Zucchero, artiestennaam van Adelmo Fornaciari (Roncocesi (Emilia-Romagna), 25 september 1955), is een Italiaanse zanger, tekstschrijver, componist en producer. 'Zucchero' is Italiaans voor 'suiker', de bijnaam die hij van een lerares kreeg en die hij later voor zichzelf is gaan hanteren.

Levensloop

Zucchero brak in 1985 door in Italië na zijn deelname aan het Festival van Sanremo met het nummer Donne. Na enkele goedverkopende albums volgde in 1988 het uitermate succesvolle album "Blue's" dat het best verkochte album ooit in Italië werd en gemaakt werd met sessiemuzikanten als Clarence Clemmons en de legendarische Memphis Horns. In 1989 volgde het album "Oro incenso e birra" (lett. "Goud wierook en bier", en betrekking hebbend op het bijbelse "Goud, wierook en mirre"/"Oro incenso e mirra") met gastoptredens van Ennio Morricone, Rufus Thomas en Eric Clapton en dat de hits "Diavolo in me" en "Diamante" bevatte. In 1991 volgde de complete Europese doorbraak met een heropname van zijn vroegere hit Senza una donna (Engels: Without a woman) samen met Paul Young. Hiermee behaalde hij internationaal succes, wat hij spoedig herhaalde met een Engelse versie van Diamante met Randy Crawford.

In 1992 nam Zucchero het crossoverstuk Miserere op samen met Luciano Pavarotti. De demo van dit nummer werd ingezongen door de dan nog onbekende Andrea Bocelli, die later tijdens Zucchero's Miserere tour de klassieke vocalen voor zijn rekening nam en in 1994 met het door Zucchero geschreven Il mare calmo della sera zelf doorbrak. In 1994 nam Zucchero zelf deel aan Woodstock '94.

In 1996 haalde Zucchero een internationale hit met Il volo van het studioalbum "Spirito DiVino" dat een jaar eerder uitgekomen was. In 1996 volgde een compilatie album, "The best of Zucchero Sugar Fornaciari's Greatest Hits" dat vooral gebaseerd is op nummers van "Blue's", "Oro Incenso e Birra" en "Spirito DiVino". Na een lange wereldtournee bracht Zucchero in 1998 het album "Bluesugar" uit, waarvan de eerste single "Blue" geschreven werd met Bono van U2 en tourde wederom door Europa en de VS. In 2001 volgde het album "Shake" dat onder meer het laatste nummer dat blueslegende John Lee Hooker voor zijn dood opnam ("Ali D'Oro") en de Europese zomerhit "Baila (Sexy Thing)" bevat.

In mei 2004 bracht Zucchero het album Zu & Co. uit, waarin hij duetten zingt met grote artiesten waaronder Pavarotti, Bocelli, Tom Jones, Eric Clapton, Miles Davis en Sting. In oktober volgde de DVD 'Zu & Co. Live at the Royal Albert Hall waarop Zucchero samen met, onder andere, Eric Clapton, Luciano Pavarotti, Paul Young, Brian May en Solomon Burke nummers van 'Zu & Co.' ten gehore bracht. In 2005 volgde een Nederlandse versie van "Zu & Co." met een speciaal hiervoor opgenomen duet met Ilse DeLange.

In september 2006 is 'Fly', een nieuw studioalbum van Zucchero uitgekomen, geproduceerd door Don Was. De eerste single was "Bacco Perbacco", die gevolgd werd in begin 2007 door "Occhi", beiden waren Paradeplaat op Radio 2. Op 27 en 28 mei 2007 gaf Zucchero een concert in de Amsterdamse Heineken Music Hall.

In november 2007 komt een nieuw compilatie album uit onder de titel All the Best. In 2008 tourt Zucchero naar aanleiding van dit album, en gaf drie concerten in Nederland: in Ahoy, Rotterdam, in De Oosterpoort, Groningen en in Vredenburg Leidsche Rijn, (Utrecht).

