28 juni 1917 wim sonneveld Willem (Wim) Sonneveld (Utrecht, 28 juni 1917 – Wim Sonneveld werd geboren in Utrecht als zoon van kruidenier Gerrit Sonneveld en Geertruida van den Berg. In 1922 verloor hij op zeer jonge leeftijd zijn moeder. Na een schooltijd waarin hij steeds de kwibus uithing had hij een aantal weinig succesvolle baantjes. In 1932 ging hij zingen bij de amateurzanggroep de Keep Smiling Singers, waarna hij in 1934 met Fons Goossens een duo vormde en optrad bij jubilerende verenigingen en instellingen. Later dat jaar ontmoette hij Huub Janssen, met wie hij, na een reis door Frankrijk in 1936, in Amsterdam ging wonen, eerst op de Westermarkt, later op de Prinsengracht. In datzelfde jaar werd hij secretaris-administrateur bij Louis Davids, waar hij tevens kleine rolletjes mocht spelen en chansons kon zingen. In diezelfde periode trad hij op met zijn eigen gezelschap De Rarekiek, waar zijn vriend Huub aan meewerkte. Sonneveld zong in het Frankrijk van 1937 in cabarets van Suzy Solidor en Agnes Capri. Na de oorlogsverklaring van 1939 keerde hij naar Nederland terug, waar hij toneelrollen had en in de revue van Louis Bouwmeester jr. speelde. In 1940 trad hij op bij het Theater der Prominenten en speelde bij De Sprookjesspelers van Abraham van der Vies. Hier ontmoette hij onder andere Conny Stuart. In 1943 vormde hij zijn eigen gezelschap, waarvan onder anderen Stuart, Lia Dorana, Albert Mol, Joop Doderer, Hetty Blok en Emmy Arbous deel uitmaakten. Zijn gezelschap, 'Cabaret Wim Sonneveld' bestond tot 1959. Daarna speelde Sonneveld drie jaar lang de hoofdrol van Professor Higgins in de musical My Fair Lady. Tijdens deze musical maakte hij plannen voor een solovoorstelling, die in 1964 in première ging onder de titel Een avond met Wim Sonneveld. In 1966 volgde Wim Sonneveld en Ina van Faassen en in 1971 Wim Sonneveld met Willem Nijholt & Corrie van Gorp. Op 20 februari 1974 kreeg Wim Sonneveld in de auto een hartaanval, waarna hij werd opgenomen in een Amsterdams ziekenhuis. Na een paar weken rusten ging het aanvankelijk beter en Sonneveld vertelde dan ook in een interview aan Henk van der Meijden dat hij weer plannen had voor de toekomst. Zo wilde hij zijn memoires publiceren (onder de titel Sonneveld, mevrouw, dat zou verwijzen naar de tijd dat hij in de kruidenierszaak van zijn vader werkte) en een langspeelplaat maken met de titel Mijn hart, met daarop allerlei liedjes die over het hart gaan. Ook wilde hij in 1975 weer een programma gaan doen, omdat hij dan 40 jaar in het vak zou zijn. Een ander besluit dat hij nam was dat hij nooit meer een toupet op zou doen. Op 8 maart, de dag dat het interview in De Telegraaf werd gepubliceerd, overleed Wim Sonneveld op 56-jarige leeftijd aan een tweede hartaanval. Voor het grote publiek kwam dit als een schok, maar naasten verklaarden later dat zijn overlijden niet geheel onverwacht was. Zo was Sonneveld door een dokter al eerder geattendeerd op zijn slechte hart, maar de artsen konden niets concreets vinden. Later kreeg hij meer last; zo lag hij bij de show met Ina van Faassen al in de pauze op een stretcher. Tussen 1943 en 1959 speelde hij met zijn eigen cabaretgroep Cabaret Wim Sonneveld een groot aantal shows: 1943 - Alleen voor dames (teksten Hella Haasse) 1944 - Sprookjes 1944 - Opus drie 1945 - De bloemetjes buiten 1945 - Tingeltangel 1946 - Verre reizen 1946 - Tutti frutti 1946 - Leidscheplein 1947 - Vanavond om acht uur 1947 - 't Is maar comedie 1948 - 't Is historisch 1949 - We spelen pantomime 1949 - Iene-miene-mutten 1950 - 't Is mij een raadsel 1951 - Herhalingsoefeningen 1951 - Artiestenpension 1952 - Boekenfeest 1952 - Gastenboek 1952 - Het meisje met de grote voeten 1953 - Bloemlezing (compilatieprogramma) 1953 - In de winckel van Sinckel 1954 - Waar de blanke top der duinen 1955 - Huis tuin en keuken 1957 - À la carte 1959 - Rim Ram Een beroemde creatie van Sonneveld is Willem Parel, zoon en kleinzoon van een orgeldraaier en tevens voorzitter van het En-pé-gé, het Nederlands Parel Genootschap. In het begin schreef Sonneveld zelf nog de teksten voor zijn personage, maar al snel werd dit overgenomen door Eli Asser. Met Willem Parel beleefde hij grote successen in het VARA-radioprogramma 'Showboat' in het begin van de jaren 50. Parel sprak meeslepend over het orgeldraaien in het algemeen en de sexuele problemen van de orgeldraaier in het bijzonder. Na een paar jaar kreeg Sonneveld een hekel aan zijn creatie, maar hij wist dat Willem Parel erg populair was. Van het zingen van chansons kon Sonneveld niet leven. In 1955 kreeg Willem Parel zijn eigen film onder de titel Het wonderlijke leven van Willem Parel. In de film rekent de persoon Sonneveld voorgoed af met het fictieve personage Willem Parel. Na de film heeft Sonneveld zijn personage dan ook nooit meer tevoorschijn gehaald. Nadat Sonneveld in Amerika de musical My Fair Lady had gezien wist hij het zeker: hij wilde deze musical naar Nederland halen. Zoals hij altijd al gedaan had, wilde hij aanvankelijk artiesten in de musical laten spelen die hij graag naast zich had. Maar Conny Stuart voelde zich te oud voor de rol van Eliza (Stuart was al over de 40) en de stem van Lia Dorana was te laag. Wel kreeg hij het voor elkaar dat Friso Wiegersma het decor mocht ontwerpen en zijn andere levenspartner, Huub Janssen, de vertaling mocht doen. Echter, de vertaling van Janssen werd door de producenten afgekeurd, waarna de jonge Groninger student Seth Gaaikema het mocht doen. De musical ging in première op 1 oktober 1960 in Rotterdam en kreeg lovende recensies. De laatste voorstelling was op 30 november 1962. Sinds de première hebben meer dan 750 000 mensen de voorstelling gezien. Tijdens het spelen van de rol van Professor Higgins in de musical My Fair Lady werkte Sonneveld aan zijn eigen show. Helemaal alleen het podium op heeft hij nooit gewild, vandaar dat hij de actrice Marijke Merckens aan zijn zijde nam. In eerste instantie zou ook actrice Riek Schagen aan de show meedoen, maar haar werd tijdens repetities al de deur gewezen. In het tweede seizoen van de voorstelling werd de rol van Merckens overgenomen door Marijke Philips. Een avond met Wim Sonneveld ging op 1 januari 1964 in Amsterdam in première en het programma werd meteen goed ontvangen. Dit kwam mede door de tekstschrijvers die voor hem werkten. Teksten zijn onder andere van Annie M.G. Schmidt, Simon Carmiggelt, Michel van der Plas en Jacques van Tol. Sonnevelds levenspartner Friso Wiegersma schreef ook een paar nummers voor de show. Nikkelen Nelis (de straatzanger), het bekendste nummer uit die show, is van zijn hand. De muzikale leiding was in handen van Harry Bannink. Goedenavond (tekst Wim Sonneveld) Mijn vader heeft het nooit begrepen (tekst en muziek Wim Sonneveld) Waar is de fim (tekst Wim Sonneveld) Ouder worden (tekst Simon Carmiggelt) Water bij de wijn (tekst Annie M.G. Schmidt) U hebt vitamine c nodig (tekst Wim Sonneveld) Zij kon het lonken niet laten (Nikkelen Nelis) (tekst Friso Wiegersma, muziek Harry Bannink) Kondig me aan! (tekst Wim Sonneveld) Zegt u maar Willem (tekst en muziek Wim Sonneveld) Leuk voor later (de bandrecorder) (tekst Annie M.G. Schmidt) Croquetten (tekst Simon Carmiggelt) Ome Thijs (de voetbalpool) (tekst Jacques van Tol) na de pauze: Introductie/over mannen en vrouwen (tekst Wim Sonneveld) Annemarie (tekst Wim Sonneveld, muziek Gaby Verlor) Gerrit (tekst Friso Wiegersma, muziek Harry Bannink) De huwelijksreis (tekst Jean Sean, muziek Lionel Daunais) Dag man achter het loket (tekst Wim Sonneveld) Tearoom-tango (tekst Michel van der Plas, muziek Harry Bannink) De Lodewijkentijd (tekst Friso Wiegersma, muziek Wolfgang Amadeus Mozart) Hurken en lurven (tekst Wim Sonneveld) Flink zijn (tekst Annie M.G. Schmidt, muziek Irving Berlin) Margootje (tekst Annie M.G. Schmidt, muziek Wim Sonneveld, arr. Harry Bannink) Frater Venantius (tekst Michel van der Plas, muziek Harry Bannink) Ik zou nooit iets anders willen zijn (tekst Wim Sonneveld en Jacques van Tol, muziek Wim Sonneveld) Drie jaar na de première van zijn programma kwam Sonneveld met een opvolger. Om te voorkomen dat het programma te veel op zijn voorganger zou lijken, nam Sonneveld geen assistent naast zich, maar een actrice van naam, Ina van Faassen. Voor Van Faassen betekende deze voorstelling de doorbraak bij het grote publiek; voorheen speelde ze uitsluitend toneelrollen. Ook dit programma werd goed ontvangen door de pers. Sonneveld schreef veel nummers zelf, maar deed ook een beroep op tekstschrijvers als Annie M.G. Schmidt, Simon Carmiggelt, Michel van der Plas en Friso Wiegersma. Een van Sonnevelds bekendste liedjes, het door Wiegersma geschreven Het dorp, zat in deze show. Wim Sonneveld en Ina van Faassen Wim (tekst Wim Sonneveld) Ina (tekst Wim Sonneveld) 't Is voor je bestwil (tekst Annie M.G. Schmidt, muziek Jan Blok) Anna stond te wachten (tekst Friso Wiegersma, muziek Wim Sonneveld) Toneel (tekst Wim Sonneveld) Moeder (tekst Friso Wiegersma, muziek Harry Bannink) Kijk, we zijn gelijk (duet) (tekst Guus Vleugel, muziek Harry Bannink) De jongens (tekst Simon Carmiggelt) Huwelijksadvertentie (tekst Annie M.G. Schmidt, muziek Jan Blok) Beppie ('Want ik heb iets') (duet) (tekst Friso Wiegersma, muziek Wim Sonneveld) na de pauze: Na de pauze Deze vrouw (tekst Friso Wiegersma, muziek Wim Sonneveld) Over vrouwen (tekst Simon Carmiggelt) Josefien (tekst Friso Wiegersma, muziek Wim Sonneveld) Het dorp (tekst Friso Wiegersma, de muziek is van Jean Ferrat: La Montagne) Kunstmatige inseminatie (tekst Annie M.G. Schmidt) Donderdag de tiende (tekst Annie M.G. Schmidt) Ballade voor alleman (tekst Michiel v/d Plas, muziek Harry Bannink) Zo hoort het ook (tekst Friso Wiegersma) Opa (tekst Simon Carmiggelt) Kun je nog zingen (volksliederenminnaars) (tekst Michiel v/d Plas, muziek Harry Bannink) Het kerkhof te Munster Aardappelsamba Schaatsenrijden Eten (tekst Wim Sonneveld, muziek Harry Bannink) Laten we lief zijn (tekst Annie M.G. Schmidt, muziek Harry Bannink) Ik zou nooit iets anders willen zijn (tekst Wim Sonneveld en Jacques van Tol, muziek Wim Sonneveld) In wat zijn laatste theatershow zou worden, wilde Sonneveld zich verjongen. Het waren de jaren 70 en het cabaret van Freek de Jonge en Bram Vermeulen, Ivo de Wijs en Don Quishocking vierde hoogtij. Eerst durfde Sonneveld geen nieuwe show meer te maken, bang dat zijn show 'ouderwets' zou zijn, maar hij liet zich uiteindelijk toch overhalen. Voor de zekerheid nodigde hij de jongere Willem Nijholt en Corrie van Gorp aan zijn zijde op te treden. Met de keus van Nijholt en Van Gorp dacht Sonneveld zich weer een stuk jonger te voelen. Aanvankelijk leek dit ook zo voor het publiek, maar Sonneveld moest per avond drie maal een nieuw overhemd aantrekken omdat hij zo druk in de weer was. En telkens als hij even een stukje 'vrij' had in de show, lag hij in zijn kleedkamer uit te rusten op een stretcher, en hij klaagde ook vaak over zijn hart. Later bleek dat deze show te veel voor hem was. De voorstelling ging op 20 februari 1971 in het Nieuwe de la Mar Theater in Amsterdam in première. Het programma was weer voorzien van teksten van de bekende schrijvers, dus daarin was weinig verschil met andere jaren. Er waren ook twee tekstbijdragen van Jaap van de Merwe toegevoegd, waarvan een met scherpe kritiek op 'Latijns-Amerika', wat vreemd was in de show, aangezien Sonneveld nooit politiek cabaret maakte. De muzikale leiding was in handen van Ruud Bos. Wim Sonneveld met Willem Nijholt en Corrie van Gorp Dit wordt een avond (tekst Wim Sonneveld) Oh oh oh (tekst en muziek Wim Sonneveld) Daar ben je mooi klaar mee (tekst Wim Sonneveld) Wees een clown (tekst en muziek Wim Sonneveld) Good evening folks Waar heb ik u meer gezien (tekst Wim Sonneveld) Niet goed bij d'r verstand (tekst Friso Wiegersma, muziek Harry Bannink) Vliegen (tekst Wim Sonneveld) Sterreclame (tekst Wim Sonneveld) Telefoneren (tekst Wim Sonneveld) Op losse schroeven (Michel van der Plas/Frans Halsema, muziek Harry Bannink) Latijns Amerika (tekst Jaap van de Merwe, muziek Ruud Bos) Stalmeester (tekst Michel van der Plas) Een mens wil d'r wel es gelukkig zijn (Michel van der Plas, muziek Harry Bannink) na de pauze: Waar heb ik u meer gezien (tekst Wim Sonneveld) Ballade van het leven en de dood (tekst Jaap van de Merwe, muziek Ruud Bos) Dames die niet willen deugen (tekst Friso Wiegersma, muziek Harry Bannink) Een simpel liedje (tekst Friso Wiegersma) Ook op zondag (tekst Friso Wiegersma) Lieveling (tekst Friso Wiegersma, muziek Ruud Bos) Carolien (tekst Friso Wiegersma, muziek Ruud Bos) Dat wij verschillen van elkaar (tekst Jean Sean) De gulle lach (tekst Simon Carmiggelt) Introductie Moeder, ik wil bij de revue (tekst Friso Wiegersma, muziek Wim Sonneveld) De dagsluiter (tekst Michel van der Plas) Ik zou nooit iets anders willen zijn (Wim Sonneveld) Het wonderlijke leven van Willem Parel Nog één keer wilde Sonneveld het succesnummer van stal halen. Het medium film oefende een grote aantrekkingskracht op hem uit en met het typetje Willem Parel zag hij de mogelijkheid een film te gaan maken. Het verhaal begon met de aankondiging dat Parel zou verdwijnen. Daarop kreeg Sonneveld, na een voorstelling in het Nieuwe de la Mar-theater, in de kleedkamer bezoek van Willem Parel die zich niet zomaar liet verdrijven. De rest van de film bestond uit acties van de orgeldraaier en zijn genootschap. Sonneveld liep rond als de keurige, gekwelde cabaretier en Parel had overal het hoogste woord. Hij ging verhaal halen bij het benepen bestuur van de radio-omroep - een treffende parodie op de VARAleiding - en bracht met zijn volkse vrolijkheid opschudding teweeg bij een deftig feestje aan de Apollolaan, symbool van de bekaktheid in de jaren vijftig. In samenwerking met de regisseur Gerard Rutten werd de rolverdeling bepaald. Hans Kaart kreeg de tweede hoofdrol. Joop Doderer en Albert Mol speelden mee als leden van het genootschap. Eigenlijk was er ook voor Conny Stuart een rol als deftige dame van de Apollolaan beschikbaar, maar zij voelde niets voor de riskante filmplannen, zodat deze rol naar hoorspelactrice Péronne Hosang ging. Ook een nog jonge Rijk de Gooyer is erin te zien. In 1956 vertrok Sonneveld voor enige tijd naar Amerika om daar aan de slag te gaan als filmacteur. Hij speelde er in de televisiethriller The Pink Hippopotamus. In 1957 speelde hij naast Fred Astaire in de film Silk Stockings en in de film Wasp End. Van Astaire kreeg Sonneveld de Genesiuspenning. Na de dood van Sonneveld schonk Huub Janssen deze aan Jos Brink. Doe es wat meneer Sonneveld Terwijl Sonneveld bezig was met My Fair Lady wilde hij ook graag iets anders ondernemen met dezelfde mensen. Hij dacht aan een televisieshow. Sonneveld stapte naar Thijs Chanowski, een televisieregisseur die net weg was gegaan bij de AVRO. Sonneveld zei dat hij zijn cabaretprogramma weleens voor de televisie zou willen doen en of Chanowski het wilde produceren en aan een omroep naar keuze aanbieden. In de zomer van 1962, in Frankrijk, werden de eerste plannen gesmeed voor de show die Doe es wat, meneer Sonneveld zou heten. Huub Janssen speelde als tekstschrijver een voorname rol. Voor de regie werd Jason Lindsey benaderd. De meeste scènes kwamen uit eerdere cabaretprogramma's, de meeste liedjes waren nieuw. Een zwoele nacht in Krimpen aan den IJssel bijvoorbeeld, dat een vertaling is van Un clair de lune à Maubeuge. De show werd uitgezonden op 5 december 1962, vijf dagen na de allerlaatste voorstelling van My Fair Lady. Het succes was zo groot dat er werd besloten tot een herhaling in de oudejaarsnacht. Terwijl half Nederland ervan sprak, zat Sonneveld in Frankrijk. De meeste aandacht trok Catootje, een liedje dat Sonneveld in 1954 al in het theater heeft gebracht. Doe es wat meneer Sonneveld Zeg boer, waar is je vrouw? (traditioneel) Paramaribo (Ik heb ze) (tekst Wim Sonneveld) Drie schuintamboers (traditioneel) Katootje (traditioneel, tekst Jean Senn) Blindedarmoperatie (tekst Wim Sonneveld) Er is hongersnood in India (tekst Wim Sonneveld) Zo heerlijk rustig (la chansonette) (tekst en muziek M. Philippe-Gerard, Jean Dréjac, vertaling Jean Senn) Luchtkastelen (tekst en muziek Louis Davids, Jacques van Tol) Een zwoele nacht in Krimpen aan den IJssel (Un clair de lune à Maubeuge) (tekst en muziek P. Perin, CL. Blondy, vertaling Jean Senn) Huis-, tuin- en keukenliedje (tekst Jean Senn, muziek Jan Blok) In mei 1963 volgde de tweede televisieshow. Hoewel deze show goede kijkcijfers had overtrof hij het succes van de eerste televisieshow niet. Blijf in Holland (tekst en muziek Guus Vleugel De regentessen In 't groene dal/ Is 't waarachtig? De ober Zij was een mooie meid (tekst Friso Wiegersma) Come to the bollenfields Dora Mijn discotheek Welterusten (tekst Annie M.G. Schmidt) Ja zuster, nee zuster Op eigen verzoek aan schrijfster Annie M.G. Schmidt mocht Sonneveld een gastrol spelen in de populaire televisieserie Ja zuster, nee zuster, met teksten van Schmidt en liedjes van Harry Bannink. De hoofdrollen waren voor Hetty Blok als zuster Klivia en Leen Jongewaard als Gerrit/Opa. Vanaf het begin was de serie een succes en ook alle liedjes vonden gretig aftrek op de lp's. Geen wonder dat sommige bekende Nederlanders stonden te dringen voor een gastrol in de serie. Sonneveld speelde drie rollen in de aflevering genaamd 'De Pruiselaars', waarin hij te gast was. Het bekendst is zijn rol als opa Arie Pruiselaar sr. Samen met Leen Jongewaard, als opa van Gerrit, zingt hij het duet In een rijtuigie. dat uit zou groeien tot een klassieker. Andere bekende liedjes uit de aflevering zijn Op de step en De kat van ome Willem. In het najaar van 1973 ging Op de Hollandse toer, de laatste film van Sonneveld, in première. Sonneveld had een familiefilm voor ogen, maar het werd een complete flop. Critici boorden de film de grond in en er kwam te weinig publiek om uit de kosten te komen. Sonneveld speelde in de film reisleider Robbie, die een groep toeristen moest rondleiden in Nederland. Ook Adèle Bloemendaal en Joop Doderer vertolkten een grote rol. Bekende typetjes Willem Parel Nikkelen Nelis de straatzanger Frater Venantius Bekende conferences Opa De stalmeester Het centraalstation Dag man achter het loket De jongens Croquetten Bekende liedjes "Aan de Amsterdamse grachten" "De kat van ome Willem" "Het dorp" "Catootje" "Margootje" "Tearoom-tango" "Zo heerlijk rustig" "Daar is de orgelman" "In een rijtuigie" In het theaterseizoen 2009/2010 draaide Sonneveld Voor Altijd!; een muzikale theatershow, geproduceerd door Noord West Productions in samenwerking met OpusOne Theaterproducties. De première was op 23 november 2009 in de Schouwburg te Amstelveen. Frits Sissing, Trudy Labij, Syb van der Ploeg, Suzan Seegers en Roberto de Groot zorgden met een live-orkest voor een voorstelling waarin Wim Sonnevelds veelzijdigheid als cabaretier en zanger centraal stond. Andere medewerkers waren: Jan Aarntzen - kostuum- en decorontwerp Eddy Habbema - regie Frans Schraven - choreografie Aan de Amsterdamse grachten is door velen gecoverd, zoals Harry Slinger, Cor Steyn, Purper, Tante Leen, Flairck, Louis Dusee, Louis Neefs, André Rieu, Manke Nelis, Leoni Jansen en Dick Bakker. Met dit lied wordt ook het jaarlijkse Prinsengrachtconcert in Amsterdam afgesloten. Op 11 oktober 1957 interviewde Sonneveld voor het televisieprogramma Mensen, dingen en nu de Amerikaanse actrice Jayne Mansfield. Catootje stond in maart 1963 op de eerste plaats van de maandelijkse hitparade van Muziek Parade In 1985 plaatste de gemeente Utrecht het beeld Nikkelen Nelis van beeldhouwer en vriend Johan Jorna bij de Wim Sonneveldschool aan de Franz Schubertstraat. In 2013 is het beeld verwijderd vanwege de sloop van de school. Het wordt waarschijnlijk herplaatst op de J.P. Coenstraat. Wim Sonneveld is een van de vele cabaretiers die gesampled werd op het Osdorp Posse album Tegenstrijd (2003). Aan het begin van de track Beats en Rijms wordt zijn Huis, tuin en keukenliedje (1955) gesampled. In 2004 eindigde Sonneveld op de 60e plaats in de verkiezing van de grootste Nederlander. In het DeLaMar-theater in Amsterdam is er een theaterzaal naar hem vernoemd. In 2012 zond Omroep MAX de 8-delige televisieserie Moeder, ik wil bij de Revue uit. De serie, die zich afspeelt in de jaren vijftig, is vernoemd naar een liedje van Sonneveld en ook in de serie werden liedjes van Sonneveld gebruikt. In 2013 start de opvoering van de musical Sonneveld. De musical wordt geproduceerd door Albert Verlinde Entertainment. Tony Neef vertolkt de rol van Sonneveld en Mariska van Kolck die van Conny Stuart. De regie is in handen van Eddy Habbema en het script kwam van Pieter van de Waterbeemd. Op 24 mei 2015 werd in Schin op Geul een door Nelly Vincken gemaakt bronzen beeld van Wim Sonneveld als Frater Venantius geplaatst aan de Breeweg. Sinds 1988 wordt jaarlijks de Wim Sonneveldprijs uitgereikt aan het beste kleinkunsttalent op het Amsterdams kleinkunstfestival.. Bij een radio-uitzending was het in de studio nogal druk en de floor-manager of regisseur riep: "Uit de weg, ik kan geen flikker zien!" Een van de omstanders gaf hem een trap tegen de schenen, wegens de homoseksuele geaardheid van Sonneveld. Deze stond echter fijntjes te lachen.