Jennifer Lynn Lopez (New York, 24 juli 1969) is een Amerikaanse zangeres, actrice, danseres, ontwerperster en mode-icoon. Ze gaat ook als J.Lo door het leven. Ze is van Puerto Ricaanse afkomst, maar groeide op in de Bronx in New York. Zelf beweerde ze altijd in 1970 geboren te zijn, maar na een arrestatie werd haar werkelijke geboortejaar bekend.

Biografie

Beginjaren

López' ouders, Guadalupe Rodríguez en David López, komen uit Puerto Rico. Allebei haar ouders kwamen uit hetzelfde dorp maar hebben elkaar pas ontmoet toen ze verhuisden naar Castle Hill in New York, Amerika. Ze heeft twee zussen, Lynda en Leslie. Lopez en haar zussen hadden een katholieke opvoeding. Ze mocht geen lessen missen en haar ouders wilden dat ze bijna alleen maar Engels praatten, zodat ze meer kans hadden op werk. Haar vader had werk als computermonteur en haar moeder was peuterleidster. Als de moeder van López thuis was, draaide ze altijd salsa en latinmuziek in haar huis. Ze moedigde Lopez aan om op dansles te gaan. Toen ze 16 werd kreeg ze een vriendje, David Cruz, met wie het aan bleef tot ze 25 werd.

Ze financierde op haar 16e zelf haar dans- en zanglessen en stopte met de middelbare school. Ze werkte eerst nog bij een advocatenkantoor waar ze succesvol was, maar ging na haar werk vaker naar haar zang/dans/acteerlessen. Later ging ze niet meer zo veel naar haar werk en was ze vaker 's nachts op pad om in nachtclubs te dansen. Lopez' moeder had dit door en was bang dat ze aan verkeerde invloeden zou worden blootgesteld. Ze gaf Lopez de keus: het huis uit of blijven en niet meer naar de nachtclubs en danslessen gaan. Ze ging uit huis en sliep op verschillende plekken; ze vond het een rottijd, totdat ze kon intrekken bij haar dansleraar. Ze kreeg door het vele werk in dansclubs aanbiedingen om in muziekvideo's als achtergronddanseres te spelen, onder andere in een clip van MC Hammer.

In het live comedyprogramma In The Living Color kwam een plek vrij als danseres. Ze moest overvliegen naar Los Angeles voor opnamen van de show. Ze kreeg ruzie met een van de danseressen en ging weg na het tweede seizoen. Daarna deed ze een musicaltour door Europa. Ze kreeg rollen aangeboden in sitcoms zoals South Central, Second Chances, Nurses on the Line: The Crash of Flight 7 en Hotel Malibu. Haar carrière maakte een sprong toen ze in 1995 door Janet Jackson als achtergronddanseres gevraagd werd in haar videoclip That's the Way Love Goes. Ze mocht daarna op wereldtournee, maar dat zei ze af, omdat ze een filmrol kreeg aangeboden.

Films

Ze begon haar filmcarrière in 1995 met de Spaanse film Mi Familia (Mijn Familie). Het was geen groot succes. Ook speelde ze al in het begin van haar carrière samen met Wesley Snipes in Money Train. Daarna speelde ze in 1996 in Jack en samen met Jack Nicholson in Blood And Wine. Ze brak door in de film Selena, waar de einddagen van de Mexicaanse zangeres werden gefilmd. Lopez vertolkte de titelrol en werd door haar salaris van 1.000.000 dollar de best betaalde latin-actrice. Ze werd genomineerd voor een Golden Globe, maar kreeg de prijs niet. Daarna speelde ze in de film Out of Sight samen met George Clooney. Eind jaren '90 piekte zowel haar muziek- als filmcarrière.

Lopez speelde aan het begin van de 21e eeuw in onder andere The Cell, Maid in Manhattan en The Wedding Planner. Haar salaris is door de jaren heen flink omhoog gegaan. Ze is nog steeds de best betaalde latin-actrice en qua salaris zit ze op vergelijkbare hoogte met bijvoorbeeld Julia Roberts. In 2003 kwamen de films Gigli en Jersey Girl uit, allebei samen met Ben Affleck, waarmee ze een relatie had. Die films flopten in de V.S en kregen veel kritiek. In Nederland komt de film Gigli door slechte verkoopcijfers alleen op dvd uit. Shall We Dance? (Richard Gere, Susan Sarandon) en An Unfinished Life (Robert Redford, Morgan Freeman) krijgen redelijke reviews.

