EEN ULTIEME & AVONTUURLIJKE IS VAN BELGIE NAAR GAMBIA ik, Tiny van adventure2care nodigt u van harte uit om een wandeling op mijn blog te maken en hoopt dat u met veel plezier mijn ervaringen leest.
Een berichtje in het gastenboek wordt erg op prijs gesteld.
08-08-2005
vervolg Rommelmarkt
Dag 2
Zondag 10 april ging om 5.45 uur mijn wekker af. Nadat ik mijn wekker om de 7 minuten een rotklap verkocht, zijn we dan toch maar om 6.30 uur opgestaan. Om iets voor 8 uur bij Tiny gearriveerd, ons excuserend dat we te laat waren, maar ja die wekkers van tegenwoordig gaan altijd veel te laat af. Tiny dacht er het hare van. Na de boterhammen en de koffie bleken de eerste klanten al voor de deur te staan. De ochtend begon al goed toen twee dames begonnen te ruzieen over een servies, wat zij beiden wilden aanschaffen. Uiteindelijk deden beiden water bij de wijn en gingen zij ieder met een helft van het servies uiteen. Vervolgens kwam er een echtpaar binnen, waarvan de man een grote Elvis-fan bleek te zijn. Nu beschikt Tiny over een serieus grote Elvis-collectie, dus de beste man begon haast te huilen van geluk toen hij zag wat er te koop stond van zijn idool. Uiteindelijk is hij nog 3 keer teruggekomen in ons winkeltje, waarbij de tranen in zijn ogen stonden. Hij had alles van Elvis wel willen kopen. Gedurende de ochtend werd ons winkeltje druk bezocht en werd er best veel verkocht. Ook de koffie en heerlijke wafels werden gretig aangekocht. Vanuit Kris zijn Jeep schalde Afrikaanse muziek, wat alles een Afrikaans tintje gaf en mensen vanaf de straat nieuwsgierig naar binnen kwamen lopen. Opvallend was dat het veel mensen aansprak dat de opbrengst van onze verkoop naar een goed doel gaat. Zo was er een meneer die ons winkeltje was rondgelopen en zei: Ik kan hier niets vinden wat mij interesseert, maar ik steun graag jullie doel en prompt stopte hij een aanzienlijk bedrag in onze Farafenni-spaarpot. We werden allemaal even stil.
Een jong meisje kwam informatie vragen over het ziekenhuis in Farafenni. Zij bleek een verpleegkundige in opleiding te zijn en zou graag na haar opleiding een periode vrijwilligerswerk doen in het buitenland. Dus mogelijk dat we haar dit jaar nog treffen in Farafenni.Vrienden en collega´s die op de hoogte waren van onze deelname aan de rommelmarkt, kwamen langs voor koffie en wafels, een donatie en om ons succes te wensen.
Ook vandaag vloog de tijd om en rond een uur of drie merkten we dat het aantal bezoekers wat begon af te nemen. Ook het weer werd minder aangenaam. Het was de gehele dag koud, maar wel droog gebleven tot een uur of vier, toen viel er een flinke plensbui en was het rennen om de resterende kleding en onverpakte goederen in veiligheid te brengen. Nadat de rommelmarkt was geëindigd hebben we met een glas wijn zitten nagenieten. Ook de buurvrouw kwam nog even langs om wat na te kletsen. Het opruimen gebeurde met de franse slag. Tiny d´r roze wangetjes waren door de vermoeidheid veranderd in witte wangetjes. Tijdens de maaltijd die bestond uit frieten met een snack naar keuze heeft Kris het geld zitten tellen. Hoera, we hebben goede zaken gedaan. Ook bij Kris en bij mij begon na het eten de vermoeidheid toe te slaan. Jeroen, de zoon van Tiny, was vrijdag vanuit Eindhoven naar Veldwezelt gekomen om een rustig weekend bij mams door te brengen. Zondagavond was hij tot de conclusie gekomen, dat hij toch beter thuis in Eindhoven bij de poes was gebleven. Jeroen, vraag in het vervolg eerst aan je moeder wat haar plannen voor het weekend zijn. Dit voorkomt teleurstellingen in de toekomst.
