EEN ULTIEME & AVONTUURLIJKE IS VAN BELGIE NAAR GAMBIA ik, Tiny van adventure2care nodigt u van harte uit om een wandeling op mijn blog te maken en hoopt dat u met veel plezier mijn ervaringen leest.
Een berichtje in het gastenboek wordt erg op prijs gesteld.
03-12-2005
dag 25: apenkoppen
6.00 uur opgestaan, de rest van de groep is nog in diepe rust, het plan was om7.00 uur op safari te vertrekken. Omdat de gids, Wil en Magreet in mijn auto meegaan maak ik alvast de achterbank vrij.
Als ik hiermee klaar ben zijn de anderen ook wakker en wordt er koffie gemaakt en brood gesmeerd.
Op en in mijn auto zitten een aantal apen, leuk denk ik totdat ik ze met mijn spullen zie verdwijnen, vlug dus de ramen afgesloten.
Ze verplaatsen hun aandacht naar ons ontbijt, hierdoor ontwaakt bij de mannen het oerinstinct, zij zullen toch zeker niet hun voedsel laten wegkapen, met oerkreten en rare sprongen jagen ze de meute weg, sommige achtervolgen ze zelfs tot in de boom.
Helaas hebben ze geen ogen in hun achterhoofd en zijn enkele hun te slim af en pikken ons brood. Gelukkig hebben we nog een beetje kunnen redden, en hoeven we geen honger te lijden.
Iets te laat vertrekken we op safari, als eerste spotten we een waterbok gevolg door antilopen, kwartels, parelhoenders, bavianen, reigers, zwijnen, krokodil, eekhoorn, schildpad en een calao dit is een grote zwarte vogel met een vleugelbreedte van 1 meter.
Halverwege de trip stoppen we bij een grote afrastering, hierin bevindt zich een luipaard. Deze is door iemand als welp uit Nieuw Guinee meegenomen en uiteindelijk hier beland. Elke 2 dagen wordt er een geit naar binnen gelaten om het luipaard te leren voor zichzelf te zorgen. De bedoeling is om hem terug in de natuur uit te zetten.
We boffen dat de gids bij ons in de auto zit, veel dieren zien we op of naast de weg, en ze verdwijnenweer tussen de struiken zodra we dichterbij komen, jammer voor degene die achter ons rijden.
Bij de grote drinkplaatsen waar normaal veel dieren te zien zijn is het nu stil, geen dier te bekennen, volgens de gids omdat het nog te vroeg in het seizoen is en er nog vele kleine waterplassen zijn.
Rond 12 uur zijn we terug in het kampement en Lian en Jos beginnen meteen Vlaamsefrites te maken, we hebben nog wat uien, 1 komkommer en 1 potje wortelen, genoeg om een lekkere salade te maken. Als vooraf openen we enkele blikken soep.
Depottenkijkers zijn er weer, en hoewel we ze goed in de gaten houden weet er eentje toch nog een ui te bemachtigen.
Om het eten te laten zakken, zoek ik een rustig plekje in de schaduw op en ga wat lezen, na 1 uurtje heb ik hier genoeg van en ga wat wandelen. Ik zie Jos met zijn verrekijker in het observatiehutje zitten en besluit hem niet te storen maar het pad naar beneden te volgen, ik kom uit bij de rivier, er liggen 2 bootjes en in een ervan ga ik zitten en luister naar de oerwoudgeluiden.
Trossen gele vlinders zitten op de grond, het is hier lekker koel, de apen wennen snel aan me en wagen zich al dichterbij, een moeder met haar kleintje aan de buik geklemd, bekijkt de boel van een afstand.
Plotseling wordt de rust verstoord er komt iemand aan met een jerrycan in zijn hand, hij klimt in de boot en valt bijna in het water. Ik besluit om terug te gaan en nog een half uurtje te gaan lezen.
Om 17.uur vertrekken we met de boot over de Gambia rivier, al vlug begint de boot tegen te sputteren en valt uit, het kost veel moeite om hem weer aan de praat te krijgen en te houden. We zien krokodillen, nijlpaarden en verschillende vogels waaronder de prachtige ijsvogels.
Na terugkomst begint Magreet met het eten, geholpen door Willem, ik geniet achteraf op de borstwering van het hotel van de rust, het mooie uitzicht en een lekker glaasje wijn. De apen passeren me en lopen richting parkeerplaats waar Magreet geholpen door Willem met het eten bezig is. Ze hebben vast het eten weer geroken en gaan op de loer liggen om wat te jatten.
Ik ben alweer vroeg wakker, heb mijn spulletjes ingepakt en in de auto geladen, de anderen zijn boodschappen doen en heb ik een mooie gelegenheid om bij het genot van een bakje Nescafé mijn notities bij te werken.
Om 11.00 uur is iedereen klaar om weer op weg te gaan, we passeren leuke dorpjes met rieten daken. Ik moet nog een noodstop maken om een aanrijding met een overstekende koe te vermijden.
Na ongeveer 70 km stoppen we bij een politie post en worden meteen weer door een massa kinderen en enkele volwassenen omringt.
Een iemand komt naar me toe, hij spreekt Engels en verteld dat hij voor leraar studeert, omdat ik niet weer alle grijpgrage kinderhandjes om me heen wil spreek ik met hem af dat ik hem een zak pennen geef en hij deze na vertrek aan de kinderen uitdeelt.
Hij belooft dit te doen, als we vertrekken en ik in mijn achteruitkijk spiegel het tafereel gade sla betwijfel ik toch wel sterk of de kinderen een pen zullen ontvangen.
Na een korte rit stoppen we bij het kampement Dar-Salam van hieruit gaan we naar het natuurpark Niokolo Koba.
We hebben nog niet ontbeten dus bestellen we een omelet, het kan even duren zegt men want de eieren moeten nog in een dorp ± 10km hiervandaan gehaald worden.
Geduld hebben we tijdens de reis wel geleerd, dus no problem.
De mannen gebruiken de tijd om de jerrycans met water te vullen,dit is nodig omdat het kampement in het natuurpark park nog gesloten is.
Na 1 uur vernemen we dat er geen eieren zijn, we kunnen wel vlees krijgen en terwijl we hierop wachten lopen we naar het dichtstbijzijnde dorp, even buiten het dorp staat een waterpomp, enkele kinderen demonstreren ons even hoe het werkt. Een kind speelt met een oud fietsenwiel, anderen gooien flessen water leeg op elkaar en enkele vrouwen stampen graan in een grote kom.
Als we terugkomen, is de maaltijd nog niet klaar en gaan we luieren, een boek lezen en/ of een oogje dichtknijpen.
Tegen 14.00 uur is het dan zover, ons ontbijt is een brunch geworden, als we dit lekker opgepeuzeld hebben vertrekken we, we rijden het kampement uit, de straat op, de bocht om en we rijden door de poort van het park.
Werkelijk prachtig, je rijdt echt op smalle paden door de bush-bush, dit is al meteen safari en ik neem dan ook de tijd om rustig te rijden.
Snel rijden kan volgens mij ook niet in deze piste, er zijn nog regelmatig grote diepe sporen en waterplassen in de weg, het regenseizoen is nog maar kort afgelopen. Ook wil ik in de buurt van Wil blijven, met zijn Peugeot loopt hij kans er niet door te komen en dan heeft hij hulp nodig. Ik heb respect voor de rijkunst van Wil, want ook nu weer weet hij dit moeilijke parcours in zijn eentje te klaren
Om beurten wordt er in de imperial boven op mijn auto geklommen of zit men in de autoband boven op de motorkap van de Defender, een prachtig uitzicht heb je van hier.
Om half vijf arriveren we bij het hotel Sementi, buiten ons is er geen mens, het vakantie seizoen is nog niet begonnen heerlijk!!!
De machos onder zetten hun tent op dicht bij de bush- bush, ik verkies mijn tent op te zetten dichter bij het hotel en weer anderen zetten hun tent op de veranda van de 1e verdieping
Wederom hebben we 1 kamer waar we het toilet en de douche kunnen gebruiken, er zit alleen geen water in de kraan
Geen probleem er komt een grote teil met water te staan en een halve plastic fles, als verlichting is er een stompje kaars.
Dat wordt dus wassen op zijn Afrikaans, nat maken, inzepen en afspoelen, dit gaat best hoor, lekker primitief.Het toilet is een andere zaak, daar heb je toch wel wat meer water voor nodig, en wordt door de meeste dan ook de voorkeur gegeven aan de bush-bush.
Terwijl Lian pannenkoeken met banaan bakt, de jongens luidruchtig een balletje aan het trappen zijn ga ik op onderzoek uit en vind een uitkijkpost met een ruime blik op de Gambiarivier, via een wankel loopbruggetje ga ik erheen, het is hier prachtig en terwijl ik uitkijk of er dieren komen drinken geniet ik van de rust. Af en toe hoor ik een luide plons (nijlpaard? krokodil?)
Zeven grote witte vogels vliegen mooi naast elkaar over het water om even later om de bocht te verdwijnen.
Een aap klimt naast de uitkijkpost uit de boom en loop via het loopbruggetje naar het hotel.
Het wordt al donker en ik ga kijken of de pannenkoeken al klaar zijn, dit is inderdaad het geval en op het parkeerterrein bij het licht van een op zonne-energie gedreven lantaarnpaal laten we het ons goed smaken.
