EEN ULTIEME & AVONTUURLIJKE IS VAN BELGIE NAAR GAMBIA ik, Tiny van adventure2care nodigt u van harte uit om een wandeling op mijn blog te maken en hoopt dat u met veel plezier mijn ervaringen leest.
Een berichtje in het gastenboek wordt erg op prijs gesteld.
08-10-2005
Afscheidsfeestje
Klaar voor vertrek !!! Even een afscheidsfeestje, inpakken en wegwezen zou je denken.
Maar het avontuur start van voor de startstreep!
Familie, vrienden, buren, collegae en het volledige klusteam van Tiny waren aanwezig.
Met verenigde krachten werd de Strange Rover volgestapeld met alle bijeenverzamelde spullen voor Gambia. Alles klaar voor vertrek.
Hapjes drankjes hapjes en, plof het bagage rek zakt in, een prachtig rek stevig maar niet bestand tegen onze wilde stapelwoede. De eerste gasten konden aan het werk, alles afladen, het rek weer gaan lassen en verstevigen. De Strange Rover had nog een verassing in petto, voor de overgebleven klussers ging de achterband plots af. Geen nood na wat sleutelen hadden we de eveneens lekkende reserve band er onder staan.
Geen probleem, Tiny had immers twee reserve banden voorzien. Gelukkig voor dit verhaal was ook de tweede reserve band lek!
Niets meer aan te doen, feestjes zijn meestal s avonds wanneer bandenspecialisten gesloten zijn. Dus niets hield ons nog tegen zonder zorgen verder te feesten.
Statistisch gezien is het erg onwaarschijnlijk is dat je vier lekke banden krijgt op twee maanden dus dat zit wel goed voor onze avonturierster.
Zo nu dan toch nog alles is goedgekomen en de auto startklaar is wordt er nog even een proefritje met de kleinkinderen gemaakt en gaat hij ( de auto) en wij op stal.
Hoogtijd want wat Tiny niet wist is dat er na dit feestje er nog eentje kwam, de volgende ochtend 8u in Tinys place. Een lekker ontbijtje alles opnieuw inpakken, alle lekke banden laten repareren en dan kon het uitzwaaien net op tijd beginnen. Om 10 uur stipt werd de buurt voor een laatste keer opgeschrikt door het ronkende geluid van de Strange Rover.
Of ze dit kabaal gaan missen weet ik niet, maar Tiny missen we nu al, al belde ze net nog om te vragen waar ik het tuitje van de jerrycans had gelaten.
Hallo allemaal, het is nu laat in de avond en ik ben net terug van mijn laatste werkdag voor mijn vertrek. Nu kan ik nooit meteen slapen na een avonddienst, moet altijd ff aclimatiseren, dat doe ik normaal door met een lekker glaasje wijn nog wat te lezen, TV te kijken of te computeren. Net ook nog even achter mijn pc gezeten en mijn mail na gekeken hier zat het volgende bericht van Stichting Hand to hand bij, het leek me leuk om dit met jullie te delen.
From the Gambia-newspaper
Farafenni hospital gets D33M worth-of-drugs Written by Ebrima Jaw Manneh Monday, 03 October 2005 Foundation Hand-To-Hand, a Dutch-based charitable organisation, on Thursday presented an assortment of drugs and biomedical items worth at least D33.5 million to Farafenni hospital, through the department of state for Health and Social Welfare. The donated items included X-ray viewers, drugs, three convertible theatre beds, eight sets of computers, drugs, artificial hands and legs, wheel chairs, electronic typewriters, surgical needles, 20 hospital beds, and a host of others.
Speaking at a presentation ceremony at the Central Medical Stores, Gras Mes, co-founder of Foundation Hand-To-Hand, said: I think the items speak for themselves. We are delighted to do the final handover to the beneficiaries. And I hope, they will be put into good use. He noted that the foundation has some educational and skill projects in some parts of the country that are aimed at ensuring a healthy living for Gambian people.
Receiving the items, Alhaji Dr Tamsir Mbowe, secretary of state for Health and Social Welfare, expressed gratitude to Foundation Hand-To-Hand for their benevolence. Dr Mbowe affirmed that the donated drugs and biomedical items will help strengthen the health care delivery system in the country. It will no doubt help improve the health of the people of Farafennie and its catchment areas, and even the country as a whole, he said.
Ebrima Nyan, a friend of the foundation, said the organisation will not relent in its efforts to contribute to the development of the country.
In de voorruit van mijn Strange Rover zit een putje van steenslag, daar ik bang ben dat dit verder gaat scheuren met de temperatuurwisselingen in de woestijn, wilde ik dit nog snel voor mijn vertrek laten maken.
Glasbreuk zit echter niet in mijn verzekeringspakket daarom heb ik maar weer eens de stoute schoenen aangetrokken en gebruik gemaakt van de OpenBedrijvendag afgelopen zondag.
Ik ben bij Glass Car Clinic binnengestapt om te vragen of ze dit putje als sponsoring wilde maken en zoals jullie aan de foto kunnen zien met succes, ze hebben zelfs ook nog de spiegel terug op het raam geplakt, die was afgevallen bij het instaleren van een ventilatortje.