Om 20.00 uur afscheid nemen van Tiny en Jeroen. Op weg naar huis, dagdromend van een warm bad en geheel euforisch worden bij het idee je bed in te kruipen.
Het was een vermoeiend, maar vooral een heel erg leuk weekend.
Hier een verslag van de rommelmarkt te Veldwezelt op 10 april j.l..
Natuurlijk was het team van Adventure 2 Care (weliswaar niet voltallig) aanwezig, om zaken te doen voor ons goede doel, te weten, het ziekenhuis in Farafenni (Gambia).
De bijeengeschaarde inboedel die verkocht zou worden, was aanzienlijk qua omvang, maar ook kwalitatief erg interessant voor de kopers, zo bleek achteraf.
Maar laat ik bij het begin beginnen nl de voorbereidingen voor de rommelmarkt.
De taakverdeling werd gemaakt en in de loop van de dagen vooraf wel telkens aangepast, daar het voorbereiden van een rommelmarkt niet iets is wat je moet onderschatten, zo is ons ook gebleken. Natuurlijk wilden we er ook wel een speciaal tintje aangeven, omdat wij onze plannen van de Challenge en het goede doel centraal wilden stellen. Zo kwam Tiny (desertlady) op het idee om koffie met wafels te verkopen aan de mensen die in ons winkeltje aan het struinen waren. Dus Emma ( de andere helft van de desertladies) kreeg de taak om samen met de buurvrouw van Tiny vrijdagnacht wafels te bakken. Ikzelf (Anique van het team home at Loon) had op vrijdagmiddag st. Truiden doorgecrossed voor plastic bekertjes, servetjes en koffiekannen die niet deugden. Op zaterdagmorgen met een stuk van mijn inboedel (tafeltjes, stoeltjes, parasol etc.) bij Tiny thuis gearriveerd. Daar bleek haar huis omgetoverd te zijn tot de winkel van Sinkel. Na wat koffie en nicotine gingen we aan het werk. Gelukkig kwamen de kleinkinderen van Tiny ( Carmen, Luc en Romy) ook een handje helpen met het inpakken van teddyberen en ander speelgoed. Tiny ging met haar dochter Ciska aan de slag met het sorteren van de kleding. Toen dit gedaan was hup, hup, de auto in om boodschappen te doen. Daarna nog drie keer hup, hup, hup de auto in voor de boodschappen die we vergeten waren. En het is ongelooooooflijk hoe snel de tijd vliegt als je druk bezig bent en vooral als je weet dat je nog lang niet klaar bent met alles. Tiny raakte door de drukte en de stress niet alleen de draad kwijt, maar ook haar portemonnee, huis- en autosleutels. Beseffend dat we toch meer hulp nodig hadden, ben ik begonnen met telefoonterreur richting mijn man Kris (de andere helft van het home at Loon-team), die op dat moment verplichtingen elders had. Gelukkig kan hij na 5 jaar huwelijk mijn gemanipuleer nog steeds niet weerstaan en stond mijn zoeteke binnen een uur bij Tiny aan de deur.
Gelukkig, ook Emma kwam nog langs voor de nodige hulp, adviezen en het nuttigen van een pintje of 2,3, . En dit terwijl ze elke 5 minuten zei, dat ze nu toch dringend in bad moest om de volgende morgen gewassen en gestreken op haar werk te verschijnen. De garage van Tiny werd in de loop van de avond omgebouwd tot een echt gezellig antiekwinkeltje. De oprit werd voorzien van Kris zijn kanariegele Jeep en er werden zeilen gespannen voor als het weer ons in de steek zou laten. Vermoeid en een beetje zenuwachtig zijn Kris en ik na een pintje naar huis gegaan. Onderweg babbelend over de volgende dag die zou komen.
Op het terrein van het ziekenhuis wonen de doktoren in een compound, lange rijen barakken alles naar rangen en standen ingedeeld. Het verschil zit hem in de meubels, de hoogste persoon heeft een bankstel de laagste een paar plastic stoelen. In de woning is een douche, toilet, keuken en twee slaapkamers, elektriciteit is er niet, word niet aangeleverd.
