Usually a Sagittarius will come off as a blissfully happy idiot. In most cases, this first impression will prove accurate. His moronic enthusiasm cannot be dampened by anything - not even by a cinder block falling on his head. After talking to a Sagittarius for five minutes, you will want to kill him quickly but painfully.
Onze liefde is een plaats waar ik niet meer leef; Het was een thuis, en nu is het gewoon een huis. Ik ging terug in mijn hart de andere dag, maar niets daar trof mij als van mezelf.
Vreemd hoe het leven verder gaat, en wat we koesteren omschakelt in iets vreemd in onze handen. En later, wanneer we het proberen te begrijpen, verdwijnt het in de schemering van onze tranen.
Ik werd weer wakker op een zonnige ochtend .....
Jij was mijn gisteren, wat ik me herinnerde alsof het een jaar of twee geleden was.
Ik zal niet de zon zijn om je nacht te beëindigen, Noch zal ik de muur zijn om je tranen te keren. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt. Want er zijn geen woorden om dingen recht te zetten, Noch hoop die men onderdompelt in rouw,
Ik zal niet de zon zijn om je nacht te beëindigen, Een wijsheid aanbieden, veel te helder, Om je pijn te verzachten of je angsten te laten rusten. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt. Er moet tijd zijn om te treuren tot het leed Gelijk is aan de liefde van dagen en jaren.
Ik zal niet de zon zijn om je nacht te beëindigen, Want verdriet moet zijn hoogte bereiken, alvorens het breekt En getijen moeten keren voor men huiswaarts keert. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt. Er zijn kwellingen die vriendschap niet kunnen verzachten, Een bitterheid ongekleurd tot de dageraad verschijnt.
Ik zal niet de zon zijn om je nacht te beëindigen. Ik zal met je meekijken tot het licht wordt.
Wiens woorden dit zijn, kun jij niet weten hoewel mijn hart in jouw kluis ligt. Je zult het me niet kwalijk nemen je op deze manier te vertellen dat ik van je hou.
Ik weet dat je moet denken dat het vreemd is van mij om van je te houden en niet nader te komen, maar te treuzelen door een aantal bevroren plassen in dit meest romantische jaargetijde.
Soms schud ik mijn hoofd heen en weer en vraag me dan af of ik iets fout doe. Het is eenzaam hier temidden van bittere wind en ijzige vlokken.
Mijn liefde voor jou is donker en diep, maar het is een belofte die ik zal houden. Want van verre kijk ik en ween. Want van verre kijk ik en ween.
Het verbaast me hoe ik me voel wanneer ik bij je ben. Hoe mijn hart klopt wanneer je in de kamer komt. Ik kijk naar je en denk: Mijn God! Hoe mooi! En alles wat ik ben barst uit in bloesem. Ik voel alsof je van mij, van mij moet zijn Niet als een bezit, maar als een doel Iets bijna onvoorstelbaars: De vrije toewijding van een andere ziel. Alsof ik klaar ben om de hemel te betreden Of veroordeeld om binnen het uur te sterven Mijn geest met één hevige gedachte blijft overlopen Met jou, en jij alleen, de reden waarom.
Een vaas bloemen in een raamkozijn. Een huis van zacht licht temidden van donkere bladeren. Een extase zo scherp dat het voelt als angst. De ruk die van onze rechte lijn een ellips maakt.
Geen transcendente ochtend inspiratie verrukt zo de dingen die wij nooit zien. Door ons hele leven horen wij rustige muziek waarmee wij onbewust door onze tijd dansen.
En zelfs wanneer wij sterven, is er een schoonheid ouder dan de koude december sterren. Een deel van ons blijft achter de duisternis wachten om ons opnieuw in zijn armen te sluiten.
Het appartement is donker. Ik hou daarvan. Door onbeschaduwde ramen kijk ik over de straat. De mensen daar hebben de lichten aan. Ik zie ze door de gordijnen. Een gespierde jonge man wast de borden met zijn vrouw. Een vrouw drinkt bier. In het blauwe licht van de tv op de bovenste verdieping een moeder, een dochter, een dochter: Drie zonder man. Daarnaast een ouder echtpaar smoort de vrees wie het eerst zal sterven. In een singles bar ontmoet ik een man en heb niets te zeggen. Teveel keren heb ik dezelfde dingen gezegd. Ik wacht hier in het donker, in de vrede van het alleenzijn, en denk na over mij, en denk na over jou.
Hier tussen de verliefden wacht ik gewillig, alleen, omdat ik niet bij je kan zijn. Verzonken in het gedrang van mensen, die promenades vullen met hun passies.
Nòg ben ik gelukkig in mijn melancholie. Besloten in een liefde die, zoals de nacht zichzelf in dromen schaart en me helemaal omhult, me tevreden achterlatend tot de dageraad.
Zelfs al was ik met jou, ik zou dwalen nabij de dingen die moesten, maar niet kunnen zijn. Je meenemend met mij naar dat wonderlijke innerlijk, waarin wij de meest ware verrukking vinden.