Vandaag nog even naar de Klamottenshop in Maastricht, kijken of ze nog wat voetbalschoenen hebben kunnen verzamelen, nog langs bij een collega voor het ophalen van ´n pc en nog wat voetbalkleding.
Donderdag gaat de auto nog naar Suzuki garage Dimitri in Rekem die als sponsoring nog een grote beurt geeft en de stalen wielen erop zet.
Vrijdagavond nog borrelen met familie, vrienden en kennissen.
En dan zaterdag rond 12.00 uur vertrekken richting Frankrijk alwaar ik de rest van de groep zal treffen.
Pacootje, zondag héééél laat of maandag héééél vroeg kom ik langs in Spanje en toeter je het het bed uit, ok?
Ik heb geen idee wanneer ik mijn volgend verhaaltje hier kan schrijven, vergeet me s.v.p. niet en kom af en toe eens kijken of schrijf wat in mijn gastenboek, lijkt me leuk om onderweg iets van jullie te vernemen.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb maar jullie vergeven me vast en begrijpen dat ik momenteel erg druk bezig ben, volgende week zaterdag is het zover, dan begint het avontuur.
Even het laatste nieuws.
Vorige week is Magreet 2 daagjes geweest, Magreet had zich via het gastenboek opgegeven om mee te rijden, eerst moesten we elkaar natuurlijk een beetje leren kennen om te zien of we in staat waren om tijdens de 4 weken die we samen in de Strange Rover doorbrengen niet de koppen inslaan.
Het blijkt dat dit wel meevalt, we hebben ingecalculeerd dat er misschien wel eens woorden vallen, maar we zijn beide niet haatdragend dus als dit gebeurt zullen we het vast wel weer vlug bijleggen.
We besloten Travelpoort te bellen om te vragen of onze terugvlucht 18 november zeker is, wat bleek er was nog niets geboekt, en alles was al vol. Dat was stressen!! Er bleek wel nog plek vrij te zijn op 11 en één op 25 november.
Natuurlijk voelde ik er niets voor om 1 week eerder terug te komen, dan haalde ik nooit wat ik me voorgenomen heb, dus heb ik een optie op de 25e genomen, en nu maar hopen dat mijn baas geen problemen maakt want ik moet officieel alweer de 22e beginnen met werken.
Magreet bleef niets anders over dan maar een optie voor de 11e te nemen, haar baas schijnt niet zo soepel en begripvol te zijn als de mijne.
Na dit geregeld te hebben vlug een telefoontje naar Marius van Transsahara , Marius ging meteen op zoek of er nog een andere mogelijkheid was. Hij vond die ook voor 15 en 22 november. Helaas kon er alleen vanuit Banjul, Gamia geboekt worden, dus moet er geld overgemaakt worden naar een kennis aldaar die dan de tickets koopt.
Er rest ons niets anders dan te wachten op een kopie van de tickets want zonder zeggen we natuurlijk onze optie bij Travelpoort niet op, gelukkig waren ze daar erg begripvol en verlengde onze optie voor enkele dagen.
Zondag op stap geweest om nog wat onderdelen op te halen.
Als 1e heb ik de jerrycans opgehaald die ik via marktplaats op de kop getikt had en toen door naar St. Joost naar Wim die ondertussen de achterbank en het zonneschermpje van zijn slooprover gedemonteerd had.
Wim heb ik leren kennen als een bereidwillige persoon, zo ook nu weer, hij haalde de jerrycans uit de auto om te checken of er roest inzat, ik had ze aan het handvat in mijn Strange Rover geladen maar Wim pakte ze aan de boven-en onderkant vast, arme Wim laat hij mij nu toch in een hoop ondefinieerbare derrie grijpen! Ik heb niet aan zijn handen geroken maar het leek zéér veel op hondenpoep!!
Thuisgekomen wilde ik natuurlijk meteen aan de slag, de achterbank hoeft maar met 4 bouten vastgemaakt te worden, dat moet een handy- vrouw als mij toch wel lukken.
Maar niks is minder waar, drukken, duwen het mocht allemaal niet baten, de bank ging er niet in.
Toch maar eens meten voor ik nog wat stuk maak en ja hoor de bank past niet.
Als ik de bevestigingsbeugels er af haal, wil het net lukken, hij had geen millimeter groter mogen zijn. Dat wordt weer een karweitje voor René, hij zal de bank wel vastlassen. Het zonneschermpje vastmaken is ook een karweitje voor René, hij zal wel blij zijn als ik vertrokken ben.
In het weekend ben ik druk bezig geweest met sorteren.
Vorige week even tussen de bedrijven door wat kleding gaan ophalen bij Esprit in Maastricht. Veel outfits gekregen, lijkt me leuk voor de kinderen in school of op de compouns als ik nu nog een paar voetballen erbij doe, zullen ze er prachtig en als professionele voetballertjes uitzien.