Ze kreeg ook weer box-office-succes met Monster-in-Law (2005), samen met Jane Fonda en Michael Vartan. Lopez speelde daarop in Bordertown en El Cantante. Hierin speelt Lopez samen met Marc Anthony: hij als de overleden Salsa zanger Hector Lavoe en zij als zijn vrouw Puchi. Lopez co-produceerde allebei de voorgaande films. Er gaan geruchten over een nieuwe film, (Bridge And Tunnel) samen met Richard Gere, die wordt geproduceerd door Jack Nicholson. En Feel The Noise, een film over een jongen die zanger/rapper wil worden gespeeld door R&B-zanger Omarion. Deze film zou worden geproduceerd door Lopez.

Muziek

Vroeger danste Lopez op tafel in haar ouderlijk huis en ze was gek op salsamuziek, maar ook op andere stijlen. Door haar bekendheid als actrice kreeg ze ondanks haar beperkte zangkwaliteiten een platencontract bij Epic/Sony, wat resulteerde in vele nummer 1-hits en miljoenen fans. In 1999 kwam haar eerste album On The 6 uit. Dit album werd mede-geproduceerd door Cory Rooney, die later ook andere albums van Lopez zou produceren. Als eerste single verscheen If You Had My love die meteen doorschoot naar de eerste plaats van vele charts rond de wereld, waaronder in de VS. Ook enkele volgende singles, zoals Waiting For Tonight en Let's Get Loud, werden hits.

Begin 2001 kwam haar tweede album J.Lo uit. De naam van het album was door fans verzonnen. Op dit album stonden de singles Love Don't Cost A Thing, Play, I'm Real en Ain't It Funny. Lopez zat in haar glorieperiode maar dat vond ze zelf niet genoeg. In 2002 kwam een remixalbum uit, getiteld J to the L-O: The remixes. Van de singles van haar vorige album I'm Real en Ain't It Funny liet Lopez remixes maken door Murder Inc.. Door Ja Rule, Lopez zelf en Ashanti werden zowel de teksten als de melodielijnen compleet veranderd, net zoals andere songs van haar twee voorgaande albums. De remixes werden dance-hits en Lopez kreeg hierdoor een aantal nieuwe fans.

In december van 2003 kwam het album This is Me... Then uit. Het album bestond compleet uit soul, hiphop en R&B. De eerste single die uitkwam was de controversiële single Jenny From The Block, waar de zangeres beweert dat ze gewoon gebleven is. Op het album staat onder meer All I Have met LL Cool J. Verder komen de singles I'm Glad en Baby I Love U! uit.

Na een pauze van Lopez in de muziekindustrie kwam in het begin van 2005 het album Rebirth uit. Aan dit album werkten producers als Rich Harrison (Beyonce Crazy In Love) en Timbaland mee. Het hele album had een 'jazzy vibe', net als de eerste single Get Right die in meerdere landen nummer 1 behaalde. Ondanks dit succes werd het album wereldwijd geen succes. Er werden twee miljoen stuks van verkocht. De daaropvolgende single met Fat Joe (Hold You Down) flopte, iets wat de verkoopcijfers van het album geen goed deed. Rebirth wordt gezien als Lopez' minst gewaardeerde album tot nu toe.

Op 27 maart 2007 vond de release van Como Ama Una Mujer plaats in Europa. Een Spaanstalig album, mede-geproduceerd door Emilio Estéfan, Julio Reyes, Marc Anthony en Lopez zelf. Ook werkte Argentijns latinrock-artiest Fito Páez aan de single Que Hiciste. De single en het album waren vooral gericht op haar Latijns-Amerikaanse publiek, maar werden ook gepromoot in de rest van de wereld. In februari 2007 werd Que Hiciste gereleased op radio's in Amerika en het steeg langzaam naar de nummer 1 op de Hot Latin Tracks Chart van Billboard, net zoals haar album. De single werd ook een succes in Zuid-Amerika en de zuidelijke delen van Europa. De muziekvideo van Que Hiciste is geregisseerd door Michael Hausmann. Het Spaanse album heeft Lopez zelf bekostigd en is opgenomen van 2004 tot 2006. Het nieuwe album bevat ook tracks met muziek van het London Symphony Orchestra.

