26 juli 1964 andra Annette Bullock (Arlington, Virginia, 26 juli 1964) is een Amerikaanse actrice. Ze won onder meer een Oscar voor beste actrice, een Golden Globe en een Screen Actors Guild Award voor haar rol in The Blind Side. Ook voor haar rollen in While You Were Sleeping en Miss Congeniality werd ze genomineerd voor een Golden Globe. Daarnaast won Bullock meer dan 25 andere acteerprijzen, waaronder een American Comedy Award en de People's Choice Award voor de favoriete actrice van het jaar in 1996, 1997, 1999, 2006, 2009, 2010, 2014 en 2016. Bullock kreeg op 24 maart 2005 een ster op de Hollywood Walk of Fame. Bullock is de dochter van de Duitse operazangeres Helga Meyer en een Amerikaanse parttime stemcoach. Ze woonde tot haar twaalfde in het Duitse Neurenberg. Daardoor spreekt ze naast Engels ook Duits. Daarna verhuisde de familie naar Washington D.C.. Als kind deed Bullock aan ballet en op de middelbare school was ze een cheerleader. Ze studeerde aan de East Carolina University in Greenville, North Carolina, maar onderbrak haar studie om te gaan acteren. Ze vertrok naar Manhattan om audities te doen en had verschillende baantjes om intussen aan de kost te komen. Bullock vatte later haar studie weer op en behaalde een bachelor aan de East Carolina University. In 1987 maakte Bullock haar officiële filmdebuut in Hangmen. Haar eerste grote film volgde in 1993 in de vorm van actiefilm Demolition Man, waarin ze naast Sylvester Stallone en Wesley Snipes speelt. Datzelfde jaar speelde ze ook in The Vanishing, een film gebaseerd op Het Gouden Ei van Tim Krabbé. Bullock beleefde haar grote doorbraak in 1994 in Speed, waarin ze samen met Keanu Reeves de passagiers van een bus probeert te behoeden voor een bomexplosie. In 1995 speelde ze hoofdrollen in de romantische komedie While You Were Sleeping en de thriller The Net. In 1996 verscheen Bullock met Matthew McConaughey in de thriller A Time to Kill, gebaseerd op het boek van John Grisham en in de oorlogsfilm In Love and War, over Ernest Hemingway. In 1997 kwam er met Speed 2: Cruise Control een geflopt vervolg op Speed. De film werd massaal afgekraakt en kreeg een Golden Raspberry Award voor slechtste vervolg op een film. Een jaar later speelde Bullock samen met Nicole Kidman als heks in Practical Magic. Ook sprak ze de stem in van Mirjam in de animatiefilm De prins van Egypte. In 1999 speelde ze Forces of Nature met Ben Affleck. Het jaar 2000 brengt positieve reacties wanneer ze in Miss Congeniality de rol van FBI-agente Gracie Hart vertolkt. Datzelfde jaar speelt ze een alcoholiste in 28 Days. Na een jaar pauze is Bullock in 2002 te zien in de thriller Murder by Numbers, de komedie Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood en de romantische komedie Two Weeks Notice. In 2004 speelt ze mee in de dramafilm Crash, die een Oscar wint voor beste film. Haar rol als racistische vrouw hierin vormt een stijlbreuk met de charmante, wat chaotische personages die ze doorgaans speelt. In 2005 speelt ze nogmaals Gracie Hart in Miss Congeniality 2: Armed & Fabulous. In 2006 speelde ze opnieuw samen met Keanu Reeves maar dan in The Lake House. In 2007 was ze te zien in de thriller Premonition. In 2009 heeft ze in drie films gespeeld, The Proposal, All About Steve en The Blind Side. Zij werd in 2010 de eerste die in hetzelfde jaar een Golden Raspberry Award voor slechtste actrice (All About Steve) en een Oscar voor beste actrice (The Blind Side) ontving. Bullock had verschillende relaties met filmtegenspelers: Tate Donovan (Love Potion No. 9), Matthew McConaughey (A Time to Kill), Steve Buscemi (28 Days) en Ryan Gosling(Murder by Numbers). In 2004 leerde Bullock Jesse Gregory James, de presentator van het televisieprogramma Monster Garage, kennen, met wie ze op 16 juli 2005 trouwde. Samen startten ze in 2006 een adoptieprocedure die in januari 2010 uitmondde in de adoptie van een jonge baby. Na de scheiding van Bullock en James, op 28 juni 2010, heeft ze de volledige voogdij over de jongen.
vandaag jaren terug 25 juli 1943 hermien timmerman
25 juli 1943 Hermien Timmerman-van der Weide (De Krim (Overijssel), 25 juli 1943 - Enschede, 23 mei 2003), was een Nederlands zangeres . Hermien van der Weide groeide op in Slagharen (in de gemeente Hardenberg) en ging daar naar de middelbare school. Rond 1960 werd ze actief als zangeres (amateur) en werd ze fan van de reeds bekende zanger Gert Timmerman (1935-2017). Begin 1963 maakte ze kennis met Timmerman na een concert van hem in Vriezenveen. Eind 1963 huwden de twee. In april 1999 scheidde het koppel. In mei 2003 overleed Hermien van der Weide op 59-jarige leeftijd in een ziekenhuis te Enschede aan een nierziekte. Zij werd begraven op de algemene begraafplaats in Oldenzaal. Met haar echtgenoot vormde ze vele jaren - van 1963 tot 1997 - het duo Gert en Hermien. Hun bekendste nummer is Alle duiven op de Dam (Shalalie shalala, 1972). Rond 1970 trad Hermien ook wel solo op, met als hits Rode Anemonen (1965) en Blacky (1968). Van 1974 tot 1993 richtten Gert en Hermien zich volledig op het christelijk geloof en in de jaren tachtig traden zij vrijwel alleen nog in christelijke kringen op.[1] In 1990 openden zij zich weer voor de buitenwereld, allereerst met een optreden met de rockgroep Normaal. Na een hartaanval op het podium in 1997 trok Hermien zich terug uit de artiestenwereld.