Verder van alles gekregen, vrouwen mannen broeken, polo en T-shirts, rokken, bloezen, jurken en ga zo maar door. Hoewel er aan de meeste kleding wel een kleinigheidje stuk is weet ik toch een goede bestemming hiervoor. Om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien heeft Dikkie voor een meisje de school gefinancierd zodat ze naaien leert, wel de naaimachine neem ik al mee, het lijkt me geen slecht idee om haar de kleding te geven zodat ze het kan repareren en verkopen.
Ook mocht ik nog een toetsenbord,beeldscherm en muis ontvangen, na wat ik vernomen heb kan het ziekenhuis dit wel gebruiken,ik zou wel graag een complete pc willen afleveren, dus nu maar weer op zoek naar een oude maar nog goede p.c.
Je zou verwachten dat ik steeds minder werk krijg, Ho, maar zoals u ziet wordt het alleen maar meer, daarom aarzel niet als u nog wat heeft staan , mail me!! tiphil@euphonynet.be ik ben er goed mee geholpen, spaart me veel tijd om er zelf achteraan te gaan
Ik weet hoe het gaat, je bewaard lange tijd iets omdat je denkt het nog eens te kunnen gebruiken, uiteindelijk land het toch op het containerpark. Zonde!!
Deze week even een fax naar mijn huisarts gedaan. met de vraag om recepten voor de benodigde injecties en medicatie uit te schrijven. Voor alle zekerheid wilde ik ook iets tegen diaree,bij thuiskomst bleek ik hier zetpillen voor gekregen te hebben, leek me niet zo een best idee bij een temperatuur van ± 40°C in de woestijn. Dus een telefoontje naar de apotheek, NÈÈ hoor kon niet omgeruild worden!! De situatie uitgelegd, verteld dat ik tabletten tenminste nog in het ziekenhuis kon achterlaten, maar nee bleef het. Eenmaal over de toonbank mocht het niet meer teruggenomen worden.
Zit ik me daar hard te werken om wat voor Gambia bij elkaar te verzamelen, wordt mijn hard verdiende geld zo weggegooid, ik was er best een beetje geïrriteerd over.die dingen waren best wel duur.
Toevallig moest ik toch nog de doktersassistente bellen dus meteen maar melding gemaakt van de fout. Ook zij vond dit het te gek dat ze niet geruild konden worden en ze zou wel even met de apotheek bellen. En ja hoor, nu kon het plotseling wel, en wat ik niet verwacht had ik kreeg ook nog het verschil terug betaald.
Af en toe is het hier toch net als in Afrika, de juiste persoon kennen kan veel verschil maken.
Ik zou geen Nederlander (awel, Hollander dus)zijn als ik niet zou willen besparen, wat niet nodig is is niet nodig zeg ik maar tenslotte heb ik genoeg collega's en vrienden die me wel eens graag een spuitje willen zetten. Efin, ik heb de benodigde vaccinaties en medicatie in huis op 1 na dan Gele koorts volgens mijn huisarts mocht die alleen door de tropenarts van de GGD gezet worden, voor de Belgen onderons dit is de Gemeentelijke Gezondheidsdienst. Dus daar dan ook maar meteen een afspraak gemaakt.
En nu maar hopen dat ik de juiste collega eruit pik om me de spuiten te zetten en niet een die in de gelegenheid gesteld wordt om wraak te nemen voor een vergeten foutje dat ik ooit eens gemaak heb.
We zijn wel wat gewend in dit kikkerland zo bleek ook nu weer,hoewel er s'middags af en toe een regenbuitje viel, was het toch behoorlijk druk, vooral na een optreden was er topdrukte op de toilleten.
Ondanks het feit dat ik dit niet voor mijn levensonderhoud zou willen doen, viel het allemaal best mee, leuk was het ook om de complimentjes in ontvangst te nemen.Nog nooit waren de toiletten tijdens een boerderijfestival zo schoon geweest vertelde men ons.
We zaten wat achteraf maar hebben desondanks toch genoten, niet alleen hoorden we de muziek goed, iedereen moest noodgedwongen wel eens langskomen dus een mooie gelegenheid om af en toe eens gezellig te babbelen.
Onder de indruk was ik van de gulheid van het publiek, velen betaalde meer dan de gevraagde 20 eurocent in het besef dat de opbrengst naar Gambia gaat.
Met uitzondering mijn toiletpotje was de opbrengst van het benefietfestival voor stichting Kairakaffoo uit Stein.( NL) Leuk was het de ervaringen te horen van Marion en John Baggen oprichters van de stichting. Ik werd er even stil van toen me door hen ook nog een leuk bedrag in de hand gestopt werd.
Het was een zeer vermoeiende dag, maar ook zeer voldoeninggevend en zeker een herhaling waard, de opbrengst was veel meer dan verwacht. Ik kijk er naar uit het geld in Gambia uit te geven aan individuele personen die het nodig hebben, wat het wordt, zakken rijst of malaria-injecties of ??? Jullie kunnen het allemaal te zijner tijd lezen in mijn blog.
