24 juli 2004 Wim Verstappen (4 mei 1937 - 24 juli 2004) was een Nederlandse filmregisseur en producent , televisieregisseur enscenarioschrijver . Verstappen is opgegroeid op Curaçao . Hij begon in 1961 aan de Nederlandse Film en Televisie Academie en bracht zijn eerste film uit in 1966, De minder gelukkige terugkeer van Joszef Katus naar het land van Rembrandt . Hij trad in 1964 in dienst bij de redactie van het filmtijdschrift Skoop en werkte samen met Nicolai van der Heyde , Gied Jaspars en Pim de la Parra . Vanaf 1966 regisseerde en produceerde hij films met De la Parra en in 1967 stichtten ze een productiebedrijf, Scorpio Films , dat bekend werd onder de naam 'Pim & Wim'. Een van hun producties was de film Blue Movie uit 1971, die leidde tot de afschaffing van het Nederlandse filmbeoordelingssysteem voor volwassenen. Na het overlijden van Scorpio Films regisseerde Verstappen twee films op basis van romans van Simon Vestdijk , Pastorale 1943(1978) en Het verboden bacchanaal (1981). Terwijl de eerste een commercieel succes was met een publiek van meer dan een miljoen, flopte de tweede film, evenals twee latere films, De Zwarte Ruiter (1983) en De Ratelrat (1987). Verstappen stopte met het regisseren van films en richtte zich op filmrechten en richtte een organisatie op om de auteursrechten van auteurs te beveiligen. In 1992 ontving hij de Nederlandse Filmmuseum Award voor zijn bijdragen aan de Nederlandse filmindustrie en in 1995 ontving hij een Gouden Kalf voor zijn oeuvre. Hij stierf aan kanker in 2004.
24 juli 1974 Het Watergateschandaal of de Watergate-affaire was een Amerikaans politiek schandaal in de jaren 70 van de twintigste eeuw, waarbij bleek dat ongeoorloofde methodes waren gebruikt tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen van 1972. Het schandaal leidde in 1974 uiteindelijk tot het aftreden van president Richard Nixon. In november 1972 won Republikein Richard Nixon de Amerikaanse presidentsverkiezingen van de Democratische kandidaat George McGovern. Een jaar eerder lagen de verhoudingen nog heel anders. In het Democratische kamp was de linkse McGovern kansloos tegen de gematigde senator Edmund Muskie. Deze laatste leek kansrijk tegen de impopulaire president Nixon, die zijn belofte om de Vietnamoorlog te beëindigen niet had waargemaakt. Tijdens de campagne gebeurden er vreemde dingen. De Republikeinen leken de strategie van Muskie precies te kennen. In hun speeches kwam informatie naar buiten uit het campagneteam van de Democraten, wat Muskie tot wanhoop dreef. George McGovern, die nergens weet van had, profiteerde van de verzwakking van Muskie en won de ene na de andere voorverkiezing, en ten slotte de nominatie. En daar was het Nixon om te doen geweest. McGovern was veel te radicaal om ook maar enige kans te maken. Bovendien kreeg ook hij nu last van de inside-information waarover de Republikeinen leken te beschikken. In de nacht van 17 juni 1972 werden vijf mannen gearresteerd tijdens een inbraak in het hoofdkantoor van de Democratische Partij, in het Watergatecomplex te Washington. Doel van de inbraak was waarschijnlijk het plaatsen van afluisterapparatuur, al werd ook gespeculeerd dat de inbraak was bedoeld om belastende papieren in handen te krijgen over betalingen van Howard Hughes aan Nixon, en om de Democraten met Hughes in verband te brengen. Larry O'Brien, de voorzitter van het campagneteam van de Democraten in wiens kantoor werd ingebroken, was sinds 1968 een betaalde lobbyist voor Hughes. Later zou blijken dat de inbrekers op 28 mei 1972 hun eerste bezoek brachten aan het hoofdkantoor. Daarbij werden documenten gefotografeerd en er werd afluisterapparatuur geplaatst. Directeur John Mitchell van het Republikeinse comité voor herverkiezing van de president (Committee to Re-elect the President; CREEP) was niet tevreden met de resultaten en liet de inbrekers nogmaals een bezoek brengen, waarbij het doel was beter materiaal in handen te krijgen. Een jaar later werden de vijf, plus Gordon Liddy en E. Howard Hunt, door rechter John Sirica schuldig bevonden aan de inbraak. Door met name de journalisten Bob Woodward en Carl Bernstein van The Washington Post kwam de werkelijke toedracht van de inbraak boven water. De verslaggevers ontdekten dat de inbraak slechts een onderdeel was van een geheime operatie, geleid door president Richard Nixon, om de verkiezingscampagne van de Democraten te dwarsbomen. De president beweerde echter bij hoog en laag niets met de illegale acties van doen te hebben. Woodward en Bernstein schreven op dat moment al maanden over de Watergateaffaire. Het spoor dat de verslaggevers volgden bracht hen steeds hoger op de politieke ladder. Op een gegeven moment leidde het zelfs direct door de poorten van het Witte Huis: de persoonlijke assistent en advocaat van de president gaven opdrachten om de Democratische campagne te saboteren. Door het speurwerk van de jonge Woodward en Bernstein werden de banden tussen de inbraak en het Republikeinse comité voor herverkiezing van de president duidelijk, alsmede illegaal handelen bij het financieren van zijn verkiezingscampagne van 1972. Ook werd aangetoond dat president Nixon routinematig bandopnamen van zijn vergaderingen en telefoongesprekken bijhield. Nixon zelf bleef zijn onschuld volhouden. Toen de geluidsbanden werden opgeëist, ontsloeg hij speciaal aanklager Archibald Cox die deze procedure niet wilde laten stopzetten, hetgeen Nixon verder in moeilijkheden bracht. In 1973 werden de gevolgen van het schandaal voelbaar in het Witte Huis. Op 30 april 1973 vroeg Nixon zijn twee belangrijkste adviseurs Bob Haldeman en John Ehrlichman om op te stappen. Beiden werden uiteindelijk aangeklaagd wegens onder meer meineed en kregen een gevangenisstraf opgelegd. Tegelijkertijd werd Witte Huis-advocaat John Dean de wacht aangezegd. In 1974 oordeelde het Hooggerechtshof dat de bandopnamen vrijgegeven moesten worden. Hiermee werd de betrokkenheid van Nixon (en zijn campagnestaf) bij zowel de inbraak als bij het verdoezelen van de gebeurtenissen bewezen, hoewel er een belangrijke passage gewist bleek te zijn. Om een impeachment te voorkomen trad Nixon op 9 augustus 1974 af. Zijn opvolger Gerald Ford verleende hem amnestie voor alle strafbare feiten die hij tijdens zijn presidentschap had of zou hebben begaan. In 2003 verklaarde Jeb Magruder, speciale assistent van Nixon en leider van het comité tot herverkiezing van de president, dat Nixon niet alleen betrokken was bij de verdoezeling van de Watergate-inbraken, maar er ook telefonisch opdracht toe had gegeven. Een van de gevolgen van het Watergateschandaal was dat China hierdoor nadien geen supermacht werd omdat de toezeggingen gedaan door Henry Kissinger aan Mao (tijdens de voorafgaande besprekingen in juli 1971 voor het bezoek van Nixon aan China) niet meer waar gemaakt konden worden. Het betrof namelijk de opheffing van het wapenembargo en het embargo op levering van geavanceerde technologie aan China[ Het Watergateschandaal betekende de doorbraak van de journalisten Bob Woodward en Carl Bernstein, die voor The Washington Post het schandaal blootlegden. Ze kregen informatie van iemand die onbekend was gebleven en Deep Throat werd genoemd. Woodward en Bernstein deden het Watergateschandaal uit de doeken in hun boeken All The President's Men[2] [3] en The Final Days. Ook journalist Hunter S. Thompson schreef veel over het Watergateschandaal. Hij dacht ten onrechte dat Gordon Liddy Deep Throat moest zijn geweest. Daags na het aftreden van Nixon drukte The Washington Post op haar banenpagina een levensgrote foto af van Gerald Ford, met als opschrift hun bekende motto voor de succesverhalen van diezelfde pagina: "I got my job through the Washington Post". Op 31 mei 2005 onthulde de voormalige FBI-onderdirecteur Mark Felt dat hij Deep Throat was geweest. Dit werd door Woodward, Bernstein en anderen bevestigd in The Washington Post.
