Touchscreen Een touchscreen (ook wel aanraakscherm genoemd) is een beeldscherm dat ook als invoerapparaat voor een computer of embedded system (zoals een smartphone of tablet) kan worden gebruikt door het scherm aan te raken met je vinger of een speciale pen. Het allereerste touchscreen werd in de jaren 70 ontwikkeld in CERN omdat de machines te complex werden met de vele knoppen die nodig waren voor de verschillende functies.
Afgezien van de specifieke techniek van het scherm is voor het interpreteren van de aanraking software nodig. Deze is complexer dan het stuurprogramma voor een toetsenbord. Zo moeten:
 toevallige aanrakingen worden weggefilterd,  het aangeraakte gebied, dat sterk in grootte kan variëren, vergeleken worden met de virtuele toetsen,  korte onderbrekingen in de aanraking moeten geduid worden als toeval dan wel als "dubbeltik"  et cetera.
Er is geen aanwijsapparaat of toetsenbord nodig. Ook als er wel een toetsenbord aanwezig is dan is de koppeling tussen een plaats op het scherm die men aanraakt en dezelfde plaats op het scherm die een optie aangeeft directer dan een aanwijzing zoals "voor X toets Y".
Vergeleken met een toetsenbord specifiek voor een bepaalde toepassing (met toetsen voor opties) is het softwarematig aangeven van opties flexibeler, en kunnen er meer opties worden ingebouwd (vergelijk voor een kaartautomaat voor treinkaartjes het hebben van een toets per station, met het oproepen van stationsnamen op het scherm).
Ook het scrollen van teksten en plattegronden door een vinger over het scherm te bewegen is een intuïtieve handeling die lijkt op het verschuiven van een vel papier. Vaak is daarbij ingebouwd dat als men de vinger van het scherm haalt inertie en wrijving gesimuleerd worden: het scrollen gaat nog even door, maar komt geleidelijk tot stilstand.
Het invoeren van teksten via het scherm is langzamer dan met een echt toetsenbord. Vooral voor iemand die ervaring heeft met een toetsenbord, is het verschil groot.
Het stuurprogramma heeft tijd nodig om de aanrakingen te interpreteren, het in de gaten houden dat men niet te snel gaat vraagt veel concentratie van de gebruiker.
Een ander probleem is dat de vingers van de gebruiker vaak dikker zijn dan de knoppen op het touchscreen, zodat het lastig is precies op de juiste knop te tikken.
Het touchscreen wordt vaak toegepast op smartphones, tablet-pc's, navigatiesystemen en andere apparaten waar ruimte beperkt is, maar wordt ook gebruikt op grotere schermen.
Het touchscreen wordt ook toegepast in bijvoorbeeld kaartautomaten en in kassa's van cafés en cafetaria's. Het touchscreen is in deze toepassingen praktischer dan bij bijvoorbeeld een supermarkt, waar het assortiment groter is.
Een ander voorbeeld is de toepassing van het touchscreen in een museum om afbeeldingen op te roepen van kunstwerken, objecten, foto’s of andere materialen.
Een van de eerste plaatsen waar in Nederland op grote schaal touchscreens werden ingevoerd, was in het midden van de jaren 80 in de vernieuwde Bibliotheek Rotterdam. De schermen kwamen in de plaats van de papieren catalogus en de schermen gaven een monochroom, groen beeld.
Er zijn verschillende technieken:
1. Capacitief: door de nabijheid van een vinger treedt een verandering van de capaciteit op. 2. Surface Acoustic Wave: onderbreking van geluidsgolven veroorzaakt een "touch". Nadeel: deze schermen zijn lastig waterdicht te krijgen. 3. Optisch: onderbreking van infrarode lichtstralen veroorzaakt een "touch". 4. Resistief: weerstandstechniek, is met meerdere voorwerpen te bedienen. 5. andere methoden gebruiken de mechanische energie (dispersive signal technology), de vervorming van het paneel, het optische beeld van de vinger of het piëzo-elektrische effect. Bij de eerste drie technieken hoeft het scherm, strikt genomen, niet aangeraakt te worden, maar is een bijna-aanraking voldoen

21-06-2018 om 09:28 geschreven door rami

Een printer is een apparaat dat de uitvoer van een computer, scanner of digitale camera afdrukt op (foto)papier. Printers zijn niet meer weg te denken uit het dagelijks leven. Maar hoe deden ze dat duizenden jaren geleden? En hoe is de printer ontstaan? Dat leest u in dit artikel. Printers zijn vandaag nuttige randapparaten voor kantoren, bedrijven en individuen. Ze zijn een van de belangrijkste document & afbeelding afdrukapparaten en is een must voor de goede werking van kantoren. De geschiedenis van printers, begon terug in 3000 v.Chr., toen ronde rolzegels werden gebruikt om af te drukken op een kleitablet. De bewijzen zeggen dat beide, de Egyptenaren en Chinese beschavingen, al met behulp van deze technologie manuscripten en berichten afdrukten. Er zijn duizenden kleitabletten gevonden uit de pre-historische plaatsen van deze landen. Zelfs in verschillende archeologische vindplaatsen van de Mohenjo Daro beschaving, zijn meer dan duizend kleitabletten gevonden, maar wat er geschreven is op deze tabletten is nog onbekend. Afdrukkwaliteit bleef stijgen als de eeuwen voorbij vliegen. In het decennium van 1430-40, werd de drukpers uitgevonden en werden er gedrukt in Duitsland; het was de pers van Gutenberg. Wij zijn de afgelopen eeuw getuige geweest van een afdrukrevolutie, waar de techniek van afdrukken drastisch is veranderd. Talloze high-tech printers en drukpersen werden gelanceerd in de 20e eeuw. Printers werden een essentiëel randaparaat voor kantoren. Dit was de tijd wanneer bedrijven die zich bezig houden met informatietechnologie, zoals HP, Canon, Dell, Kodak, Xerox, etc. zijn ontstaan. Deze bedrijven met hun innovatie gaven een nieuwe draai aan de grafsche industrie. Laat we enkele belangrijke mijlpalen van de geschiedenis van printer opsommen: Prehistorie: Indus-vallei, Egyptische en Chinese beschavingen beginnen met de meest natuulijke printtechnologie. Gutenberg pers: de eerste drukpers ooit, die werd uitgevonden in de 15e eeuw. Er werden vooral boeken en vaktijdschriften gepubliceerd. Het was de eerste grote stap in de geschiedenis van printers. Lithografe werd uitgevonden in 1796.. Het was een techniek waarmee afdrukken konden worden gemaakt op een zacht oppervlak. In het proces van afdrukken werden een paar chemicaliën gebruikt zoals inkt. Fotokopieerapparaten: Deze werden geïntroduceerd in het jaar 196.0, en werden al snel een van de essentials voor kantoren. Het werkte als een vervanging voor de koolstof papers. Thermische Printers: Dit soort printers gebruiken warmte voor het genereren van afdrukken op wit papier. Een paar decennia terug, was het een van de meest gebruikte printers. Laserprinter: De eerste laser printer kwam tot stand in het jaar 196.96. Het werd uitgevonden door de grafsche industrie reus XEROX. Vandaag hebben bijna alle merken hun eigen reeks van laserprinters. Inkjetprinters: De inkjet printing technologie werd ontwikkeld in het decennium van de jaren 19650. Met deze printer, kan een afbeeldingen afgedrukt worden op papier en kunststof platen. En is, na laserprinters, een van de meest gebruikte printers in de wereld. Afdrukken in 3D: Dit is een van de nieuwste technologieën in de grafsche industrie. Met deze printer, kunnen drie dimensionale afbeeldingen en teksten worden afgedrukt.
Bekende producenten van printers zijn onder andere Sharp, Konica Minolta, Kyocera, Samsung, Canon, Epson, HP, Lexmark, Brother Industries, Nashuatec, Océ, Ricoh, Xeikon en Xerox. Men kan printers in categorieën onderbrengen op basis van diverse criteria: drukprocedé, toepassingsbereik, en papierinvoer. Printers voor thuisgebruik zijn vaak geïntegreerd met een scanner. Vaak kan men dan ook het gescande tegelijk afdrukken, zonder dat er een computer nodig is, en het apparaat dus gebruiken als kopieerapparaat. Dit wordt wel een all-in-one printergenoemd. Margrietwielprinters maken, net als moderne typemachines, gebruik van een schijf met daarop alle letters. De ronde schijf waarop aan de buitenkant de letters staan lijkt op een margrietje. Margrietwielprinters zijn nauwelijks meer in gebruik. Afhankelijk van het type printer kon worden gekozen voor een traditioneel inktlint of een eenmalig carbonlint. Bij toepassing van het eerste ging de kwaliteit van de afdruk achteruit naarmate het lint langer in gebruik was. Bij toepassing van het tweede was er altijd een constante kwaliteit, omdat elke positie van het lint maar eenmaal voor de printkop kwam; bovendien was de afdruk iets scherper omdat het carbonlint dunner was.  Goede letters  In staat om doorslagen te maken  Kwaliteit is altijd goed  Traag  Luidruchtig  Eén lettertype per schijf
Ook printers met het letterbolletje van IBM werden gebruikt voor uitvoer op papier. Voor- en nadelen waren gelijk aan die van de letterwielprinter. En ten slotte werd ook wel een telex-apparaat gebruikt voor uitvoer op papier, waarbij de letters op een kleine cilinder stonden. Een regeldrukker bestaat uit een snel draaiende ketting, metalen band of rol waarop alle letters één of meer keren als type (letter in reliëf) voorkomen. De ketting lijkt enigszins op een fietsketting. Op iedere schakel staat een type. Elke letter komt een of twee keer voor. De ketting loopt horizontaal langs het papier. Een metalen band is eigenlijk hetzelfde, maar deze bestaat niet uit schakels. De ketting of band loopt om twee wielen die aan weerszijden van de printeenheid zijn opgesteld. Een rol bevat op iedere printpositie het volledige alfabet. Bestaat het alfabet uit 100 tekens en zijn er 80 printposities, dan bevat de rol 8000 typen. De rol draait om een horizontale as. Achter de ketting, band of rol bevindt zich het inktlint. Dit lint is even breed als het papier en loopt over rollen boven en onder de printeenheid. Achter het inktlint bevindt zich het papier, en daarachter bevindt zich op elke printpositie een hamertje. Het papier beweegt van beneden naar boven door de printeenheid. De ketting, band of rol draait rond. Op het moment dat de juiste letter voorbijkomt, slaat een hamertje het papier naar voren, waardoor de letter via het inktlint een afdruk maakt op het papier. Zijn alle letters van een regel afgedrukt, dan schuift het papier een positie op. De afdruk wordt dus op dezelfde manier gevormd als bij een schrijfmachine, maar het papier wordt tegen de type geslagen in plaats van andersom. Het papier moet dan ook niet te stug zijn.
Afhankelijk van de snelheid van de ketting kan een regeldrukker 5 tot 20 regels per seconde afdrukken. Dit was in de jaren 1960-1980 de snelste manier om grote hoeveelheden tekstuele gegevens op papier te krijgen. Regeldrukkers zijn inmiddels volledig vervangen door industriële laserprinters.  Snel, betrouwbaar en robuust  In staat om doorslagen te maken  Zeer luidruchtig  Slechts één lettertype (een metalen band of ketting kan desgewenst verwisseld worden voor een ander lettertype)  Geen fraai resultaat  Omvangrijk, alleen voor industrieel gebruik
Matrixprinters bouwen de tekst op door met kleine pinnetjes, door een inktlint, op papier te drukken. Op die manier worden teksten, maar ook grafische afbeeldingen op papier gezet. Matrixprinters zijn tegenwoordig nog in gebruik op postkantoren en in bedrijven waar met doordrukpapier wordt gewerkt, bijvoorbeeld aanvoerbrieven bij de Nederlandse bloemenveilingen.  Goedkoop  Kan (monochrome) grafische afbeeldingen afdrukken  Kan zowel op gewoon als kettingpapier afdrukken  Kan doorslagen maken (meestal op kettingpapier)  Vrij traag  Luidruchtig
Thermische printers zetten de tekst op papier door gebruik te maken van hittegevoelig papier. Dit papier bevat chemicaliën die bij verhitting een verbinding aangaan; dit is te zien als een verkleuring op het papier. De verhitting vindt plaats door middel van een printkop. Op deze printkop bevindt zich een aantal punten, vergelijkbaar met een matrixprinter; deze worden verhit. Het papier wordt onder lichte druk langs deze punten geleid. Thermische printers worden voornamelijk gebruikt voor het printen van bonnen. Dit kan op een standaardrol met wit papier of voorbedrukt papier. Tegenwoordig zijn de afdrukken met de thermische printer ook erg snel (tot circa 200 mm/s). Thermische printers zijn in gebruik in (oudere) faxapparaten, kassasystemen, medische systemen, betaalsystemen in restaurants (draagbare en vaste systemen) en lotto-systemen. Ze zijn tevens de standaardprinters voor het bedrukken van toegangskaartjes ofwel tickets. Enkele bekende merken: Boca Systems, Zebra, ToshibaTec.
 Geen toner of inkt nodig, alleen papier.  Zeer stil  Zeer snel  Relatief lange levensduur  Eenvoudig in gebruik
 Temperatuurgevoelige afdrukken die vervagen in de loop der tijd.  Afdrukken die met een thermische printer gemaakt zijn, kunnen niet geplastificeerd worden.  Monochrome afdrukken (geen kleuren).  Speciaal papier wordt gebruikt dat tevens duur is.
Thermische overdrachtsprinters brengen kleurstoffen, in de vorm van een gekleurde was, met behulp van warmte van een reservoir of folie over op papier.  Lichtechte en water- en veegvaste afbeeldingen.  Er kan eenvoudig op andere materialen, zoals folie, afgedrukt worden.  Zeer stil.
 Hoog stroomverbruik in stand-by.  Kleuren vervagen in uv-licht.  Gele kleur wordt snel okerachtig.  Geur van gesmolten was.  Inkt kan worden afgeschraapt / smelt bij lamineren.  Lange opwarmtijd.  Hoge inktkosten na uitschakelen (printhead purge).  Relatief langzaam.  Duur.
De werking van een inkjetprinter is grotendeels hetzelfde als die van matrixprinters, maar in plaats van met naaldjes de tekst op papier te zetten, worden er minuscule inktdruppels op het papier gespoten. Intrinsiek is de inkt niet duur (misschien enkele tientallen euro per liter), maar de fabrikanten van dit type printers voor de consumentenmarkt geven hoge kortingen op de aanschaf van hun printer, en verplichten de gebruikers daarna om de zeer dure inkt(patronen) van hun eigen merk aan te schaffen. Men betaalt in de inkt dus eigenlijk de aanschaf van de printer.  Goedkope printer  Mogelijkheid tot kleuren - iedere moderne inkjetprinter kan kleuren printen  Dure inkt (tot wel duizend euro per liter).  Beperkt watervast  Als de printer weinig wordt gebruikt drogen de inktpatronen uit en/of gaan de spuitmondjes dichtzitten
De fabrikant Canon spreekt van 'Bubblejet printers'.
Een laserprinter maakt gebruik van een fysisch proces waarbij het papier over verschillende rollen geleid wordt, waarbij eerst gedeeltes van een lichtgevoelige drum elektrisch geladen worden met behulp van een pulserende laser die via een snel roterende spiegel (laserprinter) of een ledbalk (ledprinter) de drum bestrijkt. Een fijn zwart (of anders gekleurd, in geval van een kleurenprinter) poeder (toner) wordt aangebracht op de geladen gedeeltes doordat het aangetrokken wordt door het magnetische veld dat op de geladen delen van de drum aanwezig is. Er bestaan twee varianten op dit procedé: zogenaamde zwartschrijvers (zwarte pixels worden geschreven op de drum) en witschrijvers (witte pixels worden geschreven op de drum). Het beeld op de drum wordt overgebracht op het papier, waarna door verhitting van het papier de toner gefixeerd wordt. Dit type printer geeft op dit ogenblik het mooiste resultaat. Een laserprinter slaat een hele pagina tegelijk op in zijn geheugen. Hiertoe had hij vroeger een kleine computer ingebouwd die de binnenkomende gegevens (de paginabeschrijving, bijvoorbeeld Postscript of PCL) vertaalde in een uit puntjes opgebouwd paginabeeld. Nu zowel de personal computer als de verbinding tussen computer en printer veel sneller is geworden, laten de meeste laserprinters het aan de aansturende computer over om het paginabeeld te berekenen.
 Snelle techniek.  De toner is relatief goedkoop per pagina.  Zeer scherpe en watervaste afdrukken.  Een tonercartridge kan vaak tot 5000 pagina's of meer afdrukken (afhankelijk van toner en fabrikant).  Een zwart-wit-laserprinter is goedkoop (het kost rond de 70 euro).  Een nieuwe tonercassette is vaak duurder dan een nieuwe set inktjetpatronen van een inktjetprinter, maar gaat ook veel langer mee.  Een laserprinter verbruikt relatief veel energie voor de fixering van de toner, het papier wordt hierbij verhit tot tussen 150 en 200 graden Celsius.  Bij oudere modellen laserprinters ontstaat ozon door het gebruik van een hoogspanningtechniek met coronadraden, deze ozon wordt geneutraliseerd met ozonfilters. Ozonfilters verzadigen en moeten met regelmaat worden vervangen. Moderne laserprinters hebben een aangepast systeem waardoor dit geen rol meer speelt.
Printers kunnen worden onderscheiden op basis van het toepassingsbereik: er zijn individuele printers, netwerkprinters en productieprinters. Gangbare classificaties worden bepaald door de printbare papierbreedte, de printsnelheid en printvolume. Gebruikelijke indeling naar papierbreedte: A4 of A3: kleinformaat of smalformaat tot A0 of 36 inch: breedformaat groter dan 36 inch: grootformaat Printsnelheid wordt uitgedrukt in pagina's per minuut (ppm). Moderne productieprinters halen snelheden van meer dan 240 ppm en printvolumes van miljoenen pagina's per maand. Grootformaat printers drukken hun productiecapaciteit uit in vierkante meter per uur (m2/h). Dit kan variëren van een paar vierkante meter per uur tot enkele honderden Men kan printers ook categoriseren naargelang van de wijze waarop het papier wordt ingevoerd. De vellenprinter of "cut sheet" printer werkt met vooraf op het juiste formaat gesneden vellen. Hieronder vallen vrijwel alle inkjet-, laser- en thermische overdrachtsprinters. Voor matrix- en letterwielprinters was vaak een speciale papiergeleider of een voorraadbak nodig om op losse vellen te kunnen printen. Matrix- en regelprinters maken gebruik van kettingpapier. Dit is een doorlopende strook papier die aan de zijkanten voorzien is van een rand (pinfeed) waarin gaten zijn aangebracht op een afstand van 12,7 mm (een halve inch). Transportwielen in de printer (tractors) grijpen in deze gaten. Na het printen kan de strook papier in losse vellen worden gescheurd. Voor dat doel is het papier geperforeerd. De pinfeed kan meestal ook worden afgescheurd. De afstand tussen de perforaties is onvermijdelijk een veelvoud van 12,7 mm, vanwege de pinfeed. Meestal is dat 279,4 mm (11 inch), wat overeenkomt met de hoogte van het Amerikaanse standaardformaat (Letter). In Europa wordt papier verkocht waarvan de vellen 304,8 mm (12 inch) hoog zijn, zodat een vel op de maat A4 (297 mm) kan worden afgesneden. De rollenprinter of "continuous feed" printer werkt met papier op rollen dat pas na het printen wordt gesneden. De rollenprinter kan op zeer hoge snelheden werken en wordt vooral gebruikt voor middelgrote en grote oplagen. Enerzijds worden printers minder nodig naarmate men informatie kan raadplegen via beeldschermen, ook op mobiele apparatuur, anderzijds is een nieuwe toepassing de e-ticket: men koopt dan via internet een afbeelding die moet worden afgedrukt. Deze afdruk doet dienst als toegangsbewijs of vervoersbewijs. Bij het nog modernere systeem van mobile ticketing is juist weer geen printer nodig.
In stations en winkels staat soms een apparaat waarmee men tegen betaling afbeeldingen kan afdrukken, vaak met allerlei mogelijkheden om de bestanden aan te leveren, zoals aansluitingen voor diverse gegevensdragers, en Bluetooth. Het is vooral voor foto's, een tekst zal men dan ook zelf van tevoren moeten omzetten in een afbeelding, en mogelijk is alleen een erg kleine afdruk (fotoformaat) mogelijk. Voor een e-ticket is dit niet altijd bruikbaar. Een nieuwe ontwikkeling is de 3D-variant van een printer: de 3D-printer. Hiermee zijn 3D-objecten te maken. Tot voor kort waren 3D-printers duur en werden alleen commercieel toegepast. Door open source projecten daalt de prijs snel en worden ze ook voor de (handige) consument betaalbaar