De mooiste geschenken worden zelden aangeboden, zij komen uit de lucht vallen.
Een dergelijk uit de lucht gevallen geschenk mocht ik gisteren ontvangen.
Via het prikbord van Gambia startpagina.nl heb ik een tijdje terug Dikkie leren kennen( zie verslag ziekenhuis)
Dikkie gaat al jaren naar Gambia en heeft al vele persoonlijke en kleinschalige projecten volbracht, van het adopteren van Kebba ( de hele familie krijg je er gratis bij) tot het schenken van koeien, rijst etc. etc.
Dit weekend hebben we voor het eerst persoonlijk met elkaar kennis gemaakt, samen met haar man Bertus kwam Dikkie wat spullen brengen om mee te nemen, weer één van haar vele projecten.
Onder het genot van een glasje wijn, het luisteren naar de vele verhalen en het bekijken van fotos vlogen de uren om. Heel gezellig was het!
In september gaat Dikkie weer naar Gambia en zal voor mij de weg voorbereiden, een pak van mijn hart om te weten dat er mensen zijn waar ik op terug kan vallen, een van de dingen die Dikkie regelt is, dat Kebba met me mee naar het ziekenhuis rijdt, kan hij meteen zijn zus Binta bezoeken die er werkt en ik raak niet verdwaald.
Ook al doen Dikkie en Bertus al veel voor de armste in Gambia toch ging er ook nog een aardig bedrag in de vrijwillige bijdrage pot , genoeg om een paar armen gezinnen met een grote zak rijst te verblijden.
Sponsors vinden valt niet mee, zeker niet als je full-time werkt en je andere verplichtingen niet wilt verwaarlozen. De beperkte tijd speelt een rol, maar ook mijn verkoop techniek laat zeker te wensen over. Tja het zit niet in mijn bloed, ik werk niet voor niets in de Non-profit sector, zullen we maar zeggen.
Om de reis toch betaalbaar te houden heb ik besloten deze jukebox te verkopen een Seeburg Entertainer.
Wilt u zich af en toe terug in the sixties wanen, DAT KAN!! Met het geluid van de goede oude vinyl singles.
Hij werkt prima, alleen enkele disco lichtjes moeten vernieuwd worden, een kleinigheid voor elk zich zelf respecterende doehetzelfver. Eventueel kan ik zorgen dat het gemaakt wordt.
Indien gewenst is hij te koop met goede oldie singels.
Aazel niet en besluit nu om de jukebox die u altijd al wilde hebben te kopen, U gelukkig en ik gelukkig!! Wat is de wereld toch mooi hé.
René, een goede kennis en handyman uit mijn dorp Veldwezelt is altijd bereidt om me te helpen, zo ook nu weer.
Ik hoef maar even te bellen en hij is meteen bereidt om tijd vrij te maken om mee naar onderdelen te gaan kijken. Dat is maar beter ook, ikzelf heb n.l. een bullbar gekocht via internet maar veel te klein natuurlijk. Voortaan ga ik voor onderdelen alleen nog maar met René op pad, gelukkig ken ik zijn vrouw ook goed dus dat zit wel snor.
René weet wel een passende bullbar uit te halen, er moet wel nog wat aan gelast worden maar daar draait René zijn hand niet voor om, hij maakt hem meteen maar even vast aan de auto ook.
Van 2 kleine roofracks weet hij één grote te maken, en het elektrische raam dat niet functioneerde repareert hij ook nog even.
Nadat Roy vertrokken was jeukte mijn handen om ook wat te proberen, dus de overgebleven spuitbus ter hand genomen. Van Desert Dreams een kleine verwijzing naar mijn roepnaam gemaakt n.l."Tiny Desert Dreams "
Dat zag er niet gek uit, ik kreeg zin om nog meer te doen dus kwam er nog een palmboompje bij met Gambia eronder. België mag dan toch ook niet ontbreken, dus aan de andere kant dan maar onder een loofboompje.
Ik vind dit zo leuk, moet mezelf dwingen om op te houden, ik wil er toch geen kermisattractie van maken.
Allee madammeke, nog 1 x dan, mijn logo: Adventure2care aan de zijkanten.
Zo mijn RANGE ROVER is klaar om omgedoopt te worden naar mijn STRANGE- ROVER.
De volgende stap was Roy contracteren voor het spuitwerk.
Van mijn idee om er een zebra wagen van te maken ben ik maar afgestapt, er zijn tenslotte geen zebras in de woestijn. De aangekochte plakfolie kon ik goed gebruiken voor de sjablonen
Natuurlijk heb ik Roy tijdens zijn werk eens goed gadegeslagen
Men vertelde mij dat de lichtmetalen velgen niet tegen de woestijn opgewassen zijn, dus op zoek naar stalen velgen. Surfen maar!!!! Er blijk wel wat op het net te staan maar wel te duur voor mijn portemonnee ofwel veel te ver weg.
Niet de moed opgeven, geduld hebben vertelde ik mezelf, moeilijk hoor, voor een impulsief persoon.