24 juli 1969 Jennifer Lynn Lopez (New York, 24 juli 1969) is een Amerikaanse zangeres, actrice, danseres, ontwerpster en mode-icoon. Ze gaat ook als J.Lo door het leven. Lopez' ouders, een computermonteur en een peuterleidster, zijn afkomstig uit hetzelfde dorp in Puerto Rico. Ze leerden elkaar echter pas kennen toen ze beiden naar Castle Hill in de Bronx in New York verhuisden. De twee kregen samen drie dochters. De kinderen ondergingen een katholieke opvoeding, mochten geen lessen missen en werden aangespoord zo veel mogelijk in het Engels te communiceren, zodat ze later meer kans zouden hebben op een goede baan. Haar moeder draaide thuis vaak salsa- en latinmuziek. Ze moedigde Jennifer aan danslessen te nemen. Lopez financierde op haar 16e zelf haar dans- en zanglessen en stopte met de middelbare school. Ze werkte eerst nog bij een advocatenkantoor waar ze succesvol was, maar ging na haar werk vaker naar haar zang/dans/acteerlessen. Later ging ze niet meer zo veel naar haar werk en was ze vaker 's nachts op pad om in nachtclubs te dansen. Lopez' moeder had dit door en was bang dat ze aan verkeerde invloeden zou worden blootgesteld. Ze gaf Lopez de keus: het huis uit of blijven en niet meer naar de nachtclubs en danslessen gaan. Ze ging uit huis en sliep op verschillende plekken; ze vond het een rottijd, totdat ze kon intrekken bij haar dansleraar. Ze kreeg door het vele werk in dansclubs aanbiedingen om in muziekvideo's als achtergronddanseres te spelen, onder andere in een clip van MC Hammer. In het live comedyprogramma In Living Color kwam een plek vrij als danseres. Ze moest overvliegen naar Los Angeles voor opnamen van de show. Ze kreeg ruzie met een van de danseressen en ging weg na het tweede seizoen. Daarna deed ze een musicaltournee door Europa. Ze kreeg rollen aangeboden in sitcoms zoals South Central, Second Chances, Nurses on the Line: The Crash of Flight 7 en Hotel Malibu. Haar carrière maakte een sprong toen ze in 1993 door Janet Jackson als achtergronddanseres gevraagd werd in haar videoclip That's the Way Love Goes. Ze mocht daarna op wereldtournee, maar dat zei ze af, omdat ze een filmrol kreeg aangeboden. Ze begon haar filmcarrière in 1995 met de Spaanse film Mi Familia (Mijn Familie). Het was geen groot succes. Ook speelde ze al in het begin van haar carrière samen met Wesley Snipes in Money Train. Daarna speelde ze in 1996 in Jack en samen met Jack Nicholson in Blood And Wine. Ze brak door in de film Selena, waar de einddagen van de Mexicaanse zangeres werden gefilmd. Lopez vertolkte de titelrol en werd door haar salaris van 1.000.000 dollar de best betaalde latin-actrice. Ze werd genomineerd voor een Golden Globe, maar kreeg de prijs niet. Daarna speelde ze in de film Out of Sight samen met George Clooney. Eind jaren 90 piekte zowel haar muziek- als haar filmcarrière. Lopez speelde aan het begin van de 21e eeuw in onder andere The Cell, Maid in Manhattan en The Wedding Planner. Haar salaris is door de jaren heen flink omhoog gegaan. Ze is nog steeds de best betaalde latin-actrice en qua salaris zit ze op vergelijkbare hoogte met bijvoorbeeld Julia Roberts. In 2003 kwamen de films Gigli en Jersey Girl uit, allebei samen met Ben Affleck, met wie ze een relatie had. Die films flopten in de V.S. en kregen veel kritiek. In Nederland kwam de film Gigli door slechte verkoopcijfers alleen op dvd uit. Shall We Dance? (Richard Gere, Susan Sarandon) en An Unfinished Life (Robert Redford, Morgan Freeman) kregen redelijke reviews. Ze bereikte ook weer een kassucces met Monster-in-Law (2005), samen met Jane Fonda en Michael Vartan. Lopez speelde daarop in Bordertown en El Cantante. Hierin speelde Lopez samen met Marc Anthony: hij als de overleden salsazanger Hector Lavoe en zij als zijn vrouw Puchi. Lopez coproduceerde allebei de voorgaande films. In 2013 speelde ze naast Jason Statham in de actiefilm Parker. Er gaan geruchten over een, door Jack Nicholson geproduceerde, nieuwe film (Bridge And Tunnel, samen met Richard Gere) en over Feel The Noise, een film over een jongen die zanger/rapper wil worden (gespeeld door R&B-zanger Omarion). Deze film zou worden geproduceerd door Lopez. Vroeger danste Lopez op tafel in haar ouderlijk huis en ze was gek op salsamuziek, maar ook op andere stijlen. Door haar bekendheid als actrice kreeg ze ondanks haar beperkte zangkwaliteiten een platencontract bij Epic/Sony, wat resulteerde in vele nummer 1-hits en miljoenen fans. In 1999 kwam haar eerste album On the 6 uit. Dit album werd mede-geproduceerd door Cory Rooney, die later ook andere albums van Lopez zou produceren. Als eerste single verscheen If You Had My love die meteen doorschoot naar de eerste plaats van vele charts rond de wereld, waaronder in de VS. Ook enkele volgende singles, zoals Waiting For Tonight en Let's Get Loud, werden hits. Begin 2001 kwam haar tweede album J.Lo uit. De naam van het album was door fans verzonnen. Op dit album stonden de singles Love Don't Cost A Thing, Play, I'm Real en Ain't It Funny. Lopez zat in haar glorieperiode maar dat vond ze zelf niet genoeg. In 2002 kwam een remixalbum uit, getiteld J to the L-O: The remixes. Van de singles van haar vorige album I'm Real en Ain't It Funny liet Lopez remixes maken door Murder Inc.. Door Ja Rule, Lopez zelf en Ashanti werden zowel de teksten als de melodielijnen compleet veranderd, net zoals andere songs van haar twee voorgaande albums. De remixes werden dance-hits en Lopez kreeg hierdoor een aantal nieuwe fans. In december van 2003 kwam het album This is Me... Then uit. Het album bestond compleet uit soul, hiphop en R&B. De eerste single die uitkwam was de controversiële single Jenny From The Block, waar de zangeres beweert dat ze gewoon gebleven is. Op het album staat onder meer All I Have met LL Cool J. Verder kwamen de singles I'm Glad en Baby I Love U! uit. Na een pauze van Lopez in de muziekindustrie kwam in het begin van 2005 het album Rebirth uit. Aan dit album werkten producers als Rich Harrison (Beyonce Crazy In Love) en Timbaland mee. Het hele album had een 'jazzy vibe', net als de eerste single Get Right die in meerdere landen nummer 1 behaalde. Ondanks dit succes werd het album wereldwijd geen succes. Er werden twee miljoen stuks van verkocht. De daaropvolgende single met Fat Joe (Hold You Down) flopte, iets wat de verkoopcijfers van het album geen goed deed. Rebirth wordt gezien als Lopez' minst gewaardeerde album tot nu toe. Op 27 maart 2007 kwam in Europa Como ama una Mujer uit. Een Spaanstalig album, medegeproduceerd door Emilio Estéfan, Julio Reyes, Marc Anthony en Lopez zelf. Ook werkte Argentijns latinrock-artiest Fito Páez aan de single Que Hiciste. De single en het album waren vooral gericht op haar Latijns-Amerikaanse publiek, maar werden ook gepromoot in de rest van de wereld. In februari 2007 werd Que Hiciste uitgezonden op zenders in Amerika en het steeg langzaam naar de nummer 1 op de Hot Latin Tracks Chart van Billboard, net zoals haar album. De single werd ook een succes in Zuid-Amerika en de zuidelijke delen van Europa. De muziekvideo van Que Hiciste is geregisseerd door Michael Hausmann. Het Spaanse album heeft Lopez zelf bekostigd en is opgenomen van 2004 tot 2006. Het nieuwe album bevat ook tracks met muziek van het London Symphony Orchestra. Op 9 oktober 2007 kwam haar nieuwe Engelstalige album, Brave uit. In september 2007 verscheen de eerste single "Do It Well' met videoclip, die geregisseerd werd door David La Chapelle. Na Do it well was de tweede single Hold it don't drop it. Lopez en Anthony begonnen op 29 september met hun tournee door Amerika genaamd: 'ING Presents Jennifer Lopez & Marc Anthony en Concierto'. Van ieder verkocht ticket gaat er een dollar naar het 'ING Run for Something Better'-fonds, waarmee op basisscholen in achtergestelde wijken hardloopclinics worden gefinancierd. In 2011 brak het nummer On the Floor met de rapper Pitbull internationaal door en het stond in Nederland op nummer 7 in de top 40. Later in 2011 kwam haar 7e studioalbum, Love?, uit. In 2012 ging Jennifer Lopez samen met zanger Enrique Iglesias op haar eerste wereldtournee. Op 13 juni bracht Capitol Records A.K.A. uit, Lopez' achtste studioalbum. Naast haar werk als zangeres en actrice is Lopez zakenvrouw. Door haar succesvolle carrière zag ze aan het begin van de 21ste eeuw commerciële kansen. In 2001 begon ze een kledinglijn samen met haar man, die later over zou worden genomen door zijn broer. De kledinglijn was vooral bedoeld voor haar fans. De kledinglijn getiteld "J.Lo By Jennifer Lopez" werd gekenmerkt door 'street glamour' (hoe Lopez haar soort kleding noemde). Haar kledinglijn werd door de jaren heen uitgebreid met accessoires als zonnebrillen, hoeden, schoenen, tasjes en horloges. Ook heeft ze naast haar "J.Lo"-winkels in Amerika een winkel in Moskou geopend. In 2001 opende Jennifer Lopez haar eigen restaurant Madres in Pasadena, Californië. Het restaurant heeft een Spaanse stijl en werd een tijd gemanaged door haar ex-man Ojani Noa. Verder bezit ze haar eigen productiemaatschappij "Nuyorican Productions". Deze heeft onder andere haar eigen films zoals Maid In Manhattan, El Cantante, Bordertown en The Cell geproduceerd. Ook heeft "Nuyorican Productions" de soap South Beach geproduceerd en op 19 januari 2007 was op de Amerikaanse MTV 'Dance Life' te zien. Dit programma volgt een groep individuele dansers om te zien hoe het leven is als danseres. In 2001 kwam naast de kledinglijn J.Lo by Jennifer Lopez een nieuw parfum van Lopez, genaamd "Glow". Ze zette een trend, want na Glow kwamen onder meer Celine Dion, Beyonce Knowles en Britney Spears met hun eigen parfum. In 2003 lanceerde Lopez een nieuw parfum Still onder het motto dat ze nog steeds gewoon is gebleven. Ook werd er een toepasselijke slogan gebruikt: "In eye of the storm I am still Jennifer Lopez". In 2004 kwam er een andere versie van Glow uit, Miami Glow. In 2005 kwam Live uit, haar vierde geur. Ze kwam ook weer met een uitbreiding van Glow-lijn met het parfum Love At First Glow en Glow After Dark in 2006. Lopez had in 2006 de start van een uitbreiding van een andere nieuwe parfumlijn genaamd Live. De uitbreiding heette Live Luxe. Lopez legde in een interview uit dat ze redelijk verdient met haar parfums en zo haar eigen projecten kan financieren, zoals haar Spaanse album en films als El Cantante en Bordertown. Hierdoor is ze minder afhankelijk van filmproductiebedrijven, zoals New Line Cinema en platenproductiebedrijven, zoals Lopez' label Epic. Daarom plant Lopez begin 2007 weer een parfum genaamd Deseo (Desire). In totaal heeft ze dan acht verschillende soorten parfums uitgebracht. Na de successen van haar eerste kledinglijn en parfums wilde Lopez een nieuwe kledinglijn met hogere prijzen en meer kwaliteit. In 2005 eindigde New York Fashion Weekmet haar eigen modeshow en presenteerde ze haar nieuwe kledinglijn Sweetface[1]. De modeshow werd groots gehouden in een van de grootste tenten van de New York Fashion Week. Ook werd er een making of van de modeshow uitgezonden door MTV. De modeshow kreeg verschillende goede en slechte kritieken van modeexperts. Maar hij kreeg ook slechte publiciteit door dierenrechtenorganisatie PETA. Die protesteerde tegen het bontgebruik in de kledinglijn.[2] In de modeweek van New York in 2006 kwam Lopez weer terug met haar kledinglijn Sweetface, dit keer was de modeshow niet zo groots gehouden maar volgens Lopez zelf en vele critici was de kledinglijn met sprongen vooruit gegaan. Vooral door de elegante stijlen uit de jaren 50 en 60. Ook is anno 2007 al het bont verdwenen uit haar kledinglijnen. De JLo By Jennifer Lopez lijn had al geen bont. Lopez is 3 maal gescheiden. In 1998 scheidde ze van haar eerste echtgenoot, na een huwelijk van nog geen twee jaar. In 2001-2002 was ze getrouwd met een voormalig achtergronddanser. Tussen beide huwelijken in had ze een relatie met P. Diddy en nachtclubeigenaar Chris Paciello en na haar laatste huwelijk met Ben Affleck. Het voorgenomen huwelijk met Affleck op 13 september 2003 ging op het laatste moment niet door en in januari 2004 ging het duo definitief uit elkaar. Daarna kreeg ze een relatie met latinzanger Marc Anthony, met wie ze in 1999 een duet ("No Me Ames", dat op haar album "On the 6" staat) had gedaan. Ze trouwden in het geheim op 5 juni 2004. De trouwerij kwam in opspraak doordat Anthony kort voor het trouwen zijn scheiding meedeelde aan zijn toenmalige vrouw, ex-Miss Universe Dayanara Torres. Op 22 februari 2008 kreeg het echtpaar een tweeling[], een zoon en een dochter. In juli 2011 zette het koppel een punt achter hun huwelijk van zeven jaar.