21-06-2018 om 09:27 geschreven door rami

De laptop Een laptop, schootcomputer of notebook is een draagbare computer die in principe op de schoot kan worden gebruikt. Laptops worden vooral gebruikt door mensen die op verschillende locaties met hun computer werken. In de praktijk worden laptops vaak op een bureau of tafel geplaatst. Een netbook is een lichtere en vaak goedkopere laptop. Een laptop heeft het merendeel van dezelfde componenten als een vaste computer, met inbegrip van een beeldscherm, een toetsenbord, een aanwijsapparaat zoals een touchpad (ook bekend als een trackpad) en/of een pointing stick en luidsprekers in een enkele eenheid. Een laptop wordt gevoed door elektriciteit via een wisselstroomadapter en kan uit de buurt van een stopcontact worden gebruikt door de oplaadbare batterij De eerste draagbare computers verschenen in het begin van de jaren tachtig. Zij waren in vergelijking met de huidige laptops log, onhandig en zwaar, zoals de Osborne 1 die meer dan 10 kg woog. Het scherm was vaak niet meer dan een paar centimeter groot. Een van de eerste computers die men met recht laptop zou kunnen noemen, was de GRiD Compass die in 1982 op de markt kwam - maar door zijn hoge prijs (ca. 8000 Amerikaanse dollar) vooral terechtkwam bij managers en de Amerikaanse overheid. Vanaf halverwege de jaren tachtig kwamen fabrikanten als Toshiba met 'betaalbare' laptops. De technologie van laptops heeft een flinke ontwikkeling doorgemaakt en sinds ongeveer 2005 doet een grote krachtige laptop niet onder voor een middelmaat desktop-pc. De kleinere laptops zijn door de warmteontwikkeling van de processor nog wel veel beperkter in snelheid dan een desktop. Enkele kenmerken van gangbare laptops zijn: Een gewicht van ongeveer 0,9 tot 3,9 kg (laptops van de eerste generatie waren zwaarder) Een processor met variabele klokfrequentie (om een laag energieverbruik te kunnen instellen) Een opklapbaar beeldscherm Een ingebouwd toetsenbord Een ingebouwde knop, pointing stick, touchpad of trackball, die als muis werkt Een accu waarop enige uren gewerkt kan worden. Een voedingsadapter die de laptop van elektriciteit voorziet en die tevens als acculader dienstdoet Een kleine ingebouwde harde schijf. Een cd-rom, cd-rw, dvd-drive, dvd-rewriter, blu-ray-drive en/of een blu-ray-rewriter Ingebouwde luidsprekers, en vaak ook een ingebouwde microfoon en webcam. Communicatiemogelijkheden: een ingebouwd modem, een geïntegreerde netwerkkaart, en/of draadloze aansluitingen zoals wifi, infrarood of Bluetooth Enkele USB-poorten Een kleine RAM-module, vaak in de vorm van een SO-DIMM. Een moederbord, waarop alle apparaten worden aangesloten Doordat veel onderdelen kleiner en minder universeel zijn dan de vergelijkbare onderdelen voor desktopsystemen, resulteerde dit aanvankelijk in een hogere prijs voor een laptop ten opzichte van een vergelijkbare desktop-pc. Er worden veel verschillende soorten laptops geproduceerd. Zo zijn er onder andere laptops, notebooks, netbooks. In de volksmond wordt er weinig onderscheid gemaakt tussen een laptop en een notebook. Daarnaast zijn er ook nog meer gespecialiseerde laptops, zoals gaming laptops, school laptops, desktopvervangende laptops en laptops voor audio/video. Tegenwoordig komen ook tablet pc's op de markt die als laptop ingesteld kunnen worden, door ze aan te sluiten op een toetsenbord

21-06-2018 om 09:25 geschreven door rami

DE MUIS Een muis is een aanwijsapparaat (hardware) dat aan een computer wordt gekoppeld om de positie van een cursor op het beeldscherm met een handbeweging te besturen. Daarnaast is er minimaal één drukknop aanwezig. Vanwege de gelijkenis van het apparaat met het gelijknamige dier kreeg het de naam mouse, wat in veel talen vertaald werd. De muis werd in 1963-1964 ontwikkeld door Douglas Engelbart en William English aan het Stanford Research Institute (SRI). Het Amerikaanse patent voor de muis of, zoals het apparaat in de officiële papieren genoemd wordt, de "X-Y Position Indicator for a Display System" ("X-Y Positie-indicator voor een Beeldschermsysteem"), staat sinds 17 november 1970 onder het nummer 3.541.541 op naam van uitvinder Douglas C. Engelbart. "Maar het was Bill English", aldus Engelbart, "die het eerste werkende prototype eigenhandig in elkaar schroefde, want English was één van die zeldzame mensen met handen die alles kunnen maken wat de ogen eenmaal hebben gezien." Op die "oermuis" van Engelbart en English was slechts één knop aangebracht. "Maar", zo verklaart Engelbart, "wij gingen er al vrij snel toe over om drie knoppen op onze muizen te monteren. Wij gebruikten daarvoor eenvoudige drukschakelaars zoals die destijds in de handel verkrijgbaar waren. Van miniaturisering had toen nog niemand gehoord, zodat die dingen in vergelijking met de tegenwoordige schakelaars nogal lomp waren. Drie stuks was dus louter en alleen vanwege deze fysieke beperking het absolute maximum. Waren de schakelaartjes kleiner geweest, dan had ik beslist nog veel meer knoppen op de muis willen hebben. Want méér knoppen betekent vanzelf méér mogelijkheden." Deze opvatting van de uitvinder staat in schril contrast met het uiterlijk van de eerste muis die standaard met een computer werd meegeleverd: de muis die Xerox met zijn Star-computer op de markt bracht, had slechts één knop. En hetzelfde gold lange tijd voor de muizen die onderdeel vormden van Apple-computers. Pas met de verschijning van de IBM-PC en daarmee compatibele personal computers zouden muizen weer meer knoppen krijgen. Dankzij de muis als aanwijs- en invoerapparaat zou de latere ontwikkeling van grafische gebruikersomgevingen, zoals die van de besturingssystemen macOS en Windows een hoge vlucht nemen. Een muis werd aanvankelijk met de computer verbonden via de seriële poort. Later werd een PS/2interface gebruikt. Tegenwoordig hebben de muizen meestal een USB-stekker of ze werken draadloos. De verbinding gebeurt met een snoer of via een draadloos netwerk (radio, bluetooth of infrarood). Een speciaal voor muisgebruik gefabriceerde kleine mat of plaat wordt muismat genoemd. Deze bestaat vaak uit een laagje hard plastic met daaronder een dikker stuk schuimrubber. Een muis werkt digitaal en de verplaatsing wordt dan ook digitaal gemeten. De daarbij gebruikte eenheid wordt mickey genoemd, naar de beroemde muis van Walt Disney. Het stuurprogramma van de muis kan bijvoorbeeld vaststellen dat de muis drie mickeys naar links is geschoven. De mechanische muis heeft onderaan een zware, met stroef materiaal beklede kogel (het "muisballetje"), die bij beweging van de muis over een plat oppervlak, door de wrijving met de beweging meerolt. Deze rolbeweging wordt overgebracht op twee assen, die onder een hoek van 90° met elkaar gemonteerd zijn. De assen bedienen twee lichtsluisjes, die de beweging omzetten in elektronische impulsen. Deze informatie wordt door de muisdriver en het besturingssysteem uiteindelijk omgezet naar een beweging van de cursor op de monitor. De kogel neemt vuil mee, dat op de assen wordt afgezet, waardoor de beweging van de assen wordt gehinderd. De kogel en de assen moeten daarom periodiek schoongemaakt worden. Hiertoe is de kogel demonteerbaar gemaakt.
Een muisvariant die minder gevoelig is voor vuil en slijtage en gladheid van het onderliggende oppervlak is de optische muis. Deze bevat een led of in het geval van een lasermuis een laser en een mini-CCD-camera, die de beweging van de muis ten opzichte van de onderlaag optisch waarneemt. De beweging van de cursor is bij gebruik van een optische muis veel beheersbaarder. Optische muizen
bestaan al geruime tijd, maar waren vaak afhankelijk van een speciale muismat, met daarop een patroon van horizontale en verticale lijnen, die door een dubbele fotosensor werden "afgetast". Dit was het geval bij de eerste optische muizen die uitgevonden zijn door Steve Kirsch van Mouse Systems Corporation. Deze muismat is met de moderne optische muis niet meer nodig; de optische muis herkent tegenwoordig zeer kleine oneffenheden in de ondergrond. De meeste optische muizen hebben nog wel problemen met een sterk reflecterende, doorzichtige of absorberende ondergrond.
Een andere variant is de trackball of rugmuis waarbij het rolletje bovenaan op de muis wordt geplaatst. Dit heeft verschillende voordelen: weinig ruimtebeslag, want de 'muis' blijft op zijn plaats; het rolletje wordt niet vervuild door vuil dat op een oppervlakte gevallen is; de beweging is nauwkeuriger te beheersen met één vinger; de gebruiker krijgt minder snel last van een muisarm, een vorm van RSI. Er zijn ook nadelen: Slepen (bewegen terwijl een knop ingedrukt gehouden wordt) is wat lastiger Bewegingen over wat grotere afstanden kunnen wat meer tijd kosten
Een andere type muis is de pen-tabletcombinatie. Dit is een pen met bijbehorend tableau waarop kan worden 'geschreven'. De pen-tablet is vooral bedoeld voor artistiek tekenwerk en wordt in klinischchemische laboratoria gebruikt om op een tableau met een overzicht van typen cellen een bepaald type cel aan te wijzen. Ook wordt de pen-tablet gebruikt als alternatief voor de muis om de cursor te besturen en te klikken. De pen kan meer doorgeven dan alleen maar de positie van de cursor: de druk op de pen, de stand (hoek) van de pen of zelfs de rotatie van de pen. De gebruikte software moet daarvoor wel geschikt zijn. Vanaf 2007 zijn de meest gangbare tekenpakketten geschikt om de druk op de pen te gebruiken bij het tekenen. Er zijn verschillende soorten penmuizen: Het kan een pen-tabletcombinatie zijn (zie hierboven). Een pen met onderaan een heel kleine gewone muis, waardoor deze muis als een pen beetgehouden kan worden. Een pen die draadloos alle bewegingen aan de computer doorgeeft. Deze pen werkt in tegenstelling tot de pen-tablet op alle oppervlakken. Deze pen heeft wel een batterijnodig. Ook zijn er apparaten die op het hoofd gezet kunnen worden, waarbij iemand met hoofdbewegingen de cursor bestuurt. Er bestaan verschillende systemen waarbij een camera naar het oog kijkt (naar de pupil) en aan de hand van de stand van het oog de cursor op het scherm verplaatst. Daarbij is het mogelijk dat de cursor staat op de plaats waarnaar gekeken wordt. In 2009 werkt dat nog niet nauwkeurig. Daarnaast is er de voetmuis of voetenmuis, waarmee men de cursor met de voeten bestuurt. Het is ook mogelijk om geen muis te gebruiken, maar een webcam die naar handbewegingen kijkt. Op dit moment (2015) is dit alleen nog in gebruik bij een aantal spelcomputers. In 2009 werkte Microsoft aan "Project Natal" waarbij iemand volledig wordt gescand en er zonder gebruik van muis of controller een spel gespeeld kan worden. Ondertussen is dit ook commercieel uitgewerkt, met de Kinect. In laptops worden touchpads gebruikt die als vervanging van de muis kunnen worden gebruikt. De eerste muis die standaard met een computer werd meegeleverd, de muis van de Xerox Star, had slechts één enkele knop en dat bleef ook heel lang zo voor de Apple Macintosh, ontwikkeld door oudmedewerkers van Xerox die voor zichzelf begonnen waren. Pas zeer recent is ook Apple gezwicht voor de verleiding van een meerknopsmuis. De meeste muizen die halverwege de jaren 80 van de 20e
eeuw beschikbaar kwamen voor de oorspronkelijke IBM PC en diens klonen, hadden direct al drie knoppen, met uitzondering van de muis die door Microsoft op de markt werd gebracht; die had er namelijk slechts twee: één voor "point and click"-selectie en één voor het oproepen van zogenaamde "context-afhankelijke menu's". Tegenwoordig zijn drie of twee knoppen de norm en alle afwijkingen daarvan uitzonderingen, veelal ontwikkeld voor zeer specifieke toepassingen, zoals computer-aided design en computer-aided manufacturing. De laatste jaren is er ook de toevoeging van een scrollwieltje, vaak verwerkt in de middelste knop. Het scrollwieltje rolt de inhoud van een venster in horizontale of verticale richting, of vergroot of verkleint die. Dit is bijvoorbeeld handig om een overzicht te hebben van lange teksten of webpagina's, zonder de plaats van de cursor te moeten veranderen. De oorspronkelijke functie van de middelste knop kan bij dit soort muizen worden geactiveerd door het scrollwieltje in te drukken. De dubbelklik geeft een extra mogelijkheid, zonder dat daarvoor een knop toegevoegd hoeft te worden. Bij sommige oude DOS-programma's konden beide knoppen tegelijkertijd ingedrukt worden voor een extra functie, en onder het X Window System wordt dit ook gebruikt wanneer een tweeknopsmuis aangesloten is: beide knoppen tegelijk indrukken heeft dan dezelfde functie als de middelste knop indrukken op een drieknopsmuis. Andere uitbreidingen in functies zijn mogelijk door gelijktijdig met klikken op een muisknop een toets op het toetsenbord (bijvoorbeeld "Shift", "Ctrl" of "Alt") ingedrukt te houden. Dit is gebruikelijk onder macOS met een eenknopsmuis, waar "Ctrl-klikken" (klikken terwijl de Ctrl-toets ingedrukt is) gelijkstaat aan klikken met de rechterknop op een meerknopsmuis. Tegenwoordig kunnen er verschillende zaken met behulp van een gebruikersomgeving geconfigureerd worden, zoals: de snelheid van de cursor voor een bepaalde beweging van de muis. de versnelling of vertraging van de cursor bij grote of kleine bewegingen. In Microsoft Windows heet deze optie "Precisie van de aanwijzer verbeteren", dan wordt de snelheid van de cursor kleiner bij kleine bewegingen. het trekken van een 'spoor' waar de muis zich bewogen heeft. de functie van de verschillende knoppen. snelheid voor het dubbelklikken.
Door veelvuldig gebruik van een gewone muis kan RSI optreden. Sommige mensen hebben bij gebruik van een trackball, verticale muis of penmuis minder last van RSI-klachten dan met een traditionele muis. Bij een verticale muis is de houding van de hand een kwartslag gedraaid, zoals men een joystick vasthoudt, wat een natuurlijker houding voor de hand is. Met name de trackball maakt de kleine maar vaak herhaalde polsbewegingen van een gewone muis overbodig, maar belast de duim wel weer zwaarder. Het afwisselen van verschillende muizen kan het risico op RSI verder verkleinen.