We vertrekken om half 8 en gaan even verder bij een lokaal kraampje langs de weg ontbijten, je krijgt er koffie en een broodje met omelet, leuk om hier op het bankje te zitten en de mensen gade te slaan. Na het ontbijt wandelen we nog wat rond en bekijken enkele winkeltjes, als ik er een met petjes tegenkom ga ik op zoek naar een petje met Mali erop, Dutch, die deze bijnaam aan zijn geboorteland dankt en die tijdens mijn reis voor mijn kat en huis zorgt, verzameld deze. Ik wil hem graag uit elk land dat ik aandoe een petje meebrengen, in Marokko heb ik er een gevonden, in Mauritanië helaas niet en hier vind ik er alleen een met Kenia erop, nou ja ook al ga ik dan niet naar Kenia toch deze maar gekocht. Veel bijzonders is er niet te vinden in de winkeltjes en even later zijn we dan ook op weg naar Tambacounda in Senegal en arriveren bij de grens om half elf, deze keer gaat het snel en staan we na ruim 2½ uur weer buitenWe kopen wat fruit bij fleurig geklede dames met een grote fruitschaal op het hoofd, als Willem de dames zover krijgt om een schaal op zijn hoofd te zetten, weten we zeker dat hij weer helemaal de oude is.
Vandaag hebben Magreet en ik met Marcel en Wouter afgesproken om eventueel alleen te rijden zodat we af en toe kunnen stoppen om fotos te maken, de afstand naar Tambacounda is nu nog maar ongeveer 200km, dat moet de dames toch kunnen lukken.
Marcel maakt zich nog ongerust omdat we geen krik in de auto hebben maar er van uit gaande dat de bevolking net zo vriendelijk en behulpzaam is als in Mauritanië en Mali, kunnen we hen overtuigen dat we best in staat zijn om hulp te vragen.
We krijgen het adres van het hotel waar we zullen overnachten en gaan dan alleen op weg.
Het is een goede maar eentonige asfaltweg met alleen de eerste 25 km zo nu en dan een gat van een metertje of 2.
Als we een dorpje langs de weg zien, rijden we hier even in, er is een markt dus parkeren we de auto en lopen de markt op
Tijdens de gehele rit van Marokko tot hier hebben we leuk contact gehad met de bevolking en verwachten dit hier ook.
Wat een teleurstelling, de mensen zijn over het algemeen onvriendelijk en meer in zichzelf gekeerd, een gesprek is niet mogelijk.
Als we geen aanstalten maken om te kopen worden de vrouwen boos, we voelen ons niet prettig en ondanks het feit dat de markt er wel gezellig uitziet besluiten we al vlug om terug naar de auto te gaan en verder te rijden naar Tambacounda alwaar we zonder moeite het hotel vinden.
Terwijl ik me ga douchen en een wasje doe gaat Magreet de stad in en komt terug met een afspraak voor een etentje, ze had afgesproken alleen mee te gaan indien ik haar vergezelde. Eigenlijk was ik van plan geweest om de avond te gebruiken om een internetcafé te zoeken en wat op het blog te zetten.
Ik verander mijn plan en speel vanavond dus chaperonne.
Als de date van Magreet om 19.00 uur verschijnt, gaan we als eerste naar zijn compound om kennis te maken met zijn familie, hij woont er met zijn moeder, zus en nog meer mensen waarvan het ons niet duidelijk is wat de relatie is.
We worden bij zijn zus binnengenodigd en krijgen een beker water aangeboden, dit lijkt ons niet uit een fles te komen maar we willen niet onbeleefd zijn en wagen het er maar op in de hoop dat we tijdens de reis genoeg weerstand opgebouwd hebben. Zijn zus een mooie en nog jonge vrouw heeft 4 kinderen, ze verteld ons met 14jaar uitgehuwelijkt te zijn aan een oudere man waarvan ze nu gescheiden is.
Als we de beker water op hebben vertrekken we naar een restaurantje voor een Senegalese maaltijd en een malt biertje.
Het is er erg donker in het restaurant en de muziek staat erg luid, een goed gesprek is er niet te voeren, het eten smaakt wel goed ondanks het feit dat ik zo nu en dan een kakkerlak tegen de wand zie kruipen.
Als ik op een gegeven moment die beestjes in mijn haar voel springen vind ik het tijd om te vertrekken, en vragen we de rekening.
De date van Magreet ( wiens naam ik vergeten ben) krijgt nog ruzie omdat er met het wisselgeld gesjoemeld is, ik vind het wel goed en wil weg.
We stappen in zijn auto en hij brengt ons terug naar het hotel, dit duurt erg lang, in mijn ogen veel langer dan de heenweg, ik wordt een beetje angstig als ik Willem en Arjan langs de weg zie lopen denk ik gelukkig we zijn er bijna maar nee hoor we rijden nog een hele tijd, als ik dan nog eens Willen en Arjan zie vind ik het goed geweest en zegt in het engels dat ik wil dat hij de kortste weg terug naar het hotel neemt, schijnbaar verstaat hij genoeg Engels want opgelucht kan ik even later uitstappen en ga ik in mijn auto enkele pennen halen voor de kinderen in zijn compound.
Als ik zigzaggend tussen de kakkerlakken door de trap oploop naar mijn kamer neem ik me vast voor zo iets nooit meer te doen.
Op de kamer is er gelukkig geen kakkerlak te bekennen, ik kruip mijn bed in, in slaap komen lukt niet erg het is veel te warm, verlangend denk ik terug aan de nachten in de natuur.
We vertrekken om 7.40 uur naar Kayes, het is een mooie route, we passeren vele kleine dorpje met prachtige namen. De bevolking ziet er kleurrijk uit en is zeer vriendelijk.
De piste is soms moeilijk maar de Strange Rover doet het prima.
Er wordt goed doorgereden en mijn fotos maak ik zoals bijna de hele reis onder het rijden. Dit valt niet mee in deze piste bovendien zie ik vanwege het zonlicht niets op het schermpje.
Mocht het me lukken om ooit nog eens zon reis te maken zal ik zeker zorgen dat het in een langzamer tempo gaat, het is werkelijk zonde om langs zoveel mooie plekken te vliegen.
We komen op een weg in aanbouw en het rijden gaat een stuk gemakkelijker, vanwege de stofwolken zorg je er wel beter voor om niet te dicht op de voorganger te zitten . Dan komen we bij een stuk waar aan de weg gewerkt wordt, er ligt rood grind (gravel)en dit ziet er nat uit, her en der staan en/of werken zware machines en vrachtwagens.
Ik zie er eentje de weg nat spuiten, een ander met een grote worm woelt een stuk om en wer een ander schuift de grond weg. Deze keer is er geen omleiding door een naast de weg gelegen spoor vol met kuilen. Nee, het verkeer moet gewoon tussen de kolossen door.
Het is een drukte van jewelste, iedereen loopt heen en weer, gebaart en roept instructies
Ik rij als laatste van de groep en heb mooi de gelegenheid om hun pogingen gade te slaan.
Ik zie nog net dat de bus naast de weg voortgetrokken wordt door een joekel van een machine, deze gaat overal doorheen. Later blijkt de uitlaat weg te zijn, deze wordt weer gevonden en met een ijzerdraad vast gemaakt. Ik zie de Defender van links naar rechts tussen de machines door manoeuvreren, hij mist het busje op een haartje na en staat even later triomfantelijk aan de overkant.
De Patrol zit ergens in het midden vast.
Wouter komt aangerend en gebaart naar rechts, een van de werklui loopt te roepen en te zwaaien en gebaart naar links, Wil in de Peugeot besluit naar Wouter te luisteren en gaat naar rechts, halverwege zit hij vast in de berm, een wormmachine rijdt rakelings langs hem en het lijkt alsof hij gaat omvallen, uit angst om ingeblikt te worden vlucht Wil door het portierraam naar buiten.
Ik besluit om alle goed bedoelde aanwijzingen te negeren en mijn eigen weg te gaan, ik maak vaart en manoeuvreer door het midden langs machines, vrachtwagens, en vastgelopen autos. Bijna halverwege zie ik van de andere kant een busje op me af komen, er is maar plek voor een auto, zal ik stoppen of stopt hij??
Ik blijk de grootste angsthaas van ons tweeën te zijn en stop, het busje schiet langs mij heen dan probeer ik het in de lage gear en . joepie het lukt, na enkel seconden sta ik naast de Defender te pronken, een geweldig gevoel!!!
Nadat iedereen bevrijdt is gaat het verder, stukken piste en stukken weg in aanmaak wisselen zich af.
Ik stop even om enkele fotos te maken bij een was/zwemplaats, geef de kinderen wat snoep en een pen, de vrouwen denken in eerste instantie dat het een eyeliner is en willen ook een pen, hun uitgelegd dat het is om te schrijven en geven hen ook een. Dit alles gebeurt in gebarentaal, want ze spreken enkel hun lokale taal.
We komen rond 18.00 uur aan in Kayes, deze stad ziet blauw van de smog. Langzaam achter een ezelkarretje rijden we over en smalle brug de stad in, in het water liggen bootjes die eruit zien als gondels.
Dan stoppen we bij een van de vele vervallen koloniaans huizen, Magreet maakt hier een foto van, pas later zien we dat ervoor een container met de tekst POLITIE staan.
Gelukkig schijnen de politieagenten die ervoor staan dit niet gezien te hebben, het is n.l is ten strengste verboden van politie en andere regeringsambtenaren en/of gebouwen fotos te maken.
Mij leek het beter om maar een foto van deze koe voor het koloniaans huis te schieten.