23 juli 1982 De Internationale walviscommissie besluit om de commerciële vangst van walvissen te beëindigen per 1985-86 De walvisvaart of walvisjacht is het jagen op en het doden van walvissen, voornamelijk voor walvistraan en -vlees. Het schipwaarmee op walvissen wordt gejaagd heet een walvisvaarder, evenals de kapitein van een dergelijk schip. Walvissen worden meestal met een harpoen gevangen. Onder natuurbeschermers en onder de bevolking in de meeste Europese landen is de walvisvaart zeer omstreden. Mensen jagen al op walvissen sinds prehistorische tijden. Archeologische vondsten in Ulsan in ZuidKorea laten zien dat boeien, harpoenen en lijnen al rond 6000 v.Chr. gebruikt werden om walvissen te bejagen. De oudste bekende manier van het vangen van walvissen is door ze simpel naar de kust te drijven door de weg naar de open oceaan af te snijden met een aantal kleine boten. Dit werd vooral toegepast bij kleine soorten, zoals de griend, witte dolfijn en de narwal. Hierna begon men met het jagen met een boei aan het eind van een harpoenlijn. Deze boei was vaak een houten boei of een opgeblazen zeehondenhuid. De boei zorgde ervoor dat het geharpoeneerde dier zo vermoeid raakte dat men het kon naderen en doden. Verschillende culturen uit de hele wereld gebruikten zo'n boei, zoals de Inuit, indianen, en de Basken. De Basken waren de eersten die op grote schaal om commerciële reden op walvissen begonnen te jagen. In de middeleeuwen exporteerden de Basken al veel walvisvlees en blubber naar vele andere delen van Europa. De Basken gingen, tijdens of voor de 16e eeuw, boten gebruiken als "boei" aan het eind van de harpoenlijn. Hierdoor werd de vangst vergroot doordat de geharpoeneerde dieren niet meer konden wegzwemmen voordat ze gedood waren. Aan het begin van de 17e eeuw beseften de Hollanders, Engelsen en anderen de mogelijkheden van de walvisvaart. Willem Cornelisz. van Muyden was de eerste Hollandse walvisvaarder. Vanaf dit moment werd de concurrentie hevig om de rijkste "visgronden". Rond 1640-1650 begonnen ook de Amerikaanse kolonisten vanuit New England op echte walvissen te jagen. Vanaf de 17e eeuw begon Nederland met de commerciële walvisvaart. Van 1614 tot 1642 had de Noordsche Compagnie het alleenrecht. Op het eiland Amsterdam bij Spitsbergen werd voor de walvisvaart de nederzetting Smeerenburg gevestigd, van waaruit 's zomers grote hoeveelheden Groenlandse walvissen tot traan werden verwerkt. Toen dit octrooi afliep, gingen ook anderen meedoen aan de jacht op de Groenlandse walvis. Dit leidde uiteindelijk tot de bijna uitroeiing van de Noord-Atlantische populatie van deze soort. Al rond 1670 waren bij Spitsbergen zo weinig walvissen dat de schepen moesten uitwijken naar andere gebieden. Dit bleek uiteindelijk commercieel geen succes. Nederland hield de walvisvaart voor gezien in 1873. Zo liep het Nederlandse aandeel in de walvisvaart in de loop van de negentiende eeuw terug naar vrijwel nihil. Daardoor miste Nederland de ontwikkeling naar de zogenaamde "pelagische walvisvaart', waarbij de jacht op en vangst en verwerking van walvissen op volle zee wordt uitgevoerd door een vloot van schepen, bestaande uit een walvisfabrieksschip en meerdere vangschepen. Deze ontwikkeling betekende tevens een verschuiving van het jachtgebied vanuit de arctische wateren rond de Noordpool (de Noordelijke IJszee) naar de antarctische wateren rond de Zuidpool (de Zuidelijke Oceaan). Andere landen, met name Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk, namen wel volop aan deze ontwikkeling deel. In 1925 werd de "slipway" ingevoerd, waarmee gedode walvissen op een snelle manier op het dek van het walvisfabrieksschip gesleept konden worden. De fabrieksschepen namen steeds meer in grootte toe, en in het seizoen 1938/'39 waren er al 34 in gebruik met een gemiddeld tonnage van 14.000 ton. Pas na de Tweede Wereldoorlog werd de Nederlandsche Maatschappij voor de Walvischvaart (NMW) opgericht, die zich met een aangekocht walvisfabrieksschip en enkele vangschepen op de pelagische walvisvaart richtte. De oprichting van de NMW werd vooral ingegeven door de naoorlogse schaarste aan oliën en vetten en de onmogelijkheid om deze met de schaarse buitenlandse betaalmiddelen elders in te kopen. Tussen 1946 en 1964 heeft de NMW met de walvisfabrieksschepen Willem Barendsz (I) en Willem Barendsz (II) en een vloot vangschepen achttien expedities in de wateren rond Antarctica uitgevoerd. Toch kwam er een kink in de kabel. De hoeveelheid walvissen was niet oneindig. Daarom richtten de landen die meededen aan de walvisvaart in 1946 de Internationale Walvisvaartcommissie (IWC) op. Hierin spraken ze af hoeveel walvissen gevangen mochten worden. Juist toen Nederland met een nieuw schip meer walvissen wilde gaan verwerken, besloot de IWC dat Nederland de walvisvangst moest beperken. Nederland stapte boos uit de commissie. Maar dat hielp niets. De vangsten liepen langzaam terug en de hoge kosten konden niet worden terugverdiend. In 1964 werd de nieuwe walvisvaarder aan Japan verkocht. Dat betekende het einde van de Nederlandse walvisvaar Door overbejaging zijn veel walvissoorten sterk in aantal achteruitgegaan en werden deze met uitsterven bedreigd. Sinds 1931 werken landen daarom internationaal samen om de walvisvaart te reguleren. Het belangrijkste verdrag is de International Convention for the Regulation of Whaling (ICRW) uit 1946. De Internationale Walvisvaart Commissie (IWC) werd met dit verdrag opgericht. Deze stelde in dat jaar een quotum in voor de blauwe vinvis van 16.000 Blue Whale Units (BWU). Ook andere walvissoorten vielen hieronder volgens een bepaalde ratio. Aan het einde van de jaren 1950 werd de blauwe vinvis steeds zeldzamer en richtten de walvisjagers zich meer op de gewone vinvis. Twee gewone vinvissen waren een BWU en zo werd ook deze soort snel overbevist. Dit maakte de eerder niet commercieel interessante Noordse vinvis ook aantrekkelijk, zodat ook deze soort onder druk kwam te staan. In 1959 had de IWC het quotum verlaagd naar 14.500 BWU, maar had daarbij geen onderverdeling naar landen gemaakt. Noorwegen en Nederland stapten daarop uit de IWC en zo golden er twee jaar lang geen quota met een toename van de vangst als gevolg. Met dalende prijzen voor walvistraan werd de walvisvaart steeds minder aantrekkelijk voor Europese reders en verkochten deze hun schepen aan Japanse rederijen die lagere kosten hadden. In 1982 werd door de IWC besloten om vanaf 1986 een moratorium, een tijdelijk verbod, in te stellen op de commerciële jacht. Behalve de commerciële jacht worden nog twee vormen van jacht erkend door de IWC. Deze twee zijn niet verboden met de komst van het moratorium: De jacht op walvissen voor wetenschappelijke doeleinden Aboriginal subsistence whaling: de traditionele jacht door volkeren als de Inuit, waarbij de mensen afhankelijk van de walvisvaart zijn om te overleven. Noorwegen erkent het moratorium niet en jaagt nog zo veel en zo vaak als het maar wil en IJsland sinds 2008 ook weer. Japan jaagt onder het mom van wetenschappelijk onderzoek op walvissen. Conform de IWC afspraken komt het vlees van de gedode walvissen in de open handel. Vanaf oktober 2006 hervat IJsland het verlenen van vergunningen voor de commerciële walvisvaart. De eerste vergunningen worden verleend om tot 31 augustus 2007 negen gewone vinvissen en dertig dwergvinvissen te doden voor binnenlandse consumptie. België is een van de landen die een strikte regelgeving en beperking van de walvisjacht willen bekomen om de walvispopulatie in stand te kunnen houden.[ Organisaties als Greenpeace en Sea Shepherd zijn tegen de jacht op walvissen. Met name Sea Shepherd hindert de jagers in het vangen van walvissen. Dit leidt soms tot aanvaringen op volle zee. Tegenwoordig is de algemene dwergvinvis de meest bejaagde soort door de Japanners, Noren en IJslanders. Ook op de Faeröer wordt gejaagd op walvissen, waarbij groepen grienden in een jaarlijks terugkerende traditionele jacht worden gedood door de plaatselijke vissers.
23 juli 1995 Kees Verwey (Amsterdam, 20 april 1900 - Haarlem, 23 juli 1995) was een Nederlands kunstschilder, aquarellist en tekenaar. Hij was een neef van de dichter en letterkundige Albert Verwey en van Hendrik Petrus Berlage, die beiden ooms van hem waren.[1]Hij was zelf de oom van Jacqueline de Savornin Lohman. Verwey studeerde 1918-1919 aan de School voor Kunst en Kunstnijverheid in Haarlem en 1925-1926 aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Hij was een leerling van Henri Boot, de grondlegger van de Haarlemse School en van Samuel Jessurun de Mesquita en Johannes Hendricus Jurres. Hij maakte onder andere (bloem)stillevens, portretten, aquarellen en atelierstukken, waarbij zijn eigen atelier aan het Spaarne in Haarlem als decor fungeerde. Hij bleef tot op hoge leeftijd actief. Zijn stijl komt voort uit het impressionisme. Invloeden van Breitner en Seurats divisionisme brachten hem tot een persoonlijke synthese van impressionisme en kolorisme. Hij was lid van het Haarlems kunstenaarsgenootschap Kunst Zij Ons Doel, van de Kennemer Kunstenaarskring en van de Hollandse Aquarellistenkring. In 1951 trouwde hij met Jeanne Tilbusscher die lerares was aan de Haarlemsche Huishoud- en Industrieschool. Bekend werd hij in 1931, toen zijn werk werd tentoongesteld samen met dat van andere Haarlemse kunstenaars zoals Hendrik van den Eijnde. Deze expositie werd gehouden in de net nieuw ingerichte zaal voor moderne kunst achter het Frans Hals Museum. In 1961 werd zijn werk geëerd met de Rembrandtprijs. In de late jaren zeventig had hij een tentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam. In 1985, 1990 en 1993 had hij tentoonstellingen in Haarlem. In 1989 was zijn werk te zien in het Dordrechts Museum en in 1990 in het Gemeentemuseum Den Haag. Werk van zijn hand bevindt zich in de collecties van onder andere het Stedelijk Museum in Amsterdam, het Singer Museum in Laren en het Gemeentemuseum in Den Haag. Als leerling van hem wordt onder anderen genoemd: Frans Funke Küpper. In 1984 schonk hij zijn nalatenschap bij legaat aan de gemeente Haarlem, maar toen de gemeente draalde bij het vinden van een goed onderkomen trok hij dit aanbod terug en bracht zijn werk onder in de Stichting Kees Verwey, waarvan hij zelf de voorzitter was. Deze stichting financierde zelf de ombouw van de voormalige herensociëteit Trou moet Blycken tot een geschikte expositieruimte. Sindsdien wordt zijn oeuvre, bestaande uit duizenden schilderijen, aquarellen en tekeningen gepresenteerd in de Verweyhal behorend tot het Museum De Hallen en het Frans Hals Museum. De Stichting Kees Verwey werkt samen met de Rijksakademie van beeldende kunsten en stelde sinds 2005 jaarlijks een studiebeurs ter beschikking aan een beginnend kunstenaar.