Lopez werkt aan haar nieuwe Engelstalige album, Brave , met producer Swizz Beatz. Andere geruchten geven aan dat Timbaland, Peter Wade, Jonathan en Jermaine Dupri meewerken, maar ook haar vaste producer Cory Rooney. In september 2007 verscheen de eerste single "Do It Well' met videoclip, die geregisseerd werd door David La Chapelle. De geplande release voor het bijbehorende album Brave staat in Nederland op 8 oktober 2007. Na Do it well komt haar tweede single uit van het album Brave genaamd Hold it don't drop it. Lopez en Anthony begonnen op 29 september met hun tour door Amerika genaamd: 'ING Presents Jennifer Lopez & Marc Anthony en Concierto'. Van iedere verkocht ticket gaat er een dollar naar het 'ING Run for Something Better'-fonds, waarmee op basisscholen in achtergestelde wijken hardloopclinics worden gefinancierd.

J.Lo Inc

Naast haar werk als zangeres en actrice is Lopez zakenvrouw. Aan het begin van deze eeuw heeft ze een superster-status gekregen, waardoor ze commercieel kansen zag.

J.Lo By Jennifer Lopez

In 2001 begon ze een kledinglijn, samen met haar man deleu tanguy, die later over zou worden genomen door zijn broer Tommy Hilfiger. De kledinglijn was vooral bedoeld voor haar fans. De kledinglijn getiteld "J.Lo By Jennifer Lopez" werd gekenmerkt door 'street glamour' (hoe Lopez haar soort kleding noemde). Haar kledinglijn werd door de jaren heen uitgebreid met accessoires als zonnebrillen, hoeden, schoenen, tasjes en horloges. Ook heeft ze naast haar "J.Lo"-winkels in Amerika een winkel in Moskou geopend. 2007 stond in het teken van de nieuwe juniorkledinglijn onder de J.Lo by Jennifer Lopez-lijn, die JustSweet heet (?).

Madres & Nuyorican Productions

In 2001 opende Jennifer Lopez haar eigen restaurant Madres in Pasadena, Californië. Het restaurant heeft een Spaanse stijl en werd een tijd gemanaged door haar ex-man Ojani Noa.Verder bezit ze haar eigen productiemaatschappij "Nuyorican Productions". Deze heeft ondere andere haar eigen films zoals Maid In Manhattan, El Cantante, Bordertown en The Cell geproduceerd. Ook heeft "Nuyorican Productions" de soap South Beach geproduceerd en op 19 januari 2007 was op de Amerikaanse MTV 'Dance Life' te zien. Dit programma volgt een groep individuele dansers om te zien hoe het leven is als danserres

Parfums

In 2001 kwam naast de kledinglijn J.Lo by Jennifer Lopez een nieuw parfum van Lopez, genaamd "Glow". Ze zette een trend, want na Glow kwamen onder meer Celine Dion, Beyonce Knowles en Britney Spears met hun eigen parfum. In 2003 lanceerde Lopez een nieuw parfum Still onder het motto dat ze nog steeds gewoon is gebleven. Ook werd er een toepasselijke slogan gebruikt: "In eye of the storm I am still Jennifer Lopez". In 2004 kwam er een andere versie van Glow uit, Miami Glow.

In 2005 kwam Live uit, haar vierde geur. Ze kwam ook weer met een uitbreiding van Glow-lijn met het parfum Love At First Glow en Glow After Dark in 2006. Lopez had in 2006 de start van een uitbreiding van een andere nieuwe parfumlijn genaamd Live. De uitbreiding heette Live Luxe. Lopez legde in een interview uit dat ze redelijk verdient met haar parfums en zo haar eigen projecten kan financieren, zoals haar Spaanse album en films als El Cantante en Bordertown. Hierdoor is ze minder afhankelijk van filmproductiebedrijven, zoals New Line Cinema en platenproductiebedrijven, zoals Lopez' label Epic. Daarom plant Lopez begin 2007 weer een parfum genaamd Deseo (Desire). In totaal heeft ze dan acht verschillende soorten parfums uitgebracht.