We rijden verder naar een hotel iets buiten de stad gelukkig is de smog hier een stuk minder. Er is nog 1 kamer vrij en hiervan kunnen we de douche en het toilet gebruiken, om de volgorde van gebruik wordt geloot, ik trek nummer 8, omdat ik altijd vroeger dan Magreet in mijn bed lig ruil ik met haar en ben dan als nr.2 aan de beurt. Lekker kan ik nog voor het eten douchen.
Onze tenten zetten we op in het terrein, bestellen eten, aardappelen met ei en salade en als toetje een banaan, hierbij een koud malt pilsje, heerlijk!!
Om kwart naar 7 vertrekken we naar Nioro in Mali, Willem is gelukkig weer wat opgeknapt, wel nog wat stil maar hij kan weer lachen. Om half elf passeren we de grens dit gaat snel en zonder problemen, in het 1e stadje wisselen geld om in CEF.
Meteen zijn er massas kinderen om ons heen, eentje pakt meteen mijn hand vast en laat me voorlopig niet meer lost. Het is een leuk ventje met in zijn vrije hand een lei.
Na samen met mijn boy nog wat kraampjes langs de weg bekeken te hebbenstuur ik hem weg en gaan we op zoek naar de ambtenaar die ons een stempel in het paspoort moet zetten.
Men jaagt zich hier niet, geen kans dat hier iemand een burn-out krijg.
Geen haan die er om kraait als Lian en Menno even gaan winkelen voor ons middagmaal dat we op het terrein van het gebouw gebruiken.
Er mogen 2 personen tegelijk naar binnen, de beambte registreert alles schriftelijk in een boek, als de 1eklaar is het tijd voor zijn gebed en heeft hij pauze.dan ben ik aan de beurt, als alles geregistreerd is ga ik samen met Magreet naar de markt om op zoek naar paprika, Wil gaat n.l. vanavond couscous maken en wilt hier paprika bij gebruiken.
Terwijl we de auto langs de weg parkeren stopt er een grote wagen naast ons, het is de burgemeester die ons namens de gemeente verwelkomt.
Wel op de hele markt is geen paprika te vinden, ik koop wel wat pepertjes lijkt me ook lekker bij de couscous en een verse meloen en sinaasappelen voor het dessert.
Als we terug rijden komen de anderen net van het terrein afrijden, we draaien en volgen hun naar de verzekeringsmaatschappij waar we de autoverzekering afsluiten. Wel hier gaat het op meer automatisch, de gegevens worden door 1 persoon schriftelijk vastgelegd en een ander typt onze papieren netjes met 1 vinger uit op een antieke machine.
Om half zes zijn we dan eindelijk met alles in orde en rijden we 5 km verder om buiten de stad onze tent op te slaan. Sinds de problemen met mijn auto zit ik alleen nog maar zelf achter het stuur, dit is toch wel erg vermoeiend en ik ben nu zo kapot moe dat ik meteen mijn tent in kruip om te rusten.
Ik word geroepen als de couscous klaar is, het is een harde klont met saus, de saus is lekker en maakt het geheel nog een beetje eetbaar, ach Wil ik zou het zelf niet beter hebben gedaan. Samen met Magreet maak ik een fruitsalade, we babbelen nog wat bij het genot van een glaasje wijn uit het land van Pacootje en dan kruip ik weer lekker onder het laken.
Het is nu 1 november, en ik schrijf het verslag van 5 dagen geleden, echt ik heb niet eerder tijd gehad, ongelofelijk wat een drukte.
☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻☺☻
Je zou bijna blij zijn om weer aan het werk te kunnen, dan weet je tenminste dat je na 8.00 uur klaar bent.
Even denken wat ik me nog herinner: Natuurlijk was ik weer op tijd wakker en op, gedouched en wasje gedaan. Ik wilde om 10.00 uur Achmed bellen maar Clovis was me voor, hij kwam op de camping en vertelde dat de auto om 10.30 uur klaar zou zijn. Samen met Ndongo en Magreet zijn we per taxi erheen gegaan. Toen we in de werkplaats aankwamen lag Achmed nog onder de auto te knutselen, wachten dus. Magreet praatte weer honderduit in het Frans met de mannen en ik kon dus ongestoord in Engels communiceren met Ndongo. Op een gegeven moment hoor ik Magreet Nederlands praten, ik draai me om en zie haar in gesprek met een Mauritanier die 3 jaar in Zwolle gewoond heeft en nu hier is om de papieren voor zijn a.s. huwelijk te regelen.
Als Achmed klaar is ga ik samen met een monteur en Ndongo de auto uit proberen, we rijen hiervoor naar het strand, Heerlijk ik heb mijn oude vertrouwde Strange Rover terug.
als ik weer in de werkplaats aankom geef ik Achmed zijn verdiende loon en vertrek terug naar de camping. Onderweg nog even gestopt om een doos water in te slaan, we draaien een straatje in en belanden in een file.
Geen file zo als bij ons, nee links, rechts en schuin auto's, ezelwagentjes, brommers en mensen, langs de kant van de weg geiten die het afval doorzoeken en dit alles in smalle straatjes vol met gaten. Wilde ik een beetje op tijd hieruit komen moest ik toch wat proberen, ik rij over een berg grond langs de weg kom hierdoor wel erg schuin te hangen, uit de mond van Magreet komt een luidruchtige angstkreet. Uit de mond van Ndongo komt Great African driver Ndongo wilt wel reisleider worden maar taxichauffeur wilt hij ook wel, ik beloof dat mocht ik mijn vrienden zover krijgen om samen met mij nog eens deze reis te maken, de auto voor hem is.
Als we op de camping aankomen, staat iedereen klaar om te vertrekken.
Willem ziet erg grauw, hij is flink ziek en kruip bij Wil in de auto, deze is wat comfortabeler dan de Patrol.
We pakken snel nog wat spullen in de auto, nemen afscheid van Clovis en Ndongo, beloven te mailen en geven Ndongo wat geld om een Frans-Engels dictionaire te kopen.
Het begin van de route is heel mooi, naast de geasflteerde weg liggen grote zandduinen, de verschillende kleurschakeringen bieden een prachtig panorama. We stoppen even voor een foto bij een oase, in het water spelen kinderen, kamelen waden naar de overkant van het water, echt een plaatje uit duizend en 1 nacht.
De weg verandert en zit vol gaten er is veel vrachtverkeer, sommige zijn metershoog beladen en je verwacht dat ze elk moment kunnen omkiepen. Langs de weg ligt het bezaaid met dode koeien, minstens 100 stuks,van half vergaan tot opgezwollen als een ballon, stel je voor dat die ballon springt net als je er voorbij rijdt brrrrrrr ik moet er niet aan denken. Zelfs als je geen dood dier ruik je ze wel.
Marcel wil doorrijden tot aan de piste dicht bij de grens van Mali, het is al 21.00 uur als we in Ayoün al Atrousaankomen, we overleggen wie er nog door wilt, de meerderheid besluit om hier te overnachten. Wil en de nog steeds zieke Willem nemen een kamer in een hotel en de rest van de groep eet hier een hapje en rijdt dan zon 30 km buiten de stad om in de natuur te overnachten.
Het is 7.30 uur als ik kletsnat wakker wordt, nee niet in bed geplast!! Het is de luchtvochtigheid, van het dak bekijk ik de camping, het ziet er gezellig uit, op de muren staan woestijn landschappen en nomaden geschildert.
Ik zie een grote stoffen zetel, hij staat er solitair en lijkt wel een beetje op een troon, ik ga naar beneden en kruip met mijn boek in deze nog natte troon en voel me the queen of the desert.
Ik krijg gezelschap van een grote schildpad die onder een auto uitgekropen komt. Net als op de camping van Just ligt hier zand en her en der staat een boom, fijn voor als je wat schaduw zoekt.
Ik wordt uit mijn troon verjaagd als een boy het zand gaat bezemen, langzaam aan worden de anderen wakker en bestellen we een ontbijtje met . hoe kan het anders stokbrood met abrikozenjam. Ik begin de afkeer van Marcel hiervoor te begrijpen, hij blijft meestal een ½ jaar hier en kan alleen de enkele keer dat hij thuis is iets anders eten.
Clovis heeft zijn vriend Ndongo gebeld, zodra hij arriveert, gaat het richting stad op zoek naar een differenceel en om de banden te repareren.
Ndongo een aardige jongen van ± 23 jaar komt om 11.00 uur we vertrekken meteen na de kennismaking, Magreet vindt het wel leuk om mee te gaan en kruip dus ook in de auto, de anderen gaan naar het strand.
Ik cross door de straten als een volleerde Afrikaan, gaten in de weg vermijdend, toeterend en doordrukken me niet laten imponeren door anderen die proberen door te duwen, Magreet slaakt af en toe een kreet van angst maar Clovis en Ndongo vinden dat ik het prima doe. Hier kom je niet vooruit als je bang bent want verkeersregels kent men hier niet, het recht van de sterkste dat telt hier.
Ik hou er wel van, mocht ik ooit ontslagen worden dan zal ik zeker een job als taxichauffeur in Nouakchott overwegen.
We arriveren in een gedeelte van de stad waar allemaal autogarages zijn, niet zo als bij ons natuurlijk, om hier te komen zijn we door vele stoffige straatjes gereden, links en rechts ligt afval waar geiten en kippen in rondscharrelen. Autowrakken liggen her en der langs de weg, overal lopen kinderen en volwassenen.