Goede doelen

Naast zijn normale optredens, treed Zucchero veelal op tijdens benefiet concerten zoals de Pavarotti & Friends concerten voor War Child, het Netaid concert in New York, en twee van de Live 8 concerten. Bovendien is Zucchero een van de ambassadeurs van 46664, de benefiet organisatie van Nelson Mandela dat aandacht probeert te vestigen op het probleem van HIV/AIDS in Afrika en de rest van de wereld. Daarnaast gaan sommige album opbrengsten naar AIDS bestrijding en de Italiaanse Multiple Sclerose organisatie AISM. In 2006 werd Zucchero door de toenmalige Italiaanse president Carlo Azeglio Ciampi benoemd tot 'commendatore' vanwege zijn internationale promotie van de Italiaanse muziek.

Norman Jeffrey (Jeff) Healey (Toronto, 25 maart 1966 – aldaar, 2 maart 2008) was een Canadese blues- en jazzgitarist en -zanger. De blinde muzikant kreeg met zijn Jeff Healey Band aan het einde van de jaren tachtig internationale faam met het debuutalbum See The Light.

Healey werd op éénjarige leeftijd blind door een retinoblastoom; een tumor in het oog. Zijn ogen moesten geamputeerd worden. Dit weerhield hem er niet van om gitaar te leren spelen. Hij viel daarbij op door een unieke speelstijl: hij speelde meestal zittend op een stoel met zijn gitaar plat op de schoot.

Op zijn zeventiende formeerde hij de band Blue Direction. Later ging hij optreden met twee bevriende muzikanten. Een rolletje in de film Road House gaf hem bekendheid en platenmaatschappij Arista Records gaf hem de kans een album uit te brengen: See The Light. Het trio maakte onder de naam Jeff Healey Band een internationale tournee en trad onder andere op op Pinkpop en Torhout-Werchter.

Healey had in Toronto zijn eigen kroeg, Healey's, waar hij elke donderdag optrad met een rock-georiënteerde band en elke zaterdag met zijn jazzgroep Jeff Healey's Jazz Wizards. Later opende hij een grotere club genaamd Jeff Healey's Roadhouse. Ook presenteerde hij een radioshow voor CBC en voor een lokaal station uit Toronto, waarin hij vooral aandacht aan jazzmuziek schonk. Hij stond aan de wieg van de carrières van verschillende artiesten, onder wie Amanda Marshall.

In 2005 kreeg hij opnieuw kanker, dit keer aan zijn benen. In 2007 werden er tumoren uit zijn longen verwijderd. Ondanks bestraling en chemotherapie overleed Jeff Healey in maart 2008 op 41-jarige leeftijd.

Walter De Buck (Gent, 13 juli 1934) is een Belgische folkartiest. Hij houdt zich met verschillende kunsten bezig, zowel tekenen, schilderen, beeldhouwen, muziek als toneel. Hij was mede heropstarter van de Gentse Feesten vooral rond Sint-Jacobs.

Levensloop

De Buck is de zoon van Johanna Columbiën en Leonard De Buck. Zijn vader was een kunstschilder, die aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent leraar tekenkunst was. Aan deze academie volgde Walter De Buck ook een opleiding, die hij in 1954 met grootste onderscheiding voltooide.

De Buck debuteerde op de wereldtentoonstelling van 58 als beeldhouwer. Hij kreeg verscheidene prijzen voor zijn beelhouwkunst, één ervan leverde hem een beurs voor een studiereis van één jaar naar India op. Hij zou verdere tochten naar India en het Nabije Oosten ondernemen, deze tochten zouden zijn visie op kunst en maatschappij, zijn beeldende kunst en zijn muziek beïnvloeden.

In 1962 sticht hij met enkele vrienden de vzw Trefpunt, een ontmoetingsplaats voor kunstenaars, en een organisatie voor promotie en verspreiding van de kunst. Deze vzw is tegenwoordig organisator van de Gentse Feesten.