25 juli 1932 Cyrillus Gustave Emile (Cyriel) Buysse (Nevele, 20 september 1859 - Afsnee, 25 juli 1932) was een Vlaamse naturalistischeschrijver. Zijn bekendste roman is Het recht van de sterkste (1893) en zijn bekendste toneelstuk Het gezin van Pamel. Buysse behoorde tot een familie uit de hogere Gentse burgerij. Zijn vader leidde een cichoreifabriek, die aan de familie behoorde. Zijn broer Arthur Buysse werd liberaal volksvertegenwoordiger. Rosalie en Virginie Loveling waren zijn tantes. Buysse doorliep het atheneum in Gent en hielp zo nu en dan in de cichoreifabriek van zijn vader, die wilde dat hij de fabriek zou overnemen. Op aanraden van zijn tante Virginie Loveling, begon hij op zijn zesentwintigste te schrijven. Hij maakte enkele zakenreizen naar de Verenigde Staten (1886, 1891, 1892 en 1893), mogelijk met de intentie om er permanent te blijven en een cichoreifabriek te stichten. Deze reizen inspireerden hem jaren later tot Twee werelden (1931). In 1893 was hij medestichter van Van Nu en Straks. Het was de tijd dat hij ontgoocheld was geworden over het gebrek aan succes dat zijn publicaties ondervonden. Hij keerde zich tevens tegen de Vlaamse Beweging en de flaminganten. Hij verhoopte meer gehoor te vinden in Nederland en vertoefde vaak in Den Haag. Hij leerde er de Nederlandse weduwe Nelly Dyserinck kennen en op 1 oktober 1896 trouwden ze. Tot in 1899 bleef het paar in Den Haag wonen, waar hun zoon René geboren werd. Nadien bracht hij regelmatig de winters in deze stad door, evenals de oorlogstijd 1914-1918. In 1903 stichtte hij in Den Haag het literaire maandblad Groot Nederland, samen met Louis Couperus en Willem Gerard van Nouhuys. Vanaf 1900 bracht Buysse met zijn vrouw en zijn zoon enkele maanden per jaar in Vlaanderen door, vooral in Afsnee. Daar huurde hij het landhuis Daerupt dat hij La Maison Rose noemde.[1] In 1911 kocht hij de Molenberg achter de kerk van Deurle en liet er een paalwoning bouwen, waar hij jarenlang woonde. Hij werd gezien als naturalistisch schrijver (Het recht van de sterkste en De Biezenstekker) met als voorbeeld de Franse schrijvers Émile Zola en Guy de Maupassant. Het toneelstuk Het gezin Van Paemel is een van zijn bekendste werken en wordt nog geregeld opgevoerd door allerlei gezelschappen. Zijn latere werk is realistischer en heeft soms een satirische of ironische toon. Zijn werk schokte de Vlaamse goegemeente en werd veelal negatief onthaald. Pas op latere leeftijd vond hij erkenning. In 1921 ontving hij de Staatsprijs voor Vlaams verhalend proza, die hem in 1918 was toegekend voor zijn werk in de periode 1915-1917. In 1930 werd hij lid van de Koninklijke Vlaamsche Academie voor Taal- en Letterkunde. Op 21 juli 1932 werd hij verheven in de adelstand met de titel baron, overdraagbaar bij eerstgeboorte. Maar omdat hij vier dagen daarna overleed kon hij de adelbrief niet lichten, en de adelverheffing en de titel gingen dan ook niet door. In plaats daarvan werd de titel barones op 9 oktober 1934 verleend aan zijn weduwe Nelly Dyserinck, met devolutie van de titel op hun enige zoon, die van zijn kant op zelfde datum in de Belgische adel werd opgenomen.[2] Buysse, die al langer ziekelijk was, overleed aan een beroerte in zijn buitenverblijf, het landhuis Daerupt, naast de kerk van Afsnee. Hij werd begraven op de Westerbegraafplaats in Gent. De in 2005 aangeboden biografie Het leven, niets dan het leven. Cyriel Buysse en zijn tijd. van Joris van Parys werd bekroond met de ABN AMRO Bank Prijs voor het beste non-fictieboek.
