David Jon Gilmour werd geboren in het dorp Grantchester nabij Cambridge. David (hij wil niet meer met de naam Dave worden aangesproken) studeerde aan het Cambridge College of Arts and Technology. Zijn vader was hoogleraar aan de Cambridge University die later naar de VS trok.
Naast zijn carrière bij Pink Floyd bracht hij ook soloalbums uit en speelde in de stille periodes van Pink Floyd bij tal van grote artiesten als sessiemuzikant, of produceerde ze. Ook heeft hij een aantal artiesten ontdekt en geholpen; de bekendste daarvan is waarschijnlijk Kate Bush.
David Gilmour behoort tot de absolute wereldtop van gitaristen. Specialiteiten van deze gitarist zijn zijn zuivere spel en speciale demptechnieken, hij speelt meestal op een Fender Stratocaster, maar hij speelt ook basgitaar (zoals de zware bas die te horen is op het nummer One of these days). Zijn gitaarsolo in 'Comfortably Numb', een compositie van Gilmour, werd in 2007 verkozen door het Britse muziekblad Q als beste gitaarsolo aller tijden.[1] Naast gitaar speelt hij ook saxofoon en mondharmonica.
Met zijn eerste vrouw Ginger heeft Gilmour vier kinderen. In 1994 trouwde hij met de journaliste Polly Samson, en samen hebben zij drie kinderen. Samson had al een kind uit haar eerste huwelijk.
Op 2 juli 2005 speelde Gilmour met Pink Floyd - Roger Waters incluis - op Live 8. Dit optreden zorgde voor een toename van 1343% van de verkoop van het album Echoes: The Best of Pink Floyd. Hierop verklaarde Gilmour dat de extra winst naar de doelen van Live 8 gaan.
Na zijn soloalbums David Gilmour (1978) en About Face (1984) bracht hij in 2006 op zijn 60e verjaardag zijn derde soloalbum uit, "On An Island". Het album verkocht 6 maanden na de release al meer dan 1 miljoen albums. Phil Manzenera, buurman van Gilmour (ex-Roxy Music), co-produceerde de cd en tourde mee als 2e gitarist.
In september 2007 is de DVD-versie van de On An Island Tour verschenen, getiteld Remember That Night. De DVD werd in 3 avonden in Mei 2006 opgenomen in The Royal Albert Hall en werd verkozen tot beste muziek-DVD van 2007. Speciale gastoptredens zijn er van David Bowie, David Crosby, Graham Nash en Robert Wyatt (ex-Soft Machine en Matching Mole). Steve Distanislao (ex-Crosby, Stills & Nash) speelde drums, Guy Pratt (ex-Icehouse, ex-Pink Floyd touring band v.a. 1987) op Bas en Dick Parry (ex-Pink Floyd v.a. Dark Side of the Moon) saxofoon. John Carin (ex-Pink Floyd touring band v.a. 1987) en Richard Wright (ex-Pink Floyd) speelden toetsen tijdens de tour. Richard Wright speelde nog met Gilmour toen ze gepland stonden voor een optreden bij de BBC in 2008, maar na een korte strijd tegen kanker verloor de Floyd-nestor het leven op 15 September 2008. Polly Samson en Dick Parry vervingen hem een week later tijdens dit optreden.
Ter ere van het 25-jarig bestaan van de Poolse vakbeweging Solidarność vroeg Lech Walesa om Gilmour te komen spelen in de havens van Gdansk. Als laatste op de lijst van locaties van de "On and Island Tour 2006" speelde Gilmour voor een 50.000-koppig publiek samen met het Polish Baltic Philharmonic Orchestra, gedirigeerd door Zbigniew Preisner die ook de orkest arrangementen van 'On an Island' op zich had genomen. Speciale gast op 'A Great Day for Freedom' (georkestreerd door Michael Kamen) was Leszek Mozdzer die ook 'A Pocket full of Stones' had ingespeeld op 'On an Island'. Van "Live in Gdansk" zijn 5 verschillende uitgaves op de markt in vele verschillende samenstellingen.
