vindt de kabouter en zegt: "Wil je met me trouwen?" De kabouter kijkt de man verbaast aan en zegt: "Nee!" En inderdaad, zijn penis wordt maar zo 10 centimeter korter. Maar 40 centimeter vindt de man nog steeds te lang. En hij denkt: "Ik zoek die kabouter gewoon nog een keer op, dan is hij perfect." En hup, weer naar het bos en de kabouter zoeken. De man vraagt weer of de kabouter met hem wil trouwen. De kabouter, ondertussen boos geworden, zegt weer: "Nee!" En dus wordt de penis van de man weer 10 centimeter korter. Maar na wat uitproberen vindt de man hem toch nog te lang en rent snel weer naar het bos, zoekt de kabouter op en vraagt: "Wil je met me trouwen?" De kabouter is ondertussen witheet van woede en schreeuwt: "Nee, nee en nog eens nee!"
De naam ABBA was een acroniem van de voornamen van de leden. Toch wordt de naam vaak als Abba geschreven. Op hun albums wordt de eerste B in de naam vaak in spiegelbeeld geschreven.
Wereldwijd neemt ABBA, na The Beatles, de tweede plaats in qua aantal verkochte albums (ruim 350 miljoen stuks). Het succes begon toen ABBA in 1974 het Eurovisie Songfestival won met het nummer Waterloo. Manager van de groep was Stig Anderson. In 1983 werd een pauze ingelast, die echter zou leiden tot het uiteenvallen van de formatie.
In 1999 ging in Londen de musical Mamma Mia! van start (deze bevat de songs van ABBA maar heeft een verhaal, dat niet over de leden zelf gaat). Hij werd overal in de wereld, in verschillende talen, opgevoerd. In 2004 wees het viertal een aanbod van 1 miljard dollar af dat werd gedaan, voor een eenmalige reünie tour van 100 concerten.
Historie
Voorgeschiedenis
Benny Andersson was lid van de Zweedse rockband de "Hep Stars". Deze groep beleefde tussen 1964 en 1969 in Zweden haar hoogtepunt en was ontstaan naar model van bijvoorbeeld Herman's Hermits, The Beatles en The Rolling Stones. Björn Ulvaeus was lid van de "Hootenanny Singers". Deze groep had een rustiger geluid dan de Hep Stars. Af en toe kruisten de wegen van beide groepen elkaar en dat leidde tot het samen schrijven van enkele liedjes door de twee genoemden. Agnetha Fältskog, het jongste lid van ABBA, was in haar tienerjaren al bekend en speelde bijvoorbeeld de rol van Maria Magdalena in de Zweedse versie van de musical Jesus Christ Superstar. Ook schreef Agnetha zelf muziek. Ze bracht in Scandinavië vele hitsingles en zes succesvolle soloalbums uit en behoorde al voordat ABBA bestond, tot de populairste artiesten in haar vaderland. Tijdens één van hun tours ontmoette Agnetha Björn van de Hootenanny Singers. Ze trouwden in 1971, iets wat in de Zweedse media groots werd verslagen. Anni-Frid "Frida" Lyngstad was parttimezangeres en nam deel aan een talentenjacht, die ze won. Haar muzikale doorbraak kwam op het moment dat Zweden rechts ging rijden in plaats van links. De bevolking werd gevraagd niet de straat op te gaan. Frida trad op in een spectaculaire show die die nacht op televisie werd uitgezonden. Niet veel later ontmoette zij Benny Andersson, met wie ze trouwde in 1978.
Eerste begin band
Begin jaren '70 hadden Björn en Agnetha, ondanks hun huwelijk, nog ieder hun eigen carrière. Stig Anderson, manager van de Hootenanny Singers, bracht Björn en Benny echter samen in één band. Deze beiden vroegen vervolgens hun partners Frida en Agnetha in 1971 de achtergrondvocalen voor hun rekening te nemen op het album Lycka. Van toen af vormden de vier samen een band, met de naam Benny & Björn, Agnetha & Frida (soms ook als Benny & Björn, Agnetha & Anni-Frid). Björn en Benny zetten hun samenwerking voort en experimenteerden met nieuwe arrangementen en geluiden. Resultaat was de single People need love. Het werd een bescheiden hit, maar voldoende om aan te tonen, dat de samenwerking goed was. Het jaar daarop, 1973, werd Ring Ring gemaakt, waarmee de groep voor het eerst deelnam aan het Nationale Songfestival. Velen verwachten dat het de eerste plaats zou worden, maar weer werd het een derde. Stig was overtuigd van het feit, dat een hit in Engeland of Amerika de definitieve doorbraak zou betekenen en zocht naar een andere bandnaam. Uiteindelijk werd het acroniem ABBA gekozen.