Sweetface

Na de successen van haar eerste kledinglijn en parfums wilde Lopez een nieuwe kledinglijn van duurdere prijzen en meer kwaliteit. In 2005 eindigde New York Fashion Week met haar eigen modeshow en presenteerde ze haar nieuwe kledinglijn Sweetface. De modeshow werd groots gehouden in een van de grootste tenten van de New York Fashion Week. Ook werd er een making of van de modeshow uitgezonden door MTV. De modeshow kreeg verschillende goede en slechte kritieken van mode-experts. Maar hij kreeg ook slechte publiciteit door dierenrechtenorganisatie PETA. Die protesteerde tegen het bontgebruik in de kledinglijn.

In de modeweek van New York in 2006 kwam Lopez weer terug met haar kledinglijn Sweetface, dit keer was de modeshow niet zo groots gehouden maar volgens Lopez zelf en vele critici was de kledinglijn met sprongen vooruit gegaan. Vooral door de elegante stijlen uit de jaren '50 en '60. Ook is anno 2007 al het bont verdwenen uit haar kledinglijnen. De JLo By Jennifer Lopez lijn had al geen bont. Maar het bont in Sweetface is nu ook vervangen door nepbont.

Privéleven

Lopez is tweemaal gescheiden. In 1998 scheidde ze van haar eerste echtgenoot, Ojani Noa, na een huwelijk van nog geen twee jaar. In 2001-2002 was ze getrouwd met Chris Judd, een voormalig achtergronddanser. Tussen beide huwelijken had ze een relatie met P. Diddy en nachtclubeigenaar Chris Paciello en na haar laatste huwelijk met Ben Affleck. Het voorgenomen huwelijk met Affleck op 13 september 2003 ging op het laatste moment niet door en in januari 2004 ging het duo definitief uit elkaar. Daarna kreeg ze iets met latinzanger Marc Anthony, waar ze in 1999 een duet ("No Me Ames", dat op haar album "On the 6" staat) mee had gedaan. Ze trouwden in het geheim op 5 juni 2004. De trouwerij kwam in opspraak doordat Anthony kort voor het trouwen zijn scheiding meedeelde aan zijn toenmalige vrouw, ex-Miss Universe Dayanara Torres. Sinds 22 februari 2008 heeft het echtpaar een zoontje, Max, en een dochtertje, Emme.

 In juli 2011 zette het koppel een punt achter hun huwelijk van zeven jaar.

Earth & Fire was een Nederlandse popgroep uit de jaren zeventig. De Voorschotense-Voorburgse-Leidschendamse groep had als boegbeeld Jerney Kaagman (zang) en de tweelingbroers Gerard (keyboards) en Chris Koerts (gitaar). De overige bandleden wisselden in de loop van de tijd. Drummer op de eerste twee hits was Cees Kalis, die daarna koos voor een baan in het onderwijs. Hij overleed in 2006.

Biografie

De band werd in 1967 opgericht als Opus Gainfull, door de broers Koerts, Hans Ziech en Hans Kalis. Toen zangeres Manuela Berloth de band kwam versterken werd de naam gewijzigd in Earth & Fire. Berloth moest echter wegens een oogziekte afhaken, en haar plaats werd ingenomen door Jerney Kaagman die tot dan zangeres van de Rangers was geweest.

In die formatie brak de band door met de single Seasons (1970) geschreven door Golden Earring-gitarist en -zanger George Kooymans. Het nummer bereikte een tweede plaats, en nog in hetzelfde jaar maakte Earth & Fire hitsingles als Ruby Is The One en Wild And Exciting. Vanaf 1971 verlegde Earth & Fire de muzikale koers naar symfonische rock. Gerard Koerts introduceerde de mellotron in de Nederlandse popmuziek, die jarenlang typerend bleef voor de sound van de band.

De eerste nummer één hit in Nederland was Memories (1972). Ook in de daaropvolgende jaren scoort Earth & Fire een aantal hits, waaronder Maybe tomorrow, maybe tonight (1973) en Love Of Life (1974). Ook buiten Nederland begint belangstelling te ontstaan voor de muziek van Earth & Fire.