Na een paar weken vond ik ze bij Wim uit St.Joost, een echte Range Roverliefhebber met nog enkele sloop Rovers in zijn bezit. Na uitgelegd te hebben wat het plan was, beloofde hij mij ook nog de achterbank, lampen en een schattig zonneschermpje voor een prijsje om te zoenen. Na flink wat schuur en verfwerk zien ze uit als nieuw, vind u ook niet?
Heb je een Range Rover en nog onderdelen nodig? Mail me gerust dan verwijs ik je door naar Wim.
Onverwachts ontving ik een telefoontje van Kris, hij wist een Range Rover 2500 TD, bj. 1990 te staan.
Het was liefde op het eerste gezicht, een beetje angstig en onwennig stapte ik in de auto. Wat een bak, iets anders dan mijn kleine Suzuki die ik gewend was, het leek wel een tank. Erg lang had ik niet nodig om te wennen, heerlijk is het. Ik rij er nu al een tijdje in, kan ik mooi alle mankementen opsporen, zodat ik in de woestijn niet voor verassingen kom te staan.
Dacht ik met het vinden van de auto het moeilijkste gehad te hebben, tenminste wat de voorbereidingen betreft, Ho maar.Na wat advies van vrienden en kennissen, begreep ik dat er toch nog wel wat veranderd / bijgemaakt moest worden.
Zoals ieder jaar is er ook dit jaar weer een Boerderijpop festival in Psychisch Medisch Streekcentrum, Vijverdalseweg 1,6226NB Maastricht. Elk jaar is het weer een gezellige swingende boel.
Aanvang: vrijdag 19 augustus vanaf 12.30 uur.
Programma : 13.00 uur verzorgt de DroOMBnand een geweldig kinderconcert Ongeveer 14.30 uur zal Van Katoen Nederlandtalig nu- metal ten gehore brengen. Daarna kan er weer behoorlijk geswingd worden bij de Shrinkets, de band van eigen Vijverdalbodem. Om ± 17.00 uur even tijd om te relaxen bij heerlijke rustige muziek van Gambiaanse bodem door Tata Dindin&Salamband. Hierna zal de Amsterdamse formatie Short-Fuse met Rock uit de jaren '70 de tent aan het daveren brengen. Om ± 18.45 uur is het tijd voor wat echt Limburgs plezier met de Janse Bagge Bend. Lets 'Face it en de Disco Twins, zullen zorgen voor een super disco party als afsluiting van het festival.
Ook tijdens de pauzes zijn er op het hoofdpodium nog enkele optredens. Voor de Bompas en Bomma's'( voor de nederlanders onder ons opa's en oma's)neem gerust u kleinkinderen mee ze kunnen zich amuseren op de draaimolen, luchtkussen, spellenhoek of een ritje maken met de huifkar. Er is ook nog een Afrikamarkt en workshops. U ziet het, geen tijd om u zich niet te vervelen
De toegang is gratis.
Kom en drink flink wat bier, zodat u goed en vaak kunt plassen ik werk er n.l als toilet-madam en verdien op die wijze hopelijk een flink bedrag voor het ziekenhuis in Farafenni. Zorg er wel voor dat u een Bob meebrengt!!
Zondag 10 april ging om 5.45 uur mijn wekker af. Nadat ik mijn wekker om de 7 minuten een rotklap verkocht, zijn we dan toch maar om 6.30 uur opgestaan. Om iets voor 8 uur bij Tiny gearriveerd, ons excuserend dat we te laat waren, maar ja die wekkers van tegenwoordig gaan altijd veel te laat af. Tiny dacht er het hare van. Na de boterhammen en de koffie bleken de eerste klanten al voor de deur te staan. De ochtend begon al goed toen twee dames begonnen te ruzieen over een servies, wat zij beiden wilden aanschaffen. Uiteindelijk deden beiden water bij de wijn en gingen zij ieder met een helft van het servies uiteen. Vervolgens kwam er een echtpaar binnen, waarvan de man een grote Elvis-fan bleek te zijn. Nu beschikt Tiny over een serieus grote Elvis-collectie, dus de beste man begon haast te huilen van geluk toen hij zag wat er te koop stond van zijn idool. Uiteindelijk is hij nog 3 keer teruggekomen in ons winkeltje, waarbij de tranen in zijn ogen stonden. Hij had alles van Elvis wel willen kopen. Gedurende de ochtend werd ons winkeltje druk bezocht en werd er best veel verkocht. Ook de koffie en heerlijke wafels werden gretig aangekocht. Vanuit Kris zijn Jeep schalde Afrikaanse muziek, wat alles een Afrikaans tintje gaf en mensen vanaf de straat nieuwsgierig naar binnen kwamen lopen. Opvallend was dat het veel mensen aansprak dat de opbrengst van onze verkoop naar een goed doel gaat. Zo was er een meneer die ons winkeltje was rondgelopen en zei: Ik kan hier niets vinden wat mij interesseert, maar ik steun graag jullie doel en prompt stopte hij een aanzienlijk bedrag in onze Farafenni-spaarpot. We werden allemaal even stil.