Geen water in de leiding, water wordt per ezel in jerrycans aangevoerd. Douchen gebeurt op traditionele wijze via een emmer water en een leeg blikje, dit is ook de manier om het toilet door te spoelen. Het koken kan op gas gebeuren, maar ja waar haal je het geld vandaan om een gasvulling te kopen. Via een generator kun je elec. krijgen, maar waar haal je het geld vandaan om er benzine in te gooien.
De meeste dokters spreken Spaans ze komen uit Cuba, er zijn zowel echtparen als alleenstaande doktoren, ze krijgen een klein salaris en leven dan ook op de Gambiaanse manier. Ze gebruiken savonds een kaarsje als verlichting, tussen de middag als de dames vrij zijn doen ze hun was. Koken ze zelf dan moeten ze ook nog snel even naar het dichtstbijzijnde winkeltje om de boodschappen te doen en hun tapalappa (brood) kopen We zijn drie dagen gebleven, het gastenverblijf waar ook geen water en elektrisch is was vol, een andere optie was een ziekenkamer in het ziekenhuis. Binta raadde ons dit af, dus zijn we gezellig bij haar thuis gebleven. Het zo warm snachts, het zweet liep met stralen van ons lichaam af. Ik ben dan ook de volgende dag allereerst naar Farafennie gelopen en op bierjacht gegaan. Nergens bier te krijgen. Tot ik op het idee kwam om Eddy`s Hotel te gaan, ik was daar n.l al eens geweest en ja hoor Eddy had BIERRRRRRRRRRRRRR. Het bier, ½ liters kwam uit Senegal.
Als men even tijd had zat iedereen onder de mangoboom te kletsen, het had wel wat vooral onder de sterren hemel. Heel gezellig en je leert iedereen goed kennen.
Door een paar heren werden we in het ziekenhuis ontvangen, we mochten overal kijken, de apotheek, de administratie kantoren, de kinderafdeling, de kraam afdeling, de mannen en vrouwen afdeling, de oogspecialist, noem maar op wat er zoal in een ziekenhuis is, het laboratorium voor bloedonderzoek, zelf het mortuarium. We hebben ook de bakkerij gezien en het restaurant, maar daar is niet veel te doen want dat kost geld.
Ook is er is een gebouw waar de geïsoleerde patiënten liggen, met open TBC en Aids.
Door de mensen die in het ziekenhuis werkte werd ik meteen gevraagd wanneer ik eens een maandje kwam meedraaien· Niet te vergelijken met onze ziekenhuizen. Er is van alles tekort, verbandmiddelen en apparatuur, lakens en handdoeken, er worden oude lappen gebruikt om de patiënten mee te wassen en drogen.
Dan praat ik nog niet eens over de hygiëne, alleen daarvoor kan je al een maandje blijven om eens een kamer uit te soppen, zeker in de kraamafdeling, het is daar lopende band werk, de ene is nog niet van dat rubber zeil af of de ander ligt er al weer op.
Bevallen doe je even onder je kabaja vandaan, terwijl de familie buiten wacht, daar word je niet voor uitgekleed.
Op een avond liepen we over het terrein en zagen allemaal mensen onder de patio liggen, mijn man vroeg of dat familie leden waren die er kookte voor de patiënten, nee zei Binta dit zijn de patiënten zelf, het is te heet binnen, men lag gewoon op het beton.
