Taalkundig-culturele democratie kan slechts gerealiseerd worden door gebruik van een Gemeenschappelijke, Eenvoudige, Neutrale, Tweede (= G.E.N.T.) taal, zoals het Esperanto.
02-02-2008
Uitdaging, fait accompli of blessing? (DS 31/01/08, pag.25)
Zeer geachte dames en heren,
In : Uitdaging, fait accompli of blessing? (DS 31/01/08, pag.25) pleit u, na Dirk De Cock en Marc Reynebeau, ook voor een betere kennis van het Nederlands en voor meertaligheid. Zonder het belang van zowel het ene als het andere in twijfel te willen trekken, heb ik daar volgende bedenkingen bij.
1. Moet men er niet van uitgaan dat het basisprincipe van een democratisch talenbeleid, zowel nationaal als Europees (en waarom niet mondiaal?), zou moeten zijn dat iedere burger de mogelijkheid moet geboden worden zonder taalproblemen te kunnen reizen en verblijven binnen de Europese Unie? Is het dan realistisch ervan uit te gaan dat dit mogelijk is via het nastreven van meertaligheid, gezien:
a. het aantal talen dat in de EU gesproken wordt, en
b. actieve beheersing van een of meerdere talen een enorme investering van tijd, geld en energie vergt en bijgevolg niet voor iedereen, meer nog: enkel voor een minderheid, een elite haalbaar is?
M.a.w.: meertaligheid biedt GEEN uitkomst.
2. Het jaar 2008 werd door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties uitgeroepen totInternationaal Jaar van de Talen en door de Europese Commissie totEuropees Jaar van de interculturele dialoog.Hoelang nog gaan de beleidsverantwoordelijken en al wie bij het talenonderricht betrokken is, de ogen blijven sluiten voor de reële mogelijkheden van een plantaal, zoals het Esperanto, zowel wat het taalonderricht als wat de internationale communicatieproblematiek betreft ?Enerzijds hebben verschillende pedagogische experimenten aangetoond dat het leren van het Esperanto de leertijd voor andere talen aanzienlijk verkort.( http://www.springboard2languages.org/home.htm ; http://www.vanoostendorp.nl/interlinguistiek/oratie/kunnen.htm ) Anderzijds verbindt het Esperanto wereldwijd reeds meer dan honderd jaar miljoenen mensen over geografische, taalkundig-culturele, levensbeschouwelijke of welke grenzen dan ook heen. Meer nog: studie van een plantaal leidt ontegensprekelijk tot een beter inzicht in het fenomeen taal en tot een grondiger kennis van de eigen standaardmoedertaal. Moet men dan niet de intellectuele eerlijkheid opbrengen om ook deze optie op een objectieve, wetenschappelijk verantwoorde manier te onderzoeken?
3. U stelt: Wij willen dat meertaligheid gebouwd is op een sokkel: een goede kennis en de beheersing van het Nederlands.Die sokkel, zeer geachte dames en heren, verdient een stevig fundament: Esperanto!
4. In dit verband raad ik u het artikel aan: Een taal in 7 dagen: een mirakel? van professor Gennadiy Shilo, rector van de Europese Universiteit JUSTO. Dit artikel staat op http://blog.seniorennet.be/taaldemocratie/(zie de laatste bijdrage op datum: 31 01 08). Ik vertaalde dit uit het Russisch naar het Nederlands via de brugtaal Esperanto.
5. Nog in verband met de taalproblematiek raad ik u aan het interview te lezen met de vorige week plots overleden psycholoog Claude Piron, auteur van veel essays en artikels over interlinguïstiek en ex-vertaler bij de UNO en de WGO voor Engels, Chinees, Spaans en Russisch. http://claudepiron.free.fr/articlesenneerlandais/intervjuoabruzzo.htm
Mag ik hopen, zeer geachte dames en heren, dat u, zoals het intellectuelen past, zonder vooringenomenheid over deze optie zal willen nadenken?
*****************************************
De auteurs van dit artikel zijn leden van de interparlementaire commissie Taalunie: Mevrouw Ing Yoe Tan (PvdA) De heer Jan Schinkelshoek (CDA) Mevrouw Monica Van Kerrebroeck (CD&V) De heer Bart Caron (Spirit)
De oorspronkelijke tekst: "Язык за семь дней -чудо?" van professor Gennadiy Shilo, rector van de Europese Universiteit JUSTO in Moskou, is te lezen op http://www.vrfo.ru/ed.html De webstek van de professor: www.ejusto.ru
***********************
EEN TAAL IN 7 DAGEN, EEN MIRAKEL?
De praktijk is een criterium voor de juistheid van gelijk welke theorie. Daarom komt het niet zelden voor dat de wetenschap een verklaring geeft voor in de praktijk reeds gebeurde wonderbaarlijke feiten. Die feiten noemt men wel eens mirakels. Maar, zoals men weet, mirakels bestaan niet. Gewoonlijk noemt men mirakel een natuurlijk of sociaal verschijnsel dat tot dan toe niet wetenschappelijk verklaard is.
Waarschijnlijk moet men tot het soort mirakels in de sfeer van het sociale (opvoedkundige) handelen het door professor Selten vermelde statistische feit rekenen dat handelt over een studie van een vreemde taal in Duitsland volgens een vierjarenprogramma. In parallelle klassen verliest de ene klas 2 jaar om de Internationale Taal Esperanto te studeren en perfekt te beheersen. De resterende 2 jaren slaagt ze erin een andere vreemde taal beter te leren spreken dan de klas die gedurende deze vier jaren enkel de vreemde taal studeerde.
Onderzoeken toonden aan dat 94-96% van hen, die men gewoonlijk beschouwt als kenners van vreemde talen, die talen in werkelijkheid niet kennen en slechts op primitief niveau met elkaar kunnen communiceren in een vreemde taal.
Een student met gemiddelde begaafdheid kan op 2 jaar tijd Esperanto beter beheersen dan de moedertaal, die hij tot dan toe gedruende 15-20 jaar geleerd heeft. Deze conclusie is geen grap als men bijvoorbeeld overweegt dat in het Russisch niet geweten is wat er het meest voorkomt: de regels of de uitzonderingen erop, terwijl in het Esperanto de grammatica maar 2 bladen beslaat, zonder één uitzondering. Ik heb Esperanto niet zo ijverig en niet zo lang geleerd als Russisch: Esperanto gedurende 4 maanden, Russisch gedurende 64 jaar. Esperanto spreek en schrijf ik foutloos (in die taal lees je alles zoals het geschreven is). In mijn Russische moedertaal kan ik dat nu nog altijd niet. [Hier legt de auteur een aantal problemen van zijn moedertaal uit i.v.m. uitspraak van bepaalde klinkers, schrijven van dubbele medeklinkers en het leggen van de klemtoon]. Ik vraag me gewoon af waarom ik, die geacht wordt een deftige kenner te zijn van het Russisch, dat ik al 65 jaar leer, correcter spreek en schrijf in Esperanto, dat ik destijds in vier maanden geleerd heb.
In het informatieboek De beste abituriënten van de hogescholen van Moskou in 2004″ (p. 37-38) wordt de unieke casus in de Russische pedagogische praktijk beschreven: een groep afgestudeerden van de dagafdeling van de faculteit Rechten van de Europese Universiteit JUSTO legden hun eindexamen af en verdedigden hun eindwerken voor een staatscommissie in 3 talen:Russisch, Engels en Esperanto. Reeds 9 jaar wordt aan de universiteit, waar Esperanto een verplicht studievak is, deze taal in 10 dagen bestudeerd en de laatste 2 jaren in 7 dagen van telkens 6 uur studie per dag. Op de achtste dag legt de groep examen af voor een commissie, waarin 3 wetenschappers-Esperantisten zetelen. Het examen bestaat uit 5 delen: 1) het spelen van een toneelstuk: Een Aanslag, dat handelt over een economisch-juridisch thema. Dit schouwspel duurt 1 tot 2,5 uur, naargelang van de grootte van de groep; 2) voordragen van gedichten of verhalen, grappen, sketches, anekdoten; 3) koorzang; 4) grammatica; 5) converseren met de examinatoren, niet alleen over alledaagse themas, maar ook antwoorden op vragen als: Wie is de aanklager in een assisenzaak?, Welke taken vervult de advocaat?, Wie is de centrale figuur in het assisenproces?, Wat is de rol van de voorzitter in een rechtsgeding, enz.