Gene Vincent, geboren als Vincent Eugene Craddock (11 februari1935 - 12 oktober1971), was een Amerikaansrock-'n-roll-zanger en gitarist. Vincent begon zijn muziekcarrière nadat hij de marine had moeten verlaten vanwege een beenblessure. Samen met met zijn groep de Blue Caps scoorde hij in 1956 een grote hit in Amerika met Be-Bop-A-Lula.
Eind jaren vijftig was Gene Vincent erg populair en Vincents invloed op de rockmuziek is nog steeds te merken, Nummers als Bluejean Bop en Race With The Devil worden nog steeds gespeeld. In de jaren zestig ging het bergafwaarts met Vincents carrière. In 1960 raakte hij ernstig gewond bij een auto-ongeluk toen hij op tournee was in Groot-Brittannië. Bij datzelfde ongeluk stierf Eddie Cochran. Nadien probeerde hij zijn carrière nog te hervatten met country en folkmuziek maar zonder succes.
Er komt een vertegenwoordiger in stofzuigers langs bij een boerderij. Hij belt aan, de boerin doet open. De vertegenwoordiger begint te praten: "Dag mevrouw, ik ben vertegenwoordiger van hele goede stofzuigers: die zuigen echt alles, maken alles schoon. En om het te bewijzen, maak ik nu uw tapijt even vuil." En de vertegenwoordiger gooit een hele doos met vuiligheid over de vloerbedekking en zegt: "Met mijn stofzuiger maak ik dat weer helemaal brandschoon. Ik garandeer u: elke korrel die blijft liggen, eet ik persoonlijk van de vloer." Zegt de boerin: "Nou begin dan maar vast te eten, want we hebben geen elektriciteit."
Nazareth werd opgericht in 1968 en bestond oorspronkelijk uit Dan McCafferty (zang), Manny Charlton (gitarist), Pete Agnew (bassist) en Darrell Sweet (drummer). De band bestond tien jaar in deze samenstelling, tot in 1978 gitarist Zal Cleminson het vijfde bandlid werd. Sindsdien veranderde de samenstelling regelmatig door zowel vertrekkende als toegevoegde leden, hoewel de stichters lange tijd deel bleven uitmaken van de groep.
Anno 2008 behoren de originele leden McCafferty en Agnew nog (en zonder tussenpozen) tot Nazareth. Charlton verliet de band in 1990. Sweet overleed in 1999 op 51-jarige leeftijd aan een hartaanval.
2009 is bijna voorbij 2010 staat voor de deur Een nieuw jaar met nieuwe wensen Alles krijgt een nieuwe kleur Veel geluk en vrede Veel liefde voor elkaar Aandacht voor je naaste Het wordt een prachig en tof nieuwjaar
Lieve bloggertjes vandaag en morgen heb ik geen tijd om te bloggen,ik moet wat organiseren voor morgenavond en dat vraagd toch wat werk hé,maar ik wens iedereen een gezellig kerstfeest,groetjes Rud
Jimmy Page begon zijn muzikale carrière als sessiemuzikant maar kreeg voor het eerst grote bekendheid als gitarist van de Britse band The Yardbirds. Toen deze band in 1968 uiteen viel stelde Page een nieuwe band samen, genaamd Led Zeppelin. Met deze band zou hij bekend worden als een van de pioniers van de hardrock.
Na het overlijden van drummer John Bonham viel de band in 1980 uiteen. Sindsdien nam Page nog een drietal albums op met Led Zeppelin-zanger Robert Plant, te weten The Honeydrippers: Volume One (1984), No quarter (1994) en Walking into Clarksdale (1998). Ook maakte hij het album Lovin up a storm met voormalig Led Zeppelin-bassist John Paul Jones en ging hij gelegenheidsformaties aan met diverse andere artiesten. Eind jaren tachtig probeerde Page een nieuwe band op te richten met Paul Rodgers (Free en Bad Company) onder de naam The Firm. Deze band kwam echter nooit goed van de grond. Wel zou Page met diverse andere artiesten samenwerkingsverbanden aangaan, onder andere met Black Crowes en David Coverdale (het album Coverdale/Page).