Een jong meisje kwam informatie vragen over het ziekenhuis in Farafenni. Zij bleek een verpleegkundige in opleiding te zijn en zou graag na haar opleiding een periode vrijwilligerswerk doen in het buitenland. Dus mogelijk dat we haar dit jaar nog treffen in Farafenni.Vrienden en collega´s die op de hoogte waren van onze deelname aan de rommelmarkt, kwamen langs voor koffie en wafels, een donatie en om ons succes te wensen.
Ook vandaag vloog de tijd om en rond een uur of drie merkten we dat het aantal bezoekers wat begon af te nemen. Ook het weer werd minder aangenaam. Het was de gehele dag koud, maar wel droog gebleven tot een uur of vier, toen viel er een flinke plensbui en was het rennen om de resterende kleding en onverpakte goederen in veiligheid te brengen. Nadat de rommelmarkt was geëindigd hebben we met een glas wijn zitten nagenieten. Ook de buurvrouw kwam nog even langs om wat na te kletsen. Het opruimen gebeurde met de franse slag. Tiny d´r roze wangetjes waren door de vermoeidheid veranderd in witte wangetjes. Tijdens de maaltijd die bestond uit frieten met een snack naar keuze heeft Kris het geld zitten tellen. Hoera, we hebben goede zaken gedaan. Ook bij Kris en bij mij begon na het eten de vermoeidheid toe te slaan. Jeroen, de zoon van Tiny, was vrijdag vanuit Eindhoven naar Veldwezelt gekomen om een rustig weekend bij mams door te brengen. Zondagavond was hij tot de conclusie gekomen, dat hij toch beter thuis in Eindhoven bij de poes was gebleven. Jeroen, vraag in het vervolg eerst aan je moeder wat haar plannen voor het weekend zijn. Dit voorkomt teleurstellingen in de toekomst.
Om 20.00 uur afscheid nemen van Tiny en Jeroen. Op weg naar huis, dagdromend van een warm bad en geheel euforisch worden bij het idee je bed in te kruipen.
Het was een vermoeiend, maar vooral een heel erg leuk weekend.
Hier een verslag van de rommelmarkt te Veldwezelt op 10 april j.l..
Natuurlijk was het team van Adventure 2 Care (weliswaar niet voltallig) aanwezig, om zaken te doen voor ons goede doel, te weten, het ziekenhuis in Farafenni (Gambia).
De bijeengeschaarde inboedel die verkocht zou worden, was aanzienlijk qua omvang, maar ook kwalitatief erg interessant voor de kopers, zo bleek achteraf.
Maar laat ik bij het begin beginnen nl de voorbereidingen voor de rommelmarkt.
De taakverdeling werd gemaakt en in de loop van de dagen vooraf wel telkens aangepast, daar het voorbereiden van een rommelmarkt niet iets is wat je moet onderschatten, zo is ons ook gebleken. Natuurlijk wilden we er ook wel een speciaal tintje aangeven, omdat wij onze plannen van de Challenge en het goede doel centraal wilden stellen. Zo kwam Tiny (desertlady) op het idee om koffie met wafels te verkopen aan de mensen die in ons winkeltje aan het struinen waren. Dus Emma ( de andere helft van de desertladies) kreeg de taak om samen met de buurvrouw van Tiny vrijdagnacht wafels te bakken. Ikzelf (Anique van het team home at Loon) had op vrijdagmiddag st. Truiden doorgecrossed voor plastic bekertjes, servetjes en koffiekannen die niet deugden. Op zaterdagmorgen met een stuk van mijn inboedel (tafeltjes, stoeltjes, parasol etc.) bij Tiny thuis gearriveerd. Daar bleek haar huis omgetoverd te zijn tot de winkel van Sinkel. Na wat koffie en nicotine gingen we aan het werk. Gelukkig kwamen de kleinkinderen van Tiny ( Carmen, Luc en Romy) ook een handje helpen met het inpakken van teddyberen en ander speelgoed. Tiny ging met haar dochter Ciska aan de slag met het sorteren van de kleding. Toen dit gedaan was hup, hup, de auto in om boodschappen te doen. Daarna nog drie keer hup, hup, hup de auto in voor de boodschappen die we vergeten waren. En het is ongelooooooflijk hoe snel de tijd vliegt als je druk bezig bent en vooral als je weet dat je nog lang niet klaar bent met alles. Tiny raakte door de drukte en de stress niet alleen de draad kwijt, maar ook haar portemonnee, huis- en autosleutels. Beseffend dat we toch meer hulp nodig hadden, ben ik begonnen met telefoonterreur richting mijn man Kris (de andere helft van het home at Loon-team), die op dat moment verplichtingen elders had. Gelukkig kan hij na 5 jaar huwelijk mijn gemanipuleer nog steeds niet weerstaan en stond mijn zoeteke binnen een uur bij Tiny aan de deur.