25 juli 1995 Charles Allan Rich (14 december 1932 - 25 juli 1995) was een Amerikaanse countryzanger , songwriter en muzikant. Zijn eclectische stijl van muziek was vaak moeilijk te classificeren, en omvatte de rockabilly- , jazz- , blues- , country- , soul- en gospel- genres. [1] In het latere deel van zijn leven kreeg Rich de bijnaam de Silver Fox . Hij wordt misschien het best herinnerd voor een paar hits uit 1973, " Behind Closed Doors " en " The Most Beautiful Girl ". "The Most Beautiful Girl" stond bovenaan de hitlijsten van de Amerikaanse country singles, evenals de Billboard Hot 100 pop singles charts en verdiende hem twee Grammy Awards .Rich werd in 2015 opgenomen in de Memphis Music Hall of Fame . Rich werd geboren in Colt, Arkansas , voor katoenboeren op het platteland. Hij studeerde af aan de Consolidated High School in Forrest City , waar hij saxofoon speelde in de band. Hij werd sterk beïnvloed door zijn ouders, leden van de Landmark Missionary Baptist Church in Forrest City, terwijl zijn moeder, Helen Rich, piano speelde en zijn vader zong in gospelkwartetten. Een zwarte deelpachter op het familieterrein CJ Allen leerde Rich blues piano. Hij schreef zich in aan het Arkansas State College voor een voetbalbeurs en werd vervolgens overgedragen aan de University of Arkansas als muziekmusicus na een voetbalblessure. Hij vertrok na één semester om in 1953 lid te worden van de luchtmacht van de Verenigde Staten . Toen hij gestationeerd was in Enid, Oklahoma , vormde hij 'the Velvetones', waarbij hij jazz en blues speelde en zijn vrouw, Margaret Ann, op zang bespeelde. [1] Hij en Margaret Ann Greene waren in 1952 getrouwd. Nadat ze in 1956 het leger hadden verlaten, keerden ze terug naar het gebied West Memphis om 500 hectare te bewerken. Hij begon ook op te treden in clubs in de omgeving van Memphis , waar hij zowel jazz als R & B speelde . Gedurende deze tijd begon hij zijn eigen materiaal te schrijven . Na het opnemen van enkele demonstratiesongs voor Sam Phillips bij Sun Records die Phillips als niet commercieel genoeg en 'te jazzy' beschouwde, kreeg hij een stapelJerry Lee Lewis- platen te zien en zei: "Kom terug als je zo slecht wordt." In een 6 september 2010, NPR uitzending van een interview uit 1992 met Fresh Air host Terry Gross , vertelt Charlie Rich zelf het verhaal van Bill Justis die Rich's vrouw die woorden vertelt. [2] In 1958 werd Rich een regelmatige sessiemuzikant voor Sun Records, die op verschillende platen speelde van Lewis, Johnny Cash , Bill Justis , Warren Smith , Billy Lee Riley , Carl Mann en Ray Smith . Hij schreef ook verschillende liedjes voor Lewis, Cash en anderen. Zijn derde single voor de Sun-dochter, Phillips International Records , was de 1960 Top 30-hit, "Lonely Weekends", die opviel door zijn Presley-achtige zang. Het verkocht meer dan een miljoen exemplaren en kreeg een gouden schijf van de Recording Industry Association of America . [1] Geen van zijn zeven vervolg-singles was een succes, hoewel verschillende nummers nietjes werden in zijn liveset, inclusief 'Who Will the Next Fool Be', 'Sittin' and Thinkin '", and" No Grafsteen op mijn graf ". Deze nummers werden vaak door anderen met wisselend succes vastgelegd, zoals de Bobby Bland- versie van "Who Will the Next Fool Be". Rich's carrière stopte toen en verliet het worstelende Sun-label in 1963, ondertekening met een dochteronderneming van RCA Victor , Groove . Zijn eerste single voor Groove, "Big Boss Man", was een kleine hit, maar nogmaals, zijn Chet Atkins- geproduceerde follow-ups stroef. Rich verhuisde begin 1965 naar Smash Records . De nieuwe producer van Rich, Jerry Kennedy , moedigde de pianist aan zijn country- en rock-'n-roll-neigingen te benadrukken, hoewel Rich zichzelf als een jazzpianist beschouwde en sinds zijn jeugd niet veel aandacht aan countrymuziek besteedde. De eerste single voor Smash was "Mohair Sam", een R & B-verbogen novelty- rock nummer geschreven door Dallas Frazier , en het werd een top 30 pophit. Helaas voor Rich was geen van zijn follow-up singles succesvol. Rich werd gedwongen om van label te veranderen, verhuisde naar Hi Records , waar hij blue-eyed soulmuziek en straight country opnam, maar geen enkele van zijn singles maakte een deuk in het land of de hitlijsten. One Hi Records nummer, "Love Is After Me", uit 1966, werd laat in de jaren zeventig een witte soulfavoriet . Ondanks zijn gebrek aan consistent commercieel succes, tekende Epic Records Rich in 1967, voornamelijk op aanbeveling van producent Billy Sherrill . Sherrill hielp Rich refashion zelf als een Nashville Sound- balladeer in een tijd waarin oude rock-'n-roll-artiesten zoals Jerry Lee Lewis en Conway Twitty een nieuw muzikaal huis vonden in het country- en westernformaat. Dit nieuwe " countrypolitan " Rich-geluid werd beloond in de zomer van 1972, toen "I Take It on Home" naar nummer zes ging in de hitlijsten. De titeltrack van zijn 1973-album Behind Closed Doors werd begin dit jaar een nummer één hit in het land en kwam toen over in de top 20 van de hitlijsten. Deze keer stelde zijn opvolger niet