Bij een bandenspecialist komen we na lang afdingen tot een prijsovereenkomst voor 20.000 UM ( ± .60) wordt de band geplakt en een bijna nieuwe buitenband erop gezet, bijna nieuw althans voor Afrikaanse begrippen ik betwijfel of hij bij ons door de keuring zou komen. Voor dit bedrag neem ik ook nog een reserve buitenband mee want ik wil nu toch wel op zeker gaan.
Terwijl men met de banden bezig is gaat er iemand van de werklui op zoek naar een differenceel en hij vind er een, enkele straatjes verder, ik ga samen met Clovis en Ndongo erheen, het is inderdaad een differenceel met 46 tanden precies wat ik nodig heb, alleen de vraagprijs is wat aan de hoge kant .340,00.
Menno heeft eens laten vallen dat hij het in NL voor 50 Euro kan uithalen, nu begrijp ik dat mij dit waarschijnlijk niet zou lukken maar deze prijs vind ik toch wel erg veel, ik bied .150,00 maar de man denkt waarschijnlijk dat ik echt in nood zit en blijft bij zijn prijs.
Clovis zegt dat zijn vriend Achmed,die automonteur is vast wel een goedkoper kan uithalen en dus vertrekken we onverrichter zaken terug naar de bandenspecialist.
In stilte hoop ik dat de man ons na komt,om te zeggen dat hij het wel doet voor deze prijs, tenslotte is 150 veel geld hier en zal hij zoiets ook niet dagelijks kunnen verkopen.
Wel de banden zijn klaar, op naar Achmed dan maar, hij blijkt niet thuis te zijn maar zijn vrouw weet waar hij aan het werk is, dit blijkt aan de andere kant van de stad te zijn en kan ik weer al toeterend en doorduwend een eindje rijden.
Bij Achmed aangekomen valt mijn oog als eerste op 3 mannen boven in de motorkap van een Opel Ascona, 2 liggen eronder en ongelofelijk ze werken alle 5 tegelijk aan de motor, ik zou verwachten dat ze elkaar alleen maar in de weg zouden zitten maar nee hoor!! Een prachtig tafereeltje om te zien.
De grond van de garage, (een ommuurde ruimte met aan een kant een kleine overkapping) ziet het zwart van de olie, milieueisen kent men hier schijnbaar niet.
Clovis onderhandelt met Achmed, hij zal op zoek gaan en vraagt ons over 1 uur terug te bellen.
We gaan terug naar Olivias place waar ik meteen onder de douche kruip, Jos vertelde vanochtend dat je bij het douchen heel rustig heen en weer moet lopen omdat je anders meteen gaat zweten, ik test dit uit en moet zeggen dat hij nog gelijk heeft ook.
Net uit de douche komt Clovis me vertellen dat Achmed een differenceel gevonden heeft voor 40.000 UM ( ±.125) Voor het plaatsen vraagt hij 15.000 UM ( ±.50) plus de kosten van de olie, natuurlijk stem ik meteen toe.
We springen weer in de auto naar hem toe, bij zijn werkplaats aangekomen blijkt het differenceel er nog niet te zijn . Na ± ½ uur stopt een taxi en komt een van de monteurs eruit met het differenceel, Achmed kijkt het na en keurt het goed, dan moet de 40.000 UM betaald worden.
Ik heb dit bedrag niet meer op zak omdat ik wilde wachten met geld omwisselen totdat ik het juiste bedrag weet, morgen vertrekken we namelijk tot vlak voor de grens van Mali en het is verboden Mauritanisch geld over de grens te nemen. Clovis is zo goed de 40.000 UM voor te schieten.
Dan krijgt Clovis een telefoontje, hij praat een tijdje en tot mijn verwondering duwt hij plotseling de telefoon in mijn hand, het blijkt Just van Bab Sahara te zijn die informeert hoe het met ons gaat, geweldig toch die bezorgdheid en behulpzaamheid. Ik dank hem hartelijk en hij zegt te blijven informeren totdat hij weet dat alles in orde is.
Bij Achmed heeft Clovis ondertussen een VIP behandeling voor me geregeld, als eerste wordt mijn auto in orde gemaakt, Achmed is al hard aan het sleutelen, Omdat ik toch geen regen meer verwacht geef ik het zeiltje dat ik bij de andere Achmed in Marrakech gekocht heb aan de monteur die onder de auto ligt, zodat hij niet op de olie doordrenkte grond hoeft te liggen.
Deze mannen, hebben het zeer zwaar, in deze hitte werken zonder een druppel drinken valt niet mee.
Met de taxi gaan we terug naar de camping van Olivia en brengen hier samen nog wat tijd door, het is leuk om te zien hoe Clovis en Ndongo met elkaar omgaan.
Clovis heeft telefonisch geregeld dat ik geld kan wisselen aan een interessante koers en Ndongo gaat met ons mee om ons de weg te wijzen. Hij vindt het wel leuk om met 2 mammas op pad te gaan en verteld dat zijn familie ver weg woont en dat Clovis zich over hem ontfermd, hij wil zelf ook graag reisleider worden en wilt daarom graag Engels leren, ik probeer Magreet dan ook af en toe het zwijgen op te leggen omdat ze steeds Frans praat want ik wil Ndongo wat Engels te leren. Veel kans krijg ik hier echter niet voor want praten dat kan ze die Magreet!!!
Achmed belt dat het repareren van de auto vanavond niet meer lukt en geeft ons zijn tel.nr zodat we morgenochtend kunnen bellen. Clovis die ergens anders verblijf staat erop dat we hem laten weten als de auto klaar is, hij komt dan af om samen met ons naar Achmed te gaan. Als er een prijs voor de beste lifter was zou Clovis hem vast winnen.
Nog even wat eten kopen, eten en een lekker kopje oploskoffie, dan een douche, een koud pilsje en naar bed.
Het was een drukke, leuke en voldoeninggevende dag.
Als ik om 7.00 uur opsta zijn de anderen van de groep al druk aan het inpakken, om 8.00 zwaaien we ze uit.
Just en de jongens kruipen onder de auto om de behuizing te plaatsen, het valt niet mee en neemt nog de hele ochtend in beslag, als de wielen eraf gaan om een provisorische dop op de wiellagers te zetten zien we dat er een schokbreker afgebroken is. Gelukkig heeft Just er nog een liggen die past en die ik voor een prikkie mag hebben.
Om 12.00 uur zijn we klaar om te vertrekken, Clovis ( de lifter) wordt op de achterbank geplaatst, ik dank Just voor al zijn hulp, krijg 3 zoenen op de wang en weg zijn we.
De weg ligt dwars door de woestijn en is erg eentonig, dit en de warmte maakt dat ik snel vermoeide ogen krijg als ik dan ook nog een kapotte voorband krijg draag ik het stuur over aan Clovis.
De krik en wielsleutel zit in een van de autos die vanochtend vertrokken zijn, wat nu gedaan? We hebben geluk na 2 minuten komt er een 4X4 aan vol met archeologen, ze stoppen en lenen ons hun krik.
Het asfalt is gloeiend heet,Clovis rijdt daarom rustig om zodoende de banden te sparen.
Na zon 55 km. komen we in een dorp, hier even gestopt voor koud drinken, ze hebben ook kamelenmelk, Magreet vindt het lekker en koopt een fles.
Weer op weg komen we na enkele kilometers een fietser tegen, een jongen uit Zwitserland die we op de camping van Just hebben leren kennen. Knap hoor, deze weg is met de auto al een opgave, we geven hem een koude cola en wensen hem een goede voorzetting van zijn reis.
Plotseling na 10kmBANG!! alweer een voorband stuk nu aan de andere kant.
Clovis denkt dat dit komt omdat de auto alleen voorwielaandrijving heeft en er te veel kracht op de voorbanden komt, dit in combinatie met het hete asfalt zou te veel vergen van de banden. Dat wordt weer wachten tot een auto voorbij komt. Gelukkig is de bevolking hier erg vriendelijk en behulpzaam na een tijdje stopt een Peugeot en kunnen we de band verwisselen, dit is de laatste reserve band daarom wordt de snelheid nog meer aangepast een andere kapotte band kunnen we ons niet permitteren.
Na een korte tijd hoor ik een raar geluid, Clovis stopt de auto om te kijken wat er aan de hand is en ja hoor weer een voorband stuk. Wat nu gedaan?? Clovis stelt voor dat Marcel en Wouter naar Nouakchott rijden om de banden te plakken en morgenochtend terug komen. Marcel vindt dit geen optie hij wil de auto slepen. Ik vind dit geen optie, ik heb geen zin om de auto bij aankomst naar het stort te brengen.
Een tijdje staan we daar zonder wat te zeggen of te doen, de padstelling wordt verbroken als Clovis nog eens met Marcel gaat praten en deze alsnog beslist de 150 km. naar Nouakchott te rijden.
Wij zetten de auto een eindje van de weg, het is al 17.30 uur en het zal vlug donker zijn, tijd om de tent op te zetten, Clovis zoekt sprokkelhout en even later zitten we gezellig bij het vuur te eten , we hebben brood, tonijn en een joghurtje na, hierbij een lekker mangodrankje wat wil je nog meer. Terwijl we genieten van de prachtige sterrenhemel in ons onverwachts extra nachtje woestijn denken we even terug aan Marcel en Wouter die nu hard aan het werk zijn om de banden gerepareed te krijgen. We krijgen nog bezoek van de man in de Peugeot die ons onderweg geholpen heeft, hij kwam toevallig langs en vindt het ook gezellig want blijft lang hangen. Magreet is in haar element nu ze Frans kan praten en kletst Clovis de oren van het hoofd, tussendoor kan ze me nog even in Nederlands vertellen dat het toch zon mooie man is met prachtige bruine ogen!!