Op 23 juli1903 wordt in Detroit (VS) de eerste auto van de Ford Motor Company verkocht.Het is het Model A. Henry Ford wil door massaproductie de auto betaalbaar maken voor de gewone burger. Voor de lopende bandproductie werkt hij met Frederick Taylor. Deze ziet als één van de oorzaken van het inefficiënt werken van ondernemingen de natuurlijke luiheid van de werknemer. Een ondernemer maakt meer winst bij een grotere (sociale) controle van arbeidproces en arbeider. Er wordt o.a. voor elke werknemer een schema van opeenvolgende (simpel te leren) handelingen gemaakt. Massaproductie is de productie van grote hoeveelheden standaardproducten, gepopulariseerd door Henry Fords T-Ford begin de 20e eeuw. Massaproductie gebruikt vaak een lopende band en transportbanden om producten naar werknemers te verplaatsen, die gespecialiseerd zijn in het uitvoeren van één bepaalde taak in het productieproces. Massaproductie is kapitaalintensief, omdat het relatief veel machines per werknemer vereist. Dat betekent ook, dat er een grote afzetmarkt moet zijn voor een product om massaproductie überhaupt lonend te maken en de grote investeringen in machinerie terug te verdienen. Hoewel de onderhoudskosten van machines hoog kunnen zijn, is de prijs per product van het productieproces relatief laag, omdat de machines een hoge productiviteit hebben en de arbeidskosten laag zijn. Het bedienen van de geavanceerde robots die tegenwoordig gebruikt worden bij massaproductie vereist wel een zekere scholing van de arbeiders. Er is lange tijd debat geweest of massaproductie niet de werkloosheid vergroot doordat arbeiders door machines vervangen worden. Zie daarvoor verder automatisering. Arbeidsdeling heeft ertoe geleid dat elke persoon slechts een paar, specifieke taken in het gehele productieproces voltooit, die werden onderworpen aan strikte richtlijnen. Controle, bewaking en discipline werden nagestreefd. Dit resulteerde erin dat de efficiëntie en de productiviteit stegen, doordat de werknemer zich op zijn specifieke werk gespecialiseerd had. Met het beroemde voorbeeld van de productie van naalden heeft Adam Smith laten zien dat door gebruik te maken van arbeidsdeling veel grotere hoeveelheden geproduceerd kunnen worden, dan wanneer iedere werknemer alle stappen in het productieproces zelf uitvoert. Zelfs Frederick Winslow Taylor pleitte in zijn "Principles of Scientific Management" uit 1911 voor een hoge mate van arbeidsdeling. Uitvoerend werk diende volgens hem strikt gescheiden van planning en mentaal werk. Nadelig aan het principe van de arbeidsverdeling was, dat de verantwoordelijkheid van de afzonderlijke werknemer zeer beperkt werd, daar zijn baan was gereduceerd tot enkele monotone taken. Dit had ook gevolgen voor de arbeidssatisfactie en motivatie onder het personeel. In de fabrieken van Ford werden hieromtrent aanzienlijke schommelingen geregistreerd. De productie van uitwisselbare onderdelen vereiste, dat onderdelen met de opgegeven toleranties geproduceerd dienden te worden. Onderdelen die niet aan de tolerantie voldeden, konden bij de productie niet meer gebruikt worden en werden als afval bestempeld. Te veel afval kon de algehele productiviteit van de fabriek aanzienlijk verminderen. Om de hoeveelheid afval te verminderen en de productiviteit te verhogen, werden in de loop van de 19e eeuw met name in de wapenindustrie nieuwe technieken en procedures ontwikkeld om nauwkeurige productie te bewerkstelligen. Twee zaken stonden hierbij centraal: Uitwisselbaarheid: Door het gebruik van uitwisselbare onderdelen werd het productieproces een stuk eenvoudiger. Achteraf konden reparaties ook in minder tijd worden uitgevoerd. Speciale machines: Om ten behoeve van de standaardisatie een zekere tolerantie om te verzekeren, waren er in de productie speciale machines benodigd. Deze apparaten werden in eerste instantie vooral in de eigen fabrieken gebouwd, en later in samenwerking met de machine-industrie als toeleverancier. Om producten van dezelfde kwaliteit en met optimale materiaalgebruik te maken, werd het onderliggende productieproces nauwkeurig geanalyseerd, gepland en soms ook opnieuw ingericht. Dit resulteerde bijvoorbeeld in de productie met behulp van de lopende band, voor het eerst grootschalig begin 20e eeuw door Henry Ford werd gebruikt voor de productie van T-Ford. De winstgevendheid van fabrieken werd in sterke mate bepaald door de organisatie van de productie, en voor veel bedrijven bleek dit toch nog de functionele organisatiestructuur te zijn. De behoefte aan controle en toezicht vereist hiërarchische structuren. In het kielzog van massaproductie ontstonden in de industrie grote en complexe ondernemingen, waarin de organisatie van de productie en het leidinggeven een knelpunt werd. Frederick Winslow Taylor was een van de eersten die dit onderkende. Als oplossing voorzag hij een zogenaamde wetenschappelijk management, waarbij de organisatie werd gebaseerd op wetenschappelijke bevindingen. Deze theorie had oog voor precieze tijd en bewegingsstudies, waarmee de productiviteit op de werkvloer verhoogd kon worden. In navolging van het idee van massaproductie ontstond het zogenaamde stroomprincipe, dat stelde dat een product met zijn opeenvolgende bewerking als het ware door een fabriek stroomt. De optimale vorm van deze stroom werd gerealiseerd door de productielijn. In de productielijn werd met een uniform tempo gewerkt, waarbij de arbeidstijd per productie-eenheid aanzienlijk verminderd. Bij de ingebruikname van de lopende band bij Ford in 1913 verminderde de benodigde werktijd voor de vervaardiging van een auto voor 12 uur en 8 minuten tot 2 uur en 35 minuten. Het is door dergelijke voorbeelden, dat de innovatie van de lopende band synoniem is geworden met massaproductie. Om in massa te kunnen produceren en te verkopen, diende de verkoopprijs aan te sluiten bij de koopkracht van de consumenten. Om met de producten een groter publiek te bereiken moest daarom tegen lagere kosten geproduceerd worden. Dit kon bijvoorbeeld worden gerealiseerd door mensen op de werkvloer te vervangen door machines. Met de productie van grotere hoeveelheden kunnen verschillende schaalvoordelen worden gerealiseerd, waaronder het goedkoper inkopen van grotere hoeveelheden. De vaste kosten zoals de aanloopkosten, de huur van een kantoor en de aanschaf van machines kunnen ook over meer producten worden verdeeld. Aangezien aan het systeem van de massaproductie zeer hoge vaste kosten waren verbonden, was een constant verloop van de lopende band een zeer hoge prioriteit. Om dit te waarborgen werden afzonderlijke stappen in de productieketen van leveranciers tot de retailers onder één dak gebracht, zodat er zowel aan de aanbodzijde als aan de verkoopkant, geen knelpunten bleven bestaan.
22 juli 1947 Donald Hugh (Don) Henley (Gilmer (Texas), 22 juli 1947), opgegroeid in Linden (Texas) is een rockmuzikant die vooral bekend is als drummer en een van de leadzangers van de Amerikaanse band Eagles. Henley zong veel bekende Eagles-hits, waaronder: Hotel California, Witchy Woman, One Of These Nights, Desperado, Life In The Fast Lane en The Long Run. Met the Eagles heeft Henley wereldwijd meer dan 150 miljoen albums verkocht en zes Grammy Awards gewonnen, naast de drie Grammy's die Henley voor zijn solowerk heeft ontvangen. Naast zijn carrière met the Eagles heeft Henley een succesvolle solocarrière, waarmee hij wereldwijd meer dan 10 miljoen albums verkocht en tijdens de jaren-80 grote hits scoorde waaronder: The Boys Of Summer, Dirty Laundry, The End Of The Innocence, New York Minute en The Heart Of The Matter. Hij bracht in totaal vijf soloalbums uit, waarvan zijn laatste album: 'Cass County' uit 2015, de eerste plaats van de Amerikaanse countrycharts bereikte. Don Henley verhuisde in 1970 van Linden (Texas) naar Los Angeles, om een album met zijn vroegere band Shiloh op te nemen. Kort daarna ontmoette Henley Glenn Frey. Beiden werden leden van de begeleidingsband van Linda Ronstadt, en richtten in 1971 Eagles op. Het eerste album van Eagles, met daarop de hit Take It Easy kwam uit in 1972. Die band ging van 1980 tot 1994 uiteen. Henley was betrokken bij de compositie van de bekendste nummers van de Eagles, als Desperado, "One Of These Nights" en Hotel California (single). Na het uiteengaan van Eagles begon Henley een succesvolle solocarrière. Zijn eerste soloalbum verscheen in 1982 en heette I Can't Stand Still. De verkoop was matig, maar twee jaar later volgde al het album Building the Perfect Beast, dat opviel door het gebruik van synthesizers en zich daardoor enigszins distantieerde van de countryrock-klank van Eagles. De single Boys of Summer bereikte de eerste plaats in de hitparade van de Billboard. Het daaropvolgende album, The End of the Innocence, kwam uit in 1989. Voor de daarvan afkomstige titeltrack (geschreven met Bruce Hornsby) ontvangt hij een Grammy Award. Daarna kwam er een tijd geen soloalbum meer, omdat Henley bezig was met de reünie(tournee) van Eagles. In 1995 verscheen het Greatest Hits-album Actual Miles: Henley's Greatest Hits, met daarop twee nieuwe liedjes en een bonusnummer. In 2000 kwam een nieuw soloalbum uit, getiteld Inside Job. In 1998 werd hij met Eagles in de Rock and Roll Hall of Fame opgenomen. Na 15 jaar bracht Henley in 2015 een nieuw album uit met de naam Cass County, wat verwijst naar de regio waar hij opgroeide. Op het album zingt Henley diverse duets met onder andere: Dolly Parton, Mick Jagger, Merle Haggarden Martina McBride. Er zijn veel country, americana en blues-invloeden te horen en Cass County bereikte de eerste plaats van de Amerikaanse countrycharts.
