Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
Ik ben een vrouw en woon in den helder (nederland) en mijn beroep is vrijwilligster mantelzorger,huisvrouw, echtgenoote.
Ik ben geboren op 14/07/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: accordeon spelen, wandelen,schrijven,paintshoppro, de pc.
Ik ben zeer positief ingesteld en voel meer dan gemiddeld. Mijn fles is altijd halfvol, halfleeg kan altijd nog. Ik probeer te zijn zoals ik mezelf graag zie. Een vrouw met levenservaring
die elke dag nog bijleert en geniet van de kleine dingen.
Als U op de bovenstaande afbeelding klikt komt U op het blog OPS-CTE Zeer de moeite waard Zeer zeker een aanrader
Organo Psygo Syndroom. Vervroegde Dementie Voor de partner Geen hulp OPS is een beroepsziekte Die het hele gezinsleven ontwricht. klik op de afbeelding en lees en huiver. Mijn blog over OPS
lieve bezoeker U vindt op dit blog zelfgeschreven gedichten al dan niet bewerkt op een mooie achtergrond evenzoveel spreuken die ik bewerkt heb de spreuken algemeen bekend aan de zijkant heb ik eigen bewerkingen van plaatjes neergezet ik wens u veel kijk-en leesplezier
de meeste mensen krijgen een dip in de herfst bij mij werkt dat juist andersom ik krijg kracht als ik naar de natuur kijk de roos sterft maar de zaden zorgen voor nieuw leven
zo naar de natuur te kijken is een must om door te gaan met plezier, met verdriet met pijn, met blijheid
geniet van wat wel kan geniet met volle teugen want morgen ........... kan het zomaar over zijn
gisteren heb ik een hele fijne dag gehad het was gelukkig niet meer glad buiten dat was maandag wel even anders zeg glibber glabber over de weg maar ik ben niet gevallen (leef op grote voet) en dan sta ik goed stevig op de grond maar gister was het gelukkig over met de gladdigheid ik op me fiets met me accordeon achterop naar school eerst groepslezen met de kinderen en toen repeteren met het koortje van 10 heldere kinderstemmen 6 kerstliedjes voor op het podium vrijdag in de grote hal van school en het klinkt best wel mooi ze hebben goed hun best gedaan morgen nog even oefenen en dan kunnen we er tegenaan smiddag's naar het zorgcentrum geweest en daar is het elke dinsdagmiddag anderhalf uur feest de mensen van de huiskamer groep die genieten zo de oude liedjes van vroeger die hoor je toch niet meer op de radio? nou ik kan ze allemaal spelen en zij kunnen ze allemaal zingen en nu de kerstliederen zo gevoelig uit de trekkast vertolkt worden is er een vrouw die riep "miss you are the one million dollar girl" een gelach en geklap en dan het commentaar echt hartverwarmend ja kom maar over de brug met dat geld zegt een man ik hoef het niet hoor zeg ik het geeft alleen maar problemen ik zou niet meer veilig over straat durven nu kan ik gaan en staan waar ik wil maar dat u mij zo wilt noemen vind ik een groot compliment dank u wel ik sta op en buig en ga weer zitten en speel de sterren van de hemel en krijg veel applaus. het is voor mij liefdewerk oud papier waar ik alles in kwijt kan en dat doe ik al weer jaren en ik vind het heerlijk om te doen de mensen zo laten genieten in hun laatste fase van het leven ze kijken er zo naar uit van daar is ze weer daar doe ik het voor en die naam "the million dollar girl" draag ik met liefde
Onderstaande mail kreeg ik vandaag van blogster "Speelster". Ik had er haar een uitgebreid antwoord op geschreven maar ik dacht misschien zou t wel eens fijn zijn om er iets over op mijn blog te zetten. Dus heb ik Jenny toestemming gevraagd of ik haar brief mocht gebruiken als aanleiding voor wat bedenkingen, en die gaf ze graag.
In plaats van een artikel te schrijven zet ik hier gewoon mijn mail aan Jenny, daar staat toch ook al alles in wat ik er over te vertellen had.
t Is deze keer geen grappig verhaal, zelfs niet plezant om lezen, maar bijt toch maar even door en lees tot het einde als ge zo vriendelijk wil zijn. De onderwaterwereld kan er maar wel bij varen
----------------------------------------
Dit was Jennys mail aan mij :
Lieve Laathi,
Ik ben gisteren naar Burgers' Zoo geweest in Arnhem, daar is in een aquarium zo groot en zo mooi een koraalrif nagebouwd met alles er op en er aan.