Sommigen geloven het niet: het is een soort mirakel. Maar elk jaar wordt het examenprocédé vastgelegd op video. Er gebeurt geen mirakel. Het is geweten dat men een taal beter leert door het declameren van gememoriseerde proza- of poëzieteksten, door liederen te zingen en door reële feiten in spelvorm te brengen. Op de eerste dag wordt de grammatica gestudeerd. Op het einde van die eerste maken de studenten reeds zinnen, die de meerderheid van hen nog niet konden maken na 5-10 jaar studie van een andere taal. En dat ligt niet alleen aan de eenvoudige en logische grammatica - zonder een enkele uitzondering - maar ook aan het feit dat in Esperanto ongeveer 50% van de termen internationaal gebruikte woorden zijn die eender welke middelmatig getalenteerde persoon kent, zoals: profesoro, akto, aktiva, programo, plani, aktuale Je kent het Esperanto dus al voor de helft, nog voor je het begint te leren. Als je de methodiek gebruikt die in de Europese universiteit JUSTO uitgewerkt werd, heb je geen 2 jaar nodig om Esperanto te leren, zoals in het voorbeeld van Selten in de Duitse praktijk.
De zevendaagse cursus Esperanto begint donderdags. Die dag wordt de hele grammatica gegeven. s Vrijdags volgt de praktische toepassing van de grammaticale regels. Dezelfde dag wordt het toneelstuk gelezen, worden de rollen verdeeld en de teksten uitgereikt van de gedichten, liederen, verhalen, enz. Het nieuwe vak vermoeit de studenten niet tijdens deze eerste twee dagen. Meer nog: het enthousiasme omwille van de overtuiging dat ze die taal slechts na 2 dagen relatief gemakkelijk kunnen spreken, stimuleert hen tijdens het komende weekend met plezier de taken van de eerste twee lessen te volbrengen. Vanaf s maandags werkt men aan het volgende ritme: 3 uren spreekpraktijk en 3 uren: rollen leren, uitspraakcontrole, werken aan de manier van spreken en aan de basiswelsprekendheid. Dit tot s vrijdags. Vanzelfsprekend moeten de studenten thuis een zelfde aantal uren studeren als in de universiteit. De volgende maandag: 3 uren algemene repetitie en examen.
De universiteit JUSTO stelde samen met de Russische Esperanto-Unie een lijst op met meer dan 200 Esperantisten (uit de grootste steden van Rusland) met voldoende ervaring in het onderwijzen van Esperanto. Deze personen zijn bereid onbezoldigd een basiscursus van een week te organiseren voor leerkrachten van middelbare en hogescholen volgens de vermelde of een andere methode (die vrij talrijk zijn in Rusland). Na die cursus kunnen de leerkrachten zelf, reeds tegen betaling, aan de slag in middelbare en hogescholen.
We merken op dat Esperantisten de enige categorie zijn in de maatschappij, waarvan 100% van de leden minstens 2 talen beheerst. Daarom is hun mening omtrent de oplossing van het taalprobleem voldoende gekwalificeerd en verdient ze ernstige aandacht.
Evenmin als de sovjetschool behaalde ook de Russische school voor vreemdetalenonderwijs niet het gewenste resultaat ondanks enorme investering van geld en tijd. Slechts enkele studenten slaagden erin een taal min of meer te beheersen. De aanpak van het onderwijs dient radicaal te veranderen! Hoe? Professor Selten gaf ons hethet voorbeeld: twee talen leren in plaats van één, in dezelfde tijd en voor dezelfde prijs.
Toegepast op het Russische systeem van taalonderwijs, waar de staatsnorm de studie van een vreemde taal voorziet gedurende 3 jaar (340 uur), moet het mogelijk zijn 1 jaar te bestemmen voor de studie van Esperanto en de overige twee voor de studie van een vreemde taal.
Een ander voorbeeld uit de buitenlandse praktijk van de studie van vreemde talen verdient eveneens aandacht. Vele jaren geleden heeft men in Hongarije Esperanto ingevoerd als een facultatief leervak in de leerprogrammas van middelbare en hogescholen. Een jaar na het invoeren groeide het aantal studenten van die taal tientallen keren en verbeterde de kennis van de vreemde talen. Vandaag geeft kennis van Esperanto in Hongarije dezelfde voordelen als kennis van eender welke vreemde taal: een salaristoeslag van 15% per taal. Ik kan niet beoordelen hoeveel dit de taalwetenschap bevorderde, maar het lijkt niet te ontkennen dat een zo efficiënte stimulans voor het verwerven van taalkennis bijdraagt tot het feit dat Hongarije vandaag koploper is, wat betreft het aantal Nobelprijswinnaars per aantal inwoners.
Wij, Russen, moeten eigenlijk niets uitvinden, maar eenvoudig het goede voorbeeld van anderen volgen en onze benadering van het taalprobleem wijzigen. En als een rijk als Rusland, alle vermelde en niet vermelde argumenten in acht genomen, vrijwillig Esperanto als propedeutisch middel in de leerprogrammas zou invoeren, dan zal er volgens mij een kettingreactie in de andere landen volgen. En dan zijn we niet ver meer af van het ogenblik dat een eeuwenoude droom van het mensdom om de internationale communicatie op te lossen door een neutrale hulptaal, werkelijkheid wordt. Een rationeler oplossing bestaat vandaag niet in de wereld, en is in de eerstvolgende 50-100 jaar niet te voorzien, als men overweegt dat in de laatste 2000 jaar ongeveer 3000 pogingen ondernomen werden om een algemeen-menselijke hulptaal te ontwerpen en dat daaraan genieën deelgenomen hebben, zoals Descartes, Spinosa, Leibniz, Einstein en vele anderen. Slechts één van de rationeel ontworpen taalprojecten overleefde en functioneert nog met succes: Esperanto.
Wat uitdrukkingsvermogen betreft, komt geen enkele van de nationale talen die ik ken op gelijke hoogte met het Esperanto, verklaarde de befaamde taalkundige Paul Ariste uit Tartu, die, behalve Esperanto, enkele tientallen talen beheerste.
Uit het Russisch naar het Esperanto vertaald door Vladimir Minin
Docenten aan universiteiten moeten voortaan een cursus volgen voordat ze college mogen geven. Na een verplichte scholing krijgen ze de basiskwalificatie onderwijs, een soort lesbevoegdheid op academisch niveau. (...) Docenten moeten bijvoorbeeld goed Engels leren spreken wanneer ze een Engelstalige opleiding verzorgen, vindt Noorda: Een docent moet dan echt tweetalig zijn, anders trekt hij het niet. Het is wat anders om een half uurtje een verhaal te houden in het Engels of een jaar lang al je activiteiten met je studenten in die taal te doen.
Het Engels moet terug de status krijgen die het toekomt in het Europese democratische bestel: die van taal NAAST i.p.v. BOVEN de andere, zodat de Engelse moedertaalsprekers ook opnieuw de status krijgen die ze horen te hebben: die van gewone burgers i.p.v. eersterangsburgers. Velen die het Engels niet als moedertaal hebben spenderen jaarlijks, naast veel tijd en energie, miljoenen euros (in de Angelsaksische landen!) om die taal op bijna-moedertaalniveau te beheersen, maar komen, wereldwijd, veelal niet eens in aanmerking voor de bestbetaalde banen, want voorbehouden aan de NESsys: de native English speakers.