Daar ik niets begrijp van het gesprek kruip ik maar op tijd in de tent om te gaan slapen, gelukkig maar want om 02.30 staat Marcel en Wouter aan de (tent)deur.
Terwijl de banden verwisseld worden ruim ik de tent op, we laden nog wat spullen in de bus om mijn auto wat te ontlasten, Magreet en ik gaan bij Marcel in de bus en Clovis en Wouter rijden in de Range Rover en om 03.00 uur zijn we op weg naar Nouakchott, het asfalt is nu wat afgekoeld en we hebben goede hoop het deze keer te halen.
Als net op weg zijn komt Wil in zijn Peugeot er aan en stap ik over in zijn auto om hem gezelschap ( wakker) te houden.
Het gaat goed, wel is het oppassen want er kan van alles over de weg lopen, we zien een kudde dromedarissen, een dode geit , een egel en nog andere kleine dieren die ik niet thuis kan brengen. Plotseling steekt er mist op en lijkt het wel alsof we thuis rijden.
Om 4.30 komen we aan in Nouakchott bij Olivia op de camping, we zoeken meteen een slaapplek op, Marcel, Wouter en Wil zullen wel zo naar dromenland vertrokken zijn, zij hebben een zware dag achter de rug.
Op het dak liggen matrassen en ik besluit daar te gaan slapen, ik kruip onder het muskietennet het duurt wel even voor ik inslaap want de luchtvochtigheid is hier zo groot dat zelfs het matras, kleding nat is.
Kukuleku . de haan liep vandaag om even na 6 af, maar kreeg me er niet uit, ik ben lekker nog 45 minuten blijven nasluimeren.
Nu is het wachten op het telefoontje van Achmed met de prijsopgave.
De rest van de groep vertrekt voor een bezoek aan Cinguetti, de 7e heilige stad van de Islam, ik blijf op de camping dus kan jullie hier niets over verrtellen, daarom verwijs ik jullie naar de website van Willem: http://www.banjul.nl/
Om 9.30 uur nog altijd geen telefoontje van Achmed daarom samen met de mecanicien van Just naar hem toe gereden, hij was lekker aan het werk, had geen differenceel en vond het schijnbaar heel normaal om niets van zich te laten hiren, is dit de African way??
Hierna naar een lasser toegegaan om het gat in de behuizing te maken, Just had me al geïnformeerd dat dit ± 1500 UM zou kosten. De lasser kreeg meteen dollartekens in zijn ogen toen hij mij ( een blanke) zag en vroeg 5000 UM, ik vind afdingen best leuk en kreeg het klaar de prijs tot 2000 UM ( ± 6) te laten zakken.
Terug op de camping, zie ik dat de anderen vertrokken zijn, het is er heerlijk rustig, lekker zon dagje voor mezelf. Ik ga op zoek naar Just om hem om raad te vragen maar hij is er niet, dan maar wat klungelen aan de auto, het raam dat weigerde dicht te gaan functioneert weer, ook het portier weigerde open te gaan maar dat heb ik nog verder stuk gemaakt, het stangetje was krom en brak toen ik het recht wilde buigen, ik heb hier al taxis gezien met hetzelfde probleem en die hadden er een touwtje aangemaakt. Dat wordt dus een karweitje voor de volgende eigenaar.
Dan zie ik Just, hij is net terug met een nieuwe lading cola, hij verteld dat zijn mecanicien op zoek is naar een differenceel.
Er zit dus niets anders op dan af te wachten, ik ga in de schaduw zitten met een boek, schijnbaar zitten die rotvliegen ook graag in de schaduw, zouden ze op mijn zweet afkomen? Nog maar een douche genomen, blijkt geen sikkepit te helpen ook de dieetlotion helpt maar voor zn 5 minuten.
Ik krijg een bericht van Just,zijn mecanicien heeft 5 stuks gevonden maar allemaal met 1 tand te veel ik krijg het advies deze niet te gebruiken omdat dit de 4x4 zou afremmen. Hij heeft ook iemand met een Range Rover gevonden maar deze wilde geen onderdelen weg doen. Ik heb nog remschijven, V-snaren en lampen als reserve dus een poging gedaan om deze te ruilen voor het differenceel, helaas geen succes. Het zoeken gaat dus nog verder,of het nog lukt vandaag? Ik hoop het want de groep wilt morgen naar Nouakchott vertrekken.
Ik warm een blik witte bonen met worst die ik nog in de auto gevonden heb. Tijdens mijn maaltijd vraag Just of ik morgen een lifter mee kan nemen naar Nouakchott, ik beloof om een plekje op de achterbank vrij te maken. Later die dag leer ik de lifter Clovis kennen, een sympathieke man, reisleider van beroep.
Het is nu 41°C in de schaduw en ik verlang naar het weer in Nederland, het maakt niet uit hoeveel ik drink, de dorst blijft, nog een overblijfsel van de woestijn denk ik.
Nog maar eens een koude douche, niet afdrogen zo in de kleding, héérlijk voor zon 30 seconden voor ik de douche verlaat ben ik echter al weer opgedroogd.
Om 16.00 uur komt de groep terug en is na 15 minuten weer weg om te zwemmen in een meertje hier niet ver vandaan. Na een dik uurtje zijn ze weer terug omdat er nog aan de Patrol gewerkt moet worden.
De mecanicien van Just komt terug met slecht nieuws, geen differenceel gevonden.
We besluiten dat 3 auto's in de ochtend naar Nouakchott vertrekken met onze paspoorten en op de Ambassade vast ons visa voor Mali halen. Wouter en Marcel blijven hier tot de behuizing van het differenceel weer onder de auto zit en met olie gevuld kan worden.
De avond breng ik onder het genot van een lekker koud pilsje door met de gezellige Brabanders die op de camping verblijven.
Om 6.00 uur al wakker van het hanengekraai, tja dat krijg je als je in de buitenlucht slaapt. Ik vind het heerlijk zo rustig en gebruik de tijd om eens op de camping rond te neuzen.
Het ziet er heel gezellig uit en er is van alles te zien, oude deurtjes staan aan een kant tegen de muur, grote aarde kannen met water, hier worden grote ijsblokken ingegooid zodat je altijd lekker koel drinken tot je beschikking hebt. Er is een grote overkapping met tafels, stoelen en banken ook is er een kleine bibliotheek waar reizigers soms boeken achterlaten, ik vraag me af of ik het boek Was ik maar nooit op reis gegaan hier zal laten.
Ik zie nog een grote pop die lijkt op " De denker" hij heeft een grote Duitse helm op die volgens mij nog uit wereldoorlog 1stamt.
Willem die er altijd op uit is om grapjes te maken loopt er op een gegeven moment mee rond en gibt befehlen of de Duitsers die hier zijn dit zo leuk vinden??
De boy die hier werkt veegt het zand aan, er ligt hier dan ook niets op de vloer zodra je de poort uitgaat, ziet het wel heel anders eruit, ondanks het feit dat Just hier voor de omgeving een vuilnisdienst heeft opgezet ligt er toch nog veel afval op de grond.
Zodra de schemerig verdwenen is begin ik met het uitruimen van de auto.
Aan de boy vraag ik een handbezem en verwijder zo veel mogelijk het zand uit de auto.
Zo nu is het tijd voor een ontbijtje en hoe kan het ook anders dit bestaat weer uit stokbrood met abrikozenjam, , ik mijmer van een lekkere snee bruin brood met kaas . maar niet te lang want de vuile was ligt nog op me te wachten.
Menno en Wouter brengen uren onder de auto door. De steekassen die gisteren verwijdert zijn sluiten de wiellagers af, als noodoplossing hebben we tape gebruik, nu moet er een definitieve oplossing gezocht worden. De as doorslijpen vind ik geen optie, ik vermoed dat het dan helemaal niet lukt om er weer een 4x4 van te maken.
In de middag wordt er gestopt met het werk omdat het niet meer te doen is in deze warmte,we houden een siësta en om 15.00 uur begint Wil met het koken van een heerlijke maaltijd.
Dan is het weer tijd voor de jongens om onder de auto te kruipen er is 1 bout die maar niet los wilt.
De Defender compleet met sleepkabel komt nog eens te voorschijn en na een paar pogingen komt de behuizing los. Het differenceel blijkt helemaal naar de knoppen te zijn.
Van de vrouw van Just verneem ik dat Achmed straks komt, hij is klein ± 15 jaar en een mecanicien met veel ervaring????? Het is al laat als Achmed komt kijkenmaar hij heeft wel goed nieuws, hij denkt n.l. aan een differenceel te kunnen komen en zal morgen in de ochtend de prijs naar Just doorbellen.
Vol spanning vertrekken we zou hij het volhouden??
Het begin ziet er veelbelovend uit we rijden met te hoge snelheid door een dorpje naast de spoorlijn, we durven de snelheid niet te veel te laten zakken uit angst dat de Strange Rover weer vast komt te zitten.
Alles voor niets, even na het dorpje zit hij vast die:bisch!auto. Een oude man uit het dorp komt helpen, nou ja helpen hij geeft aanwijzingen na ongeveer een half uurtje komt hij weer los uit het zand. Als dank voor zijn aanwijzingen geeft Jos hem een spijkerbroek en ik geef mijn reserve bril, hij blij, wij blij.