21-06-2018 om 09:23 geschreven door rami

Commodore 64 De Commodore 64, ook C64 of CBM64, is een bekende 8 bit homecomputer van Commodore. Het model werd geïntroduceerd in januari 1982. De homecomputer heeft een vermelding in het Guinness Book of Records als de bestverkochte computer ooit, met een geschatte aantal tussen de 10 en 17 miljoen verkochte exemplaren De Commodore 64 kwam in 1982 op de markt. De behuizing bestond uit een dik toetsenbord, waarbij het computergedeelte zich onder de toetsen bevond. De Commodore 64 werd aangesloten op een televisietoestel dat als monitor voor beeld en geluid diende. De Commodore 64, die bij de ontwikkeling VIC-40 werd gedoopt maar nooit onder die naam op de markt kwam, was door Commodore ontwikkeld als opvolger van de VIC-20. Het nummer 64 heeft betrekking op het werkgeheugen, dat 64 kB groot was. Daar de adresruimte van de processor ook 64 kB groot was, kon het gehele RAM-geheugen slechts onder bijzondere omstandigheden worden benut. Een deel van de adresruimte werd gebruikt voor ROM-routines zoals de BASIC-interpreter. Onder BASIC was er slechts 38 kB (38911 bytes) vrij voor de gebruiker. De eerste melding, die na het aanschakelen op het scherm verscheen was:
Het systeem was gebaseerd op de MOS 6510-processor, een variant van de MOS Technology 6502processor. Verder was het systeem uitgerust met de VIC-II (video interface chip) voor de grafische mogelijkheden en de SID6581 (sound interface device) voor het geluid, waardoor het apparaat goed ontwikkelde grafische en geluidsmogelijkheden bezat. Dergelijke mogelijkheden kwamen bij de IBMPC en klonen pas jaren later. De SID-chip was een complete geluidssynthesizer, die softwarematig werd aangestuurd. Ook de VIC-II-chip was geavanceerd voor die tijd door de mogelijkheid van sprites, grafische objecten die onafhankelijk van elkaar konden bewegen. De kernel ondersteunde deze geavanceerde eigenschappen echter niet. Om onder BASIC gebruik te kunnen maken van de geavanceerde hardware, moesten gegevens op een primitieve wijze worden ingevoerd. Zo konden plaatjes worden ontworpen met peek- en pokeopdrachten. (Peek is het opvragen van een getal uit een geheugenadres, poke is een waarde in een geheugenadres schrijven.) Zo kon bijvoorbeeld met de opdrachten poke 53280,0 en poke 53281,0 respectievelijk de buiten- en de binnenrand van het scherm zwart worden gemaakt. Er konden ook simpele afbeeldingen worden gemaakt via de Commodore-karakterset PETSCII
Om programma's en gegevens op te slaan, kon gebruik worden gemaakt van een cassettebandje. De computer gebruikte fluittonen om de digitale gegevens op te slaan. Dat ging erg langzaam en het duurde al gauw enkele minuten voordat een programma was geladen. Met hulpprogramma's (zoals Fast) die apart moesten worden geladen, was het mogelijk om gegevens sneller, maar ook minder betrouwbaar op te slaan en te lezen. Later kon een diskdrive worden aangesloten. De bekendste diskdrive was de 1541. Deze werkte met een 5¼"-diskette, waar 170 kB aan data op kon. Daarnaast waren er DS (double sided)-diskettes die tweezijdig bruikbaar waren. Sommige mensen pasten op de enkelzijdige diskettes een controversiële truc toe om de capaciteit van de enkelzijdige diskette gelijk te stellen aan die van de dubbelzijdige: met een speciaal voor dat doel ontworpen perforator kon een extra inkeping in de diskette worden gemaakt, waardoor het mogelijk was om evenals bij de dubbelzijdige diskettes de diskette om te draaien en de achterkant te gebruiken voor nog eens 170 kB aan programma's. In een later stadium is er nog een 3,5"-diskdrive uitgebracht, de Commodore 1581. Hiervan zijn echter niet veel exemplaren gemaakt en deze diskdrives zijn dan ook tamelijk zeldzaam. Op deze disks kon een veelvoud van de 5¼" opgeslagen worden.
Naast de diskettes werden er cartridges (ROM) op de markt gebracht waarop al software stond, bijvoorbeeld Simons' Basic. De bekendste waren de KCS Power Cartridge en de Final Cartridge III waarmee met speciale commando's programma's sneller waren op te slaan en te laden van en naar de cassette-recorder en de diskdrive. Daarbij werd gebruikgemaakt van geoptimaliseerde routines. De cartridges waren door middel van memorymapping en memory overlays in staat om in het adresgeheugen van de processor te opereren, zonder dat zij daarbij zelf geheugen innamen. Het besturingssysteem van de Commodore 64 herkende een gamecartridge aan een speciale bytesequentie beginnend op adres $8000 (32768). Bij het opstarten van de computer werd gekeken of er op dat adres een cartridge aanwezig was, en zo ja werd de cartridge geactiveerd. Door middel van de warm reset (RUN-STOP / RESTORE) kon de cartridge opnieuw worden opgestart. Cartridges konden ook handmatig worden opgestart met het commando SYS 32768. Dat was soms praktischer, omdat je anders de cartridge niet kon deactiveren zonder de cartridge te verwijderen. Veel games die als cartridge waren uitgebracht, waren redelijk makkelijk te kraken omdat ze eenvoudig naar het hoofdgeheugen te kopiëren waren. Veel gebruikers voorzagen deze games met behulp van compressietechnieken vervolgens van een eigen gezicht. Er was veel software voor de C64 beschikbaar, van vermaak tot serieus. De computer heeft zijn bekendheid voornamelijk te danken aan de talloze spellen die er voor het apparaat zijn ontwikkeld. Bekende namen waren the Last Ninja, Out Run en Maniac Mansion. Nederlandse en Duitse computerbladen drukten programma's op papier, listings, af. Men moest dan pagina's vol Commodore BASIC-regels zelf intypen, waarna dit met een controlecijferprogramma op juistheid kon worden gecontroleerd. Het tekstverwerkingsprogramma voor de C64 was EasyScript, terwijl de huis-, tuin- en keukenversie van het programma ORACLE als superbase in listingvorm door Data Becker werd verkocht. Naast de uitgevers van spelletjes en meer serieuze software had de C64 ook een zeer actieve groep hobbyisten die demo's maakten en verspreidden. In deze demo's toonden de makers hun vaardigheid in het programmeren. Deze programma's waren ook grafisch en muzikaal zeer vooruitstrevend. Veel makers van demo's zijn later spelletjes voor de C64 gaan maken. In de jaren tachtig was ook software beschikbaar via Basicode: op de Nederlandse radio werden programma's uitgezonden, die vervolgens via de taperecorder in de computer konden worden geladen. De Commodore 64 werd in 1985 opgevolgd door de Commodore 128 en enkele maanden later door de Amiga. In 1998 werd onder licentie de Commodore 64 Web It-internetcomputer, met het Commodore 64-logo er op, geproduceerd. In 2004 kwam er een Commodore 64 DTV-joystick uit die verschillende originele en accurate C64-spellen bevatte. In juni 2011 is de Commodore 64 opnieuw uitgebracht door Commodore USA. Men heeft gebruikgemaakt van het oude breadbin-model, maar intern heeft het een mini itx-moederbord met cdrom. Bij het opstarten kan men kiezen voor de C64-emulatormode of voor de gewone pc-modu In april 2018 werd de C64 Mini, officieel genaamd THEC64, uitgebracht door Retro Games ltd. Het is een gedetailleerde replica op 50% van de originele grootte. Het hart van de C64 Mini is een Banana Pi singleboardcomputer waarop een C64-emulator draait en die daarnaast ook 64 originele Commodore 64 spellen bevat. Via een HDMI-kabel kan de Mini op een tv of monitor aangesloten worden en levert dan beeld in 720p-kwaliteit. De Mini bevat verder 2 USB-poorten en wordt gevoed via een (niet meegeleverde) micro-USB voeding, bijvoorbeeld een telefoon-oplader.
Het toetsenbord is slechts decoratie, maar met de meegeleverde USB-joystick kan door een lijst van spellen gebladerd worden die vervolgens gespeeld kunnen worden. Er kan ook een USB-toetsenbord aangesloten worden. Met extra knopjes op de joystick kan een virtueel toetsenbord op het beeldscherm getoond worden zodat met enige moeite ook via de joystick commando's ingetikt kunnen worden.
Verder is er de mogelijkheid om per spel tot 4 snapshots op te slaan, als 'savepoints' of om een andere keer verder te spelen, zelfs als het originele spel in een keer uitgespeeld moest worden. Naast de spellen kan ook voor 'Commodore BASIC' gekozen worden, dan verschijnt het bekende blauwe scherm en is de Mini een echte programmeerbare Commodore 64 geworden. In deze modus kan ook niet-meegeleverde software geladen worden door in een van de USB-poorten een USB-stick te steken die dienst doet als Commodore 1541-diskdrive. Als de USB-stick een D64-diskimage bevat die hernoemd is naar THEC64-drive8.D64, zal deze beschouwd worden als een floppydisk waarvan elk origineel Commodore 64 spel gestart kan worden. Door het spel vervolgens als snapshot op te slaan kan het ook zonder USB-stick op de Mini gespeeld worden. Oude Commodore 64 games zijn in overvloed als in D64-image te vinden, bijvoorbeeld op c64g.com. Door tussenkomst van een emulator, waarbij de C64 wordt nagebootst in een modern besturingssysteem, kunnen spelletjes als Pac-Man, Choplifter en Froggerweer opnieuw worden gespeeld. Enkele bekende voorbeelden van een emulator zijn VICE, CCS64, Frodo en C64EMU. Ook de oude spelletjes zijn eenvoudig te vinden op speciaal daarvoor ingerichte websites. Omdat de software doorgaans niet meer wordt ondersteund en ook niet meer wordt geleverd, bijvoorbeeld omdat het oorspronkelijke bedrijf failliet is, wordt deze software wel - al dan niet legaal - als abandonware aangeboden. Nog altijd is er een schare enthousiaste hobbyisten, die nieuwe soft- en hardware ontwikkelt voor de C64. Zo is er diverse hardware verkrijgbaar waarmee moderne opslagmedia als SD-kaarten en USBsticks op de C64 kunnen worden aangesloten, zoals de MMC64 en de 1541 Ultimate II. Hiermee wordt de gegevensuitwisseling tussen de C64, moderne computers en gebruikte emulatoren vergemakkelijkt. Fans van deze computer zijn in Nederland verenigd in de Commodore Interesse Groep van de HCC. Die organiseert tweemaandelijks een clubdag. Bovendien houden fans internationale bijeenkomsten. De populairste internationale bijeenkomsten specifiek gericht op C64-gebruikers zijn de zogenaamde X-Parties. Dit zijn tweejaarlijkse meerdaagse bijeenkomsten die in Nederland plaatsvinden. Deze worden sedert 1995 georganiseerd. In 2010 werd de X-Party (X 2010) bezocht door meer dan 250 mensen uit alle delen van de wereld. Het spel Grand Theft Auto: Vice City, dat zich afspeelt in de jaren tachtig, begint met het (licht aangepaste) openingsscherm van een C64. Op dit scherm wordt het LOAD-commando getypt, waarna het spel verder wordt geladen. De computer heeft bij veel muziekartiesten een mythische status. In nummers wordt er dan ook regelmatig aan gerefereerd. Zo is er een Commodore 64 orchestra en heeft de band mind.in.a.box een cd gemaakt als hommage aan de Commodore 64. De Duitse muziekband Welle:Erdball maakt synthpop met behulp van de SID-geluidchip van de Commodore 64. Deze soort synthpop wordt ook weleens bitpopgenoemd, naar het gebruik van 8 bits geluidchips van oude spelcomputers. Op de Commodore 64 stond Ocean Software bekend om zijn 'Ocean Loader'. Het laden van een spel duurde al gauw meerdere minuten. Met de Ocean Loader werden er tijdens het laden van het spel afbeeldingen getoond en muziek in de achtergrond gespeeld.