Er is maar één alternatief: invoeren van een gemeenschappelijke, eenvoudige, neutrale, tweede taal, zoals het Esperanto: voor iedereen haalbaar, voor iedereen aanvaardbaar. Dit is bovendien realiseerbaar met een minimale investering van tijd, geld en energie en doet geen afbreuk aan de meerwaarde van meertaligheid voor wie daartoe gemotiveerd is op basis van noodzaak en/of interesse. Integendeel: de propedeutische waarde van een plantaal vormt een springplank naar meertaligheid.
1. Vele studenten hanteren het standaardnederlands als een vreemde, bijna kunstmatige taal, stelt filosoof Abicht. Het standaardnederlands ís een (bijna) kunstmatige taal, want gestandaardiseerd.
2. Als je op specifieke geselecteerde plaatsenNederlands- of Engelstalige studierichtingen zou aanbieden, zal voor velen de keuze vlug gemaakt zijn in onze door het anglomania-generalisvirus besmette samenleving. Zeker als dat ook nog eens meer kansen biedt op de (internationale) arbeidsmarkt. Een valse oplossing, zolang het Engels de status geniet van officieuze lingua franca!
De lat hoog voor talen, ook in hoger onderwijs. (DS 21/01/08 pag. 19)
Als de minister op taalkundig-communicatief gebied werkelijk gelijke kansen voor iedereen wil, zoals het een socialist betaamt, dan zal hij eerst de lat voor talen lager moeten leggen door het aanbieden van een eenvoudige plantaal, zoals het Esperanto, als eerste vreemde taal. Dit biedt verschillende voordelen, ook voor studenten hoger onderwijs. 1. De structurele eenvoud van een plantaal geeft een beter inzicht in het fenomeen taal en leidt tot betere kennis van de standaardmoedertaal. 2. In verschillende buitenlandse universiteiten (o.a. Duitsland, Hongarije, Rusland) hebben pedagogische experimenten aangetoond dat studie van een plantaal als eerste vreemde taal de leertijd voor volgende talen aanzienlijk verkort. 3. Een plantaal biedt een niet-discriminerende, democratische, economische en fundamentele oplossing voor het internationale communicatieprobleem. Vlaanderen kan hierin een pioniersrol vervullen.
Voor diegenen die behoefte aan en/of interesse voor andere talen hebben, kan de minister dan de lat voor talen zo hoog leggen als hij wil. Loont dit alles niet de moeite om eens onbevooroordeeld over na te denken?
Bovendien wil ik hier ook herinneren aan de woorden van de minister in de aanloop van de verkiezingen op 12 juni 1994: Ik steun uw voorstel om een objectief onderzoek naar uw voorstel om het Esperanto te gebruiken als brugtaal binnen de Europese Unie.
Een verzoekschrift betreffende onderwijs van het Esperanto ingediend op 22 oktober 2001 door de heer Leo De Cooman werd in de zitting van 11 juni 2002 behandeld met als voorzitter Gilbert Vanleenhove (CD&V) . Verslag uitgebracht door de heren Dirk De Cock en Luc Martens.
De voorzitter, Gilbert Vanleenhove (CD&V),verwijzend naar een brief van minister van onderwijs Marleen Van der Poorten (29/01/2002) aan Leo De Cooman:
Het is mijn persoonlijke mening dat de overheid in dit stadium onmogelijk kan overgaan tot het uitvoerenvan uw wens, precies omdat de groep Esperantogebruikers veel te miniem is en het maatschappelijk draagvlak voor deze taal ontbreekt. Ik kan u alleen maar aanraden te ijveren voor een breder draagvlak en voor meer uitstraling van de taal waarvoor u opkomt. Pas als dat gebeurt, zal waarschijnlijk automatisch een maatschappelijk debat op gang komen waar we dan, als blijkt dat de tijd er rijp voor is, kunnen op ingaan.
De voorzitter, Gilbert Vanleenhove (CD&V), verwijzend naar een brief van toenmalig minister van Onderwijs Luc Van den Bossche als antwoord op een resolutie van mevrouw Cecile Verwimp-Sillis betreffende lessen in Esperanto dat de commissie tijdens de vorige legislatuur besprak en dat toen niet werd aangenomen (Parl. ST., V1. P., 1995-1996, nr. 2):
Vermits er momenteel geen concrete aanwijzingen zijn dat Esperanto ooit de brugtaal zal worden, is het volgens de minister niet aangewezen om Esperanto momenteel als leervak aan te bieden. Onderwijs mag geen proefterrein voor experimenten zijn.
Dirk De Cock (Spirit):
- is van oordeel dat men niet van bovenaf een vak ter studie kan opleggen. Er is daartoe een draagvlak nodig dat aan de basis ontstaat.
- Elke taal is voor hem een deur die je kan openen in het Europese huis. Esperanto is volgens hem echter een kamer waarvan de muren niet zijn bekleed. Hem is ooit nog verteld dat wanneer men een literair werk zou laten vertalen naar het Esperanto en dit werk dan opnieuw door iemand anders zou laten vertalen naar de oorspronkelijke taal men een droge, zakelijke tekst krijgt als resultaat.
Kris Van Dijck (N-VA):
- stelt met de minister vast dat er geen draagvlak is voor deze taal. Taal moet men zien als cultuurelement en als communicatiemiddel. Esperanto is uiteraard enkel op het tweede element aangewezen.
- Eo is een verenging van het taalgebruik.
Gilbert Van Baelen (Open VLD):
- Taal is een element waarmee men een cultuur leert kennen.
- Stelt vast dat het Esperanto ondertussen al decennialang gepromoot wordt, maar dat het aantal gebruikers niet sterk toeneemt.
Julien Librecht (VB):
- gelooft in het gebruiksgemak van het Eo vermits deze taal soepel, genuanceerd en logisch opgebouwd is.
- gelooft ook niet in de mogelijkheid van een kunstmatige taal. Een taal is een levend gegeven en zoekt zijn eigen bedding wat te maken heeft met de ziel van een taal. Dit is niet aanwezig.
- er ligt bij dit verzoekschrift geen wetenschappelijke benadering. Dit is volgens hem noodzakelijk om met kennis van feiten te oordelen over dergelijke verzoekschriften.
- in het leerplichtonderwijs mag er geen sprake zijn van dergelijke experimenten.
Frans Ramon (Groen!):
- is van mening dat het grote nadeel van het Esperanto is dat het een kunstmatige taal is. Het argument dat de culturele diversiteit zou bedreigd worden, is volgens hem achterhaald.
Hilde Claes (SP.A):
- onderschrijft de argumenten van de minister. Er is immers geen maatschappelijk draagvlak.
- In tijden waarin een internationalisering belangrijk is, moet men het accent leggen op de levende talen.
- kan niet akkoord gaan met de houding van de verzoeker waar die vermeldde dat hij bezorgd is over het feit dat de mensen al maar meer talen moeten kennen. Als dit zo is, dan zou men bovenop ook nog eens een kunstmatige taal moeten bijleren, wat niet consequent zou zijn.
Gilbert Vanleenhove (CD&V):
- sluit zich aan bij de sprekers.
- is ook van mening dat het maatschappelijk draagvlak nog te klein is
- wil wel aanstippen dat er in de provincie West-Vlaanderen in bepaalde scholen projecten lopen met Eo die gekaderd worden in projecten mondiale vorming via internet. Op die manier corresponderen deze jongeren met de ganse wereld en leren zij op die manier een stuk van elkaars taal kennen. De kinderen zijn erg enthousiast over deze projecten.