In 1978 werd Frits Hirschland manager, en kwamen er een nieuwe bassist Bert Ruiter (ex-Focus) en drummer Ab Tamboer. Producent Jaap Eggermont keurt echter in 1979 de demo's voor het album Reality Fills Fantasy af, en het is op een haar na gedaan met de band. Met Weekend scoort Earth & Fire echter een grote internationale hit. In Nederland werden er 210.000 singles van verkocht en stond het 7 weken op nr.1 in de Nationale Hitparade.

Na het vertrek van Chris Koerts werd met nieuwe gitarist Ron Meyes in 1982 nog een top-15 hit uitgebracht 24 hours. De groep viel een jaar later echter uiteen, waarna Kaagman een tweetal soloalbums maakt. In 1987 maakte de groep een come-backtour in een nieuwe bezetting met daarin onder andere Ton Scherpenzeel.

In 2006 verscheen een groepsbiografie, geschreven door Fred en Dick Hermsen.

Peter & Gordon was een Brits popduo dat tijdens de Britse invasie ook veel succes kende in de Verenigde Staten.

Het duo werd in 1964 opgericht door Peter Asher (1944) en Gordon Waller (1945-2009). Met het lied A World Without Love scoorde Peter & Gordon in 1964 een nummer 1-hit in de Amerikaanse Billboard Hot 100. Het nummer was geschreven door Paul McCartney, die op dat moment een relatie had met actrice Jane Asher, de jongere zus van Peter. McCartney schreef verschillende nummers voor het duo. Voor het nummer Woman gebruikte hij het pseudoniem Bernard Webb. Dit was een test om te zien of hij ook zonder bekende naam succes zou hebben. Het nummer bereikte in 1966 #28 in de Britse hitparade en #15 in de Nederlandse Top 40.

Het duo ging in 1968 uit elkaar. Pogingen van Gordon Waller om solo te gaan mislukten. Peter Asher werd eerst A&R-manager bij Apple Records en was later succesvol manager en producent van James Taylor, Linda Ronstadt, Randy Newman en anderen.

Hun song A World Without Love maakt deel uit van een lijst van 500 songs die de rock-'n-roll hebben vormgegeven, samengesteld door de Rock and Roll Hall of Fame.

Gordon is op 17 juli 2009 in de VS-staat Connecticut overleden, 64 jaar oud.

The Hollies tijdens een optreden in 2006

The Hollies is een Britse band uit de jaren zestig. Ze behoorden tot de succesvolste bands uit de "Britse invasie"-periode. De band wordt vaak geassocieerd met Manchester, omdat enkele leden van de band uit (de omgeving van) deze stad komen. De band zou vernoemd zijn naar Buddy Holly. Bassist Eric Haydock en zanger Allan Clarke hebben echter in interviews met BBC-radio aangegeven dat zij hun band hadden vernoemd naar de hulst (Engels: holly). De hulst werd gebruikt als kerstversiering in de kleedkamer van de club The Oasis, waar de band in december 1962 hun eerste optreden gaf. The Hollies werd ter plaatse bedacht om te kunnen worden aangekondigd. Het feit dat de groep in de jaren '80 om contractuele verplichtingen een lp uitbracht met louter Buddy Holly-covers versterkt het idee dat er een relatie zou zijn tussen Buddy en The Hollies.

The Hollies is te herkennen aan de meerstemmige, harmonieuze zang. De groep was hierin duidelijk geïnspireerd door The Everly Brothers. Veel liedjes uit de begintijd zijn covers van rock-'n-rollhits, maar in de loop der jaren schreven ze vaker hun eigen teksten of werden tekstschrijvers van buitenaf (vooral Graham Gouldman, bekend van 10CC) aangetrokken.

Geschiedenis

In 1962 werd de groep opgericht door zanger Allan Clarke en gitarist Graham Nash. Andere belangrijke leden uit de beginperiode van de band zijn onder andere Tony Hicks (gitaar), Eric Haydock (basgitaar) en Bobby Elliott (drums). Elliott wordt beschouwd als één van de beste Britse drummers. In 1966 werd Haydock vervangen door Bernie Calvert.

In het midden van de jaren zestig scoorde de band een hele reeks aan hits, waaronder "I'm Alive", "Look Through Any Window", "I can't let go", "Bus Stop", "Stop Stop Stop", "Dear Eloise" en "Carrie Anne".