Het is al lang 10.00 uur geweest als Menno verder rijdt in mijn auto, schijnbaar denk niemand meer aan de afspraak van gisteren en ik hou wijselijk mijn mond tenslotte wil ik de auto liever niet achterlaten.
Menno geeft goed gas en voor een tijd gaat het redelijk goed, de keren dat de zandplaten van de auto gehaald worden ligt lager dan gisteren.
Vroeg in de middag stopt Menno en deelt me mee dat hij een raar geluid onder de auto hoort er volgt een inspectie maar er is niets te zien, verder dan maar. Na 10 minuten stopt hij weer en kijkt onder de auto, er zit een gat in het differenceel, een tand van het tandwiel door de behuizing geslagen.
Menno kruipt er onder en begint te sleutelen, af en toe geeft hij een opdracht aan de andere mannen. Na enkele uurtjes komt hij onder de wagen vandaan, hij heeft het differenceel verwijderd en ???????? weet ik veel wat er aan veranderd in ieder geval loopt de auto weer, hij heeft nu geen 4 wiel aandrijving meer alleen nog maar voorwielaandrijving.
Dat de woestijn niet geschikt is voor autos met alleen voorwielaandrijving blijkt al snel als hij weer vast komt te zitten.
De Defender onze rots in de branding( e) zand trekt hem er weer uit, terwijl we hiermee bezig zijn stopt er een Toyota, er wordt druk overlegd met deze redder in nood, hij springt in de Defender en sleept de auto naar de spoorbaan en wat wij niet durfde uit angst voor een botsing met de trein, doet hij, een wiel op de spoorbaan en een ernaast, hij sleept de Strange Rover zo'n 5 km. tot op terrein dat harder is en uit grind bestaat.
De rest van ons rijdt achter hem aan, Menno in zijn Toyota.
Eenmaal op harder terrein gaat het goed zolang de snelheid maar erin blijft, dit is geen kleinigheid omdat er best grote kuilen en stenen liggen, soms ben je gedwongen vaart te minderen dan weer moet je zorgen voor genoeg vaart om de komende zandduinen te doorkruisen, gelukkig zijn deze een formaatje kleiner dan eerst.
Ondertussen hebben we genoeg kennis opgedaan om al van de verte te zien waar het terrein zanderig en harder is, uiteindelijk bereiken we om 14.15 uur de plaats Choum. Nu is het een makkie tot Atar (is ons verteld ), ho maar, dit klopt dus ook niet!!
Het terrein is honderden meters breed en de bandensporen wijzen alle kanten uit.
Hiep,hiep, hoera voor Willem, hij heeft een GPS bij zich en is zo slim geweest van te voren deze route hierin te zetten, ondanks dit valt het niet mee in deze 80 km lange rotswoestijn met grote en kleine rotsen. Menno rijdt met de Strange Rover aan kop hij ziet een stuk waar minder rotsen liggen de duik er met een snelheid in, het blijkt een rivierbedding te zijn waar de auto weer vast komt te zitten.
Na de zoveelste bevrijding van mijn auto gaat de Patrol met de GPS voorop rijden, dit gaat goed alleen lijkt het of er geen eind aan komt. we rijden kilometerslang door zwarte gravel of rotsige bodem, links van ons ligt het Adrargebergte, De watervoorraad is minimaal en heeft een temparatuurtje dat je er bijna koffie van kan maken.
Dan plotseling bereiken we het punt waar we het Adrargebergte oversteken,we rijden via een kronkelweggetje naar boven. De inmiddels minder luidruchtige kreten van Magreet over hoe mooi het hier is, laat ik over me heen gaan, het is me nog te veel moeite om de handdoek die ik als bescherming voor de zon over mijn hoofd ligt te verwijderen.
Na wat mij een eeuwigheid lijkt komen we eindelijk op een asfaltweg, "Hallelua" voor het eerst in mijn leven besef ik hoe belangrijk asfalt is.
Na enkele kilometers op deze prachtige weg zie ik na een bocht in de verte Atar liggen, we maken een korte stop in een dorpje voor cola, warm maar toch heerlijk, dan in het begin van Atar ligt camping Bab-Sahara de plek waar we de anderen zullen treffen. Just de eigenaar ( een Hollander) heet ons welkom, Wil is er ook maar Marcel en Wouter zijn afwezig, ons kan dit niets schelen wij genieten van de koelte ( 40°C) in de schaduw.
Als eerste gaat er een beker koud water over min hoofd, dan 15 minuten rusten, dan een douche en dan n koudbiertje, geen Brands maar niet te min heeeeeeeeeeerlijk!!
Bij het douchen merkte ik dat mijn toiletspullen spoorloos waren, in de woestijn is de achterklep open gegaan en schijnbaar is de tas met toiletspullen,GSM, batterijen en medicatie er uitgevallen., wel ik ga er toch niet voor terug, hahaha.
Gelukkig zitten mijn malariatabletten in een andere tas
Nog een maaltijd van aardappelen, kamelenvlees (ikheb hier wel nog geen kameel gezienalleen maar dromedarissen, but wats in a name) en salade en het leed is al weer bijna vergeten.
Zodra het donker is, en dat is hier vroeg lig ik te snurken in de openlucht onder de Nomadentent.
Als start een lekker ontbijtje, oud brood en de overgebleven macaroni, om 9.15 uur vertrokken voor onze 2e dag in de woestijn. Hoe gemakkelijk het gisteren ging zo moeilijk is het vandaag, zeer veel zandduinen, van de sporen die we moeten volgen is soms niets te bekennen of er zijn zoveel sporen dat je niet weet welke de juiste zijn. Gelukkig weten we dat we in de buurt van de spoorbaan moeten blijven, alleen er is niet altijd een bandenspoor zichtbaar waardoor we toch weer gedwongen worden wat af te wijken.
Iedere auto komt wel eens vast te zitten maar mijn Strange Rover slaat ze allemaal, ik ben de tel kwijtgeraakt zovaak als hij vast zat. Af en toe hoor ik een kreet ROTAUTO begrijpelijk als je in een temperatuur van over de 50 graden moet liggen scheppen, zware ijzeren zandplaten slepen en duwen, misschien komt er nog een tijd dat we er met plezier naar terug kijken. Ik heb in ieder geval besloten dat dit de eerste en de laatste keer is.
Er zijn momenten dat we maar 1km. per uur halen, zandplaten voor de wielen dan 1 meter vooruit, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten,1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, 1 meter rijden, zandplaten, .......................... pas als we op een hard stuk komen gaat het even goed. We proberen nog eens vlak bij de spoorlijn het is daar n.l. hardere ondergrond maar er blijken grote schroeven en scherpe stukken metaal rond te slingeren. Dit is zon moment dat je wilde dat ze de boel net zo als bij ons opruimden.
Er zit niets anders op terug het zand in, phhhhhhhhhh zegt het zand en zuigt de auto meteen weer vast. De machinist van een net langskomende locomotief komt nog helpen duwen.
Ik kan niet meer, ben kapot, gelukkig blijken Menno, Arjan, Willem, Jos en Lian onuitputtelijk. Zelf heb ik vandaag niet gereden ik heb het maar aan de experts overgelaten, maar tegen dit kunnen deze ook niet op zelfs Menno die toch al heel wat qua terreinrijden gewend is komt hier vast te zitten.
Als de auto om 16.30 uur opnieuw vast komt te zitten geven we het op voor vandaag, terwijl de vrouwen de tenten opzetten en soep maken zijn de mannen bezig de Strange Rover naar ons kampement te brengen.
Voor het helemaal donker wordt gaat Jos nog op zoek waar de spoorlijn ligt en verkent de omgeving om een plek met iets hardere ondergrond te vinden vanwaar we morgen genoeg snelheid kunnen maken om hopelijk de komende zandduinen tot Atar door te komen.
Ik heb wel respect voor de mensen die in deze hitte leven, langs de spoorlijn vind je hier en daar een dorpje, hoe ze het volhouden hier???
Vanavond geen kampvuur, eten, nog enkele blikjes warm bier en vergaderen wat te doen met mijn Strange Rover indien hij morgen weer zo tegenstribbelt.
Als de watervoorraad wordt verdeeld blijken er voor ieder nog 3 flessen te zijn, even moet ik denken aan de droom van Barbara die ze me voor mijn vertrek vertelde: ze had me in de woestijn gezien en ik had nog 3 liter water maar voor ik gevonden werd was ik al dood.
Dromen zijn bedrog houd ik me voor, ik heb trouwens 3 x 1½ liter water dus dat is al iets wat niet klop.
Tijdens de vergadering wordt even gedacht om samen met Jos achter te blijven en rustig in de schaduw te wachten tot de anderen hulp gehaald hebben, dom gedacht van ons, gelukkig had Lian nog haar verstand op een rijtje en zei: we laten geen mensen achter, als het niet anders kan laten we de auto achter.
Besloten werd om morgen vroeg te vertrekken en te proberen tot 10.00uur, lukt het tegen die tijd nog niet laten we de Strange Rover achter en halen hem later op. Als de spullen er dan uit verdwenen zijn is dat jammer maar niets aan te doen.
5.30 uur op om ontbijt klaar te maken om 6.00 uur zat iedereen aan tafel en om 6.30 uur waren we op weg naar de woestijn.