- Enkele maanden terug vond in het Europees Parlement ook de Euroskola plaats. Daarin is ook een specifieke groep actief met Eo waarbij de jongeren op een soepele manier met elkaar contact kunnen leggen.
- Hij beaamt de opmerking uit het verzoekschrift dat wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat kinderen en volwassenen die eerst Eo hebben aangeleerd, veel makkelijker vakken die betrekking hebben op logisch denken, kunnen leren.
Marc Reynebeau: Het neoliberalisme spreekt Engels (DS 19/01/08 pag. 22-23)
Geachte heer Reynebeau,
Na een politicus (Dirk De Cock Een kans met Nederlands DS 16/01/08 pag. 22) laat nu ook een journalist een kritische geluid horen over de anglomania generalis en haar negatieve, verschralende gevolgen ondermeer wat de Nederlandse taal, wetenschappelijke publicaties en pluraliteit betreft. Terecht verwijst u ook naar de vaak overschatte kennis van het Engels bij de Vlaamse studenten. Dirk De Cock voegt daar nog aan toe dat ook professoren die niet in hun moedertaal doceren hoe dan ook op een lager taalniveau functioneren. Als besluit stelt u dat het verhaal hiermee terug is bij zijn begin: meertaligheid.
Alsof hiermeer de kous af is. Niets is minder waar. Uw verhaal gaat verder: hoeveel talen en welke? Als niet iedereen zich dezelfde twee, drie, vier, ( ?) talen eigen maakt, staan we nog nergens. En wie bepaalt welke talen dat moeten zijn? En: alleen West-Europese of ook Russisch, Japanees, Chinees, want in die taalgemeenschappen zullen er ook wel eens wetenschappers rondlopen die iets zinnigs mee te delen hebben, niet? U voegt er nog aan toe: er komt nog iets bij, wat adepten van het beate geloof meestal over het hoofd zien ( ) Taal is nooit neutraal of waardevrij. Besluit: 1. meertaligheid werkt niet en leidt onvermijdelijk tot discriminatie en 2. English only verschraalt.
Wat weerhoudt u ervan uw geest open te stellen voor de mogelijkheden van een neutrale (volwaardige!) taal die geen politieke, culturele, levensbeschouwelijke of welke waarden dan ook, vertegenwoordigt: een plantaal, zoals het Esperanto? Kijk in dit verband misschien eens op http://www.ais-sanmarino.org/ een vijftalig platform voor wetenschappers.
Er is echternog een andere dimensie in het meertaligheidsverhaal. U beperkt zich in uw bijdrage tot het academisch onderwijs. Hoe staat u tegenover het Vlaamse taalbeleid(www.delathoogvoortalen.be) voor het middelbaar onderwijs? Als blijkt dat zelfs het kruim van deze studenten (waarvan de meesten ten gevolge van dagelijkse hersenspoeling via o.a. media en reclame dwepen met de Angelsaksische taal en cultuur) het Engels onvoldoende beheerst, wat kan je dan verwachten van de talenbeheersing (meervoud!) van de gemiddelde student, meer specifiek en met alle respect, deze uit het technisch en beroeponderwijs? Hoe hoger de lat, hoe meer er onderdoor moeten, toch? Ligt de oplossing ook hier niet in het aanbieden van een, per definitie: eenvoudige, plantaal als tweede taal (www.lernu.net)? Pedagogische experimenten in verschillende Europese universiteiten (o.a. Duitsland, Hongarije, Rusland) hebben aangetoond dat het leren van eeen plantaal als tweede taal de leertijd voor andere talen aanzienlijk verkort. Loont het niet de moeite om dít verhaal eens onbevooroordeeld, objectief en op wetenschappelijk verantwoorde wijze te beoordelen?
Ik ben zo vrij mijn Voorstel voor een alternatief Europees talenbeleid toe te voegen. Het is geen academisch werkstuk, maar de neerslag van vele jaren met open geest en met gezond verstand nadenken over en opkomen voor taaldemocratie.
Mag ik hopen dat u de tijd zal nemen om het eens door te lezen?
Dirk De Cock: Een kans met Nederlands (DS 16/01/08 pag. 22)
Proficiat met uw pleidooi voor het behoud van het Nederlands in het hoger onderwijs. Ik deel uw vrees voor een duale maatschappij: zij die Engels spreken en zij die het niet of onvoldoende beheersen. De eerste groep moet echter nog onderverdeeld worden in de Engelse moedertaalsprekers, de NESsys (ontegensprekelijk s werelds eersterangsburgers), en zij die een andere moedertaal dan het Engels hebben.
Het parallel circuit waarvan u het ontstaan voorspelt, bestaat reeds. Ik ken mensen die hun tweeling na het beëindigen van de humaniora voor enkele maanden naar Engeland, Duitsland en Frankrijk gestuurd hebben om spreekervaring op te doen in de verschillende talen, waarna ze aan hogere studies konden beginnen. Dit is natuurlijk enkel weggelegd voor de gegoede burgerij. De duale maatschappij is dus reeds een realiteit!
Ik zou echter ook uw aandacht willen vragen voor de leerlingen van het middelbaar onderwijs in het algemeen en deze van het beroeps- en technisch onderwijs in het bijzonder, die NIET verder studeren. Waarom komt nooit eens iemand op voor hún recht op communicatie met anderstaligen, op interculturele contacten. Bent u ook van mening dat het leren van twee of meer vreemde talen 1. haalbaar is voor deze bevolkingsgroep en 2. het communicatieprobleem oplost in een EU metnu reeds 23 officiële talen? U weet toch ook dateen goede kennis van de eigen standaardtaal voor velen (niet alleen in deze categorie!) reeds een groot probleem is. Wanneer gaat men zich eindelijk eens onbevooroordeeld en op wetenschappelijk verantwoorde wijze bezinnen over de mogelijkheden van een plantaal, zoals het Esperanto? Pedagogische experimenten in verschillende universiteiten (o.a.: professor Selten in Duitsland, professor Shilo in Moskou) hebben de propedeutische waarde van een plantaal aangetoond: het aanleren van het Esperanto als eerste vreemde taal verkort aanzienlijk de studietijd voor het leren van andere vreemde talen. Je slaat dus twee vliegen in een klap: oplossing van het communicatieprobleem (op een democratische, niet-discriminerende wijze) en verkorten van de studietijd voor een of meerdere andere vreemde talen. Daar kunnen de studenten hoger onderwijs toch alleen maar baat bij hebben!
Een derde niet te versmaden voordeel, dat ik aan den lijve ondervonden heb: studie van een plantaal leidt ook tot een beter inzicht en een grondiger kennis van de eigen moedertaal. Waarom stappen we niet mee in dít verhaal in plaats van deze feiten hooghartig te blijven negeren? Zou het Esperanto geen tegengewicht kunnen vormen voor de dualisering aan de basis en voor de verloedering van het Nederlands? Wie steekt als eerste de nek uit?
Dirk De Cock (Spirit) is ondervoorzitter van de Commissie Onderwijs in het Vlaams Parlement.
Actua: een idee voor de staatshervorming: maak van het oude Brabant het nieuwe Brusselse stadsgewest, een hoofdstad voor Europa.
Beroep: voorzitter van Vivant, Elex-holding, STVV, schepen, vader van zes. Leeftijd: 61. Woonplaats: Sint-Truiden. Afkomst: Merksem.
Bijzondere kenmerken: van AMADA tot multimiljonair, rationeel, economische visie op de wereld, excellent time manager, durver, family man, houdt van lekker eten.
Geachte heer Duchâtelet,
Uit deze zeer interessante eerste kennismaking (zowel wat het programma als wat uw persoon betreft) onthou ik, in het kader van mijn persoonlijke strijd voor taaldemocratie, vooral dat u, naar eigen zeggen, een rationeel en sociaal persoon bent.