Ik heb daar met ontroering naar gekeken. Die leefgemeenschap is zo uniek
Dat kleurenspel zo verwonderlijk mooi dat ik er stil van werd en eens bedacht wat mensen eigenlijk stukmaken met hun ontwetendheid.
De aarde met zijn natuur is zo kwetsbaar en alles is op elkaar afgestemd, als dat vernield wordt onstaat er chaos.
Heb je daar wat van gemerkt als je aan het snorkelen was?
Of ben je alleen in ongeremde natuur geweest waar alles nog intact is?
Groetjes en een hele fijne dag Jenny.
--------------------------------------------
Dit was mijn antwoord aan haar :
Lieve Jenny,
Och meiske... de onderwaterwereld... Ge wilt niet weten wat daar allemaal gebeurt... Das zo erg... Dat doet zo'n pijn...
Door de El Nino-stromingen komt er om de paar jaar een te warme stroom water bij de koraalriffen. Meestal is dit niet zon ramp. Een 9-tal jaar geleden is er een onverwacht sterke warmwaterstroom in verscheidene rifgebieden over heel de wereld terechtgekomen. Het koraal is er afgestorven omdat koraal pas echt gelukkig is tot maximaal 27° en de watertemperaturen bleven te lang te hoog.
In plaats van in kleurrijke onderwaterparadijzen rond te zwemmen kwamen we plots in maanlandschappen terecht. De koralen waren gebleekt en afgestorven door de warmte.
Er werd destijds gevreesd dat het misschien wel honderd jaar ging duren eer de riffen zich volledig gingen kunnen herstellen.
Gelukkig scheen het iets sneller te gaan, want tot mijn grote verbazing zag ik een jaar later, op die zwaar aangetaste plekken, toch alweer enkele kleine purperen stipjes oprijzen.
Vorig jaar hadden er zich op die plaatsen al terug echte kleine koraalbosjes gevormd. Maar natuurlijk alleen de "snelgroeiende" soorten. Een koraal dat 1mm per jaar groeit gaat dus nog weinig kans maken tussen zijn sneller groeiende soortgenoten...
Met de riffen verdwijnen natuurlijk ook veel vissoorten die van en in het koraal leven
Tja, alles hangt aan mekaar in deze wereld.
Een andere bedreiging voor de koraalriffen zijn tegenwoordig de hotels die tomeloos op palen in water gezet worden. Zo zijn ze Bora Bora in de Stille Zuidzee naar de bliksem aan 't helpen...
Vreselijk om zien.
Ik ben er vroeger een paar keer geweest en de koralen waren de mooiste van de wereld. Kleurrijke overvolle koraaltuinen die barsten van de verschillende soorten visjes!
Drie jaar geleden kwam ik er terug en het was een witte gebleekte woestenij... Zo pijnlijk...
Bora Bora is een atolletje (in feite een gigantische rots) en omringd door een ondiepe lagune en een rif. Er is in de hele ring rond de lagune maar 1 opening naar zee waar vers zeewater door naar binnen en naar buiten kan stromen. De tientallen, als paddenstoelen oprijzende, paalhotels lozen al hun afvalwater in het atolletje Alles verstikt. Nu zijn ze van plan om een tweede gat in de koraalring te dynamiteren zodat er meer zeewater binnen en buiten kan vloeien. Maar dat gaat het eco-systeem helemaal verstoren.
Het gaat ermee eindigen dat de toeristen in hun duurbetaalde paalhotels met hun sjieke kamers met glazen bodems enkel nog een turquoise zee kunnen zien waar geen levend koraal meer in te bespeuren valt... Maar ze snappen het niet... Duurzaam toerisme is hun blijkbaar onbekend hoewel de eilanden onder Frans bestuur staan. (Frankrijk gebruikte destijds die eilanden om hun atoomproeven te doen, vandaar dat die ook nog altijd rijkelijk gesubsidiëerd worden door de Franse staat. Als een soort wiedergutmachung. De Polynesische cultuur is er kompleet door ontwricht geworden. De mensen hoeven niet te werken, ze worden vadsig en onnoemelijk dik want ze krijgen toch alles van de Franse staat Maar kom, dat is weer een heel ander droef verhaal )
Dit is het rif rond Raiatea, een eilandje in de buurt van Bora Bora en Tahiti. Ik heb haar genomen in november 2003. Van de jaren daarvoor kan ik niet zo direkt iets laten zien want daar heb ik geen digitale foto's van. Je ziet de ondiepe blauwe lagune (tussen 1 en 2m diep). De dunne witte streep bovenaan is het rif, de afscheiding met de zee, die op sommige plaatsen wel enkele duizenden meters diep is.