Op 24 augustus 2008 begeleidde hij Leona Lewis in het nummer "Whole lotta love" tijdens de slotmanifestatie van de Olympische Spelen in Peking.
De Rock and Roll Hall of Fame is een museum in Cleveland, Ohio, Verenigde Staten, gewijd aan, zoals de naam zegt, het vastleggen van de geschiedenis van beroemde of invloedrijke rock and roll musici, producers en anderen die hun stempel op deze "tak van sport" hebben gedrukt. Het gebouw, geopend op 2 september, 1995 is gelegen aan de oever van het Eriemeer in Cleveland ten oosten van het stadion van de Cleveland Browns en het Great Lakes Science Center.
Geschiedenis
De Rock and Roll Hall of Fame is opgericht door Ahmet Ertegün, Jan Wenner en Suzan Evans. Sinds 1986 komt hier jaarlijks een beperkt aantal mensen of groepen bij via de Rock and Roll Hall of Fame Induction Ceremony in New York City. De eersten waren op 23 januari1986. Over de opname in de Hall Of Fame beslissen zowat 600 musici en muziekdeskundigen. De ceremonie is vorig jaar gehouden op 10 maart 2008. Tegenwoordig is een artiest of groep pas 25 jaar na het uitkomen van de eerste opname gekwalificeerd.
Er zit Jefke al verschillende uren aan de toog in een cafeetje de ene pint na de andere in zijn keelgat te gieten. Resultaat: zo zat als een kanon ! Op een gegeven moment wil Jefke naar huis vertrekken, maar als hij van zijn barkruk komt, valt hij als een zak patatten tegen de grond. De baas gaat vlug naar hem toe en zet hem terug op zijn kruk. Hij raadt Jefke aan om nog een koffieke te drinken, dan zal het misschien wel beter gaan. Enfin bon, zo gezegd, zo gedaan, Jefke drinkt een koffie, wil terug vertrekken, maar valt opnieuw pardoes op de grond. De baas zet hem terug op zijn kruk, en Jefke bestelt nog een koffieke, maar terug hetzelfde gebeurt. Na een tiental koffiekes zegt de patron tegen Jefke : "Luister, ik heb hier nu al lang genoeg gewacht, als je straks terug tegen de grond valt, zal ik u gewoon buiten tegen de muur zetten en je moet zelf maar uw plan trekken hoe dat je thuis geraakt." Natuurlijk als de koffie van Jefke leeg is en hij wil vertrekken, valt hij terug tegen de grond. De baas pakt Jefke op, draagt hem naar buiten, zet hem daar tegen een muurke en sluit zijn café. Bon, Jefke probeert om naar huis te stappen, maar vanaf het moment dat hij van de muur loskomt valt hij terug op de grond. Jefke denkt: "Als het niet gaat door te stappen, dan maar op handen en kniëen." Bon, Jefke kruipt zo naar huis, bij zijn huis aangekomen slaagt hij er nog in om de deur open te krijgen, en zo kruipt hij langs de trappen omhoog. Hij kruipt ook nog vlug efkens de badkamer binnen om zijn tanden te poetsen zodanig dat hij niet naar de drank zou ruiken als hij bij zijn vrouw in bed kruipt. Hij kruipt de slaapkamer binnen, doet zachtjes zijn kleren uit en kruipt naast zijn vrouw in bed. Deze laatste wordt efkens wakker, ruikt eens om te weten of hij weer op café geweest is, ruikt niets speciaals en dommelt terug in. De volgende morgen is Jefke nog aan het slapen als zijn vrouw ineens van beneden een ongelooflijk lawaai maakt. Jefke schrikt op en roept naar zijn vrouw wat de reden kan zijn van al dat tumult. Zijn vrouw vraagt of hij de avond ervoor weer de ganse avond op café gezeten heeft. Jefke antwoord dat hij nog efkens bij een vriend gaan praten is. Zijn vrouw zegt: "Je liegt, ik weet dat je weer op café geweest bent en dat je weer straalbezopen was, want je bent weer uw rolstoel vergeten !!"