Wie met betrekking tot de internationale communicatieproblematiek rationeel en sociaal denkt, moet van oordeel zijn dat de oplossing van dit probleem in een gebied, met name de EU, waar meer dan 20 verschillende officiële talen gesproken wordt, niet ligt in het nastreven van algemene meertaligheid (want elitair en onrealistisch wegens 1. niet haalbaar voor de modale burger en 2. niet oplossen van het probleem) noch in het aanvaarden van één van die talen, het Engels, als lingua franca (want discriminerend zowel wat het bevoordelen van de Engelse moedertaalsprekers betreft als wat sociaal-intellectuele bevoordeling betreft).
De meest rationele en sociale, tegelijk ook de meest economische en efficiënte, oplossing is het aanvaarden van een Gemeenschappelijk, Eenvoudige (voor iedereen haalbare), Neutrale (voor iedereen aanvaardbare), Tweede (G.E.N.T.) taal, zoals het Esperanto. Deze optie doet geen afbreuk aan de meerwaarde van meertaligheid voor wie daartoe gemotiveerd is op basis van interesse en/of noodzaak.
Persconferentie van donderdag, 22 november 2007 om 13h00 CDELI, Stadsbibliotheek, La Chaux-de-Fonds, Zwitserland.
Het Esperanto is de vredestaal. Het maakt demokratische contacten mogelijk, omdat personen ermee op voet van gelijkheid met elkaar spreken, want Esperanto heeft politieke of historische bindingen met geen enkele staat. De internationale taal kan niet de taal van een of andere natie zijn. In dat geval zouden de moedertaalsprekers van die taal voordeel hebben ten opzichte van personen van andere nationaliteiten. De Europese Unie heeft dat begrepen en privilegieert geen enkele taal ten overstaan van andere, dat heeft dan wel zeer specifieke uitgaven en niet bevredigende communicatie omwille van de vertaling als gevolg.
In Afganistan wordt het Esperanto in vluchelingenkampen onderwezen als de "Vredestaal". Het laat toe te handelen zonder vijandige gevoelens, die veroorzaakt worden omwille van historische redenen. In jongerenkampen in Japan en Korea schept het Esperanto nieuwe contacten op basis van gelijkheid. De Internationale Taal wordt er, samen met computerkunde, onderwezen aan vertegenwoordigers van inlandse volkeren; dit stelt hen in staat ervaring uit te wisselen over de bescherming en het laten gelden van hun rechten.
De UNESCO heeft goed begrepen dat Esperanto dezelfde doelen als zijzelf nastreeft: vrije informatiedoorstroming in het algemeen en vooruitgang in onderwijs, wetenschappen en cultuur. Daarom heeft de wereldorganisatie twee resoluties gestemd, in 1954 en 1985, gelet op de positieve betrachtingen van de Universele Esperanto-Associatie (UEA).
De UEA zal in 2008 haar honderdste verjaardag vieren. Bij deze gelegenheid en om de reeds vermelde redenen, zal ze voorgesteld worden als kandidaat voor de Nobelprijs voor de Vrede. Daartoe mogen enkel parlementsleden van erkende staten het initiatief nemen. Dit deden de dames Gisèle Ory, lid van de Zwtiserse Statenraad, en Francine John-Calame, lid van de Zwitserse nationale raad. Hun brief vertrok enkele dagen geleden naar Oslo.
Een persconferentie zal in CDELI de twee Zwitserse parlementsleden bijeenbrengen met mevrouw Mireille Grosjean, medevoorzitter van de Zwitserse Esperanto-Associatie, op 22 november 2007, om 13h00.
Les Brenets, 15 november 2007 | Nederlands: Leo De Cooman
English isn't managing to sweep all else before it (let op de verwoording!) -- and if it ever does become the universal language, many of those who speak it won't understand one another.
If we want to exchange anything beyond rudimentary messages with many of our future fellow English-speakers, we may well need help from something other than English.
And the difference between native speakers and second- or foreign-language speakers is an important one subjectively as well as demographically. The subjective distinction I mean will be painfully familiar to anyone who, like me, spent years in school studying a foreign language and is now barely able to summon enough of it to order dinner in a restaurant.
(Deze ervaring zal vele ex-ASO-ers, eveneens ondanks vele les- en studie-uren Frans, Engels en Duits, bekend in de oren klinken.)
Certainly, the world's ships and airplanes are safer if those who guide them have some language in common, and restricted forms of English have no modern-day rivals for this role. (Blijkbaar heeft ze nog nooit van Esperanto gehoord!)The greatest danger language now seems to pose to navigation and aviation is that some pilots learn only enough English to describe routine situations, and find themselves at a loss when anything out of the ordinary happens. (Het zal je maar overkomen!)
The consensus among those who study these things is that Internet traffic in languages other than English will outstrip English-language traffic within the next few years.
However unwelcome this news may be to some, not even headlong technological advances mean that computers will soon be doing all the hard work of coping with other languages for us. For the foreseeable future computers will be able to do no more than some of the relatively easy work. When it comes to subtle comprehension of our world and the other people in it, we are, as ever, on our own.
"English is a global language.(....) English is equated with success. Wherever you go (...) you're sure to find someone who speaks English, albeit in an accent far different from yours.(...).Of course, this rise in popularity of English is not without a downside. Talk with someone for whom English is not first language and you sense a feeling of loss.(...).
There are already thousands of newspapers around the world published in the English language. What do you think about the spread of English? Could English one day be the Esperanto of the world? (...)."linguaphile@wordsmith.org
"A word a day"vanAnu Garg - hoofdstuk 35 - p. 113
Our complex spelling requires years of effort to master, and very few people master it completely"
"Our devilish spelling system is a prominent and often painful part of our lives, and yet mastery of it is essential for anyone who wants to be regarded as literate. If you can't spell words in the accepted manner, then many readers will dismiss your work as obviously not worth reading". (...) In fact English appears to be drifting towards a system like that of Chinese, in which the written form has nothing to do with its pronunciation : instead, each word is represented on paper by a set of arbitrary but conventional marks." p. 4
"English spelling is notoriously complex, irregular and eccentric, more so than in almost any other written language on earth" (p 266)
"MIND THE GAFFE" - "The Penguin Guide to Common Errors in English" van R.L.Trask
"It is in the general interest of the United States to encourage the development of a world in which the fault lines separating nations are bridged by shared interests. And it is in the economic and political interests of the United States to ensure that if the world is moving toward a common language, it be English; that if the world is moving toward common telecommunications, safety, and quality standards, they be American; that if the world is becoming linked by television, radio, and music, the programming be American; and that if common values are being developed, they be values with which Americans are comfortable."
David Rothkopf : "In praise of cultural imperialism ?", FOREIGN POLICY, SUMMER 1997
Een gedeeld Esperanto als Europese taal, dat dan natuurlijk ook aan alle Europeanen geleerd zou moeten worden, had wellicht meer bijgedragen tot zowel een gemaakt Europa als tot een grotere bescherming voor kleine taalgemeenschappen, en het had tegelijk de Europese identiteit tegenover de Amerikaanse versterkt. Thans is het hek van de dam en worden het Engels, het Spaans en het Chinees wellicht de lingua franca op wereldvlak, waardoor het lot van alle andere talen toch enigszins precair wordt.
De toekomst van het Esperanto zie ik ook in het raam van de stormachtige technologische ontwikkeling. Het vertalen via de computer, van bijvoorbeeld de Europese talen in het Chinees vergt een ongehoord ingewikkelde software. Indien daarentegen de meeste wereldtalen zouden worden vertaald in het Esperanto, via de computer, en men in onze scholen de jonge mensen tenminste een passieve kennis van het Esperanto zou aanleren, zou de taalcommunicatie in de wereld aanzienlijk worden verbeterd. Ik denk dat een vereniging als de uwe dringend contact moet opnemen met de geleerden in de ondernemingen die zich momenteel bezig houden met de baanbrekende nieuwe technologieën inzake simultaanvertaling.