[1] 1956 - Ssst... Wim Sonneveld Zingt - 10"-lp - PHILIPS - P 10085 R 1959 - Sonneveld Zingt Davids - 10"-lp - PHILIPS - P 10922 R 1960 - My Fair Lady - 12"-lp - PHILIPS - mono P 08051 L / stereo 840 318 PY 1963 - Doe 'ns Wat, Meneer Sonneveld - Wim Sonneveld tv Show - 10"-lp - PHILIPS - P 600 383 R 1965 - Een Avond Met Wim Sonneveld - 12"-lp - PHILIPS - P 12964 L 1966 - Wim Sonneveld Zingt - 12"-lp - PHILIPS - XPL 655 006 1967 - Sonneveld Op Z'n Best - 12"-lp - PHILIPS - 844 042 PY 1968 - 15 Jaar Op De Plaat - 4 12"-lp's - PHILIPS - E72 BG 400 - 844 075/6/7/8 PY 1969 - Wim Sonneveld En Ina Van Faassen - 12"-lp - PHILIPS - 844 088 PY 1969 - Wim Sonneveld En Ina Van Faassen Opgenomen In De Kns Te Gent Bij De 500Ste Voorstelling - 12"-lp - PHILIPS - 849 003 PY 1970 - Conferences - 12"-lp - PHILIPS - 6314 007 1971 - Wim Sonneveld Met Willem Nijholt En Corrie Van Gorp - 12"-lp - PHILIPS - 6423 020 1972 - Sonneveld - 12"-lp - PHILIPS - 6423 039 1973 - Hoogtepunten Uit De Film Op De Hollandse Toer - 12"-lp - PHILIPS - 6830 163 1974 - 24 Gouden Bladzijden Uit Wim Sonneveld's Liedjesalbum - 2 12"-lp's - PHILIPS - 6677 005 1974 - Willem Duys' Muziekmozaïek - 10 Maart 1974 - 12"-lp - PHILIPS - 6499 990 1974 - Wim Sonneveld - Complete Discografie - 11 12"-lp's - PHILIPS - 6641 198 1974 - De Beste Van Wim Sonneveld, Story Presenteert: - 12"-lp - PHILIPS - 6830 184 1975 - Wim Sonneveld Als Willem Parel - Rood Met Een Goud Randje 1 - 12"-lp - VARAGRAM - 42 / 6810 755 1976 - 24 Gouden Bladzijden Uit Sonneveld's Liedjesalbum, Deel 2 - 2 12"-lp's - PHILIPS - 6677 060 1977 - Cabaret - Vandaag Gisteren Morgen 2 - Wim Sonneveld - 12"-lp - PHILIPS - 9286 788 1978 - Cabaret Wim Sonneveld - Historische Theateropnamen 1948-1959 - 2 12"-lp's - PHILIPS - 6629 009 1978 - Het Beste Van Wim Sonneveld - Liedjes En Conferences - 2 12"-lp's - PHILIPS - 6629 014 1979 - Nog Niet Eerder Uitgebrachte Opnamen Uit De VARA-Radio-Serie 'Haal Het Doek Maar Op' - 12"-lp - PHILIPS - 6410 766 1981 - 16 Gouden Bladzijden Uit Wim Sonneveld's Conferencealbum - 2 12"-lp's - PHILIPS - 6624 052 1982 - Wim Sonneveld - 12"-lp - PHILIPS - 6375 466 1983 - Wim Sonneveld - 12"-lp - PHILIPS - 812 344 1 1984 - Ter Herinnering Aan Wim Sonneveld (1917-1974) - 2 12"-lp's - PHILIPS - 818 693 1 1984 - Daarom Breng Ik Bloemen Voor Je Mee - Liedjes En Conferences Uit Zijn Cabaretprogramma's Waar De Blanke Top (1955) En Huis, Tuin En Keuken (1956) - 12"-lp - VARAGRAM - 4166 1984 - Liedjes En Conferences - cd - PHILIPS - 824 445 2 1985 - 'n Herinnering Aan Wim Sonneveld - 2 12"-lp's - ARCADE - ADEH 188 1987 - De 20 Mooiste Liedjes - cd - PHILIPS - 832 339 2 1989 - Discografie - 7 cd's - MERCURY - 838 466 2 1994 - Haal Het Doek Maar Op - Hoogtepunten Uit Zijn Theatershows - 2 cd's - MERCURY - 522 432 2 1998 - Het Dorp - cd - ROTATION - 558 513 2 1999 - Nikkelen Nelis - cd - ROTATION - 546 563 2 1999 - Wim Sonneveld Voor Altijd - 3 cd's - NIKKELEN NELIS - NN 500 300 2 1999 - Wim Sonneveld Op De Radio - cd - VARAGRAM - 847 424 2 2000 - The Star Collection - cd - UNIVERSAL - 548 111 2 2000 - Het Beste Van Wim Sonneveld - 2 cd's - MERCURY - 542 404 2 2002 - Tearoom-tango - 2 cd's - ROTATION - 666 392 2005 - Wim Sonneveld op zijn best - 2 dvd's - Universal - 983 665 5 2009 - De Keuze Van Annie De Reuver - cd - WETON WESGRAM - NN 019 1953 - Elle Était Douce / Matelot - 78rpm-10"-single - PHILIPS - P 17161 H 1954 - Daar Is De Orgelman (Het Lied Van Willem Parel) / Een Cent - 78rpm-10"-single - PHILIPS - P 17294 H 1955 - De Wonderen Zijn De Wereld Nog Niet Uit (Uit De Joop Geesink's Produktie Het Wonderlijke Leven Van Willem Parel) / Poen! - 78rpm-10"-single - PHILIPS - P 17403 H 1956 - De Koningin Van Lombardije / Marjolijne - 78rpm-10"-single - PHILIPS - P 17695 H 1957 - Sonneveld Zingt: Van Muizen, Mensen En ... - MUSICARD 1958 - Wim Sonneveld Zingt...: Ik Heb Zo Vaak Aan Amsterdam Gedacht + Huis-, Tuin- En Keukenliedje / Ik Ben M'n Petje Kwijt (Waar Is M'n Petje?) + Thérèse - 7"-ep - PHILIPS - 422 246 PE 1958 - Verliefd Op Juffrouw Van Dam + Marjolijne / De Koningin Van Lombardije + Liedje Met Bloemen - 7"-ep - PHILIPS - 422 292 PE 1960 - Aan De Amsterdamse Grachten / Carolientje (Uit Rim Ram) - 7"-single - PHILIPS - 318 357 PF 1960 - Sonneveld Zingt Davids: Week-End In Scheveningen + Het Hondje Van Dirkie / Naar Buiten + Weet Je Nog Wel Oudje - 7"-ep - PHILIPS - 422 474 PE 1961 - Het Hondje Van Dirkie / Weet Je Nog Wel Oudje - 7"-single - PHILIPS - 318 548 PF 1961 - Een Cent / Verliefd Op Juffrouw Van Dam - 7"-single - PHILIPS - 318 632 PF 1962 - Een Zwoele Nacht In Krimpen Aan De IJssel / Zo Heerlijk Rustig - 7"-single - PHILIPS - 318 828 PF 1962 - Wim Sonneveld Interviewt Godfried Bomans / Mijn Discotheek - 7"-single - CCGC - PR 300 1962 - Aan De Amsterdamse Grachten: Aan De Amsterdamse Grachten + Carolientje (Uit Wim Sonneveld's Cabaret Rim Ram) / Daar Is De Orgelman (Het Lied Van Willem Parel) + Een Cent - 7"-ep - PHILIPS - 433 127 PE 1962 - Zo Heerlijk Rustig: Een Zwoele Nacht In Krimpen Aan De IJssel + Luchtkastelen / Huis-, Tuin- En Keukenliedje + Zo Heerlijk Rustig - 7"-ep - PHILIPS - 433 138 PE 1962 - Wiege-Walsje Voor De Zakenman - 7"-FD - BLIKMAN & SARTORIUS 1963 - Catootje / Drie Schuintamboers - 7"-single - PHILIPS - 314 064 RF 1964 - Frater Venantius, Deel 1 / Frater Venantius, Deel 2 - 7"-single - CCGC - P 600 1965 - Het Spaanse Graan (The Rain In Spain) / Ik Voel, Dat Ik Haar Mis (I've Grown Accustomed To Her Face) - 7"-single - PHILIPS - JF 327 797 1965 - Margootje / Annemarie - 7"-single - PHILIPS - JF 327 934 1965 - Er Was Eens 'n Tuinder In Amstelveen / Maria Kwam Er Te Bethlehem Aan - 7"-single - PHILIPS - JF 327 941 1965 - Nikkelen Nelis / Ome Thijs - 7"-single - PHILIPS - JF 327 948 1965 - Kerstmis... Oud En Nieuw: Nu Zijt Wellekome + Er Is Een Kindeke Geboren / Maria Kwam Er Te Bethlehem Aan + Er Was Eens Een Tuinder In Amstelveen - 7"-ep - PHILIPS - 433 312 PE 1966 - Een Avond Met Wim Sonneveld: Kroketten (Conference) / Dag Man, Achter Het Loket (Conference) - 7"-ep - PHILIPS - 433 322 PE 1966 - Tearoom-tango / Gerrit - 7"-single - PHILIPS - JF 327 969 1966 - Uit Een Avond Met Wim Sonneveld: Tearoom-tango + Nikkelen Nelis / Margootje + Gerrit - 7"ep - PHILIPS - 433 337 PE 1967 - Een Extra Kick Van Wim Sonneveld 1: Pim De Pompbediende - 7"-single - GULF - 110 922 F 1967 - Een Extra Kick Van Wim Sonneveld 2: Pim De Pompbediende - 7"-single - GULF - 110 923 F 1967 - Een Extra Kick Van Wim Sonneveld 3: Pim De Pompbediende - 7"-single - GULF - 110 924 F 1967 - Het Lied Van Zwarte Leentje / Onze Kat - 7"-single - PHILIPS - JF 333 870 1967 - Het Hondje Van Dirkie / Naar Buiten - 7"-single - PHILIPS - JF 333 905 1968 - De kat van ome Willem / Op de step - 7"-single - PHILIPS - JF 333 946 1968 - Mooi Amsterdam / Kobie - 7"-single - PHILIPS - JF 333 960 1969 - Josefien / Deze Vrouw - 7"-single - PHILIPS - JF 336 045 1970 - Het Dorp / Wat Moet Ik Doen Zonder Jou - 7"-single - PHILIPS - 6012 019 1971 - Moeder, Ik Wil Bij De Revue / De Appelboom (Le Chevalier De Paris) - 7"-single - NIEUWE REVU - 6802 017 1972 - Het Dorp / Deze Vrouw - 7"-single - PHILIPS - 6012 260 1972 - Josefien / Loflied Op Dora - 7"-single - PHILIPS - 6012 261 1973 - Stalmeester / Moeder, Ik Wil Bij De Revue - 7"-single - PHILIPS - 6012 306 1974 - Waar Benne De Bene / Nooit Meer Stil - 7"-single - PHILIPS - 6012 396 1974 - Het Dorp / Zo Heerlijk Rustig - 7"-single - PHILIPS - 6012 433 1982 - Het Dorp / Aan De Amsterdamse Grachten - 7"-single - PHILIPS - 6017 268
28 juni 1577 p.p.rubbens Peter Paul Rubens (Siegen of Antwerpen[], 28 juni 1577 – Rubens' vader Jan Rubens was advocaat en bekleedde van 1562 tot 1568 in Antwerpen een schepenambt. Zijn moeder was Maria Pypelinckx en kwam uit een vooraanstaande familie. In 1568 week het gezin uit naar Keulen omdat ze als Calvinisten in hun thuisland vervolging vreesden.[2] Nadat Peter Pauls vader werd aangesteld als juridisch adviseur van Anna van Saksen, de tweede vrouw van Willem van Oranje, verhuisde het gezin Rubens in 1570 naar Siegen waar haar hof gevestigd was. Jan Rubens had vervolgens een affaire met Anna van Saksen die tot een zwangerschap leidde. Jan Rubens werd hiervoor opgesloten en liep het risico ter dood veroordeeld te worden. Dankzij de smeekbeden van zijn vrouw kon Jan Rubens na twee jaar de gevangenis verlaten. Na zijn vrijlating werd Jan Rubens een tijd lang verboden het beroep van advocaat uit te oefenen. Dit legde een zware druk op het gezin die pas verlicht werd toen in 1577 het beroepsverbod werd opgegeven na de dood van Anna van Saksen. In deze moeilijke situatie werd in 1574 Philip Rubens geboren, gevolgd in 1577 door zijn broer Peter Paul. In 1578 verhuisde het gezin Rubens naar Keulen waar vader Jan Rubens in 1587 overleed. De weduwe Maria Pypelinckx keerde in 1590 met haar gezin terug naar Antwerpen, waar ze zich opnieuw tot het katholicisme bekeerde.[ Rubens en zijn oudere broer Philip Rubens kregen een humanistische opvoeding in Keulen, en daarna in Antwerpen. Ze studeerden aan de Latijnse school van Rombout Verdonck in Antwerpen, waar ze de Latijnse klassieken leerden kennen. In 1590 dienden de broers om financiële redenen hun scholing af te breken, meer bepaald om een bruidsschat te voorzien voor hun zuster Baldina. Peter Paul ging dan eerst als page dienen bij de hertogin Margaretha de Ligne-Arenberg, wier schoonvader de gouverneur-generaal van de Spaanse Nederlanden was geweest. Hij wilde echter een artistieke opleiding volgen en zijn moeder zorgde er dus voor dat hij in de leer kon bij Tobias Verhaecht, die verre familie van haar was.[ Na een jaar bij Tobias Verhaecht in de leer te zijn geweest, studeerde hij twee jaar onder Adam van Noort om ten slotte zijn leer te beëindigen bij Otto van Veen (Otto Venius), een van de leidende schilders van Antwerpen. Hij werd in 1598 opgenomen als meester in het Antwerpse Sint-Lucasgilde. [4] Behalve een in 1597 gedateerd classicistisch portret, dat zich te New York bevindt, kent men alleen onzekere toeschrijvingen van jeugdwerk van voor 1600. Op 9 mei 1600 vertrok hij naar Italië, waar hij beïnvloed werd door de kunst van de Oudheid. In Venetië trad hij, op uitnodiging van een Mantuaans edelman, in dienst van de hertog van Mantua, Vincenzo I Gonzaga tot 1608. In deze periode leerde hij veel van de werken van de kunstschilder Caravaggio kennen. In 1601 reisde hij naar Florence en Rome. Hij maakte er kennis met de Griekse en Romeinse kunst en kopieerde er werken van de Italiaanse meesters. In Rome schilderde hij zijn eerste altaarstuk voor het Santa Helena altaar in de kerk van het Heilig Kruis. Van 1603 tot 1604 verbleef hij in Spanje. Hij ging er op diplomatieke missie in opdracht van de hertog van Mantua. Aan het hof van koning Filips III leverde hij verschillende geschenken. Hij beleefde er de confrontatie van de Spaanse kunst met de Venetiaanse werken van Titiaan in Madrid. In opdracht van de Hertog van Lerma schilderde hij de dertiendelige reeks der Apostelen en een Christusfiguur, alsook een schilderij van zijn opdrachtgever gezeten op diens paard. In oktober 1608 keerde hij terug naar de Spaanse Nederlanden en werd daar in 1609 benoemd als hofschilder van de aartshertogen Albrecht van Oostenrijk en Isabella van Spanje. Hij bleef in Antwerpen wonen en trouwde er op 3 oktober van datzelfde jaar met Isabella Brant. In 1611 werd hun eerste dochter geboren, Clara Serena, die jong overleed in 1623. In 1614 werd een zoon Albert geboren en in 1618 kreeg het echtpaar een tweede zoon, Nicolaas.[ Als gevolg van het Twaalfjarig Bestand in de Nederlanden tijdens de periode 1609-1621 steeg de welvaart in Antwerpen, waardoor Rubens snel verschillende opdrachten kreeg. In 1610 richtte hij het grote pand aan de Wapper, dat nu nog altijd het Rubenshuis heet, in als atelier met een aantal knapen en leerjongens. De meester zelf schilderde vaak bij portretten alleen het gezicht en de handen; de rest was na een grove schets voor de knapen, zo kon de meester aan hoog tempo vele opdrachten aanvaarden. Afbeeldingen van dieren liet hij over aan Frans Snyders die in Rubens' atelier werkte, maar ook op zelfstandige basis opdrachten mocht aanvaarden. De productiviteit van de meester was verbazingwekkend. Rubens schilderde tussen 1621 en 1625 24 schilderijen voor het Palais du Luxembourg, zijn grootste opdracht ooit, die historisch-allegorisch de levensloop van koningin Maria de' Medici uitbeelden. In 1626 overleed zijn vrouw Isabella Brant. In een brief aan de geleerde Pierre Dupuy gaf hij datzelfde jaar uiting aan zijn gevoelens: Ik heb werkelijk een uitmuntende gezellin verloren, die men met recht en rede kon, ja moest liefhebben, omdat zij geen enkele vrouwelijke ondeugd bezat; zij was niet grillig of zwak, maar zo goed en zo oprecht. Tijdens haar leven was zij om haar deugden bemind en na haar dood beweend door iedereen. Een dergelijk verlies kost immens veel verdriet. Alleen de tijd kan deze wonde helen.[] Rubens genoot het volste vertrouwen van de landvoogdes Isabella en kreeg meerdere diplomatieke opdrachten en missies te verwerken. Aldus kwam hij weer in Spanje en Engeland terecht. De werken van Titiaan en de bewondering van de Hertog van Buckingham stimuleerden de kunstenaar. Rubens was 53 jaar toen hij, terug uit Engeland, in 1630 hertrouwde met zijn 16-jarige nicht Hélène Fourment. Naar aanleiding van dit tweede huwelijk schreef hij in 1634 het volgende aan de Franse geleerde Nicolas-Claude Fabri de Peiresc: Ik besloot te trouwen omdat ik vaststelde dat ik nog niet geschikt was voor het celibaat. Ik koos een jonge vrouw uit een fatsoenlijke, maar burgerlijke familie, hoewel iedereen mij aanraadde een vrouw van adel te nemen. Maar ik vreesde de hoogmoed, de algemene kwaal van de adel, zeker bij vrouwen. Daarom koos ik een meisje dat niet zou blozen wanneer zij me mijn penselen zag nemen. Om eerlijk te zijn, leek het me hard om de kostbare schat van de vrijheid te verliezen in ruil voor de omhelzingen van een oude vrouw.[] In 1632 werd zijn dochter Clara Johanna geboren, in 1633 zijn zoon Frans. In 1635 kreeg hij nog een dochter, Isabella Helena, en in datzelfde jaar kocht hij Kasteel Het Steen in Elewijt. Het gelukkige gezinsleven op het platteland begunstigden zijn kunst als landschapsschilder. In 1636 werd zijn zoon Peter Paul geboren. Lijdend aan jicht stierf Rubens op 30 mei 1640 in het Rubenshuis te Antwerpen. Zes weken voor zijn dood schreef hij het volgende aan de beeldhouwer Frans Duquesnoy: Indien mijn leeftijd en jicht me er niet van weerhielden, zou ik naar Rome reizen om met eigen ogen van dit werk te genieten en de volmaaktheid ervan te bewonderen. Ik hoop niettemin u weer tussen ons te zien, zodat ons geliefde land op een dag zal schitteren door uw prachtige werken.[ Rubens ligt samen met zijn familie begraven in een grafkapel in de Sint-Jacobskerk te Antwerpen. Boven zijn graf prijkt een beeld van Maria van de hand van zijn leerling Lucas Faydherbe, beeldhouwer in Mechelen en architect, die gedurende de laatste drie jaren van Rubens' leven woonde en werkte in diens atelier aan de Wapper, waar hij uitgroeide tot Rubens' vertrouweling. Maria's hart is met een zwaard doorboord. Dit verwijst naar de naam van de kapel: kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Smarten. Boven het altaar van zijn grafkapel bevindt zich een werk van zijn hand: Madonna omringd door heiligen, dat uit de private kunstcollectie van Rubens kwam en hij daartoe voorbestemde. De stijl van Rubens behoort tot de Antwerpse School uit de vroege 17e eeuw. Rubens' oeuvre wordt gekenmerkt door de triomfalistische contrareformatorische barok. Rubens is waarschijnlijk de belangrijkste vertegenwoordiger van de Vlaamse barok, alhoewel hij duidelijk een Italiaanse invloed onderging.[9] Sommige van zijn portretten hebben trekjes van het absolutisme, maar veel exvoto's blijven toch trouw aan hun Vlaamse aard. Rubens genoot een goede opleiding bij zijn leermeester en kende de knepen van het vak. Alles werd tot in detail voorbereid, veel studies en tekeningen getuigen hiervan. Uit de gedetailleerde schetsen die nog bewaard zijn gebleven kan worden geconcludeerd dat schilderijen in fasen werden afgewerkt. Zie ook: Olieschets Het schilderij van de allegorie van De Vereniging van Water en Aarde heeft een driehoekige compositie, die vooral wordt versterkt door de drie gezichten aan de bovenkant van het schilderij (de drie hoofden). De basis van de driehoek is echter breder dan het schilderij zelf. Deze wordt gevonden door vanaf het hoofd van de Aarde over de rug van de tijger naar beneden te gaan, en van de knie van Neptunus aan de andere kant. Verder zijn er in het schilderij allerlei richtingen zichtbaar. De kijkrichtingen tussen de verschillende personen, de richting van de drietand, het stromende water naar beneden, en de omhoog klauterende tijger aan de linker kant. Verder is de Aarde afgebeeld als naakte Rubensvrouw, naar waarschijnlijk de mode van die tijd, relatief kleine borsten, maar verder goed gevuld met brede heupen. De mannen zijn gespierd, met daarbij de techniek van de verkorting toegepast om diepte en beweging in het schilderij te suggereren. De meeste schilderijen werden voorafgegaan door een kleine olieschets, zo had de meester een idee van de compositie en de kleuren.