Op Bonaire, één van de mooiste snorkelgebieden, voor de kust van Venezuela, woeden soms zon vreselijke stormen dat heelder velden van waaierkoraal afbreken. Het is er onderwater soms een puinhoop. Net als een bos waar een tornado door geraasd is
In de Galapagos eilanden, het aards paradijs, waar ik 10 jaar geleden in volle zee rondzwom tussen de zeehonden, loopt het ook helemaal mis. Wegens politiek wanbeleid van het moederland Equador en overbevissing.
De Japanners grazen er heel de territoriale wateren af naar de zeekomkommer. Een van de lievelingsgerechten van de Japanners en dus veel geld waard.
Het brengt voor Equador meer geld in 't laatje dan de toeristen (die er anders ook al verdorie veel geld voor moeten betalen om de Galapagos te mogen bezoeken!)
Ook de zeeschildpadden worden er gevist hoewel het niet toegelaten is.
In de Thaise en Maleisische wateren gebruiken ze dynamiet om te vissen. Heel praktisch. Onder water een bom laten ontploffen en al de vissen komen dood boven drijven... Ze hebben ze maar op te scheppen met grote netten. Erg genoeg ook de kleintjes, en de oneetbare soorten
Het is een verboden systeem maar het gebeurd haast overal (ook in Sri Lanka, zelfs onder het toeziend oog van de Navy. En als je dat daar dan aanklaagt dan beweren ze gewoon te weinig boten te hebben om te controleren). Ik heb het zelf dikwijls genoeg meegemaakt. Het is een verschrikking.
Maar de vissers blijven voor de snelle winst kiezen en weigeren er bij stil te staan dat ze hun eigen visbestand uitroeien door op deze wijze verder hun zee uit te putten.
In Sri Lanka worden ook haaien gevangen voor de vinnen (haaienvinnensoep weet ge...).
De dieren worden gevangen, hun vinnen afgesneden, en ze worden levend terug in zee gesmeten want met de rest het vissevlees doen ze toch niets... De dieren sterven een trage gruwelijke dood, stuurloos ronddobberend...
De Malediven (enkel de noord-atollen) zijn ook ernstig geteisterd door de warme El Nino stroming, daar is ook al veel meer dood dan levend koraal. Daar wordt ook de nodige schade aangericht door het toerisme. Niet elke snorkelaar gaat respectvol om met de onderwaterwereld. Je ziet er mensen met laarsjes over de koralen wandelen. Ze breken alles kapot. Je komt er ook veel onervaren snorkelaars tegen die wanhopig met hun vinnen in t rond spartelen terwijl ze hun hoofd boven water houden en zo alles kapot stampen. Gelukkig spelen die taferelen zich meestal af dicht bij de hotels en komen die mensen zelden op ongerepte plaatsen Maar toch, het gebeurt
Veel bootverhuurbedrijven nemen hun snorkelaars en duikers mee naar afgelegen plekken en ook de onervaren snorkelaars doen daar de griezeligste dingen. Ze stampen en trappelen om boven te blijven in plaats van zich met zo weinig mogelijk gedruis en bewegingen onder water voort te bewegen.
Sommigen van de bootverhuurders zijn zo wijs om eerst hun publiek te keuren op hun kunde en kennis alvorens ze naar kwetsbare plekken varen, maar de meesten niet. Die kiezen voor de snelle centen.
Een recenter gevaar vormen ook de toeristen die snel op de luchthaven een onderwaterfotoapparaatje kopen en niet weten hoe ze er mee moeten omgaan.
Onderwaterfotografie is niet zo makkelijk als het er uit ziet. Er is golfslag, er zijn stromingen en getijden waar rekening mee moet gehouden worden. Ga met hoog water in zee en na enkele uren blijk je niet meer aan land te kunnen omdat al de koralen tot boven water steken Hoe geraak je dan uit de zee? Alweer door alles kapot te trappen...
Ook haast alle leven in de zee is gevaarlijk. Vele koralen zijn giftig, de meesten zijn scherp als scheermessen, vissen kunnen bijten en steken. En ernstige wonden veroorzaken. Er leven zeeëgels waarvan de pinnen afbreken en in uw huid blijven steken. Anemomen en sommige kwallen kunnen ook giftig zijn. Er zwemmen dodelijke zeeslangen.