Britse blues- en rockgitarist die onder andere in Thin Lizzy zit en meespeelde met Pink Floyd. Maar ook solo maakt hij platen, de single �Bird Of Paradise� wordt een hit in Nederland.
Snowy White wordt geboren als Terence Charles White in het plaatsje Devon in Engeland. Op zijn tiende krijgt hij een gitaar van zijn ouders en op zijn vijftiende heeft hij zijn eerste band, The Outer Fringe. Als hij Eric Clapton op de radio hoort besluit hij dat blues zijn ding is en hij stort zich op het spelen van de blues. Hij laat zich ook inspireren door artiesten als BB King en Otis Rush. Hij ontwikkelt zijn eigen stijl, de Engelse blues. Als hij 17 gaat hij het huis uit. Omdat hij veel vrienden heeft zien verhuizen naar Londen die uiteindelijk weer terugkwamen omdat het geld op was besluit hij zo ver te gaan dat hij niet eens meer terugkan als het geld op is. Hij vertrekt naar Stockholm waar hij een vriend heeft wonen. Daar speelt hij anderhalf jaar lang samen met het trio The Train.
In 1970 gaat hij uiteindelijk terug naar Londen. Hier speelt hij veel met andere muzikanten en maakt al snel een naam voor zichzelf. In 1976 wordt hij gevraagd als toergitarist voor Pink Floyd met wie hij twee tours meespeelt, waaronder die voor het legendarische album The Wall. In 1979 wordt hij door Scott Gorham van Thin Lizzy om auditie te doen voor de openstaande positie van gitarist voor de band. Dit doet hij en hij wordt aangenomen. Hij werkt mee aan de albums Chinatown en Renegade waarvoor hij ook aan enkele nummers meeschrijft, waaronder de titeltracks. In 1982 stapt hij uit de band. De rock lifestyle bevalt hem niet en hij besluit voor zichzelf te beginnen.
Onder de naam Snowy White begint hij met bassist Kuma Harada, drummer Richard Bailey en toetsenist Godfrey Wang zijn eigen band. Van het eerste album White Flames komt de hitsingle �Bird Of Paradise� die in Nederland de zesde plek in de hitlijst haalt. Omdat hij niet te veel als een �single artiest� gezien wil worden last White een pauze in. Hij richt een bluesband op onder de naam Snowy White's Blues Agency en brengt hiermee twee albums uit, Change My Life en Open For Business/Blues On Me. In juni 1990 speelt White mee met legandarische The Wall concert op de Berlijnse muur. 350.000 mensen zien de show, waarin ook Bryan Adams en Van Morisson optreden, live in Berlijn en miljoenen anderen genieten mee door de live uitzending op televisie.
In 1993 verschijnt er weer een album, Highway To The Sun, waarop onder andere ook Chris Rea te horen is. De KLM gebruikt �Bird Of Paradise� in 1994 in een commercial waardoor White weer iets meer in de spotlights komt. Dan komt het album Goldtop uit. Hierop is een verzameling van live en studio materiaal uit White�s volledige carri�re te horen. Hierna gaat White aan de slag met de band de White Flames met wie hij de albums No Faith Required (1996), Little Wing (1998 ), Keep Out: We Are Toxic (1999), Restless (2002) en The Way It Is (2004) opneemt.
Vader en moeder liggen te vrijen in de slaapkamer. Moeder zit bovenop vader. Opeens komt het zoontje binnen in de slaapkamer. Iedereen gegeneerd natuurlijk. De volgende ochtend neemt de moeder het jongetje even apart en zegt : "ik zal je even vertellen over wat je gisteren gezien hebt. Je weet dat papa een dikke buik heeft en daarom gaat mama er soms bovenop zitten om die buik weer plat te duwen". Zegt dat Jongetje : "Maar mama, dat levert toch niks op." "Oh nee?" vraagt de mama. "Welnee" zegt het jongetje, "Als jij naar de winkel gaat, komt de buurvrouw, en die zet zich op haar knieen voor papa, en die blaast zijn buik weer op !"