28 juni 1919 Het Verdrag van Versailles, ook Vredesverdrag van Versailles of Vrede van Versailles genoemd, was een verdrag tussen Duitsland en de Entente en het belangrijkste van de vijf in voorsteden van Parijs in 1919-1920 gesloten verdragen, waarmee de Eerste Wereldoorlog formeel werd beëindigd. De andere vier verdragen hadden betrekking op de Duitse bondgenoten: het Verdrag van SaintGermain met Oostenrijk in september 1919, het Verdrag van Neuilly met Bulgarije in november 1919, het Verdrag van Trianon met Hongarije in december 1919 en het Verdrag van Sèvres met Turkije in augustus 1920. Het Verdrag van Versailles werd op 28 juni 1919 ondertekend, precies vijf jaar na de moord op Frans Ferdinand van Oostenrijk, na afsluiting van een op 18 januari 1919 te Parijs begonnen geallieerde vredesconferentie. Dit gebeurde in de spiegelzaal van het kasteel van Versailles door vertegenwoordigers van het Duitse Rijk (Johannes Bell, 1868-1949 en Hermann Müller, 1876-1931, beiden minister in het zojuist aangetreden kabinet-Bauer [1] enerzijds en door 26 geallieerde en geassocieerde regeringen anderzijds. De inwerkingtreding was op 10 januari 1920. Het verdrag werd echter niet door de Verenigde Staten, het Koninkrijk Hidjaz (thans bij Saoedi-Arabië) en Ecuador geratificeerd, zodat de formele beëindiging van de oorlogstoestand eerst door het Vredesverdrag van Berlijn tussen de Verenigde Staten en het Duitse Rijk van 25 augustus 1921, het Duits-Saoedische vriendschapsverdrag van 26 april 1929 en het opnieuw aanknopen van de diplomatieke betrekkingen met Ecuador door middel van protocollen en notawisseling (1921-24) plaatsvond. Het in het Verdrag van Versailles als verdragspartner genoemde China had het verdrag niet ondertekend en door een apart verdrag van 20 mei 1921 de oorlogstoestand beëindigd. Costa Rica nam aan de onderhandelingen niet deel en beëindigde de oorlogstoestand bij decreet van 4 februari 1920. Ook Rusland ondertekende het verdrag niet.[ De teksten van het Verdrag van Versailles werden tijdens genoemde geallieerde voorbesprekingen als compromis tussen de regeringsleiders van Frankrijk, Engeland en de Verenigde Staten, respectievelijk Clemenceau, Lloyd George en Wilson (deze laatste had erop aangedrongen dat de geallieerde regeringsleiders persoonlijk aan de onderhandelingen deelnamen) zonder inbreng van Duitse vertegenwoordigers uitgewerkt en op 7 mei 1919 aan de Duitse regering voorgelegd. Duitse schriftelijke tegenvoorstellen die daarop volgden, werden door de geallieerden nagenoeg volledig afgewezen en op 16 juni 1919 beantwoord met een ultimatum om het verdrag binnen vijf dagen te accepteren. Met het oog op het geallieerde dreigement, Duitsland geheel te bezetten en in de hoop op de mogelijkheid tot een spoedige revisie, veranderde de meerderheid van de Nationale Vergadering van de Weimarrepubliek haar aanvankelijk afwijzende houding en stemde na terugtreden van het kabinet-Scheidemann met een meerderheid van 99 afgevaardigden op 22 juni 1919 in met de ondertekening van het verdrag. Het "Dictaat van Versailles" werd in Duitsland als een zware vernedering beschouwd. De bekende Britse econoom John Maynard Keynes, die als topambtenaar de vredesbesprekingen had bijgewoond, waarschuwde indertijd in een boek voor de zijns inziens desastreuze gevolgen van dit vredesverdrag.[ De Britse diplomaat Harold Nicolson, die als adviseur aanwezig was, kon zich niet vinden in de bepalingen van het verdrag en voorzag toekomstige problemen. Ook had hij kritiek op het feit dat de Duitsers nauwelijks werden geraadpleegd. In het dagboek dat hij bijhield noemt hij de herstelbetalingen een grote misdaad en acht hij het hele verdrag immoreel en niet uitvoerbaar. "Als ik de Duitsers was zou ik nooit tekenen".[ Behalve een aantal toevoegingen en een reeks aanvullende overeenkomsten omvatte het Verdrag van Versailles 440 artikelen in 15 delen. Het was het eerste grote verdrag waarvan de officiële tekst zowel in het Frans als in het Engels was opgesteld .[] De details waren feitelijk al neergelegd in de wapenstilstandsvoorwaarden van Compiègne van 11 november 1918, onder andere het uitleveren van zware wapens, alle onderzeeboten en de Hochseeflotte, het ontruimen van de Linkerrijnoever en het vormen van een neutrale zone op de Rechterrijnoever, en annulering van het Verdrag van BrestLitovsk en de Vrede van Boekarest. Deel I van het Verdrag van Versailles bevatte het statuut van een Volkenbond (zonder dat Duitsland in tegenstelling tot de andere ondertekenaars daar lid van mocht worden). Het verdrag zou tevens het eerste deel van het charter van de Volkenbond vormen. Door het Duitse Rijk afgestane gebieden Door het Duitse Rijk afgestane gebieden 1. Noord-Sleeswijk: aan koninkrijk Denemarken 2. Posen en West-Pruisen (grotendeels): aan Polen 3. Vrije Stad Danzig 4. Memelland: aan Litouwen 5. Oost-Opper-Silezië: aan Polen 6. Hultschiner landje: aan Tsjecho-Slowakije 7. Elzas-Lotharingen: aan Frankrijk 8. Eupen en Malmedy: aan België In de delen II en III waren de nieuwe grenzen van Duitsland vastgelegd. Duitsland moest onmiddellijk een aantal gebieden afstaan: Elzas-Lotharingen aan Frankrijk en delen van Posen en West-Pruisen aan Polen (de Poolse Corridor). Danzig kreeg een speciaal statuut onder gezag van de Volkenbond: de Vrije Stad Danzig. Van nog een aantal Duitse gebieden werd de bestemming bepaald door volksraadplegingen. Overigens wilde president Wilson van de VS aanvankelijk dat de bevolkingen van alle door Duitsland afgestane gebieden zelf zou mogen kiezen bij welk land ze zich wilden aansluiten maar dat werd tegengehouden door vooral Frankrijk dat vreesde dat dan wellicht Elzas-Lotharingen bij Duitsland zou blijven. Zo ging Eupen-Malmedy uiteindelijk naar België. Delen van Oost-Pruisen bleven uiteindelijk bij Duitsland. Van Opper-Silezië ging een oostelijk deel naar Polen, een klein deel naar de nieuwe staat TsjechoSlowakije. Van Sleeswijk-Holstein ging Noord-Sleeswijk naar Denemarken. Opmerkelijk, want Denemarken had niet aan de oorlog deelgenomen en was ook geen partij bij het verdrag. Het Saargebied (het huidige Saarland) kwam onder bestuur van de Volkenbond en de mijnen aldaar werden Frans, voor een periode van 15 jaar. Dit als vergoeding voor de Noord-Franse mijnen die gedurende de oorlog vernield waren. Nadien zou er een volksstemming moeten worden gehouden (in 1935 zou het gebied naar Duitsland terugkeren). De Duitse gebieden ten westen van de Rijn zouden voorlopig nog door de geallieerden bezet blijven in drie zones, die zouden worden ontruimd na respectievelijk 5, 10 en 15 jaar. Oostenrijk mocht zich niet verenigen met Duitsland (verbod op de Anschluss). Duitsland erkende de soevereiniteit van België over Neutraal Moresnet, dat hierdoor bij België gevoegd werd. Deel IV behandelde de Duitse belangen buiten Duitsland, zoals het verlies van alle koloniën. Duitsland verloor: 1.Duits-Oost-Afrika (Tanganyika, Ruanda-Urundi) aan het Verenigd Koninkrijk en België 2.Togoland (Brits-Togoland, Frans-Togoland) en Duits-Kameroen (Brits-Kameroen, Frans-Kameroen) aan het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk 3.Duits-Zuidwest-Afrika (Zuidwest-Afrika) aan Zuid-Afrika 4.de Noordelijke Marianen, Carolinen en Marshalleilanden aan Japan 5.Noordoost-Nieuw-Guinea en Nauru aan Australië 6.West-Samoa (Samoa) aan: Nieuw-Zeeland Deel V bepaalde dat het Duitse Rijk nagenoeg volledig moest worden ontwapend. Duitsland mocht alleen nog een beroepsleger hebben, met maximaal 100.000 militairen. De generale staf van het leger moest verdwijnen. Bepaalde wapens, zoals zware tanks, werden verboden. De marine mocht geen onderzeeboten hebben en geen schepen van meer dan 10.000 ton waterverplaatsing, waarbij een uitzondering werd gemaakt voor enkele pre-Dreadnought-type pantserschepen. Een luchtmacht werd helemaal verboden. Het verdrag maakte zelfs expliciet melding van een door Duitsland uit te voeren uitlevering van vliegtuigen van het type Fokker D.VII, die zich in het laatste oorlogsjaar veruit superieur hadden getoond tegenover modellen van geallieerde kant. In grensgebieden en langs de kust mochten geen versterkingen gebouwd worden. Het Rijnland, een gebied tussen de grens en vijftig kilometer ten oosten van de Rijn werd gedemilitariseerd: er mochten geen Duitse troepen aanwezig zijn. In deel VI werden besluiten over krijgsgevangen en oorlogsgraven genomen. Deel VII eiste de uitlevering door Nederland van keizer Wilhelm II (art. 227) en de berechting van (Duitse) "oorlogsmisdadigers" (art. 228-230). Dat zou onder meer betekenen dat een nationale held als Hindenburg zich als een ordinaire moordenaar zou moeten verantwoorden. Na verloop van tijd werd door de geallieerden echter niet meer op dit punt aangedrongen. Een herhaald verzoek om uitlevering van de Duitse keizer was door de Nederlandse regering van de hand gewezen, en de Duitsers werd toegestaan zelf hun zogenaamde oorlogsmisdadigers te berechten (Proces van Leipzig). Maar het waren zeker geen "kopstukken" die in staat van beschuldiging werden gesteld. In de meeste gevallen volgde vrijspraak, werd een milde straf uitgesproken of werden zaken bij gebrek aan bewijs geseponeerd. In de delen VIII en IX kwamen de Duitse herstelbetalingen aan de orde, overigens zonder dat de definitieve hoogte daarvan en de looptijd werden vastgelegd. Felomstreden, ook buiten Duitsland en zelfs in kringen van de geallieerden, was het beruchte artikel 231 van deel VIII, waarin Duitsland en bondgenoten, en zij alleen, verantwoordelijk werden gesteld voor de schuld aan het uitbreken van de Wereldoorlog, het artikel, waar in feite het gehele verdrag om draaide, want wie geen schuld draagt kan bezwaarlijk ter verantwoording worden geroepen. Duitsland erkende gedwongen dat het verantwoordelijk was voor de geleden oorlogsschade en moest die vergoeden. In afwachting van een definitieve schaderegeling moest het al herstelbetalingen doen in natura: alle grote koopvaardijschepen, een vijfde van de vissersvloot, grote hoeveelheden steenkool, locomotieven, machines, enzovoort, aan de zwaarst getroffen landen, waaronder België. Ten slotte kreeg Duitsland nog allerlei andere beperkingen, zoals internationale controle op de luchtvaart en de scheepvaart op de grote rivieren. De delen X-XII hadden onder meer betrekking op de confiscatie van Duitse tegoeden in het buitenland (ca. 10 miljard goudmark). Deel XIII voorzag in de oprichting van een Internationale Arbeidsorganisatie In deel XIV werd de terugtrekking van alle Duitse troepen uit de gebieden, die vroeger tot het Russische Rijk hadden behoord, geregeld, alsmede de tijdelijke bezetting van gedeelten van Duitsland zelf. Door het Verdrag van Versailles verloor Duitsland, behalve alle koloniën, ook 70.579 km2 (van 540.787 km2) van het eigen grondgebied in Europa (grotendeels aan Frankrijk en het heropgerichte Polen) met 6,5 miljoen inwoners (1910), wat gepaard ging met een enorme economische schade door het verlies van delfstoffen en landbouwproducten. In het Verdrag van Versailles was de hoogte van de aan het Duitse Rijk opgelegde herstelbetalingen niet exact vermeld. Door een speciale commissie werd het bedrag tot 21 mei 1921 vastgesteld; tot die datum moest het Rijk 20 miljard goudmark afbetalen, en daarnaast nog allerlei zaken uitleveren als schepen, machines, steenkolen enz. Op een conferentie te Londen in maart 1921 werd een som van 226 miljard goudmark genoemd. De Duitse vertegenwoordiging wees dit enorme bedrag af, waarop als sanctie door de geallieerden Duisburg en Düsseldorf werden bezet. Op 5 mei 1921 stelden de geallieerden het totaal aan herstelbetalingen vast op 132 miljard goudmark, wat onder druk van een Londens ultimatum van dezelfde dag (bezetting van het Ruhrgebied) door de Reichstag (220 tegen 172 stemmen) noodgedwongen werd geaccepteerd. Volgens de Londense eis moest Duitsland 30 jaar lang jaarlijks 2 miljard goudmark betalen alsmede 26% van de waarde van zijn export. Niet verdisconteerd waren de bedragen verbonden aan het verlies van Duits grondgebied en Duitse leveringen van materiële aard op grond van het Verdrag van Versailles. Het Duitse Rijk kon aan deze eisen niet voldoen; het kwam in 1923 tot openlijk verzet tegen de Franse bezetting van het Ruhrgebied en er ontstond een enorme inflatie. Dit leidde ook in het buitenland tot de overtuiging, dat de regeling omtrent de herstelbetalingen moest worden herzien. Maar ook de in het zogenaamde "Dawesplan" (naar de Amerikaanse politicus Charles Gates Dawes, 1865-1951) vastgelegde termijnen konden slechts met behulp van internationale leningen, die tegen hoge renten moesten worden aangegaan, worden afgelost. Dit Dawesplan, dat onder meer voorzag in opbrengsten uit privatiseringen van Duitse nutsbedrijven en overheidsinstellingen, maar het eindbedrag van de herstelbetalingen evenmin vastlegde, beoogde slechts een voorlopige oplossing te zijn. Doch toen in 1928/29, toen de overheidsfinanciën voor het eerst weer redelijk op orde waren, 2,5 miljard RM betaald moest worden, bleek al spoedig dat dit plan onhaalbaar was. Het op een conferentie te Den Haag in januari 1930 aangenomen "Young-plan" (naar de Amerikaanse industrieel Owen D. Young, 1874-1962) moest een definitieve regeling worden, maar ook dit plan bleek ten gevolge van de internationale economische crisis die inmiddels was uitgebroken, reeds halverwege 1931 niet realiseerbaar. Vervolgens werd het Duitse Rijk in het "Hoover-plan" (naar de Amerikaanse president Herbert Clark Hoover, 1874-1964) een uitstel van betaling gegarandeerd van 1 juli 1931 tot 30 juni 1932. Een commissie van deskundigen publiceerde op 18 augustus 1931 te Bazel het zogenaamde Layton-rapport, dat de Duitse herstelbetalingen als een der oorzaken van de Duitse economische crisis aanwees. Een volgende conferentie over de herstelbetalingen vond plaats op 9 juli 1932 te Lausanne. Het Verdrag van Lausanne hief het Young-plan weliswaar niet officieel, maar wel feitelijk op. Duitsland verplichtte zich, bij een in 1930 gestichte overkoepelende internationale bank ("Bank for International Settlements") obligaties ter waarde van 3 miljard RM onder te brengen, die na 3 jaar (1935) binnen 15 jaar (tot 1950) in omloop gebracht mochten worden. Door de machtsovername van de nationaalsocialisten, die het Verdrag van Versailles stukje bij beetje buiten werking stelden, werd deze regeling al spoedig tot een farce, terwijl ook de aflossing van leningen, die in verband met de herstelbetalingen waren afgesloten, op een laag pitje kwam te staan. Deze verplichting (tot aflossing van de leningen en betaling van rente) kwam uiteindelijk na de Tweede Wereldoorlog terecht bij de achtereenvolgende regeringen van de Bondsrepubliek. Maar dat is een financieel-technische kwestie die los staat van de herstelbetalingen van het Verdrag van Versailles, dat door nazi-Duitsland dus niet meer werd nageleefd. Op 3 oktober 2010 werden de laatste schulden door de Duitsers afgelost. De vernedering van Duitsland kon niet beletten dat in Frankrijk toch grote teleurstelling heerste over de vrede van Versailles. De Franse regering had Duitsland zo veel mogelijk willen verzwakken, bijvoorbeeld door het op te delen in onafhankelijke staten. In feite wilden de Fransen zo de toestand van vóór de stichting van het Duitse Keizerrijk herstellen, maar president Wilson vond dat strijdig met het zelfbeschikkingsrecht der volkeren. De Britten wilden ook niet dat Duitsland verder verzwakt werd omdat Frankrijk dan te sterk zou worden ten opzichte van Duitsland. Het Amerikaanse Congres zou uiteindelijk het verdrag van Versailles verwerpen, hoewel Wilson er een zwaar stempel op gezet had. De Verenigde Staten sloten later een afzonderlijk vredesverdrag met Duitsland en traden, evenals Duitsland, niet toe tot de Volkenbond. De economische gevolgen voor Duitsland waren zwaar. Het totale bedrag van de Duitse herstelbetalingen zou in 1920 op de conferentie van Boulogne worden vastgelegd op het fabelachtige bedrag 269 miljard goudmark, te betalen in 42 jaar. De Duitsers konden dit niet betalen en stribbelden op allerlei manieren tegen. Als reactie bezetten Frankrijk en België in 1923 het Ruhrgebied. De herstelbetalingen werden voor het eerst herschikt door het plan Dawes in 1924. In 1930 volgde het plan Young, waardoor Duitsland nog maar 34,5 miljard goudmark moest betalen in 59 jaar. Het uitbreken van de economische crisis dwarsboomde al deze voornemens en op de conferentie van Lausanne in 1932 werd definitief een punt gezet achter de herstelbetalingen. De Bondsrepubliek Duitsland hervatte in 1950 de herstelbetalingen. In 1989, vlak vóór de Val van de Berlijnse Muur waren de aflossingen voldaan. De afkeer tegen het Diktat in Duitsland was zowel bij linkse als rechtse partijen heel groot. Vooral de bepaling dat Duitsland de 'enige schuldige' aan het uitbreken van de oorlog was en er volgens de overwinnaars zelfs bewust op aangestuurd zou hebben werd als zeer onrechtvaardig ervaren door de Duitsers. Voor de opkomende nationaalsocialisten vormde dit verdrag samen met de dolkstootlegende een uitstekend handvat om nadien het Duitse ongenoegen te kanaliseren en aan te zetten tot verdere gezamenlijke acties. Uiteindelijk zouden de nationaalsocialisten er het meeste politieke voordeel uithalen. Politici in Duitsland die het verdrag hadden goedgekeurd werden als verraders bestempeld. Toen Adolf Hitler in 1933 aan de macht was gekomen, was het verdrag ten dode opgeschreven. Het feit dat de andere grote mogendheden niet waren begonnen te ontwapenen, zoals ze eerder beloofd hadden, was voor Hitler een verdere aanleiding om zich van het "juk van Versailles" te ontdoen. De militaire bepalingen van het verdrag werden door het Duitse leger in de jaren twintig via het Verdrag van Rapallo al gedeeltelijk omzeild. Door het verdrag van Locarno van 1925 was er al voortijdig een einde gekomen aan de geallieerde bezetting in Duitsland. De militaire beperkingen van het verdrag om zware tanks te bezitten, leidde in de Weimarrepubliek tot experimenten met lichte, snellere tanks. Zo groeide bij Erich von Manstein en Heinz Guderian het idee om onafhankelijk van elkaar Panzerdivisionen te vormen en daarmee de latere Blitzkrieg mogelijk te maken. Dit lag mee aan de basis van het verbluffende militaire succes van het Duitse leger tijdens de Achttiendaagse Veldtocht en de Slag om Frankrijk in mei/juni 1940.
27 juni 1955 isabelle adjani Isabelle Yasmine Adjani (Parijs, 27 juni 1955) Adjani werd in Parijs geboren, in het 17e arrondissement. Ze is de dochter van een BerbersAlgerijnse vader en een Duitse moeder. Op jonge leeftijd werd Adjani aangetrokken door acteren. Ze speelde amateurtoneel op de leeftijd van twaalf jaar. Als veertienjarige verscheen ze in haar eerste film. Na enkele minder belangrijke rollen, ontving zij in 1974positieve kritieken en veel openbare toejuiching voor haar prestatie in de film La Gifle. Het betekende haar doorbraak in de Franse filmwereld. Het volgende jaar kreeg zij haar eerste ernstige hoofdrol van nouvelle-vague-icoon François Truffaut voor zijn drama L'Histoire d'Adèle H. dat de tragische levensloop van Adèle Hugo oproept. Voor haar vertolking van de jongste dochter van Victor Hugo werd zij genomineerd voor een Oscar voor beste actrice. Dit opende de deur naar rollen in Hollywoodfilms. In 1982 ontving zij haar eerste César voor beste actrice voor haar rol in de dramatische horrorfilm Possession. In 1984 haalde ze opnieuw de César binnen met haar rol in het broeierig liefdes- en wraakdrama L'Été meurtrier. In 1989 coproduceerde en speelde zij de titelrol in de tragische biopic Camille Claudel. Zij zou haar derde César-prijs en haar tweede nominatie voor een Oscar voor beste actrice krijgen. De film werd tevens genomineerd voor de beste film in een vreemde taal. Dankzij deze grote publiciteit werd zij door het magazine People verkozen tot een van de 50 mooiste mensen in de wereld. Voor haar titelrol in het bloederige historisch drama La reine Margot (1994) werd ze met een vierde César bekroond. Vijftien jaar later behaalde ze haar voorlopig laatste César met het drama La Journée de la jupe (2009). Adjani is eveneens actief als zangeres. Ze nam onder meer een album (1983) op dat door Serge Gainsbourg werd geproducet. Gainsbourg componeerde de muziek. Adjani schreef de teksten van verscheidene nummers samen met hem. Het lied Pull marine werd een grote hit en was haar bekendste muzikaal wapenfeit. Adjani heeft een zoon, Barnabé (1979), uit haar relatie met cameraman en filmregisseur Bruno Nuytten. Zij heeft ook een zoon, Gabriel-Kane Day-Lewis (1995), uit haar verhouding met de Britse acteur Daniel Day-Lewis. In 2002 begon ze een relatie met de Franse musicus Jean-Michel Jarre. Isabelle Adjani speelt in haar eigen Franse taal, in het Engels en het Duits. is een Franse actrice, filmproducente en zangeres. Ze won in haar carrière vijfmaal de César voor beste actrice, het Franse equivalent van de Oscar.
De Sovjet-Unie gaat over op de Gregoriaanse kalender. 27 juni 1940 De gregoriaanse kalender, genoemd naar paus Gregorius XIII die hem in 1582 afkondigde, is in bijna alle landen van de wereld de officiële kalender. Niettemin zijn er landen die naast de gregoriaanse kalender voor religieuze doeleinden een andere kalender gebruiken. De gregoriaanse kalender is een aanpassing van de voordien gebruikte juliaanse kalender. De aanpassing heeft betrekking op het systeem van schrikkeljaren en zorgt ervoor dat het gemiddelde kalenderjaar minder afwijkt van het gemiddelde tropische jaar. De gregoriaanse kalender maakt net als de juliaanse kalender gebruik van de Christelijke jaartelling. In de juliaanse kalender is ieder jaartal dat deelbaar is door 4 een schrikkeljaar. Het gemiddelde kalenderjaar telt daardoor exact 365,25 dagen. Een tropisch jaar duurt ongeveer 365,2422 dagen. De juliaanse datum loopt op die manier per duizend jaar ongeveer 7,8 dagen achter op de zon. De juliaanse kalender heeft een periode van 28 jaar, dat wil zeggen dat na 28 jaar alle datums (inclusief een eventuele schrikkeldag) weer op dezelfde weekdagen vallen. In de gregoriaanse kalender is een jaartal dat deelbaar is door 4 een schrikkeljaar, behalve als het jaartal wel deelbaar is door 100, maar niet door 400. Dat betekent dat bijvoorbeeld 1600, 2000 en 2400 schrikkeljaren zijn, maar 1700, 1800, 1900, 2100, 2200 en 2300 niet. Het gemiddelde gregoriaanse jaar duurt derhalve 365,2425 dagen. De gregoriaanse datum loopt per duizend jaar ongeveer 0,3 dagen achter op de zon. De gregoriaanse kalender heeft een periode van 400 jaar (400 jaar van gemiddeld 365,2425 dagen zijn 146.097 dagen, dat zijn precies 20.871 weken). De gregoriaanse kalender werd voor het eerst voorgesteld door de Napolitaanse arts Aloisius Lilius en werd overgenomen door het Concilie van Trente (1545-1563). Paus Gregorius XIII kon de kalenderhervorming pas in 1582 met de bul Inter gravissimasdoorvoeren. Bij de invoering werden 10 datums overgeslagen om het begin van de lente terug te brengen naar 21 maart. De weekdagen liepen zonder onderbreking door: op donderdag 4 oktober 1582 volgde vrijdag 15 oktober 1582.[ In de rooms-katholieke landen Spanje, Portugal en Polen werd de gregoriaanse kalender direct zoals hierboven beschreven ingevoerd. Andere katholieke landen volgden binnen enkele jaren. In veel protestantse gebieden werd de nieuwe kalender pas rond 1700 aanvaard. In Nederland aanvaardden Holland, Zeeland en de zuidelijke gewesten vrijwel onmiddellijk de nieuwe kalender, maar de overige gewesten deden dit pas in 1700 of in 1701. Gevolg was bijvoorbeeld dat de tornadodie de Utrechtse Domkerk op 1 augustus 1674 in twee stukken splitste, in geschriften die de oude kalenderstijl hanteerden, gedateerd is op 22 juli. Op de Britse Eilanden werd de gregoriaanse kalender de dag na 2 september 1752 ingevoerd. Die dag werd toen 14 september. Er werd daarna gesproken van Old Style en New Style. Er waren in het land vele opstootjes, want het volk eiste de hun ontnomen 11 dagen terug (men dacht werkelijk dat men 11 dagen eerder dood ging) Japan stapte in 1873 over op de gregoriaanse kalender.[] De invoering van de gregoriaanse kalender in het revolutionaire Rusland in 1918 had een vreemde bijwerking. Het verschil tussen beide kalenders was intussen tot 13 dagen opgelopen, zodat op 31 januari onmiddellijk 14 februari volgde. Drie maanden eerder, op 25 oktober 1917 (juliaans), had de Oktoberrevolutie plaatsgevonden. De eerste herdenking van die revolutie, uiteraard 365 dagen later, viel niet meer in oktober, maar op 7 november. Griekenland volgde in 1924 en in 1927 was Turkije het laatste land dat de gregoriaanse kalender officieel invoerde. Zie voor een uitgebreid overzicht de lijst van invoeringsdata van de gregoriaanse kalender per land. De in de astronomie gebruikte jaartelling komt overeen met de gregoriaanse kalender, maar rekent ook onbeperkt terug (proleptische gregoriaanse kalender). Er is daarbij ook een jaar 0 en er zijn negatieve jaartallen. Katholieken en protestanten gebruiken de gregoriaanse kalender. Van de oosters-katholieke kerken gebruiken sommige de gregoriaanse en andere de juliaanse kalender. Sommige oosters-orthodoxe kerken gebruiken ook nu nog de oude juliaanse kalender voor de bepaling van feestdagen. Dit is de reden dat in Rusland kerstfeest op 7 januari gevierd wordt. Voor de oosters-orthodoxe kerken wordt een onderscheid gemaakt tussen: De juliaanse kalender wordt thans nog gebruikt door de oriëntaals-orthodoxe Kerken en sommige oosters-orthodoxe kerken, de zogenaamde orthodoxe "oude stijl"-kerken (niet te verwarren met oud-kalendaristen). Deze laatste omvatten de kerken van Jeruzalem, Rusland, Oekraïne, Servië, Georgië, Polenen de kloosters van Oros Athos. Deze loopt nu 13 dagen achter op de gregoriaanse kalender. De zogenaamde orthodoxe "nieuwe-stijl"-kerken (Constantinopel (nu Istanboel), Alexandrië, Albanië, Antiochië, Griekenland, Cyprus, Roemenië, Bulgarijegebruiken de gregoriaanse kalender (door deze kerken Neo-Juliaanse, Herziene Juliaanse of Griekse kalender genoemd) voor feestdagen op vaste dagen (onder meer Kerstmis en de feesten rond de jaarwisseling), maar de juliaanse kalender voor feesten gerelateerd aan de paascyclus. De Fins-Orthodoxe Kerk en de Estische Apostolisch-Orthodoxe Kerk (Oecumenisch patriarchaat van Constantinopel) en enkele orthodoxe parochies in de diaspora (voornamelijk in Tsjechië en Slowakije, maar ook het klooster van Joannes de Doper in Den Haag), gebruiken uitsluitend de gregoriaanse kalender en zijn hierdoor een uitzondering ten opzichte van alle andere Oosters-orthodoxe Kerken. De oriëntaals-orthodoxe kerken gebruiken uitsluitend de juliaanse kalender, behalve de ArmeensApostolische Kerk, die de gregoriaanse kalender gebruikt. De Syrisch-Orthodoxe Kerk van Antiochië gebruikt alléén voor Kerstmis de gregoriaanse kalender. De Belgische sterrenkundige Jean Meeus heeft berekend dat door de onregelmatige vertraging van de aardrotatie er zes schrikkeldagen moeten komen te vervallen tot en met het jaar 10.000.[bron?] Hij gebruikt het lente-tropisch jaar, dat loopt van de lente-equinox tot de eerstvolgende lente-equinox, in plaats van het gemiddelde tropische jaar, dit om het begin van de lente op 19, 20 of 21 maart (op het noordelijk halfrond) te kunnen houden; daarom moeten na het jaar 7999 vier schrikkeldagen vervallen. Er wordt – niet door Meeus zelf – uitgegaan van het volgende schema: de jaren 4000, 6000, 7200, 8400, 9200 en 10000, die nu schrikkeljaren zijn, zouden gewone jaren moeten worden.
27 juni 2014 bobby womack Robert Dwayne "Bobby" Womack (Cleveland, 4 maart 1944 – Los Angeles, 27 juni 2014) Womack begon zijn actieve carrière als zanger in de band The Valentinos, die hij samen met familie vormde, en als gitarist voor Sam Cooke. Womacks carrière overspant meer dan 50 jaar en zijn uitgebreide repertoire bevat stijlen als R&B, soul, rock-'n-roll, doo-wop, gospel en country. Womack was bekend van de hits "Lookin' For a Love", "That's The Way I Feel About Cha", "Woman's Gotta Have It", "Harry Hippie", "Across 110th Street" en "If You Think You're Lonely Now". Samen met zijn schoonzuster Shirley Womack schreef hij It's All Over Now, een nummer dat de eerste nummer 1hit voor The Rolling Stones zou worden. In 2009 werd hij opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.[ Op 1 januari 2013 werd bekend dat Womack lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Hij vertelde dit zelf aan The Sun. 'De dokter zegt dat er verschijnselen van Alzheimer zijn', aldus Womack. 'Het is nog niet vergevorderd, maar het zal erger worden.' [bron?] Womack leed naast Alzheimer ook aan darmkanker en prostaatkanker. Vrijdag 27 juni 2014 maakte platenlabel XL Recordings bekend dat Bobby Womack op 70-jarige leeftijd was overleden.[] Womacks cover uit 1968 van California Dreamin' is prominent te horen in de film Fish Tank van Andrea Arnold, waarin het belangrijkste personage, Mia, hierop danst en het voor haar auditie gebruikt. Womacks "Across 110th Street" wordt in de opening en andere momenten in the film Jackie Brown van Quentin Tarantino gebruikt. Het wordt gebruikt als middel om de blaxploitation-toon van de film te benadrukken. Later werd het ook gebruikt in American Gangster van Ridley Scott. was een Amerikaanse zanger die sinds de vroege jaren 60 van de twintigste eeuw actief was.
26 juni 1997 harry potter De Harry Potterfilmreeks is een Brits-Amerikaanse filmreeks, gebaseerd op de zeven Harry Potterboeken van de Engelse schrijfster J.K. Rowling. De reeks is afgerond en telt acht langspeelfilms. Het laatste boek, het zevende, is namelijk in twee delen verfilmd. De reeks is in 2016 aangevuld met een spin-off, die gebaseerd is op het boek Fabeldieren en Waar Ze Te Vinden. De reeks is uitgebracht door de studio's van Warner Bros. De producent is David Heyman en de belangrijkste rollen worden gespeeld door Daniel Radcliffe, Rupert Grint en Emma Watson. In 2012 begonnen opnamen voor een film die alleen te bezichtigen zou zijn in speciale pretparken.[ In 2016 verscheen Fantastic Beasts and Where to Find Them, een spin-off van de Harry Potter-reeks, die gebaseerd is op het gelijknamige boek. Het gaat om een prequel van de reeks, waarin het personage Newt Scamander de hoofdrol speelt. Van Harry Potter is dus nog geen sprake. . Veel bekende Britse acteurs spelen mee in de Harry Potter-films. Zo vervult veterane Maggie Smith de rol van professor Anderling(Minerva McGonagall). Zij is onder meer bekend van Gosford Park, Tea with Mussolini en Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood. Alan Rickman (Die Hard, Love Actually, Sense & Sensibility en Robin Hood: Prince of Thieves) speelt in de films de rol van de gehate professor Sneep(Severus Snape). Richard Harris speelde in de eerste twee delen het schoolhoofd, professor Perkamentus(Albus Dumbledore). Na zijn overlijden in 2002 nam Sir Michael Gambon het over. De rol van Rubeus Hagrid wordt vertolkt door Robbie Coltrane. De rollen van de drie vrienden Harry Potter, Ron Wemel (Ron Weasley) en Hermelien Griffel (Hermione Granger) worden gespeeld door de tot dan toe onbekende acteurs Daniel Radcliffe, Rupert Grint en Emma Watson. Tom Felton speelt Draco Malfidus (Draco Malfoy), de zoon van Dooddoener (Deatheater) Lucius Malfidus (Lucius Malfoy), vertolkt door Jason Isaacs. Andere bekende acteurs die hun opwachting maken in de filmreeks zijn onder meer John Cleese (Haast-Onthoofde Henk/Nearly-Headless Nick), Emma Thompson, Kenneth Branagh, Helena Bonham Carter, Gary Oldman, John Hurt en Ralph Fiennes (als Voldemort). Harry Potter en de Steen der Wijzen Harry Potter and the Philosopher's Stone Chris Columbus 16 november 2001 21 november 2001 22 november 2001 Harry Potter en de Geheime Kamer Harry Potter and the Chamber of Secrets Chris Columbus 15 november 2002 20 november 2002 21 november 2002 Harry Potter en de Gevangene van Azkaban Harry Potter and the Prisoner of Azkaban Alfonso Cuarón 14 juni 2004 2 juni 2004 2 juni 2004 Harry Potter en de Vuurbeker Harry Potter and the Goblet of Fire Mike Newell 6 november 2005 23 november 2005 23 november 2005 Harry Potter en de Orde van de Feniks Harry Potter and the Order of the Phoenix David Yates 6 juli 2007 11 juli 2007 11 juli 2007 Harry Potter en de Halfbloed Prins Harry Potter and the HalfBlood Prince David Yates 7 juli 2009 15 juli 2009 15 juli 2009 Harry Potter en de Relieken van de Dood deel 1 Harry Potter and the Deathly Hallows part I David Yates 19 november 2010 17 november 2010 18 november 2010 Harry Potter en de Relieken van de Dood deel 2 Harry Potter and the Deathly Hallows part II David Yates 15 juli 2011[2] [3] 14 juli 2011 14 juli 2011 Fantastic Beasts and Where to Find Them David Yates 10 november 2016 16 november 2016 17 november 2016 Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald David Yates 16 november 2018 14 november 2018 15 november 2018 Het is de filmreeks met de derde hoogste omzet, zonder rekening te houden met inflatie, van wereldwijd ruim 8 miljard dollar. Alle films, inclusief de spin-off staan in de top 100 van de lijst van succesvolste films aller tijden. De voormalige Nederlandse minister-president Balkenende werd vanwege zijn uiterlijk weleens Harry Potter genoemd. Het NOS Jeugdjournaal had in 2004 als 1 aprilgrapgemeld dat Balkenende een rol in de nieuwe Harry Potter-film zou spelen.[ Het gebogen viaduct waarover de Zweinsteinexpres in de films passeert bestaat echt. Het is het in gebruik zijnde Glenfinnanviaduct, onderdeel van de West Highland Line in Schotland. Verder zijn er veel opnames gedaan aan de Universiteit van Oxford.