22 juli 1946 Mireille Mathieu (Avignon, 22 juli 1946) is een Franse zangeres. Zij werd door de Fransen ontdekt op 21 november 1965, naar aanleiding van de Franse tv-uitzending "Télé-Dimanche" waar zij in de zangwedstrijd "Le Jeu de la Chance"[] het liedje "Jezebel" van Édith Piaf interpreteerde. Ze won de wedstrijd en werd meteen heel populair in Frankrijk en in het buitenland. In de jaren 1960 was het heel gewoon dat deelnemers aan zangwedstrijden liedjes uit het repertoire van Piaf interpreteerden. Edith Piaf, overleden in 1963, bleef sterk aanwezig in het hart van de Fransen. Daarom zochten ze een "vervangster" die de traditie van de "chanson réaliste" zou overnemen. Johnny Stark, de man die voor de carrière zorgde van zangers als Yves Montand, Luis Mariano, Tino Rossi, Line Renaud, Michel Delpech , Johnny Hallyday, Sylvie Vartan en Hugues Aufray, nam Mireille Mathieu volledig onder zijn hoede. Hij was ervan overtuigd dat de jonge Avignonnaise de hoogste toppen van de music-hall kon bereiken, indien zij er voldoende wilskracht voor had. De zanger en acteur Maurice Chevalier gaf hem hierin volledig gelijk en nam haar ook onder zijn vleugels. Hard werken, discipline en wilskracht waren de wachtwoorden van Johnny Stark, de veeleisende "cowboy", die 25 jaar lang, ononderbroken, de carrière van Mireille van dichtbij volgde tot zijn plotse overlijden in 1989. In 1989 bracht Mireille hulde aan haar manager met "L'Américain", een cd die een nieuwe wending aan haar carrière zou geven. Mireille bleef namelijk zonder manager en stond voor belangrijke keuzen die haar toekomst als zangeres grondig zou beïnvloeden. Het is met haar zuster Monique ("Matite") dat zij de rol van ambassadrice van het Franse chanson zou voortzetten in de vele landen die haar met open armen onthaalden (waaronder Duitsland, China, Rusland, Japan, Canada). Dit gebeurde ten koste van haar succes in onder andere Frankrijk en België. "La demoiselle d'Avignon", zoals haar bijnaam luidt, vierde in november 2005 haar 40-jarige zangcarrière in de Olympia, waar zij op 24 november een "ruby record" ontving voor de verkoop van 122 miljoen albums in de hele wereld sinds haar debuut. 2005 is het jaar van een geslaagde comeback in Frankrijk. Mireille Mathieu kwam steeds meer op de Franse zenders (televisie en radio) en kreeg weer aandacht in de Franse pers. Mireille bevestigde ook haar succes op internationaal niveau. In Duitsland was ze eregast bij Florian Silbereisen ("Das Herbstfest der Volksmusik"), Carmen Nebel ("Carmen Nebel Show") en Gunther Emmerlich ("Die Krone der Volksmusik"). In Italië werd ze warm onthaald door Massimo Ranieri in "Tutte donne tranne me" (Rai Uno) en in Sint-Petersburg kreeg ze de zilveren medaille van de stad vanwege de herdenking van de belegering van de stad tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 2006 telde men drie nieuwe cd's: "Herzlichts, Mireille" (Duitsland), "Mes plus belles émotions" (Canada) en "Films & Shows (Frankrijk). Haar dvd "Mireille Mathieu à l'Olympia" (concert november 2005) werd een platinaplaat. 2008 werd een belangrijk jaar in de zangcarrière van Mireille Mathieu: na meer dan 20 jaar afwezigheid op de Duitse planken gaf ze een reeks liveoptredens (24 concerten) in 23 steden van 27 maart tot en met 30 april. De tournee droeg de naam van haar cd uit 2007: "In meinem Herzen". Op 1 november 2008 gaf ze een concert in Moskou, in aanwezigheid van premier Vladimir Poetin en de leider van Libië, Moammar al-Qadhafi. De nieuwe Duitse cd "Nah bei Dir" kwam op de markt in oktober 2009. In 2010 ging Mireille Mathieu op tournee door Duitsland en Oostenrijk. 21 steden werden bezocht tussen 14 april en 14 mei. Ze gaf ook een optreden in Aalborg (Denemarken) op 16 mei. Op 14 juli 2010 werd ze gepromoot tot "Officier de la Légion d'honneur". De officiële plechtigheid vond plaats in het Palais de l'Elysée op 26 januari 2011. Einde 2011 gaf ze enkele concerten in het buitenland : Kaunas en Klaipèda (Litouwen), respectievelijk op 28 en 29 oktober; Tallinn (Estland), op 30 oktober. In 2011 zou ze ook een concert geven in Tel Aviv (Israël) maar het werd tweemaal uitgesteld (er is geen nieuwe datum aangekondigd). En in maart 2012 gaf Mireille Mathieu drie concerten in Siberië (Rusland): Perm (21 maart), Tyumen (24 maart) en Yekaterinburg (26 maart), gevolgd door haar deelname aan de "Spassakaya" in Moscow (Internationale Militaire Muziekfestival (31 augustus t.e.m. 2 september), waar ze o.a. de Russische nationale hymne zong. Op 13 oktober was ze eregast in de show "Das Herbstfest der Überraschungen" van Florian Silbereisen op tv-zender ARD en in november 2012 gaf Mireille Mathieu opnieuw drie concerten in Rusland : Moscow (3 november), Sint-Petersburg (7 november) en Krasnodar (7 november). Van 2013 tot 2017 gaf Mireille Mathieu concerten in een 12-tal landen (Frankrijk, België, Zwitserland, Polen, Roemenië, Letland, Duitsland, Oostenrijk, Libanon, Rusland, Slowakije en Tsjechië). Zoals de vorige jaren, was ze telkens gast van het jaarlijkse Spasskaya Tower Festival in Moscow (Internationale Militaire Muziekfestival). Meerdere cd's kwamen op de markt: "Liebe lebt" (2014 - ook dvd); "Le bonheur en chansons" aangeboden door de Franse tijdschrift "Nous deux" (2014); dubbele cd "Olympia" (2015) met twee concerten opgenomen in 1967 en 1969; "Wenn Mein Lied Deine Seele Küsst", drievoudige cd "Une vie d'amour", gouden plaat (2015); "Ihre grössten deutschen hits" aangeboden door de Deutse tijdschrift "Super Illu" (2015); "Noël" (2015); "Ewig is L'Amour" bestemd voor de klanten van de Duitse Rossmann-keten (compilatie van 16 liedjes); "Mireille Mathieu chante Ennio Morricone", verbeterde heruitgave (2016) en de dubbele cd "Une vie d'amour" (2016). In oktober 2014, vierde de zangeres haar 50-jarig zangjubileum in de Olympia (Parijs). Haar moeder MarcelleSophie Poirier overleed anderhalf jaar later, op 20 maart 2016, en werd begraven in Avignon. In 2016 werd ze benoemd tot ambassadeur van de Russische taal. Op 4 december 2016 ontving ze in Parijs een ere-diploma. Professor Margarita Roussetskaïa, rector van "L'Institut d'État de la langue russe Pouchkine" uitte bij die gelegenheid haar dankbaarheid aan de zangeres omdat ze de Fransen Russische nummers heeft doen ontdekken, evenals nieuwe pagina's van de Russische cultuur. 1946: Geboorte van Mireille in Avignon, op 22 juli. 1959: Mireille stopt met school en zij gaat in een fabriek werken. 1964: Mireille wint de zangwedstrijd "On chante dans mon quartier" in Avignon met "La vie en rose", een liedje van Edith Piaf. 1965: 21 november, Mireille komt voor de eerste keer op een Tv-scherm, in "Le Jeu de la Chance" (uitzending "Télé Dimanche", Studio 102). Johnny Stark neemt haar onder bescherming. 1966: Eerste concerten in de Olympia tijdens de optredens van Sacha Distel en Hugues Aufray. Meer dan 1 miljoen platen van "Mon Credo" worden verkocht. 1970 : Eerste wereld tournee (Canada, Scandinavia, Italië, Duitsland...). Drie concerten in Nederland : 30 juni (Doelenzaal, Rotterdam), 1 juli (Congresgebouw, Den Haag), 2 juli (Concertgebouw, Amsterdam). Concert in Antwerpen op 1 oktober (Koningin Elisabethzaal). 1975: Rondreis in de Verenigde Staten (twee concerten in de Carnegie Hall van New York). 1983: Mireille zingt met Patrick Duffy (acteur uit de televisieserie Dallas) het nummer "Together we're strong". 1989: Johnny Stark overlijdt op 24 april. 1999: De Franse president Jacques Chirac benoemt Mireille Mathieu tot "Chevalier de la Légion d'honneur (1er ordre)" op 9 december. 