Mijn vriendin Hilde en ik staan hier aan de zijde van Mireille Broeders, de stichtster van vzw.Greyhounds in Nood.
Ook mijn vriendin heeft reeds 3 galgo's geadopteerd en die leven voortaan aan haar zijde waar ze een liefdevolle nieuwe thuis hebben gekregen.
Ik zal jullie maar de gruwelijke details besparen waaraan deze dieren werden blootgesteld, vooraleer Mireille ze vanuit Spanje ging ophalen.

Wil je er meer over weten over deze vereniging ga dan naar:
www.greyhoundsinnood.be

Tibo: "Ik vond het wel grappig toen ik mij verstopte tussen een boeket witte rozen...
Mijn vrouwke vond mij niet tussen al die groene blaadjes en zij maar zoeken en zoeken.
Ik hield mij muisstil. Ze was toch efkes in paniek...hihi...
Goeie camouflage hé!..."

Wanneer ik Tibo's hok een grondige schoonmaakbeurt geef dan volgt hij alles zeer nieuwsgierig vanop mijn schouder.
Maar ik was hem efkes uit het oog verloren en hij profiteerde er natuurlijk van om wat kattekwaad uit te halen.
Alhoewel dat zelden voorvalt was hij toch op een lampekap gaan zitten en had er het één en ander al losgepeuterd.
Zijn 2 guitige oogjes bekijken mij met grote onschuld aan wanneer hij daarvoor berispt wordt.
Hij doet natuurlijk alsof zijn neus bloedt, maar het bewijs ervan is wel degelijk te zien...

                   Het paardenoog...


Weet je dat het paard de grootste ogen heeft in het dierenrijk?
Een bijzonderheid van het oog heb je alvast al kunnen constateren: een gekarteld gordijntje dat erin hangt.
De corpora nigra genoemd,die dient als een natuurlijke zonnebril voor de lens.
Zoals je al zal opgemerkt hebben staan bij paarden hun ogen zijwaarts op hun hoofd.
Het betekent ook dat het paard,als het zijn hoofd grazend naar beneden heeft, recht voor zich uit niks ziet.
Zijn eigen voorhoofd zit gigantisch in de weg.
Maar links en rechts scant het paard voortdurend de omgeving.
Tesamen met je paard naar een bepaald punt kijken dan ziet hij bijna rondom!...

Als paardenliefbebber wou ik dat zo eenvoudig mogelijk eens uitleggen, want niet iedereen durft een paard zo dicht te benaderen om hem eens diep in de ogen te kijken!
Toch wonderbaarlijk mooi, zo'n paardenoog!...

Verrast...



Nee, dit is geen bosnimf noch een kabouter doch mijzelf.
Op zoek naar paddestoelen in het donkere bos werd ik plots betrapt en verblind door een lichtflits.
De cameraman wou een foto nemen van het mooie elfenbankje doch ik kwam opeens in zijn vizier.
Je zou voor minder schrikken....

De akkers liggen er nog wit bij na die hevige sneeuwval van het voorbije week-end.
Maar op de wegen en in de tuin verdwijnt de sneeuw zienderogen.
Als afscheid aan de adembenemende mooie sneeuwlandschappen, laat ik jullie nog een foto zien.
Dit beeld heb ik zaterdag genomen achteraan mijn tuin.
Wie weet zien we van heel de winter nog één enkel vlokje neerdwarrelen!...

Sneeuw had ons Blondie nog nooit gezien maar dat schrikt haar niet af, om in die natte koude ondergrond, toch nog op zoek te gaan naar die mol.
De mol die al sinds een paar weken de tuin omtovert in een maanlandschap.
Wie zegt dat poezen niet van natte pootjes houden?
Hier trekt ons Blondie er zich niets van aan en speurt en wacht met engelengeduld tot ze haar prooi te pakken krijgt...

Hier lopen Rusty en Blondie zij aan zij met de neus aan de grond.
Zij zoeken nu tesamen naar die mol, ook al zit hij verscholen onder de grond en een laagje sneeuw.
Moest ik dit nu vertellen dat hond en kat tesamen op mollenvangst gaan, wie zou mij dan geloven?
Maar bij deze foto bestaan er toch geen twijfels...

Vandaag is het moment om mijn blog een winters tintje te geven.
Dus i.p.v. Tina geschreven in het zand wou ik dat even uittesten in de sneeuw.
Dat lukte mij vrijwel zeer goed, doch ons Misty wou ook haar pootjesafdruk op de foto.
Je ziet haar hier voorbij paraderen alsof er geen vuiltje aan de lucht is...grappig toch wel?...

Live vanuit de Vlaamse Ardennen...



Mag ik met trots voorstellen: 
"de eerste sneeuwpret van Rusty deze winter!"
Zojuist, na middernacht, heb ik deze opname op mijn terras gemaakt en zoals jezelf kan zien dwarrelen de vlokjes omheen zijn hoofd.
In de vroege morgen hoop ik zelfs een sneeuwpop te kunnen maken.
Ik voel mij echt een beetje kind bij zo'n weer...

Als we onze weermannen en -vrouwen mogen geloven dan staan we aan het begin van een winters prikje.
De vraag is natuurlijk was dat  te betekenen heeft? Onze noorderburen noemen zoiets "het kan vriezen of het kan dooien".
Kortom, we zien wel wat ervan komt al vind ik de schaapjeswolken als voorbode wel mooi om eens in beeld te plaatsen.
Het hoeven niet altijd sinterklaaskoeken te zijn!...

 Sinterklaaskoeken...



Gisterenavond was het echt de moeite om eens buiten te gaan en de prachtige lucht te bewonderen.
"Sinterklaas is terug zijn koeken aan het bakken, want zijn oven gloeit...ik kan het zien!" dat zijn de woorden van mijn kleinkind Ian die binnenkort 3 jaar wordt.
Ik vind dit nu eens een heel toffe opmerking en zeker als het uit een kindermond komt!
Misschien vertelt hij wel de waarheid...