26 juni 1898 wlly messerschmitt Wilhelm Emil Messerschmitt (Frankfurt am Main, 26 juni 1898 – München, 15 september 1978) was een Duits ontwerper en producent van vliegtuigen. Hij ontmoette Friedrich Harth, een architect en bouwer van zweefvliegtuigen die, toen hij in 1914 in het leger ging, hem zijn plannen voor een zweefvliegtuig overhandigde. Toen Harth met verlof naar huis kwam merkte hij tot zijn verbazing dat Messerschmitt het toestel had gebouwd. In 1917 nam Willy zelf dienst in het leger, maar hij werd om medische redenen ontslagen en ging naar München om daar luchtvaart- en ingenieursstudies te beginnen. Met financiële ondersteuning van zijn familie kon Messerschmitt genoeg geld bijeenkrijgen om de Bayerische Flugzeugwerke in Augsburg te kopen. Die firma was opgericht door Ernst Udet, een luchtheld uit de Eerste Wereldoorlog. In 1931 stortten twee Lufthansatoestellen van het type M20 neer. Eén van de slachtoffers was een persoonlijke vriend van Erhard Milch, hoofd van Lufthansa en rechterhand van Hermann Göring. Als gevolg hiervan deed Milch al het mogelijke om Messerschmitt contracten en subsidies te onthouden die andere Duitse vliegtuigbouwers wel kregen. De vijandschap ging zover dat Milch Messerschmitt verplichtte tweedekkers van Ernst Heinkel te bouwen. Willy Messerschmitt ontving in 1938 samen met Ernst Heinkel de Nationale Duitse Prijs voor Kunst en Wetenschap, de "Duitse Nobelprijs" en de daaraan verbonden 100 000 Rijksmark. Toch slaagde Willy erin de Messerschmitt Bf 109 de voorkeur te doen krijgen op de Heinkel He 112 bij een vergelijkende test. Het werd het meest gebouwde gevechtstoestel aller tijden, met meer dan 33.000 geproduceerde exemplaren. Daarnaast bouwde Messerschmitt de: Bf 110, een lichte jachtbommenwerper Me 323 Gigant een transporttoestel, Me 163 het eerste door een raket aangedreven vliegtuig dat operationeel werd ingezet Me 262 het eerste straalvliegtuig gebruikt in een gevecht en de Me 410. Aan het einde van de oorlog waren zijn vliegtuigfabrieken vernietigd. Hij werd in 1945 gevangengenomen en in 1948 verbood een rechtbank hem nog verder vliegtuigen te ontwerpen en veroordeelde hem tot twee jaar cel wegens verplichte tewerkstelling van krijgsgevangenen in zijn fabrieken. Later richtte hij een nieuwe fabriek op voor het bouwen van prefab-huizen, naaimachines en kleine auto's en kon opnieuw aan de slag gaan als ontwerper van vliegtuigen voor de Spaanse en Egyptische luchtmacht. In 1958 kreeg hij van de NAVO contracten om vliegtuigen te bouwen. In de jaren 1968 '69 ontstond als resultaat van een aantal fusies een nieuwe firma met de naam Messerschmitt-Bolków-Blohm GmbH. Dit bedrijf bouwde o.a. vliegtuigen (o.a. de Lockheed F-104 Starfighter), raketten, ruimtetuigen en spoorwegmateriaal. Op het einde van zijn carrière was Messerschmitt haar erevoorzitter. Hij liet zijn persoonlijk fortuin na om de culturele monumenten van Europa te restaureren.
26 juni 1961 greg lemond Gregory James (Greg) LeMond (Lakewood (Californië), 26 juni 1961) Nadat hij de jaren daarvoor al derde en tweede was geëindigd (aangezien hij in '85 in dezelfde ploeg reed als Hinault mocht hij in de Tour van 1985 niet voor eigen kansen gaan), won hij in 1986 de Ronde van Frankrijk. Bij zijn eerste Tourzege hield hij direct Bernard Hinault af van zijn zesde overwinning. Na deze zege leek er een einde aan LeMonds carrière gekomen, toen hij de winter erna ernstig gewond raakte tijdens een jachtongeluk met zijn zwager. LeMond reed twee jaar lang amper wedstrijden, maar deed in 1989 toch weer mee aan de Tour. Tot veler verrassing won hij de Tour, na in de laatste tijdrit een beslissende voorsprong van acht seconden op zijn naaste concurrent Laurent Fignon te nemen. Deze ronde wordt door liefhebbers vaak gezien als één van de spannendste ooit; het verschil van acht seconden is nog steeds het kleinste verschil waarmee de Tour ooit is gewonnen.] LeMond introduceerde in deze Tour het triatlonstuur (in eerste instantie ook wel spaghettistuur genoemd) in het wielerpeloton en de schaalhelm. LeMond dankte zijn tourzege voor een belangrijk deel aan dit stuur. Zijn naaste belager Fignon maakte bezwaar maar dat werd niet gehonoreerd. In de afsluitende tijdrit startte hij met 50 seconden achterstand en was hij in staat om dit in de slechts 24,5 km lange rit om te buigen in 8 seconden voorsprong, een fenomenale prestatie. In 1989 werd 'de Cowboy' opnieuw wereldkampioen en ook in 1990 zou LeMond de Tour weer winnen. Daarna bleven grote successen uit. In 1994 zette hij een punt achter zijn sportieve carrière Tegenwoordig woont hij in Medina, Minnesota. Hij is eigenaar van LeMond Fitness Inc., dat zich bezighoudt met ontwikkeling en fabricage van onder andere spinning-bikes, LeMond Racing Cycles, fabrikant van onder andere racefietsen, en van een restaurant met de naam Tour de France, op France Avenue in Edina, Minnesota. Tevens treedt hij nog regelmatig op in de media als commentator. LeMond heeft nooit een blad voor de mond genomen als het gaat om dopinggebruik. Hij zette vraagtekens bij de zeven tourzeges van Lance Armstrong en beschuldigde hem impliciet van dopinggebruik. Daarnaast zou hij getuigen tegen Floyd Landis, die ook verdacht werd van dopinggebruik. Hij werd tijdens het onderzoek hiernaar bedreigd door de manager van Landis. LeMond was gebeld door een man die zei dat hij zou uitweiden over LeMonds jeugd waarin hij werd misbruikt, als hij zou getuigen tijdens de hoorzitting. LeMond kon het nummer achterhalen en ontdekte dat dat het nummer was van de manager van Landis, Will Geoghegan. LeMond stelde dat hij in 2006 aan Landis had onthuld dat hij als kind was misbruikt. Greg vertelde het aan hem, omdat hij er bijna aan kapotging om dat geheim te houden. Hij wilde Landis laten zien wat het was, om een geheim bij je te moeten dragen. Geoghegan werd hierna door Landis op staande voet ontslagen. Op 10 juli 2008 werd er door de NOS een door Mart Smeets gemaakte documentaire uitgezonden over LeMonds leven. Hierin vertelde LeMond openhartig en soms geëmotioneerd over onder andere het misbruik in zijn jeugd, over hoe het nu eigenlijk zit tussen hem en Bernard Hinault ("Hij was als een grote broer voor me, maar heeft me bedrogen"), Floyd Landis ("Ik hoop dat hij eerlijk is tegenover zichzelf") en Lance Armstrong ("Een rancuneus iemand, hij heeft me bedreigd"). is een voormalig Amerikaans wielrenner. En was als professional actief van 1981- 1994. Hij werd in 1983 als eerste niet-Europeaan wereldkampioen wielrennen op de weg en won in 1986 ook als eerste niet-Europeaan zijn eerste Ronde van Frankrijk.
25 juni 1997 Jacques-Yves Cousteau (Saint-André-de-Cubzac, 11 juni 1910 – Parijs, 25 juni 1997) Hij werd toegelaten op de École navale (maritieme academie) in Brest en werd officier van de Franse marine, die hem de mogelijkheid gaf zich te wijden aan onderwaterexperimenten. Cousteau trouwde in 1937 met de 18-jarige Simone Melchior. Zij was niet alleen zijn echtgenote maar ook zijn businesspartner en de eerste vrouwelijke scuba duiker. Zij vergezelde Cousteau altijd aan boord van de Calypso, als enige vrouw aan boord, maar kwam zelden voor op de films. Het echtpaar kreeg twee zoons, Jean-Michel Cousteau (1938) en Philippe Cousteau (1940 - 1979), die later ook betrokken waren in de Calypso expedities. In de Tweede Wereldoorlog stond hij kritisch tegenover de bezetters. In zijn boek Le Monde du Silence vertelt hij dat de Duitse bezetters in de marinebasis Toulon hem en zijn medewerkers in 1942 ongemoeid lieten bij zijn werk. Kennelijk waren zij onder de indruk van zijn ordre de mission: de opdracht van het Internationale Comité tot Exploratie van de Middellandse zee. Hij ontwikkelde in deze periode samen met Emile Gagnan in het geheim duikapparatuur (gereed in 1943). Deze "aqua-lung" bestond uit een ademautomaat die, afhankelijk van de behoefte van de duiker, lucht van hoge druk uit een duikcilinder via een reduceerventiel en vraagklep op omgevingsdruk leverde. Voor die tijd, waren eigenlijk alleen experimenten gedaan met systemen waarbij een constante hoeveelheid lucht werd geleverd, of gesloten systemen waarbij de uitgeademde zuurstof weer werd ingeademd (zie rebreather). De aqua-lung werd in 1943 in het geheim getest in een baai bij Bandol. In 1997 is ter plaatse een monument onthuld met een bronzen plaque waarop Cousteau, Frédéric Dumas en Philippe Tailliez worden genoemd.[ In de jaren na de oorlog ontwikkelde hij technieken voor het opruimen van zeemijnen in Franse havens en verkende hij scheepswrakken. Tevens vormde hij met Frédéric Dumas en enkele andere marineofficieren een speciale onderzoeksgroep (Groupe de Recherches Sous-Marines) in Toulon. Zijn eerste expeditieschip na de Tweede Wereldoorlog was de l'Elie Monnier waarmee hij vanaf 1948 samen met zijn vrienden Philippe Tailliez en Frédéric Dumas de Middellandse zee bereisde. Deze vroege expeditieverhalen zijn vastgelegd in het boek Le Monde du Silence. Dit schip was ook de basis van de eerste activiteiten van de Groupe de Recherches Sous-Marines. In 1950 kocht hij zijn beroemde schip, de Calypso, waarmee hij menig film en boek over de onderwaterwereld maakte. Eén van zijn films won de belangrijkste prijs op het filmfestival van Cannes in 1956. Deze werken droegen veel bij aan de populariteit van de onderwaterbiologie. Een ander belangrijk initiatief van Cousteau was de bouw van onderwaterverblijven of 'habitats', de zogenaamde Conshelf (Continental Shelf) projecten. Conshelf één was in 1962 gestationeerd in de Middellandse zee nabij Marseille, Conshelf twee in 1963, in de Rode Zee voor de kust van Soedan, en Conshelf drie in 1965 in de Middellandse zee nabij het île du Levant. Conshelf twee is ook verfilmd in de bekroonde documentaire Le Monde sans Soleil. Later was Cousteau ook betrokken bij de bouw van een experimenteel door windturbines aangedreven zeilschip, de Alcyone. Cousteau ontwikkelde in 1963 samen met Jean de Wouters een onderwatercamera genaamd "Calypso-Phot", later gelicentieerd aan Nikon en werd zo de "Nikonos". Samen met Jean Mollard ontwikkelde hij de "SP-350", een tweepersoonsduikboot die een diepte van 350 meter onder het wateroppervlak bereikte. In 1965 werd het experiment herhaald en bereikten twee voertuigen een diepte van 500 meter. Cousteau werd benoemd tot directeur van het Musée Océanographique de Monaco, was de leider van de werkgroep voor saturatieduiken (langdurig verblijf op de zeebodem, de eerste bemande onderwaterkolonies) en is één van de weinige buitenlanders die toegelaten werd tot de Amerikaanse Academy of Sciences. Cousteau ontwikkelde zich in deze tijd tot milieuactivist. Bekend is o.a. zijn steun aan een massaal protest in 1960 in Frankrijk tegen storting van radioactief afval in zee. Een grote groep volwassenen en kinderen wisten toen de trein met afval tegen te houden, en terug te laten keren. In 1974 richtte hij de Cousteau Society op voor de bescherming van het leven in de oceanen en kreeg in 1977 samen met Peter Scottde internationale milieuprijs van de VN en een paar jaar later de Amerikaanse Liberty Medal van Jimmy Carter, die toen president van de Verenigde Staten van Amerika was. In 1988 werd hij verkozen tot lid van de Académie française. 1 December 1990: zijn eerste vrouw Simone overlijdt aan kanker. De urn met haar as is door Cousteau en zijn zoon Jean-Michel met een ceremonie van de Franse marine bij Monaco te water gelaten. Juni 1991: Cousteau trouwt met Francine Triplet. Zij hadden reeds een dochter Diane Cousteau (1980) en een zoon Pierre-Yves Cousteau (1982) uit de periode voor hun huwelijk. 1992: uitnodiging voor de milieuconferentie in Rio de Janeiro (Brazilië) van de VN. Cousteau wordt adviseur voor de VN en de Wereldbank. 25 Juni 1997: Cousteau overlijdt. De vele films die Cousteau maakte over zijn expedities naar alle uithoeken van de wereld worden nog steeds regelmatig uitgezonden op televisie en houden de herinnering aan hem en de Calypso levend. Zijn kleinzoon Fabien Cousteau is eveneens oceanograaf.[ was een Franse marine officier , ontdekkingsreiziger en onderzoeker, die de zee bestudeerde en alle daarin voorkomende levensvormen. In Frankrijk was hij bekend onder de naam le commandant Cousteau ("Commandant Cousteau"), buiten Frankrijk als Jacques Cousteau of kapitein Cousteau. Hij is onderscheiden met Franse onderscheidingen als Commandeur de l'ordre national de la Légion d'honneur en het Grand-Croix de l'ordre national du Mérite.
25 juni 1998 Windows 98 (versie 4.10.1998, codenaam Memphis) is een besturingssysteem van Microsoft voor microcomputers. De basis van Windows 98 is MS-DOS 7.1, dat in die tijd de meest uitgebreide versie van MS-DOS was. Windows 98 werd ontwikkeld onder de codenaam Memphis, en werd op 25 juni 1998 uitgebracht. Windows 98 is een geactualiseerde versie van Windows 95; de grafische gebruikersomgeving lijkt dan ook op die van die versie. Windows 98 heeft een geïntegreerde AGP-ondersteuning en functionele USB-drivers. Ook bevat het ondersteuning voor het gebruik van meerdere beeldschermen en WebTV. Internet Explorer is ook geïntegreerd in de code van Windows, evenals Active Desktop. De integratie van Internet Explorer in Windows 98 was een omstreden zet van Microsoft en aanleiding voor de Amerikaanse justitie een jaren slepende mededingingsrechtszaak te beginnen. Ondanks hardnekkig ontkennen van Microsoft bleek het prima mogelijk Internet Explorer zonder grote gevolgen uit Windows 98 te de-installeren. Dit gecombineerd met bewijs dat het bedrijf zijn browser inzette om concurrenten weg te drukken leidde aanvankelijk tot een veroordeling. In hoger beroep werd uiteindelijk een schikking bereikt. Op 10 juni 1999 werd een verbeterde versie uitgebracht: Windows 98 SE (versie 4.10.2222), waarbij de letters SE staan voor Second Edition. Deze versie heeft dezelfde functies als het origineel, er zijn veel fouten verwijderd (bugfixes) en Internet Explorer 4 is vervangen door Internet Explorer 5. Ook Netmeeting 3 is toegevoegd, plus ondersteuning voor dvd-rom. Deze versie werd niet als gratis update verspreid, maar als nieuw product verkocht. Deze werd ook op cd-rom verkocht, in plaats van de cd-rom met opstartdiskette of de diskettereeks. Windows 98 SE werd opgevolgd door Windows ME, de laatste op MS-DOS gebaseerde versie van Windows. Nadat Windows ME en 2000 waren uitgebracht werden deze in 2001 samengevoegd tot een nieuw besturingssysteem: Windows XP (intern: Windows NT 5.1). Deze was net zo stabiel en veilig als Windows 2000 en had tevens de multimediamogelijkheden van Windows ME, zoals Windows Movie Maker. Op 1 april 2000 stopte Microsoft met de productie van Windows 98-cd's voor computerfabrikanten, waardoor deze het besturingssysteem niet meer op nieuwe systemen konden installeren. In november 2003 kwam Microsoft met een patch-cd; door de grootte en de hoeveelheid beschikbare updates en patches was het updaten van het besturingssysteem via internet bijna onmogelijk. Een maand later werd de distributie beëindigd. In januari 2004 besloot Microsoft te stoppen met de ondersteuning: er zouden geen updates en patches meer uitgebracht worden. Vanwege het nog grote aantal gebruikers van het besturingssysteem werd de deadline opgeschoven naar 30 juni 2006. Op 11 juli 2006 werd de ondersteuning definitief stopgezet, gebruikers met problemen werd aangeraden te upgraden. In februari 2010 was het marktaandeel voor desktopcomputers van Windows 98 nog rond de 0,08 procent. USB-sticks en dergelijke die automatisch leesbaar zijn in Windows XP, werken niet zonder meer in Windows 98. Er zijn aparte drivers voor nodig, en niet alle fabrikanten nemen de moeite die te maken. Er zijn echter enkele universele drivers waarmee toch bijna alle USB-opslagmedia te gebruiken zijn. Tijdens de eerste presentatie van Windows 98 aan het grote publiek, die live werd uitgezonden, verscheen het beruchte blue screen of death toen een scanner met de demonstratiecomputer werd verbonden. Het commentaar van Bill Gates: "Daarom hebben we Windows 98 nog niet uitgebracht". Dit wordt door Microsoft-critici, nog steeds vaak aangehaald. Sommige versies van Windows 98 crashten als het aantal milliseconden dat sinds het opstarten is verstreken niet meer in een 32-bits getal past. Dit gebeurt na 49 dagen en 17 uur.[
25 juni 1963 George Michael, geboren als Georgios Kyriacos Panayiotou (Grieks: Γεώργιος Κυριάκος Παναγιώτου) (East Finchley(Londen), 25 juni 1963 – Goring-on-Thames, 25 december 2016), was een Brits popzanger, liedjesschrijver en muziekproducent. Michael was een van de succesvolste zangers uit de jaren 80 en 90 van de twintigste eeuw. Hij won twee Grammy's en verkocht meer dan 100 miljoen platen wereldwijd. Van 1984 tot 2004 was hij de meest gespeelde artiest op de Britse radio George Michael werd geboren in Bushey, Londen. Zijn vader was een Grieks-Cypriotisch restauranthouder die in de jaren 50 naar Engeland verhuisde. Zijn Engelse moeder was danseres. Zij overleed in 1997 aan de gevolgen van kanker. Zijn grootmoeder van moeders kant was Joods. Michael begon zijn carrière met het oprichten van de ska-band The Executive, samen met zijn beste vrienden Andrew Ridgeley, Paul Ridgeley, Andrew Leaver en David Mortimer. Deze band was echter geen lang leven beschoren. In 1981, toen hij Wham! oprichtte met Andrew Ridgeley, begon het succes voor Michael. Het eerste album, Fantastic!, belandde in 1983 in zijn thuisland op de eerste plaats. In Nederland behaalde het een achtste positie in de Album Top 100. Diverse uitgebrachte singles van dit album behaalden in het Verenigd Koninkrijk een plek in de top tien, waaronder Young Guns, Wham Rap! en Club Tropicana. Het tweede album Make It Big bereikte de top van de hitlijsten in de Verenigde Staten en Nederland. De van dit album afgeleide single Wake Me Up Before You Go-Go werd nummer 1 in het Verenigd Koninkrijk en Verenigde Staten. De single Careless Whisper bereikte de eerste plek in de hitlijsten van bijna vijfentwintig landen. Deze single was tevens de eerste die hij solo uitbracht. Het album The Final stond twee weken bovenaan in de Nederlandse Album Top 100. Ook zong Michael mee met de Band Aid-hit Do They Know It's Christmas?. In het nummer Nikita van Elton John neemt Michael de achtergrondzang voor zijn rekening, alsmede op het eerste soloalbum van zijn vaste bassist, Deon Estus. Na de afscheidssingle Edge Of Heaven ging Wham! in 1986 uit elkaar, met een afscheidsconcert in een uitverkocht Wembley Stadion. Michael wilde zich richten op een wat volwassener publiek dan de tienermeisjes die hij aantrok in zijn tijd met Wham! Hij vervolgde de ingeslagen weg van Careless Whisper (1984) met "A Different Corner" (1986) en nam een duet op met soul-icoon Aretha Franklin, I Knew You Were Waiting (for Me), een grote hit in 1987. Het nummer behaalde de eerste positie in de wekelijkse hitlijsten in Nederland, maar ook in de Billboard Hot 100 in de Verenigde Staten en in het Verenigd Koninkrijk. Met I Knew You Were Waiting (for Me) won George ook een Grammy Award in 1988. Het eerste soloalbum van Michael was Faith. De eerste single, I Want Your Sex werd door veel radiozenders genegeerd vanwege het suggestieve onderwerp. Het nummer werd desondanks (misschien zelfs dankzij) een grote hit. In Nederland werd het lied niet geboycot en stond het drie weken bovenaan in de Top 40. De tweede single, het titelnummer Faith, werd uitgebracht in oktober 1987, een paar weken voor de uitgave van het album. Het nummer werd een van de bekendste nummers van Michael, het stond zes weken op de eerste plaats in de Nederlandse Top 40. De intro van Faith is een stukje uit het Wham!nummer Freedom, gespeeld op kerkorgel. Ook drie andere singles van het album behaalden in Nederland de top 10; Father Figure kwam tot plek twee, One More Try behaalde de vierde plaats en Monkey schopte het tot zes. Kissing a Fool werd de eerste single van het album die in Nederland niet in de top 10 kwam, maar bleef steken op dertien. Listen Without Prejudice Vol.1 (Luister zonder vooringenomenheid) kwam op de markt in september 1990. Na het enorme succes van voorganger Faith probeerde Michael met dit album een nieuw image voor zichzelf te creëren. De titel is een indicatie van zijn wens om meer serieus genomen te worden als songwriter. Er werd geen promotie gemaakt voor het album en er waren ook geen videoclips bij de singles. De eerste single van het album werd Praying For Time (augustus 1990), een somber nummer en deed niet veel in de hitlijsten. Het tweede nummer is Waiting For That Day, dat weinig aandacht kreeg. De Top 40 werd niet gehaald. De volgende single werd Freedom '90, de enige single met een bijbehorende videoclip. Het