2002: Haar 37e album "De tes mains" wordt goed onthaald. November is de start van een tournee in Frankrijk en België. 2005: 38e album in het Frans (geen titel). Mireille viert haar 40-jarige zangcarrière in de Olympia (Parijs), waar zij op 24 november een "ruby record" ontvangt voor de verkoop van 122 miljoen albums in de hele wereld sinds het begin van haar carrière. 2006: 1 juni: Mireille Mathieu wordt meter van "l'Espace Saint-Bénezet" in Avignon, een ruimte besteed aan het wereldberoemde liedje "Sur le pont d'Avignon". 5 augustus: Mireille ontvangt de "Médaille d'Honneur Or" van de stad Sisteron (Zuid-Frankrijk). 7 november: eerste dvd "Mireille Mathieu à l'Olympia" (concert van november 2005). 2007 : 25 t/m 28 januari. Officiële reis in Sint-Petersburg op uitnodiging van Vadim TYULPANOV, voorzitter van het Parlement, n.a.v. de herdenking van het eind van de belegering van de stad tijdens de Tweede Wereldoorlog. Mireille krijgt de Zilveren Medaille van de Stad, het hoogste onderscheid dat meestal voor Staatshoofden wordt gereserveerd. 12 oktober : Nieuw album (cd) in het Duits : "In meinem Herzen". 2008 : Tournee in Duitsland ("In meinem Herzen") van 27 maart t/m 24 april. Het is haar eerste tournee - in Duitsland - sinds meer dan 20 jaar; 23 steden worden bezocht (24 concerten). 2008 (17 januari): Mireille Mathieu ontvangt in Berlijn de "B.Z.-Kulturpreis" (Berliner Zeitung), categorie "Lebenswerk". 2009 (30 oktober): Het album "Nah bei Dir" verschijnt, met 14 liedjes in het Duits. 2010 : Tournee in Duitsland, "Meine grössten Erfolge", van 14 april t/m 14 mei; 21 steden en 21 optredens. Ook een optreden in Denemarken (Aalborg), op 16 mei. Op 14 juli, wordt Mireille Mathieu gepromoot tot "Officier de la Légion d'honneur" door de Franse president Nicolas Sarkozy. 2011 (26 januari) : Mireille Mathieu in het Palais de l'Elysée gedecoreerd als "Officier de Légion d'honneur" door de Franse président Nicolas Sarkozy. Concerten in Litouwen (Kaunas, 28 oktober en Klaipėda, 29 oktober)en Estland (Tallinn, 30 oktober). 2012 : Drie concerten in Rusland in de maand maart, nl. Perm (21 maart), Tyumen (24 maart) en Yekaterinburg (26 maart). Van 31 augustus t.e.m. 2 september neemt Mireille Mathieu deel aan de "Spassakaya" in Moscow (Internationale Militaire Muziekfestival). Ze zingt er voor de eerste keer de Russische nationale hymne. Op 13 oktober was ze eregast in de show "Das Herbstfest der Überraschungen" van Florian Silbereisen op tv-zender ARD. Hier zong ze onder meer 'A quoi ça sert l'amour' en 'Non, je ne regrette rien'. Begin november treed ze opnieuw in Rusland : Moscow (3 november), Sint-Petersburg (4 november) en Krasnodar (7 november). 2013 : 7 maart, concert in Ufa (Rusland) ; september, Spasskaya Tower Festival in Moscow (Internationale Militaire Muziekfestival) ; 11 oktober, nieuwe cd "Wenn Mein Lied Deine Seele Küsst" ; 9 december, Mireille is gast in de State Kremlin Palace (Moscow) n.a.v. de 85ste verjaardag van de Russische dichter Andrey Dementyev. 2014 : 4 maart, concert in Sint-Petersburg (Rusland) ; 8 maart, in Riga (Letland) ; 24 maart in Boekarest (Roemenië) ; 30 september t.e.m. 7 oktober, Spasskaya Tower Festival (Moscow - Rusland) ; 3 oktober, drievoudige Franse cd "Une vie d'amour" ; 24, 25 et 26 oktober 2014, Olympia (Parijs) "50 jaar carrière", gevolg door een tournee in Frankrijk (Marseille, Lyon, Avignon, Lille, Compiègne, Nantes, Tour, Bordeaux), België (Brussel) en Zwitserland (Genève) ; oktober de Franse tijdschrift "Nous Deux" wordt aangeboden met de cd "Le bonheur en chansons" (compilatie) ; 31 oktober, nieuwe dvd en cd op de markt met "Liebe lebt". 2015 : 15 januari, Mireille Mathieu ontvangt een gouden plaat voor haar cd "Une vie d'amour" ; 12 februari, de Duitse tijdschrift "Super Illu" verschijnt met een cd van haar onder de titel "Ihre grössten deutschen hits" (10 liedjes) ; 2 maart, dubbele CD "Olympia" met twee concerten opgenomen in 1967 en 1969 ; van 1 t/m 16 maart, tournee in Duitsland en Oostenrijk (Chemnitz, Berlijn, Rotstock, Halle, Neurenberg, Wenen, München, Stuttgart, Füssen, Bielefeld, Frankfort en Hamburg) ; 26 mei, concert in de 'Unesco (Parijs) ; 30 juli, concert in Libanon (Byblos Hall) ; van 5 t/m 10 september, Spasskaya Tower Festival in Moscow ; 19 september : "Oktoberfest" in München in gezelschap van Florian Silbereisen ; 20 november, nieuwe Kerst-cd in het Frans. 2016 : 20 maart, overlijden van Marcelle-Sophie Poirier (94 jaar), moeder van Mireille Mathieu ; 29 april, nieuwe uitgave van de cd "Mireille Mathieu chante Ennio Morricone" ; juni : de Duitse Rossmannketen stelt "Ewig is L'Amour" aan haar klanten voor, een cd-compilatie van 16 liedjes van Mireille Mathieu ; 27 t/m 4 september, Spasskaya Tower Festival in Moscow ; 7 oktober, dubbele cd "Une vie d'amour" (compilatie van haar grootste successen) ; van 14 t/m 22 oktober, concerten in Bratislava (Slowakije), Praag (Tsjechische republiek), Wroclaw, Warshau en Gdynia (Polen). Mireille Mathieu wordt ambassadeur van de Russische taal in de wereld genoemd in 2016 (ze werd bekroond met een ere-diploma op zondag 4 december, tijdens een ceremonie in Parijs). 2017 : 9 maart, concert in Sint-Petersburg (Rusland) ; 11 maart, concert in Tallinn (Estland) ; 14 maart, concert in Moscow (Rusland) ; 17 maart, concert in Budapest (Hongarije). Aangekondigde concerten : 24 en 25 oktober, in Praag (Tsjechische republiek) ; 27 oktober, in Bratislava (Slowakije). 2018 : 11 maart, concert in Sint-Petersburg (Oktyabrsky Concert Hall) ; 14 maart, concert in Moscow (Kremlinpalace). Van 20 april t.e.m. 7 mei : reeks van 12 concerten in Duistland en Oostenrijk (Chemnitz, Hamburg, Berlijn, Leipzig, Desden, Frankfurt, München, Wenen, Dortmund, Düsseldorf, Aken en Hannover) Frans : Mon credo - Qu'elle est belle - Viens dans ma rue - La dernière valse - Quand tu t'en iras - La première étoile - Acropolis adieu - La paloma adieu - L'amour oublie le temps - Una Canzone - Mon bel amour d'été - Donne ton coeur, donne ta vie - Paris en colère - On ne vit pas sans se dire adieu - Mille colombes - Une histoire d'amour (Love Story) - Tous les enfants chantent avec moi - A blue bayou - Je t'aime avec ma peau - Une femme amoureuse - Bravo tu as gagné - New York, New York - Made in France - Ce soir je t'ai perdu - T'aimer - Après toi - Reste avec moi - Une place dans mon coeur - Rien de l'amour - Un peu d'espérance - Une vie d'amour - Ce n'est rien - Prends le temps - La Colombe de Noël. Duits : Hinter den Kulissen von Paris - Santa Maria - Die Weisse Rose - Der Wein war aus Bordeaux - Korsika - Merci, Antonio - Der Pariser Tango - Roma, Roma, Roma - La Paloma ade - Meine Welt is die Musik - Der Zar und das Mädchen - Hinter den Kulissen von Paris - An eimen Sonntag in Avignon - Es geht mir gut, Cherie - Akropolis adieu - Ganz Paris ist ein Theater - La Paloma ade - Martin - Und der Wind wird ewig singen - Tarata-Ting, Tarata-Tong - Nimm noch einmal die Gitarre (Mille Colombes) - Alles nur ein Spiel - Schau mich bitte nicht so an - Goodbye My Love (Verzeih My Love) - In meinem Herzen - Der Wundervollste Mensch - Tauch in Gefühl - Liebe lebt - Und immer wieder Zärtlichkeit - Gott im Himmel. Engels : Together We're Strong (met Patrick Duffy) - Don't Talk To Me Of Love (met Barry Manilow) - You and I (met Paul Anka) - I Love You Like A Fool - Sometimes - Sweet Souvenirs Of Stefan - Dear Madame. Spaans : Siempre Amor - Himno al Amor - Embrujo - Una Mujer - Santa Maria del Mar.
