Ik wou een foto nemen van Rusty & Misty, rustend in hun eigen mandje en dit werd het reultaat: "een kort filmpje in 3 stappen". Ik hoef hier niet veel meer aan toe te voegen, de beelden spreken voor zich...
Na een dagje rust in bloggenland wil ik vandaag de week starten met een beeld van een plaatje. Wat kan voor mij leuker zijn dan een foto van een veulen. Hij wordt weldra 1 jaar...bijna een jaarling, zoals men dat noemt in paardentermen. Met gespitste oortjes kijkt hij vanop een afstand toe...klaar om het op een lopen te zetten zodra hij wat opgeschrikt wordt...
Zodra ik naderde kwamen ze nieuwsgierig en gretig toegelopen. Steeds hopend op een kleinigheid. Een wortel volstaat, alleen moet ik heel voorzichtig zijn bij het geven, want de rivaliteit tussen hun is groot als het om eten gaat...
Deze decoratieve elzeproppen ogen fantastisch mooi in het kale landschap. Wist je dat de els éénhuizig is? Dat wil zeggen dat de mannelijke en vrouwelijke bloemen(de katjes), evenals oude vruchten gescheiden op dezelfde boom voorkomen. De mannelijke katjes zijn langwerpig en hangen, de vrouwelijke katjes staan min of meer rechtop. De natuur is toch wonderbaarlijk...
Achter elke traan van verdriet schuilt een glimlach van herinneringen.
Vandaag is het Maria Lichtmis maar tevens de verjaardag van mijn 10jaar geleden overleden moeder, Elisabeth. Ik heb een foto vanop haar 80ste verjaardag gescand, uitgesneden en bewerkt. Ik had toen nog geen digitale camera. Ja, vandaag zou ze 90 jaar geworden zijn. Ik wou haar een mooi plaatsje op mijn blog geven want dat verdient ze zeker, zo'n lieve ma...
Misschien zal ik verscheidene mensen nu verrassen met dit item, maar ik hou ook van koken. Daarom mogen jullie vandaag eens bijzitten aan mijn tafel. Ik heb deze middag nog eens een receptje van vroeger uitgetest en ik wil jullie de bereiding en de foto's hiervan niet onthouden.
Mijn eigen aangepaste hoeveelheden en produkten voor 2 pers.
2 enkele kipfilets I rode en gele paprika 2 stevige tomaten 150 à 200 gr. champignons 100 gr. ham dikke plak ham 2 eetlepels olie en 30gr boter snuifje cayennepeper teentje knoflook 2dl witte wijn evt.maïzena 3 eetlepels fijn gehakte peterselie
De kipfilets in blokjes snijden (2 à 3 cm). De zaadlijsten van de paprika's verwijderen, wassen en in stukjes of reepjes snijden. De tomaten en champignons schoonmaken en in stukjes snijden. De ham in blokjes snijden.
De olie en de boter in de wok heet laten worden. De kipstukjes aan alle kanten licht bruin bakken. Wat kruiden met peper en zout. De paprika's, tomaten en champignons toevoegen en een paar minuten laten bakken (middelmatig vuur). De ham en cayennepeper toevoegen. Het teentje knoflook erboven uitpersen. De wijn erbij schenken..deksel op de wok. Het gerecht rustig een 20min. laten sudderen.
De saus eventueel op smaak brengen...maar wees voorzichtig met cayennepeper want het smaakt nogal vlug "te" pikant. Ik vind één snuifje meer dan genoeg. De saus bind ik wat op met maïzena of met een gewone sausbinder. Al naar gelang jullie smaak. Alles bestrooien met de peterselie en opdienen met wat gekookte rijst. Een glaasje witte wijn erbij en smullen maar...smakelijk
Ps. Dus zoals beloofd mag je vandaag ook eens in mijn bord kijken...
Op de middag was het echt zonnig in de Vlaamse Ardennen, daardoor trok ik er eens op uit naar Oudenaarde. Bij de bevroren vijver aangekomen werd ik plots verrast door een dichte mist. Met moeite kon je de eenden en ganzen ontdekken die zich toch op het gladde ijs waagden. En tot slot werd er deze avond op tv in het nieuws vermeld dat het zeer ongezond is om deze dagen een wandeling te maken en dit door de giftige stofdeeltjes in de lucht...amaai... En ik wou eens een gezonde namiddag doorbrengen...
Dit lijkt wel een dedective verhaal maar het is de onverbloemde waarheid! Ik zat onlangs in de zetel, met Tibo op de schouder, geboeid een tv-programma aan het volgen. Ik verloor hem efkes uit het oog terwijl hij aan mijn ring begon te pikken. 's Anderdaags bemerkte ik dat er in mijn ring 2 diamantjes ontbraken. Alles heb ik afgezocht... maar noppes! Ik hoor jullie al denken...misschien heeft Tibo ze wel ingeslikt? Natuurlijk heb ik zijn kooi ook goed doorzocht maar...de steentjes zijn nog steeds spoorloos...