nummer was een bekennend project van Michael dat de betrekkelijkheid liet zien van zijn eerdere imago met Wham! en Faith. Michael zelf verscheen niet in de clip, die geregisseerd werd door David Fincher. In plaats daarvan werd een aantal van zijn vriendinnen, onder wie Naomi Campbell, Linda Evangelista, Christy Turlington, Tatjana Patitz en Cindy Crawford, ingezet om delen van de teksten in de clip te playbacken. In de clip werden demonstratief een aantal symbolen uit de Faith-tijd met explosieven opgeblazen (gefilmd met hi-speed/slow-motioncamera's) waaronder het leren BSA-jack, de gitaar en de jukebox. Tijdens de Cover to Cover Tour in 1991 zong Michael samen met Elton John het nummer Don't Let The Sun Go Down On Me, een single oorspronkelijk uit 1974, van Elton John alleen. Het nummer werd nu als duet opnieuw uitgebracht en werd een enorme hit wereldwijd. Ondertussen werd het album Listen Without Prejudice Vol. 2 geschrapt om onduidelijke redenen, ook al is het aannemelijk dat het kwam door de strubbelingen tussen de zanger en zijn platenlabel Sony. De maatschappij had de release van zijn tweede album niet volledig ondersteund door het ontbreken van de videoclips. In plaats van het album werd de single Too Funky uitgebracht door het label Epic Records in de lente van 1992. Tekstueel een simpel nummer, een dierlijk pleidooi van Michael voor de seks. Muzikaal was het nummer het meest uptemponummer sinds Faith. Het verscheen op het album Red Hot + Dance dat door de internationale organisatie Red Hot (fighting AIDS through pop culture) werd uitgebracht. Ook verscheen het op zijn "best of"-albums uit 1998 en 2006. In de bijbehorende videoclip speelt Michael een regisseur die een aantal modellen filmt, waaronder Linda Evangelista, Tyra Banks, Beverly Peele en Nadja Auermann. . Michael trad op tijdens het Freddie Mercury Tribute Concert, een eerbetoon aan de overleden zanger van Queen. Michael stal de show met zijn versie van Somebody to Love. Five Live is een album uit 1993, met daarop vijf nummers gezongen door Michael, Queen en Lisa Stansfield. Somebody to Love en These Are The Days Of Our Lives waren opgenomen bij het concert. Killer, Papa Was a Rollin' Stone en Calling You zijn liveoptredens van Michael tijdens zijn "Cover To Cover Tour". Tijdens zijn optreden op het Freddie Mercury Tribute wist Michael al dat zijn Braziliaanse vriend Anselmo Feleppa terminaal ziek was. In maart 1993 overleed deze aan een aan aids gerelateerde hersenbloeding. Michael stopte achttien maanden met het schrijven van teksten en ging door een diepe depressie. Hij stopte al zijn woede in een rechtszaak tegen Sony, over zijn contract. Volgens zijn advocaten was Michael niet alleen slachtoffer van een oneerlijk contract, maar ook van een industrie waar de macht aan een kleine groep toebehoort, in het nadeel van artiesten. Sony had als tegenargument dat Michael een bindend contract had getekend. George Michaels advocaat Mark Cran gaf als verdediging dat Michael bij het ondertekenen van het contract - hij was toen achttien jaar - te jong was om de consequenties te kunnen overzien. De uitspraak was in het nadeel van Michael. Daarom verklaarde de zanger dat hij geen nieuw materiaal zou uitbrengen als hij het minimale aantal obligaties aan Sony zou hebben gecompleteerd. November 1994, tijdens de eerste editie van de MTV Europe Music Awards, kwam Michael weer met nieuw materiaal. Het nummer Jesus to a Child was een ode aan zijn Braziliaanse vriend Anselmo. Door de rechtszaak met Sony kon Michael geen nieuw materiaal uitbrengen bij Epic. Het label DreamWorks maakte echter een deal met Sony, waardoor Michael met een nieuw label verderging. Jesus to a Child werd de eerste van zes singles van het album Older. Als tweede single werd Fastlove uitgebracht, een energiek nummer over het verlangen naar bevrediging en voldoening zonder tegenprestatie. Het nummer viel op omdat een refrein ontbrak en vanwege de futuristische videoclip. Na de twee singles werd het album Older uitgebracht, tien jaar na de opheffing van Wham!. Het album behaalde de eerste plaats in de Album Top 100, het tweede album van drie soloalbums dat dit voor elkaar kreeg (Listen Without Prejudice kwam tot nummer 2). Het album bracht Michael een MTV Video Music Award voor Fastlove en een MTV Europe Music Award voor beste mannelijke artiest in 1997. Ladies & Gentlemen: The Best Of George Michael is een greatest hits-collectie uit 1998. Het album bevat 29 nummers, verdeeld over twee cd's. De eerste cd, "For the Heart" bevat de meeste ballads, terwijl op cd 2, "For the Feet", voornamelijk zijn dansnummers te vinden zijn. Ook zijn er drie duetten opgenomen die niet eerder op een album van Michael verschenen, te weten I Knew You Were Waiting For Me(met Aretha Franklin), Don't Let The Sun Go Down On Me (met Elton John) en Desafinado, een Portugees duet met de Braziliaanse zangeres Astrud Gilberto. Er waren ook enkele nieuwe nummers bij. Daarvan werd Outside de eerste single. Het nummer geeft een humoristische kijk op zijn arrestatie, kort ervoor, voor het 'provoceren' van een (undercover) politieagent in een openbaar toilet. Het nummer behaalde de elfde positie in de Top 40. As, een duet met Mary J. Blige werd de tweede single en behaalde de zevende plaats in de Top 40. Ofschoon de Born Again Christian Blige en haar Amerikaanse platenmaatschappij oordeelden dat associatie met een openlijk homoseksuele en controversiële popster niet goed zou zijn voor haar carrière, liet ze zich wel positief uit over homoseksuelen[2] Het nummer verscheen desondanks niet op haar album No more drama. Op het album Songs from the Last Century uit 1999 zette Michael alleen covernummers, door hem gezongen. Songs from the Last Century bevat nummers geschreven door de grootste componisten uit de afgelopen honderd jaar zoals Roxanne (geschreven door Sting). Het album werd uitgegeven door Virgin Records en geproduceerd door Michael zelf met behulp van Phil Ramone. In 2004 verscheen het album Patience, zijn eerste met origineel materiaal sinds 1996. De single Shoot the Dog was een kritisch nummer over de Irakoorlog. In de videoclip wordt Tony Blair neergezet als een hond die zijn baasje George W. Bush overal volgt. Om het album te promoten verscheen Michael in The Oprah Winfrey Show, zijn eerste tv-optreden in meer dan 10 jaar. In de show praatte hij over zijn arrestatie, zijn homoseksualiteit en zijn terugkeer in de spotlights. Ook trad hij op met het nummer Amazing, afkomstig van het album Patience. Zijn album Twenty Five, waarmee de 25ste verjaardag van zijn muziekcarrière werd gevierd, bevatte zijn grootste hits. Het album werd uitgegeven in november 2006. Het bevat solonummers, maar ook werk uit de Wham!-tijd. Het bevat 26 nummers, inclusief vier Wham!-liedjes en drie nieuwe nummers: An Easier Affair, This Is Not Real Love (een duet met Mutya Buena) en Heal The Pain (een duet met Paul McCartney). In 2014 kwam zijn laatste album uit, Symphonica, met vooral live gezongen liedjes van zijn wereldtournee van 2011/2012. In 2011 nam Michael samen met de Britse komiek James Corden een sketch op voor de inzamelingsactie Red Nose Day van Comic Relief. In deze sketch zongen Corden (als het personage Smithy uit Gavin & Stacey) en Michael liedjes van de zanger, terwijl ze in een auto door Londen reden. Vanaf 2015 gebruikte Corden dit idee in het populaire item Carpool Karaoke in zijn Amerikaanse talkshow The Late Late Show with James Corden.[ Tot zijn publieke coming-out in 1997 liet George Michael zich niet in het openbaar uit over zijn seksuele geaardheid. Hij zei daar later over dat hij zelf nooit ook maar enig moreel probleem met zijn geaardheid had gehad, maar dat hij simpelweg zijn moeder niet ongerust wilde maken, in een tijd dat homoseksualiteit en aids vaak nog onlosmakelijk met elkaar verbonden leken.] Bovendien vond hij dat hij, voor de goede verstaander, al duidelijk genoeg was in zijn werk, en wilde hij lange tijd niet toegeven aan de in zijn ogen misplaatste, opdringerige nieuwsgierigheid van de roddelpers.[ In zijn vriendenkring was zijn geaardheid wel al veel eerder bekend. Zo vertelde hij reeds begin jaren tachtig aan Wham!-collega Andrew Ridgeley dat hij op mannen viel. Toch dacht hij nog lange tijd dat hij biseksueel was, en deelde hij het bed in die jaren meer met vrouwen dan met mannen.[ Pas begin jaren negentig had hij zijn eerste serieuze relatie met een man, de Braziliaanse modeontwerper Anselmo Feleppa. Het was deze relatie, zo verklaarde hij later, die hem deed beseffen dat zijn gevoelens voor mannen toch echt veel diepgaander waren dan die voor vrouwen, wat ervoor zorgde dat hij zichzelf vanaf dat moment definitief zag als een homoseksuele man.[ In april 1992 gaf hij volgens velen een van zijn beste optredens ooit, op het Freddie Mercury Tribute Concert for Aids Awareness, georganiseerd ter nagedachtenis van de enige maanden daarvoor aan aids overleden Queen-zanger. Op dat moment wist hij ironisch genoeg ook nog maar net enkele maanden dat Feleppa aan diezelfde, toen nog vaak dodelijke ziekte leed. Het feit dat hij dit verdriet met niemand kon delen maakte hem, zo vertelde hij later, eenzamer dan ooit: "I couldn't go through it with my family because I didn't know how to share it with them - they didn't even know I was gay. I couldn't tell my closest friends, because Anselmo didn't want me to. So I'm standing on stage, paying tribute to one of my childhood idols who died of that disease... the isolation was just crazy."[ ] In maart 1993 bezweek Feleppa uiteindelijk aan de gevolgen van aids. Een dag later vertelde een aangeslagen, verwarde Michael zijn ouders dan toch eindelijk over zijn voorkeur voor mannen.[ Anderhalf jaar na Feleppa's dood schreef hij het nummer Jesus to a Child, als een ode aan zijn gestorven geliefde. Het nummer markeerde, zoals hij later zelf verklaarde, het einde van een pijnlijke rouwperiode waarin hij tot weinig in staat was. Intussen namen, mede door de toespelingen in dit nummer, de geruchten omtrent Michaels vermeende homoseksualiteit almaar toe.[ Uiteindelijk besloot hij zich dan toch publiekelijk uit te spreken over zijn liefdesleven, en gaf hij in november 1997 een interview aan de Engelse krant The Mirror. In dit gesprek was hij buitengewoon openhartig over wat zijn relatie met Feleppa voor hem betekend had.[] Enkele dagen later kopte de homonieuwssite Gay Today dan ook in niet mis te verstane chocoladeletters: "GEORGE MICHAEL COMES OUT!"[ Het Will Rogers Memorial Park in Beverly Hills, waar George Michael op 7 april 1998 werd gearresteerd. Nog geen half jaar later, in april 1998, werd Michael gearresteerd voor een "ontuchtige handeling" in een openbaar toilet in een park in Beverly Hills, Californië, daartoe, althans in zijn eigen lezing, uitgelokt door een undercoveragent. Het gênante voorval werd direct wereldnieuws.[ Michael besloot van meet af aan het schandaal met opgeheven hoofd tegemoet te treden en zich niet te verstoppen voor de pers. [] Reeds enkele dagen na het incident gaf hij een interview aan nieuwszender CNN, waarin hij verklaarde dat hij in die specifieke situatie weliswaar roekeloos en dwaas gehandeld had, maar dat hij los daarvan een trotse, zelfbewuste homoseksueel was, die zich totaal niet schaamde voor zijn geaardheid.[ De zanger werd een maand later veroordeeld tot een boete van 810 dollar, 80 uur taakstraf en het zoeken van psychologische hulp.[]Door het hele voorval met de nodige ironie te benaderen nam hij zijn critici handig de wind uit de zeilen. Zo beschreef hij in een interview met muziekzender MTV, in november 1998, de gebeurtenis als volgt: "I got followed into the restroom and then this cop -- I didn't know it was a cop, obviously -- he started playing this game, which I think is called, 'I'll show you mine, you show me yours, and then when you show me yours, I'm going to nick you'", om met gespeelde verbazing te vervolgen: "If someone's waving their genitalia at you, you don't automatically assume that they're an officer of the law..."[ Maar hij liet het niet bij interviews alleen. Datzelfde najaar kwam hij met een nieuwe single, Outside, die, met de bijbehorende videoclip, overduidelijk gebaseerd was op deze affaire. In de gedurfde, bewust provocerende clip stak hij genadeloos de draak met zowel zichzelf als met de in zijn ogen benepen seksuele moraal van die tijd: de video begint als een parodie op een Scandinavische pornofilm, toont beelden van een discotheek vol opzichtig glinsterende urinoirs, bevat menig verwijzing naar publieke seks en eindigt met twee zoenende politiemannen.[ Het is wellicht deze brutale, doortastende reactie van Michael op zijn arrestatie geweest die ertoe geleid heeft dat deze gebeurtenis sindsdien door vrijwel iedereen herinnerd wordt als Michaels plotselinge, noodgedwongen coming-out, tot in de vele necrologieën die bij zijn dood verschenen aan toe. Niets is echter minder waar, zijn eigenlijke coming-out was reeds een half jaar eerder, in het eerdergenoemde interview in The Mirror.[ ] Toch hield zelfs Michael zelf, om onduidelijke redenen, deze wijdverbreide mythe in stand, door meermalen, nog jaren na het incident, te verklaren dat hij deze gênante confrontatie in het toilet "subconsciously deliberate" (onderbewust en opzettelijk tegelijk) had opgezocht, om eindelijk af te zijn van alle geheimzinnigheid rond zijn geaardheid en voortaan volledig zichzelf te kunnen zijn.[ Zijn aanvankelijke terughoudendheid omtrent zijn liefdesleven leverde Michael reeds in de jaren tachtig de woede van collega-artiest Boy George op. De toenmalige zanger van Culture Club nam het hem zeer kwalijk dat hij zich maar al te makkelijk het imago van vrouwenversierder liet aanleunen, en dat hij niet openlijk voor zijn homoseksualiteit uitkwam. Nog in 2005 verweet Boy George hem in het geniep "rond te hebben gehangen in publieke toiletten, als een soort van vooroorlogse homoseksueel".[ Hoe het ook zij, sinds zijn al dan niet gedwongen coming-out was Michael in elk geval openhartiger dan ooit tevoren over zijn relaties met mannen, of het nu ging om serieuze, langdurige relaties[24], vluchtige sekscontacten ("Mannen blijven hun leven lang jagers, maar homo's hebben hun vrijheid wat dat betreft nou eenmaal beter geregeld dan hetero's")[] of zelfs de betaalde liefde ("You don't pay an escort for sex. What you really pay an escort for is to leave after the sex")[]. Hij groeide uit tot een prominent voorvechter van homorechten [ ] , die zich, juist ook in de Verenigde Staten, ondubbelzinnig uitsprak voor het homohuwelijk en tegen de zogeheten conversietherapie, een behandeling bedoeld om tieners van hun homoseksualiteit te "genezen", iets dat in zijn ogen niets anders dan een ernstige vorm van marteling was.[ ] En toen hij in 2006 opnieuw in het nieuws kwam vanwege het cruisen naar anonieme seks, dit keer in Londen, zei hij hier geen enkel probleem meer mee te hebben. Hij was de schaamte definitief voorbij, en wilde graag een voorbeeld zijn voor jonge homo's, als een expliciete, zich voor niets of niemand verontschuldigende homoseksueel, die tegelijkertijd al decennialang zeer succesvol was in de muziekindustrie.[] Een volop praktiserende, uitgesproken promiscue homoseksueel ook, die een open relatie met zijn toenmalige partner had, in tegenstelling tot de ongevaarlijke, seksloze homo's die de Britse tv-kijker volgens hem maar al te vaak voorgeschoteld kreeg: "Gay people in the media are doing what makes straight people comfortable, and automatically my response to that is to say I'm a dirty filthy fucker and if you can't deal with it, you can't deal with it."[ Michael heeft toegegeven zware drugs te hebben gebruikt. In februari 2006 werd hij gearresteerd omdat hij onder invloed van drank en harddrugs achter het stuur zat, iets wat hij zelf "mijn eigen stomme schuld" noemde. In mei van dat jaar was het weer raak. De zanger lag te slapen op het stuur van zijn auto en ontwaakte pas nadat iemand vijf minuten lang op zijn raam klopte. De zanger reed door en raakte een paal. In oktober 2006 werd de zanger in Londen buiten bewustzijn gevonden in zijn auto, waardoor hij voor een verkeersopstopping zorgde. Hij werd meegenomen naar het ziekenhuis voor onderzoek, waarna hij naar het politiebureau werd gebracht. Later werd hij gearresteerd vanwege het bezit van cannabis. Hij kreeg in juni 2007 een rijontzegging van twee jaar en een taakstraf. In augustus 2009 reed hij zijn Range Rover total loss, maar dit keer was er geen sprake van alcohol of drugs. Op 4 juli 2010 's nachts reed hij in een auto, onder invloed van drugs, tegen de voorgevel van een filiaal van de fotoketen Snappy Snaps. Hiervoor werd hij op 14 september dat jaar veroordeeld tot een gevangenisstraf van acht weken, waarvan vier weken voorwaardelijk, een rijontzegging van vijf jaar en een geldboete van 1365 Engelse pond. Zijn celstraf ging onmiddellijk in. Hij zat vast in de Highpoint Prison in het Engelse graafschap Suffolk en op 11 oktober werd hij weer vrijgelaten. In 1984 zong hij als onderdeel van Band Aid mee met de kerstsingle Do They Know It's Christmas? Een gedeelte van de opbrengst ging naar het verlichten van de hongersnood in Ethiopië. Met 3,7 miljoen verkochte singles werd het de best verkochte single in het Verenigd Koninkrijk, totdat Elton John die positie in 1997 overnam met zijn heruitgave van Candle in the Wind. George Michael trad onder meer met Elton John op tijdens Live Aid in 1985. Het geld dat hij overhield aan zijn single Last Christmasschonk hij eveneens aan Band Aid. In 1986 zong George Michael bij het liefdadigheidsconcert van de The Prince's Trust het lied Everytime You Go Away met Paul Young.[] In 1988 deed hij in het Londense Wembley stadion mee aan het tribuut ter gelegenheid van Nelson Mandela's zeventigste verjaardag en trad op met het nummer Sexual Healing. George Michael voerde campagne voor Lgbt-rechten en was een Hiv/Aids-fondsenwerver.[] De royalty's die hij ontving voor het met Elton John zingen van Johns lied Don't Let the Sun Go Down on Me werden verdeeld over tien liefdadigheidsfondsen voor kinderen, aids en opvoeding. In 2003 deed hij mee aan een campagne voor terminaal zieke kinderen. Kort na zijn overlijden maakte Dame Esther Rantzen, oprichtster en president van Childline, bekend dat hij haar liefdadigheidsfonds bij leven "miljoenen" had geschonken.[]De opbrengst van zijn in 1996 opgenomen single Jesus to a Child gaf hij ook aan deze organisatie. Michael nam regelmatig publiekelijk een politiek standpunt in. In de jaren 80 was Michael kritisch over het beleid van de Britse premier Margaret Thatcher aangaande de kruisraketten. Hij zei zich slecht te voelen belasting te moeten betalen om die wapens te bekostigen. Ook het nummer Shoot the Dog was een kritisch nummer over politiek. In 2003 nam Michael een liveversie van het nummer The Grave (Don McLean) op, als protest tegen de oorlog in Irak George Michael bezat verschillende huizen, op verschillende plaatsen in de wereld, waaronder Londen, Los Angeles en een zestiende-eeuws huis in Goring-on-Thames in het Engelse graafschap Oxfordshire. Eerder had hij ook een huis in Dallas, Texas. Op 26 oktober 2011 annuleerde hij een voorstelling in de Londense Royal Albert Hall vanwege een virusinfectie. Op 21 november dat jaar werd hij kort voor een optreden in Wenen met borstpijnen opgenomen in een plaatselijk ziekenhuis. Hij bleek een longontsteking te hebben. Die nacht verergerde zijn gezondheidstoestand, waarna alle resterende concerten van dat jaar afgelast werden. Tot 1 december verbleef hij op de afdeling intensive care. Onder meer werd er bij hem een luchtpijpsnede aangebracht. Op 21 december verliet hij het ziekenhuis. Op 16 mei 2013 liep hij bij een auto-ongeval hoofdletsel op en werd hij per helikopter naar een ziekenhuis gebracht. George Michael werd op 25 december 2016 dood aangetroffen in bed door zijn partner, in zijn huis te Goring-on-Thames.[ Bij de uitwendige lijkschouwing werden geen verdachte omstandigheden aangetroffen. De politie verordonneerde vervolgens een inwendige lijkschouwing om de doodsoorzaak vast te stellen. Op 7 maart 2017 maakte de senior coroner[] de definitieve conclusie van die uitgebreidere autopsie bekend, namelijk dat Michael een natuurlijke dood gestorven was. De officiële doodsoorzaak bleek een gedilateerde cardiomyopathie in combinatie met een myocarditis en een leververvetting te zijn. De plaatselijke politie liet weten dat ze het onderzoek naar Michaels dood daarmee als afgesloten beschouwde.[ Op woensdag 29 maart 2017 werd hij pas begraven. De uitvaart vond in besloten kring plaats. Hij werd bij zijn moeder begraven op de Highgate Cemetery in Londen.