Vraag: Zou het beter zijn als we allemaal dezelfde taal spraken?
H.B.: Zeer zeker. Ik vind het niet interessant om naar iemand te moeten luisteren die ik niet versta. (...) Wie vloeiend vijf, zes talen spreekt, voelt zich veel zelfverzekerder dan mensen die alleen hun moedertaal beheersen. Ik ga nooit op reis, maar mijn vrouw probeert me om te turnen. Als ze me ooit zover krijgt, kies ik een land uit waarvan ik de taal spreek. Omdat ik weet dat ik mij anders lullig zal voelen als ik iets met handen en voeten moet proberen uitleggen aan een Spanjaard of een Italiaan.
(De kans dat Vlaanderens grootste naar Spanje of Italië op reis gaat, is voorlopig dus onbestaande.)
De Morgen, 13/4/2001 pag. 17: over "Taal"
Wilfried Decoo
Wonderdokters vinden makkelijk aanhang, omdat taalonderwijs een moeilijke opgave is en velen dus openstaan voor wondermiddelen en de beloften die ermee gepaard gaan. Maar het is erg naïef te denken dat "native teachers" nu plots hét verschil zullen maken, of dat alle kleuters zomaar een vreemde taal vlot leren, of dat Internet het taalleren nu plots anders én vanzelf maakt. Nee, de tips stellen het duidelijk: je moet als leerder zélf, op allerlei wijzen, en zoveel mogelijk, dagelijks met de taal bezig bezig bezig zijn.
Hoogleraar in Antwerpen en Provo (VS) en auteur van onder meer de lesmethodes Eventail en Vocapuces.
De Standaard 20/03/2001 : Bezig, bezig, bezig zijn.
Professor Johan Taeldemanneemt afscheid van de universiteit van Gent.
Wordt onze taal bedreigd door de stijgende invloed van het Engels?
Nee. Die Engelse invloed uit zich alleen in de woordenschat. ( ) Wat ik veel gevaarlijker vind, is dat het Engelszo een groot domein verovert. Het duikt op in het bedrijfsleven en het hoger onderwijs. Dat is gevaarlijk. Want als het Engels de standaardtaal wordt voor de wetenschap, de cultuur, de politiek dan worden de andere talen gedegradeerd tot dialecten.
Toende culturele elite in Vlaanderen rond het jaar 1900 ervoor koos om als standaardtaal het Nederlands van het Noorden over te nemen, betekende dat ook: de uitspraak van het Noorden.Maar sindsdien zijn er allerlei processen komen opborrelen, zoals het harder worden van de schrapende ch, het stemloos worden van v en z, de ei die opschuift naar de aai, de diftongering van de ee en de oo Tot in het begin van de twintigste eeuw keurden uitspraakdeskundigen dat nog af, maar nu zijn alle remmen los. Luister naar die Hollandse correspondenten op de VRT: Jetteke Van Wijk en Esther Verhalle, vreselijk! Geen mens zou dat bij ons willen overnemen. Maar luister ook eens naar Nederlandse zangers van dertig jaar geleden: Wim Sonneveld, Jules de Corte, Boudewijn de Groot die staan dichter bij de Vlamingen van vandaag dan bij Nederlanders van vandaag. (Ludo Permentier)
De Standaard Cultuur en Media- p. 36-37- De man van taal 9-10 oktober 2004
Ik ben niet tegen een brugtaal en het Esperanto verdient een onderzoek naar zijn mogelijkheden om die functie te vervullen.
Maar als er dan toch een gemeenschappelijke tweede taal zou moeten zijn, zou ik opteren voor een levende taal zoals het Engels. En niet voor een dode taal zoals Esperanto. (Horizontaal, nr. 185, sept-okt 2000, pag 6)
Guy Verhofstadt VLD
U houdt terecht een pleidooi voor de toepassing van het Esperanto. Het probleem is echter dat een veralgemeend gebruik ervan vooral afhangt van de Europese besluitvorming en deze verloopt helaas zeer traag. Ik dank u echter voor het toegestuurde signaal, waar ik zoveel als mogelijk rekening mee zal houden. (juni 1999)
Het idee van een gemeenschappelijke tweede taal als brugtaal tussen de volkeren van de Europese Unie is interessant. Ik vraag mij evenwel af of dit van bovenuit, door de Unie moet worden opgelegd. Ik vrees dat het huidig probleem van identiteit in de Europese Unie precies veroorzaakt wordt door de drang om alle s centraal te regelen. Indien het Esperanto wil uitgroeien tot die gemeenschappelijke tweede taal, dan zal zij dat uit eigen kracht moeten doen, dunkt me.
(5 juli 2001, t.g.v het Belgisch voorzitterschap van de Europese Unie.)
Kathleen Van Brempt SP.a europarlement
Ik weet dat ik mijn nek uitsteek en zal worden beoordeeld op al wat ik zeg en doe.
( ) En waarom zouden we geen taal afspreken die in heel Europa wordt aangeleerd? Iedereen houdt zijn eigen taal, maar de tweede is gemeenschappelijk. Zo kan een Deense loodgieter die met vakantie naar Lissabon gaat, tenminste verstaanbaar de weg vragen.
(De Standaard, 23/12/1999: bij begin van haar europarlementair mandaat)
Esperanto? Als er één taal is die geen enkele kans op overleven heeft, is dat ze wel. Die taal leeft niet, heeft geen cultuur, geen geschiedenis, geen gevoel. ( ) Ikpleit er enkel voor dat elke Europeaan twee Europese talen spreekt, afhankelijk van waar hij woont. Maar Esperanto, dat is waanzin. (Het Laatste Nieuws, 08/01/2002)
Wie verdient volgens u de Nobelprijs voor de vrede?
Forum van DS online van 10/10/2007:
Waarom niet de Wereldesperantobond?
Sinds het ontstaan van de taal in 1887 bracht het Esperanto wereldwijd miljoenen mensen vredevol bij elkaar over aardrijkskundige, taalkundige, culturele, levensbeschouwelijke of welke grenzen dan ook heen. Esperanto realiseert nog dagelijks o.a. via het internet, maar ook via internationale bijeenkomsten een interculturele dialoog voor jong en oud, arbeiders en intellectuelen, met respect voor ieders taal en cultuur, zonder taalkundige discrminatie: niemand geniet het voorrecht zijn eigen moedertaal te spreken. Wordt het niet stilaan tijd voor internationale erkenning en waardering? Misschien kan de Europese Commissie het goede voorbeeld geven: 2008 wordt immers het Europees Jaar van de Interculturele Dialoog
We hebben in Vlaanderen een decreet dat het gebruik van het Frans in Vlaanderen verbiedt. Om een of andere reden durven we het gebruik van het Engels in bedrijven niet tegen te houden, terwijl het Engels exact dezelfde rol vervult als het Frans, namelijk de taal van de baas.
Financieel-Economische Tijd - 26 mei 2001
************************
Waarom moet de taal van de democratie dezelfde zijn als de taal van de handel, vraagt Geert van Istendael zich af. Ik zie daartussen geen enkel verband.
Hij zet zich hiermee af tegen het Angelsaksisch economisch-taalkundig-cultureel-imperialisme en de naïviteit waarmee Europa dit ondergaat.
Van Istendael pleit ook voor het behoud van de taalkundige verscheidenheid (Iedere taal die verdwijnt is een ramp voor de mensheid) en hij beschouwt het Esperanto als de ideale lingua franca: Esperanto is superieur.
De Morgen - 01/03/2002 pag. 35: Wie het leven tot het verkoopbare reduceert, gaat eraan.