Gelukkig, ook Emma kwam nog langs voor de nodige hulp, adviezen en het nuttigen van een pintje of 2,3, . En dit terwijl ze elke 5 minuten zei, dat ze nu toch dringend in bad moest om de volgende morgen gewassen en gestreken op haar werk te verschijnen. De garage van Tiny werd in de loop van de avond omgebouwd tot een echt gezellig antiekwinkeltje. De oprit werd voorzien van Kris zijn kanariegele Jeep en er werden zeilen gespannen voor als het weer ons in de steek zou laten. Vermoeid en een beetje zenuwachtig zijn Kris en ik na een pintje naar huis gegaan. Onderweg babbelend over de volgende dag die zou komen.
Op het terrein van het ziekenhuis wonen de doktoren in een compound, lange rijen barakken alles naar rangen en standen ingedeeld. Het verschil zit hem in de meubels, de hoogste persoon heeft een bankstel de laagste een paar plastic stoelen. In de woning is een douche, toilet, keuken en twee slaapkamers, elektriciteit is er niet, word niet aangeleverd.
Geen water in de leiding, water wordt per ezel in jerrycans aangevoerd. Douchen gebeurt op traditionele wijze via een emmer water en een leeg blikje, dit is ook de manier om het toilet door te spoelen. Het koken kan op gas gebeuren, maar ja waar haal je het geld vandaan om een gasvulling te kopen. Via een generator kun je elec. krijgen, maar waar haal je het geld vandaan om er benzine in te gooien.
De meeste dokters spreken Spaans ze komen uit Cuba, er zijn zowel echtparen als alleenstaande doktoren, ze krijgen een klein salaris en leven dan ook op de Gambiaanse manier. Ze gebruiken savonds een kaarsje als verlichting, tussen de middag als de dames vrij zijn doen ze hun was. Koken ze zelf dan moeten ze ook nog snel even naar het dichtstbijzijnde winkeltje om de boodschappen te doen en hun tapalappa (brood) kopen We zijn drie dagen gebleven, het gastenverblijf waar ook geen water en elektrisch is was vol, een andere optie was een ziekenkamer in het ziekenhuis. Binta raadde ons dit af, dus zijn we gezellig bij haar thuis gebleven. Het zo warm snachts, het zweet liep met stralen van ons lichaam af. Ik ben dan ook de volgende dag allereerst naar Farafennie gelopen en op bierjacht gegaan. Nergens bier te krijgen. Tot ik op het idee kwam om Eddy`s Hotel te gaan, ik was daar n.l al eens geweest en ja hoor Eddy had BIERRRRRRRRRRRRRR. Het bier, ½ liters kwam uit Senegal.
Als men even tijd had zat iedereen onder de mangoboom te kletsen, het had wel wat vooral onder de sterren hemel. Heel gezellig en je leert iedereen goed kennen.
Door een paar heren werden we in het ziekenhuis ontvangen, we mochten overal kijken, de apotheek, de administratie kantoren, de kinderafdeling, de kraam afdeling, de mannen en vrouwen afdeling, de oogspecialist, noem maar op wat er zoal in een ziekenhuis is, het laboratorium voor bloedonderzoek, zelf het mortuarium. We hebben ook de bakkerij gezien en het restaurant, maar daar is niet veel te doen want dat kost geld.
Ook is er is een gebouw waar de geïsoleerde patiënten liggen, met open TBC en Aids.
Door de mensen die in het ziekenhuis werkte werd ik meteen gevraagd wanneer ik eens een maandje kwam meedraaien· Niet te vergelijken met onze ziekenhuizen. Er is van alles tekort, verbandmiddelen en apparatuur, lakens en handdoeken, er worden oude lappen gebruikt om de patiënten mee te wassen en drogen.
Dan praat ik nog niet eens over de hygiëne, alleen daarvoor kan je al een maandje blijven om eens een kamer uit te soppen, zeker in de kraamafdeling, het is daar lopende band werk, de ene is nog niet van dat rubber zeil af of de ander ligt er al weer op.
Bevallen doe je even onder je kabaja vandaan, terwijl de familie buiten wacht, daar word je niet voor uitgekleed.
Op een avond liepen we over het terrein en zagen allemaal mensen onder de patio liggen, mijn man vroeg of dat familie leden waren die er kookte voor de patiënten, nee zei Binta dit zijn de patiënten zelf, het is te heet binnen, men lag gewoon op het beton.
In het regen seizoen ligt alles vol, ook de gangen en daar buiten, dan is er veel malaria en sterven er veel mensen. De behandeling bestaat uit een overdosis malaria pillen en dan maar afwachten of je er door heen komt. De moeders of familieleden zitten dan bij de patiënt en verzorgen hem, dit doen de zusters niet, die houden het alleen maar in de gaten. Ook kookt de familie, want het is te duur om van het ziekenhuis te kopen. De meeste patiënten worden aangevoerd door een ezeltje met een kar er achter, van heinde en verre komen de mensen, vaak zijn ze doodziek. Ben je nog in staat om op eigen kracht naar het ziekenhuis te gaan, sta je uren in de rij alvorens je aan de beurt bent. Je moet je in laten schrijven en dat kost 5 Dalasi, daarna ga je naar het kamertje waar je moet wezen voor de dokter. En dan maar hopen dat die dokter je goed verstaat, want niet alle dokters spreken engels. Je krijgt standaard mee, 4 tot 6 Ibubrufen en voor je kwaal een recept voor de apotheek
In de apotheek moet je betalen en dat geld is er dus niet, dus wat gebeurd er,de mensen lopen de apotheek voorbij, de paar pilletjes die ze gekregen hebben daar doen ze het mee. No Money dat is de reden waarom je mensen ziet sterven aan kwalen waar je hier gewoon van geneest. Heb je geld voor drie injecties als je malaria hebt dan redt je het. Maar heb je geen geld en ze geven je een stoot malaria tabletten moet je geluk hebben als je er door komt.
