Gisterenmiddag gearriveerd met gemixte gevoelens, blij om weer in mijn eigen huisje te zijn, bij mijn kinderen, vrienden en kennissen, maar toch ook wel wat heimwee naar de compound van Kebba’s familie waar het leven zo eenvoudig was en ik me zo welkom gevoeld heb. Na de drukte die er altijd in de compound is valt me de stilte thuis wel wat op mijn nek, mijn vrienden reageerde maar lauw op mijn telefoontje dat ik er weer was.

Terwijl ik s’avonds aan de pc zat om een mail van Ndongo (ontmoet in Mauritanie) te beantwoorde, hoorde ik geklop aan mijn deur, wat bleek ze stonden voor de deur met bier/wijn en wat lekkers te smullen, ze hadden bewust zo lauw gereageerd om me te verrassen de rotzaken!!#@

Terwijl ik honderduit aan het vertellen was merkte ik dat ik best weer terugwilde, hopelijk kan ik ze zo enthousiast maken dat ze nog eens meegaan.

Foto’s hebben we nog niet bekeken, ik kreeg ze niet op mijn pc geladen, Kris zet ze voor me op cd, zodra dit gebeurt is zal ik mijn verhalen op het blog zetten. Ondertussen kunnen jullie al Willems verslag lezen op zijn webside :
http://www.banjul.nl/

17-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Ik heb even moeten navragen welke dag het is, ik  ben helemaal gedesoriënteerd in tijd , heerlijk !!
Ik zal het nu maar bijhouden op mijn notities, anders krijgen jullie de verhalen door elkaar en dat kan toch niet.

Vandaag zijn we om 7.00 uur vertrokken voor de monster etappe naar Dakhan ± 70km voor de Mauritanische grens. Gisteren hebben we dat besloten om zodoende 1 dag te besparen die  we waarschijnlijk goed kunnen gebruiken voor de route door de woestijn.

Onderweg is niet veel te zien, eindeloos gebied dat wel iets weg heeft van de prairie zoals je die in cowboy’films ziet. We zouden onderweg eten, zo nu en dan passeren we een dorpje maar niets eetbaars te vinden v.w. de Ramadan, uiteindelijk in een rustig stadje weet een jongen ons naar een winkeltje te loodsen die nog 4 stokbroden had, zelf hadden we nog jam en smeerkaasjes over van ons vorige picknick. Buiten het dorp streken we neer om te eten.

We hadden nauwelijks de spullen uitgehaald of de vliegen hadden ons ontdekt, waarschijnlijk waren ze afkomstig van de dode hond die een stukje terug langs de weg lag. We waren echter zo hongerig dat we ons er niet veel van aan trokken.
Na het eten trapten de mannen nog een balletje langs de weg, en dan hup weer de auto in, alle ramen open, de ventilatoren aan en om ons heen slaan om de ± 200 vliegen die de auto gekaapt hadden te verjagen.

Om 13.00 uur dreigde ik achter het stuur in slaap te vallen en heb het stuur aan Jos overgegeven en ben achter in de defender gekropen om een dutje te doen.
Toen ik wakker werd stond de auto stil en kon ik nog net een kudde dromedarissen zien oversteken.

Op de plaats van bestemming aangekomen hebben we samen nog een glaasje wijn gedronken, wel discreet natuurlijk om geen aanstoot te geven

18-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Vandaag een iets rustigere start, eerst samen ontbeten en toen op naar de Mauritanische grens, natuurlijk wel nog even de tank en jerrycans volgooien met goedkope diesel. Je merkt nu wel hoeveel belasting wij hierop betalen, een grove berekening zegt me dat dit dichter bij de 200% ligt dan bij de 100%, de boeven!!
Tja het zal eens niet mijn kar zijn waar wat mee is, de benzinedop is uit elkaar gevallen en sommige onderdelen zwemmen in de tank, op zoek dus naar een stuk ijzerdraad en na zo'n 15 minuten is alles eruit gevist.
Een provisorische afrikaanse benzinedop in elkaar gezet met een stuk handdoek met daarover de dop van een spuitbus.

De formaliteiten verlopen soepel bij de Marokkaanse grenspost,  via een stuk ruw en zanderig niemandsland op naar het douanehutje in Mauritanië.

Natuurlijk zat ik als eerste vast in het zand, de mannen sprongen meteen uit hun auto om te duwen en tips te geven. Toen was Marcel met de bus aan de beurt gevolgd door Wil in zijn Peugeot, beiden werden door Menno met de Defender losgetrokken.
Het douanehutje is echt maar een hutje van wat palen en golfplaat, wat ze precies wilde ik weet het niet, Marcel regelde alles .
Na 1½ uur konden we verder om 200 meter verderop weer te stoppen bij het politiehutje bestaande uit ongeveer dezelfde bouwmaterialen. Na 'n ½ uurtje  op na het 200 meter verder gelegen 3e hutje vraag me niet waar die voor was??? geen idee! weer ½ uurtje later op weg naar Nouadhibou.
Het eerste bord waar we langs gingen waarschuwde om niet van de weg te gaan, het was een getekent bord met een man dan BOEM en daar stond dezelfde man met nog maar 1 been.  