21-06-2018 om 09:20 geschreven door rami

Apple computer Apple Inc. is een Amerikaans elektronicabedrijf dat op 1 april 1976 is opgericht (toen als Apple Computer, Inc. ) door Steve Jobs, Steve Wozniak en Ronald Wayne. Op 3 januari 1977 besloot Apple dat een geregistreerde bedrijfsvorm meer zekerheid en veiligheid bood. Het bedrijf is gevestigd in Cupertino, Californië. Apple is vooral bekend van zijn reeks Apple Macintosh-computers, de iPodmuziekspelers, de iPhone-smartphone en de iPad. Naast hardware ontwikkelt het zelf ook veel software voor het eigen macOS, maar ook voor Windows. Eind jaren 70 is Apple bekend geworden met de Apple II, een van de eerste succesvolle personal computers ter wereld. De Apple II speelde een essentiële rol bij de opkomst van de pc-markt. Aan deze reeks van kleine successen kwam echter een abrupt einde door een op handen zijnd bankroet. In 1997 stond het bedrijf aan de rand van de afgrond, maar met een investering van 150 miljoen dollar (door Microsoft) is het bedrijf weer op de been geholpen. Microsoft is sindsdien dan ook aandeelhouder. Tegenwoordig geniet Apple Inc. van een zeer herkenbaar beeldmerk, wat zij dan ook veelvuldig inzet ter promotie van het bedrijf. Eind 2009 werd Apple door het Amerikaanse reclamemagazine AdWeek uitgeroepen tot merk van het decennium.[ De AdWeek-redactie schreef het succes van het merk toe aan toenmalig CEO Steve Jobs, die "de belichaming van het merk" en "een briljante marketeer" werd genoemd. Apple heeft op 20 augustus 2012 met een beurswaarde van ruim 620 miljard Amerikaanse dollar een nieuw recordgevestigd. Nog nooit was een bedrijf zo veel waard. Het oude record stond op naam van Microsoft. Dat softwarebedrijf had op 30 december 1999 op de beurs een waarde van 618,9 miljard dollar.[] Deze toppositie wist Apple overigens niet vast te houden. Zo was in januari 2013 de waarde gedaald tot 413,7 miljard dollar.[] Op 17 april 2013 zakte de waarde van het aandeel voor het eerst sinds 2011 weer onder de 400 dollar.[] Op 10 februari 2015 werd Apple het eerste Amerikaanse bedrijf ooit dat bij het slot van de beursdag meer dan 700 miljard dollar waard is.[
Apple heeft sterk bijgedragen aan de totstandkoming van een vensteromgeving met muis-aanwijzer. Toen IBM zich klaarmaakte om de prille pc-markt te betreden, moest Apple met een revolutionair nieuw product komen om weerstand te bieden aan IBM. De middelen hiertoe zouden uit een onverwachte hoek komen. Apple had eind jaren zeventig een reputatie opgebouwd als progressief computerbedrijf in Silicon Valley. Hierdoor wist het bedrijf enkele ambitieuze Xerox PARC-werknemers binnen te halen en zij adviseerden Apple-oprichter Steve Jobs eens de pionierende computerinterface van het PARC te bekijken. Aangezien het bestuur van Xerox weinig zag in de computermuis en grafische gebruikersomgeving (GUI), zagen zij ook geen bezwaar om Apple een kijkje te gunnen binnen het PARC-centrum. In ruil voor aandelen in Apple, werden in december 1979 Jobs en zijn team rondgeleid bij Xerox PARC en werden diverse demonstraties gegeven. Na het opdoen van de nodige inspiratie realiseerde Steve Jobs zich al gauw de potentie van de GUI-concepten die waren ontwikkeld door de Xerox-ingenieurs. Na dat bezoek richtte hij teams binnen Apple op, die onder leiding van Jef Raskin een gebruikersvriendelijke, grafische werkomgeving zouden ontwikkelen. Dit resulteerde aanvankelijk in de Apple Lisa, maar kwam in 1984 tot rijping met de introductie van de Macintosh. De grafische gebruikersomgeving in Apples computers zou later de naam Mac OSkrijgen. Apple heeft zelf dus niet het originele GUI-concept bedacht, maar was wel de eerste die het succesvol implementeerde in een gebruikersvriendelijk computersysteem. Daarbij heeft Apple vele verfijningen en uitbreidingen aangebracht die later door vele andere fabrikanten zouden worden overgenomen. Zo heeft Microsoft voor het bekende Windows-besturingssysteem veel ideeën van Apple overgenomen, hetgeen later zou uitmonden in een langdurige rechtszaak. Sinds de introductie van de iMac in 1998 is de aandacht die Apple aan de vormgeving van zijn producten besteedt ook breder bekend. Dit in grote mate dankzij de ontwerpen van Jonathan Ive, die in 2005 voor zijn werk werd geridderd door de Britse koningin. Het is niet overdreven te stellen dat de vormgeving van Apple-producten een grote invloed uitoefent op de industrie en het heeft in het verleden meermalen nieuwe concepten populair gemaakt. Sinds 2000 is Apple zich breder gaan ontwikkelen en heeft het zijn kennis van computers, besturingssystemen, marketing, ergonomie en vormgeving gebruikt voor de ontwikkeling van onder andere de iTunes Store en de muziekspeler iPod.
In 2001 introduceerde Apple een volledig nieuw besturingssysteem, Mac OS X. Het besturingssysteem was alleen geschikt voor Macintoshcomputers en was gebaseerd op NeXTStep en het oudere Mac OS 9. Op de MacWorld Expo in San Francisco van 10 januari 2006introduceerde Apple de eerste Macintoshcomputers met Intel x86-processors. Op de Worldwide Developers Conference op 7 augustus 2006 werd met de lancering van de Mac Pro de overgang naar Intelprocessors voltooid. Op de Expo van 9 januari 2007 introduceerde Apple de iPhone, de nieuwe Mac mini en Apple TV.
Steve Jobs was in de jaren zeventig fruitariër en kwam volgens eigen zeggen zo op het idee de firma Apple te noemen:
I was actually a fruitarian at that point in time. I ate only fruit. Now I'm a garbage can like everyone else. And we were about three months late in filing a fictitious business name so I threatened to call the company Apple Computer unless someone suggested a more interesting name by five o'clock that day. Hoping to stimulate creativity. And it stuck. And that's why we're called Apple.
(Ik was een fruitariër in die tijd. Ik at alleen fruit. Nu ben ik net zo'n vuilnisbak als iedereen. We waren ongeveer drie maanden te laat met het inzenden van een fictieve bedrijfsnaam dus ik dreigde om het bedrijf Apple Computer te noemen tenzij iemand voor vijf uur 's middags die dag een betere naam zou verzinnen. Ik hoopte dat dat de creativiteit zou stimuleren, maar de naam bleef hangen. En dat is waarom we Apple heten.)
In 2007 heeft het bedrijf formeel zijn naam gewijzigd van Apple Computer, Inc. naar Apple Inc., om duidelijk aan te geven dat het productaanbod van het bedrijf meer dan enkel computers omvat. Het logo verwijst naar de vrucht van de boom van kennis van goed en kwaad. Deze vrucht wordt vaak met de appel vereenzelvigd. In het Bijbelverhaal nam Eva een hap van de vrucht toen de mens nog in het paradijs verbleef.[ Op 6 juli 2011 maakte Steve Jobs in een plaatselijke conferentie bekend dat hij in Cupertino een nieuw hoofdkantoor in de vorm van een ruimteschip wil laten bouwen, op een van Hewlett-Packard gekocht stuk grond.[ Het complex moet plaats gaan bieden aan 12.000 mensen, en zal naast het enorme gebouw veel natuur bevatten. Vandaar de naam Apple Park. Het gebouw zal voor een groot gedeelte uit glas bestaan, waarbij er geen enkel stuk recht glas te vinden zal zijn. Tevens komen er een grote ondergrondse parkeergarage, presentatiehal, fitnessruimte en een energiecentrum waar Apple zijn eigen energie wil opwekken. Het pand moet in 2015 af zijn. Bouwtekeningen van het nieuwe pand zijn vrijgegeven.[]
1977-1981: Michael Scott 1981-1983: Mike Markkula 1983-1993: John Sculley 1993-1996: Michael Spindler 1996-1997: Gil Amelio 1997-2011: Steve Jobs (ontslag genomen als CEO op 24 augustus 2011, overleden op 5 oktober 2011) 2009: tussen januari en juni in verband met medisch verlof[] waargenomen door Tim Cook 2011-heden: Tim Cook
Tim Cook (CEO) Angela Ahrendts (Retail en Online Stores) Eddy Cue (Internetsoftware en -services) Craig Federighi (Software iOS en Mac OS X) Jonathan Ive (Design & Human Interface) Luca Maestri (Financiën) Dan Riccio (Hardware) Philip W. Schiller (Wereldwijde marketing) Bruce Sewell (Adviesraad) Jeff Wiliams (Operationele processen) Johny Srouji (Hardwaretechnologie) Apple ontwerpt, produceert en verkoopt mobiele communicatie en media apparaten, personal computers en verkoopt een grote variëteit aan gerelateerde software, diensten en accessoires.[ De activiteiten vinden wereldwijd plaats en het bedrijf telde per 30 september 2017 ongeveer 123.000 werknemers.] In 2017 behaalde het een totale omzet van US$ 229 miljard, waarvan de iPhone het meest verkocht product was. Apple verkocht in dat jaar 217 miljoen iPhones en de verkopen hadden een aandeel van iets meer dan 60% in de totale omzet.[ Er werden meer dan 40 miljoen iPads verkocht en bijna 20 miljoen Mac’s.] De Verenigde Staten was de grootste afzetmarkt met een aandeel van 37% in de omzet, gevolgd door Europa (24%) en de Volksrepubliek China (20%).[
Apple Inc. heeft een gebroken boekjaar dat loopt van 1 oktober tot en met 30 september. Per jaar wordt ongeveer 5% van de omzet uitgegeven aan R&D.
Apple I Apple II Apple III Apple Lisa Apple Macintosh iMac, een alles-in-één-desktopcomputer waarbij de computer is samengevoegd met het beeldscherm. Mac mini, een compacte en goedkopere Mac om nieuwe gebruikers, met name 'switchers', te laten proeven van macOS. eMac, variant van de iMac, bedoeld voor het onderwijs (uit productie). Mac Pro, krachtigste Mac, volledig zelf samen te stellen, vooral gebruikt door professionals.
Macintosh Portable, Apples eerste laptop (1989-1991).
PowerBook, een laptop voor de professionele markt (1991-2006). iBook, een laptop voor de consumentenmarkt (1999-2006). MacBook, opvolger van de iBook en later opnieuw gelanceerd (2006-2010 en 2015-heden). MacBook Pro, de opvolger van de PowerBook en de MacBook (2006-heden). MacBook Air, tot eind 2010 de dunste laptop (2008-heden). Power Mac, een desktopcomputer voor de professionele markt (uit productie). Mac Pro, de opvolger van de Power Mac (sinds de introductie van de Intel-chips). Xserve, een server voor de professionele markt (uit productie). iPod classic, een draagbaar apparaat voor de opslag en weergave van muziek, foto's of video (120 GB of 160 GB).[ iPod nano, een kleinere variant van de iPod met een kleinere opslagcapaciteit (8 en 16 GB).[ iPod shuffle, een zeer kleine iPod zonder display met 2 GB opslagcapaciteit.[] iPod touch, een iPod met een touchscreen en uitgerust met wifi, draaiende op een variant van het eigen OS X (iOS, voorheen iPhone OS).(16, 32 en 64 GB).[] iPod mini, de voorloper van de iPod nano, met een opslagcapaciteit van 4-6 GB. (Uit productie).[ iPhone, een combinatie van een smartphone en een iPod Touch, draaiende op een variant van het eigen OS X (iOS, voorheen iPhone OS) met een opslagcapaciteit van 4, 8, 16, 32, 64, 128, 256 en 512 GB. Twee maanden na de introductie van de eerste iPhone verdween de 4 GB variant. iPad, Steve Jobs heeft op 27 januari 2010 de iPad aangekondigd. Dit is een tablet-pc met een multitouchscherm. De iPad heeft een 9,7"-scherm en een door Apple zelf ontwikkelde 1 GHz-processor (Apple A4). Op 3 april is de eerste iPad in Nederland in gebruik genomen. Verkrijgbaar met een opslagcapaciteit van 16, 32 of 64 GB. iPad 2, beschikbaar sinds maart 2011. iPad 2 bouwt verder op het succes van de eerste iPad. Aan boord heeft de tablet een Apple A5 dual-core processor. De iPad (3e generatie), de opvolger van de iPad 2, is verkrijgbaar sinds maart 2012 en beschikt over een Apple A5X dual-core processor met quad-core GPU. De iPad (4e generatie), de opvolger van de iPad 3, is verkrijgbaar sinds november 2012 en beschikt over een Apple A6X-chip een lightning-conector, wereldwijde LTE-dekking en een FaceTime-camera van 720p. Op 29 januari 2013 kondigde Apple aan dat van dit model ook een versie met een opslagcapaciteit van 128 GB beschikbaar komt. De iPad mini, een kleiner model van de gewone iPad waarbij alle applicaties van de andere iPad ook werken. De iPad Air, 5e generatie van de iPad, door Apple bekendgemaakt op 22 oktober 2013. Uitgerust met retinascherm en dezelfde A7-chip die ook in de iPhone 5S gebruikt zal worden. Bevat een M7coprocessor. De iPad mini (2e generatie), de opvolger van de iPad mini, eveneens op 22 oktober 2013 geïntroduceerd. Net als de iPad Air uitgerust met retinascherm, A7-chip en M7-coprocessor. De iPad mini (4e generatie), bijna het zelfde als de iPad Air 2 maar dan kleiner. Hij is iets groter dan de iPad mini 1, 2 en 3 De iPad Air 2 De iPad Pro De iPhone X. Onderscheidt zich van de originele iPhonelijn met edge-to-edgescherm en gezichtsherkenning om de iPhone te ontgrendelen. AirPods, draadloze bluetooth-oordopjes Apple Watch, een smartwatch. Apple TV, een mediaspeler, die media van iTunes, YouTube en Flickr draadloos naar de televisie kan streamen. Beats Electronics, een producent in audioapparatuur: Beats by Dre, consumentenaudio; Beats Music, een streamingmuziekdienst (per 30 november 2015 stopgezet vanwege overlap met Apple Music [ . Apple Music, een streamingmuziekdienst
Apple iSight, een webcam met ingebouwde microfoon die op het beeldscherm geplaatst kan worden (uit productie, wordt wel ingebouwd in de MacBook, MacBook Pro, iMac) en Apple Led Cinema Display. Newton, een pda die in 1996 werd geannuleerd (uit productie). Apple Led Cinema Display, een glanzend display van 61 cm (24 inch) in Apple-stijl. Time Capsule, een draadloze externe harde schijf die het mogelijk maakt om via de software Time Machine draadloos en automatisch back-ups te maken. AirPort - draadloze router. Muizen, waaronder: Mighty Mouse - computermuis met verschillende knoppen en een scrollballetje. Magic Mouse - computermuis zonder knoppen of scrollballetje, werkt volledig met aanraaktechnologie. Remote - een eenvoudige en handzame afstandsbediening voor de meeste Apple-apparatuur. Toetsenborden - Apple heeft door de jaren heen heel wat toetsenborden geproduceerd. Printers - Door de jaren heen zijn de series ImageWriter (dot matrix), LaserWriter (PostScript laser), en StyleWriter (thermal inkjet) ontwikkeld. Monitoren - Schermen voor de computer, waaronder: Apple Performa Plus Display Apple Cinema Display, een aluminium beeldscherm van 50 of 75 cm (20 resp. 30inch) in de stijl van Apple. Het 20-inchmodel is inmiddels uit productie genomen. Magic Trackpad - een Multitouch-trackpad als vervanger voor de muis, met vrijwel dezelfde functie als de trackpad in een laptop. Game console - Apple Bandai Pippin HomePod, is een slimme speaker die op 5 juni 2017 door Apple Inc. werd aangekondigd tijdens het WWDC in San Jose.
Safari, een WebKit-gedreven webbrowser (ook voor de iPod touch, iPhone en iPad). QuickTime Player, audio- en videospeler (ook beschikbaar voor Windows). Bonjour, netwerkcliëntinterface. Rosetta, transparante uitvoering van PowerPC software op Intel Macs (niet meer beschikbaar voor OS X). Terminal, een terminalemulator voor OS X. iTunes, jukebox en portal naar de iTunes Store, een online muziekwinkel. iLife - om met digitale foto's, muziek en video te werken: iMovie, waarmee video op een toegankelijke wijze geïmporteerd, bewerkt en geëxporteerd kan worden. iPhoto, programma om digitale foto's te importeren en te bewerken. iDVD, zelf een dvd-videofilm samenstellen met foto's, film en muziek. GarageBand, toegankelijke audio-opname, podcasting en muziekproductie. iWeb, om digitale media eenvoudig op een website te zetten. iWork - Officepakket: Pages, uitgebreide tekstverwerker. Keynote, presentatieprogramma, bekend van de Stevenotes. Numbers, spreadsheets op de Mac-manier. Front Row, mediacentre interface, waarmee de Mac volscherm toegang biedt tot digitale media (niet meer beschikbaar voor Mac OS X). Photo Booth, foto's maken met de iSight webcam (effecten mogelijk). Time Machine, software om back-ups te maken. Safari, een webbrowser. QuickTime, een multimedia-raamwerk. Notes, een opschrijfprogramma voor al je notities.
De programma's iTunes, Safari en QuickTime worden gratis geleverd en zijn ook beschikbaar voor Windows. Final Cut Studio - pakket voor professionele videobewerking: Final Cut Pro, videobewerkingsprogramma. Motion, animatieprogramma. Soundtrack Pro, audiobewerkingsprogramma. Color. Compressor. DVD Studio Pro, decodeer-, bewerk- en brandprogramma voor dvd's. Final Cut Server, een applicatie om videocollecties te beheren en videobewerkingen centraal uit te voeren. Aperture, RAW-fotobewerkingsprogramma. Logic Pro, audio- en muzieksequencing. Shake, digitaal compositing (uit productie, wordt vervangen door Motion). Xcode, programmeringstools. Mac OS, uitgerangeerd besturingssysteem (System 1 tot en met 9.2.2) voor Apple Macintoshcomputers. macOS, het huidige besturingssysteem van Apple. A/UX, een Unix-variant met het uiterlijk van Mac OS (niet langer actueel). iOS, het besturingssysteem voor de iPod touch, iPhone en iPad. CarPlay, het besturingssysteem voor autoradio's (eerder iOS in the Car genoemd). tvOS, het besturingssysteem voor de vierde generatie Apple TV. watchOS, een mobiel besturingssysteem voor de Apple Watch.
Via dochterbedrijf FileMaker Inc. brengt Apple verschillende databaseproducten, zoals FileMaker en Bento, op de markt. Apple is eigenaar van een groot aantal lettertypen. Gebruikers van Apple-producten kunnen gebruikmaken van een reeks online diensten. Sinds het najaar van 2011 heet het pakket waaronder deze diensten vallen iCloud. Het volgde de betaalde varianten MobileMe en .Mac op. Apple Pay, betalingssysteem voor iPhones middels near-field communication (NFC). Deze functie is enkel beschikbaar vanaf de iPhone 6 en de Apple Watch series 2. AppleTalk, een client-/servergebaseerd netwerksysteem voor het delen van bestanden. Bonjour, netwerkclientinterface voor communicatie en bestandsdeling in een LAN. QuickTime, multimediacontainerformaat. FireWire, alternatief voor USB. Mini DisplayPort. FaceTime, voor videobellen.
Apple wordt in Nederland en België onder andere vertegenwoordigd door de Apple Premium Resellers, voorheen Apple Centers. Dit zijn zelfstandige winkels die gespecialiseerd zijn in Apple-producten. Per december 2006 kende België 15 Apple Premium Resellers en Nederland 24. De reden voor de naamswijziging is dat het duidelijker is dat de Apple Premium Resellers geen deel uitmaken van Apple zelf. Er werd gespeculeerd dat de naamswijziging te maken had met de oprichting van Apple Stores (het retailconcept van Apple, waarbij de winkels eigendom van Apple zijn) op het vasteland van Europa. De eerste werd in maart 2007 in Rome geïntroduceerd. Buiten de Apple Premium Resellers zijn er ook andere dealers die Apple-producten verkopen. Sinds 2007 heeft Apple ook Apple Shops in Nederland, die volgens een shop-in-shopconcept in 49 winkels van de Media Markt in Nederland zijn gevestigd. Elk van deze winkels heeft een gedeelte
afgestaan aan Apple, waarin Apple volgens een bekend concept (Apple Store) de inrichting verzorgt. Daarnaast staan in elke Apple Shop medewerkers van Apple zelf. Deze medewerkers zijn echter werkzaam voor Apple Corporate in tegenstelling tot de medewerkers van de Apple Store die werkzaam zijn voor Apple Retail. Op 3 maart 2012 opende de eerste Nederlandse Apple Store in het Hirsch-gebouw aan het Leidseplein in Amsterdam. Hier is ook het hoofdkantoor van Apple Benelux gevestigd. Later zijn er nog Apple Stores geopend in Haarlem en in Den Haag. Apple heeft kritiek te verduren gekregen vanwege onder andere het volgende: het verspreiden van software-updates waarmee ook additionele software werd geïnstalleerd;[ het vragen naar wachtwoorden van de klant voor reparaties;[] het doorsturen naar derden / verkopen van persoonlijke gegevens van iPhone- en iPad-gebruikers, [] en ook van locatiegegevens;[] het onversleuteld opslaan van locatiegegevens van iOS gebruikers;[ ] concurrentiebeperking met betrekking tot iTunes;[] arbeidsomstandigheden in Chinese fabrieken.[ In 2011 erkende Apple voor het eerst dat er misstanden zijn in fabrieken in China.[ Het ging hierbij onder andere om zelfmoorden bij het Chinese productiebedrijf Foxconn en blootstelling van medewerkers aan n-hexaan bij het Chinese Wintek, waar onder andere aanraakschermen worden geproduceerd; opleggen van zeer stringente voorwaarden en hoge kosten voor iPad-abonnementen. Hierover zijn in Nederland Kamervragen gesteld;[] afhandeling van klachten over producten;[] het gecentraliseerde en afgeschermde karakter van iTunes.[ ] werken met leveranciers waarvan bekend is dat zij gebruikmaken van kinderarbeid.[ ] het niet nakomen van consumentenrechten in onder andere Nederland en Italië.[] In 1991 maakten het bedrijf en Ierland belastingafspraken die zeer gunstig voor Apple waren. [36] De Europese Commissie (EC) deed hier onderzoek naar en kwam in 2016 tot de conclusie dat het belastingvoordeel vergelijkbaar is met illegale staatssteun. Volgens de commissie betaalde Apple in 2003 effectief 1% belasting en in 2014 slechts 0,005%.[] Apple liet zijn internationale winst via Ierland lopen, om de belastingbetalingen te minimaliseren. De EC eiste dat Ierland ruim 13 miljard euro aan achterstallige belasting bij Apple zou innen.[] Beide gingen beide in beroep tegen het besluit van de EC. Zolang het Europees Hof van Justitie nog geen uitspraak heeft gedaan, staat het miljarden bedrag op een neutrale tussenrekening.[] iPhones bewust trager maken.[ Sinds 2004 hield Greenpeace een campagne met de naam Green My Apple tegen het gebruik van giftige stoffen die in Apple producten zoals de iPod zouden zijn verwerkt.[] In december 2006 plaatste Greenpeace het bedrijf op de laatste plaats van tien beproefde elektronicabedrijven, vooral door het gebrek aan relevante documentatie en tijdslijnen. Op 2 mei 2007 plaatste Apple CEO Steve Jobs een open brief genaamd "A Greener Apple" op de website van het bedrijf, waarin hij reageerde op de aantijgingen:[] In one environmental group’s recent scorecard, Dell, HP and Lenovo all scored higher than Apple because of their plans (or “plans for releasing plans” in the case of HP). In reality, Apple is ahead of all of these companies in eliminating toxic chemicals from its products. In een studie gehouden door het Amerikaanse 'Environmental Protection Agency' in januari 2006, werd bevonden dat, qua milieu-vriendelijkheid, Apple-hardware gunstig uitvalt wanneer vergeleken met zijn grootste concurrenten.[] Sinds september 2009 plaatst Apple rapportages over de impact op het milieu van elk product op de website van het bedrijf.[] Oud-vicepresident van de Verenigde Staten en milieuactivist Al Gore maakt deel uit van Apples raad van bestuur.