Je kan duidelijk op de foto de 2 gaatjes in de steen zien waar de diamantjes ontbreken. En zeggen dat deze ring nog een erfstukje is!
Rusty: " Ik zou toch eigenlijk de nobelprijs voor vrede moeten krijgen want zie je mij hier nu liggen? Poes Misty lekker in "mijn" mand en ik? Ik moet mij dan maar opofferen en op de grond gaan liggen! Wat een hond toch lijden kan ! Pfff..."
edachten kan men niet stop zetten, ze gaan door zonder erop te letten. Komen vaak heel onverwacht, waardoor je soms, zomaar, lacht.
Gedachten horen bij het leven. het denkvermogen in ons gegeven. Vaak hoort men dan ook spontaan, ik denk dat ik nu maar moet gaan.
Gedachten dwalen in ons hoofd geen mens die ons daarvan berooft. Want niemand weet groot of klein, wat op dit moment mijn gedachten zijn.
*******
Gisteren was het, zoals ieder jaar op de laatste donderdag van januari sinds 2000, gedichtendag. Dit is het poëziefeest van België en Nederland. Een dagje te laat weliswaar, maar niettemin kon ik niet achterblijven. Ziehier mijn bijdrage... tinaatje
Met zijn snuitje vol modder staart deze pony mij aan. Zielig om hem te zien staan zou men zeggen maar als hij kon kiezen tussen opgesloten staan in de stal of de weide, dan weet hij wel wat zijn keuze zou zijn. Hopelijk kan hij toch 's nachts naar zijn stal en is deze voorzien van een droog strobed...
Zoals je kan zien is Tibo een gemakkelijk medium. Gewoon hem zachtjes en fluisterend toespreken, hem op zijn rug leggen in je handpalm en gehypnotiseerd blijft hij liggen. Of zou dat lieftallig feetje er mee te maken hebben? Straks kan ik nog een circusact met hem opvoeren...
"Zo fier als een pauw" Dit gezegde kan zeker niet in twijfel worden getrokken want zoals deze siervogel trots op die paal zit! De kou deert hem niet en statig overschouwt hij gans zijn terrein. Zijn prachtig gekleurde staartveren zijn wel meer dan een 1m30 lang en als hij deze pronkend opzet geldt dit als zinnebeeld van pronkzucht en hoogmoed...
Gisteren was het een gezellig onderonsje. Mijn kinderen en kleinkinderen kwamen eens een dagje bij oma en opa doorbrengen. Na een lekker eetmaal en een hele namiddag spelen en ravotten waren deze twee bengels 's avonds nog niet moe. Toch had ik maar alvast hun pyjama aangetrokken, zodat ze bij hun thuiskomst onmiddelllijk naar hun bedje konden gaan. Hier vroegen ze zelf om een foto, dus dan maar even bij oma op de schoot gekropen...
******* Mijn jongste kleinkind: Kjento
Voor het eerst kwam ook onze schattige 3 weken oude Kjento mee. Wat een heerlijk gevoel om zo'n schatje in je armen te kunnen houden!
******* Knuffelen...
Natuurlijk wilden mijn andere kapoenen ook nog eens geknuffeld worden. Ze hadden enorm veel pret en konden er maar niet genoeg van krijjgen. Schattig he?...
Bij het bladeren in mijn foto-archiefje vond ik dit kiekje van 2003. Daar zit Rusty naast zijn grote vriend Thor, die ondertussen overleden is. Zij waren onafscheidelijk en de beste maatjes. Het heeft een hele tijd geduurd vooraleer Rusty berustte in het feit dat zijn vriend nergens meer te bespeuren was. Leg dat maar eens uit aan een dier...
Als echte paardenliefhebster wou ik toch nog eens Tornado in de bloemetjes zetten. Hij verdient zeker nog een plaatsje op mijn blog. Met weemoed in de ogen kijkt hij waar zijn baasje blijft. Dat zie ik toch in zijn ogen. En zo kijkt hij nu neer op ons, vanuit de paardenhemel...
In de Vlaamse Ardennen laten ze er geen gras overgroeien. De boeren zijn hier druk in de weer om na de vrieskoude hun akkers zaaiklaar te maken. Het winterzonnetje op de omgeploegde grond doet mij al dromen van de nakende lente. Maar een strenge winter ligt op de loer boven Rusland en zou ons hier ook kunnen verrassen. Laat ons hopen van niet...
Vandaag kort na de middag was het weer nog tamelijk goed. Goed genoeg om nog eens een ommetje te maken. Natuurlijk was Rusty ook van de partij en mocht hij mee om een frisse neus op te halen. Hij loopt natuurlijk het liefst vrij en voorop, maar hij vertrouwt het toch niet zo goed. Telke maal kijkt hij om, om zich ervan te gewissen of ik toch nog volg! Ik durf mij ook wel eens te verstoppen zodat hij mij moet zoeken. Dat deed ik al van in het begin toen hij nog klein was, zo is hij nu veel aandachtiger en houdt hij in het oog welke richting ik uit wil gaan...
k voel me moe en uitgeput,
edachten kan men niet stop zetten,