In de galerie van de kunsthandelaar Ambroise Vollard in Parijs vindt de eerste tentoonstelling plaats van werk van de 18-jarige Spaanse schilder Pablo Picasso. Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruiz y Picasso (Málaga, 25 oktober 1881 – Mougins, 8 april 1973) was een Spaans kunstschilder, tekenaar, beeldhouwer, grafisch kunstenaar, sieraadontwerper en keramist. Hij was een van de bekendste Spaanse kunstschilders. Pablo Picasso was het eerste kind van José Ruiz Blasco en María Picasso López. Traditiegetrouw kreeg hij een aantal naar heiligen verwijzende voornamen: Pablo, Diego, José, Francisco de Paula, Juan Nepomuceno, María de los Remedios, Cipriano de la Santísima Trinidad. Zijn twee achternamen zijn conform het Spaanse naamstelselachtereenvolgens de eerste achternaam van zijn vader (Ruiz) en de eerste achternaam van zijn moeder (Picasso). Merkwaardig is dat hij onder zijn tweede achternaam Picasso bekend is en niet als Ruiz. Pablo Picasso's vader was kunstenaar, tekenleraar en conservator. In 1884 werd zijn zus Dolores (Lola) geboren en in 1887 zijn zus Concepción (Conchita). Picasso had gedurende zijn leven relaties met meerdere vrouwen, die hij vaak gebruikte als schildersmodel: Fernande Olivier, Éva Gouel (ook wel bekend onder de naam Marcelle Humbert), de Russische balletdanseres Olga Khokhlova, Marie-Thérèse Walter, de fotograaf Dora Maar, Françoise Gilot en Jacqueline Roque. Telkens wanneer hij opnieuw verliefd werd, werd dit in zijn werk duidelijk door een wisseling van stijlen. Paulo Picasso (4 februari 1921 - 5 juni 1975) was het eerste kind van Pablo Picasso en Olga Khokhlova. Paulo was als kind onder andere model voor het schilderij Paulo als Harlekijn (1924) en Paulo op een ezel. Maya Widmaier-Picasso (5 september 1935) is geboren uit de relatie met MarieThérèse Walter. Picasso maakte enkele beeldhouwwerken die Maya als thema hadden, zoals Maya à la poupée (Maya met een pop), die in februari 2007 uit het huis van Picasso's kleindochter werd gestolen. Maya Widmaier-Picasso woont in Parijs en is een expert die originelen van vervalsingen kan onderscheiden. Claude Picasso (15 mei 1947) is het eerste kind met Françoise Gilot. Paloma Picasso is ook een kind van Françoise Gilot. Pablo werd geboren aan de Plaza de La Merced in Malaga. Het was een zware bevalling in het bijzijn van een oom, die arts was, en een vroedvrouw[2]. De vroedvrouw dacht dat het kind dood was en besteedde alleen aandacht aan de moeder; de oom, Don Salvador, redde het kind van de verstikkingsdood.[ Reeds in 1890 schilderde Pablo, in olieverf, de picador, een stierenvechter in de arena, dat geldt als zijn eerste schilderij[. In 1891 verhuisde het gezin naar A Coruña in Galicië in het uiterste noordwesten van Spanje, aan de Atlantische Oceaan, waar Pablo's vader als kunstdocent was aangesteld aan de Instituto da Guarda. Vanaf 1894 hield Pablo een dagboek bij, waarin hij portretten en karikaturen tekende. Schilderijen signeerde hij met P. Ruiz. In januari 1895 stierf zijn zusje Conchita, op zevenjarige leeftijd, aan difterie, hetgeen hem zeer aangreep. Vlak daarna verhuisde het gezin naar Barcelona, waar Pablo's vader een baan als docent was aangeboden. De 13-jarige Pablo deed toelatingsexamen aan de Academie voor Schone Kunsten in Barcelona. Het toelatingswerk: het tekenen van een torso[, waarvoor hij een maand de tijd had, voltooide hij in één dag []. Men was hiervan dermate onder de indruk dat hij onmiddellijk werd aangenomen en de eerste twee leerjaren mocht overslaan. Op vijftienjarige leeftijd schilderde Pablo een groot werk (197 x 249,5 cm): Wetenschap en liefdadigheid []. Het onderwerp hiervan: een stervende, met aan haar bed een arts en een non, grijpt terug naar de dood van zijn zusje Conchita. Hiervoor kreeg hij een eervolle vermelding tijdens een tentoonstelling in het Paleis voor Kunst en Industrie[] in Madrid. Vanaf september 1897 studeerde Pablo korte tijd aan de in hoog aanzien staand, Real Academia de Bellas Artes de San Fernandoin Madrid. Daar het onderwijssysteem hem niet beviel, volgde hij na verloop van tijd geen colleges meer. Wel bezocht hij de musea, waaronder vaak het Prado, en de kunstgalerieën. In die tijd wijzigde hij zijn signatuur van Ruiz naar P. Picasso. In juni 1898 ging hij terug naar Barcelona. Nadat hij in april 1899 verhuisd was naar de Carrer dels Escudellers in Barcelona was hij vaak te vinden in het café en cabaret Els Quatre Gats (De vier katten)[]; een gelegenheid waar kunstenaars elke dag bijeen kwamen om te praten over kunst en filosofie, muziek te maken, gedichten voor te lezen of cabaret op te voeren.[] In deze gelegenheid maakte Picasso veel portretten, waaronder een zelfportret.[ Pablo vertrok samen met zijn vriend Carlos Casagemas per trein van Barcelona naar de wereldstad en kunsthoofdstad Parijs; destijds een reis van enkele dagen. Parijs was de 'lichtstad' met de Eiffeltoren, die evenals enige straten verlicht werd met elektrisch licht. Daar ontmoette hij zijn eerste Parijse vriend, de journalist en dichter Max Jacob, die Picasso hielp met het leren van de Franse taal en inwijdde in de literatuur. Ze deelden een appartement; Max sliep 's nachts, terwijl Picasso overdag sliep en 's nachts werkte. Het waren tijden van armoede, kou en wanhoop. Veel van Picasso's werk werd verbrand om de kleine woning warm te houden. Op de Wereldtentoonstelling van 1900 hing in het Spaanse paviljoen het schilderij De laatste ogenblikken van de 19-jarige Picasso. Dit schilderij werd later door hem zelf overgeschilderd.[] Picasso was onder de indruk van de werken van Paul Cézanne, Edgar Degas, Pierre Bonnard, Vincent van Gogh en Henri Toulouse-Lautrec. Pablo en Carlos huurden woon- en werkruimte aan de Rue Gabrielle 49 in Montmartre. In Parijs ontmoette Carlos Germaine Gargallo, een danseres uit de Moulin Rouge, en werd verliefd op haar. Na verloop van tijd gingen Pablo en Carlos wegens geldgebrek terug naar Madrid. Casagemas keerde, verliefd als hij was, terug naar Parijs, al was hij intussen wel verslaafd aan de drugs en aan de drank. Germaine wees hem af; hij schoot op haar en schoot zichzelf door het hoofd. Zij overleefde, hij niet. Picasso schilderde hierop Mort de Casagemas,[] waarin hij duidelijk verband legde met Van Gogh die ook zelfmoord gepleegd had.[ De dood van Casagemas was voor Picasso de opmaat van een jarenlange depressie. Gedurende de eerste vijf maanden van 1901 woonde Picasso in Madrid, waar hij en zijn anarchistische vriend Francisco de Asis Soler het tijdschrift Arte Joven(Jonge kunst) oprichtten. Er verschenen vijf nummers. Soler maakte de artikelen en Picasso illustreerde het tijdschrift, meestal met grimmige spotprenten die sympathiseren met de armen. Het eerste nummer werd gepubliceerd op 31 maart 1901. Tot 1905 verbleef Picasso afwisselend in Barcelona en Parijs. In mei 1901 betrok Picasso, tot eind 1901, een atelier op de zolderverdieping van Boulevard de Clichy 130 van galeriehouder Pere Mañach. Pere Mañach geloofde in Picasso en bood hem een contract aan van 150 franc per maand voor regelmatige levering van werken. Op de zolderverdieping ontstond ook Evocatie (de ter aarde bestelling van Casagemas), [] waarvan de compositie teruggrijpt op De begrafenis van graaf Orgaz van El Greco.[] Pablo werd onrustig, misschien wel omdat Casagemas dezelfde ruimte had bewoond. Hij reisde meerdere keren tussen Barcelona en Parijs en kon niet kiezen tussen zijn vaderland en de lichtstad. Van 25 juni tot en met 14 juli 1901 werd, op verzoek van Pere Mañach, de eerste tentoonstelling bij Ambroise Vollard gehouden. Voorafgaand aan de tentoonstelling worden reeds 15 werken verkocht. [] De kunstenaar begon toen zijn werk met Picasso te signeren, de naam van zijn moeder, in plaats van met P. Ruiz of P. Ruiz y Picasso. In 1901 schildert Picasso taferelen uit het Parijse leven, zoals de absintdrinkster[ ] en in 1902 het 'straattheater' in Parijs, zoals Harlekijn en zijn maat[] en clown met aap[]. Als hij aan in het derde kwartaal van 1902 weer in Parijs woont maakt hij bijna alleen tekeningen, omdat hij geen geld heeft voor linnen. Gedurende minstens één jaar woonde hij in Barcelona. Mogelijk heeft hij daar in 1903 het schilderij De armen op het strand []gemaakt; over 'mensen zonder leven'.[] Wel is zeker dat hij daar, in hetzelfde jaar het mysterieuze schilderij La vie maakte. Het schilderij dat een overschildering is van De laatste ogenblikken,[]dat daarmee de dood door het leven verving; misschien wilde Picasso hiermee laten zien dat hij de dood van zijn vriend had verwerkt en zelf weer verder kon leven. In 1904 verhuist Pablo definitief naar Parijs, waar hij, tot 1909, een atelier betrekt op Rue Ravignan 13, wederom in het 18e arrondisement (Montmartre); nu tussen de Moulin Rouge en de Sacré-Cœur. In deze obscure bouwval vol vreemde geluiden, boeken en met een wirwar van trappen[ ] , dat vanwege zijn vreemde indeling Le Bateau-Lavoir (de wasschuit) werd genoemd en waar maar één kraan was, ontmoette Picasso Fernande Olivier, een bohemienne en kunstenares die zijn eerste grote liefde werd. Deze ontmoeting luidde zijn roze periode in, waarin Fernande veelvuldig op zijn schilderijen voorkomt en met wie hij 7 jaar zou samenwonen[24]. De buurt was gewild onder kunstenaars vanwege de lage huur. In atelier Bateau-Lavoir hebben ook vele andere kunstenaars gewerkt, zoals Kees van Dongen, Juan Gris, Maurice de Vlaminck, Georges Braque, Pierre-Auguste Renoir, Paul Cézanne, Max Jacob (dichter) en Appolinaire (schrijver). Bateau-Lavoir is in 1970 afgebrand. Fernande, Pablo en andere kunstenaars ontmoetten elkaar zeer frequent in één van de oudste cabarets in Montmartre: café Au Lapin Agile (Het rappe konijn).[] Daar Picasso in grote armoede leefde, was deze plek voor hem en andere kunstenaars aantrekkelijk, want de waard accepteerde ook schilderijen als betaalmiddel. Uiteindelijk bezat de waard een indrukwekkende verzameling schilderijen, waaronder minstens twee van Picasso; één met zijn dochter: Vrouw met kraai[]en één met de waard met gitaar en Pablo zelf als harlekijn: Le Lapin Agile.[] Laatstgenoemd schilderij heeft tot 1912 in het etablissement gehangen. Meerdere malen per week bezochten Picasso en zijn vrienden circus Médrano, dat vlakbij optrad. De 'kunstenmakers' []uit deze tijd zien er weliswaar arm uit, maar niet zo troosteloos en uitzichtloos als die uit 1903. De schoonheid van de Griekse en Romeinse beeldhouwwerken, die Picasso in die tijd in het Louvre bestudeert, straalt af op zijn schilderijen. Bijvoorbeeld in La toilette,[] waarin hij 'la belle Fernande' afbeeldt in een Venus-achtige pose. In 1905 kocht de Amerikaanse kunstverzamelaar Leo Stein naakt meisje met bloemenkorf (Linda la Bouquetière, 1905). Picasso bezocht de Salon van Leo en zijn zus Gertrude Stein, waar kunstenaars vaak op zaterdag samenkwamen om te praten over kunst en literatuur en muziekstukken en toneelstukken op te voeren en dergelijke. Daar ontmoette hij zijn levenslange rivaal Henri Matisse, waarmee hij ook bevriend raakte. Picasso schilderde portretten van zowel Gertrude Stein als haar neef Allan Stein. Gertrude Stein werd Picasso's voornaamste beschermvrouw; ze verwierf zijn tekeningen en schilderijen en exposeerde ze in haar informele Salon in haar huis in Parijs. Dit werd uiteindelijk een vriendschap voor het leven. Na verloop van tijd verhuisde Leo Stein met zijn vrouw Sarah en zijn broer Michael naar Italië en werden mecenassen van Matisse, terwijl Gertrude Stein werken van Picasso bleef verzamelen. Op uitnodiging van Tom Schilperoort, een Nederlandse vriend van Kees van Dongen bracht Picasso in 1905 enkele weken door in het Noord-Hollandse Schoorl. Van daaruit maakte hij uitstapjes naar Alkmaar en Hoorn. In deze periode maakte hij verschillende schilderijen, zoals La Belle Hollandaise en Les Trois Hollandaises, en een aantal schetsen.[] In 1907 trad Picasso toe tot een kunstgalerie in Parijs die recent was geopend door Daniel-Henry Kahnweiler, een Duitse kunsthistoricus en kunstverzamelaar. Hij werd vanaf 1907 bekend in Parijs, omdat hij een van de eerste verdedigers was van het kubistische werk van Pablo Picasso en Georges Braque. Kahnweiler verdedigde ontluikende artiesten zoals André Derain, Kees van Dongen, Fernand Léger, Juan Gris, Maurice de Vlaminck en verscheidene anderen die uit vele delen van de wereld gekomen waren om te wonen en te werken in Montparnasse. In Parijs onderhield Picasso vriendschappen met bekende personen uit Montmartre en Montparnasse, waaronder Andre Breton, dichter Guillaume Apollinaire, schrijver Alfred Jarry en Gertrude Stein. Apollinaire werd in 1911 gearresteerd op verdenking van het stelen van de Mona Lisa uit het Louvre. Apollonaire beschuldigde zijn vriend Picasso, die ook voor verhoor moest komen, maar beiden werden later vrijgesproken. In Parijs ontmoette Picasso ook de naïeve schilder Henri Rousseau en in 1908 hielden Picasso en zijn vrienden een banket ter ere van Rousseau, waar ze hem spottend belaadden met medailles en hem achter zijn rug uitlachten. In de navolgende jaren verkochten handelaren (o.a. Daniel-Henry Kahnweiler en Ambroise Vollard) meer en meer werken van Picasso aan Gertrude Stein, Ivan Morozov [31] en Sergej Sjtsjoekin [32] . Laatstgenoemde bezat tegen het begin van de eerste wereldoorlog liefst 51 schilderijen van Picasso. Picasso en Braques waren bewonderaars van Paul Cézanne. Men denkt dat de schilderijenreeks Mont Sainte-Victoire van Paul Cézanne van grote invloed is geweest op het ontstaan van het kubisme. In de schilderijen, die Picasso, Braques en André Derain tussen 1907 en 1917 vervaardigden in o.a. Céret komen steeds meer geometrische vormen voor. Voorbeelden hiervan zijn: vrouw met peren (Fernande) uit 1909 en portret van Ambroise Vollard uit 1910. Met het geld dat Picasso ontving voor zijn schilderijen kon hij zich in de herfst van 1909 een huurhuis aan de Boulevard de Clichy 11 permitteren. Daar trok hij in met Fernande, die haar brieven in die tijd ondertekende met 'mevrouw Picasso'. Hoewel hij in dat huis ook een atelier had, ging hij kort daarop ook weer schilderen in 'Bateau Lavoir', waar hij andere vrouwen liet poseren. Hij werd verliefd op Marcelle Humbert, die hij Eva Gouel noemde. Picasso's liefde voor Eva blijkt in veel van zijn kubistische werken. Picasso was zwaar aangeslagen door haar vroegtijdige dood in 1915 als gevolg van een ziekte, op de leeftijd van 30 jaar. Na de Eerste Wereldoorlog maakte Picasso kennis met Serge Diaghilevs Ballets Russes. Onder zijn vrienden tijdens deze periode waren Jean Cocteau, Jean Hugo, Juan Gris en anderen. In de zomer van 1918 trouwde Picasso met Olga Khokhlova, een ballerina bij Sergei Diaghilevs gezelschap. Zij brachten hun huwelijksreis door in de villa van de glamoureuze Chileense kunstbeschermster Eugenia Errázuriz in de buurt van Biarritz. Khokhlova introduceerde Picasso in de hogere kringen, formele diners, en alle sociale geneugten in het Parijse leven van de rijke jaren 1920. De twee kregen een zoon, Paulo, die zou uitgroeien tot een losbandige motorcoureur en chauffeur van zijn vader. Khokhlova's fatsoensnormen botsten met Picasso's bohemien-leefstijl en de twee leefden in een toestand van voortdurend conflict. In dezelfde periode werkte Picasso samen met Diaghilevs groep; hij en Igor Stravinsky werkten aan het ballet Pulcinella in 1920. Picasso maakte van de gelegenheid gebruik om verschillende schetsen van de componist te maken. In 1927 ontmoette Picasso de 17-jarige Marie-Thérèse Walter en begon een geheime affaire met haar. Picasso's huwelijk met Khokhlova eindigde in een scheiding van tafel en bed in plaats van echtscheiding, want de Franse wet vereiste een gelijkelijke verdeling van de eigendommen in het geval van echtscheiding, en Picasso wilde Khokhlova niet de helft van zijn vermogen geven. De twee bleven wettelijk getrouwd tot Khokhlova's dood in 1955. Picasso had een langdurige affaire met Marie-Thérèse Walter en verwekte een dochter, Maya, bij haar. Marie-Thérèse leefde in de ijdele hoop dat Picasso op een dag met haar zou trouwen. Zij verhing zich vier jaar na de dood van Picasso. Gedurende zijn hele leven had Picasso een aantal minnaressen naast zijn vrouw of primaire partner. Picasso was twee keer getrouwd en had vier kinderen bij drie vrouwen. De fotografe en schilder Dora Maar was ook een voortdurende metgezel en minnares van Picasso in de late jaren 1930 en begin 1940. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef Picasso in Parijs, terwijl de stad door de Duitsers was bezet. Picasso's artistieke stijl paste niet in de nazi-opvattingen over kunst, zodat hij niet in staat was om zijn werk te laten zien tijdens deze periode. Hij bleef wel schilderen in die tijd. Hoewel de Duitsers brons gieten verboden in Parijs, werd het brons voor hem gesmokkeld door het Franse verzet. Na de bevrijding van Parijs in 1944 verkeerde Picasso met een jonge studente kunst, Françoise Gilot. De twee werden uiteindelijk geliefden, en hadden twee kinderen samen, Claude en Paloma. Gilot verliet Picasso - als enige van zijn vrouwen - in 1953, naar verluidt als gevolg van mishandeling en ontrouw. Dit was een zware klap voor Picasso. Hij ging door een moeilijke periode na het vertrek van Gilot. Een aantal van zijn inkttekeningen uit deze periode hebben het thema van de afzichtelijke oude dwerg als tegengewicht voor een mooi, jong meisje, waaronder een aantal uit een zes weken durende affaire met Geneviève Laporte, die in juni 2005 werden geveild. Picasso deed niet lang over het vinden van een andere minnares, Jacqueline Roque. Ze werkte op de pottenbakkerij Madoura in Vallauris aan de Franse rivièra, waar Picasso keramiek maakte en beschilderde. De twee bleven samen voor de rest van Picasso's leven en trouwden in 1961. Hun huwelijk was een laatste daad van wraak tegen Gilot. Gilot was op zoek naar juridische middelen om haar kinderen met Picasso, Claude en Paloma, te legitimeren. Aangemoedigd door Picasso had ze geregeld te scheiden van haar echtgenoot, Luc Simon, en zou dan trouwen met Picasso om de rechten van haar kinderen veilig te stellen. Picasso trouwde vervolgens in het geheim met Roque, nadat Gilot de echtscheiding had aangevraagd, en nam zo wraak voor haar vertrek. In 1955 kocht hij villa La Californie in de omgeving van Cannes, in 1958 het Château de Vauvenargues en in 1961 villa Notre-Dame-de-Vie in Mougins. Naast zijn vele artistieke prestaties, had Picasso een filmcarrière, inclusief een cameo-optreden in Jean Cocteaus Testament van Orpheus. Picasso speelde altijd zichzelf in zijn filmoptredens. In 1955 hielp hij bij het maken van de film Le Mystère Picasso ('Het mysterie van Picasso'), geregisseerd door HenriGeorges Clouzot. In 1965 schonk hij zijn beeld Figure découpée aan de gemeente Amsterdam, ter viering van 100 jaar Vondelpark. Picasso overleed in april 1973 op 91-jarige leeftijd aan de gevolgen van een longontsteking en is begraven bij Château de Vauvenargues bij Aix-en-Provence in Frankrijk. De Franse staat verwierf in 1990 via een nalatenschap van Picasso en diens vrouw Jacqueline Roque een groot aantal kunstwerken. Picasso bleef neutraal tijdens de Eerste Wereldoorlog, de Spaanse Burgeroorlog en de Tweede Wereldoorlog en weigerde om te vechten voor enige zijde of land. Sommige van zijn tijdgenoten vonden dat zijn pacifisme meer te maken had met lafheid dan met principe. Een artikel in The New Yorker noemde hem “a coward, who sat out two world wars while his friends were suffering and dying” ("een lafaard, die twee wereldoorlogen uitzat, terwijl zijn vrienden leden en stierven"). Als Spaans burger in Frankrijk werd Picasso niet gedwongen om te vechten tegen de binnenvallende Duitsers in beide wereldoorlogen. In de Spaanse Burgeroorlog werd militaire dienst voor Spanjaarden die in het buitenland woonden optioneel en zou een vrijwillige terugkeer naar het land inhouden. Terwijl Picasso zich woedend en veroordelend uitliet over Francisco Franco en de fascisten door middel van zijn kunst, heeft hij niet de wapens tegen hen gericht. Hij bleef ook afzijdig van de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging tijdens zijn jeugd ondanks zijn algemene ondersteuning en vriendelijkheid ten opzichte van activisten. Picasso trad in 1944 toe tot de Franse communistische partij, bezocht een internationale vredesconferentie in Polen en ontving in 1950 de Lenin Vredesprijs van de Sovjet-regering. Partijkritiek op een portret van Jozef Stalin als onvoldoende realistisch leidde tot verminderde interesse van Picasso in de communistische politiek, maar hij bleef een trouw lid van de communistische partij tot zijn dood. In 1945 verklaarde Picasso in een interview met Jerome Seckler: "Ik ben een communist en mijn schilderijen zijn communistische schilderijen. ... Maar als ik een schoenmaker, royalist of communist of iets anders was, zou ik niet noodzakelijkerwijs mijn schoenen op een bijzondere manier hameren om mijn politieke voorkeur te laten zien." Zijn militante communisme, niet ongewoon onder intellectuelen en kunstenaars in die tijd, al was dit officieel verboden in Franco-Spanje, is al lang het onderwerp van enige controverse; een opmerkelijke bron of demonstratie daarvan was een sarcastisch citaat algemeen toegeschreven aan Salvador Dalí (met wie Picasso een nogal gespannen relatie had), dat ogenschijnlijk twijfelt over de ware eerlijkheid van zijn politieke gezindheid: Picasso es Pintor, yo también; [...] Picasso es español, yo también; Picasso es Comunista, yo tampoco. (Picasso is schilder, ik ook; [...] Picasso is Spanjaard, ik ook; Picasso is communist, ik ook niet.) Hij was tegen de inmenging van de Verenigde Naties en de Verenigde Staten in de Koreaanse Oorlog, wat hij afbeeldde in het schilderij Bloedbad in Korea. In 1962 ontving hij de Internationale LeninVredesprijs.[ Picasso's loopbaan kan worden ingedeeld in verschillende perioden. Samen met Georges Braque ontwikkelde hij in de jaren 1905 - 1915 het kubisme. Picasso heeft tijdens zijn leven enorm veel kunstwerken gemaakt. Er is geen officiële lijst waarin zijn gehele oeuvre staat opgesomd. Hieronder volgt daarom een globaal overzicht van Picasso’s oeuvre, waarin de belangrijkste werken worden genoemd binnen de betreffende perioden van Picasso's loopbaan. Tijdens Picasso's blauwe periode, de tijd dat hij in armoede in Parijs woonde (1901-1904), maakt hij sombere schilderijen in donkere en sombere kleuren, hoofdzakelijk blauw, groen, zwart en paars. Deze kleuren symboliseren de koude, de dood en kwetsbaarheid van het bestaan. Voorbeelden van werken uit Picasso's blauwe periode zijn Desemparats (1903) en The Madman (1904). Geleidelijk werd Picasso bekender en kreeg hij zijn eerste successen. Ook kreeg hij aan het einde van zijn blauwe periode een relatie met Fernande Olivier. Picasso werd minder somber, wat in zijn schilderijen tot uitdrukking kwam door het gebruik van zachte tinten blauw en roze. Door het vele gebruik van roze kleuren in het werk uit deze periode, heeft de periode de naam ‘roze periode’ meegekregen. De onderwerpen van zijn schilderijen zijn in deze periode vaak geïnspireerd op het circus, dat Picasso en Fernande vaak samen bezochten. Voorbeelden van werken uit de roze periode zijn het Portret van Señora Canals en Circusartiest en jongen. In Parijs kwam Picasso in aanraking met primitieve Afrikaanse en Polynesische beeldhouwwerken, die hem inspireerden tot het afbeelden van totemfiguren en maskers in zijn schilderijen. Picasso experimenteerde constant met nieuwe technieken en werkte aan een minder naturalistische, meer geometrische stijl. Door een hardere en strakkere uitdrukkingswijze en het gebruik van meer en dikkere lagen verf ontstond een geheel nieuwe stijl: het kubisme. Samen met Georges Braquewordt Picasso gezien als uitvinder van deze moderne kunststroming. Enkele belangrijke werken uit de kubistische periode van Picasso zijn Les Demoiselles d'Avignon (1907), dat wordt gezien als het eerste kubistische werk en Blanquita Suárez (1917). Door de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog moesten veel vrienden van Picasso in militaire dienst, waardoor Picasso zich eenzaam en afgezonderd voelde. Toen in 1915 zijn geliefde ‘Eva’ ook nog overleed werden deze gevoelens nog sterker. Picasso kon zich niet meer concentreren op zijn werk en werd depressief. In 1917 werd Picasso door Jean Cocteau meegenomen naar Rome, waar hij achterdoeken, decors en kostuums ging ontwerpen voor een Russisch balletgezelschap genaamd Les Ballets Russes. Picasso verdiepte zich in de klassieke kunst en trouwde een lid van het balletgezelschap. Picasso's nieuwe vrouw maakte van hem een kunstenaar voor de hogere kringen. In deze periode maakte Picasso vooral schilderijen die doen denken aan de stijl van de renaissance en het neoclassicisme. Voorbeelden van klassieke werken van Picasso zijn De absintdrinker en Zelfportret. Tussen 1925 en 1930 ontstond in Europa een nieuwe kunststroming die uiteindelijk net zo belangrijk werd als het kubisme: het surrealisme. Picasso raakte beïnvloed door deze nieuwe stijl en experimenteerde verder met vormen, stijlen en kleuren. In zijn surrealistische periode maakte Picasso surrealistische schilderijen en ijzerdraadconstructies. Een voorbeeld van een surrealistisch werk van Picasso is De dans. Via het surrealisme kwam Picasso terecht bij abstracte werken. Hij ging steeds abstracter werken, maar er bleef altijd sprake van figuratie. Voorbeelden van abstracte werken van Picasso zijn Abstract hoofd en Abstract portret. Dit is de meest bekende periode, ook wel de Picasso-stijl genoemd. In de laatste periode van zijn leven was Picasso een beroemdheid geworden. Hij trok zich terug uit de publiciteit. Hij bleef productief als schilder Zijn bekendste schilderij is Guernica, een weergave van een Duits bombardement op deze stad in 1937, tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Dit schilderij hangt in het Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía in Madrid. Een ander bekend schilderij is Les Demoiselles d'Avignon uit 1907, dat door veel kunsthistorici gezien wordt als het beginpunt van de schilderkunst van de 20e eeuw. Het werk bevindt zich in het Museum of Modern Art (MOMA) in New York. Picasso heeft veel werken gemaakt met de vrouw als thema. Een bekend schilderij is The Weeping Woman uit 1937, waarvoor Picasso's geliefde Dora Maar model stond. Tête de femme (Jacqueline) uit 1963 is een portret van zijn tweede echtgenote Jacqueline en bracht op 2 februari 2010 op een veiling bij Christie's in Londen 9,2 miljoen euro op. De nieuwe eigenaar is onbekend.