Preud'homme werd geboren in (Belgisch-Limburg) als zoon, de jongste van vijf kinderen, van het schoolhoofd van de plaatselijke jongensschool. Zijn geboortehuis werd later door Peer ingericht als het Armand Preud'homme Museum. De liefde voor de muziek werd door vader Preud'homme, tevens de organist van de plaatselijke parochiekerk, aan zijn zoon doorgegeven. Ook van zijn oudste zuster kreeg hij muzieklessen.
Al op 9-jarige leeftijd verving Armand zijn vader aan het orgel en toen hij 13 was schreef hij zijn eerste lied.
Hij kwam daar in contact met een operettegezelschap dat de zware operettes die het wilde opvoeren niet aankon. Daarop componeerde Armand enkele lichtere dingen voor hen: voor en door het volk. Stilaan begon hij ook meer liederen te schrijven. Juist voor de Tweede Wereldoorlog componeerde hij de bekende Vlaamse werkjes Voor Outer en Heerd en Kempenland, die tijdens de oorlog graag als marsliedjes werden gezongen.
Zijn eerste operette heette Het leven bloeit open. Zij werd 22 keer opgevoerd. Ze handelde over een jongen van het platteland die naar de stad trekt om er muziek te studeren. Hij keert terug naar zijn dorp, komt er in contact met een rijke juffrouw die op hem verliefd wordt, maar hij kiest uiteindelijk een volksmeisje.
In de Geelse periode schreef hij onder meer nog De helden van het land en Het schoothondje van mevrouw Pips. Van 1943 tot 1945 was hij bestuurder van een muziekschool in Mortsel. Preud'homme was ook dirigent van de Vlaamse harmonie Geel.
Kort na de Tweede Wereldoorlog werd Preud'homme beschuldigd van fascistische sympathieën vanwege de twee eerste lijnen in het muziekstuk Kempenland:
Kempenland, aan de Dietsche kroon
wonderfrisse perel;:
dat onder de oorlog vlot ...aan de Duitse kroon werd.
Hij werd hiervoor veroordeeld tot een gevangenisstraf van één jaar, maar werd in 1949 vrijgesproken door het Hof van beroep. Hij had de grootste moeite ergens werk te vinden. Iedereen herinnerde zich Preud'homme als die componist van Kempenland, aan de Dietsche kroon. Van dit moment deed hij zowat van alles om aan de kost te komen: kippen kweken, wasmachines verkopen en zijn broer helpen met uitvindingen. In 1947 keerde hij terug naar Antwerpen en na een kortstondige baan bij het Vlaams Ekonomisch Verbond was hij verplicht te gaan stempelen.
Met de gebroeders Renaat Veremans en Maurits Veremans en met Mark Liebrecht vormde hij een trouw dopklubje waar over weinig andere dingen dan muziek werd gesproken. Rond die periode ontstond de operette Op de purperen hei, die later meer dan 500 keer zou opgevoerd worden.
In het restaurant "Bristol" aan de Frankrijklei te Antwerpen werd Preud'homme in het begin van de jaren '50 aangeworven om hammondorgel te spelen. De socialisten waren er goed thuis en als Camille Huysmans langs kwam speelde Preud'homme voor hem muziek van Peter Benoit. Maar in 1957 woedde de schoolstrijd en Preud'hommes lied Voor Outer en Heerd werd door de betogene katholieken als strijdlied op straat gezongen. De socialisten dachten dat Preud'homme het speciaal voor de gelegenheid had gecomponeerd en hoewel hij het tegendeel kon bewijzen, werd hij in de "Bristol" aan de deur gezet.