In 1969 lag hij mee aan de nieuwe start van de Gentse Feesten, aanvankelijk rond Sint-Jacobs. Later zou dit gebeuren tot het grote festival uitgroeien dat het tegenwoordig is. Hij legde zich opnieuw toe op het zingen. In 1984 trekt hij zich terug uit vzw Trefpunt om opnieuw meer aandacht aan het beeldhouwen te besteden, de daaropvolgende is hij actief in diverse Gentse beeldhouwprojecten, en werkt hij regelmatig voor Stad Gent.

De kunstenaar ontwierp het beeldje dat jaarlijks uitgereikt wordt bij de "Prijs voor de Democratie".

Hij schreef veel bekende Gentse liederen waaronder "'t Vliegerke".

Het graf van Jim Morrison

James Douglas (Jim) Morrison (Melbourne (Florida), 8 december 1943 – Parijs, 3 juli 1971) was een Amerikaans zanger, dichter en tekstschrijver. Hij was de zanger van de band The Doors en heeft verschillende gedichtenbundels geschreven. Morrison stond bekend als een intellectueel en men schrijft hem een IQ van 150 toe.

Opleiding

Morrison ging naar de filmacademie in Los Angeles, Californië, en leerde daar Ray Manzarek kennen, met wie hij The Doors oprichtte. Deze naam was ontleend aan de titel 'The Doors of Perception' van een boek van Aldous Huxley, die op zijn beurt de frase had ontleend aan een gedicht van William Blake: "If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite".

Morrison was voor veel jongeren in die dagen een idool. Hij leefde zeer intens en gebruikte verschillende en vele soorten verslavende genotsmiddelen. Zijn enorme drankgebruik was exemplarisch. Hij was gefascineerd door literatuur, las enorm veel en was fanatiek bezig met het maken van poëzie. Zijn muziek toont invloeden van jazz en blues en zijn teksten waren vaak zeer filosofisch en dichterlijk van aard. Van Morrison is een aantal dichtbundels uitgegeven, zoals "The Lords & The New Creatures", "Wilderness" en "The American Night".

Artistieke carrière

Morrison zag muziek als vehikel voor zijn poëzie en met zijn sterke theatrale persoonlijkheid en zijn beeldende gedichten werden concerten van The Doors complete seances, waarbij Morrison op geniale wijze direct contact met het publiek wist te leggen. Niet zelden echter, strooide zijn drankgebruik en drugsgebruik bij optredens roet in het eten.
Tijdens zijn vele kroegentochten draaide hij er zijn hand niet voor om bij andere groepen op het podium te springen om mee te zingen en zijn eigen poëzie voor te dragen. Hij was een liefhebber van Canned Heat en net als zanger Bob Hite deelde hij met hem zijn liefde voor en kennis van de blues. Morrison was ook een bewonderaar van Brian Jones, het gezicht van de Rolling Stones, en hij was enorm onder de indruk toen deze onder merkwaardige omstandigheden in 1969 dood werd aangetroffen.

Zijn carrière (en dus ook die van The Doors) werd onder andere ernstig bemoeilijkt door een voorval tijdens een concert in Miami in 1969, waar hij zijn penis aan het publiek zou hebben getoond. Vele ooggetuigen verklaarden later echter dat hij slechts zijn rits open deed. Uiteindelijk werden vier aanklachten tegen hem uitgevaardigd. Hij werd schuldig bevonden aan obsceen gedrag. De veroordeling zou Morrison niet in zijn koude kleren gaan zitten. Op diverse momenten en tijdstippen gaf Morrison aan genoeg te hebben van het bandleven en verder wilde als dichter en filmer/acteur.