Verder als ABBA
In 1974 won de band, nu onder de nieuwe naam ABBA, het Nationale Songfestival en werd uitgezonden naar het Eurovisie Songfestival, waaraan deelgenomen werd met het zelf geschreven nummer Waterloo. Dit liedje is een paar jaar geleden gekozen tot beste Eurovisie Songfestivalliedje van de afgelopen 50 jaar. Dit werd tevens een hit in Engeland, ABBA's eerste nummer 1. In de VS kwam het op een zesde plaats. Een vervolg zat er echter nog niet in. Het duurde tot SOS, oorspronkelijk als solosingle voor Agnetha geschreven, voordat ze een nieuwe top-10 hit hadden. Na SOS was de status van eendagsvlieg definitief verdwenen. In 1977 verscheen de film ABBA: The Movie waarin de band en de bandleden de hoofdrol spelen.
In 1983 laste de groep een rustperiode in, waarna ze besloten niet verder te gaan. De singles The Day Before You Came en Under Attack blijken achteraf de laatste ABBA releases te zijn. Met het in 1982 verschenen compilatie-album The Singles sloot ABBA zijn bestaan af, met een wereldwijd nummer 1 album.
Op 4 juli 2008 waren alle ABBA-leden voor het eerst in vele jaren weer samen in het openbaar, bij de première van Mamma Mia The Movie in Stockholm, waar Frida en Agnetha samen een dansje maakten met Meryl Streep.
Solocarrières
Nadat ABBA was opgehouden als groep te bestaan, legden Björn en Benny zich gezamenlijk toe op het componeren van muziek voor musicals. Een van de eerste was Chess (1984), waarvoor Tim Rice de tekst schreef. Chess draaide drie jaar lang in Londen en in 1988 kwam ook een Broadwayversie uit. Deze werd echter geen succes, wat te wijten was aan een gewijzigde opzet. Björn en Benny hadden echter een goed gevoel bij musical, wat overigens ook al tijdens tours van ABBA bleek. In 1999 ging de op de gelijknamige ABBA-hit gebaseerde musical Mamma Mia! in première in Londen. Het zou een groot succes worden, met vertalingen in vele landen. Anno 2006 werken Benny en Björn aan de Engelse versie van hun Musical Kristina från Duvemåla (Kristina uit Duvemåla), die op Broadway in première moet gaan. Benny is verder actief met zijn folkmusic band 'BAO' In 2007 verschijnen er berichten in de pers dat Benny met zijn groep een oud ABBA nummer uit 1979 dat niet eerder op cd is verschenen zal opnemen en uitbrengen. De fans wachten in spanning af!
Agnetha en Frida gingen beiden op de solotoer. In 1982 bracht Frida haar album Something's Going On uit, dat door Phil Collins geproduceerd werd. Van dit album verkocht de roodharige zangeres ruim 1.5 miljoen exemplaren. Na het relatief floppen van het album Shine besloot zij te stoppen met zingen. Het gebrek aan solosucces, maar vooral motivatie was aanleiding tot deze stap. Wel bracht ze in 1996 (maar dan alleen in Zweden) nog het album Djupa Andetag uit. Deze cd werd in Zweden een grote hit en behaalde zelfs de eerste plaats. Geen van de drie singles wist echter de Zweedse top 10 te bereiken. In 2006 verschijnt er van Frida een dvd met een retrospectief van haar carrière. Alhoewel het in de planning staat dat de dvd overal ter wereld verkrijgbaar zal zijn, verschijnt hij alleen in Zweden en Nederland in de winkels. Frida verkoopt in de twee landen samen niet meer dan 2500 dvd's. Anno 2007 heeft Frida geen plannen meer voor een internationaal soloalbum en houdt zij het bij wat low-profile duetten die in zeer beperkte oplage verkrijgbaar zijn. Haar laatste recente opname was met Ex-Deep Purple Jon Lord, the Sun will shine again, uit 2004. Zij heeft het nummer tijdens het concert van Jon Lord in Keulen live gezongen. Verder verscheen er in Duitsland 2005 een fan-boek van verstokte Frida fans Philippe Elan & Jean-Marie Potiez. In hetzelfde jaar verschijnt er internationaal een officieel boek van de hand van Benny, Bjorn en Mamma Mia producent Judy Craymer onder de titel 'Mamma Mia, How can I resist you'.