In 1968 verliet Graham Nash de groep om samen met David Crosby (uit the Byrds) en Stephen Stills (uit Buffalo Springfield) Crosby, Stills & Nash op te richten. Nash werd vervangen door Terry Sylvester (ex-Swinging Blue Jeans) en The Hollies scoorde met de nieuwe line-up een grote hit met "Sorry Suzanne".

Na een album gevuld met Bob Dylan-covers bracht the Hollies "He Ain't Heavy... He's my Brother" uit, één van de grootste internationale hits van de groep. In 1971 verliet Clarke tijdelijk de groep. Hij werd vervangen door de Zweedse zanger Mikael Rickfors afkomstig uit de Zweedse groep Bamboo, met wie de groep het album Romany en onder andere de hit "The Baby" opnam.

In 1972 keerde Clarke weer terug met "Long Cool Woman (In a Black Dress)", een Creedence Clearwater Revivalachtig rocknummer, waarin nu juist het handelsmerk van de groep, de driestemmige samenzang, ontbreekt. In 1973 kwamen de laatste twee grote hits van de groep uit, "The Day that Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee" (nummer één in de Top 40 en "The Air That I Breathe" (nummer één in de Daverende Dertig).

The Hollies brengt sindsdien sporadisch een album uit en geeft nog steeds concerten, met twee leden uit de originele bezetting: gitarist Tony Hicks en drummer Bobby Elliott (tevens elkaars zwager). In 1983 keerde Graham Nash voor één album terug. Allan Clarke stopte in 2000 met zingen, waarna zijn plaats werd overgenomen door Carl Wayne, leadzanger van The Move. In 2004 overleed Wayne echter aan kanker.

Nadat in 2005 vanwege zijn succes voor een BBC-tv-productie ook gitarist/high harmonyvocalist Alan Coates de groep verlaat (1983-2005) treden twee nieuwelingen tot de groep toe: Steve Lauri (gitaar/vocals) en Peter Howarth (vocals/gitaar). Laatstgenoemde was voor die tijd een bekend musicalzanger.

Onder invloed van beide jongelingen wordt in de loop van 2005 een volledig nieuwe cd opgenomen met de titel "Staying Power". Dit is het 25e album in de carrière van de groep. De groep treedt gemiddeld 3 avonden per week op, tot ver over de grenzen van Groot-Brittannië. In januari 2008 en september 2008 treedt de band op tijdens twee Nederlandse festivals, respectievelijk in Emmen en Horst (L). In 2009 verschijnt opnieuw een nieuwe cd met de titel "Then, Now ,Always". De titel verwijst, net als de vorige cd, naar de lange historie die de band inmiddels heeft.

The Sweet was een Engelse glamrockband met hoogtijdagen tussen 1971 en 1978. De band werd opgericht in 1968 als Sweetshop, later afgekort naar Sweet. De succesbezetting bestond uit Andy Scott (gitaar/zang), Steve Priest (bas/zang), Brian Connolly (zang) en Mick Tucker (drums/zang), waarvan de eerste twee nu nog in leven zijn. Kenmerkend van deze band is de hoge samenzang (later gekopieerd door o.a. Queen).

Geschiedenis

The Sweet maakte begin jaren '70 bubblegummuziek onder toeziend oog van producersduo Nicky Chinn en Mike Chapman (Chinnichap, ook bekend van Mud, Smokie, Suzi Quatro, Hot Chocolate). Enkele hits waren Funny Funny, Poppa Joe, Wig Wam Bam en Block Buster!.

Na verloop van tijd ging de nadruk meer op glamrock en later zelfs op hardrock liggen. De samenwerking met Chinn/Chapman werd in 1974 verbroken en Sweet nam het heft in eigen handen. Met het zelfgeschreven nummer 'Fox on the Run' scoorden ze begin 1975 een grote hit. Daarna werd het stiller rond de groep en werden ze enigszins voorbijgestreefd door de Disco-, Punk- en New-Wave-rage. Toch scoorden ze nog een laatste internationale hit Love is like Oxygen begin 1978.

In februari 1979 verliet Connolly de band om een solocarrière te beginnen. Deze kwam echter niet van de grond. De resterende drie gingen tot 1982 door als trio onder de naam Sweet. Daarna gaven ook zij er de brui aan.