De reputatie van The Doors, afgemeten tegen de heersende conservatieve moraal, werd door de uitspraak ernstig geschaad. Dit leidde er toe dat optreden in bepaalde delen van Amerika onmogelijk wordt en de band weinig activiteiten kon ontplooien. Wellicht is dit een van de redenen voor de oorzaak van de afwezigheid van The Doors op belangrijke festivals als Monterey Pop Festival en Woodstock.
Een andere oorzaak zou ook kunnen zijn dat Morrison het slachtoffer werd van een wraakzuchtige Lou Adler, platenbaas bij Dunhill Records in Los Angeles, toen deze een paar jaar eerder in 1965 hun eerste demo-EP op denigrerende wijze beluisterde en Morrison, in zijn hoedanigheid als onbekende en beginnende artiest, Adler op niet mis te verstane wijze te kennen gaf lak te hebben aan zijn oordeel over hun muziek. Vaak is geopperd dat The Doors als zondebok gebruikt werden door conservatieve elementen in de Verenigde Staten die een bedreiging zagen in de hippiebeweging. Mede vanuit de hippiebeweging kwam de sterke Vredesbeweging onder jongeren op. Amerika bevond zich op dat moment al een paar jaar in een steeds verder escalerende Vietnamoorlog, die een enorme morele verdeeldheid bij de Amerikaanse bevolking veroorzaakte. Typerend is dat Morrisons vader een hoge rang bij de Amerikaanse marine bekleedde en direct betrokken was bij de oorlog in Vietnam. Een bekend nummer van Morrison is The Unknown Soldier, dat een sterk antimilitaristische toonzetting heeft. De muziek van The Doors was zeer populair bij zowel hippies als soldaten, die in Vietnam moeten vechten.
Morrison besloot al op vrij jonge leeftijd zich definitief van zijn ouders af te keren. Tegen de pers zou hij verklaren dat zijn ouders dood zijn. Zijn vader stelt echter dat Morrison dit verklaarde om zijn familie te beschermen tegen te veel aandacht.

Morrisons drankgebruik nam dramatisch toe. Dit is goed te horen op het album L.A. Woman uit 1971, waar zijn stem rauwer en doorleefder is dan de krachtige, sonore stem op bijvoorbeeld het debuutalbum The Doors.

Verhuizing naar Parijs

In maart van 1971 verhuisde hij naar Parijs om zich te concentreren op zijn schrijven en om verdere juridische problemen te voorkomen. In kringen rondom Morrison ging het gerucht dat de regering-Nixon hem gevangen wil zetten als voorbeeld om "subversief" verzet tegen de Vietnamoorlog te bestraffen.
De overige drie Doors hadden toen trouwens al besloten dat ze zonder Morrison de band wilden voortzetten.

In Parijs leefde hij onder zijn doopnaam James Douglas en kon hij tamelijk anoniem over straat. Dit beviel hem heel goed, in tegenstelling tot zijn verblijf in Amerika. Hij schreef veel (al wordt ook wel beweerd dat Morrison juist zwaar te lijden had aan een zogenaamde writer's block), en ondanks het feit dat hij de Franse taal niet goed machtig was, bezocht hij veel toneel en was op veel filmsets van diverse beroemde Franse filmers aanwezig.

Begraafplaats 'Père Lachaise', Parijs. Graf van Jim Morrison (januari 2005)

Hij overleed op 27-jarige leeftijd onder omstandigheden die nooit helemaal opgehelderd zijn, waarschijnlijk als gevolg van een overdosis drugs en interne lichamelijke kwalen, opgelopen door een valpartij uit een hotelraam en het continue excessieve drank- en drugsgebruik. Als officiële doodsoorzaak werd een hartaanval genoteerd in de overlijdensakte.

Hij ligt begraven op de begraafplaats 'Père-Lachaise'. Zijn graf trekt nog steeds veel bezoekers, onder wie zich ook religieus geïnspireerde vereerders bevinden. Op het graf staat de Griekse tekst KATA TON DAIMONA EAYTOY. Er zijn meerdere vertalingen mogelijk. In het Oudgrieks is de strekking iets in de trant van: Trouw aan zijn ziel. In het Nieuwgrieks is de vertaling Hij schiep zijn eigen demonen. Door zijn voortijdige dood hoort hij bij de 27 club samen met Janis Joplin, Jimi Hendrix, Kurt Cobain en Brian Jones, popidolen die toevallig allemaal op 27-jarige leeftijd overleden. Volgens de laatste biografie zou Pamela Courson tijdens zijn bescheiden begrafenis de laatste paragraaf uit Celebration of the lizard hebben voorgelezen, dit was wat volgens haar wat Jim wou.