21-06-2018 om 09:16 geschreven door rami

Computer – geschiedenis Hieronder volgt een kleine geschiedenis van de digitale computer zo als wij die in het dagelijks leven gebruiken. De geschiedenis van de computer begint met de geschiedenis van het rekenen. Vanouds hebben mensen hulpmiddelen ontwikkeld voor berekeningen die niet gemakkelijk uit het hoofd gemaakt konden worden. De eenvoudigste manier is het noteren van een aantal getallen en te proberen deze correct op te tellen. Ook werd wel een kerfstok gebruikt, om de schulden van een persoon vast te leggen. Daarna werd het telraam (abacus) uitgevonden. Toen de behoefte aan berekeningen steeds complexer werd, ontwikkelde men tabellen met hulpgegevens (bijvoorbeeld logaritmetabellen als hulp bij het vermenigvuldigen). Ook de rekenliniaal was een uitvinding om vermenigvuldigen en delen met een beperkte nauwkeurigheid makkelijk te maken. De rekenliniaal is in de loop van de jaren zeventig echter verdwenen met de uitvinding van de zakrekenmachine. In het Verenigd Koninkrijk waren in verband met de koloniale scheepvaart veel centra met menselijke computers ontstaan. Deze maakten tabellen voor navigatiedoeleinden (plaatsbepalingen op zee). Ook in andere gebieden vonden deze tabellen gretig aftrek, zoals de astronomie. Charles Babbage, een wiskundige, was erg geïnteresseerd in de astronomie. Een grote kwelling voor een astronoom was echter het feit dat in iedere tabel onvermijdelijk fouten zaten. Babbage vroeg zich af of de tabellen niet machinaal gegenereerd konden worden. Hiervoor bedacht hij in 1822 de differentiemachine: een concept voor een machine die tabellen van veeltermen kon uitschrijven. Babbage begon aan de bouw van de machine, maar het bouwen ervan viel niet mee. De machine werkte mechanisch en de tandwieltechniek was nog niet geavanceerd genoeg om tot een goed resultaat te komen. Verder veranderde Babbage steeds het ontwerp van de machine. Aldus kwam hij in 1833 met de "analytische machine". Deze machine zou met invoer vanaf ponskaarten wiskundige bewerkingen kunnen uitvoeren. Deze machine wordt algemeen gezien als het concept van de computer. Tot dan toe bestond de machine alleen nog maar op papier en Babbage ging op zoek naar iemand om zijn ideeën te verwezenlijken. Daarvoor vond hij Ada Augusta (Lady Lovelace), een enthousiast amateurwiskundige. Ada schreef hele reeksen instructies voor de analytische machine, ze ontwikkelde onder andere de subroutine, herkende de waarde van lussen en dacht al na over de voorwaardelijke sprongroutine; zij was dus eigenlijk de eerste programmeur. Helaas heeft Babbage ook deze machine nooit kunnen voltooien. Eind 19e eeuw construeerde Herman Hollerith telmachines die werkten op basis van invoer met ponskaarten. Aan de telmachines werden sorteermachines verbonden, eenvoudige bewerkingen op bestanden met grote hoeveelheden gegevens werden zo mogelijk gemaakt. Pas in 1938 werd de eerste computer gebouwd door Konrad Zuse. Ook Zuses machine werkte nog mechanisch, maar Zuse had het zichzelf een stuk eenvoudiger gemaakt door van het binaire stelsel gebruik te maken. Een jaar later bouwde Zuse de eerste elektromechanische computer. Door de Tweede Wereldoorlog kreeg de ontwikkeling van computers een snelle vlucht. In het Verenigd Koninkrijk werd in Bletchley Park van de Colossus gebruikgemaakt om berichten te kraken die met de Duitse Lorenz-codeermachine vercijferd waren. De Colossus werd ontwikkeld door Tommy Flowers [1] en was de eerste elektronische computer, gebruik makend van elektronenbuizen. De eerste computer in de VS, de ENIAC (Electronic Numerical Integrator And Calculator), die enkele klaslokalen in beslag nam, bevatte 18.000 buizen, 70.000 weerstanden, 10.000 condensatoren, en 6000 verschillende schakelaars. Deze computer gebruikte evenveel energie als een zware locomotief. Op 7 augustus 1944 wordt op de universiteit van Harvard door IBM-onderzoeker Howard Aiken de eerste programmeerbare rekenmachine, de Harvard Mark I, gepresenteerd. De eerste computer in Nederland was de ARRA I bij het Mathematisch Centrum. In 1954 kwam de tweede computer in Nederland[] en de eerste computer in een commerciële/industriële omgeving omgeving: de door de Britse firma Ferranti gebouwde Ferranti Mark 1, voor 1,7 miljoen gulden gekocht door het Shell-laboratorium in Amsterdam[].
In de periode dat het permanente geheugen (de harde schijf) nog niet algemeen bestond, was het invoeren van gegevens of programma's in een computer vrij moeizaam. Dit gebeurde oorspronkelijk met schakelaartjes en ponsband, nog iets later met ponskaarten, en in een nog later stadium met magneetbanden. Deze computer zou erg groot, zwaar en duur worden omdat de onderdelen nog niet erg klein konden worden gemaakt. Daarom waren de eerste computers ook alleen in het bezit van overheden en grote bedrijven. De computers werden al een stuk kleiner toen in 1947 de transistor werd uitgevonden, maar IBM beweerde dat er wereldwijd niet meer dan een stuk of 7 computers nodig zouden zijn. Het tijdschrift "Popular Mechanics" voorspelde wel dat er ooit een computer zou komen die 'maar' 1500 kilo zou wegen. Met de enorme ontwikkeling van de elektronica en de halfgeleiders, toegepast in transistoren, kon de computer veel kleiner en sneller worden. Later werden de transistors geïntegreerd in een geïntegreerde schakeling (integrated circuit, IC). De complexiteit van de chips werd in de jaren 70 verbeterd zodat het mogelijk werd om een complete processor (CPU) op een chip te integreren. Het werd daardoor veel goedkoper om een computer te bouwen. De eerste homecomputers waren toen klein en goedkoop genoeg om door consumenten te kunnen worden aangeschaft, maar van enige standaardisering was niet of nauwelijks sprake. Computers uit de periode 1975-1985 waren o.a. de Apple I, de Apple II, de TRS-80, de Commodore PET (Personal Electronic Transactor), de ZX-81, de Nascom, en later de Commodore VIC-20, de BBC Micro, de MSX 1 en opvolgers, de Commodore 64, Acorn-Atom gebaseerd op 8-bits-processoren, zoals de 8080, de Z-80, de 6502, 6800 en nog enige andere. Eind jaren zeventig werkte er bij IBM onder leiding van Don Estridge een groep van 12 technici en ontwerpers onder de naam Entry Systems Division. Ze hadden de opdracht een echte personal computer te ontwikkelen. IBM vond de al bestaande machine, de 5100-serie, daar niet geschikt voor. Het team integreerde de eigenschappen van bestaande ontwerpen op de markt en slaagde erin binnen een jaar met een eigen ontwerp te komen. Ze deden zo min mogelijk zelf en kochten de componenten bij andere bedrijven. Dat betekende een open uitnodiging om op de trein te springen en mee te doen. IBM kocht bijvoorbeeld van het toen volstrekt onbekende en kleine bedrijfje Microsoft een nog te ontwikkelen besturingssysteem voor de personal Computer. Microsoft kocht toen eerst zelf QDOS (Quick and Dirty Operating System) van een ander bedrijfje op en verkocht rechten op het gebruik aan IBM, dat het op de computers installeerde onder de naam PC-DOS. Op 12 augustus 1981 presenteerde IBM hun personal computer; de 5150 IBM Personal Computer op basis van de 8088 CPU, een 16-bits-microprocessor (extern 8-bit) van Intel en een Industry Standard Architecture (ISA) bus. De eenvoudigste uitvoering bestond destijds uit een toetsenbord en systeemkast, voorzien van 40K Rom en 16K Ram. Diskdrives had de machine niet; programma's moesten worden opgeslagen op een cassetterecorder. Met een 5¼-inch, 160K floppydrive en 64K Ram. Er moest $1565 (destijds 4445 gulden of 80000 BEF) voor worden betaald. De eerste reacties waren overweldigend; tegen het einde van 1982 werd op werkdagen al een computer per seconde verkocht. Door het gewicht van de industriereus IBM werd de pc langzamerhand ook in het zakenleven serieus genomen en de eerste praktische en nuttige toepassingen begonnen het licht te zien. Omdat het merendeel van de componenten op de vrije markt te krijgen was en IBM de specificaties voor $49 per boek verkocht, kon elke fabrikant een vergelijkbare computer bouwen. Het Basic Input/Output System, BIOS, dat de afzonderlijke componenten aanstuurde, hield IBM voor zichzelf. Om de patenten te omzeilen werd door een tweetal bedrijven een team gevormd, dat elk in afzondering een BIOS ontwikkelde. Op die manier konden ze de IBM PC klonen, zonder de patenten te schenden. En omdat Microsoft bij de onderhandelingen met IBM bedongen had, dat het zijn besturingssysteem onder eigen naam MS-DOS mocht blijven verkopen, was er ook een besturingssysteem voor beschikbaar. De personal computers van andere merken dan IBM werden om die reden klonen genoemd. Een andere
aanduiding was IBM Compatible. DOS werd op die manier een de-facto standaard besturingssysteem voor personal computers. Tegenwoordig wordt MS-DOS bijna niet meer gebruikt, alleen wordt het nog geëmuleerd in enkele Windows-versies, waaronder Windows Me en 2000. Na een periode van aanvankelijke wildgroei waarin een groot aantal onderling onverenigbare soorten computers op de markt werden gebracht, trad een genadeloze concurrentieslag op waaruit uiteindelijk het door IBM gepresenteerde model als de grootste overwinnaar tevoorschijn kwam, niet omdat het het beste computermodel had maar wel omdat het de grootste markt vormde. De Commodore Amiga, de Atari ST, de TRS-80 en een groot aantal concurrerende modellen zijn inmiddels al haast vergeten. De enige fabrikant uit die tijd die zich tot op heden heeft weten staande te houden is Apple met de Apple Macintosh-architectuur; en dit vooral door zich op enkele niche-markten (desktop publishing) te concentreren. Met de ontwikkeling van gebruiksvriendelijker systemen met een grafische gebruikersinterface (GUI) ontstond ook de behoefte aan (veel) krachtiger pc's. Met de 32-bits-processoren als de Intel 80386, Intel 80486 en de Motorola 68000 werd een en ander mogelijk. Hiervoor kwamen ook nieuwe besturingssystemen als MS-Windows en Linux op de markt. De pc werd ook steeds goedkoper en gemakkelijker te gebruiken waardoor steeds meer bedrijven en huisgezinnen er een kochten. De ontwikkelingen gaan voort, zakenmensen gebruiken veelal een laptop om met hun computer op stap te gaan. De steeds verdere miniaturisering leidde ertoe dat de kleine Personal Digital Assistant (PDA) met steeds meer mogelijkheden in beeld kwam. Ook veel apparaten zoals wasmachines, videorecorders, digitale camera's en dergelijke bevatten tegenwoordig een computer om allerlei zaken te regelen, deze worden dan meestal een ingebed systeem of - in het Engels - embedded system genoemd. Onafhankelijk van de ontwikkelingen op pc-gebied ontwikkelden zich ook de mainframe en minicomputers, met als grote spelers respectievelijk IBM, Control Data Corporation, en DEC. De allersnelste researchcomputers bleven een speciale niche vormen, lange tijd aangevoerd door Seymour Cray met zijn supercomputerontwerpen. Nadat vanaf 2006 de PDA opkwam, zijn sinds 2010 de smartphone en de tablet doorgebroken. Hierdoor is er een enorme nieuwe markt ontstaan voor mobiele apps, die soms alleen maar zinvol zijn op mobiele apparatuur, zoals geografische positiebepaling en navigatie. Hedendaagse smartphones hebben niet alleen een camera voor stilstaande beelden en films, maar ook een microfoon, waarop commando´s kunnen worden ingesproken, zodat het kleine toetsenbord minder nodig is. Communicatie is mogelijk via internet, e-mail en SMS. Bellen is slechts een van de functies van een smartphone geworden

21-06-2018 om 09:14 geschreven door rami

De ARRA I (Automatische Relais Rekenmachine Amsterdam) - de eerste in Nederland gebouwde computer - wordt officieel in bedrijf gesteld.

Arra computerbedrijf De ARRA (voor "Automatische Relais Rekenmachine Amsterdam", de Automatic Relay Calculator Amsterdam) was de eerste Nederlandse computer en werd gebouwd op basis van relais voor het Nederlands Mathematisch Centrum, dat later het Centrum Wiskunde & Informatica (CWI) werd. . Het werd ontworpen en gebouwd door Carel Scholten en Bram Loopstra en werd voltooid in 1952. Vanwege betrouwbaarheidsproblemen werd het al snel uit de vaart gehaald en "bijgewerkt" naar de ARRA II, die eigenlijk een compleet nieuw ontwerp was. In december 1953 voerde elektronische [ ARRA II zijn eerste programma's uit en werd voltooid in 1954

21-06-2018 om 09:11 geschreven door rami

 

21-06-2018 om 09:05 geschreven door rami

21 juni 1988 beatrice egli Beatrice Margerite Egli ( 21 juni 1988 in Lachen , Canton Schwyz ) is een Zwitserse popzanger en actrice . Ze is de winnaar van hettiende seizoen van de RTL Castingshow Deutschland sucht den Superstar . Beatrice Egli komt uit een muzikaal gezin en zingt al sinds haar negende. Op haar 14e begon ze zanglessen te nemen en te zingen op volksfeesten. Ze voltooide een opleiding tot kapper en werkte een jaar in dit beroep. In 2011 voltooide ze acteeropleiding aan de School of Drama Hamburg . Met haar twee oudere en haar jongere broer woonde ze tot haar 28e in het huis van haar ouders in Pfäffikon. In 2016 verhuisde ze naar een nabijgelegen appartement. [ In 2007 trad Egli op samen met Lys Assia ; Samen brachten ze de single Tell me uit waar de engelen wonen en een album met dezelfde naam. Het duo won in april 2007 met deze titel, de Zwitserse voorlopige beslissing voor de Grand Prix van volksmuziek . Tijdens de finale in Wenen in augustus bereikten ze de 12e plaats op 16. Voor deze voorstelling kreeg Egli de schuld van Assia. In het najaar van 2007 trad Egli op tijdens het najaarsfestival van volksmuziek van Florian Silbereisen . In 2009 presenteerde ze de titel Lipstick op Musikantenstadl . Tot die tijd gebruikte ze haar voornaam als artiestennaam, van haar derde album in 2011 onder haar volledige naam. Op 11 mei 2013 won Egli in de finale van het tiende seizoen van Duitsland op zoek naar de superster met 70,25 procent van de stemmen van het publiek. Op één uitzondering na ontving Egli de meeste publieksoproepen bij alle themashows. Door de DSDS te winnen, won ze 500'000 Euro en kreeg ze een platencontract bij Universal Music . Haar eerste single na DSDS-deelname heette Mein Herz , geschreven en geproduceerd door Dieter Bohlen . Het nummer steeg in de eerste week van de verkoop op nummer één van de officiële Duitse , Oostenrijkse en Zwitserse hitlijsten . In mei bracht ze haar studioalbum Glücksgefühle uit , dat de tweede plaats in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland veroverde op de albumcharts. In de tweede week van de verkoop stond het album op de eerste plaats in de Zwitserse hitlijsten; In augustus werd het platina toegekend in Zwitserland. In Duitsland, slechts vier weken na de DSDS-overwinning, kregen haar album en haar single goud. [ ] Haar tweede single Now and here forever werduitgebracht op 31 augustus 2013. [
Na de overwinning bij DSDS ook eerdere publicaties beter verkocht. Dus Egli slaagde met hun 2011 uitgebrachte album Fire and Flame 2013, de sprong naar de 12e plaats in de Zwitserse hitlijsten. In 2011 bereikte het album nummer 81 in de Zwitserse hitparade.In 2013 bereikte het album voor het eerst een plaatsing in de Duitse en Oostenrijkse hitlijsten. Op 22 november 2013 werd het volgende studioalbum Pure Joie de vivre uitgebracht . In Zwitserland stond ze wederom op de eerste plaats en in Oostenrijk en Duitsland de top tien. De eerste single-release Crazy voor jou stond ook in de hitlijsten in alle drie de landen. Op 7 december 2013 trad Beatrice Egli op bij Das Supertalent ; Daar kreeg ze platina voor geluk . In maart 2014 ontving ze de Duitse Echo in de categorie "Nieuwkomer van het jaar (internationaal)". In dezelfde maand, de tweede single Op een gegeven moment uit hun tweede album Pure Joie de vivre en ook in de hitlijsten geplaatst. In april 2014 kondigde Dieter Bohlen aan dat hij niet langer voor Egli zou produceren. In mei 2014 won ze de Swiss Music Prize Prix Walo in de categoriehit. Op 24 oktober 2014, het studioalbum Bis hierher en nog veel meer . Het album werd opgenomen in Berlijn, zonder de medewerking van Dieter Bohlen. [] De eerste single is Op de pleinen, klaar voor geluk! en werd uitgebracht op 10 oktober 2014. De videoclip is opgenomen in New York. Van begin november 2014 tot januari 2015 was Beatrice Egli op Pure Joy Joys Tour. Het album bereikte nummer één in Zwitserland. Op 9 januari 2015, de tweede single We live hardop en de bijbehorende videoclip. Op 3 juli 2015, een gouden editie van Bis hierher en nog veel meer . Dit bevat zes nieuwe nummers, waaronder de nieuwe single Without Words . [ Op 8 april 2016 is haar nieuwe studio-album Kick net uitgebracht met de gelijknamige single.