In 1986 werd de groep heropgericht met als enige originele leden Scott en Tucker. Priest woonde inmiddels in de Verenigde Staten en had geen zin om mee te doen. Drie jaar later verscheen een album Live At The Marquee met onder andere vier nieuwe studiotracks. In dezelfde periode vormde Connolly zijn eigen versie van The Sweet nl.: Brian Connolly and the New Sweet en daarna onder de naam BC Sweet.

In 1989 werd geprobeerd de oorspronkelijke vier weer samen te brengen. Er werden zelfs twee songs (opnieuw) opgenomen. Maar de chemie tussen de vier was weg en het project stierf een vroege dood. Scott en Tucker gingen door met hun versie en zo ook Brian Connolly.

In 1991 werd Tucker uit The Sweet gezet (opgegeven reden was: gezondheidsproblemen, maar boze tongen beweren een drankprobleem). Scott ging verder onder de naam Andy Scott's Sweet. Als in 2002 Tucker overlijdt, wordt deze naam weer veranderd in Sweet.

Brian Francis [McManus] Connolly stierf op 9 februari 1997 op 51-jarige leeftijd. Hij stierf aan de gevolgen van leverproblemen en een hartaanval, toegeschreven aan een chronisch alcoholprobleem. Er wordt gezegd dat hij de meeste hartaanvallen heeft overleefd van alle mensen. Hij werd gecremeerd na een ceremonie in de Most Holy Name Roman Catholic Church in Denham, Buckinghamshire. In Ruislip hangt een plaquette ter herinnering aan Brian, bijeengespaard door Sweet fans. Brians as is over het water verstrooid door zijn volwassen dochters Nicola and Michelle. Hij liet behalve zijn twee dochters ook hun moeder(zijn ex-vrouw), Marilyn, en een twee jaar oude zoon, Brian Junior (BJ), en diens moeder (zijn vriendin Jean) achter.

Michael Thomas (Mick) Tucker stierf op 54-jarige leeftijd op 14 februari 2002 aan leukemie in Welwyn Garden City, Hertfordshire. Hij werd op 25 februari 2002 begraven in een graf zonder naam op het kerkhof Chorleywood House Cemetery. Het graf is gemarkeerd door een slapende engel. Sinds enkele jaren staat er in de buurt van het graf een bank met een gedenkplaat. Het geld voor deze bank en gedenkplaat werd door de Sweet-fans van www.thesweet.com bij elkaar gebracht. De inscriptie op de plaat luidt: Mick Tucker, 1947-2002. Remembered by Sweet fans everywhere. Mick liet een weduwe, Janet, en een dochter, Ayston (uit zijn eerste huwelijk met de in 1979 overleden Pauline) achter. Volgens Steve Priest was Mick Tucker de meest ondergewaardeerde Engelse drummer ooit.

Andy Scott en kornuiten touren als The Sweet nog steeds de wereld rond en brengen af en toe nog wel eens een cd uit (laatste in 2002: Sweetlife).

Steve Priest is sinds midden 2008 ook weer aan het touren in Amerika en Canada met zijn eigen Sweet. Het eerste live-album van hen is klaar.

Catherine (Kate) Bush (Bexleyheath (Kent), 30 juli 1958) is een Britse zangeres.

Haar experimentele inslag heeft ervoor gezorgd dat ze wordt gewaardeerd door veel collega-muzikanten, en verder door een niet overdreven grote, maar wel zeer toegewijde schare fans. Dat blijkt uit het feit dat haar platen altijd goed verkopen, hoewel ze voor het maken van een album vaak meerdere jaren de tijd neemt; voor Aerial zelfs twaalf jaar.

Biografie

Bush debuteerde in 1978 met de hit Wuthering Heights, dat was geïnspireerd op het gelijknamige boek van Emily Brontë. Het nummer stond in Groot-Brittannië vier weken lang op de eerste plaats van de hitlijsten. Ter gelegenheid van de opening van het Spookslot in de Efteling werd op 12 mei 1978 een tv-special met Bush uitgezonden. Het was haar allereerste televisieoptreden. De opnames vonden onder meer plaats in en rondom de te openen spookruïne. Daar staat ook nog steeds een (namaak) grafsteen met de naam Kate erop. Haar debuutalbum The Kick Inside werd zowel artistiek als commercieel hoog gewaardeerd. De plaat, geproduceerd door David Gilmour (Pink Floyd), bevatte hits zoals "Them Heavy People" en "The Man With The Child In His Eyes". David Gilmour wordt wel haar ontdekker genoemd, omdat hij haar zowel financieel als moreel steunde tijdens het opnemen van haar eerste demo's, en haar verder ook promootte bij zijn eigen platenmaatschappij, EMI.