En daartussen begeven de argeloze fotografen zich dan en klemmen zich vast aan - wat ze denken dat een onschuldig rotske is - om toch maar een stabiel fotootje te kunnen nemen Ze doen zich pijn en beginnen te spartelen en alweer vernielen ze alles rond zich heen
Ze komen onverwacht in stromingen terecht en beginnen in paniek als een gek te zwemmen in schoolslag waarbij ze alles in hun buurt tot moes slaan en zich zo verder verwonden
Hoe het in het Australisch Groot Barrière rif gesteld is weet ik niet. Ik ben er nog nooit geweest en ik weet alleen van horen vertellen dat er daar een groot probleem is met de "Christuskroon" ("Crown of Thorns"), een dikke stekelige zeester die in grote onuitroeibare kolonies de overhand krijgt en stilaan heelder stukken van 't rif aan 't oppeuzelen is.
Ik ben ze ondertussen ook al tegengekomen in de Stille Zuidzee.
Het is een beetje vergelijkbaar met een sprinkhanenplaag in Afrika.
En dan spreek ik nog niet over wat er aan de Oost-Afrikaanse kust gebeurt tijdens de moesson...
Dan regent het zo hard, dat de toplaag van de landbouwgrond (mét meststoffen én chemicalieën) in de rivieren stroomt en zo op de duur in zee terecht komt. Een normaal jaarlijks proces dat heel veel algengroei aan de kust veroorzaakt. Maar nu met de kunsstofbemesting neemt het stilaan dramatische vormen aan... In het regenseizoen kleurt de zee bruin van de modder en de algen
Toen ik in 99 in Tanzania was stond er trouwens zoveel water in de binnenmeren dat de flamingos in nood kwamen. De garnaaltjes die ze als voedsel gebruiken zwommen op een te grote diepte en de steltlopers konden ze niet meer vangen.
Och Jenny, ik zou hier nog uren over kunnen doorzagen... 't Is toch zo erg wat ze met die wonderwereld aanvangen...
Over een paar weken ga ik snorkelen naar de Rode Zee. Daar was de laatste jaren alles nog redelijk in orde omdat die zee vrijwel ingesloten ligt en zo beschermd is tegen de warme stromingen. De Israelis en de Egyptenaren zijn ook zuinig op hun grootste inkomstenbron. Dat was vroeger wel anders Twintig jaar geleden mocht daar nog naar hartelust met spearguns door de toeristen op vissen geschoten worden. Maar daar zijn ze ondertussen toch al wijzer geworden.
Weet ge Jenny, ik denk dat ik over dit probleem eens een artikeltje op mijn blog ga zetten. Want ik dacht dat iedereen zich van deze onderwaterproblemen bewust was, maar das niet slim van mij, want mensen die nooit onder water komen die zullen dat inderdaad niet weten. Of toch zeker niet aan de lijve ondervinden. En er dus ook nooit bij stilstaan wat er onder water allemaal mis loopt.
Op dat punt ben ik zelf ook in fout, want ik zet op mijn blog ook altijd van die mooie onderwaterfotootjes en geen fotos van de ellende die ik onder water aantref.
Misschien zou ik daar toch ook eens af en toe een foto van moeten nemen
Zoudt ge 't goed vinden moest ik bij het artikeltje dat ik ga schrijven uw mailtje plak? Dan weten de mensen naar welke aanleiding ik mijn epistel schrijf.
Laat maar weten of ge dat OK vindt.
Dus ge ziet lieve Jenny, ge hebt me alweer inspiratie gegeven!
God weet maakt mijn schrijfseltje de mensen wat bewuster en gaan ze wat omzichtiger om met de - hun misschien onbekende - unieke onderwaterwereld.
wat doet de chemie met de hersenen. dat daar geen onderzoek naar gebeurt is wel te verklaren Men komt dan aan de economie.