22 juli 1209 Rond 22 juli 1209 trekt een kruistocht Beziers binnen om een eind te maken aan de heerschappij van de Katharen of Albigenzen. Dit is een religieuze groepering die actief is tijdens de late Middeleeuwen in Occitanië (hedentendage de Languedoc) in het zuiden van Frankrijk. De Katharen beschouwen zich als de ware christelijke Kerk, waarin Jezus de centrale plaats inneemt. Op basis van hun dualistische opvattingen (Er bestaan "twee scheppingen" de goede, geestelijke schepping en de slechte, stoffelijke schepping) wijzen ze het Oude Testament af. De Albigenzen worden als ketters aangezien en door de Rooms-Katholieke Kerk en de Franse koningen bloedig vervolgd. Zo worden er in Beziers 20.000 personen vermoord Jihad (Arabisch: جهاد, djihād) is een begrip uit de islam. Het komt van de Arabische woordstam jhd, dat 'streven' betekent. Jihad betekent letterlijk 'inspanning gericht op het realiseren van een bepaald doel'. Er wordt onderscheid gemaakt tussen innerlijke en uiterlijke jihad. Zowel in islamitische als nietislamitische kringen worden verhitte discussies gevoerd over de precieze betekenis van het begrip. Een veel gebruikte onderverdeling van het begrip jihad is het onderscheid tussen: innerlijke jihad of grote jihad uiterlijke jihad of kleine jihad De innerlijke jihad, ook wel grote jihad genoemd, is de strijd tegen verleidingen en de strijd tegen het ego (nafs). Dit komt onder andere naar voren in onthouding tijdens de maand ramadan en in het sjiisme in de vorm van rituele zelfkastijding tijdens Asjoera. Ook de vijf dagelijkse gebeden (salat) op tijd verrichten, ook – of zelfs juist – als je het druk hebt, wordt als jihad aangemerkt. De innerlijke jihad is een plicht voor iedere moslim. De uiterlijke of kleine jihad is met name in oorspronkelijke betekenis, de gewapende strijd tegen diegenen die de islam of de eenheid van de islamitische heerschappij bedreigen. In beginsel draagt de jihad dus een defensief karakter maar volgens sommige islamitische rechtsscholen, met name die van het sjafisme, die in de negende eeuw een theologische onderbouwing probeerden te geven van het feit dat de eerste kaliefen met grote geloofsijver een enorm wereldrijk veroverden, mag de jihad ook gericht zijn op een uitbreiding van deze heerschappij door de strijd tegen ongelovige rijken. Allerlei regels die de rechtsgeleerden opstelden, werden aan de eerste kaliefen toegeschreven. Moderne westerse historici zijn steeds kritischer geworden over dat soort interpretaties en het wordt nu algemeen betwijfeld of de veroveringen in de zevende eeuw een uitdrukking waren van een dogmatisch leerstuk van een "jihad". Andere rechtsscholen, zoals die van het onder Europese moslims dominante hanafisme, ontkenden dat er voor de individuele moslim een geloofsplicht zou zijn om aan een aanvalsoorlog deel te nemen. De uiterlijke jihad wordt beschouwd als een collectieve verplichting onder verantwoordelijkheid van een islamitisch heerser (kalief). Dat wil zeggen dat er, wanneer een moslimstaat wordt bedreigd of aangevallen, voldoende mankracht wordt gemobiliseerd om het land te verdedigen. Groeperingen buiten de islam gebruiken wel de term heilige oorlog, een begrip dat in het vocabulaire van de klassieke sharia niet voorkomt en zeer waarschijnlijk is overgenomen uit de geschiedenis van het christendom; iets op aarde kan door moslims niet als heilig gezien worden, omdat het een unieke eigenschap van God is. Het uiteindelijk doel van de uiterlijke jihad wordt door deze groeperingen wel als de verwezenlijking van een moslimsamenleving door het invoeren van de sharia gedefinieerd. Het geweld van deze gewapende jihad richt zich op drie groepen mensen 1. Tegen de afgodendienaren en ongelovigen, die weigeren zich aan het moslimgezag te onderwerpen, hetzij door de islam te aanvaarden hetzij als dhimmi de jaarlijkse jizya (belasting) te betalen. 2. Tegen diegenen die (als dhimmi's) onder moslimgezag staan maar weigeren de jizya te betalen of opstandig zijn. 3. Tegen diegenen die tegen de geestelijke leiding (de imam) van het land opstaan, ook als het moslims zijn (bijvoorbeeld afvalligen), en tegen diegenen die een oorlog beginnen tegen moslims. Door begripsvernauwing en historische gebeurtenissen zoals in vroeger eeuwen de vele militaire confrontaties tussen het christelijke westen en moslimstaten, en in de huidige tijd de aanslagen op 11 september 2001 door moslimterroristen heeft in het Westen vooral de uiterlijke jihad bekendheid gekregen. Ook de berichtgeving rond en door militante moslimorganisaties als Hamas en Islamitische Jihad, extremistische moslimorganisaties zoals Hizb ut-Tahrir en de Deense Cartoon rellendragen aan deze negatieve beeldvorming bij. De jihad komt 41[ keer voor in de Koran, een enkele keer als een vorm van meditatie maar in de meeste gevallen gaat het om de oorlog om in de naam van God uiteindelijk de Oemma, een soevereine moslimgemeenschap, te realiseren, wat de negatieve beeldvorming mede versterkt. Moderne islamcritici beklemtonen sterk de uiterlijke jihad en zien een vooropstellen van de grote jihad in een analyse van het begrip als een poging het militante karakter van de islam te verdoezelen. Zo schreef de Nederlandse arabist Hans Jansen in 2003 in zijn boek God heeft gezegd. Terreur, tolerantie en de onvoltooide modernisering van de islam; "zolang als de plicht om op jihad te gaan (...) nog door groepen moslims wordt geïnterpreteerd als een goddelijke opdracht om oorlog te voeren tegen de nietmoslims in het Westen, hebben niet-moslims maar twee alternatieven: zich verdedigen of zelf moslim worden." [ In de hadith zijn bepaalde voorschriften overgeleverd over de oorlogsvoering in het algemeen, waaronder ook een gewapende jihad valt. Aan de eerste kalief, Aboe Bakr, worden traditioneel tien regels toegeschreven waarvan deze weer gesteld zou hebben dat die van Mohammed zelf afkomstig waren. De regels vormen een inperking op het van de Oudheid tot de Verlichting vrijwel overal geldende oorlogsrecht dat geen onderscheid maakte tussen de vijandelijke troepen en de vijandelijke burgerbevolking, die naar believen beroofd, verkracht, tot slaaf gemaakt en vermoord mocht worden. Het is verboden verraad te plegen. Men mag dus geen vrede voorwenden om dan verraderlijk tot de aanval over te gaan. Indien men de vijand tot overgave heeft bewogen door de belofte zijn leven te sparen, moet dit worden nagekomen. Krijgsgevangenen mogen niet worden verminkt. Het is verboden kinderen, vrouwen en oude mannen te doden. Meestal wordt aangenomen dat alle niet-weerbare mannen hieronder vallen, zoals blinden en zwaar zieken. Vruchtbomen of dadelpalmen mogen niet worden gekapt. Het is verboden de schapen, koeien en kamelen van de vijand te doden, tenzij men die zelf nodig heeft als voedsel. De mens is geschapen naar het beeld van de eerste profeet, Adam. Tijdens het gevecht moet men de vijand dus niet in het gezicht raken en evenmin zijn lijk schenden. Kloosters moeten met rust gelaten worden en de monniken mogen niet worden gedood of beroofd. Evenmin is het toegestaan mensen aan te vallen die een gebedsdienst houden in kerk of synagoge. Nederzettingen mogen niet verwoest worden en evenmin hun akkers, tuinen en veestapels vernietigd. Het is dus niet toegestaan een heel grondgebied te ruïneren. Men moet niet hopen op een veldslag maar veeleer tot God bidden daarvan gespaard te blijven. Indien het toch tot een gevecht komt, moet men dat lijdzaam doorstaan. Het is verboden nederzettingen of boomgaarden neer te branden. Wat de vijand ook doet, het is verboden deze regels te schenden om wraak te plegen. Naast deze bekende tien regels hebben de verschillende rechtsscholen uit de koran of de hadith bepaalde andere voorschriften aangaande de oorlogsvoering afgeleid. Voordat zij vijandige ongelovigen aanvallen, dienen moslims niet-moslims op te roepen tot aanvaarding van de islam. Als zij de islam aanvaarden door bekering of onderwerping is oorlog verder niet nodig. Als een moslim echter ongelovigen aanvalt zonder oproep tot aanvaarding van de islam, is hij in overtreding maar er staat geen sanctie of vergoedingsregeling op omdat een aangevallen vijand niet onder de bescherming valt die niet-moslims onder de heerschappij van de Oemmah genieten. Als ongelovigen zich militair verzetten, zijn alle middelen geoorloofd om hen te onderwerpen. Het is de plicht van de moslims om hun legers met alle beschikbare middelen, krijgslisten en wapens aan te vallen (Ibn'Aabiden). De ongelovige die om genade smeekt, dient te worden gespaard tot de heerser nader over zijn lot beslist. Als de leidende imam het in het belang van de islam acht om vrede te sluiten, is hem een vredesovereenkomst toegestaan. Indien hij merkt of denkt dat het juister is om die overeenkomst te verbreken, dan mag hij opnieuw de strijd aangaan. ] Na het eerste belangrijke succes van Mohammed werd er getwist over de verdeling van de buit waardoor het nodig was enige regelingen in te voeren. Er kwam een opdracht van God die de leidende imam machtigt tot verdeling naar eigen inzicht na reservering van een vijfde deel: Een vijfde deel van de buit is voor de leidende imam die dit in drie gelijke delen verdeelt ten behoeve van steun voor de wezen, het voeden van de armen en het ontvangen van reizigers waaronder alle armere leden van de stam van de Profeet (de Beni Haashim). De leidende imam heeft ook recht op een deel van de buit voor zichzelf en recht van eerste keuze. Gevangenen maken deel uit van de buit. Tenzij er bepalingen in een vredesverdrag zijn mogen volwassen krijgsgevangen gedood worden, in slavernij gevoerd, losgeld of hoofdelijke belasting opgelegd of vrijgelaten worden (maar dat laatste in principe niet voor niets). Indien bij verdrag niet-moslims veiligheid in moslimgebied is toegezegd en/of moslims in nietmoslimgebied dient dit strikt te worden nagekomen (bijvoorbeeld ter beperking plunderingacties). Maar indien na verovering van gebied niet-moslims langer dan een jaar in dit gebied verblijven dienen deze alsnog moslim te worden of ze worden dhimmi's. Jihad komt in de Koran niet zelfstandig voor, wel in samenstellingen (onder andere Soera De Bedevaart 78 Wa jāhidoe fī Allāhi – "En span je in op (streef naar) de weg van God"). Wanneer de Koran expliciet oproept tot gewapende strijd tegen een vijand, dan wordt het woord qitāl gebruikt. Soera Het Berouw 5 is door Osama bin Laden als grond gebruikt voor de gewapende jihad. Deze aya staat bekend als het Zwaardvers en kan als volgt vertaald worden: Wanneer de heilige maanden voorbij zijn, doodt dan de afgodendienaren waar je hen ook vindt en grijpt hen en belegert hen en loert op hen uit elke hinderlaag. Maar als zij berouw hebben en het gebed houden en de zakat betalen, laat hun weg dan vrij. Voorzeker, God is Vergevensgezind, Genadevol. De soera 9 begint echter met een verduidelijking; het ging om de kafir waarmee men het Verdrag van Hudaybiyyag gesloten had: Dit is de verklaring van ontheffing door Allah en zijn boodschapper tegenover degenen der afgodendienaren met wie gij een verdrag hebt gesloten. Daar staat aya 256 uit soera De Koe tegenover: Er is geen dwang in de godsdienst. Enkele latere commentatoren hebben gesteld dat deze geabrogeerd zou zijn door het Zwaardvers. Tekstueel is daar geen aanleiding toe. Er wordt in het Zwaardvers geen gewag gemaakt van ongelovigen in het algemeen, maar alleen van veelgodendienaars (mushrikun); bovendien stelt de voorafgaande aya dat het gaat om hen waarmee een verbond is gesloten. Vermoedelijk betreft dit het Verdrag van Hudaybiyya dat Mohammed in 628 met de polytheïstische Arabieren sloot. Maulana Muhammad Ali zegt eveneens dat deze aya uitsluitend betrekking heeft op de Mekkaanse polytheïsten en hun bondgenoten met wie Mohammedverdragen had afgesloten. Doordat het geslacht Bakr (dat met Qoeraisj gelieerd was) een wraakactie uitvoerde op leden van de stam Choezaa'a (die met Mohammed gelieerd was), met wapensteun en deelname van enkele Qoeraisjieten, werd het verdrag van Hoedaibia door Mekka geschonden. Mohammed achtte zich op dat moment niet meer aan het verdrag verbonden en trok op tegen Mekka. Afzonderlijke verdragen met andere stammen dienden echter steeds gerespecteerd te worden.