Mick Fleetwood Brits popmuzikant. Drummer van de Brits/Amerikaanse band Fleetwood Mac. Fleetwood Mac is een Brits-Amerikaanse band die in 1967 werd opgericht in Londen. De band kende twee relatief succesvolle periodes, die gekenmerkt worden door de verschillende muzikale stijlen die de band in die periodes heeft gehad. Sinds de oprichting door Peter Green werd er met name blues gespeeld en heette de - toen nog - Britse band Peter Green's Fleetwood Mac. De groep evolueerde na de beginjaren tot een popgroep met steeds wisselende bezettingen. Na het vertrek van Peter Green trokken drummer Mick Fleetwood en bassist John McVie de muzikanten Christine Perfect en het Amerikaanseduo Stevie Nicks en Lindsey Buckingham aan. Met de komst van deze muzikanten werd in de periode tussen 1975 en 1987 een meer pop-georiënteerde weg ingeslagen. In deze periode werd ook het roemruchte album Rumoursuitgegeven, dat nog steeds geldt als één van de best verkochte albums wereldwijd aller tijden.[] In Nederland en België is Fleetwood Mac vooral bekend door zijn hits uit deze Amerikaanse periode, als Don't stop, Go your own way,Dreams, Everywhere en Little Lies De band werd in juli 1967 opgericht door Peter Green. Oorspronkelijk bestond de band naast Green (zang, gitaar en mondharmonica) uit Mick Fleetwood (drums), Jeremy Spencer (gitaar) en Bob Brunning (bas). Peter Green had in 1966 samen met Mick Fleetwood gespeeld in Shotgun Express, een R&B-band waarin Rod Stewart de zang voor zijn rekening nam. In datzelfde jaar nog verliet Green deze groep om Eric Clapton te vervangen in John Mayall's Bluesbreakers. Hier was John McVie de basgitarist. Mick Fleetwood voegde zich begin 1967 ook bij de John Mayall's Bluesbreakers. In datzelfde jaar stapten zowel Green, Fleetwood als McVie uit deze band om een nieuw avontuur aan te gaan: Fleetwood Mac. De bandnaam Fleetwood Mac is afkomstig van een nummer dat Green, Fleetwood en McVie al opnamen in de tijd dat ze nog bij John Mayall speelden, maar komt eigenlijk neer op een samentrekking van de achternamen van Mick Fleetwood en John MACvie. Korte tijd daarna kwam slide-gitarist Jeremy Spencer de groep versterken. Via een advertentie vond de band een tijdelijke bassist in Bob Brunning, die in december 1967 definitief werd vervangen door John McVie. Aanvankelijk was het repertoire van de band nogal gespleten: Peter Green speelde vaak melancholieke blues terwijl Jeremy Spencer zich meer op het repertoire van Elmore James richtte. Op de eerste twee albums is pure blues te horen, maar het geluid van de groep veranderde al snel, zeker nadat in de zomer van 1968 de groep nogmaals werd uitgebreid, ditmaal met gitarist Danny Kirwan. In deze formatie toerde de band tweemaal door Nederland: in de herfst van 1968 en begin 1969. De toekomstige topgroep speelde o.a. in kleine zaaltjes in Leersum en Schaijk. De band kreeg Europese bekendheid. De bekendste songs tot dan toe waren Black Magic Woman, later gecoverd door Santana, Need your love so bad. Albatrosswas een nummer 1 hit in GrootBrittannië en Nederland. Dit laatste nummer leidde begin 1969 een verandering van stijl in met een reeks rocksingles: het introspectieve Man of the world, de grote hit Oh well (part 1) en The Green Manalishi. Met het album Then Play On werd Fleetwood Mac een rockgroep. Het album is een voorbeeld van de veelzijdige muzikaliteit waartoe de band in staat is. Er staan ballads op, die worden afgewisseld met ruige rocknummers. In mei 1970 verliet Green de band onverwacht. Green had tijdens een tournee door Duitsland heimelijk LSD toegediend gekregen en begon vreemd gedrag te vertonen. Zo wilde hij alle inkomsten van de band aan charitatieve doelen schenken. Toch waren de overige bandleden geschokt toen Green zelf de beslissing nam om op te stappen, want Green was dé ster en songwriter van de band. De band besloot daarop als een soort commune samen te gaan wonen. Toen de band naar Amerika moest voor een volgende tournee, werd McVies vrouw Christine gevraagd om als toetseniste de band te versterken. Zij had eerder al onder haar eigen naam Christine Perfect als gastmuzikante meegespeeld. Als leadzangeres van Chicken Shack had ze een hit gehad met I'd rather go blind en ze was door Melody Maker uitgeroepen tot beste zangeres van 1969. In 1971 verliet ook Spencer de groep. Na aankomst in Los Angeles verliet hij het hotel waar de groep logeerde om even wat boodschappen te doen en was vervolgens drie dagen zoek. Hij bleek zich te hebben aangesloten bij de sekte "Children of God". Voor de rest van de tournee werd hij opvallend genoeg vervangen door Peter Green. Spencers definitieve vervanger werd de Amerikaanse gitarist Bob Welch. Afgezien van de twee naamgevers van de groep, Fleetwood en McVie, had Fleetwood Mac nu weinig meer te maken met de bluesband uit de jaren 60. Voortaan maakte Fleetwood Mac popmuziek, ondanks regelmatige bezettingswisselingen. Hierdoor werd een nieuw publiek aangesproken maar haakten fans van het eerste uur af. Gitarist Kirwan zorgde voor problemen in de band en weigerde op te treden. In 1972 werd Bob Weston aangetrokken als vervanging. Ook was Dave Walker uit Savoy Brown enige tijd zanger, maar zijn stemgeluid paste geheel niet bij Fleetwood Mac. De band kwam in de problemen toen Weston werd ontslagen vanwege het aanknopen van amoureuze banden met Jenny Boyd, de vrouw van Fleetwood en zus van Pattie Boyd (Mick Fleetwood en George Harrison waren daardoor zwagers). Terwijl de band probeerde een nieuwe formatie bij elkaar te krijgen meende manager Clifford Davis recht te hebben op de bandnaam en stuurde een geheel andere band naar Amerika om onder de naam Fleetwood Mac op te treden. De "echte" Fleetwood Mac mocht niet zelf optreden. Het duurde maanden en kostte veel tijd om de rechten op de bandnaam terug te krijgen. De "valse" Fleetwood Mac had later een hit met Why did you do it onder de naam Stretch. Voortaan zouden de "echte" Fleetwood Mac hun eigen management verzorgen. Kort daarna verliet Welch de groep, waardoor alleen Fleetwood en het echtpaar McVie overbleven. Eind 1974 vestigden de overgebleven leden van Fleetwood Mac zich in Californië. Mick Fleetwood vond in Lindsey Buckingham een nieuwe geschikte gitarist. Echter, Buckingham was hiertoe alleen bereid indien Stevie Nicks, zijn toenmalige vriendin met wie hij ook een muzikaal duo vormde, ook mocht toetreden tot de band. Dat gebeurde; met Nicks en Buckingham kreeg de groep een belangrijke nieuwe impuls. Dat de groep hiermee een nieuw begin maakte wordt geïllustreerd door de titel van het eerste album in deze bezetting; de plaat heet eenvoudig "Fleetwood Mac", net als het debuut van het oude Fleetwood Mac uit 1967. Dit album betekende de doorbraak van de band in Amerika. Het volgende album "Rumours" uit 1977, met onder andere de hits "Go your own way" en "Dreams" had een enorm commercieel succes en was tot Thriller het best verkochte album aller tijden. Doordat zowel het echtpaar McVie als het duo Nicks-Buckingham relationele problemen hadden liepen de spanningen in de studio geregeld zeer hoog op. Ook Fleetwood lag in scheiding met zijn vrouw. Middels muziek en teksten reageerden zij zich af waardoor het album een sterke emotionele lading bevat. De McVie's scheidden tijdens de Rumours tour, hoewel Christine de naam McVie is blijven gebruiken. De volgende albums, de experimentele dubbel-elpee "Tusk" (1979) en "Mirage" (1982) verkochten goed, maar het gigantische verkoopsucces van "Rumours" kon niet worden geëvenaard. In de daaropvolgende jaren hielden de leden van de groep zich vooral bezig met solo-projecten waarbij Stevie Nicks het succesvolste is gebleken. Ondertussen ging Fleetwood failliet, John McVie kwam van zijn jarenlange alcoholprobleem af en Stevie Nicks loste haar drugsverslaving op. In 1987 verscheen "Tango in the Night", een album waar twee jaar aan werd gewerkt. Dit album was een groot commercieel succes, er werden zes singles vanaf gehaald waaronder "Little Lies" en "Everywhere". Na het verschijnen van "Tango in the Night" verliet Buckingham de band vanwege spanningen in de groep. Hij werd vervangen door gitaristen Billy Burnette en Rick Vito, waarmee in 1990 het zwakke album "Behind the Mask" werd opgenomen. In de jaren daarna stapten ook Stevie Nicks, Christine McVie en Vito uit de band. Bij de inauguratie van president Bill Clinton in 1993 trad de Rumours bezetting op in een eenmalige reünie. In een nieuwe bezetting, met daarin onder meer Dave Mason, ging Fleetwood Mac in 1994 op tournee en werd het geflopte album "Time" opgenomen. In 1997 keerden Christine McVie, Buckingham en Nicks terug voor een tournee, naar aanleiding waarvan het live-album "The Dance" verscheen. In de Verenigde Staten kwam Fleetwood Mac hiermee voor het eerst in vijftien jaar weer terug op één in de albumchart. Na dit project verliet Christine McVie de band, naar later bleek door psychische problemen.[ De vier overgebleven bandleden namen een nieuw studio-album op dat verscheen in 2003, "Say You Will". Hierna volgde een wereldtour waarbij Nederland niet werd aangedaan. In 2009 volgde de "Uleashed" tour waarbij Fleetwood Mac Europa en ook Nederland en België bezocht. De media waren erg positief over het 2,5 uur durende optreden, welke bestond uit oude hits. Fleetwood Mac heeft in 2013 een vergelijkbare wereldtour gehad "Fleetwood Mac Live". Zij bezochten tweemaal de Ziggo Dome in Amsterdam en ook het Sportpaleis in Antwerpen. Deze tour moest echter halverwege worden afgebroken omdat John McVie behandeld moest worden tegen kanker.[ Onverwacht werd in januari 2014 aangekondigd dat de 70-jarige Christine McVie terugkeerde. John McVie is inmiddels hersteld van zijn ziekte. Hiermee is de Rumours bezetting voor het eerst in bijna twintig jaar weer compleet. In 2014-2015 vond de "On with the Show tour" plaats waarbij twee concerten in het Ziggo Dome en één in het Sportpaleis Antwerpen werden gegeven. De band gaat tevens opnieuw de studio in om een nieuwe cd op te nemen. Wanneer deze verschijnt is vooralsnog onduidelijk.[ Op 9 april 2018 werd bekend dat Lindsey Buckingham de band verlaat, met welke reden is niet bekend
24 juni 1987 Lionel Messi Argentijnse profvoetballer van FC Barcelona. Wordt gezien als de beste voetballer van de wereld. Winnaar Gouden Bal 2009, 2010, 2011, 2012. Lionel Andrés Messi Cuccittini[ (Rosario (Argentinië), 24 juni 1987) is een Argentijns-Spaans[Lionel Messi is het derde kind in een gezin met vier kinderen. Zijn vader Jorge Messi werkte als manager in een staalfabriek en zijn moeder Celia Cuccittini in een werkplaats waar magneten gemaakt werden. Via zijn vader is hij van Italiaanse en Catalaanse afkomst. Via zijn moeder is hij vooral van Italiaanse afkomst. Een van de grootvaders van Messi stamt uit de Catalaanse plaats Bellcaire d'Urgell.[ Messi is verre familie van zijn voormalig teamgenoot Bojan Krkić.[ Hun wortels liggen in de provincie Lleida. In 1846 trouwde Mariano Pérez Miralles met Teresa Llobera Minguet, waarna de broers Ramón en Gonçal in El Poal werden geboren. Ramón Pérez vertrok naar Bellcaire d'Urgell, waar zijn zoon Josep werd geboren. Josep Pérez emigreerde in 1928 naar Argentinië, waar zijn dochter Rosa Maria Pérez trouwde met de Argentijn Eusebio Messi. Hun zoon Jorge Horacio Messi werd in 1987 de vader van Lionel Messi. Ook Gonçal Pérez vertrok uit El Poal en ging in het nabijgelegen Linyola wonen. In deze plaats werden Maria Lluïsa Pérez en in 1990 haar zoon Bojan geboren.[ Messi begon op vijfjarige leeftijd met voetballen bij de buurtclub Grandoli FC, die door zijn vader werd geleid. Toen hij zeven jaar werd, mocht hij zich inschrijven bij Newell's Old Boys en daarna bij de cantera (jeugdopleiding) van FC Barcelona. In het seizoen 2002-2003 vormde hij samen met onder meer Francesc Fàbregas, Gerard Piqué, Marc Valiente en Víctor Vázquez in de Cadete A het Baby Dream Team. Via Barça C en Barça B werkte Messi zich op naar de hoofdselectie. Op 16 november 2003 debuteerde Messi in het eerste elftal van FC Barcelona in een oefenwedstrijd tegen FC Porto ter inwijding van het Estádio do Dragão. In de 74e minuut kwam hij als vervanger van Fernando Navarro in het veld. Met een leeftijd van 16 jaar, 4 maanden en 23 dagen was Messi na Paulino Alcántara en Haruna Babangida de jongste debutant in de geschiedenis van de Catalaanse club.[ ] Op 16 oktober 2004 speelde Messi onder trainer Frank Rijkaard zijn eerste officiële debuut voor Barça in het uitduel met stadgenoot Espanyol. Hij was toen de op twee na jongste debutant voor Barcelona en de jongste speler van Barcelona die in de Primera Division speelde. Tegen Sjachtar Donetsk speelde hij zijn eerste duel in de Champions League. Zijn eerste doelpunt volgde op 1 mei 2005 in het competitieduel tegen Albacete. Op aangeven van Ronaldinho scoorde Messi als invaller de 2-0. Zijn doelpunt betekende een clubrecord: de Argentijn was met zijn leeftijd van zeventien jaar, tien maanden en zeven dagen de jongste Barça-speler die een doelpunt maakte in de Primera División.[9] Messi verbeterde het oude record van Jofre Mateu, die in mei 1998 als achttienjarige (en vier maanden) scoorde tegen UD Salamanca. Messi evenaarde op woensdag 5 november 2014 Raúl González Blanco als topscorer aller tijden van de UEFA Champions League. Hij maakte die dag namens FC Barcelona zijn 70ste en 71ste Champions League-doelpunt, uit bij AFC Ajax. Messi zei over zijn voormalige trainer Rijkaard: "Ik zal nooit vergeten dat hij mijn carrière gestart heeft, dat hij mij het vertrouwen gegeven heeft, terwijl ik slechts zestien of zeventien jaar oud was."[10] Op 16 september, voor de tweede keer in drie maanden, maakte Barcelona bekend dat ze het contract van Messi openbraken. Het werd bekend dat hij betaald werd als een eerste-elftalspeler en men verlengde het contract tot juni 2014.[] Messi kreeg de Spaanse nationaliteit op 26 september 2005[] en kreeg daardoor eindelijk de mogelijkheid om te debuteren in de competitie van dat seizoen. Messi's eerste thuiswedstrijd in de Champions League van dat jaar was op 27 september tegen de Italiaanse club Udinese.[ De fans van Barcelona in het Camp Nou gaven Messi een staande ovatie bij zijn wissel, toen zijn balbehandeling en zijn passes naar Ronaldinho goed hadden uitgepakt voor Barcelona.[ Messi maakte zes doelpunten in 17 wedstrijden in de competitie en scoorde tevens eenmaal in de Champions League (in zes wedstrijden). Zijn seizoen eindigde vroegtijdig op 7 maart 2006, toen hij last kreeg van een spierscheuring in zijn rechter dij tijdens de tweede helft van de tweede ronde van het gelijkspel tegen Chelsea.[] Het Barcelona van Rijkaard werd dat seizoen zowel de kampioen van Spanje als van Europa.[ In het seizoen van 2006-2007, speelde Messi zichzelf in de basis van Barcelona en maakte hij 14 doelpunten in 26 wedstrijden.[] Op 12 november, in de wedstrijd tegen Real Zaragoza, had Messi last van een gebroken middenvoetsbeen, die hem drie maanden aan de kant hield.[ Messi herstelde van deze blessure in Argentinië en zijn eerste wedstrijd na deze blessure was tegen Racing Santander op 11 februari,[] waar hij in de tweede helft in het veld kwam als wissel. Op 11 maart zag men Messi in El Clásico in topvorm, toen hij een hattrick scoorde, waarmee hij Barcelona (dat nog met maar tien man op het veld stond) een gelijkspel bezorgde (3-3). Hij maakte driemaal gelijk met zijn laatste doelpunt in blessuretijd.[Hiermee werd hij de eerste speler sinds Iván Zamorano (hij speelde voor Real Madrid in het seizoen 1994-1995) die een hattrick scoorde in El Clásico.[] Messi is ook de jongste speler die in een ontmoeting tussen de beide teams het doel wist te vinden. Tegen het einde van het seizoen lukte hem dat steeds beter: 11 van zijn 14 competitietreffers maakte hij in de laatste 13 wedstrijden.[] Messi bewees ook de term 'de nieuwe Maradona' niet geheel uit de lucht gegrepen was, toen hij de bekendste doelpunten van Maradona vrijwel exact imiteerde in een enkel seizoen.[] Op 18 april 2007 maakte Messi twee doelpunten tijdens de halve finale van de Copa del Rey tegen Getafe CF, waarbij een erg veel deed denken aan de bekende treffer van Maradona tegen Engeland op het wk van 1986 in Mexico, die verkozen is tot doelpunt van de eeuw.[ De pers trok de vergelijking van Messi met Maradona en noemde hem 'Messidonna'.[] Hij rende vrijwel dezelfde afstand (62 meter), passeerde hetzelfde aantal tegenspelers (zes, inclusief de keeper), scoorde van vrijwel dezelfde positie en rende naar de cornervlag net als Maradona 21 jaar daarvoor had gedaan.[] In een persconferentie na de wedstrijd vertelde zijn teamgenoot Deco dat dit het mooiste doelpunt was dat hij in zijn gehele leven had gezien.[] Messi maakte tegen RCD Espanyol ook een doelpunt dat verdacht veel leek op Maradona's doelpunt met de 'hand van God', in dezelfde wedstrijd tegen Engeland. Messi sprong naar de bal en maakte met zijn hand contact met de bal waardoor hij de keeper (Carlos Kameni) passeerde. [] Ondanks protesten van Espanyolspelers en dat uit herhalingen duidelijk bleek dat het hands was, bleef het doelpunt staan.[ Tijdens het seizoen 2007-2008, maakte Messi vijf doelpunten in een week en zorgde daarmee dat Barcelona in de top vier van de competitie kwam te staan. Op 19 september maakte Messi een doelpunt toen Barcelona Lyon met 3–0 thuis versloeg in een wedstrijd tijdens de Champions League. [] Hij maakte twee doelpunten tegen Sevilla op 22 september[] en op 26 september scoorde Messi nog tweemaal in een 4-1-overwinning op Real Zaragoza.[] Het volgende doelpunt van Messi kwam in de uitoverwinning (4-1) op Levante UD op 29 september 2007. Zijn tweede doelpunt in de Champions League van dat seizoen was tegen VfB Stuttgart. Op 27 februari, speelde Messi zijn honderdste officiële wedstrijd voor Barcelona tegen Valencia.[ Messi was genomineerd voor de FIFPro World XI Player Award onder de categorie aanvaller.[] Uit een peiling in de interneteditie van de Spaanse krant Marcableek dat 77 procent hem zag als de beste speler van de wereld.[] Columnisten van kranten die op Barcelona gericht zijn, zoals El Mundo Deportivo en Sportstelden dat de Ballon d'Or aan Messi zou moeten worden gegeven, een mening die werd gedeeld door Franz Beckenbauer.[ Bekende personen uit het voetbal, zoals Francesco Totti verklaarden dat zij Messi als een van de beste voetballers in de wereld zien.[ Messi stond voor zes weken aan de kant als gevolg van een blessure (spierscheuring in de linker dij) die hij had opgelopen tijdens de wedstrijd in de Champions League tegen Celtic. Het was de vierde keer in drie seizoenen dat Messi zo'n soort blessure opliep.[] Nadat Messi terugkwam van de blessure maakte hij zijn laatste doelpunt van het seizoen tegen Valencia op 4 mei 2008 in een 6-0-overwinning. Tijdens het seizoen had Messi 16 keer een doelpunt gemaakt en 13 keer een assist geleverd tijdens de competitie. Na het vertrek van Ronaldinho van de club, kreeg Messi in zijn plaats het rugnummer 10.[ Op 1 oktober 2008, tijdens een wedstrijd in de Champions League tegen Sjachtar Donetsk, scoorde Messi tweemaal in de laatste zeven minuten, nadat hij in het veld kwam als een wissel voor Thierry Henry, waarmee hij een 1-0-achterstand wist om te buigen in een 2-1-overwinning voor Barcelona.[] De volgende competitiewedstrijd was tegen Atlético Madrid, een wedstrijd die vooraf bekendstond om de vriendschappelijke strijd tussen Messi en zijn goede vriend Sergio Agüero.[] Messi maakte een doelpunt uit een vrije trap en bereidde tevens een doelpunt voor in de wedstrijd die Barcelona met 6-1 won.[] Messi maakte nog een tweetal indrukwekkende doelpunten tegen Sevilla, namelijk een volley van 23 meter en doelpunt waarbij hij de keeper omspeelde en uit een lastige hoek raak wist te schieten. [] Op 13 december 2008, tijdens de eerste Clásico van het seizoen, maakte Messi het tweede doelpunt in de 2-0-overwinning van Barcelona op Real Madrid.[] Hij werd ook tweede in de verkiezing van de Wereldvoetballer van het jaar 2008 met 678 punten.[ Messi scoorde zijn eerste hattrick van 2009 in een wedstrijd in de Copa del Rey tegen Atlético Madrid die Barcelona met 3-1 wist te winnen.[ Messi maakte een tweetal andere belangrijke doelpunten op 1 februari 2009, toen hij in het veld kwam als wissel in de tweede helft, waarmee hij ervoor zorgde dat Barcelona Racing Santander met 1-2 versloeg, nadat het met 1-0 had achtergestaan. Het tweede doelpunt was Barcelona's 5000ste competitietreffer.[] In de 28ste ronde van de competitie maakte Messi zijn 30ste treffer van het seizoen in alle competities, terwijl hij meehielp aan de 6-0-overwinning van Barcelona op Málaga CF.[] Op 8 april 2009, scoorde hij tweemaal tegen Bayern München in de Champions League, waarmee hij een persoonlijk record van acht doelpunten neerzette in die competitie.[] Op 18 april scoorde Messi zijn 20ste competitietreffer in een 1-0-overwinning op Getafe, waarmee hij ervoor zorgde dat Barcelona zijn voorsprong van zes punten op Real Madrid behield.[] Terwijl het seizoen voor Barcelona zijn einde naderde, scoorde Messi tweemaal (zijn 35ste en 36ste treffer in alle competities) tijdens een 6-2-overwinning op Real Madrid in het Santiago Bernabéu [] in wat de grootste nederlaag van Real was sinds 1930.[] Na het scoren van ieder doelpunt rende hij naar de fans en camera's, terwijl hij zijn shirt optilde waaronder hij een ander T-shirt droeg met het opschrift Síndrome X Fràgil, Catalaans voor het Fragiele-X-syndroom. Dit deed hij om zijn steun te betuigen aan kinderen die aan deze aandoening lijden.[] Messi was betrokken bij het opzetten van het doelpunt van Andrés Iniesta in de blessuretijd tegen Chelsea in de halve finale van de Champions League, waardoor Barcelona in de finale van de Champions League stond tegen Manchester United. Messi won zijn eerste Copa del Rey op 13 mei, toen hij eenmaal scoorde en tweemaal een doelpunt opzette, in een 4-1-overwinning op Athletic Bilbao.[]Hij hielp zijn team de dubbel te pakken door het winnen van de competitie. Op 27 mei hielp Messi Barcelona de Champions League te winnen door een tweede doelpunt te scoren in de 70ste minuut, waardoor Barcelona met twee doelpunten verschil voorstond. Hij werd ook de topscoorder in de Champions League, de jongste in de geschiedenis van het toernooi, met negen doelpunten.[] Messi won de prijs voor beste aanvaller in de Champions League en de prijs voor beste speler in de Champions: het resultaat van een spectaculair seizoen in de Champions League.[] De overwinning betekende dat Barcelona zowel de Copa del Rey, La Liga als de Champions League gewonnen had in een seizoen,] het was de eerste Spaans club die dit ooit gelukt was.[ Na het winnen van de UEFA Super Cup, stelde de trainer van Barcelona, Josep Guardiola, dat Messi waarschijnlijk de beste speler was die hij ooit had gezien.[]Op 18 september tekende Messi een nieuw contact met Barcelona, dat doorliep tot 2016. In het contract was koopsom van €250 miljoen opgenomen en tevens werd Messi, samen met Zlatan Ibrahimović, de best betaalde speler uit de Spaanse competitie, met een jaarinkomen van ongeveer €9,5 miljoen.[ Vier dagen later, op 22 september, maakte Messi twee doelpunten en zette ook twee doelpunten op in de 4-1-overwinning van Barcelona op Racing Santander in de competitie.[] Hij maakte zijn eerste Europese doelpunt van het seizoen op 29 september in een 2-0-overwinning op Dynamo Kiev,[] en trok toen zijn doelpuntensaldo op naar zes stuks in zeven wedstrijden in de competitie met een doelpunt in een 6-1-overwinning op Real Zaragoza in Camp Nou.[ Messi werd de winnaar van de Ballon d'Or op 1 december 2009, voor Cristiano Ronaldo met het grootste verschil ooit: 473 tegen 233.[ Na het uitreiken van de prijs vertelde Messi dat hij de prijs opdroeg aan zijn familie: "ze waren er altijd voor mij en voelden vaak de emoties sterker dan ikzelf."[] Op 19 december maakte Messi het winnende doelpunt in de finale van de wereldbeker voor clubs tegen Estudiantes in Abu Dhabi, wat ervoor zorgde dat zijn club de zesde titel van het jaar pakte. [] Twee dagen later kreeg Messi de prijs voor speler van het jaar van de FIFA, waarmee hij Cristiano Ronaldo, Xavi, Kaká en Andrés Iniesta versloeg. Het was de eerste keer dat hij de prijs won en hij werd tevens de eerste Argentijn die de prijs ooit won.[] Op 10 januari 2010 scoorde Messi zijn eerste hattrick van het seizoen tegen CD Tenerife in een 0-5-overwinning,[] en op 17 januari maakte hij zijn honderdste doelpunt voor de club in een 4-0-overwinning op Sevilla.[] Messi begon toen aan een indrukwekkende serie door 11 keer te scoren in vijf wedstrijden. Eerst scoorde hij in de 84ste minuut tegen Málaga, waarmee een 2-1-overwinning werd veiliggestelde,[] toen maakte hij twee doelpunten tegen UD Almería in een 2-2 gelijkspel.[] Hij ging door met scoren in een indrukwekkende week, waarin hij acht keer scoorde: hij startte met een hattrick tegen Valencia CF in een 3-0 thuisoverwinning,[ toen maakte hij twee doelpunten tegen Stuttgart, in een 4-0-overwinning dat de kwalificatie van Barcelona voor de kwartfinale van de Champions League zeker stelde[] en uiteindelijk scoorde hij een hattrick tegen Zaragoza in een 4-2 uitoverwinning.[77] Hij speelde zijn 200ste officiële wedstrijd voor Barcelona tegen Osasuna op 24 maart 2010.[ Op 6 april 2010, voor de eerste keer in de carrière van Messi, maakte hij vier doelpunten in een wedstrijd, in de 4-1 thuisoverwinning van Barcelona op Arsenal in de tweede wedstrijd van de kwartfinale van de Champions League.[Dit zorgde er ook voor dat Messi Rivaldo voorbijging als persoon die de meeste doelpunten voor Barcelona maakte in deze competitie.[] Op 10 april, scoorde Messi zijn 40ste treffer van het seizoen toen hij het eerste doelpunt maakte in een 2-0 uitoverwinning op Real Madrid in El Clásico.[] Op 1 mei, speelde Messi zijn 50ste wedstrijd van het seizoen en maakte twee doelpunten in een 4-1 uitoverwinning op Villarreal.[] Slechts drie dagen later, op 4 mei, maakte Messi twee doelpunten in nog een 4-1 thuisoverwinning op Tenerife.[] Messi maakte zijn 32ste doelpunt in de competitie op 8 mei, tijdens de overwinning uit op Sevilla,[] en in de laatste wedstrijd tegen Valladolid, scoorde hij tweemaal in de tweede helft, waarmee hij gelijk kwam met het record van Ronaldo om 34 maal te scoren in een seizoen[ ] en kwam hij vier doelpunten achter het record van Telmo Zarra.[] Hij werd voor de tweede maal op rij verkozen tot beste speler van de competitie op 3 juni 2010.[ Op 21 augustus 2010 scoorde Messi een hattrick in een 4-0-overwinning op Sevilla FC in de Supercopa de España, waarmee Barcelona de eerste prijs van het seizoen pakte, nadat de eerste wedstrijd met 1-3 verloren ging.