Er komen steeds meer jonge mensen voor met dementie het is geen ouderdomsziekte meer. Het is aftakeling van lichaam en geest. onomkeerbaar proces wat niet te genezen is.
waarom ik hier op kom is zeer verklaarbaar ik maak het mee met mijn man
Mensen die werken met oplosmiddelen zoals alcohol, thinner, benzine, chloor, ook zware metalen en bestrijdingsmiddelen alles propt op in de hersenen.
en op een dag is het feit geslecht de een krijgt het jong, de ander laat mijn man was 35 dat de eerste symptomen kwamen dat is achteraf te beredeneren
hij werkte vanaf zijn 16e met die stoffen in hoge concentraties er werd nergens naar gekeken. ook nu vandaag de dag niet
Sommige bedrijven doen goed werk want gezondheid staat voorop maar zijn te duur voor klanten die willen slecht en goedkoop
daarom zal dementie steeds vaker voorkomen en hoe vuiler de lucht wordt Hoe meer ziektes zullen ontwikkelen wereldwijd is dat aan de orde
Kom thuis met accordeon. Niets aan de hand. Tot zo bij het eten. Al wat er komt...Niemand.
Ik voel me steeds meer niet op mijn gemak. De zorg vraagt zich ook af... Waar meneer blijft. Ik weet het niet.
Wel, ik heb gegeten En krijg eten mee voor Meneer. Ik ben op het ergste voorbereid, zeg ik. Dan valt het misschien allemaal wel mee.
Thuisgekomen zie ik niemand in de kamer. De achterdeur is los. Er is ook niemand in de keuken. Ik roep en hoor een stem.
Een pak van mijn hart, hij leeft. Hij kon zijn sleutels niet vinden en bleef thuis. Ze zaten in een andere zak van zijn jas. En verder zoeken dat gaat niet.
Ik heb eten voor je, eet maar lekker op. Ga ik nog even terug het goede nieuws vertellen. Dat je niets mankeert. En zal de groeten doen.
de zorg is blij met de goede afloop En ik krijg een dikke knuffel. Blij fiets ik weer naar huis Zonder naar gevoel.
Mensen hebben het erover. Zo oud en dan uit elkaar. De een woont thuis De ander in het tehuis.
Konden ze niet samen in het tehuis? Nee, dan hadden ze ook samen kunnen blijven . Een echtpaar haal je niet zomaar van elkaar Dan is er echt iets aan de hand.
Soms als beiden dement zijn Kan het wel samen in de woonkamer Elkaar kennen ze niet meer Toch af en toe herkenning
Vertederd naar elkaar kijken Even een hand over de wang Aandoenlijk handen streken. Ja het gevoel blijft.
Een ander echtpaar Het vechtpaar Die leven apart Onder toezicht een uur bij elkaar
Hij thuis en zij in het tehuis Schrijnend en schreiend. Maar het kon niet meer Het is pijnlijk en doet zeer
Dementie een gemene ziekte Wat dat doet met emoties Wel daar weten we alles van Die dit overkomt.
Dementie is onuitputtelijk. Dementie sloopt de naaste. Tegen vreemden zo aardig. Tegen mij zo kribbig.
Dat is niet te rijmen En dat doet zeer Telkens weer
waarom tegen mij zo kribbig en tegen jou zo lief Dat valt soms niet uit te leggen Ik weet het gelukkig wel Ik ben eigen en vertrouwd tegen jou lief en aardig blijven Anders blijf je weg.
twee gezichten in één persoon lief en aardig voor jou. alsof er niets aan de hand is thuis kribbig en narrig want dat is vertrouwd daar kan men zich zelf zijn met de ziekte dementie
de partner is spekkoper en heeft het maar te slikken tuurlijk is er een uitweg maar die kiest men niet zolang het gaat doormedderen
Oh wat zijn we sterk Oh wat is het een werk. tot het niet meer gaat dat voelt als verraad
Dementie een aflopende zaak een feit dat is raak Iedereen gaat er anders mee om er is geen handvat voor
Liefde, kracht, gevoel. het leven leven. dat is het doel met heel veel gevoel....!