Biografisch materiaal

• Rond het leven van Morrison is in 1991 een film verschenen met de titel 'The Doors', geregisseerd door Oliver Stone. De rol van Morrison werd gespeeld door Val Kilmer.
• De biografie uit 2004 'Jim Morrison' door Stephen Davis.
• 'No One Here Gets Out Alive' is een gewaardeerde biografie van de hand van Jerry Hopkins en Danny Sugerman, doorspekt met persoonlijke ervaringen met Jim Morrison. Wereldwijd werden meer dan 2 miljoen exemplaren verkocht.
• 'Riders On The Storm', de autobiografie van Doors-drummer John Densmore. (Oliver Stone heeft delen van dit boek gebruikt voor de verfilming van 'The Doors'.)
• 'Light My Fire', de autobiografie van Doors-toetsenist Ray Manzarek.

Edward Lodewijk "Eddie" van Halen (Amsterdam, 26 januari 1955) is een Nederlands-Amerikaans gitarist, bekend geworden als medeoprichter en gitarist van de hardrockband Van Halen.

Jeugd

Van Halen was een zoon van saxofonist en klarinettist Jan van Halen. Zijn moeder Eugenie van Beers was een Indisch-Nederlandse van Javaanse afkomst. Op vroege leeftijd verhuisde hij met zijn familie naar Nijmegen, waarna ze in 1962 naar de Amerikaanse stad Pasadena (Californië) verhuisden. Van Halen leerde als kind pianospelen en won diverse talentenjachten. Ook zijn oudere broer Alex studeerde piano.

Het pianospelen beviel de broers niet en Alex kocht een gitaar terwijl Eddie ging drummen. Terwijl Eddie echter kranten bezorgde om zijn drumstel af te betalen bleek Alex te oefenen op drums en bleek al snel beter dan zijn broer. Eddie ging vervolgens aan de slag met de elektrische gitaar.

Eigen band

Onder de muzikale invloed van onder anderen Eric Clapton en Brian May ontwikkelde Van Halen zich tot hardrock-gitarist en in 1974 richtte hij samen met broer Alex en bassist Mark Stone de groep Mammoth op. Voor een optreden hadden ze nog een een geluidssysteem nodig, en huurden dat van David Lee Roth, die ze overigens in een auditie voor zanger hadden afgewezen. Toen Eddie van Halen er genoeg van had om als zanger te fungeren, werd Roth alsnog aangetrokken voor die rol, en werd bassist Stone vervangen door Michael Anthony. En omdat er nog een band was die zich Mammoth noemde werd door Roth voorgesteld de naam van de band te wijzigen in Van Halen. Overigens dachten veel fans dat Van Halen de naam was van David Lee Roth maar pas later kwamen ze erachter dat dit de achternaam was van de twee broers.

Beat It

Behalve met zijn eigen groep deed hij ook ander werk, bijvoorbeeld de gitaarsolo in Beat It van Michael Jackson. Dit nummer werd een grote hit, omdat het door zijn solo niet alleen R&B-fans, maar ook hardrock-liefhebbers aansprak, waardoor een nieuw cross-over genre ontstond.

Gezin

Bij zijn nu ex-vrouw Valerie Bertinelli kreeg hij een zoon Wolfgang (genoemd naar Wolfgang Amadeus Mozart) die sinds 2006 in de band optreedt als basgitarist. Op 4 augustus 2008 vroeg Eddie zijn vriendin Liszewski ten huwelijk. Op 6 oktober zijn ze officieel verloofd en het huwelijk zal plaatsvinden in juni 2009.