In 1957 vond Preud'homme eindelijk weer een vaste betrekking als muziekleraar aan het Technisch Instituut van de Ursulinen te Hasselt en bleef in deze functie tot 1968. Intussen bleef hij verder tientallen liedjes componeren, die tussen kunstlied en chanson in liggen.
Intussen werd de componist ook voordrachtgever. Met een zelfgevormd trio, waarvan zijn vrouw Eveline Verhulst uit Geel, deel uitmaakte en dat de naam kreeg "Trio Op de purperen hei" trok hij Vlaanderen rond voor muzikale avonden.
Kort daarop werd hij, samen met Willem De Meyer, op culturele zending gestuurd naar Zuid-Afrika, waar hij vaststelde dat zijn liederen er meer werden gezongen dan in België.
Preud'homme dirigeerde op verschillende Vlaams-nationale manifestaties en schreef ook een Amnestiemis
Op 31 mei1981 werd zijn standbeeld, gemaakt door de beeldhouwer Jan van de Brande in Hasselt onthuld. Kort daarna werd een bomaanslag op het beeld gepleegd.
Ter gelegenheid van zijn 75ste verjaardag werd zijn (geromanceerde) biografie geschrevenOp de heide waait de wind door journalist René Melis .
In 2005 was hij ook één van de kansmakers op de titel De Grootste Belg, maar haalde de uiteindelijke nominatielijst niet en strandde op nr. 95 van diegenen die net buiten de nominatielijst vielen.
Geīnspireerd door zijn oudere broer Jimmie begon Stevie Ray reeds op jonge leeftijd gitaar te spelen. Hij bleek erg getalenteerd te zijn en speelde al snel in een aantal lokale bandjes. In 1972 stopte Vaughan met studeren om zich volledig te kunnen concentreren op muziek. Stevie wist niet duidelijk wat hij voor carrière wilde, naar eigen zeggen was muziek zijn enige uitweg. Daarom verhuisde hij naar Austin, Texas en werd daar professioneel artiest.
In het begin van de jaren '70 speelde Vaughan samen met Doyle Bramhall in de band The Nightcrawlers. Hierna speelde hij een aantal jaren in The Cobras. Deze band was vrij populair in Austin. In 1976 vormde hij een bandje genaamd "Triple Threat Revue". In 1979-1980 veranderde de band van naam en noemde zich Double Trouble.
In 1982 werd Stevie Ray tijdens het Montreux Blues Festival opgemerkt door David Bowie. Deze was zo onder de indruk van Vaughan dat hij hem vroeg mee te werken aan zijn nieuwe cd 'Let's Dance'. Naar aanleiding van datzelfde optreden bood Jackson Browne zijn opnamestudio aan waar het eerste album van Double Trouble (Texas Flood) werd opgenomen. Hierop volgde een contract voor Stevie en zijn band met Epic Records.
Voor de band was dit het begin van een internationale carrière. Hun album Texas Flood werd uitgegeven in 1983 en ze mochten dat jaar ook voor het eerst in de bekende televisieshow "Austin City Limits" optreden. Hierna ging het steeds voorspoediger met Double Trouble. De band nam ongeveer elk jaar een nieuw album op (o.a. Couldn't Stand The Weather, Live Alive en Soul to Soul).
In de loop der jaren raakte Stevie Ray verslaafd aan drank en drugs. In 1986 stortte hij als gevolg hiervan in tijdens een tournee. Hij werd later dat jaar opgenomen in een ontwenningskliniek waar hij zijn beide verslavingen wist te overwinnen.
In 1989 werd het album In Step opgenomen. Met dit album won Stevie datzelfde jaar een prestigieuze Grammy Award. Hij werd nogmaals uitgenodigd om op te treden in het tv-programma "Austin City Limits". De twee optredens voor dit programma werden later op video uitgegeven onder de naam Live From Austin Texas. In 1990 nam hij samen met zijn broer Jimmie een cd op genaamd Family Style.