Magreet had voor ons beide 12 flessen van 1½ ltr. water gekocht, daar ik graag op zeker ga heb ik er nog 6 bijgehaald + 3 flessen cola, ik had graag wat meer cola gehad maar we hadden het winkeltje naast de camping van zijn hele voorraad afgeholpen.
Wil begeleide ons de 80 km tot de plek waar de piste begon, zelf kon hij niet mee omdat hij een gewone personenauto reed .
Samen met Marcel zal hij de normale weg naar Atar nemen, over 3 dagen hopen we hen te treffen in de camping Bab- Sahara.
Na dat we wat lucht uit de banden gelaten hebben starten we bij een klein dorpje langs de ijzerertsspoorlijn de langste trein ter wereld rijdt hier, 2,3 km lang. Deze spoorlijn blijven we de komende 3 dagen volgen, zolang als we hem zien weten we dat we op de goede weg zitten.
Marcel had ons nog mee gegeven dat de eerste 20 km. erg zwaar zouden zijn, had hij het even flink mis!! Het was een peulenschilletje de hele 1e dag.
We schoten goed op , de piste is erg wisselend, rotswoestijn,wasbordpiste en los zand. Op de harde stukken maken we flink vaart om dan vervolgens door het zand scheuren, geweldig !!af en toe voel je de auto onder je glijden, ruimte genoeg dus lekker laten glijden. Magreet beschreef dit als rijden door custardpudding. Ik merk dat de auto toch nog te zwaar geladen is want af en toe voel ik dat de bodem de grond raakt. Oppassen dus vooral op de stukken rotswoestijn.
We stoppen op een hard stuk om wat fotos te maken ook als we een van de spaarzame boompjes tegenkomen die op een hard stuk grond staan stoppen we om wat hout voor het kampvuur van vanavond te verzamelen.
Het is ontzettend heet en het water mindert snel, om 17.00 uur zoeken we een plek om onze tenten op te zetten, we hebben hier niet te lang voor want het is vlug donker en we willen ook nog koken. Ik zie een gekko, hij valt bijna niet op in het zand, de vele dikke zwarte torren des te meer.
Als we gaan eten is het al donker, veel wordt er niet gegeten, niet omdat het niet lekker is maar het is te warm om te eten.
Terwijl we bij het kampvuur zitten en van de mooie sterrenhemel genieten, haal ik enkele blikjes bier uit de auto, bah warm bier na enkele slokken heb ik er genoeg van, de mannen schijnt het niet te deren en drinken het lekker op.
De maan komt hier pas op als het al een hele tijd donker is, dat maakt dat je heel veel sterren ziet, elke 10 minuten kun je wel een vallende ster zien , dit is fantastisch om mee te maken.
Daar we morgen weer op tijd willen opstaan kruip ik vroeg mijn tent in, ik word even wakker als de trein langs komt of er een Toyota voorbij scheurt, de lokale bevolking kent hier de weg schijnbaar zo goed dat ze zelfs in het donker rijden, als wij dit deden kwamen we gegarandeerd vast te zitten.
de nachten zijn hier beslist niet koud pas tegen de morgen koelt het wat af en waait er een koel briesje.
Ik was al vroeg wakker geworden van het geblaat van de geit, gelukkig hoefde ik niet lang alleen te zitten want ik kreeg gezelschap van Lian die uit de Defender gekropen kwam. Ze had daar vanacht heil gezocht omdat ze niet kon slapen van het gesnurk van haar vader.
Begonnen met het uitladen van de auto, mijn spullen gaan in het busje van marcel, zandplaten/schoppen/tenten en het eten in mijn auto. Vanavond nog even de tank volgooien en drinken inslaan en morgen om 6.00 uur vertrekken naar camping Bab- Sahara in Atar 2½ á 3 dagen door de woestijn.
Om 12.00 was ik klaar met het uit-en inruimen van de auto phhh . Lekker temperatuurtje om in te werken.
Zo nu ff douchen, n lekker kopje cappuccino en dan een middagdutje doen.
Ik heb het dutje maar vergeten want na het douchen was ik weer zo fit als een hoentje, klaar om nog eens door de stad te struinen.
Ik ben opnieuw een foto gaan maken van de edelsmid, die van gisteren was mislukt, het was te donker binnen. Natuurlijk probeerde hij weer geld los te peuteren hiervoor maar hier ben ik niet ingetrapt.
Terug buiten trof ik 2 Gambiaanse jongens, een van hen Muhammed John was vanuit Marokko gedeporteerd, hij had willen oversteken naar Spanje en was hierbij gesnapt.
De andere Ebrima was getrouwd met Haway samen hadden ze een zoontje, Mohammed. Ik werd bij hem thuis uitgenodigd, zijn vrouw Haway bood me meteen water aan en toen ik weigerde ( angst voor diaréé) kwam ze met een fles water, schijnbaar had ze begrepen waarom ik geweigerd had.
Ook kreeg ik nog een maaltijd aangeboden, het ging me toch te ver om dit te aanvaarden. Ebrima had momenteel geen werk en ikbegreep wel dat ze zelf niet elke dag een warme maaltijd konden veroorloven. Ze leefde ergens achteraf in 1 kamer met 2 matrassen op de grond en verder niets, het was er wel schoon enze hadden het ook gezellig proberen te maken door stukken stof tegen de wanden te hangen.
Samen hebben we fotos gekeken, ook ik kreeg nog een foto van kleine Mohammed mee, zouden ze gehoopt hebben dat ik Mohammed financieel zou adopteren?
Muhammed John wilde graag met me mee terug naar Gambia, hij had schijnbaar begrepen dat het beter was met weinig bij zijn familie te zijn dan met niets in een vreemd land. Hij vertelde het geld dat hij gespaard had voor de reis te zijn kwijtgeraakt met het wisselen op de zwarte markt. Na afscheid genomen te hebben van Haway en kleine Mohammed, wilde ik nog enkele Afrikaanse blouses hebben, dit zit nog het lekkerst in deze warmte dus gingen ze met me naar een kleermaker.
Om 18.00 uur zou het klaar zij en brengen de jongens het naar me op de camping.
Om 18.15 uur nog niets van de jongens vernomen, toen ik buiten ging kijken zag ik zitten op de stoep, ze mochten niet binnen van de campinghouder, zelfs nadat ik vertelde dat het vrienden van me waren mochten ze niet met me naar binnen. Volgens de jongens kwam dit omdat ze een donkerder huidskleur hadden dan de Mauritaniërs.
Daar ik toch nog enkele boodschappen wilde doen voor het ontbijt morgenochtend heb ik ze maar mee genomen naar de winkel, vol overgave hielpen ze de spullen te sjouwen, toen ik ze wat wilde geven vroegen ze naar shampoo en tandpasta
Vandaag een iets rustigere start, eerst samen ontbeten en toen op naar de Mauritanische grens, natuurlijk wel nog even de tank en jerrycans volgooien met goedkope diesel. Je merkt nu wel hoeveel belasting wij hierop betalen, een grove berekening zegt me dat dit dichter bij de 200% ligt dan bij de 100%, de boeven!! Tja het zal eens niet mijn kar zijn waar wat mee is, de benzinedop is uit elkaar gevallen en sommige onderdelen zwemmen in de tank, op zoek dus naar een stuk ijzerdraad en na zo'n 15 minuten is alles eruit gevist. Een provisorische afrikaanse benzinedop in elkaar gezet met een stuk handdoek met daarover de dop van een spuitbus.
De formaliteiten verlopen soepel bij de Marokkaanse grenspost, via een stuk ruw en zanderig niemandsland op naar het douanehutje in Mauritanië.
Natuurlijk zat ik als eerste vast in het zand, de mannen sprongen meteen uit hun auto om te duwen en tips te geven. Toen was Marcel met de bus aan de beurt gevolgd door Wil in zijn Peugeot, beiden werden door Menno met de Defender losgetrokken. Het douanehutje is echt maar een hutje van wat palen en golfplaat, wat ze precies wilde ik weet het niet, Marcel regelde alles . Na 1½ uur konden we verder om 200 meter verderop weer te stoppen bij het politiehutje bestaande uit ongeveer dezelfde bouwmaterialen. Na 'n ½ uurtje op na het 200 meter verder gelegen 3e hutje vraag me niet waar die voor was??? geen idee! weer ½ uurtje later op weg naar Nouadhibou. Het eerste bord waar we langs gingen waarschuwde om niet van de weg te gaan, het was een getekent bord met een man dan BOEM en daar stond dezelfde man met nog maar 1 been.
De neiging om eens naast de weg door het zand te jakkeren hebben goed onder controle gehouden.
Om 16.00uur arriveerden we in Nouadhibou, grandioos al de oude autos die je ziet waarvan veel Renault 4, ze zijn allen gedeukt, gekreukt en sommige hebben zelfs hier en daar nog een spatje verf erop, vergeleken met deze wagens rij ik in een Roll Royce.
Midden in het centrum naar een camping gereden, als 1e een verzekering afgesloten dan 1 uurtje gerust op een matras buiten onder de nomadentent. Hierna de winkeltjes afgeschuimd. Nog 2 broeken en blouses ( Afrikaanse pakjes) gekocht, mouwen en pijpen laten inkorten en dat alles voor 5500 UM wat neerkomt op ± 16 Euro.