21-06-2018 om 09:03 geschreven door rami

 

20-06-2018 om 09:01 geschreven door rami

20 juni 1949 lionel richie Lionel Brockman Richie Jr. (Tuskegee (Alabama), 20 juni 1949) Richie werd geboren op de universiteitscampus van Tuskegee en ging daar ook studeren. Hij wilde dominee worden, maar koos uiteindelijk voor de muziek. Richie begon in 1968 met medestudenten de band Commodores en schreef de meeste van hun hits die ze in de jaren 70 scoorden. Richie specialiseerde zich in ballads en zei daarover in het VH1 programma Behind the Music "Iedereen in de band wilde het hardst funkende nummer schrijven, ik probeerde daartussen op te vallen". En het werkte, want Easy, Three times a lady, Sail on en Still bereikten stuk voor stuk de hoogste regionen in de hitlijsten. Gevolg was wel dat Richie het centrale middelpunt van de band werd en dat er langzaam maar zeker een artistieke tweedeling ontstond. Nadat Endless Love werd afgewezen voor het volgende Commodores-album nam Richie het op als duet met Diana Ross; voor Kenny Rogers schreef hij de single Lady (in 1983 gecoverd door de Jamaicaanse zanger Wayne Wade) en produceerde hij het album Share Your Love. In 1982 bracht Richie een titelloos solo-album uit met nummers die hij niet kwijt kon bij de Commodores; het werd een van de bestverkopende albums van dat jaar en de single Truly leverde Richie zijn eerste Grammy Award op. Het album was opgedragen aan de inmiddels overleden manager Benny Ashburn en aan de Commodores met wie Richie datzelfde jaar weer op tournee ging. Het concert in Texas zou echter zijn laatste zijn, want de volgende dag koos hij - na lang twijfelen - definitief voor een solocarrière. In 1983 verscheen zijn tweede album; Can't Slow Down, werd mede dankzij de singles All Night Long en Hello nog succesvoller dan de voorganger en zorgde ervoor dat Lionel Richie de status van superster verwierf. In 1985 werkte hij samen met Michael Jackson aan We Are The World, dat voor het goede doel, USA for Africa, werd opgenomen. De Harvard University onderscheidde hem op 5 december 2011 onder meer hiervoor met de Peter J. Gomes Humanitarian Award.[] Ook het album Dancing on the Ceiling uit 1986 was een succes. In 1987 trok Lionel Richie zich terug uit de muziekwereld; hij scheidde van zijn vrouw Brenda, zorgde voor zijn zieke vader (die in 1990 kwam te overlijden) en liep zelf bij de kno-arts vanwege een keelaandoening. In 1992 maakte Richie een succesvolle comeback met het verzamelalbum Back To Front. In Nederland stond dit album elf weken op nummer 1; van de drie nieuwe singles werd My Destiny de grootste hit. Richie zou dit succes in de daaropvolgende jaren niet meer overtreffen en ging weg bij Motown waar hij twintig jaar onder contract stond. Richie tekende een nieuw contract bij Island en bracht in 1996 - na een periode van introspectie - het redelijk succesvolle album Louder Than Words uit dat bij vlagen teruggreep naar de oude vertrouwde Commodores-sound. In navolging van de andere Commodores kreeg ook Richie in 1997 een plek in de Alabama Music Hall of Fame. Ook met de in Londen opgenomen opvolger Renaissance (2000) stond Richie nog volop in de schijnwerpers. Het album bereikte een 10de plaats in de Album Top 100 en daarvan verschenen op single: Don't Stop The Music en de hit Angel die de 8ste plaats haalde in de Nederlandse Top 40. Daarna vanaf 2001, ging het bergafwaarts met Richies succes. Hij bracht drie albums en een verzamelalbum uit, maar die verdwenen allemaal al snel weer in de uitverkoopbakken. Zijn platen waren dan wel geen hits meer, zijn optredens waren dat nog wel. In september 2008 gaf hij in het kader van de concertreeks Symphonica in Rosso vier uitverkochte concerten in het GelreDome in Arnhem. Bij de concerten waren er gastoptredens van onder meer Candy Dulfer, Alain Clark, Trijntje Oosterhuis, Leona Philippo en Jeroen van der Boom te zien. Naar aanleiding van deze concerten bracht hij in twee maanden eerder (juli 2008) de single Face In The Crowd, een duet met Trijntje Oosterhuis. Het werd zijn eerste top 10-hit in acht jaar tijd.
De concertregistratie van Symphonica in Rosso kwam in december 2008 binnen op de eerste plaats van de albumlijsten. Het werd Richie's eerste nummer 1-succes in zestien jaar tijd. Richie liet weten open te staan voor een reünie van de Commodores; dit resulteerde in 2009 in enkele optredens van 45 minuten met oud-leden William King en Walter Orange die nog altijd deel uitmaken van de huidige bezetting. In 2012 verscheen het album Tuskegee waarop Richie zijn hits zong als duetten met countrysterren als Shania Twain (Endless Love) en Kenny Rogers (Lady). Speciaal voor de Benelux maakte Lionel Richie nieuwe versies van Angel en You Are met - respectievelijk - de Belgische zangeres Natalia en de Nederlandse zanger Waylon. In de zomer van 2015 gaf Richie concerten op Glastonbury en North Sea Jazz waarbij hij ook veel hits van de Commodores speelde. Eind 2017 werd bekendgemaakt dat Richie plaats zal nemen in de jury van American Idol. is een Amerikaans muzikant en popzanger.

20-06-2018 om 09:00 geschreven door rami

20 juni 1967 nicole kidman Nicole Mary Kidman (Honolulu (Hawaï), 20 juni 1967) is een Australische actrice. Ze woonde tot haar vierde op Hawaï waar haar ouders op dat moment verbleven. Daarna verhuisde ze met haar ouders naar Australië. Toen ze drie was, begon ze met balletles. Op veertienjarige leeftijd begon haar carrière met een rol in de kerstfilm Bush Christmas. Op de set van Days of Thunder, haar eerste Amerikaanse film, begon ze een relatie met Tom Cruise. De twee trouwden op 25 december 1990. Op 8 augustus 2001 werd bekend dat het paar ging scheiden. Hierna kreeg Kidman een relatie met Lenny Kravitz. Vandaag de dag is haar liefde countryzanger Keith Urban. In juni 2006 trouwden ze. Gedurende haar huwelijk met Cruise adopteerde het paar twee kinderen: een dochter en een zoon. In 2001 kwam echter de scheiding, naar algemeen wordt aangenomen, omdat zij haar kinderen katholiek wenste op te voeden en niet onder de invloed van de door Tom Cruise aangehangen Scientologykerk. Kidman en haar echtgenoot Keith Urban kregen op 7 juli 2008 hun eerste kind, een dochter. Het meisje kwam ter wereld in Nashville in de staat Tennessee. Op 28 december 2010 werd hun tweede dochter geboren via een draagmoeder. Kidman won een Oscar voor beste vrouwelijke hoofdrol voor de verfilming van Michael Cunninghams roman The Hours in 2003. Haar vermogen wordt geschat op bijna 100 miljoen euro. In 2006 was ze de best betaalde actrice ter wereld

20-06-2018 om 08:58 geschreven door rami

 