************************
Geen verzuurde verachting voor Amerikaanse cultuur aan mijn lijf. Maar die heerlijke taal bedreigt mijn Nederlands en de Nederlandse taal is mijn vaderland. Ik zie de toekomst van het vaderland zeer somber in en ik heb daarvoor ernstige redenen.
Ten eerste: wij vinden het bij monde van onze leiders volslagen onbelangrijk dat onze taal blijft bestaan. Dehaene heeft geen pink verroerd toen het Nederlands geschrapt werd bij het Europees Merkenbureau. Verhofstadt verroert geen pink nu het Nederlands geschrapt wordt bij het Europees Bureau voor Tekeningen en Modellen. Onze eerste-ministers voeren ons terug naar af.
Vandaag is alles Engels, politiek, economie, muziek, literatuur, diplomatie, wetenschap, militaire strategie. Het Engels tendeert naar een monopolie op alle terreinen. Indien zelfs talen als Frans en Duits en in zekere mate zelfs Spaans worden teruggedrongen, is er voor het Nederlands helemaal geen plaats meer. Verliest een taal een domein, dan verschrompelt ze op den duur tot folklore. Onze voorouders wisten dat zeer goed, zij vochten hardnekkig voor het Vlaamsch op d'Hoogeschool. Die strijd was door en door democratisch en blijft tot op heden volkomen eerbiedwaardig. Vandaag zijn we vergeten dat kardinaal Mercier onze taal ongeschikt vond voor de wetenschap. We eisen Engelsch op d'Hoogeschool. Een Nederlandse hoogleraar die dat wil zou op staande voet ontslag moeten krijgen, een Vlaming die dat wil moet worden verpleegd in een krankzinnigengesticht. Therapie: het uit het hoofd leren van de Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse beweging.
Je moet haast een extremist zijn om de moed niet te verliezen. Er is toch niets aan te doen. Het Engels is nou eenmaal de taal van de grote bedrijven. Ho, stop. Waarom, kan iemand mij uitleggen waarom de taal van de grote bedrijven ook de taal van de democratie zou moeten zijn?
Tussen talen is er altijd un rapport de force, zoals mijn goede vriend Jean-Luc Outers het zegt. Talen vrijen niet met elkaar, talen vechten met elkaar en de sterkste ranselt de zwakste weg. Wie wil dat het Nederlands krijgt waar het recht op heeft, moet zich keren tegen de taal van de macht.
Eén taal, ja, maar dan een taal zonder macht. Ik vind dat wij, Europeanen, het aan onszelf verplicht zijn zo'n taal te kiezen. Europa is verscheidenheid of is niet. Blijven wij zweren bij het Engels, dan worden wij niet alleen linguïstisch gelijkgeschakeld, wij worden ook nog eens doordrongen van het slechtste wat de Angelsaksische wereld te bieden heeft.
...
Het is van levensbelang, niet alleen voor het Nederlands, maar voor alles wat velen van ons dierbaar is, dat wij het Engels afzweren.
De laatste oplossing biedt de duurzaamste en degelijkste garanties voor het Nederlands en trouwens voor alle talen. Maar ik aarzel altijd weer erover te beginnen, je loopt het gevaar voortaan bekeken te worden als een zonderling. Enkele weken geleden echter las ik dat prof. K. Raes die uitgekreten en geminachte oplossing als een ernstige, doch gemiste kans beschouwde. Ik bedoel het Esperanto. Ik ken de taal niet. Maar ik weet dat iemand met een gemiddeld verstand ze in twee tot drie weken kan leren. Dit wil niet zeggen dat het Esperanto een onbehouwen idioom zou hebben. Volgens Maurice Genevoix, destijds van de Académie Française, is het in staat les nuances les plus subtiles de la pensée et du sentiment uit te drukken. In vergelijking met het Engels heeft het Esperanto twee kanjers van voordelen: de uitspraak is zeer gemakkelijk en de spelling is zuiver fonetisch. Maar het allergrootste voordeel in vergelijking met het Engels is dit: het Esperanto heeft geen macht. David Rothkopf van het Amerikaanse adviseurskantoor Kissinger Associates zegt: Het is in het economische en politieke belang van de Verenigde Staten erop toe te zien dat, als de wereld een gemeenschappelijke taal aanvaardt, het het Engels is. Zeg niet dat je niet gewaarschuwd was. Dat vaderland van me, desnoods verdedig ik het moederziel alleen.
DEUS EX MACHINAnr.100 - maart 2002 : De taal van de toekomst: Het vaderland is in gevaar.
**************************
Vroeger steigerde een rechtgeaarde Franstalige Vlaamse bourgeois bij de gedachte dat hij de aandeelhouders in het Nederlands zou moeten toespreken. Nu spreken ze allemaal braaf en slaafs Engels. Tenminste, als je de ongearticuleerde klankenbrij die ze uitspuwen Engels mag noemen. (p. 114)
Wij kennen ook Frans, die taal is ons zeer nabij. ( ) Het blijft ook nu nog een wereldtaal en is een welkom tegengewicht tegen het platte imperialisme van het Engels (dat wij ook kennen). In Vlaanderen bedreigt het Frans het Nederlands niet meer. Vandaag zijn de Vlamingen een gevaar voor hun eigen taal. (pag. 115)
Verkavelingsvlaams ( ) een taal die uit minachting voor de spraak van gewone mensen en uit angst voor Nederlands geboren is, een wangedrocht is het, die taal van het nieuwe Vlaanderen, dat blaakt van intellectuele luiheid. (p. 124)
Totterdood zal ik mij verzetten tegen de kromtaligheid van Vlaanderen. Dat vecht honderdzeventig jaar om Nederlands te mogen spreken; dan mag het eindelijk, dan begint het erop te trappen. (p. 125)
Ik gruw telkens als mijn taalgenoten zich willoos en jankend van kosmopolitische opwinding in het stof wentelen voor de taal der Angelen en der Saksen. Ik ben dol op Engels, maar ik zie niet in waarom de taal van het geld ook de taal van Europa zou moeten worden. (p.133)
Defaitisme is uit den boze. Als de Nederlandse ambassadeur voor Internationale Culturele Samenwerking zucht dat de strijd tegen het Engels bij voorbaat verloren is, dan moet die man niet alleen op staande voet oneervol ontslag krjgen, hj dient tevens opgelsotente wordenin een witgekalkte kloostercel met als enig gezelschap de Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging. Maaltijden worden hem driemaal daags door een luikje verstrekt. Slechts na een streng examen over de geschiedenis van de Vlaamse strijd mag hij zijn clausuur verlaten. Hij zal in de tussentijd doordrongen zijn geraakt van het besef dat mensen als kanunnik David of Jan Frans Willems of Ferdinand Snellaert wel de moed hadden om een zogezegd bij voorbaat verloren gevecht tegen het oppermachtig Frans. Niemand kon in 1840 voorspellen dat het Nederlands zou winnen. Point n'est besoin d'espérer pour entreprendre ni de réussir pour persévérer,zijn dat niet de woorden van des ambassadeurs eigen Vader des Vaderlands? Maar ik vrees dat de ambassadeur de kennis van het Frans volstrekt irrelevant vindt.
Ook voorstellen om aan de Nederlandse universiteiten maar meteen in het Engels te doceren, zijn uit den boze en moeten met alle middelen bestreden worden. Minister die dergelijke voorstellen verdedigen, moeten worden beschouwd als staatsgevaarlijk en ook zij moeten na oneervol ontslag de kluis in. (pag. 133)
Engels steekt Nederlands voorbij in Brussel. (DS 26 september 2007, pag. 9)
Engels steekt Nederlands voorbij in Brussel.(DS 26 september 2007, pag. 9)
Geachte,
Professor Philippe van Parijs zegt dat we een gemeenschappelijke taal nodig hebben die bekend is onder alle lagen van de bevolking.