teleur, want " The Most Beautiful Girl " bracht drie weken door aan de top van de hitlijsten en twee weken aan de top van de hitlijsten. Nu hij was opgericht als ster voor countrymuziek, won Behind Closed Doors in dat jaar drie prijzen van de Country Music Association : Beste mannelijke zanger, album van het jaar en single van het jaar. Het album was ook gecertificeerd goud . Rich won een Grammy Award voor Best Male Country Vocal Performance en ontving vier prijzen voor de Academy of Country Music . Een van RCA's verschillende resident songwriters, Marvin Walters, schreef drie jaar samen met Charlie en produceerde vier opnames waaronder een zeer populaire "Set Me Free". Na 'The Most Beautiful Girl' kwamen nummer-1-hits snel, want vijf nummers haalden de hitlijsten in 1974 over en staken over naar de hitlijsten. De nummers waren "There Will not Be Anymore" (pop nummer 18), " A Very Special Love Song " (pop nummer 11), "I Do not See Me In Your Eyes Anymore" (pop nummer 47), "I Love My Friend "(pop nummer 24), en" She Called Me Baby "(pop nummer 47). Zowel RCA als Mercury (Smash was een dochteronderneming van Mercury die in 1970 werd opgenomen in het hoofdbedrijf) bracht zijn eerder opgenomen materiaal uit het midden van de jaren zestig opnieuw uit. Al dit succes leidde de CMA om hem in 1974 tot entertainer van het jaar te noemen. In hetzelfde jaar speelde hij het door de Academy Award genomineerde themalied "I Feel Love (Benji's Theme)" uit de film Benji . Rich had nog drie top-vijf hits in 1975, maar hoewel hij op het hoogtepunt van zijn populariteit was, begon Rich zwaar te drinken, waardoor hij veel problemen had buiten het toneel. Rich's destructieve persoonlijke gedrag culmineerde in de CMA-prijsuitreiking in 1975, toen hij de prijs voor Entertainer of the Year presenteerde, terwijl hij zichtbaar dronken werd. [3] Nadat hij de namen van de genomineerden doornam, scheurde Rich onhandig de envelop open, haalde een sigarettenaansteker tevoorschijn en stak het papier in brand met de naam van de winnaar. Terwijl het papier in brand vloog, kondigde hij aan dat de winnaar van de prijs 'Mijn vriend Mr. John Denver' was . [4] Sommigen beschouwden het als een daad van rebellie tegen de Music Row- gecontroleerde Nashville Sound. Maar velen speculeerden dat het gedrag van Rich een protest was tegen de toekenning aan Denver, wiens muziek Rich te " pop " en niet genoeg "country" had geacht. [3] Anderen, waaronder insiders uit de industrie, waren woedend en Rich had problemen met het hebben van hits in heel 1976, en had slechts een top-tien met "Since I Fell For You". In een interview in 2016 speculeerde ex-directeur van de CMA, Jo Walker-Meador, dat de dronkenschap van Rich mede te wijten kan zijn aan zijn wrevel over het feit dat hij dat jaar, na zijn succes bij de onderscheidingen van 1974, werd uitgesloten van de nominaties. Zijn zoon Charlie, Jr., zegt op zijn website: "... waarom deed hij het? Ik zal je vertellen waarom ik dacht dat hij het deed." # 1 Hij dacht dat het grappig zou zijn. hoe de potentiële winnaars waarschijnlijk nerveus waren, zoals hij het jaar ervoor was geweest. # 2 Slecht oordeel: hij had onlangs zijn voet gebroken tijdens een buitenissig ongeluk in zijn huis in Memphis. Het klinkt grappig, maar hij kreeg zijn voet gevangen in een ongemakkelijk geval positie terwijl hij uit een ligstoel stuitte.Hij brak verschillende botten in zijn voet.Dus ... vanwege de pijn, nam hij pijnmedicatie in de nacht van de show: slecht idee! Ten tweede, hij en een andere landster kregen het drinken van gin en tonics tijdens het wachten in de kleedkamer.De show was lang, dus tegen de tijd dat pa moest doorgaan, de drankjes op de top van de medicatie bracht hem zoemen. Dus, daar ga je. Daarom denk ik dat hij het deed In de eerste plaats dacht hij dat het grappig zou zijn, ik weet dat het laatste dat mijn vader wilde hebben gedaan, zichzelf oprichtte als rechter van een andere muzikant. ople dacht dat het een verklaring was tegen John Denver. ' [ De inzinking in zijn carrière werd nog verergerd door het feit dat zijn platen steeds meer op elkaar leken te klinken: pop-verbogen land ballads met overdubbed snaren en weinig van de jazz of blues die Rich zijn hele leven had gespeeld. Hij had opnieuw geen top-10-hit tot " Rollin 'With the Flow " in 1977 naar nummer één in de country charts ging (evenals nummer 32 op de easy listening charts). Begin van het jaar, in 1978, hij getekend bij United Artists Records , en gedurende dat jaar had hij hits op zowel Epic als UA. Zijn hits in 1978 omvatten de top-10 hits "Beautiful Woman", "Puttin 'In Overtime At Home", en zijn laatste nummer één met " On My Knees ", een duet met Janie Fricke . Rich worstelde in 1979 met hits bij United Artists en Epic. Zijn singles waren matige hits in dat jaar, de grootste daarvan op zowel UA als Epic was een versie van " Spanish Eyes ", die een top-20 countryhit werd. Rich verscheen als zichzelf in de film Clint Eastwood uit 1978, Every Which Way but Loose , waarin hij het nummer "I'll Wake You Up When I Get Home" uitvoerde. Dit nummer