Agnetha deed het na ABBA iets beter in haar eentje . De singles 'Never Again', 'The heat is on', 'Wrap your arms around me' en 'I won't let you go' (van haar tweede soloalbum 'Eyes of a woman') werden in de jaren tachtig in Europa, Japan en Scandinavië hits, de een wat kleiner dan de ander. Met 'The heat is on' scoorde zij in vele landen een van de grootste zomerhits van 1983. Het eerste internationale soloalbum 'Wrap your arms around me' verkoopt wereldwijd meer dan 1,3 miljoen exemplaren. Na het verschijnen van haar derde Engelstalige album I stand Alone in 1988 en de kleine Billboard hit I wasn't the one in Amerika, stopte ook Agnetha wegens gebrek aan groot succes met zingen. In 1998 verschijnt er een internationaal Greatest Hits album van Agnetha met de titel "That's me - The Greatest Hits" waar het publiek in het algemeen niet warm voor loopt. Daarnaast brengt Agnetha in 1996 een boek uit met haar levensverhaal. In 2004 maakt ze haar echte comeback met het album 'My Colouring Book'. Het album werd goed ontvangen en haalde in verschillende Europese landen de top 10. In Zweden staat het album wekenlang op de eerste plaats. Ook in Duitsland, Nederland en Groot-Brittannië doet de cd van Agnetha het goed. De single 'If I thought you'd ever change your mind' weet zelfs de Britse top 10 te halen in de midweek sales van mei 2004 maar uiteindelijk blijkt het net de top 10 niet te halen als de chart openbaar wordt gemaakt. Aan het einde van het jaar verschijnt er in Scandinavië een cd-box "Agnetha 1967-1979", met daarin alle zeven soloalbums die Agnetha voor en tijdens de ABBA periode opnam voor Sony Music. Begin 2006 verschijnt er een nieuwe Greatest Hits cd '13 Hits' van Agnetha met daarop songs van haar eerste twee solo albums na ABBA. Net als bij de post ABBA solo albums van Frida, verschijnen ook de solo albums die Agnetha na ABBA op het Universal label maakte geremastered en met nieuw artwork op de markt. De interesse in deze re-releases van beide dames is beperkt.
In 2005 verschijnt Agnetha op de première van Mamma Mia! in Stockholm. Ze wordt in de zaal ontvangen met een staande ovatie, terwijl haar andere ABBA collega's onopvallend de zaal in kunnen lopen. Agnetha is de ster van de avond. Ook bij het stoppen van de musical in 2007 is Agnetha aanwezig. Na afloop zingt ze live met collega Tommy Korberg het duet 'True Love' met Benny aan de piano. Samen met Bjorn en Benny staat Agnetha die avond ook nog even op het podium om een Zweeds danklied te zingen. De drie ABBA leden zijn duidelijk weer vrienden. Frida is die avond niet aanwezig. Agnetha werkt inmiddels aan een nieuw album met zelfgeschreven songs, zo fluisteren de ingewijden nu. De release zal waarschijnlijk in 2008 plaatsvinden. Tevens werkt Agnetha's eigen productiemaatschappij aan een dvd over haar carrière.
In januari 2009 namen Frida en Agnetha samen in Stockholm de Rockbjorn Lifetime Achievement in ontvangst. Beiden maakten in interviews naar aanleiding van deze gebeurtenis nog eens duidelijk dat er van ruzie of onenigheid tussen hen nooit sprake was geweest en dat zij elkaar juist altijd gesteund hebben. In januari 2010 werd in Londen de ABBAWORLD Exhibition geopend. Björn en Frida woonden deze opening bij. Op 15 maart 2010 werd ABBA opgenomen in de prestigieuze Rock and Roll Hall of Fame. Zowel Frida Reuss als Benny Andersson waren hierbij aanwezig en spraken hun dank uit. Faith Hill zong 'The winner takes it all', hierbij begeleid door Benny op de piano. Op 12 april 2010 startte in Zermatt, de woonplaats van Frida, het muziekfestival Zermatt Unplugged. Diverse internationale sterren, zoals Lionel Ritchie, traden hier op. Als medeorganisator was Frida (net als Jon Lord) hierbij nauw betrokken. Van noch Frida noch Agnetha is in de nabije toekomst iets te verwachten op muzikaal gebied. Beiden hebben te kennen gegeven dat de muzikale motivatie hiervoor onbreekt. De heren hebben, na Chess, Kristina en Mamma Mia!, te kennen gegeven een nieuw idee te hebben voor een nieuwe musical. In april 2010 verscheen de liveregistratie van het concert van 'Kristina' in de Carnegie Hall in New York op cd. In oktober 2010 verscheen het album Reconnection van Georg Wadenius met onder anderen Frida als gastartiest. Frida zong hierop het nummer 'Morning has broken' van Cat Stevens. In 2012 ontving Agnetha in Zweden de ELLE Award. In Helsinki ging de musical Kristina in première, die positief werd ontvangen. In mei 2012 werd bekend dat in Engeland van de cd ABBA GOLD 5 miljoen exemplaren waren verkocht. Het was daarmee de op twee na bestverkochte cd in Engeland (na Queen en The Beatles).
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