[De door orthodoxe en salafistische moslims veel gebruikte tafsir (exegese) van Ibn Kathir laat in het midden wie er met "hen" en "polytheïsten" wordt bedoeld, maar plaatst het vers wel expliciet in de context van de strijd tegen (Mekkaanse) polytheïsten die verdragen hadden geschonden.] Tevens vermeldt soera De Koe 193: 'Strijdt tegen hen die niet in God geloven en niet in de laatste dag en die niet verbieden wat God en Zijn gezant verboden hebben en die niet de godsdienst van de waarheid aanvaarden uit het midden van hen aan wie het boek gegeven is, totdat zij naar vermogen onderdanig de schatting betalen'. Vóór deze aya werd soera De Bedevaart 39-41 geopenbaard, dat vertaald kan worden als[]: Toestemming om te vechten is gegeven aan degenen tegen wie gevochten wordt, omdat hun onrecht is aangedaan, voorzeker God heeft de macht hen bij te staan. Degenen die ten onrechte uit hun huizen werden verdreven alleen omdat zij zeiden: "Onze Heer is God." - En indien God sommige mensen niet met behulp van anderen tegenhield, zouden ongetwijfeld kloosters, kerken, synagogen en moskeeën, waarin dikwijls de naam van God wordt herdacht, afgebroken zijn. God zal ongetwijfeld degene ondersteunen die Hem helpt - God is inderdaad Sterk, Almachtig. Degenen die, indien Wij hen op aarde vestigen, het gebed verrichten en de Zakaat betalen en het goede bevelen en het kwade verbieden. En het eindbesluit in alles berust bij God. Vóór de eed van trouw in de tweede akaba was het Mohammed niet toegestaan oorlog te voeren. Zijn boodschap was om mensen op te roepen tot God, beledigingen te verdragen en onwetenden te vergeven. De Qoeraisj werden echter hovaardig tegen God, waarna, volgens de islamitische Overleveringen, God toestemming gaf te strijden. Hierna vond de hidjra plaats.[ De Hadithcollectie Sahih Boechari kent een hoofdstuk Het boek van jihad (Vechten voor Gods zaak) en een appendix De oproep tot jihad (Heilige vechten voor Gods zaak). In het hoofdstuk zijn losse overleveringen van Mohammed en zijn Metgezellen opgenomen over hun handelwijze omtrent de jihad. De appendix geeft hierover verdere uitleg. Het betreft historische verhandelingen.[] Ook andere Hadithcollecties als Sahih Muslim kennen dergelijke hoofdstukken met historische beschrijvingen omtrent jihad, zoals gevoerd met sterke restricties door Mohammed en zijn Metgezellen [ In de Tradities, de Hadith, waarin de mondeling overgeleverde handelingen en uitspraken van Mohammed later werden opgetekend, hebben veel van deze overleveringen betrekking op de jihad. Voorbeelden[ Jihad is uw plicht onder iedere heerser, of hij godvruchtig is of goddeloos. Een dag en een nacht strijd aan de grens is beter dan een maand vasten en bidden. Hij die sterft zonder deelgenomen te hebben aan de strijd, sterft zeker in ongeloof. Leer schieten want de ruimte tussen het doel en de boogschutter is een van de tuinen van het paradijs. Het paradijs ligt in de schaduw van het wapen. Op 11 november 1914 besloot sultan Mehmet VI van het Ottomaanse Rijk de jihad uit te roepen en zich daarmee te mengen de Eerste Wereldoorlog aan de kant van de Centrale Mogendheden onder leiding van het Duitse Keizerrijk. Op 14 november 1914 gaf de Sjeikh ul-Islam zijn goedkeuring aan dit besluit. Het doel was om alle inwoners van het Ottomaanse Rijk ongeacht hun etniciteit in naam van de islam te verenigen tegen de Geallieerden (waaronder het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Rusland) en nationalistische opstanden binnen het Rijk te voorkomen. Bovendien hoopte men dat de moslims binnen de door Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk beheerste gebieden in opstand zouden komen. Lange tijd heeft men aangenomen dat het Ottomaanse uitroepen van de jihad een Duits complot was, maar uit historisch onderzoek is gebleken dat de Ottomanen zelf het initiatief ertoe namen.[] De geallieerden onderkenden dit gevaar, en probeerden hierop een Arabisch-nationistische opstand aan te moedigen. De Arabieren schaarden zich aan de kant van de geallieerden en keerden zich tegen de Ottomaanse kalief. De Iraanse ayatollah Khomeini en president Ahmadinejad riepen meerdere malen op tot jihad tegen Israël [ In 2014 zijn er ongeveer 3000 Europese jihadgangers. Uit Nederland zijn circa 130 jihadisten uitgereisd, waarvan er ruim dertig zijn teruggekeerd. Uit analyses blijkt dat dit een concrete en substantiële terrorismedreiging tegen het Westen en binnen Europa met zich meebrengt. Aanpak van deze problematiek bestaat uit interventies om uitreis te verhinderen, risico’s van terugkeerders weg te nemen en het werven van nieuwe aanhang tegen te gaan. In Nederland ontstond, na de moord op Theo van Gogh in 2004, onder tijdsdruk het beleid om moslimextremisten bij elkaar te plaatsen in één gevangenis uit vrees dat het extremistisch gedachtegoed zich ook via gevangenissen zou kunnen verspreiden onder gedetineerden die daar vatbaar voor zijn. Sinds 2006 zijn daarom ongeveer 80 van jihadisme verdachte personen geplaatst in de Extra Beveiligde Inrichting (EBI) in Vught en in gevangenis De Schie in Rotterdam. Onderzoek door Tinka Groothuis van de Rijksuniversiteit Groningen wijst uit dat dit beleid mogelijk contraproductief is omdat ze elkaar dan alleen maar in hun extreme opvattingen versterken. Ook het strikte regime waar ze aan onderworpen zijn kan bijdragen aan verdere radicalisering. Ook Engeland en Frankrijk hadden in het verleden slechte ervaringen met vergelijkbaar beleid.[ Ook André Seebregts, advocaat van een aantal jihadisten, pleit voor het verspreiden van jihadisten over meerdere gevangenissen
21 juli belgie De nationale feestdag van België wordt gevierd op 21 juli. Het is de datum waarop in 1831 de eerste koning der Belgen, Leopold van Saksen-Coburg-Gotha, de grondwettelijke eed aflegde als koning. Deze dag is een wettelijke feestdag wat neerkomt op een algemene verlofdag. Op deze dag zijn de winkels, banken, postkantoren en andere openbare diensten zodoende gesloten. Na de Belgische Revolutie in 1830, die leidde tot de Belgische onafhankelijkheid, werd door het Nationaal Congresbesloten van België een koninkrijk te maken. Datzelfde congres riep Leopold van Saksen-Coburg-Gotha op 4 juni 1831 uit tot eerste Koning der Belgen. De koning kwam per boot van Engeland en kwam aan in Calais waarna hij per koets naar De Panne werd gebracht. Hij trok verder door het land en op 21 juli 1831 legde hij op het Koningsplein te Brussel de grondwettelijke eed af als eerste koning der Belgen. Het Nationaal Congres besloot op 19 juli 1831, op aangeven van Charles Rogier, om de Belgische onafhankelijkheid te vieren gedurende drie dagen op het moment van de verjaardag van de gevechten van september 1830, waarbij het Nederlandse regeringsleger uit Brussel werd verjaagd. In 1880 waren de relaties met Nederland genormaliseerd en werd het als onheus aangevoeld om nog triomfantelijke herdenkingen van deze gebeurtenissen te organiseren. De datum werd daarom bij wet veranderd in de derde zondag van augustus, en de twee daaropvolgende dagen. Ten slotte werd in 1890 de datum van de feesten definitief vastgesteld op de verjaardag van de eedaflegging van Leopold I: de nieuwe datum in augustus was immers weinig succesvol gebleken, omdat het midden in de vakantieperiode viel. Op de nationale feestdag worden verscheidene ceremonies gehouden om het afleggen van de eed te herdenken. De koning en andere leden van de Belgische koninklijke familie wonen in de voormiddag het Te Deum bij in de kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele te Brussel. Deze dienst wordt ook bijgewoond door de politieke instellingen van het land, ambassadeurs en vertegenwoordigers van diverse Europese instellingen. 's Namiddags is er het nationaal defilé voor het Koninklijk Paleis, zowel burgerlijk als militair. In 2002 ging het defilé uitzonderlijk door in het Jubelpark. Op 21 juli worden er in Brussel ter gelegenheid van de nationale feestdag allerhande feestelijke activiteiten georganiseerd, vooral in en rond het Warandepark, op de Zavel en op het Poelaertplein. Ook wordt op die dag het Federale Parlement geopend voor het grote publiek. 's Avonds worden de feestelijkheden traditioneel afgesloten met vuurwerk.
O dierbaar België, o heilig land der vaad'ren,
Onze ziel en ons hart zijn u gewijd,
Aanvaard ons kracht en het bloed van onze aad'ren,
Wees ons doel in arbeid en in strijd, Bloei, o land, in eendracht niet te breken,
Wees immer u zelf, en ongeknecht,
Het woord getrouw dat g' onbevreesd moogt spreken.
Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht.
Het woord getrouw dat g' onbevreesd moogt spreken.
Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht
Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht
Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht.
Noble Belgique, ô mère chérie, À toi nos cœurs, à toi nos bras, À toi notre sang, ô Patrie ! Nous le jurons tous, tu vivras ! Tu vivras toujours grande et belle Et ton invincible unité Aura pour devise immortelle : le Roi, la Loi, la Liberté ! Aura pour devise immortelle : le Roi, la Loi, la Liberté ! le Roi, la Loi, la Liberté ! le Roi, la Loi, la Liberté !
21 juli 2004 Jerrald "Jerry" Goldsmith (Los Angeles (Californië), 10 februari 1929 – Beverly Hills (Californië), 21 juli 2004) was een Amerikaans componist van filmmuziek. Goldsmith is vooral bekend als componist van de muziek bij de televisieserie Star Trek. Hij tekende ook voor de muziek bij de gelijknamige films. Eveneens van zijn hand is de muziek van onder meer L.A. Confidential, The Mummy, Hollow Man, Total Recall, Basic Instinct, Papillon, Planet of the Apes en Rambo. In 1976 kreeg hij een Oscar voor de muziek van The Omen. Goldsmith begon op 6-jarige leeftijd met pianolessen. Vanaf zijn veertiende studeerde hij compositie, muziektheorie en contrapunt aan de universiteit van Zuid-Californië. Hij maakte daar kennis met de beroemde filmcomponist Miklós Rózsa, die hem inspireerde om filmmuziek te gaan schrijven en grote invloed had op zijn werk. In de jaren vijftig debuteerde Goldsmith als huiscomponist van de radiozender CBS, waarvoor hij tientallen thema's componeerde. Begin jaren zestig ontmoette hij de invloedrijke componist Alfred Newman, die zijn talent onderkende en hem aan zijn eerste grote compositieopdrachten hielp. Zijn carrière nam een hoge vlucht toen hij muziek ging componeren voor de grote filmmaatschappij 20th Century Fox. Goldsmith vestigde zijn naam als een van de grootste componisten in de Amerikaanse filmindustrie. Goldsmiths vriendschap met de Nederlandse regisseur Paul Verhoeven, met wie hij voor het eerst samenwerkte aan de actiefilm Total Recall, leidde tot een van de hoogtepunten in zijn oeuvre, de muziek van Basic Instinct. Goldsmith verdiende zijn sporen ook als dirigent. Hij dirigeerde regelmatig zijn eigen werk bij het London Symphony Orchestra. In 2017 kreeg hij een ster op de Hollywood Walk of Fame in de categorie recording artist. Zijn zoon Joel is eveneens een bekend componist.