In het regen seizoen ligt alles vol, ook de gangen en daar buiten, dan is er veel malaria en sterven er veel mensen. De behandeling bestaat uit een overdosis malaria pillen en dan maar afwachten of je er door heen komt. De moeders of familieleden zitten dan bij de patiënt en verzorgen hem, dit doen de zusters niet, die houden het alleen maar in de gaten. Ook kookt de familie, want het is te duur om van het ziekenhuis te kopen. De meeste patiënten worden aangevoerd door een ezeltje met een kar er achter, van heinde en verre komen de mensen, vaak zijn ze doodziek. Ben je nog in staat om op eigen kracht naar het ziekenhuis te gaan, sta je uren in de rij alvorens je aan de beurt bent. Je moet je in laten schrijven en dat kost 5 Dalasi, daarna ga je naar het kamertje waar je moet wezen voor de dokter. En dan maar hopen dat die dokter je goed verstaat, want niet alle dokters spreken engels. Je krijgt standaard mee, 4 tot 6 Ibubrufen en voor je kwaal een recept voor de apotheek
In de apotheek moet je betalen en dat geld is er dus niet, dus wat gebeurd er,de mensen lopen de apotheek voorbij, de paar pilletjes die ze gekregen hebben daar doen ze het mee. No Money dat is de reden waarom je mensen ziet sterven aan kwalen waar je hier gewoon van geneest. Heb je geld voor drie injecties als je malaria hebt dan redt je het. Maar heb je geen geld en ze geven je een stoot malaria tabletten moet je geluk hebben als je er door komt.
Zo zit het leven in een derde wereld in elkaar. We hebben lief en leed samen gedeeld. Beste mensen als jullie ooit een keer in The Gambia mogen komen probeer dan een beetje te helpen, niet in het toeristen gebied maar daar buiten, daar is het echte Gambia.
Toen ik alweer voor het 6e jaar naar Gambia ging kwam ik via een Familie in Tujereng in contact met Binta de zus van Kebba.
Binta is getrouwd met de anesthesist en tevens de manager van het ziekenhuis te Farafennie. Telkens als ik op bezoek kwam, vroeg Binta , Dikkie wanneer kom je ons nou eens in het ziekenhuis bezoeken. De laatste keer dat ik Binta ontmoette was in Tujereng, op een feest ter ere van de naamdag van hun eerstgeboren zoon. De baby was al 5 maanden oud, men had speciaal gewacht had tot ik over kwam.. De Naamdag Ceremonie was een mooie dag met veel mensen, ook uit het ziekenhuis.
Die avond voor ik naar mijn hotel terug ging, beloofde ik Binta "als ik weer terug kom dan bezoek ik je in het ziekenhuis."
De volgende keer was in mei 2005 en Binta was in haar geboorte dorp Tujereng. We spraken af hoe we de reis zouden plannen. We zouden in Barra door een Ambulance opgehaald worden Om in Barra te komen moesten we eerst per boot over varen vanuit Banjul. Een hele belevenis, honderden mensen en tevens vrachtverkeer, de wachttijd voor een vrachtwagen bedraagt soms 3 dagen . We kochten een kaartje voor 5 Dalasi per persoon , we waren met 5 personen, mijn man en ik, Kebba, de broer van Binta en de baby kleine Kebba. De veerboot is een oude boot die geschonken is door Nederland, vroeger vaarde deze van Den -Helder naar Texel. We hadden een goede maar levensgevaarlijke overtocht, teveel mensen en vrachtwagens toch hebben genoten. Heel leuk om te zien waren de dolfijnen die langszij zwommen, hele scholen waren het.
Aangekomen in Barra, was het wachten op de ambulance uit Farafennie, die kwam na een half uur wachten, ze hadden pech gehad onderweg, de motor was niet goed en ze moesten nog even naar de garage om de motor te laten nakijken. Ook vervoerde ze nog een lijk, iemand die was gestorven aan een hartinfarct en naar Banjul in de koeling moest alvorens naar Zuid-Afrika overgevlogen te worden. We keken elkaar eens aan en dachten " hier zitten we de eerste 5 uur nog" we besloten een taxi te nemen. . We gingen op zoek naar een redelijk goede auto waar wij save mee naar Farafennie konden rijden. Er bestaat ook de mogelijkheid om met een bushtaxi te gaan, maar dit is niet aan te raden, de taxis storten onderweg vaak door hun assen. 1500 Dalasi was de prijs die we voor een privé auto afmaakte. De eerste 35 kilometer was geasfalteerd en verliep de reis voorspoedig maar toen begon de ellende, om de kuilen te vermijden gingen we zigzaggend over de zandweg Na drie uur schudden en stof happen arriveerde we bij het ziekenhuis.