hit in 1979 op nummer drie en was de laatste top-10 single van zijn carrière. In 1980 schakelde hij opnieuw over naar Elektra Records en bracht in de herfst van dat jaar een nummer 12-single uit: "A Man Just Do not Know What a Woman Goes Through". Nog een top-40-hit volgde, het Gary Stewart-nummer "Are We Dreamin 'the Same Dream" begin 1981, maar Rich besloot zichzelf uit de schijnwerpers te verwijderen. Reeds meer dan een decennium was Rich stil, leefde van zijn investeringen in semiretirement en speelde alleen af en toe concerten. Hij speelde ook een beetje mee in de film Take This Job and Shove It uit 1981, die zijn laatste hit "You Made It Beautiful" opleverde. In 1992 bracht Rich Pictures and Paintings uit , een jazzy album dat werd geproduceerd door journalist Peter Guralnick . Dit album is uitgebracht via Sire Records . Pictures and Paintings kregen positieve kritische recensies en herstelden Rich's reputatie als muzikant, maar het was zijn laatste album. In 2016 werd een tribute-album getiteld Feel Like Going Home: The Songs of Charlie Rich uitgebracht door Memphis International Records. Tom Waits , die in de jaren zeventig een openingsact voor Rich was, noemt hem in het nummer "Putnam County" van zijn album Nighthawks at the Diner met de tekst: "De radio spuwt Charlie Rich uit ... Hij kan zeker zingen, dat klootzak." Charlie Rich en zijn vrouw reden naar Florida voor een vakantie nadat ze hun zoon Allan hadden zien optreden met Freddy Fender in Lady Luck Casino in Natchez, Mississippi, toen hij een zware hoestbui meemaakte. [5] Na een bezoek aan een arts in St. Francisville, Louisiana en het ontvangen van antibiotica , bleef hij reizen totdat hij stopte om uit te rusten voor de nacht. Rich stierf in zijn slaap op 25 juli 1995 in een motel in Hammond, Louisiana ; hij was 62 jaar oud. De doodsoorzaak was een longembolie. Hij werd begraven op de Memorial Park Cemetery in Memphis, Tennessee. Op het moment van zijn overlijden werd Rich overleefd door zijn vrouw van 43 jaar, Margaret; twee zonen, Allan en Jack; twee dochters, Renee en Laurie; en kleinkinderen Maggie Karber Yelverton, Wesley Karber en Christian Cole Lee. Margaret Rich stierf op 22 juli 2010 in Germantown, Tennessee , en werd begraven naast haar man.
24 juli 2004 Wim Verstappen (4 mei 1937 - 24 juli 2004) was een Nederlandse filmregisseur en producent , televisieregisseur enscenarioschrijver . Verstappen is opgegroeid op Curaçao . Hij begon in 1961 aan de Nederlandse Film en Televisie Academie en bracht zijn eerste film uit in 1966, De minder gelukkige terugkeer van Joszef Katus naar het land van Rembrandt . Hij trad in 1964 in dienst bij de redactie van het filmtijdschrift Skoop en werkte samen met Nicolai van der Heyde , Gied Jaspars en Pim de la Parra . Vanaf 1966 regisseerde en produceerde hij films met De la Parra en in 1967 stichtten ze een productiebedrijf, Scorpio Films , dat bekend werd onder de naam 'Pim & Wim'. Een van hun producties was de film Blue Movie uit 1971, die leidde tot de afschaffing van het Nederlandse filmbeoordelingssysteem voor volwassenen. Na het overlijden van Scorpio Films regisseerde Verstappen twee films op basis van romans van Simon Vestdijk , Pastorale 1943(1978) en Het verboden bacchanaal (1981). Terwijl de eerste een commercieel succes was met een publiek van meer dan een miljoen, flopte de tweede film, evenals twee latere films, De Zwarte Ruiter (1983) en De Ratelrat (1987). Verstappen stopte met het regisseren van films en richtte zich op filmrechten en richtte een organisatie op om de auteursrechten van auteurs te beveiligen. In 1992 ontving hij de Nederlandse Filmmuseum Award voor zijn bijdragen aan de Nederlandse filmindustrie en in 1995 ontving hij een Gouden Kalf voor zijn oeuvre. Hij stierf aan kanker in 2004.
24 juli 1974 Het Watergateschandaal of de Watergate-affaire was een Amerikaans politiek schandaal in de jaren 70 van de twintigste eeuw, waarbij bleek dat ongeoorloofde methodes waren gebruikt tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen van 1972. Het schandaal leidde in 1974 uiteindelijk tot het aftreden van president Richard Nixon. In november 1972 won Republikein Richard Nixon de Amerikaanse presidentsverkiezingen van de Democratische kandidaat George McGovern. Een jaar eerder lagen de verhoudingen nog heel anders. In het Democratische kamp was de linkse McGovern kansloos tegen de gematigde senator Edmund Muskie. Deze laatste leek kansrijk tegen de impopulaire president Nixon, die zijn belofte om de Vietnamoorlog te beëindigen niet had waargemaakt. Tijdens de campagne gebeurden er vreemde dingen. De Republikeinen leken de strategie van Muskie precies te kennen. In hun speeches kwam informatie naar buiten uit het campagneteam van de Democraten, wat Muskie tot wanhoop dreef. George McGovern, die nergens weet van had, profiteerde van de verzwakking van Muskie en won de ene na de andere voorverkiezing, en ten slotte de nominatie. En daar was het Nixon om te doen geweest. McGovern was veel te radicaal om ook maar enige kans te maken. Bovendien kreeg ook hij nu