[] Hij begon ook zijn competitieseizoen met een doelpunt, door na drie minuten te scoren tegen Racing Santander op 29 augustus 2010. Hij etaleerde daarna zijn uitstekende vorm in de groepsfase van de Champions League tegen Panathinaikos door tweemaal te scoren en tweemaal een doelpunt voor te bereiden. In dezelfde wedstrijd raakte hij nog tweemaal de paal of lat. Op 19 september 2010, had Messi last van een enkelblessure dankzij een slecht uitgevoerde tackle door Tomáš Ujfaluši, een verdediger van Atlético Madrid in de 92ste minuut van hun wedstrijd in de derde ronde in het Estadio Vicente Calderón. Men was eerst bang dat Messi een gebroken enkel had, die hem voor minimaal zes maanden aan de kant zou houden, maar uit een MRI bleek dat hij 'slechts' zijn enkel had verzwikt.[] Teamgenoot David Villa stelde dat de tackle op Messi zeer hard was, maar stelde tevens dat hij geloofde dat de Atléticoverdediger de tackle aanging om Messi te blesseren.[ Het voorval werd breed uitgemeten in de media en leidde tot de discussie of elke speler evenveel beschermd moet worden. Toen Messi hersteld was, scoorde hij in een 1-1 gelijkspel tegen RCD Mallorca. Dat deed hij nogmaals in de Champions League tegen FC Kopenhagen, waarmee hij meehielp aan een 2-0 thuisoverwinning. [] Messi ging door met scoren tegen Zaragoza en Sevilla. In november begon hij direct weer met een doelpunt in een 1-1 gelijkspel uit tegen Kopenhagen en een 3-1 uitoverwinning op Getafe, een wedstrijd waarin hij ook voorzette op doelpunten van David Villa en Pedro Rodríquez.[] In de volgende competitiewedstrijd tegen Villarreal CF, maakte hij een mooi doelpunt in samenwerking met Pedro, die ervoor zorgde dat Barcelona met 2-1 voorkwam. Na nog een doelpunt van Messi werd een 3-1overwinning veiliggesteld. Dit was de zevende opeenvolgende wedstrijd waarin Messi een doelpunt maakte, een verbetering van zijn vorige record van zes. Hij bereikte ook het aantal van 50 doelpunten in het kalenderjaar 2010. Tegen Almería scoorde hij zijn tweede hattrick van het seizoen in een indrukwekkende 8-0 uitoverwinning. Zijn tweede doelpunt was zijn honderdste competitietreffer voor Barcelona.[Messi scoorde in zijn negende wedstrijd op rij (tiende inclusief de vriendschappelijke wedstrijd tegen Brazilië) in een 3-0 uitoverwinning op Panathinaikos.[] Messi's doelpuntenreeks eindigde op 29 november in El Clásico, maar Barcelona wist nog steeds met 5-0 te winnen waarbij Messi tweemaal Villa voor het doel zette.[ De volgende wedstrijddag scoorde Messi tweemaal en bereidde er een voor in de wedstrijd tegen Osasuna.[] Messi scoorde nog tweemaal tegen Real Sociedad.[] In de derby van Barcelona, die FC Barcelona met 1-5 won, bereidde hij tweemaal voor, voor Pedro en Villa.[] Zijn eerste doelpunt van 2011 was tegen Deportivo La Coruña uit een vrije trap in een 4-0 uitoverwinning, een wedstrijd waarin hij tevens voorzette voor Pedro en Villa.[] Messi won de FIFA Ballon d'Or, waarbij hij zijn teamgenoten Xavi en Iniesta versloeg.[] Messi was voor het vierde opeenvolgende jaar genomineerd voor de prijs.[] Slechts twee dagen na het winnen van de prijs scoorde Messi zijn eerste hattrick van het jaar en derde van het seizoen tegen Real Betis.[] Hij begon de tweede ronde van de competitie met een doelpunt, uit zijn tweede penalty tegen Racing de Santander.[] Na het scoren van de penalty liet Messi een opdruk op een shirt onder zijn tenue staan, waarop stond, "Gefeliciteerd met je verjaardag, mami."[ Messi ging door met het maken van doelpunten met een tweetal tegen Almería in de halve finale van de Copa del Rey, en scoorde weer tweemaal een week later tegen Hércules CF.[] Op 5 februari, brak Barcelona het record van langste reeks overwinningen in de competitie met een zestiende overwinning op Atlético Madrid dat 3-0 verslagen werd in Camp Nou.[] Lionel Messi scoorde een hattrick waarmee de winst zeker was en stelde na de wedstrijd dat het een eer was om "een record te breken dat door voetballers als Di Stéfano was gevestigd". Hij stelde tevens dat: "een record al zo lang staat, omdat het heel lastig is om te behalen en wij hebben het gehaald door een zeer lastige tegenstander te verslaan, die in lastige situtie zit, wat het zelfs nog lastiger maakt."[] Na twee wedstrijden zonder treffer maakte Messi de winnende tegen Athletic Bilbao in een wedstrijd die Barcelona met 2-1 won.[] De week daarna maakte hij zijn eerste doelpunt met een kopbal van het seizoen tegen Mallorca in een 3-0 uitoverwinning.[] Door deze overwinning wist Barcelona gelijk te komen met het record van de Baskische club Real Sociedad door 19 uitwedstrijden op rij ongeslagen te blijven. Dit record werd drie dagen later verbroken toen Messi het enige doelpunt van de wedstrijd maakte in de uitwedstrijd tegen Valencia.[] Op 8 maart maakte Messi twee doelpunten tegen Arsenal in een wedstrijd in de Champions League in Camp Nou, waardoor Barcelona met 3-1 won en zich kwalificeerde voor de kwartfinales van de Champions League.[] Nadat Messi een maand niet gescoord had, deed hij dat tweemaal tegen Almería, het tweede doelpunt was zijn 47ste van het seizoen, evenveel als Messi in het gehele voorgaande seizoen gescoord had.[] Hij verbeterde zijn persoonlijke record op 12 april 2011 door de winnende te maken tegen Sjachtar Donetsk, in een wedstrijd in de Champions League. Hierdoor werd Messi de persoon die de meeste doelpunten voor Barcelona heeft gemaakt in een seizoen.[] Messi maakte zijn achtste doelpunt in een 1-1 gelijkspel in El Clásico in het Estadio Santiago Bernabéu.[] Op 23 april maakte Messi zijn 50ste treffer van het seizoen tegen Osasuna in een 2-0 thuisoverwinning. In de wedstrijd werd hij als wissel in de 60ste minuut ingebracht.] In de eerste wedstrijd van de halve finale van de Champions League scoorde Messi tweemaal tegen Real Madrid in een 2-0-overwinning. Van het tweede doelpunt (een solo langs verscheidene personen) werd gezegd dat het een van de beste doelpunten was die in deze fase van de competitie gemaakt was.[] En de tweede wedstrijd werd een gelijkspel (1-1). In de Champions League-finale maakte Messi het 2e doelpunt in de 3-1-overwinning tegen Manchester United. Met dit 12e doelpunt in deze Champions-Leaguecampagne, evenaarde Messi het record van Ruud van Nistelrooij uit het seizoen 2002/2003. Daarnaast werd hij na de wedstrijd verkozen tot Man of the Match. Een halve week later, begin juni 2011, krijgt Messi voor het derde seizoen op rij de Trofeo Alfredo Di Stéfano. Deze beker wordt jaarlijks uitgereikt aan de beste speler van het afgelopen seizoen in de Spaanse competitie. In het seizoen 2011-2012 begon Messi met drie doelpunten in twee onderlinge ontmoetingen met Real Madrid in de Supercopa de España. Deze wedstrijden eindigden in 2-2 en 3-2 en daardoor pakte Barcelona zijn eerste prijs van het seizoen. Tevens werd Messi door zijn doelpunten de meest scorende speler in de Supercopa de España aller tijden met acht doelpunten.[] Op 7 maart 2012 won FC Barcelona in de Champions League van Bayer Leverkussen met 7-1. Messi maakte vijf van de zeven doelpunten. Daarmee schreef hij geschiedenis, want nog nooit had een speler vijf doelpunten gemaakt in een Champions League-duel. Hiermee ging Messi (54 doelpunten) ook Thierry Henry (50 doelpunten) voorbij in de lijst van topschutters aller tijden. In de Primera División maakte Messi dit seizoen vijftig doelpunten, waarmee hij de Trofeo Pichichiwon en een record neerzette wat betreft gemaakte doelpunten. Dit seizoen werd Messi de winnaar van de Gouden Schoen, voor Cristiano Ronaldo en Robin van Persie. In het seizoen 2012-2013 maakte Messi twee doelpunten in de confrontaties voor de Supercup tegen Real Madrid. Hierdoor werd hij recordhouder van het aantal gemaakt doelpunten in de Spaanse Supercup met 10 doelpunten. Op 14 september 2012 maakte Messi twee doelpunten op Getafe en brak hiermee zijn eigen record van aantal gemaakte doelpunten in één kalenderjaar (60). Door tweemaal te scoren in de clasico (2-2) van oktober is Messi slechts een doelpunt verwijderd van recordhouder Di Stefano wat betreft aantal doelpunten gemaakt in de Clasico (15). Messi brak tegen Deportivo La Coruna (20/10/2012) een record van Cristiano Ronaldo door het scoren van een hattrick. De vedette van Real Madrid produceerde in 2011 totaal 43 treffers in de Primera División. Messi verbrak dit record in het Riazor stadion van Deportivo stond toen op 44 doelpunten in 2012, met nog dik twee maanden te gaan tot 2013. Mede is Messi door de hattrick tegen Deportivo de eerste speler in de geschiedenis van Barcelona die vijftien hattricks in de Primera División maakt. Op 1 december scoorde Messi tweemaal tegen Athletic Bilbao en evenaarde het clubrecord van Cesar Rodriguez, die in de periode 1942-1955 190 competitiedoelpunten maakte voor Barça. Op 9 december scoorde Messi de 01 uit bij Real Betis, dit was zijn 85e doelpunt in 2012 en evenaarde het record van Gerd Müller. Later in die wedstrijd maakte Messi ook de 0-2 en werd hij alleen recordhouder van het aantal doelpunten gemaakt in een kalenderjaar. Messi sloot met een doelpunt tegen Real Valladolid (1-3 winst) het jaar 2012 af, waarmee hij het record van aantal doelpunten gemaakt in een kalenderjaar op het aantal van 91 bracht. Messi versloeg op 7 januari 2013 Cristiano Ronaldo en Andres Iniesta in de strijd om de Gouden Bal. Messi kreeg 41,6 procent van de stemmen en bleef daarmee Ronaldo (23,68 procent) en Iniesta (10,91) duidelijk voor. De Argentijn was de eerste speler die de prijs voor de vierde keer op rij won en schreef daarmee geschiedenis. Diezelfde maand schreef hij wederom geschiedenis: Messi kwam tegen Osasuna als eerste speler ooit in Spanje elf keer op een rij tot scoren in de Primera División, hij zette ook een andere scorereeks voort: hij maakte voor de tiende keer achtereen een doelpunt in een officieel duel van de Catalanen, een nieuw persoonlijk record. Messi was daarnaast de eerste speler in de geschiedenis van de Primera División die erin slaagde in vier opeenvolgende seizoenen minstens dertig keer te scoren in competitieverband. Messi kwam in zijn vorige drie seizoenen tot respectievelijk 34, 31 en 50 doelpunten. In februari 2013 verlengde Messi zijn tot 2016 lopende contract met twee jaar, de Argentijn blijft nu aan tot de zomer van 2018 en gaat op jaarbasis netto zestien miljoen euro verdienen. Er is bij de vedette van Barça wel een 'maar' aan zijn salariëring. Messi moet namelijk 65 procent van de wedstrijden van FC Barcelona in actie komen. Daarnaast is het kwalificeren voor Champions League-voetbal ook een voorwaarde om het volledige jaarsalaris uitgekeerd te krijgen.[] In de clasico van 2 maart maakte Messi zijn 18e doelpunt in een confrontatie Madrid. Hiermee evenaarde hij het record qua doelpunten in een Clasico dat in handen was van Di Stefano. Met zijn twee doelpunten tegen AC Milan (4-0 winst) in de terugwedstrijd van de 1/8 finale in de Champions League steekt Messi Ruud van Nistelrooy voorbij in de eeuwige topschuttersranglijst van de Champions League. Hij is nu slechts 13 doelpunten verwijderd van recordhouder Raul. Met zijn 2 doelpunten tegen Rayo Vallecano op 17 maart staat de teller van opeenvolgende doelpunten in La Liga op 18 voor Messi. Door te scoren tegen Celta de Vigo op 30 maart zorgde Messi voor een uniek record: nog nooit was een speler erin geslaagd in opeenvolgende wedstrijden tegen alle ploegen uit een competitie te scoren. De laatste keer dat Messi er niet in slaagde te scoren tijdens een competitie wedstrijd was tegen Celta de Vigo op 3 november 2012. Tijdens deze reeks van negentien opeenvolgende wedstrijden maakte Messi dertig doelpunten. Op 2 april 2013 viel Messi in de CL-wedstrijd tegen PSG geblesseerd uit met een dijbeenblessure.] Het seizoen 2013-2014 begon voor Messi met winst in de Supercopa, de Spaanse Supercup. Barcelona versloeg hierin Atlético Madrid, nadat de heenwedstrijd in Madrid was geëindigd op 1-1 en de terugwedstrijd in Barcelona op 0-0. Gedurende de rest van het seizoen slaagde Messi er echter niet meer in een prijs te pakken met Barcelona. In de Champions League waren de kwartfinales het eindstation, in de competitie eindigde Barcelona tweede en in de Copa del Rey verloor het de finale van Real Madrid. In vergelijking met de voorgaande seizoenen was Messi dit seizoen ook opvallend minder betrokken bij doelpunten. Hij maakte 41 doelpunten en gaf 14 assists. Messi werd op zaterdag 22 november 2014 topscorer aller tijden van de Primera División. Hij scoorde die dag drie keer tegen Sevilla en bracht zijn totaal in de Spaanse competitie daarmee op 253 doelpunten, twee meer dan voormalig recordhouder Telmo Zarra. Messi verbrak drie dagen later ook het record van Raúl González Blanco in de UEFA Champions League. Dit keer scoorde hij drie keer tegen APOEL Nicosia. Dit waren zijn 72ste, 73ste en 74ste doelpunt in dit toernooi, drie meer dan voormalig recordhouder Raúl. Op de 32e speeldag tegen Valencia scoorde Messi zijn 400e goal voor FC Barcelona. Op de voorlaatste speeldag scoorde Messi de enige goal van de wedstrijd tegen Atletico Madrid in het Calderon stadion hierdoor kon Real Madrid de kloof van 4 punten niet meer inhalen en werd FC Barcelona kampioen. Messi won op zaterdag 6 juni 2015 voor de vierde keer in zijn carrière de UEFA Champions League. Daarmee evenaarde hij het record van Clarence Seedorf. Datzelfde gold voor zijn teamgenoten Xavi Hernández, Andrés Iniesta en Gerard Piqué. Messi scoorde op dinsdag 11 augustus 2015 twee keer voor FC Barcelona tijdens de met 5-4 gewonnen wedstrijd om de UEFA Super Cup 2015, tegen Sevilla FC. Hiermee won hij zijn 25ste titel in dienst van FC Barcelona, waarmee hij samen met Andrés Iniesta het record van Xavi evenaarde. Tijdens het Wereldkampioenschap voetbal voor clubs 2015 won Messi zijn 26e titel voor FC Barcelona, een record dat hij deelt met Iniesta. Messi maakte de eerste goal in de met 0-3 gewonnen finale tegen River Plate. Hierdoor werd hij medetopscorer aller tijden van het toernooi samen met zijn ploeggenoot Suaréz. Deze goal zorgde er opnieuw voor dat hij in één kalenderjaar in alle competities had gescoord, iets wat hem in 2011 ook was gelukt. Op 30 december speelde Messi zijn 500e wedstrijd voor FC Barcelona in de met 4-0 gewonnen wedstrijd tegen Real Betis, Messi was een van de doelpuntenmakers. Op 11 januari won Messi zijn 5e FIFA Ballon d'Or een absoluut record. Op woensdag 3 februari scoorde Messi zijn 500e goal uit zijn carrière (inclusief vriendschappelijke wedstrijden) tijdens de halve finale voor de Spaanse beker tegen Valencia, tijdens die wedstrijd scoorde hij een hattrick. Op 14 februari in de met 6-1 gewonnen wedstrijd tegen Celta de Vigo scoorde Messi zijn 299e goal in La Liga, toen Barcelona een penalty kreeg en Messi achter de bal ging staan om zodoende zijn 300e La Liga goal te scoren gaf hij in plaats daarvan een assist aan Suarez iets wat Rik Coppens en Johan Cruijff in het verleden hem hadden voorgedaan. Op woensdag 17 februari speelde Messi met FC Barcelona op het veld van Sporting Gijon een inhaalmatch die vanwege de wereldbeker voor clubteams niet kon plaatsvinden in december. Het lukte Messi om tijdens de met 1-3 gewonnen wedstrijd zijn 300e en 301e La Liga-doelpunt te maken, zijn 301e was tevens het 10.000e officiële doelpunt van FC Barcelona.[]Tijdens de met 3-1 gewonnen terugwedstrijd van de 1/8 finale in de Champions League tegen Arsenal vestigde Messi een nieuw record door de 3-1 te scoren. Het was Messi's negende goal tegen Arsenal in de Champions League. Geen enkele speler slaagde er in de geschiedenis van de Champions League in om zo vaak tegen eenzelfde tegenstander te scoren. Op zondag 17 april scoorde Messi zijn 500e officiële doelpunt uit zijn carrière in de met 1-2 verloren wedstrijd tegen Valencia. Op de allerlaatste speeldag in de met 0-3 gewonnen wedstrijd tegen Granada werd Messi voor de 8e keer landskampioen, een club record dat hij deelt met Xavi en Iniesta. Op zondag 22 mei won Messi zijn 28e titel met FC Barcelona in een met 2-0 gewonnen finale van de Copa del Rey tegen Sevilla. Beide assists kwamen van Messi. Messi won op donderdag 18 augustus met FC Barcelona de Supercopa 2016 door Sevilla FC te verslaan. Nadat de heenwedstrijd in Sevilla op 0-2 was geëindigd, werd het in Camp Nou 3-0 voor Barcelona. Messi scoorde zelf de 3-0 en gaf de assist waaruit Arda Turan de 1-0 maakte. De Supercopa 2016 was de 29e trofee die hij won met FC Barcelona en de eerste die hij als kapitein van het team mocht ontvangen aangezien Iniesta geblesseerd was.[] Messi won op dinsdag 13 september met FC Barcelona een groepswedstrijd in de Champions League met 7-0 van Celtic. Hij maakte in deze wedstrijd een hattrick, zijn veertigste in zijn carrière. Zaterdag 17 september scoorde Messi 2× in de met 1-5 gewonnen uit match tegen Leganés. Met deze twee doelpunten vestigde hij een nieuw record, het was het 34e La Liga stadion waarin hij scoorde en verbrak hiermee het record van Raúl.[] Op zaterdag 14 oktober maakte Messi de 4e goal in de met 4-0 gewonnen wedstrijd tegen Deportivo La Coruna, zijn 180e thuisdoelpunt in 176 La Liga thuiswedstrijden voor Barça. Met deze goal verbrak hij het La Liga record van Zarra die 179 thuisdoelpunten wist te maken.[] Op zondag 6 november scoorde Messi de 1-1 in de met 1-2 gewonnen wedstrijd tegen Sevilla, het was zijn 500e doelpunt voor FC Barcelona (inclusief vriendschappelijke wedstrijden).[] Op 23 november bereikte Messi een nieuwe mijlpaal voor FC Barcelona, hij scoorde beide doelpunten in de Champions League wedstrijd tegen Celtic het waren zijn 99e en 100e internationale doelpunten voor FC Barcelona. Op zaterdag 10 december scoorde Messi 2 keer in de met 0-3 gewonnen La Liga wedstrijd tegen Osasuna, de doelman bij Osasuna was Nauzet, hij is de 130e doelman waar Messi in zijn professionele carrière tegen wist te scoren.[] Tijdens de terugwedstrijd van de Copa del Rey op 11 januari scoorde Messi de 3-1 uit een vrije trap tegen Athletic Bilbao. Hij evenaarde hiermee het club record van Ronald Koeman die uit 26 vrije trappen wist te scoren.[] Op zaterdag 24 januari scoorde Messi de 2-0 in de met 5-0 gewonnen La Liga thuiswedstrijd tegen Las Palmas. Hiermee evenaarde hij het record van Raúl die eveneens tegen 35 verschillende La Liga ploegen wist te scoren.[] Op zaterdag 4 februari scoorde Messi de 2-0 uit een vrije trap in de met 3-1 gewonnen La Liga thuiswedstrijd tegen Athletic Bilbao, hiermee verbrak hij het record van Ronald Koeman.[] Op zondag 26 februari won Messi met FC Barcelona met 1-2 van Atletico Madrid in La Liga, het was Messi zijn 400e overwinning met FC Barcelona in alle competities.[] Op zondag 23 april scoorde Messi 2 keer in de met 2-3 gewonnen clasico tegen Real Madrid, zijn 2e doelpunt was zijn 500e officiële doelpunt voor FC Barcelona.[] Op zondag 21 mei scoorde Messi in de met 4-2 gewonnen thuiswedstrijd in La Liga tegen Eibar zijn 36e en 37e goal van het seizoen. Hiermee werd hij voor de 4e keer topscorer van Spanje (Trofeo Pichichi)[] en won hij voor de 4e keer de Europese Golden Boot een record dat hij deelt met Ronaldo.[] Op zaterdag 27 mei scoorde Messi 1 keer in de met 3-1 gewonnen Copa del Rey finale tegen Alaves, hiermee bracht hij het aantal trofeeën gewonnen met Barcelona op 30, een record dat hij deelt met Iniesta. Op zaterdag 30 juli scoorde Messi de 1-0 in de met 3-2 gewonnen wedstrijd in de International Champions Cup van Noord-Amerika tegen Real Madrid. Het was zijn 24e goal in een clasico. Tevens werd hij hiermee de eerste speler die zowel in La Liga, de Copa del Rey, de Supercopa, de Champions League en vriendschappelijk tegen Real Madrid wist te scoren. Op zaterdag 23 december scoorde Messi vanop de stip de 0-2 en gaf hij de assist voor de 0-3 in de met 0-3 gewonnen clasico tegen Real Madrid. Hiermee vestigde hij een aantal nieuwe records, dat van meeste doelpunten (526) bij 1 club in de top 5 van Europese competities dat voorheen op naam stond van Bayern Munchen legende Gerd Müller (525). Tevens verbrak en verstevigde hij een aantal clasico records: meeste goals (26), meeste goals gescoord in Estadio Santiago Bernabéu als niet Real Madrid speler (15), meeste assists (14) en werd hij de speler die het record heeft van meeste doelpunten tegen Real Madrid (17) in La Liga. Op donderdag 11 januari scoorde Messi 2 keer in de terugwedstrijd van de met 5-0 gewonnen 1/16 finale wedstrijd in de Copa del Rey tegen Celta de Vigo, deze 2 doelpunten brachten hem in de top tien aller tijden van meest gescoorde doelpunten in de Copa del Rey (46).[137] Op donderdag 25 januari scoorde Messi de 2-0 in de met 2-0 gewonnen kwartfinale in de Copa del Rey tegen Espanyol Barcelona. Dit doelpunt was het 4000e doelpunt gescoord in Camp Nou. Op zaterdag 24 februari scoorde Messi 2 keer en gaf hij een assist in de met 6-1 gewonnen Catalaanse derby tegen Girona. Hiermee verbrak hij 2 records, dat van meeste assists in La Liga (149) en de speler die tegen het meest aantal verschillende teams gescoord heeft in La Liga (36). Op donderdag 1 maart scoorde Messi vanuit vrije trap de 0-1 tegen Las Palmas in het Estadio de Gran Canaria, hiermee verbrak Messi een ander La Liga record, dat van scoren in de meeste La Liga stadions (36). Op woensdag 14 maart tijdens de terugwedstrijd van de 1/8 finale in de Champions League scoorde Messi 2 keer in de met 3-0 gewonnen wedstrijd tegen Chelsea, het 2e doelpunt was zijn 100e in de Champions League. Op zaterdag 7 april scoorde Messi zijn 45e hattrick uit zijn carrière in de met 3-1 gewonnen La Liga wedstrijd tegen Léganes.[138] Op zaterdag 21 april scoorde Messi de 0-2 en gaf hij 2 assists in de met 0-5 gewonnen finale van de Copa del Rey 2018 tegen Sevilla, die voor het eerst gespeeld werd in het Estadio Wanda Metropolitano te Madrid. Deze titel was Messi zijn 31e met Barcelona. Op zondag 29 april scoorde Messi 3 keer in de met 2-4 gewonnen wedstrijd tegen Deportivo La Coruna, het was Messi zijn 45e hattrick uit zijn carière. Tevens betekende deze overwinning dat Barcelona Spaans kampioen werd en Messi samen met Iniesta het record van aantal titels met een Spaanse club op 32 bracht. Messi sloot het seizoen af als topscorer in La Liga met 34 doelpunten en als topscorer in Europa. Het was zijn vijfde golden boot, een record Op 17 augustus 2005 debuteerde Messi in het oefenduel tegen het Hongaarse voetbalelftal in het nationale elftal van Argentinië. In de 63e minuut verving hij Lisandro López. Messi werd nog geen minuut later het veld uitgestuurd. Scheidsrechter Markus Merk zag Messi tijdens een duel een slaande beweging maken, hoewel hij zich in werkelijkheid losrukte van zijn directe tegenstander, die aan zijn shirt hing. Op 1 maart 2006 maakte Messi tegen Kroatië zijn eerste doelpunt in het Argentijnse elftal. Hij gaf ook de assist voor het doelpunt van Carlos Tévez. Messi speelde op het WK onder 20 in 2005, dat in juni en juli in Nederland werd gehouden. Hij trad in de voetsporen van zijn ploeggenoot bij Barcelona Javier Saviola door wereldkampioen te worden met Argentinië en door tevens de Gouden Schoen (topscorer van het toernooi) en de Gouden Bal (meest waardevolle speler van het toernooi volgens de pers) te veroveren. Messi scoorde zes keer, waaronder tweemaal (beide vanaf de penaltystip) in de finale tegen Nigeria. Messi behoorde tot de Argentijnse selectie voor het WK 2006. In de tweede wedstrijd tegen Servië en Montenegro maakte hij als invaller voor Maxi Rodríguez zijn WK-debuut. Messi kwam in het veld bij een 3-0 stand, gaf vervolgens de assist voor de treffer van Hernán Crespo en maakte zelf het vijfde Argentijnse doelpunt op aangeven van het andere Argentijnse toptalent Tévez. Nadien zou Messi nog twee wedstrijden spelen op het WK 2006: hij startte tegen Nederland in de basis en viel in tegen Mexico in de achtste finale. In de kwartfinale moest Argentinië het toernooi verlaten na door strafschoppen uitgeschakeld te zijn door gastland Duitsland In 2008 won Messi met Argentinië goud op de Olympische Zomerspelen van Bejing. In de finale werd met 1-0 gewonnen van Nigeria. Messi scoorde tegen Ivoorkust in de groepsfase en tegen Nederland in de kwartfinale. In 2010 behoorde Messi tot de Argentijnse selectie voor het WK. Hij speelde alle groepswedstrijden, de 1/8ste finale en de kwartfinale, waarin Argentinië met 4-0 verloor tegen Duitsland. Op het WK 2014 verloor Argentinië de finale met 1-0 van Duitsland. Aan het einde van het toernooi werd Messi uitgeroepen tot beste speler van het WK, voor Thomas Müller en Arjen Robben. Ter ere van het honderdjarig bestaan organiseerde de CONMEBOL in 2016 de Copa América Centenario. Messi deed tijdens de eerste groepswedstrijd tegen Chili niet mee vanwege een rugblessure. Tijdens de tweede kwam hij na 61 minuten in het veld, tegen Panama (dat inmiddels met tien man op het veld stond). Argentinië stond op dat moment met 1-0 voor. 26 minuten later was het 4-0 door een hattrick van Messi (eindstand: 5-0). Het was de eerste keer in de 110-jarige geschiedenis van het Argentijns voetbalelftal dat een speler die inviel een hattrick scoorde.[bron?] In de met 4-1 gewonnen kwartfinale tegen Venezuela gaf Messi de assist voor de 1-0 en scoorde hij zelf de 3-0. Tijdens de met 0-4 gewonnen halve finale tegen de Verenigde Staten gaf Messi de assists voor de 0-1 en de 0-4. Zelf scoorde hij de 0-2 vanuit een vrije trap. De finale tegen Chili bleef tot en met de verlengingen 0-0. Tijdens een beslissende strafschoppenreeks miste Messi de eerste penalty voor Argentinië, dat de serie met 4-2 verloor. Messi verloor zo voor het derde jaar op rij een finale met de nationale ploeg en ook voor de derde keer een finale van de Copa América, na die in 2007 en 2015. Direct na de wedstrijd kondigde Messi aan te stoppen als international, maar hier kwam hij zeven weken later op terug. Op 1 september 2016 maakte Messi het enige doelpunt tijdens een met 1-0 gewonnen WKkwalificatiewedstrijd tegen Uruguay. Dit was zijn 56e doelpunt voor de nationale ploeg van Argentinië, waardoor hij gedeeld topscorer aller tijden werd met Gabriel Batistuta. Op 16 november maakte hij vanuit een vrije trap de 1-0 in een met 3-0 gewonnen WK-kwalificatiewedstrijd tegen Colombia. Daarmee werd hij alleen topscorer aller tijden van het Argentijnse elftal Tijdens de eerste wedstrijd op het Wereldkampioenschap voetbal 2018 te Rusland miste Messi een penalty om de 2-1 te scoren tegen Ijsland, de einduitslag bleef hierdoor 1-1. ] profvoetballer die doorgaans als rechtsbuiten speelt. Hij stroomde in 2004 door vanuit de jeugdopleiding van FC Barcelona, waar hij in november 2017 zijn contract verlengde tot medio 2021. Messi debuteerde in 2005 in het Argentijns voetbalelftal. Vanwege zijn lengte en snelheid draagt hij de bijnaam La Pulga (De Vlo). Messi werd in 2009, 2010, 2011, 2012 en 2015 uitgeroepen tot beste voetballer ter wereld.