Dit was één van de laatste hoogtepunten in zijn leven. Hij stierf in de vroege ochtend (12u50) van 27 augustus1990 tijdens een tragisch helikopterongeluk. Hij had die avond opgetreden op het "Alpine Valley Festival" samen met sterren als Robert Cray, Buddy Guy, en Eric Clapton. Stevie Ray Vaughan werd 35 jaar oud.
In 1991 verklaarde Ann Richards, de toenmalige gouverneur van Texas, 3 oktober tot "Stevie Ray Vaughan Day". Een jaar later in 1992 bracht gitaarfabrikant Fender de Stevie Ray Vaughan Signature Stratocaster op de markt. Voor zijn overlijden had Vaughan samen met Fender deze gitaar ontworpen. In 1994 werd een standbeeld ter nagedachtenis van Stevie onthuld aan de oever van het meer van Austin.
Als negentienjarige begon ze een carrière als model en op twintigjarige leeftijd was zij al één van de meest succesvolle modellen op de catwalk met een jaarinkomen van 7,5 miljoen dollar. In deze jaren werd zij beroemd door affaires met beroemdheden als Mick Jagger, Eric Clapton, Donald Trump, Kevin Costner en Vincent Pérez. Ze is een aantal jaren getrouwd geweest met Raphaël Enthoven. Samen kregen zij in 2002 een zoon, Aurélien.
Singer-songwriter
In 1998 verliet zij de modewereld en stortte zich op het schrijven en zingen van chansons. In 2003 verscheen haar debuutalbum Quelquun ma dit. Dit album, met nummers in de stijl van Joni Mitchell en Serge Gainsbourg werd goed ontvangen. In 2007 verscheen het Engelstalige album No Promises. Haar derde album heet Comme Si de Rien N'Était en werd goed ontvangen door de pers.
Carla Bruni in gesprek met de Amerikaanse first lady Michelle Obama
Huwelijk met president Sarkozy
Op 17 december2007 werden in de Franse pers foto's gepresenteerd van president Nicolas Sarkozy en Carla Bruni. Op 2 februari2008 zijn ze getrouwd. Op 11 april2008 werd in New York een naaktfoto van Carla Bruni geveild voor 91.000 dollar (circa 58.000 euro).Enkele Franse media werden in juni 2007 beboet, omdat ze naakfoto's van de presidentsvrouw hadden gepubliceerd zonder toestemming van de fotografen.
Rel met Colombia
Bruni krijgt het aan de stok met de Colombiaanse minister van Buitenlandse zaken, Fernando Araújo, als ze op haar derde album Comme si de rien n'était in het lied Tu es ma came verwijst naar Colombiaanse cocaïne. De minister laat weten "not amused" te zijn.
Julien Clerc (Parijs, 4 oktober1947) is een Franse zanger. Hij werd als Paul-Alain August Leclerc geboren in Parijs. Zijn moeder is afkomstig uit het overzeese Guadeloupe.
In 1969 brak Clerc door in Frankrijk met een Franse versie van de musical Hair. Later vergaarde hij ook in Nederland grote bekendheid door hits als Si on chantait, Venise, Ce n'est rien en This melody, dat zelfs een nummer 1 hit werd in Nederland. Verantwoordelijk voor zijn grootste successen was tekstschrijver Etienne Roda-Gil, overleden op 31 mei 2004.
Met Sylvette Herry, een Frans actrice bekend als Miou-Miou, heeft hij één dochter: Jeanne (1978).
In mei 2007 neemt Julien Clerc samen met Rob de Nijs een duet op voor diens nieuwe album Chansons, een album met enkel Franse liedjes, door De Nijs in het Nederlands gezongen. Het nummer met Julien Clerc is diens nummer 1-hit This Melody, door Jan Rot vertaald als Eén Melodie.
In 2008 kwam het album Où s'en vont les avions? uit. In 2009 viert hij zijn 40-jarig jubileum als artiest.
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 13/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Humor en mooie meiden..... .
Ik ben Rudy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Rud.