last van de inside-information waarover de Republikeinen leken te beschikken. In de nacht van 17 juni 1972 werden vijf mannen gearresteerd tijdens een inbraak in het hoofdkantoor van de Democratische Partij, in het Watergatecomplex te Washington. Doel van de inbraak was waarschijnlijk het plaatsen van afluisterapparatuur, al werd ook gespeculeerd dat de inbraak was bedoeld om belastende papieren in handen te krijgen over betalingen van Howard Hughes aan Nixon, en om de Democraten met Hughes in verband te brengen. Larry O'Brien, de voorzitter van het campagneteam van de Democraten in wiens kantoor werd ingebroken, was sinds 1968 een betaalde lobbyist voor Hughes. Later zou blijken dat de inbrekers op 28 mei 1972 hun eerste bezoek brachten aan het hoofdkantoor. Daarbij werden documenten gefotografeerd en er werd afluisterapparatuur geplaatst. Directeur John Mitchell van het Republikeinse comité voor herverkiezing van de president (Committee to Re-elect the President; CREEP) was niet tevreden met de resultaten en liet de inbrekers nogmaals een bezoek brengen, waarbij het doel was beter materiaal in handen te krijgen. Een jaar later werden de vijf, plus Gordon Liddy en E. Howard Hunt, door rechter John Sirica schuldig bevonden aan de inbraak. Door met name de journalisten Bob Woodward en Carl Bernstein van The Washington Post kwam de werkelijke toedracht van de inbraak boven water. De verslaggevers ontdekten dat de inbraak slechts een onderdeel was van een geheime operatie, geleid door president Richard Nixon, om de verkiezingscampagne van de Democraten te dwarsbomen. De president beweerde echter bij hoog en laag niets met de illegale acties van doen te hebben. Woodward en Bernstein schreven op dat moment al maanden over de Watergateaffaire. Het spoor dat de verslaggevers volgden bracht hen steeds hoger op de politieke ladder. Op een gegeven moment leidde het zelfs direct door de poorten van het Witte Huis: de persoonlijke assistent en advocaat van de president gaven opdrachten om de Democratische campagne te saboteren. Door het speurwerk van de jonge Woodward en Bernstein werden de banden tussen de inbraak en het Republikeinse comité voor herverkiezing van de president duidelijk, alsmede illegaal handelen bij het financieren van zijn verkiezingscampagne van 1972. Ook werd aangetoond dat president Nixon routinematig bandopnamen van zijn vergaderingen en telefoongesprekken bijhield. Nixon zelf bleef zijn onschuld volhouden. Toen de geluidsbanden werden opgeëist, ontsloeg hij speciaal aanklager Archibald Cox die deze procedure niet wilde laten stopzetten, hetgeen Nixon verder in moeilijkheden bracht. In 1973 werden de gevolgen van het schandaal voelbaar in het Witte Huis. Op 30 april 1973 vroeg Nixon zijn twee belangrijkste adviseurs Bob Haldeman en John Ehrlichman om op te stappen. Beiden werden uiteindelijk aangeklaagd wegens onder meer meineed en kregen een gevangenisstraf opgelegd. Tegelijkertijd werd Witte Huis-advocaat John Dean de wacht aangezegd. In 1974 oordeelde het Hooggerechtshof dat de bandopnamen vrijgegeven moesten worden. Hiermee werd de betrokkenheid van Nixon (en zijn campagnestaf) bij zowel de inbraak als bij het verdoezelen van de gebeurtenissen bewezen, hoewel er een belangrijke passage gewist bleek te zijn. Om een impeachment te voorkomen trad Nixon op 9 augustus 1974 af. Zijn opvolger Gerald Ford verleende hem amnestie voor alle strafbare feiten die hij tijdens zijn presidentschap had of zou hebben begaan. In 2003 verklaarde Jeb Magruder, speciale assistent van Nixon en leider van het comité tot herverkiezing van de president, dat Nixon niet alleen betrokken was bij de verdoezeling van de Watergate-inbraken, maar er ook telefonisch opdracht toe had gegeven. Een van de gevolgen van het Watergateschandaal was dat China hierdoor nadien geen supermacht werd omdat de toezeggingen gedaan door Henry Kissinger aan Mao (tijdens de voorafgaande besprekingen in juli 1971 voor het bezoek van Nixon aan China) niet meer waar gemaakt konden worden. Het betrof namelijk de opheffing van het wapenembargo en het embargo op levering van geavanceerde technologie aan China[ Het Watergateschandaal betekende de doorbraak van de journalisten Bob Woodward en Carl Bernstein, die voor The Washington Post het schandaal blootlegden. Ze kregen informatie van iemand die onbekend was gebleven en Deep Throat werd genoemd. Woodward en Bernstein deden het Watergateschandaal uit de doeken in hun boeken All The President's Men[2] [3] en The Final Days. Ook journalist Hunter S. Thompson schreef veel over het Watergateschandaal. Hij dacht ten onrechte dat Gordon Liddy Deep Throat moest zijn geweest. Daags na het aftreden van Nixon drukte The Washington Post op haar banenpagina een levensgrote foto af van Gerald Ford, met als opschrift hun bekende motto voor de succesverhalen van diezelfde pagina: "I got my job through the Washington Post". Op 31 mei 2005 onthulde de voormalige FBI-onderdirecteur Mark Felt dat hij Deep Throat was geweest. Dit werd door Woodward, Bernstein en anderen bevestigd in The Washington Post.