De neiging om eens naast de weg door het zand te jakkeren hebben goed onder controle gehouden.

Om 16.00uur arriveerden we in Nouadhibou, grandioos al de oude auto’s die je ziet waarvan veel Renault 4, ze zijn allen gedeukt, gekreukt en sommige hebben zelfs hier en daar nog een spatje verf erop, vergeleken met deze wagens rij ik in een Roll Royce.

Midden in het centrum naar een camping gereden, als 1^e een verzekering afgesloten dan 1 uurtje gerust op een matras buiten onder de nomadentent. Hierna de winkeltjes afgeschuimd. Nog 2 broeken en blouses ( Afrikaanse pakjes) gekocht, mouwen en pijpen laten inkorten en dat alles voor 5500 UM wat neerkomt op ± 16 Euro.

In een lokaal restaurantje gegeten voor minder dan 1 euro, tijdens het eten hoorde ik dat de eigenaar uit Gambia kwam, eindelijk kon ik ook eens wat meer zeggen dan bonjour en merci. We hebben leuk zitten kletsen, hij blijkt niet ver van het dorp van Kebba te wonen en gaf ons het telefoonnummer van zijn zus, hij hoopt ons daar einde oktober te ontmoeten , hij gaat dan terug naar Gambia om de viering van het einde van de Ramadan thuis door te brengen.

De vriendelijke jongen uit de shop naast de camping had ik gevraagd waar ik een benzinedop kon uithalen, hij bood meteen aan om dit voor me te doen, dus na het eten bij hem langs gegaan, helaas niets te vinden de noodoplossing blijft dus nog even zitten.

Terug op onze kamer komt er een  flinke dikke tor of kakkerlak binnengevlogen, voor de zekerheid het muskietennet maar uit de auto gehaald.

19-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Vandaag een rustdag( hoop ik).

Ik was al vroeg wakker geworden van het geblaat van de geit, gelukkig hoefde ik niet lang alleen te zitten want ik kreeg gezelschap van Lian die uit de Defender gekropen kwam. Ze had daar vanacht heil gezocht omdat ze niet kon slapen van het gesnurk van haar vader.

Begonnen met het uitladen van de auto, mijn spullen gaan in het busje van marcel, zandplaten/schoppen/tenten en het eten in mijn auto. Vanavond nog even de tank volgooien en drinken inslaan en morgen om 6.00 uur vertrekken naar camping Bab- Sahara in Atar 2½ á 3 dagen door de woestijn.

Om 12.00 was ik klaar met het uit-en inruimen van de auto phhh………. Lekker temperatuurtje om in te werken.

Zo nu ff douchen, ’n lekker kopje cappuccino en dan een middagdutje doen.

Ik heb het dutje maar vergeten want na het douchen was ik weer zo fit als een hoentje, klaar om nog eens door de stad te struinen.

Ik ben opnieuw een foto gaan maken van de edelsmid, die van gisteren was mislukt, het was te donker binnen. Natuurlijk probeerde hij weer geld los te peuteren hiervoor maar hier ben ik niet ingetrapt.

Terug buiten trof ik 2 Gambiaanse jongens, een van hen Muhammed John was vanuit Marokko gedeporteerd, hij had willen oversteken naar Spanje en was hierbij gesnapt.

De andere Ebrima was getrouwd met Haway samen hadden ze een zoontje, Mohammed. Ik werd bij hem thuis uitgenodigd, zijn vrouw Haway bood me meteen water aan en toen ik weigerde ( angst voor diaréé) kwam ze met een fles water, schijnbaar had ze begrepen waarom ik geweigerd had.

Ook kreeg ik nog een maaltijd aangeboden, het ging me toch te ver om dit te aanvaarden. Ebrima had momenteel geen werk en ik begreep wel dat ze zelf niet elke dag een warme maaltijd konden veroorloven. Ze leefde ergens achteraf in 1 kamer met 2 matrassen op de grond en verder niets, het was er wel schoon en ze hadden het ook gezellig proberen te maken door stukken stof tegen de wanden te hangen.

Samen hebben we foto’s gekeken, ook ik kreeg nog een foto van kleine Mohammed mee, zouden ze gehoopt hebben dat ik Mohammed financieel zou adopteren?

Muhammed John wilde graag met me mee terug naar Gambia, hij had schijnbaar begrepen dat het beter was met weinig bij zijn familie te zijn dan met niets in een vreemd land. Hij vertelde het geld dat hij gespaard had voor de reis te zijn kwijtgeraakt met het wisselen op de zwarte markt.  Na afscheid genomen te hebben van Haway en kleine Mohammed, wilde ik nog enkele Afrikaanse blouses hebben, dit zit nog het lekkerst in deze warmte dus gingen ze met me naar een kleermaker.

Om 18.00 uur zou het klaar zij en brengen de jongens het naar me op de camping.

Om 18.15 uur nog niets van de jongens vernomen, toen ik buiten ging kijken zag ik zitten  op de stoep, ze mochten niet binnen van de campinghouder, zelfs nadat ik vertelde dat het vrienden van me waren mochten ze niet met me naar binnen. Volgens de jongens kwam dit omdat ze een donkerder huidskleur hadden dan de Mauritaniërs.

20-11-2005 om 00:00 geschreven door tiny