Al surfend op het net kwam ik uit bij Marius, een journalist van de Leeuwarder Courant,afrikareiziger sinds 1985. Gelukkig kon ik me nog aanmelden voor de reis op 8 oktober. Ik kon kiezen uit 2 typen reizen, via de kustroute met een klein stuk woestijn of de langere route, waar je alleen met een 4x4 kunt komen en met een flink stuk woestijn . Wel, daar ik niet elk jaar een dergelijk reis maak besloot het dan maar meteen ook goed te doen. De reis gaat door Europa, Marokko, Mauritanië, Mali, Senegal om tenslotte uit te komen Banjul, Gambia.
Daar verlaat ik de groep en reis door naar het ziekenhuis om enkele dagen vrijwilligerswerk te verrichten. Een bezoek aan enkele scholen staat ook gepland, velen hebben dit al gesponsord met schrijfmateriaal, namens de kinderen dank hiervoor! Natuurlijk heb ik nog héél veel plek over ..dus wil je ook wat bijdragen aarzel niet en mail me! Je kunt er zeker van zijn dat het op de juiste plek komt.
Hopelijk heb ik nog tijd over heb om het land te bezichtigen,lukt dat niet, wel dan hoop ik dat ik net als velen voor mij het Gambiavirus te pakken krijg. Dan komen de bezichtigen wel de volgende keer.
1. Door de voorbereidingen was ik al zo betrokken bij het doel dat ik dit niet zo maar wilde opgeven.
2. We hadden via een rommelmarkt reeds een geldbedrag opgehaald, wat op de plaats van bestemming moest komen.
3. Het leek me niet erg opbeurend om in de herfst 6 weken binnen te zitten en de regen te horen neer kletteren. Gelukkig kon mijn vakantie verzet worden, helaas niet voor mijn bijrijdster.
Elk nadeel heeft echter ook zijn voordeel zo ook in dit geval.
Daar ik alleen reis heb ik ruimte over en kan dus veel meenemen
Gegroeid uit het idee om samen met collega's van België naar Dakar ( (Gambia) te rijden, onze auto te verkopen en de opbrengst aan een goed doel te schenken. We wilden een kleinschalig project ondersteunen dat we zelf konden bezoeken ¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ Ons doel vonden we bij stichting hand to hand. het AFPRC-ziekenhuis in Farafenni, Gambia Door allerlei nare omstandigheden zowel economisch als privé viel ons plan in het water en waren we gedwongen te stoppen met ons initiatief.
¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨ In een andere vorm besloot ik om alleen door te gaan. ¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨
"Home at Loon "team, "Heur"team en Emma" van "The Desert Ladys" Ik hoop dat enkele van jullie nog in de gelegenheid zijn om in november voor een korte vakantie naar The Gambia te komen. ¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨
Iedereen die me tijdens mijn reis gevolgd heeft wil ik bedanken voor de leuke berichtjes in mijn gastenboek en ik wil jullie allen graag uitnodigen om nog eens met me mee te reizen
Iedereen die hier voor de 1e keer komt nodig ik uit om verder te lezen en als je het aan het einde nog niet moe bent zie ik je zeker terug bij 2Care and 4Fun
Wie kan mij helpen? Heeft u thuis nog iets liggen dat u kunt missen ? Ik heb nog voldoende ruimte over om wat van onze overvloed naar The Gambia te brengen.
Voor mijn reis ben ik nog op zoek naar enkele jerycans, spanriemen,potkrik,roofrack, onderdelen van motor (diesel)RR 2500TD bj.'90
Voor de Gambiaanse mannen (laat ze maar werken die mannen) oud handgereedschap.
Voor de Gambiaanse vrouwen iets om zich eens lekker te verwennen, zeep. shampoo's, parfum e.d.
Voor de kinderen: rugzakjes, schriften, pennen en ander schrijfmateriaal, wat om te spelen is natuurlijk ook heel fijn, maar dan liever geen knuffels maar ballen, geen elektrisch speelgoed maar blokken, ballonnen, bellenblaas enz.
Voor het ziekenhuiste veel om op te noemen, van bedpannnen tot chirurgisch materiaal, van computers tot generators, op verzoek stuur ik u graag een lijst toe.