24 juli 1969 Jennifer Lynn Lopez (New York, 24 juli 1969) is een Amerikaanse zangeres, actrice, danseres, ontwerpster en mode-icoon. Ze gaat ook als J.Lo door het leven. Lopez' ouders, een computermonteur en een peuterleidster, zijn afkomstig uit hetzelfde dorp in Puerto Rico. Ze leerden elkaar echter pas kennen toen ze beiden naar Castle Hill in de Bronx in New York verhuisden. De twee kregen samen drie dochters. De kinderen ondergingen een katholieke opvoeding, mochten geen lessen missen en werden aangespoord zo veel mogelijk in het Engels te communiceren, zodat ze later meer kans zouden hebben op een goede baan. Haar moeder draaide thuis vaak salsa- en latinmuziek. Ze moedigde Jennifer aan danslessen te nemen. Lopez financierde op haar 16e zelf haar dans- en zanglessen en stopte met de middelbare school. Ze werkte eerst nog bij een advocatenkantoor waar ze succesvol was, maar ging na haar werk vaker naar haar zang/dans/acteerlessen. Later ging ze niet meer zo veel naar haar werk en was ze vaker 's nachts op pad om in nachtclubs te dansen. Lopez' moeder had dit door en was bang dat ze aan verkeerde invloeden zou worden blootgesteld. Ze gaf Lopez de keus: het huis uit of blijven en niet meer naar de nachtclubs en danslessen gaan. Ze ging uit huis en sliep op verschillende plekken; ze vond het een rottijd, totdat ze kon intrekken bij haar dansleraar. Ze kreeg door het vele werk in dansclubs aanbiedingen om in muziekvideo's als achtergronddanseres te spelen, onder andere in een clip van MC Hammer. In het live comedyprogramma In Living Color kwam een plek vrij als danseres. Ze moest overvliegen naar Los Angeles voor opnamen van de show. Ze kreeg ruzie met een van de danseressen en ging weg na het tweede seizoen. Daarna deed ze een musicaltournee door Europa. Ze kreeg rollen aangeboden in sitcoms zoals South Central, Second Chances, Nurses on the Line: The Crash of Flight 7 en Hotel Malibu. Haar carrière maakte een sprong toen ze in 1993 door Janet Jackson als achtergronddanseres gevraagd werd in haar videoclip That's the Way Love Goes. Ze mocht daarna op wereldtournee, maar dat zei ze af, omdat ze een filmrol kreeg aangeboden. Ze begon haar filmcarrière in 1995 met de Spaanse film Mi Familia (Mijn Familie). Het was geen groot succes. Ook speelde ze al in het begin van haar carrière samen met Wesley Snipes in Money Train. Daarna speelde ze in 1996 in Jack en samen met Jack Nicholson in Blood And Wine. Ze brak door in de film Selena, waar de einddagen van de Mexicaanse zangeres werden gefilmd. Lopez vertolkte de titelrol en werd door haar salaris van 1.000.000 dollar de best betaalde latin-actrice. Ze werd genomineerd voor een Golden Globe, maar kreeg de prijs niet. Daarna speelde ze in de film Out of Sight samen met George Clooney. Eind jaren 90 piekte zowel haar muziek- als haar filmcarrière. Lopez speelde aan het begin van de 21e eeuw in onder andere The Cell, Maid in Manhattan en The Wedding Planner. Haar salaris is door de jaren heen flink omhoog gegaan. Ze is nog steeds de best betaalde latin-actrice en qua salaris zit ze op vergelijkbare hoogte met bijvoorbeeld Julia Roberts. In 2003 kwamen de films Gigli en Jersey Girl uit, allebei samen met Ben Affleck, met wie ze een relatie had. Die films flopten in de V.S. en kregen veel kritiek. In Nederland kwam de film Gigli door slechte verkoopcijfers alleen op dvd uit. Shall We Dance? (Richard Gere, Susan Sarandon) en An Unfinished Life (Robert Redford, Morgan Freeman) kregen redelijke reviews. Ze bereikte ook weer een kassucces met Monster-in-Law (2005), samen met Jane Fonda en Michael Vartan. Lopez speelde daarop in Bordertown en El Cantante. Hierin speelde Lopez samen met Marc Anthony: hij als de overleden salsazanger Hector Lavoe en zij als zijn vrouw Puchi. Lopez coproduceerde allebei de voorgaande films. In 2013 speelde ze naast Jason Statham in de actiefilm Parker. Er gaan geruchten over een, door Jack Nicholson geproduceerde, nieuwe film (Bridge And Tunnel, samen met Richard Gere) en over Feel The Noise, een film over een jongen die zanger/rapper wil worden (gespeeld door R&B-zanger Omarion). Deze film zou worden geproduceerd door Lopez. Vroeger danste Lopez op tafel in haar ouderlijk huis en ze was gek op salsamuziek, maar ook op andere stijlen. Door haar bekendheid als actrice kreeg ze ondanks haar beperkte zangkwaliteiten een platencontract bij Epic/Sony, wat resulteerde in vele nummer 1-hits en miljoenen fans. In 1999 kwam haar eerste album On the 6 uit. Dit album werd mede-geproduceerd door Cory Rooney, die later ook andere albums van Lopez zou produceren. Als eerste single verscheen If You Had My love die meteen doorschoot naar de eerste plaats van vele charts rond de wereld, waaronder in de VS. Ook enkele volgende singles, zoals Waiting For Tonight en Let's Get Loud, werden hits. Begin 2001 kwam haar tweede album J.Lo uit. De naam van het album was door fans verzonnen. Op dit album stonden de singles Love Don't Cost A Thing, Play, I'm Real en Ain't It Funny. Lopez zat in haar glorieperiode maar dat vond ze zelf niet genoeg. In 2002 kwam een remixalbum uit, getiteld J to the L-O: The remixes. Van de singles van haar vorige album I'm Real en Ain't It Funny liet Lopez remixes maken door Murder Inc.. Door Ja Rule, Lopez zelf en Ashanti werden zowel de teksten als de melodielijnen