19-06-2018 om 09:23 geschreven door rami

19 juni 1978 Garfield Garfield is een gagstrip gecreëerd door Jim Davis. De hoofdrolspelers zijn de gelijknamige kat, zijn baasje Jon Arbuckle en de hond Odie. In Nederland verschijnt de strip dagelijks in De Telegraaf en in Vlaanderen in De Standaard en Het Nieuwsblad. De strip bestaat uit 3 plaatjes en de zondagstrip is meestal 6 – 7 plaatjes. Garfield is een wereldwijd bekende strip en staat in het Guinness Book of Records als meest verspreide strip ter wereld. Het succes leidde tot de creatie van een televisieserie, verschillende animatiespecials, een reeks videospellen, twee live-action films en een hoop merchandising. Toen striptekenaar Jim Davis graag een strip wilde verkopen aan een landelijke stripmagnaat probeerde hij eerst uit te zoeken wat voor soort strips aansloegen bij het grote publiek. Dit omdat zijn vorige strip, Gnorm Gnat, niet goed genoeg was voor landelijke verspreiding. Het viel Jim Davis op dat er geen strips waren met katten in de hoofdrol. Jim begon hierop met het maken van schetsen van katten gebaseerd op herinneringen aan zijn jeugd op de boerderij. De schets die hem het meest aansprak was die van een enorm dikke kat die hij bij het tekenen de naam Garfield had gegeven (vernoemd naar zijn opa James Garfield Davis die op zijn beurt weer is vernoemd naar James Garfield, de 20e president van de V.S). De strip verscheen voor het eerst op 19 juni 1978 []. Om deze reden wordt 19 juni ook beschouwd als Garfields verjaardag. De strips op 19 juni gaan altijd over Garfield die zijn verjaardag viert. Destijds verscheen de strip in 41 Amerikaanse kranten in onder andere Boston, Dallas en Chicago. Garfields populariteit steeg snel, zelfs voorbij de grenzen van de Verenigde Staten. Tegenwoordig is Garfield wereldwijd bekend en verschijnt de strip in meer dan 2000 kranten. Garfields uiterlijk en gedrag zijn flink veranderd sinds de eerste strip. Oorspronkelijk was hij zeer dik met blubberige wangen en smalle ronde ogen. Later werd hij magerder in omvang en zijn ogen vergroot. In 1981 begon Garfield rechtop te lopen, maar zijn achterpoten waren toen nog niet buitengewoon groot zoals nu. In 1983 verscheen Garfield voor het eerst zoals we hem nu nog kennen: met grote ovale ogen en rechtop lopend op relatief grote achterpoten. De strip maakt vooral grappen over huisdieren, hun eigenaren en hoe huisdieren eigenlijk de baas zijn in huis. Garfield worstelt verder ook met menselijke problemen zoals diëten, een hekel aan maandagen en verveling. Toen Garfield begon te veranderen qua uiterlijk veranderde ook de humor in de strips. Garfield begon nu bijvoorbeeld grappen te maken over Jons stompzinnigheid en het feit dat hij nooit een afspraakje kan krijgen. Hierdoor kreeg de strip meer een sitcomachtig uiterlijk. Sommige fans vonden dat de kwaliteit van de grappen hierdoor wat achteruit ging. Jim Davis nam zich sinds de mislukking van zijn vorige strip, Gnorm Gnat, voor om alle lezers te betrekken bij Garfield door de grappen wijd en de humor algemeen en voor iedereen begrijpelijk te houden. Als gevolg hiervan vermijdt de strip sociale of politieke grappen. In de beginjaren van de strip kwamen nog wel een paar grappen voor over onderwerpen als inflatie en vakbonden. Ook rookte Jon in deze eerste strips nog regelmatig pijp en las een vrijgezellenblad. De karakters en situaties in Garfieldstrips zijn onveranderd gebleven gedurende de laatste paar jaar. Hoewel Garfield elk jaar zijn verjaardag viert, worden de personages lichamelijk niet ouder. Garfield begrijpt alles wat mensen zoals zijn baasje Jon zeggen, maar kan zelf niet praten. Zijn tekst, en die van andere dieren, staat altijd in denkballonnetjes. Hoewel Jon Garfield niet kan verstaan heeft hij (naar zijn gezichtsuitdrukkingen te oordelen) wel in de gaten wanneer Garfield kritiek op hem heeft. Odie begrijpt ook wat Jon zegt en kan ook Garfield verstaan, maar hij kan niet terugpraten behalve dan door te blaffen. Met andere dieren (zoals Nermal, Arlene, spinnen en muizen) kan Garfield wel een gesprek voeren.
Garfield is blijkbaar ook in staat te schrijven aangezien hij al een aantal maal brieven heeft getypt en geschreven die Jon ook kon lezen en begreep. Dit gebeurt echter maar zelden. Zoals vele strips wordt Garfield niet specifiek getekend en geschreven door zijn bedenker Jim Davis. Jim Davis' bedrijf, Paws Inc., heeft een aantal striptekenaars en schrijvers in dienst die het meeste werk doen wat betreft het maken van de strip, terwijl Jim Davis zelf de eindversie keurt en ondertekent. Op 7 juni 1999 begonnen kranten de Garfieldstrips in kleur af te drukken. Voor zijn werk in de strips kreeg Jim Davis in 1981 en 1985 de "National Cartoonist Society Humor Strip Award". In 1989 kreeg hij de "Reuben Award
Een dikke oranje kat met zwarte strepen op zijn rug. Hij doet eigenlijk niets liever dan eten en slapen en tussendoor Odie pesten. Hij beschouwt zichzelf als superieur aan mensen en honden. Zijn lievelingseten is lasagne, maar hij eet ook graag vogels, goudvissen en de varens van zijn baas Jon. Garfield is ook enorm verslaafd aan koffie, vooral 's ochtends is hij erg humeurig vóór zijn eerste kopje. Hij heeft een hekel aan maandagen, diëten, rozijnen, spinnen en opstaan (al dan niet met behulp van wekkers). In tegenstelling tot andere katten haat Garfield het jagen op muizen. Sterker nog, hij is zelfs vrienden met sommige. Hij valt wel altijd pizzabezorgers aan, die hij vanaf een paar huizen verderop kan horen aankomen. Hij heeft ook een onweerstaanbare drang om in bomen te klimmen, ondanks dat hij weet dat hij er niet zelf meer uit kan komen. In latere Garfield strips wordt Garfields verleden onthuld. Hij is geboren in de keuken van Mamma Leoni's Italiaanse restaurant. Dat is ook de reden dat Italiaans eten tot zijn favoriete voedsel behoort. Hij at zoveel dat de restaurant eigenaar twee keuzes had: Garfield wegdoen, of zijn restaurant failliet zien gaan. Hij verkocht Garfield aan een dierenwinkel waar hij gekocht werd door Jon. De eigenaar van Garfield en Odie. Naast de vele problemen met Garfield heeft hij ook pech met de vrouwen. In veel strips probeert hij een afspraakje te regelen, maar zonder succes. Zijn hobby's zijn onder andere accordeon spelen en proberen een afspraakje te regelen. Net als Jim Davis is Jon geboren en opgegroeid op een boerderij. In de oudere Garfieldstrips was Jon een striptekenaar (dit werd nogmaals bevestigd in de strip op 2 mei 2010). Zijn volledige naam is Jonathan Q. Arbuckle (dit werd bekendgemaakt in de strip van 6 december 2001). Zijn verjaardag is op 28 juli (dit werd bekendgemaakt in de strip uit 2001 van die datum). Oorspronkelijk zou de strip geheel om Jon draaien met Garfield slechts in een bijrol. Jim Davis besefte al snel dat Garfield telkens de grappige opmerkingen maakte en veel meer geschikt was als ster van de strip. Een beagle en Jons tweede huisdier. Odie is vooral bekend om zijn grote oren, zijn enorme tong en zijn domheid. Hij kwijlt bijna altijd en is altijd vrolijk. Hij is constant het slachtoffer van Garfields grappen (zoals van de tafel geschopt worden). Odie is het enige personage dat bijna nooit wat zegt of denkt. Volgens de officiële website van Garfield kostte het Odie 3 jaar om te leren ademen. Zijn IQ is zo laag dat je het moet opgraven. Odie verscheen voor het eerst in de strip op 8 augustus 1978. Hij was toen de hond van Lyman. Toen Lyman in 1983 uit de strip verdween werd Odie Jons hond. In het boek Garfield & His Nine Lives werd Odies oorsprong veranderd naar dat Jon hem samen met Garfield kocht in dezelfde dierenwinkel. Odies naam is afkomstig uit een reclame die Jim Davis maakte voor een autogarage. In deze reclame kwam een zekere "Odie, de dorpsgek" voor. Jim Davis vond de naam wel passend voor Lymans hond, dus kreeg die ook de naam Odie. In het begin had Odie zwarte oren, maar nadat Jim Davis te horen kreeg dat Odie op deze manier erg leek op “Snoopy” werd de kleur veranderd in bruin. In de films van Garfield werd Odie echter gespeeld door een teckel. Veruit de meeste Garfield strips spelen zich af op de grond of op de tafel in Jons huis. Wanneer Garfield een keer een andere locatie opzoekt doet hij dat meestal op maandag, en spelen alle strips van die week zich op die locatie af. Veel gebruikte locaties zijn:
De stoel voor de tv: Garfields favoriete locatie, op zijn bed na. De schutting: op deze schutting in een steegje vlak bij Jons huis geeft Garfield vaak optredens die bestaan uit zingen of tapdansen, soms geholpen door Odie of poppen. Hoewel zijn publiek nooit tevreden is (ze gooien altijd met fruit, groenten en andere spullen naar Garfield) blijft Garfield doorgaan. De tuin: hier heeft Garfield confrontaties met andere karakters zoals honden (veel valser dan Odie, maar gelukkig voor Garfield bijna altijd aan de ketting), vogels, wormen en zelfs bloemen. De Arbuckle-boerderij: de boerderij van Jons ouders en de plek waar hij is opgegroeid. Alles op deze boerderij is hopeloos ouderwets (zelfs een simpele wasmachine bezorgt de bewoners nog uren kijkplezier). Garfield haat de bezoekjes aan de boerderij. Zijn favoriete activiteiten op de boerderij zijn eten en vertrekken. De dierenartskliniek: de werkplek van Dr. Liz. De vensterbank: Garfield vindt het heerlijk om op de vensterbank te zitten of liggen. Alleen raakte hij vroeger vaak bekneld in het rolgordijn voor het raam. Een keer, in een verhaal verspreid over de strips van twee weken (inclusief de extra lange zondagstrip), kwamen Garfield, Jon, Odie, twee vreemdelingen en zelfs een straatlantaarn (Odie moest nodig) allemaal vast te zitten in het rolgordijn totdat de brandweer ze vrij knipte. Sindsdien heeft Jon de rolgordijnen vervangen door luxaflex waar Garfield ook in bekneld weet te raken. De boom: om een of andere reden kan Garfield het niet laten om in bomen te klimmen (een oud instinct). Gevolg is dat hij vaak vast komt te zitten boven in een boom totdat de brandweer of Jon hem eruit haalt, of hij op een andere manier weer beneden belandt. Een keer kwam Jon ook vast te zitten in de boom tijdens een poging Garfield te redden. In het begin lag Garfield gewoon op een tak maar tegenwoordig hangt hij eraan. In de nieuwste Garfield strips praat de boom zelfs tegen Garfield en probeert hem ertoe te verleiden weer omhoog te klimmen. Irma's eetcafé: Garfield en Jons vaste eetcafé. Het eten is er alleen lang niet altijd even goed (zeg maar gerust slecht) en het management van de eigenaresse laat ook vaak te wensen over. Vakanties: worden ook vaak door Jon en Garfield genomen. In het begin probeerde Jon vaak alleen op vakantie te gaan, maar Garfield wist altijd als verstekeling mee te reizen. Daarom heeft Jon het maar opgegeven en mag Garfield nu gewoon mee. De telefoon op de tafel: dit is waar Jon altijd wanhopig probeert een afspraakje te regelen, met commentaar van Garfield. Winkels en supermarkten: staan centraal als Jon en Garfield boodschappen doen. De tweedehands autogarage: de strips op deze locatie zijn vaak een parodie op de autoverkoopbusiness. Jon wordt altijd opgelicht door de gladde verkoper, terwijl Garfield al lang doorheeft dat er iets niet klopt. Soortgelijke locaties zijn de tweedehands koelkastwinkel en de tweedehands kerstbomenwinkel. Het park: Jon en Garfield komen vaak in het park. Zogenaamd voor een wandeling, maar in werkelijkheid omdat Jon hoopt hier het meisje van zijn dromen te ontmoeten. De badkamer: Hier vangt Garfield meestal de spinnen door die vaak met een krant plat te slaan In de strips komen regelmatig langere verhaallijnen voor die worden opgebouwd uit de losse strips van een aantal weken. De zondagstrips staan over het algemeen los van deze verhaallijnen, maar er zijn uitzonderingen op deze regel. In deze verhaallijnen bezoekt Garfield vaak een andere locatie dan Jons huis, of staat een bijpersonage centraal zoals Nermal, Arlene, de postbode, de wekker en de pratende weegschaal. De grappen in de strips zijn seizoensgebonden. In de maanden januari en februari ligt de nadruk vaak op grappen over sneeuw en winter, en in de zomermaanden om hitte, vakanties en het strand. In december draaien de strips bijna altijd om de voorbereidingen voor Kerstmis en vooral de bijbehorende cadeaus onder de kerstboom. In de week voorafgaand aan 19 juni focust de strip zich op Garfield die zich voorbereid op zijn verjaardag en worstelt met zijn angst om ouder te worden. Voor Garfields 25e verjaardag tekende Jim Davis een aantal strips waarin de oude Garfield en de nieuwe elkaar tegenkomen. Af en toe wordt in de strip ook Halloween gevierd.
Meer unieke thema's zijn “Garfield's Believe It or Don't”, “Garfield's Law”, “Garfield's History of Cats” waarin de geschiedenis van de wereld en de wetenschap worden bekeken door de ogen van Garfield. Een andere verhaallijn die zeker in oudere Garfield strips veel werd gebruikt is een waarin Garfield verdwaalt en de weg naar huis probeert terug te vinden. Een van deze verhaallijnen liep zelfs meer dan een maand. In deze verhaallijn loopt Garfield weg nadat Jon hem vraagt de krant te gaan halen. Jon stuurt Odie achter Garfield aan, maar beseft al snel zijn fout (Odie is niet erg slim en verdwaalt ook). Jon vereenzaamt en plaatst advertenties in de krant, maar zonder succes. Na een reeks gebeurtenissen waarbij Odie tijdelijk wordt gevonden door een meisje en hij samen met Garfield in een circus belandt, vindt Jon ze terug in een dierenwinkel. Een wat controversiële verhaallijn van een week begon op 23 oktober 1989. Deze reeks was in tegenstelling tot andere Garfield strips niet bedoeld als humor. Het focust op Garfield die wakker wordt in een toekomst waar zijn huis is verlaten en hijzelf niet langer bestaat. Uiteindelijk lijkt dit alles een droom te zijn, maar zeker is dit niet daar aangegeven wordt dat Garfield enkel door ontkenning aan deze situatie kan ontkomen. Deze verhaallijn heeft nadien bij veel fans tot de theorie geleid dat Garfield dood aan het gaan was in een verlaten huis of mogelijk zelfs al gestorven is, en dat alle strips van na deze datum zich slechts afspelen in Garfields fantasie daar hij zo zich af probeert te zonderen van de duistere wending die zijn leven heeft genomen. Jim Davis ontkende deze geruchten en gaf de volgende reden voor de verhaallijn: "During a writing session for week, I got the idea for this decidedly different series of strips. I wanted to scare people. And what do people fear? Why, being alone of course. We carried out the concept to its logical conclusion and got a lot of responses from readers."
Deze verhaallijn vertoont gelijkenissen aan het filmpje Valse Triste uit Allegro non troppo, waarin een spookkat de ruïnes bezoekt van het huis waar hij ooit woonde. In 2002 kreeg Garfield als strip een plaats in het Guinness Book of Records als "meest verspreide strip ter wereld" (Engels: most syndicated comic strip). Daarvoor was Peanuts houder van dit record. Volgens het Guinness Book of Records: verschijnt de Garfield strip vandaag de dag in 2570 kranten wereldwijd. wordt de strip gepubliceerd in 111 landen. wordt de strip dagelijks door ongeveer 263 miljoen mensen gelezen. Ondanks de grote populariteit van de strip is Garfield ook geregeld het onderwerp van negatieve kritiek. Zoals veel strips wordt Garfield niet langer uitsluitend getekend en geschreven door zijn bedenker. Jim Davis maakt nog wel ruwe schetsen voor de strip, maar assistenten maken het af. Ook heeft de strip de afgelopen paar jaar bijna geen karakterontwikkeling ondergaan, en vrijwel steeds dezelfde verhaallijnen gebruikt. Jim Davis kreeg dit blijkbaar zelf in de gaten, en veranderde onder andere de relatie tussen Liz en Jon om zo een andere weg in te slaan.

19-06-2018 om 09:22 geschreven door rami

19 juni 1990 schengen België, Nederland, Luxemburg, Frankrijk en Duitsland tekenen in Brussel het akkoord van Schengen dat een vrij verkeer van personen tussen de landen regelt. De Verdragen van Schengen (gezamenlijk ook wel bekend als het Verdrag van Schengen) zijn overeenkomsten tussen een aantal Europese landen om het vrije verkeer van personen mogelijk te maken. Het grondgebied van deze landen vormt de Schengenzone. De verdragen zijn genoemd naar de plaats van ondertekening, het Luxemburgse dorp Schengen. Op 14 juni 1985 ondertekenden de regeringsleiders van België, Nederland, Luxemburg, Duitsland en Frankrijk het eerste Verdrag van Schengen. Ze kwamen overeen de personencontrole aan hun gemeenschappelijke grenzen af te schaffen. Zo ontstond een gebied zonder binnengrenzen dat bekendstaat als Schengenruimte. Schengen is het dorp op het Luxemburgse drielandenpunt met Duitsland en Frankrijk, waar het verdrag werd ondertekend. In 1986 is de Europese Akte gesloten door de twaalf toenmalige leden van de Europese Gemeenschap. Deze Europese akte houdt in dat er vanaf 1993 een interne Europese markt is met vrij verkeer van kapitaal, goederen, diensten en personen. Deze akte draagt sommige bevoegdheden van lidstaten over aan instellingen van de Europese Unie. De Schengenlanden voerden een gemeenschappelijk visumbeleid in en spraken af dat zij doeltreffende controles aan de buitengrenzen zouden invoeren. Controles aan de binnengrenzen kunnen gedurende een beperkte periode worden verricht indien de openbare orde of de nationale veiligheid dit vereisen. De praktische implementatie van de afspraken is geregeld in de Schengen Uitvoeringsovereenkomst. De Schengenruimte is geleidelijk uitgebreid en omvat nu 22 EU-lidstaten plus IJsland, Noorwegen, Zwitserland en Liechtenstein. De overeenkomst maakt sinds de inwerkingtreding van het Verdrag van Amsterdam integraal deel uit van de EU-verdragen. Ierland en het Verenigd Koninkrijk hebben in de EU-verdragen een uitzonderingspositie bedongen ten aanzien van Schengen en nemen daarom geen deel aan de afspraken over grenscontroles en visa. Tussen deze twee landen onderling zijn overigens geen controles. Nadat de EU en Zwitserland op 26 oktober 2004 een overeenkomst tekenden betreffende de toetreding van Zwitserland tot de Schengenzone, volgde op 5 juni 2005 nog een referendum in Zwitserland. De Zwitserse bevolking stemde in met toetreding (54,6% voor, 45,4% tegen). Het verdrag trad voor Zwitserland echter pas op 15 december 2008 in werking als gevolg van een aantal noodzakelijke wetswijzigingen en aanpassingen die doorgevoerd moesten worden op de vliegvelden. Omdat Zwitserland geen deel uitmaakt van de Europese Economische Ruimte blijft douanecontrole op goederen echter bestaan. In september 2011 is tijdens de Raad van de Europese Unie de toetreding van Bulgarije en Roemenië tot de Schengenzone door Finland en Nederland geblokkeerd. Een compromisvoorstel van de Voorzitter van de Raad waarbij de werking van de Verdragen alleen van toepassing zou zijn voor grensoverschrijdingen op vliegvelden bleek niet haalbaar. In de landen die hun goedkeuring onthielden zouden interne politieke overwegingen tot deze keuze geleid hebben.[ Op 5 december 2013 maakte ook Duitsland bekend de toetreding van Roemenië en Bulgarije te blokkeren. Dit vanwege de grote corruptie en omdat de Roemeense rechtsstaat onder druk staat. Het is op dit moment niet duidelijk wanneer Roemenië en Bulgarije tot de Schengenzone zullen toetreden. Overigens staat deze kwestie los van het opengaan van de arbeidsmarkt voor Roemenen en Bulgaren vanaf 1 januari 2014 Burgers van de lidstaten die het verdrag hebben ondertekend hebben geen visum nodig om binnen de Schengenruimte te reizen. Met een visum voor eender welk Schengenland kan men vrij in de Schengenruimte reizen. Het standaard toeristenvisum (C-visum) is drie maanden geldig en dient te worden aangevraagd bij het land dat het hoofddoel van verblijf is (of, indien dat onbekend is, het land van eerste aankomst). De politie van Schengenlanden mag tien kilometer over de grens van een ander Schengenland rijden. De politie van een Schengenland mag ook hoogstens 45 minuten zonder toestemming wapens dragen in een ander Schengenland.
Volgens de Schengengrenscode van 2006 hebben de Schengenlanden recht op tijdelijke ontheffing van het verdrag als er sprake is van een ernstige bedreiging van de openbare orde of de binnenlandse veiligheid.[] In dat geval mogen er gedurende 30 dagen of zolang de bedreiging duurt, opnieuw grenscontroles worden ingevoerd. Zo is voor Duitsland tijdens het wereldkampioenschap voetbal 2006 het verdrag opgeschort om voetbalhooligans en relschoppers aan de grens te kunnen weren. Frankrijk paste deze uitzondering toe in 2011 om de stroom van Tunesische migranten vanuit Italië te beperken. Op zondag 13 september 2015 voerde Duitsland naar aanleiding van de Europese migrantencrisis opnieuw grenscontroles in om de immense toestroom van vluchtelingen te weren aan de grens tussen Duitsland en Oostenrijk. Hieronder in chronologische volgorde de data van lidmaatschap van en toetreding tot het Verdrag van Schengen. Voor elk land geldt dat de datum van lidmaatschap anders is dan de datum van toetreding. Land Datum van lidmaatschap Datum van inwerkingtreding België 14 juni 1985 26 maart 1995 Duitsland 14 juni 1985 26 maart 1995 Frankrijk 14 juni 1985 26 maart 1995 Luxemburg 14 juni 1985 26 maart 1995 Nederland 14 juni 1985 26 maart 1995 Italië 27 november 1990 26 oktober 1997 Portugal 25 juni 1992 26 maart 1995 Spanje 25 juni 1992 26 maart 1995 Griekenland 6 november 1992 26 maart 2000 Oostenrijk 28 april 1995 1 december 1997 Denemarken 19 december 1996 25 maart 2001 Finland 19 december 1996 25 maart 2001 IJsland 19 december 1996 25 maart 2001 Noorwegen 19 december 1996 25 maart 2001 Zweden 19 december 1996 25 maart 2001 Cyprus 1 mei 2004 vooralsnog niet [3] Estland 1 mei 2004 21 december 2007 Hongarije 1 mei 2004 21 december 2007 Letland 1 mei 2004 21 december 2007 Litouwen 1 mei 2004 21 december 2007 Malta 1 mei 2004 21 december 2007 Polen 1 mei 2004 21 december 2007 Slovenië 1 mei 2004 21 december 2007 Slowakije 1 mei 2004 21 december 2007 Tsjechië 1 mei 2004 21 december 2007 Zwitserland 26 oktober 2004 15 december 2008 Liechtenstein 14 januari 2009 (ratificatie) 19 december 2011[4] Sinds de toetreding van Liechtenstein tot de Schengenzone omvat dit gebied 27 landen; 23 lidstaten van de Europese Unie en vier niet-lidstaten (Noorwegen, IJsland, Zwitserland en Liechtenstein). Het gebied omvat zo'n 400 miljoen inwoners en heeft een oppervlakte van 4 312 099 vierkante kilometer. De volgende territoria van de lidstaten worden niet gedekt door het verdrag: Bonaire, Sint Eustatius en Saba van Nederland
Franse overzeese gebieden van Frankrijk Spitsbergen van Noorwegen (vrije toegang is geregeld via het Spitsbergenverdrag waaraan ook nietSchengenlanden deelnemen) Groenland en de Faeröereilanden van Denemarken San Marino noch Vaticaanstad hebben overeenkomsten gesloten met de EU over het vrije verkeer van personen, en beide maken geen deel uit van de Schengenzone. Echter, dankzij bilaterale overeenkomsten met Italië (dat wel deel uitmaakt van de Schengenzone) worden er geen grenscontroles gehouden tussen de Schengenzone en hun grenzen. Monaco heeft soortgelijke afspraken met Frankrijk. Grenscontroles blijven bestaan bij de grens van Schengen met Andorra. Het Verdrag van Schengen is wel door mensenrechtenorganisaties bekritiseerd omdat het een van de bouwstenen is van wat de organisaties het Fort Europa noemen, waarbij bepaalde groepen mensen worden uitgesloten. Niet alleen wordt de basis onder uitsluiting van mensen om zich in de Schengenzone te begeven betwist, ook wordt gesteld dat als gevolg van de verscherpte bewaking van de buitengrenzen van de Schengenzone, migranten risico's gaan nemen om Europa binnen te komen en daarbij het leven kunnen laten. Er wordt ook gewezen op de asymmetrie van Schengen: burgers uit Schengenlanden kunnen probleemloos naar sommige landen (eind 2008 bv. Oekraïne) reizen, terwijl burgers uit dat land door een langdurig screeningproces moeten om voor een Schengenvisum in aanmerking te komen.