In een lokaal restaurantje gegeten voor minder dan 1 euro, tijdens het eten hoorde ik dat de eigenaar uit Gambia kwam, eindelijk kon ik ook eens wat meer zeggen dan bonjour en merci. We hebben leuk zitten kletsen, hij blijkt niet ver van het dorp van Kebba te wonen en gaf ons het telefoonnummer van zijn zus, hij hoopt ons daar einde oktober te ontmoeten , hij gaat dan terug naar Gambia om de viering van het einde van de Ramadan thuis door te brengen.
De vriendelijke jongen uit de shop naast de camping had ik gevraagd waar ik een benzinedop kon uithalen, hij bood meteen aan om dit voor me te doen, dus na het eten bij hem langs gegaan, helaas niets te vinden de noodoplossing blijft dus nog even zitten.
Terug op onze kamer komt er een flinke dikke tor of kakkerlak binnengevlogen, voor de zekerheid het muskietennet maar uit de auto gehaald.
Ik heb even moeten navragen welke dag het is, ikben helemaal gedesoriënteerd in tijd , heerlijk !! Ik zal het nu maar bijhouden op mijn notities, anders krijgen jullie de verhalen door elkaar en dat kan toch niet.
Vandaag zijn we om 7.00 uur vertrokken voor de monster etappe naar Dakhan ± 70km voor de Mauritanische grens. Gisteren hebben we dat besloten om zodoende 1 dag te besparen diewe waarschijnlijk goed kunnen gebruiken voor de route door de woestijn.
Onderweg is niet veel te zien, eindeloos gebied dat wel iets weg heeft van de prairie zoals je die in cowboyfilms ziet. We zouden onderweg eten, zo nu en dan passeren we een dorpje maar niets eetbaars te vinden v.w. de Ramadan, uiteindelijk in een rustig stadje weet een jongen ons naar een winkeltje te loodsen die nog 4 stokbroden had, zelf hadden we nog jam en smeerkaasjes over van ons vorige picknick. Buiten het dorp streken we neer om te eten.
We hadden nauwelijks de spullen uitgehaald of de vliegen hadden ons ontdekt, waarschijnlijk waren ze afkomstig van de dode hond die een stukje terug langs de weg lag. We waren echter zo hongerig dat we ons er niet veel van aan trokken. Na het eten trapten de mannen nog een balletje langs de weg, en dan hup weer de auto in, alle ramen open, de ventilatoren aan en om ons heen slaan om de ± 200 vliegen die de auto gekaapt hadden te verjagen.
Om 13.00 uur dreigde ik achter het stuur in slaap te vallen en heb het stuur aan Jos overgegeven en ben achter in de defender gekropen om een dutje te doen. Toen ik wakker werd stond de auto stil en kon ik nog net een kudde dromedarissen zien oversteken.
Op de plaats van bestemming aangekomen hebben we samen nog een glaasje wijn gedronken, wel discreet natuurlijk om geen aanstoot te geven
Gisterenmiddag gearriveerd met gemixte gevoelens, blij om weer in mijn eigen huisje te zijn, bij mijn kinderen, vrienden en kennissen, maar toch ook wel wat heimwee naar de compound van Kebbas familie waar het leven zo eenvoudig was en ik me zo welkom gevoeld heb. Na de drukte die er altijd in de compound is valt me de stilte thuis wel wat op mijn nek, mijn vrienden reageerde maar lauw op mijn telefoontje dat ik er weer was.
Terwijl ik savonds aan de pc zat om een mail van Ndongo (ontmoet in Mauritanie) te beantwoorde, hoorde ik geklop aan mijn deur, wat bleek ze stonden voor de deur met bier/wijn en wat lekkers te smullen, ze hadden bewust zo lauw gereageerd om me te verrassen de rotzaken!!#@
Terwijl ik honderduit aan het vertellen was merkte ik dat ik best weer terugwilde, hopelijk kan ik ze zo enthousiast maken dat ze nog eens meegaan.
Fotos hebben we nog niet bekeken, ik kreeg ze niet op mijn pc geladen, Kris zet ze voor me op cd, zodra dit gebeurt is zal ik mijn verhalen op het blog zetten. Ondertussen kunnen jullie al Willems verslag lezen op zijn webside : http://www.banjul.nl/
Ja hoor ik leef nog, lang niets van me laten horen, omdat er of geen internethut in de buurt was of ik te moe was om er heen te gaan. Afgelopen vrijdag rond 16.00 uur zijn we in Gambia aangekomen, ben druk geweest met van alles en nog wat.zaterdag Kebba leren kennen en samen naar de compound gereden om kennis te maken met zijn familie, hier de spullen uit de auto geladen. Ik ben nu in een ander internethutje proberen iets op de site te zetten, het ging hééééél erg langzaam, toen viel de stroom uit en alles foetsie, hopelijk lukt het nu wel. Heel leuk om al de berichtjes in het gastenboek te lezen. Ik heb besloten om de 15 november terug te vliegen. en wel om de volgende redenen: Ten 1e het budget,ten 2e ik ben de warmte moe, dit had ik zelf nooit verwacht maar hier ga je nog zweten van het drinken van wateren last but not least, ik mis jullie allemaal. Bij thuiskomst heb ik dan lekker nog wat vrij en kan op mijn gemak elke dag een stukje op de site zetten, ik heb alles braaf genoteerd. Jongens en meisjes, ik ga jullie verlaten voor hier ook de stroom uitvalt en ik alles kwijt ben.
heeeeeel veeeeeeeel groetjes en kusjes mam, oma, tiny
Langzaam verandert het landschap in meer zandduinen.
Net aangekomen en natuurlijk meteen getankt, in dit belastingvrije gebied kost de diesel ongeveer 50 eurocent. De reden waarom men hier geen belasting hoeft te betalen is gelegen in het feit dat men graag meer bewoners hier naar toe wilt lokken.
We hebben een stop gemaakt bij een meer waar de flamingos bivakkeren aleen moesten we hiervoor nog een flink stuk door de zandduinen lopen.
Ik ben lekker op een afstand van de rust blijven genieten maar Magreet heeft door de zandduinen gebaggerd naar het meer.
De jongeren hadden hun snowboard uitgehaald en gleden van de duinen. Ik moet er niet aan denken straks door zon duinen te rijden, het lopen erin was al zeer zwaar.
Vanavond de mannen maar wat tips vragen hoe te handelen in zulk gebied.
Op weg naar La'yuon nog enkele scheepswrakken gezien die zich vastgelopen hadden. Een stop in Farfaya om te eten, toen ik uit de auto stapte kwam er meteen een man die geestelijk gehandicapt was naar me toe en wilde wat hebben, het was erg warm en de hoed die ik van Anique gekregen had lag binnen handbereik dus deze aan hem gegeven. Tijdens de maaltijd is hij met zijn hoed op bij ons in de buurt blijven staan.
Nog even in het kleine haventje gekeken mooi al die kleine fel gekleurde visserboten. Hierna op naar het hotel in Layuon. Ditmaal een mooie kamer zonder kakkerlakken.
Morgen een flinke ruk, tot vlak bij de grens van Mauritanië.
Dan splitsen onze wegen zich en gaan wij met de 4x4 drie dagen door de woestijn.
Waardoor jullie een tijdje niets van ons kunnen vernemen. ( Barbara ik zal voldoende drinken meenemen en zorgen dat ik bij de andere blijf zodat ik niet van de dorst omkom en je bewijzen dat dromen bedrog zijn)
8 uur vertrokken naar Tan Tan. Onderweg zouden we ontbijten, echter nergens een restaurant te vinden, dorp na dorp. Uiteindelijk in een winkeltje brood jam en cola gekocht en vanwege de ramedan deze achteraf ergens gegeten.
De groep ging een lange (vermoeiende) klim maken naar een klein bergdorp, waar alleen een oude wandtekening in de bergen te bezichtigen viel. Ik besloot bij de autos achter te blijven om zo wat te kunnen uitrusten en op de auto's te passen.
Meteen alle dorpskinderen om me heen, wat pennen uitgedeeld. Had ik het maar nooit gedaan, de kinderen hebben de hele tijd om me heen gehangen en bleven om meer vragen. Zelfs op eens goed Hollands uitschelden mocht niet baten. Ik heb nu wel ondervonden dat het beter is pas wat te geven als je al startklaar in de auto zit. Ik was blij toen de andere terugkwamen en de kinderen hun aandacht op hen richten.
Rest van de reis prima verlopen nu is het 22u30 en ik verlang naar bed. Ik denk dat ik bij terugkomst aan vakantie toe ben !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Wie kan mij helpen? Heeft u thuis nog iets liggen dat u kunt missen ? Ik heb nog voldoende ruimte over om wat van onze overvloed naar The Gambia te brengen.
Voor mijn reis ben ik nog op zoek naar enkele jerycans, spanriemen,potkrik,roofrack, onderdelen van motor (diesel)RR 2500TD bj.'90
Voor de Gambiaanse mannen (laat ze maar werken die mannen) oud handgereedschap.
Voor de Gambiaanse vrouwen iets om zich eens lekker te verwennen, zeep. shampoo's, parfum e.d.
Voor de kinderen: rugzakjes, schriften, pennen en ander schrijfmateriaal, wat om te spelen is natuurlijk ook heel fijn, maar dan liever geen knuffels maar ballen, geen elektrisch speelgoed maar blokken, ballonnen, bellenblaas enz.
Voor het ziekenhuiste veel om op te noemen, van bedpannnen tot chirurgisch materiaal, van computers tot generators, op verzoek stuur ik u graag een lijst toe.