ik wens iedereen een hele fijne plezierige dag toe ikzelf heb alleen nog maar plezier in het leven ook al draag ik een flinke rugzak iemand zei ooit jij sjouwt geen rugzak maar een halve camping met je mee ik ga straks naar een school voor moeilijk lerende kinderen en die help ik met nivolezen dat doe ik elke dinsdag- en donderdag ochtend van 11 tot kwart over 12 en al 15 jaar lang en ik doe dat met veel plezier (eerst als leesmoeder en tegenwoordig als vrijwilligster) er is een minpunt en dat is dat ik merk dat de kwaliteit van leven van deze kinderen zeker met 10 jaar geleden een stuk minder is en dat komt in mijn ogen door de ritalin die deze kinderen slikken toen mijn kind 15 jaar geleden op die school kwam slikte een op de 10 kinderen ritalin nu is het 9 van de tien die ritalin slikken ik hoor van ouders dat hun kind zo duf wordt ik dacht niet dat dat de bedoeling is maar dat de drukte wat onderdrukt zou worden ik heb dus liever een druk kind aan tafel die luistert dan een die bijna in slaap valt het is zo zonde maar ik ben geen dokter en ik zie genoeg en merk dat ritalin soms goed helpt maar dat het ook de verkeerde kant opgaat vanmiddag ga ik uit spelen en dan kan ik ook lekker mijn emoties kwijt in mijn spel op de accordeon oude mensen zie ik opfleuren ogen zie ik twinkelen een blik van herkenning die oude moppies van hun jeugd mee zingen mee klappen en plezier hebben dat ik wat ik zo'n anderhalf uur breng gezelligheid kent geen tijd maar voor de een is een uurtje veel te lang en voor de ander is 2 uur veel te kort dus af en toe een korte pauze en dan hoor ik oh wat mooi muziek en we kunnen het nog zien ook een praatje een liedje een melodietje dat doet de mensen goed een arts klopte me eens op de schouder en zei mevrouw wat u brengt dat is pas een goede medicijn vreugde en plezier dat vrolijkt mensen op en dat weet ik maar al te goed en zolang de mensen het leuk blijven vinden ga ik gewoon door om voor die mensen te spelen want deze mensen zijn oud dement en komen nergens meer maar gevoel hebben ze wel en dat laten ze blijken ook en dat is dubbel plezier want als je plezier kunt overbrengen via woord muziek of gedicht een heerlijk fenomeen laat je niet weerhouden en ga aan de slag de mensen zijn zo dankbaar en die hartelijkheid daar put ik kracht uit
als mensen zichzelf van het leven beroven vooral als ze jong zijn dan hebben die al een hele lijdensweg achter de rug het zijn ook mensen die geen liefde kennen en voelen het zijn mensen die zo veel pijn hebben dat zij als enige weg zien ik wil dood dan ben ik verlost van de pijn het zijn ook mensen die absoluut de zin in het leven kwijt zijn en geen plezier meer kennen het zijn mensen zonder emotie en als het een bekende is van jou dan is de schok groot en het ongeloof daar want het was toch zo'n aardig mens ja voor de buitenwereld maar innerlijk een strijd voerende van pijn en verdriet dus als het je overkomt dat een bekende zelfmoord pleegt berust dan in het gevoel die persoon heeft nu rust gevonden en is verlost van pijn en verdriet ik hoop dat dat een stukje troost geeft want zelfmoord plegen doe je niet zomaar daar is lang over nagedacht neem dat maar aan iemand die zegt dat ie het gaat doen wil aandacht en doet het niet het zijn de stille die het plegen op het moment dat ze er klaar voor zijn en dan is de schok groot en ben je verdrietig dat je er niet bent geweest voor die persoon want je wist het niet kijk eens om je heen en praat met die stille dan kun je een leven redden maar als hij/zij het echt niet meer ziet zitten dan is hij /zij niet meer te redden ook al schijnt de zon nog zo fel ze voelen en begrijpen het leven niet meer en dan moet je er maar vrede mee hebben dat ze er op een gegeven ogenblik niet meer zijn
Sinds de chemische industrie zijn intrede heeft gedaan is het met de mensheid stukken achteruit gegaan. De chemische industrie maakt veel slachtoffers zonder dat men er echt erg in heeft. Tot het je zelf overkomt en dan is het te laat. Aftakeling is wat je dan in je vroege leven te verwerken krijgt. En je kan niemand om verhaal vragen. Want niemand die jou gelooft.
Men schrikt niet meer als er een misvormde baby geboren wordt. Een operatie en het euvel is verholpen. Harde woorden maar zo werkt het wel. De oorzaak is te vinden in chemicaliën.
Je wordt ziek door je werk en wilt verhaal halen. Wel dat is een proces van Jaren. Als je goed onderbouwd te werk gaat is de mogelijk dat je in het gelijk gesteld wordt groot. Maar de werkgever neemt je dat niet in dank af.
Je bent ziek en gehandicapt tegelijk. Je bent afhankelijk van je naaste geworden. Dit brengt veel spanningen met zich mee. Je wilt nog zo veel en het gaat niet meer. Eindstation is dan het verpleegtehuis.
Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