Bush ondernam slechts eenmaal een tournee, The Tour Of Life, in 1978-1979. Ze baarde veel opzien door haar mime-achtige manier van dansen. Ze was de eerste zanger die live een draadloze microfoon op haar hoofd droeg (waardoor ze haar handen vrij had).

Latere albums zoals Lionheart en Never for Ever waren commercieel gezien iets minder succesvol dan haar debuut maar niettemin werden "Babooshka" en "Army Dreamers" hits. Latere hits waren onder andere "Cloudbusting" en "Running Up That Hill". Voor de videoclip van "Cloudbusting" had Bush haar haren kort laten knippen, en Donald Sutherland speelde haar vader. Eind jaren tachtig scoorde Bush een hit samen met Peter Gabriel met het nummer "Don't Give Up". In 1986 nam ze eveneens een duet op met de Schotse band Big Country ("The Seer").

In 1989 verscheen haar album The Sensual World, dat haar best verkochte album in Amerika werd. Na het album The Red Shoes (1993) trok Bush zich jarenlang terug op een eiland in de Theems, waar ze werkte aan haar album Aerial, waarvan het nummer "King of the Mountain" een bescheiden hit werd. Op 18 januari 2002 verscheen Bush voor het eerst sinds jaren weer op het podium als speciale gast van David Gilmour tijdens een concert in de Royal Festival Hall.

In 2007 is er een documentaire over Kate Bush gemaakt onder de titel "Come Back Kate", waarin toegewijde fans over hun bijzondere band met de zangeres verhalen. Hoewel haar bijzondere stijl niet iedereen gemakkelijk in het gehoor ligt, wordt Kate Bush breed gerespecteerd onder collega-muzikanten. Tori Amos, Björk, Sinéad O'Connor en de Nederlandse artiest Valensia hebben in interviews aangegeven dat ze door Kate Bush zijn beïnvloed en geïnspireerd.

In januari 2011 schreef de Britse krant The Guardian dat er 'vrijwel zeker' nieuw materiaal van Kate zou verschijnen in de loop van het jaar. Een woordvoerder van EMI Records bevestigde het bericht, maar wees er op dat het niet zeker was in welke vorm deze nieuwe muziek zou uitkomen. Deze geruchten werden op 11 maart 2011 officieel bevestigd, toen via Bush' Twitter en Facebook accounts een persbericht werd uitgegeven. Hierin werd een nieuw compilatie-album aangekondigd onder de titel Director's Cut. In deze release, die gepland stond voor 16 mei 2011 zal Bush haar vorige albums The Sensual World en The Red Shoes opnieuw bewerken, voorzien van nieuwe opnames en remasters. Na jaren van afwezigheid bleek Kate Bush nog altijd populair. In Nederland kwam dit album binnen op nummer 6 in de album top 100. In de Britse Album Top 40 kwam ze binnen op plaats 2. In het persbericht werd bovendien aangekondigd dat Bush later met nieuw materiaal zal komen. Op 21 november 2011 is het album 50 Words For Snow uitgekomen, waaraan o.a. Kates zoon Albert (Bertie), Elton John en Stephen Fry hebben meegewerkt.

In augustus 2012 gingen de geruchten rond dat Kate Bush op de slotceremonie van de Olympische spelen (12 augustus) zou optreden. Dit zou een speciale gebeurtenis zijn, omdat Kate amper live-optredens geeft. Ze voelt er zich namelijk nogal ongemakkelijk bij om haar nummers voor een publiek te brengen. Op de ceremonie werd er uiteindelijk enkel maar haar recent uitgebrachte remake van R.U.T.H. afgespeeld. Zijzelf was er nergens te bespeuren. Achteraf liet Kate de organisatie van de slotshow wel weten dat ze het draaien van haar remake op prijs stelde.