Zo zit het leven in een derde wereld in elkaar. We hebben lief en leed samen gedeeld. Beste mensen als jullie ooit een keer in The Gambia mogen komen probeer dan een beetje te helpen, niet in het toeristen gebied maar daar buiten, daar is het echte Gambia.
Toen ik alweer voor het 6e jaar naar Gambia ging kwam ik via een Familie in Tujereng in contact met Binta de zus van Kebba.
Binta is getrouwd met de anesthesist en tevens de manager van het ziekenhuis te Farafennie. Telkens als ik op bezoek kwam, vroeg Binta , Dikkie wanneer kom je ons nou eens in het ziekenhuis bezoeken. De laatste keer dat ik Binta ontmoette was in Tujereng, op een feest ter ere van de naamdag van hun eerstgeboren zoon. De baby was al 5 maanden oud, men had speciaal gewacht had tot ik over kwam.. De Naamdag Ceremonie was een mooie dag met veel mensen, ook uit het ziekenhuis.
Die avond voor ik naar mijn hotel terug ging, beloofde ik Binta "als ik weer terug kom dan bezoek ik je in het ziekenhuis."
De volgende keer was in mei 2005 en Binta was in haar geboorte dorp Tujereng. We spraken af hoe we de reis zouden plannen. We zouden in Barra door een Ambulance opgehaald worden Om in Barra te komen moesten we eerst per boot over varen vanuit Banjul. Een hele belevenis, honderden mensen en tevens vrachtverkeer, de wachttijd voor een vrachtwagen bedraagt soms 3 dagen . We kochten een kaartje voor 5 Dalasi per persoon , we waren met 5 personen, mijn man en ik, Kebba, de broer van Binta en de baby kleine Kebba. De veerboot is een oude boot die geschonken is door Nederland, vroeger vaarde deze van Den -Helder naar Texel. We hadden een goede maar levensgevaarlijke overtocht, teveel mensen en vrachtwagens toch hebben genoten. Heel leuk om te zien waren de dolfijnen die langszij zwommen, hele scholen waren het.
Aangekomen in Barra, was het wachten op de ambulance uit Farafennie, die kwam na een half uur wachten, ze hadden pech gehad onderweg, de motor was niet goed en ze moesten nog even naar de garage om de motor te laten nakijken. Ook vervoerde ze nog een lijk, iemand die was gestorven aan een hartinfarct en naar Banjul in de koeling moest alvorens naar Zuid-Afrika overgevlogen te worden. We keken elkaar eens aan en dachten " hier zitten we de eerste 5 uur nog" we besloten een taxi te nemen. . We gingen op zoek naar een redelijk goede auto waar wij save mee naar Farafennie konden rijden. Er bestaat ook de mogelijkheid om met een bushtaxi te gaan, maar dit is niet aan te raden, de taxis storten onderweg vaak door hun assen. 1500 Dalasi was de prijs die we voor een privé auto afmaakte. De eerste 35 kilometer was geasfalteerd en verliep de reis voorspoedig maar toen begon de ellende, om de kuilen te vermijden gingen we zigzaggend over de zandweg Na drie uur schudden en stof happen arriveerde we bij het ziekenhuis.
Wie kan mij helpen? Heeft u thuis nog iets liggen dat u kunt missen ? Ik heb nog voldoende ruimte over om wat van onze overvloed naar The Gambia te brengen.
Voor mijn reis ben ik nog op zoek naar enkele jerycans, spanriemen,potkrik,roofrack, onderdelen van motor (diesel)RR 2500TD bj.'90
Voor de Gambiaanse mannen (laat ze maar werken die mannen) oud handgereedschap.
Voor de Gambiaanse vrouwen iets om zich eens lekker te verwennen, zeep. shampoo's, parfum e.d.
Voor de kinderen: rugzakjes, schriften, pennen en ander schrijfmateriaal, wat om te spelen is natuurlijk ook heel fijn, maar dan liever geen knuffels maar ballen, geen elektrisch speelgoed maar blokken, ballonnen, bellenblaas enz.
Voor het ziekenhuiste veel om op te noemen, van bedpannnen tot chirurgisch materiaal, van computers tot generators, op verzoek stuur ik u graag een lijst toe.
Hallo allemaal, het is nu laat in de avond en ik ben net terug van mijn laatste werkdag voor mijn vertrek.