Het al dan niet bekend zijn onder alle lagen van de bevolking als enig criterium waaraan een gemeenschappelijke taal moet voldoen, vind ik wat mager, hoor!
Mag het niet wat meer zijn, geachte professor? Ik denk b.v. aan: 'eenvoud' en 'neutraliteit'.
Mag ik er bovendien op wijzen dat BEkend door niet gelijk staat aan "GEkend in" alle lagen van de bevolking. Om dat te bereiken moet die gemeenschappelijke taal vanaf de lagere school en op intensieve manier onderwezen worden.
Kiest men voor het Engels, dan kiest men voor:
- een niet-democratisch principe: het recht van de sterkste;
- taaldiscriminatie: de NESsys (native English speakers) krijgen de status van eersterangsburgers zomaar in de schoot geworpen;
- de minst economische oplossing, want een zware investering van tijd, geld en energie.
De enige democratische (voor iedereen aanvaardbare, voor 'iedereen' haalbare) en de meest economische keuze (minimale investering van tijd, geld en energie) betreft een eenvoudige, neutrale taal: b.v. het Esperanto. Daar zijn echter drie voorwaarden voor nodig: 1. openheid van geest (geen a priori afwijzing, wat intellectueel oneerlijk is), 2. een minimum aan gezond boerenverstand en 3. drie seconden politieke/journalistieke/academische moed: 'we doen het!'
Oh ja, aanvaarden van een gemeenschappelijke, eenvoudige, neutrale, tweede (g.e.n.t.)taal doet geen afbreuk aan het belang van kennis van het Engels als dominante wereldtaal, noch aan de meerwaarde van meertaligheid voor wie daartoe gemotiveerd is op basis van interesse en/of behoefte!
En laat minister Vandenbroucke dan de lat voor talen maar lekker hoog leggen. (www.delathoogvoortalen.be) Zo komt IEDEREEN aan z'n trekken! Maar dat is een mening die angstvallig uit de media gehouden wordt.
Moet de Europese Commissie de lat niet lager leggen in haar vreemdetalenbeleid?
Naar aanleiding van de Europese dag van de talen (26 september), graag volgende bedenking over het talenbeleid van de Europese Commissie. Volgens dit talenbeleid moet iedere burger minimaal twee vreemde talen leren.Ik zou hier enkele zaken tegenover willen zetten: - Taalunie: één op zes volwassen Vlamingen kan onvoldoende lezen of schrijven om naar behoren te kunnen functioneren. Eén derde van de BSO-leerlingen presteert wat lezen betreft op het laagste vaardigheidsniveau of eronder. (http://www.armoedebestrijding.be/cijfers_analfabetisme.htm) - Marc Reynebeau: (DS 20 maart 2007, pag. 19) Steeds minder jongeren kennen nog de standaardtaal, niettegenstaande ze nog nooit zo lang school liepen als nu. Goede taalbeheersing wordt steeds meer de zaak van een happy few. - Elio Di Rupo (DS 19 maart 2007, pag. 21) Een premier moet het Nederlands begrijpen en de grote lijnen verstaanbaar kunnen verwoorden. De details en de nuances kan hij aan zijn mederwerkers overlaten. - Jean-Luc Dehaene (DS 4-5 aug 2007: Dehaene leest Franstaligen de les): In Vlaanderen spreekt een nieuwe politieke generatie het Frans niet meer. Weldra verlopen de (federale) regeringsonderhandelingen in het Engels.
Besluit: bewijzen deze feiten niet dat het onrealistisch is ook van mensen die hun eigen standaardmoedertaal niet voldoende beheersen, te verlangen dat ze minimaal (!) twee vreemde talen moeten leren? Zelfs de (politieke) elite heeft al een probleem met de tweede landstaal.
Zou het niet socialer, democratischer en economischer zijn in het Europese onderwijsbeleid: 1/ meer aandacht te voorzien voor de studie van de standaardtaal en 2/ een gemeenschappelijke, eenvoudige (voor iedereen haalbare), neutrale (voor iedereen aanvaardbare), tweede (g.e.n.t.)taal, b.v. het Esperanto, als Europese brugtaal aan te bieden? Dan zou de Deense loodgieter die met vakantie gaat naar Lissabon tenminste verstaanbaar de weg kunnen vragen, zoals Kathleen Van Bremt ooit stelde (DS 23/12/1999). Niet alleen een sociaal-intellectuele elite, maar iéderéén heeft recht op horizonverruimende contacten met andere taal- en cultuurgemeenschappen.
Daarnaast kan men zoveel mogelijk leerlingen via het onderwijs de kans geven een goede PASSIEVE kennis (= begrijpen) van één of meerdere talen op te doen. Dit is nuttig voor wie graag reist, anderstalige boeken/kranten/tijdschriften leest of naar buitenlandse TV-stations kijkt. ACTIEVE kennis (= spreekvaardigheid) van meerdere talen b.v. via uitwisselingsprojekten, stages e.d. kan men laten aan wie gemotiveerd is op basis van interesse en/of behoefte.
Naar aanleiding van de Talentweedaagse op 25 en 26 september 2007 in het ICC ghent, graag enkele bedenkingen.
1. 'De lat hoog leggen' klinkt elitair en betekent automatisch dat ze voor velen té hoog zal liggen. Ik dacht dat de politici, en zeker zij die het woord 'sociaal' hoog in het vaandel voeren, oog moeten hebben voor ieders (communicatie)belangen.
2. Als de leerlingen die de hoogte wél aankunnen na hun schooljaren niet geregeld de kans krijgen of geen interesse hebben om hun opgedane kennis te onderhouden, blijft er na verloop van jaren weinig of niets over van die 'functionele' kennis.
3. Als men er de voorkeur aan geeft anderstaligen en andere culturen te benaderen via hun eigen taal, dan is dat geen reden om een groot deel van de Europese burgers die die behoefte en/of de (sociaal-intellectuele) mogelijkheden niet hebben een alternatief te ontzeggen dat hen dezelfde, zo niet méér mogelijkheden biedt.
4. Nu hééft men eens de mogelijkheid om een belangrijk internationaal probleem op een eenvoudige, eerlijke, economische en efficiënte manier op te lossen en nu wil men er niet van weten! Die manier, te weten: een gemeenschappelijke, eenvoudige, neutrale, tweede (G.E.N.T.) taal (b.v.: Esperanto), die bovendien geen afbreuk doet aan het belang van kennis van het Engels als dominante taal of aan de meerwaarde van meertaligheid voor wie daartoe gemotiveerd is op basis van interesse en/of behoefte. Het ene sluit het andere niet uit. Integendeel: zij kunnen complementair zijn.
5. Als men het communicatieprobleem wérkelijk wil oplossen, moet men kiezen voor één gemeenschappelijke tweede taal die op intensieve manier vanaf de lagere school (kleuterschool?) dient onderwezen te worden. Kiest men voor de taal van het geld en de macht en is men niet vies van discriminatie, dan zal dat het Engels zijn. Kiest men voor een eerlijke, eenvoudige en economische oplossing, dan zal dat een plantaal zijn, zoals het Esperanto.
4. T.a.v. minister Vandenbroucke, twee citaten van SP-A-kopstuk Steve Stevaert.
- Politici moeten de mensen niet achternalopen. Politici moeten doen wat goed is voor de mensen(TV-journaal 18.00h - 25/10/2003) .
-"Dat is het verschil tussen mij en een professor. Die laatste zal zeggen: er moet eerst een draagvlak bij de bevolking zijn. Ik zeg: je moet doen wat goed is voor de mensen, en dan zal er wel een draagvlak zijn, zeker?" ("Met deze man wordt het echt anders" - DM : 24/5/2003, pag. 54)
Waar is de tijd echter dat de socialisten er nog waren om goed te doen voor "de mensen" ?
Taaldemocratie 