19-06-2018 om 09:18 geschreven door rami

 

18-06-2018 om 08:07 geschreven door rami

18 juni 1982 curd jurgens Curd Gustav Andreas Gottlieb Franz Jürgens (München, 13 december 1915 – Wenen, 18 juni 1982), ook bekend als Curt Jurgens, was een in Duitsland geboren Oostenrijks toneel- en filmacteur. Jürgens werd geboren in München, in de wijk Solln. Zijn vader was een handelaar uit Hamburg en zijn moeder een lerares Frans. Jürgens begon zijn werkcarrière als journalist, maar op aandringen van zijn vrouw Louise Basler, die zelf actrice was, ging hij zich bezighouden met het acteervak. In het begin van zijn acteercarrière speelde hij vooral mee in toneelstukken in Wenen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Jürgens door de nazi’s als “politiek onbetrouwbaar” bestempeld, en in 1944 afgevoerd naar een concentratiekamp. Hij overleefde de oorlog en werd nadien genationaliseerd tot Oostenrijker. Net als veel meertalige Duitse acteurs, speelde Jürgens na de oorlog mee als soldaat in talloze oorlogsfilms, waaronder The Longest Day. Zijn doorbraak kwam met de film Des Teufels General (1955). In 1956, na zijn rol in de Franse film Et Dieu... créa la femme, kwam hij naar Hollywood. Daar maakte hij in 1957 zijn eerste Hollywoodfilm, The Enemy Below. Jürgens werd nadien een internationale filmster. Hij kreeg zelfs een rol als de schurk in Roger Moores favoriete James Bondfilm; The Spy Who Loved Me. Zijn laatste film was de Sovjetse spionagethriller Teheran 43 in 1981. Wel was hij in 1982 nog te zien in de Britse televisieserie Smiley's People. Hoewel hij in meer dan 100 films meespeelde, zag Jürgens zichelf toch meer als een toneelacteur. Zijn laatste toneeloptreden was in 1980 in Mozarts opera Die Entführung aus dem Serail. Hij toerde met deze opera door Japan, samen met de Weense Staatsopera. Jürgens regisseerde ook een paar keer een film en schreef enkele scenario’s, maar dit ging hem minder goed af dan het acteerwerk. Jürgens had een huis in Frankrijk, maar keerde geregeld terug naar Wenen om daar op te treden. Hij stierf ook in Wenen aan de gevolgen van een hartaanval. Jaren eerder had hij al eens een hartaanval gehad, met een bijna-doodervaring tot gevolg. Hij is begraven aan de Zentralfriedhof in Wenen. Jürgens viel op door zijn lengte; 1,92 meter.[

18-06-2018 om 08:05 geschreven door rami

 

18-06-2018 om 08:03 geschreven door rami

18 juni 1942 paul mccartney James Paul McCartney MBE (Liverpool, 18 juni 1942) is een Brits popzanger en componist. Hij werd bekend als basgitarist, pianist, gitarist, zanger en songwriter van The Beatles. Sinds 1997 mag hij zichzelf Sir noemen. Paul McCartney werd geboren in het Walton-ziekenhuis, waar zijn moeder Mary Mohin McCartney werkte als verpleegkundige. Zij stierf in 1956 aan borstkanker.
In 1957 leerde McCartney via een gemeenschappelijke vriend John Lennon kennen, werd lid van diens band The Quarrymen en schreef samen met hem, George Harrison en Ringo Starr geschiedenis als lid van The Beatles. McCartney schreef veel van het materiaal van de Beatles samen met John Lennon, alhoewel ze maar af en toe echt samen een lied schreven - meestal schreef de een het grootste stuk en maakte de ander het af. Hun werkrelatie was meer een wedstrijd dan een samenwerking, maar door een afspraak die ze al vroeg maakten kregen alle songs voor de Beatles, waaraan een van hen of allebei meewerkten, Lennon-McCartney als auteursvermelding. McCartney werd over het algemeen gezien als de knapste van de vier Beatles en had de grootste vrouwelijke aanhang. Hij had een langdurige relatie met de actrice Jane Ashervoordat hij Linda Eastman, een fotografe, ontmoette. Hij trouwde met Linda in 1969. Samen kregen ze drie kinderen: Mary, Stella en James. Linda had al een dochter, Heather, uit een eerder huwelijk. Een van McCartneys bekendste composities, Yesterday, is gecoverd door een recordaantal artiesten en staat hiervoor genoteerd in het Guinness Book of Records. Andere ballades die ook een universele aantrekkingskracht hebben zijn onder andere Hey Jude, Let It Be en Eleanor Rigby Nadat de Beatles in 1970 uit elkaar gingen begon McCartney onmiddellijk aan een solocarrière. Hij bracht het album McCartney uit met daarop het bekende Maybe I'm Amazed. Daarna volgde het album Ram dat slecht werd ontvangen. Feitelijk was dit album door zijn low-fi aanpak zijn tijd ver vooruit en tegenwoordig wordt Ram beschouwd als een van zijn beste albums. In 1971 richtte Paul McCartney een nieuwe band op: Wings. Ondanks de vele personeelswisselingen was Wings erg succesvol in de jaren 70. De enige drie constante leden van Wings waren Paul McCartney, Linda McCartney en Denny Laine. Wings maakte een aantal succesvolle albums zoals Band on the Run en Venus and Mars. Ook werd een aantal grote hits gescoord met onder andere My Love, Live and Let Die, Band on the Run, Listen To What The Man Said, Silly Love Songs en With a Little Luck. Het nummer Mull of Kintyre, opgenomen als ode aan het gelijknamige schiereiland in Argyll (Schotland) waar Paul McCartney een huis heeft, werd de grootste hit. Deze single was de meest verkochte single ooit tot hij in 1984 voorbij werd gestreefd door Do They Know It's Christmas van Band Aid. Plannen voor een nieuwe wereldtournee van Wings in 1980 werden afgelast in januari 1980 toen McCartney op het vliegveld van Tokio werd gearresteerd voor het bezit van softdrugs. Hij werd na tien dagen vrijgelaten, maar de tournee werd toch afgezegd. In 1980 werkte Wings door aan nieuwe nummers, maar die werden niet uitgebracht. Laurence Juber en Steve Holly verlieten daarom Wings. Uiteindelijk werd op 27 april 1981 bekendgemaakt dat ook Denny Laine Wings zou verlaten en dat daarmee Wings ophield te bestaan. Wegens zijn arrestatie in Tokio en de moord op John Lennon besloot McCartney voorlopig niet meer op tournee te gaan. Lennon werd op 8 december 1980 voor zijn huis in New York doodgeschoten. McCartney reageerde aanvankelijk door thuis de telefoon van de haak te leggen en zich zodoende onbereikbaar te houden. Later verklaarde hij: 'Ik kan het nu nog niet verwerken. John was een geweldige kerel. Hij zal door de hele wereld worden gemist, maar in de herinnering blijven voortleven wegens zijn kunst, muziek en bijdragen tot de wereldvrede.'[
Begin jaren 80 schreef McCartney nummers met Stevie Wonder. Uit deze samenwerking ontstond de hit Ebony & Ivory, dat op McCartneys album Tug Of War terechtkwam (1982). Op dat album staat ook het nummer Here Today, dat McCartney schreef als eerbetoon aan John Lennon. Een andere artiest waar McCartney in de jaren 80 mee samenwerkte, is Carl Perkins, de bekende rockabilly-zanger uit de jaren 50, bekend van het nummer Blue Suede Shoes, die samen met McCartney het nummer Get It zong op het Tug of War-album. McCartney raakte bevriend met Perkins in 1964, toen Perkins aanwezig was in de studio waar The Beatles een paar van zijn nummers coverden (Honey Don't en Everybody's Trying To Be My Baby voor hun album Beatles for Sale en Matchbox voor de ep Long Tall Sally). Ook werkten Perkins en McCartney samen aan het nummer My Old Friend, dat op Perkins' album Go Cat Go belandde. Verder werkte McCartney samen met Michael Jackson. Uit deze samenwerking ontstond het nummer The Girl Is Mine. Het nummer belandde op Jacksons album Thriller en het werd als single meteen een nummer 1-hit. Later maakten de twee nog de nummers The man en Say Say Say. Van de laatste zijn verschillende remixes gemaakt. Toen Michael Jackson in 1984 de rechten van de songs van The Beatles opkocht, eindigde de vriendschap tussen McCartney en Jackson. In 1984 maakte hij de geflopte film Give My Regards to Broad Street. De bijbehorende soundtrack bevatte naast de hit No More Lonely Nights nieuwe bewerkingen van oude Beatles- en Wings- nummers. Dat jaar scoorde McCartney wel een grote hit met de single We All Stand Together en de bijbehorende animatiefilm Rupert and the Frog Song, gebaseerd op de Britse stripfiguur Bruintje Beer en geschreven en geproduceerd door McCartney zelf. Op 13 juli 1985 was McCartney een van de artiesten die mocht optreden op Live Aid, waar hij afsloot met Let It Be. In 1986 verscheen het album Press To Play. Dit album werd een matig succes en de recensies varieerden van uitgesproken negatief tot laaiend enthousiast. Wat in ieder geval vóór het album pleit is dat McCartney met producer Hugh Padgham van onder andere Genesis en The Police getracht heeft aansluiting te vinden bij nieuwe interessante stromingen die in de jaren 80 in zwang raakten. Het is een experimenteel album zoals je dat van de drijvende kracht achter Sgt Pepper, Ram en Wings Over America mag verwachten. Het album Flowers In The Dirt, dat in 1989 verscheen, werd door critici beter ontvangen. Het bevat de hit My Brave Face, dat McCartney samen met Elvis Costelloschreef. Op diens instigatie gebruikt McCartney op dit album voor het eerst sinds de jaren 60 weer zijn Hofner-basgitaar. Stilistisch gezien lijkt McCartney enigszins terug te keren naar de periode '64-'66, mede dankzij het Rickenbacker 12-string-gitaarwerk van Robbie McIntosh van The Pretenders en door de productie van Beatle-fan Mitchell Froom (onder andere Crowded House, Suzanne Vega). Ter promotie van Flowers In The Dirt ging McCartney in 1989-90 voor het eerst sinds het uiteenvallen van Wings weer op wereldtournee. McCartney en zijn vrouw Linda waren uitgesproken vegetariërs en dierenrechtenactivisten. In 1991 introduceerde Linda McCartney haar eigen serie vleesvervangers op de Britse markt. In 2009 richtte Paul de campagne Meat Free Monday op. Op 11 maart 1997 werd Paul door koningin Elizabeth II opgenomen in de Orde van het Britse Rijk. Sindsdien mag hij de persoonlijke titel Sir (ridder) voeren. In hetzelfde jaar verscheen het door Jeff Lynne geproduceerde album Flaming Pie. Nadat Linda in 1998 overleed aan borstkanker, trouwde McCartney in juni 2002 met Heather Mills, een ex-model en anti-landmijnactivist. Samen kregen ze op 28 oktober 2003 een dochter, Beatrice Milly. In mei 2006 werd bekend dat de twee besloten te gaan scheiden. In 2002 ging Paul McCartney weer voor het eerst in negen jaar op wereldtournee. Op 25 april 2003 stond hij met de Back In The World tournee in het GelreDome in Arnhem. Ook gaf hij voor het eerst in zijn carrière een concert in Rusland, op het Rode Plein in Moskou. Op 2 juli 2005 opende McCartney samen met U2 het Live 8-concert in Hyde Park in Londen met de Beatlesong Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Een dag later werd deze live-uitvoering als
download beschikbaar gesteld en kwam deze vanuit het niets op nummer 1 terecht in de downloadcharts. Overigens sloot Paul McCartney die dag ook Live 8 af. In 2008 wilde McCartney weer op wereldtournee. Deze tournee werd eigenlijk voor 2007 gepland maar eerst wilde hij zijn echtscheiding van Heather Mills afronden. Op 17 maart 2008 besloot de rechtbank dat McCartney 24,3 miljoen pond (30,9 miljoen euro) aan Heather Mills moest betalen. Ook moest hij ten behoeve van de opvoeding van hun kind 35.000 pond per jaar betalen. Op 22 oktober 2009 werd bekend dat Paul McCartney in december van dat jaar een korte tournee zou doen door Europa. De tournee kreeg de titel The Good Evening Europe Tour. Op 9 december werd het GelreDome in Arnhem aangedaan. Dat is de eerste keer in zes jaar dat Paul McCartney weer naar Nederland kwam. Hij heeft hierbij een paar nummers voor het eerst in Nederland gespeeld, waaronder Mrs Vandebilt van het album Band on the Run, waarvan hij overigens bijna de helft speelde. Het concert kreeg zeer goede recensies van verschillende kranten. Vanaf maart 2010 ging McCartney in de Verenigde Staten verder met de Up and Coming Tour. De samenstelling van de McCartney-band is Paul Wickens (keyboards), Abe Laboriel Jr. (drums), Rusty Anderson en Brian Ray (gitaren). McCartney onthulde begin 2011 dat hij een nieuw album zou gaan uitbrengen. Op 9 oktober van datzelfde jaar trouwde hij met Nancy Shevell. Op 4 juni 2012, een paar weken voor zijn 70e verjaardag, trad McCartney op bij het Diamond Jubilee Concert ter ere van het 60-jarige ambtsjubileum van de Britse koningin Elizabeth II, naast onder andere Tom Jones, Elton John en Stevie Wonder. Enkele weken later trad hij ook op op de openingsceremonie van de Olympische Zomerspelen 2012in Londen. Verder kreeg McCartney dat jaar een ster op de Hollywood Walk of Fame, vlak naast de reeds aanwezige sterren van de overige Beatles en ontving hij de Legion d'honneur van de Franse president François Hollande voor zijn verdiensten op cultureel vlak. Op 12 december 2012 werd bekend dat McCartney wijlen Kurt Cobain zal vervangen als voorman van Nirvana, voor het eerst in 20 jaar weer samen, tijdens het benefietconcert voor de slachtoffers van orkaan Sandy. Samen namen ze Cut Me Some Slack op, dat is geschreven voor de documentaire Sound City van Foo Fighters-frontman en voormalig Nirvana-drummer Dave Grohl. Op 24 januari 2015 verscheen van McCartney een samenwerkingsproject met zangeres Rihanna en rapper Kanye West. De single FourFiveSeconds werd meteen uitgeroepen tot alarmschijf en op NPO 3FM gebombardeerd tot 3FM Megahit.[] Daarnaast hebben West en McCartney Only one opgenomen. Op FourFiveSeconds zingt Rihanna, rapt Kanye en speelt McCartney op de akoestische gitaar en het orgel. Het is de voorloper van het achtste album van Rihanna, waar ze in de zomer van 2014 mee begon.[] Op 4 februari onthulde Lady Gaga dat ze samen met McCartney een nummer heeft opgenomen nadat ze vorig jaar hiertoe het verzoek kreeg van hem. Op 7 juni 2015 nam McCartney in de Ziggo Dome een tulp in ontvangst, die op initiatief van een fan Tulipa Paul McCartney is genoemd. Aan de tulp is 20 jaar gewerkt. De tulp heeft een rode bloem met witte rand. Deze kleuren verwijzen naar McCartneys geboortestad Liverpool. Het zijn ook de kleuren van actie, passie en liefde en, op aangeven van McCartney zelf, van 'vrede'.[5] Op 12 juni 2016 sloot McCartney de 47e editie van het Limburgse festival Pinkpop af. Door de jaren heen heeft McCartney ook werk onder pseudoniemen uitgegeven. In de meeste gevallen ging het om experimenteel of minder commercieel werk. In 1968 produceerde hij I'm the Urban Spaceman van de Bonzo Dog Doo-Dah Band. Op het album staat McCartney echter vermeld als Apollo C. Vermouth. In 1977 bracht McCartney een orkestuitvoering uit van het album Ram onder de naam Percy "Thrills" Thrillington. Als Bernard Webb schreef hij in 1966 het nummer Woman voor Peter & Gordon, omdat hij benieuwd was of het publiek een liedje van hem ook zou waarderen als niet bekend was dat het een McCartneynummer betrof. Het nummer werd een kleine hit.
Onder de naam Paul Ramon (een naam die hij ook af en toe gebruikte voordat hij met The Beatles doorbrak en die de inspiratie vormde voor de naam van de groep Ramones) speelde hij in 1969 mee in het nummer My Dark Hour van de Steve Miller Band. In de jaren 90 bracht hij twee experimentele albums uit als The Fireman, in samenwerking met Youth van (o.a.) Killing Joke. Dat The Fireman Paul McCartney is, was aanvankelijk vrij obscuur: bandnaam en plaattitel verwijzen in combinatie met elkander naar het Beatlenummer Penny Lane ('...the fireman rushes in...'). Het label, Juggler Records, verwijst naar het vignet van McCartney Productions Ltd (mpl), waarop een jongleur staat afgebeeld. Verder staan er enkele vervormde geluiden op die aan McCartneys stem doen denken en een foto op de binnenhoes van een naakte dame die erg lijkt op McCartneys dochter Mary. Tijdens de wereldtournee van 2002-2003 werd muziek van The Fireman gebruikt als voorprogramma. Tot dat moment was zelfs bij de fans nauwelijks bekend dat het hier om werk van Paul McCartney ging. Bij latere tournees stond de DJ Freelance Hellraiser in het voorprogramma, die diverse nummers uit de solocarrière van McCartney mixte. McCartney en hij brachten in 2005 een dubbel-LP uit vol met dit soort mixen. Zowel de LP als de artiesten kreeg de naam "Twin Freaks" mee.

18-06-2018 om 08:02 geschreven door rami