compleet veranderd, net zoals andere songs van haar twee voorgaande albums. De remixes werden dance-hits en Lopez kreeg hierdoor een aantal nieuwe fans. In december van 2003 kwam het album This is Me... Then uit. Het album bestond compleet uit soul, hiphop en R&B. De eerste single die uitkwam was de controversiële single Jenny From The Block, waar de zangeres beweert dat ze gewoon gebleven is. Op het album staat onder meer All I Have met LL Cool J. Verder kwamen de singles I'm Glad en Baby I Love U! uit. Na een pauze van Lopez in de muziekindustrie kwam in het begin van 2005 het album Rebirth uit. Aan dit album werkten producers als Rich Harrison (Beyonce Crazy In Love) en Timbaland mee. Het hele album had een 'jazzy vibe', net als de eerste single Get Right die in meerdere landen nummer 1 behaalde. Ondanks dit succes werd het album wereldwijd geen succes. Er werden twee miljoen stuks van verkocht. De daaropvolgende single met Fat Joe (Hold You Down) flopte, iets wat de verkoopcijfers van het album geen goed deed. Rebirth wordt gezien als Lopez' minst gewaardeerde album tot nu toe. Op 27 maart 2007 kwam in Europa Como ama una Mujer uit. Een Spaanstalig album, medegeproduceerd door Emilio Estéfan, Julio Reyes, Marc Anthony en Lopez zelf. Ook werkte Argentijns latinrock-artiest Fito Páez aan de single Que Hiciste. De single en het album waren vooral gericht op haar Latijns-Amerikaanse publiek, maar werden ook gepromoot in de rest van de wereld. In februari 2007 werd Que Hiciste uitgezonden op zenders in Amerika en het steeg langzaam naar de nummer 1 op de Hot Latin Tracks Chart van Billboard, net zoals haar album. De single werd ook een succes in Zuid-Amerika en de zuidelijke delen van Europa. De muziekvideo van Que Hiciste is geregisseerd door Michael Hausmann. Het Spaanse album heeft Lopez zelf bekostigd en is opgenomen van 2004 tot 2006. Het nieuwe album bevat ook tracks met muziek van het London Symphony Orchestra. Op 9 oktober 2007 kwam haar nieuwe Engelstalige album, Brave uit. In september 2007 verscheen de eerste single "Do It Well' met videoclip, die geregisseerd werd door David La Chapelle. Na Do it well was de tweede single Hold it don't drop it. Lopez en Anthony begonnen op 29 september met hun tournee door Amerika genaamd: 'ING Presents Jennifer Lopez & Marc Anthony en Concierto'. Van ieder verkocht ticket gaat er een dollar naar het 'ING Run for Something Better'-fonds, waarmee op basisscholen in achtergestelde wijken hardloopclinics worden gefinancierd. In 2011 brak het nummer On the Floor met de rapper Pitbull internationaal door en het stond in Nederland op nummer 7 in de top 40. Later in 2011 kwam haar 7e studioalbum, Love?, uit. In 2012 ging Jennifer Lopez samen met zanger Enrique Iglesias op haar eerste wereldtournee. Op 13 juni bracht Capitol Records A.K.A. uit, Lopez' achtste studioalbum. Naast haar werk als zangeres en actrice is Lopez zakenvrouw. Door haar succesvolle carrière zag ze aan het begin van de 21ste eeuw commerciële kansen. In 2001 begon ze een kledinglijn samen met haar man, die later over zou worden genomen door zijn broer. De kledinglijn was vooral bedoeld voor haar fans. De kledinglijn getiteld "J.Lo By Jennifer Lopez" werd gekenmerkt door 'street glamour' (hoe Lopez haar soort kleding noemde). Haar kledinglijn werd door de jaren heen uitgebreid met accessoires als zonnebrillen, hoeden, schoenen, tasjes en horloges. Ook heeft ze naast haar "J.Lo"-winkels in Amerika een winkel in Moskou geopend. In 2001 opende Jennifer Lopez haar eigen restaurant Madres in Pasadena, Californië. Het restaurant heeft een Spaanse stijl en werd een tijd gemanaged door haar ex-man Ojani Noa. Verder bezit ze haar eigen productiemaatschappij "Nuyorican Productions". Deze heeft onder andere haar eigen films zoals Maid In Manhattan, El Cantante, Bordertown en The Cell geproduceerd. Ook heeft "Nuyorican Productions" de soap South Beach geproduceerd en op 19 januari 2007 was op de Amerikaanse MTV 'Dance Life' te zien. Dit programma volgt een groep individuele dansers om te zien hoe het leven is als danseres. In 2001 kwam naast de kledinglijn J.Lo by Jennifer Lopez een nieuw parfum van Lopez, genaamd "Glow". Ze zette een trend, want na Glow kwamen onder meer Celine Dion, Beyonce Knowles en Britney Spears met hun eigen parfum. In 2003 lanceerde Lopez een nieuw parfum Still onder het motto dat ze nog steeds gewoon is gebleven. Ook werd er een toepasselijke slogan gebruikt: "In eye of the storm I am still Jennifer Lopez". In 2004 kwam er een andere versie van Glow uit, Miami Glow. In 2005 kwam Live uit, haar vierde geur. Ze kwam ook weer met een uitbreiding van Glow-lijn met het parfum Love At First Glow en Glow After Dark in 2006. Lopez had in 2006 de start van een uitbreiding van een andere nieuwe parfumlijn genaamd Live. De uitbreiding heette Live Luxe. Lopez legde in een interview uit dat ze redelijk verdient met haar parfums en zo haar eigen projecten kan financieren, zoals haar Spaanse album en films als El Cantante en Bordertown. Hierdoor is ze minder afhankelijk van filmproductiebedrijven, zoals New Line Cinema en platenproductiebedrijven, zoals Lopez' label Epic. Daarom plant Lopez begin 2007 weer een parfum genaamd Deseo (Desire). In totaal heeft ze dan acht verschillende soorten parfums uitgebracht. Na de successen van haar eerste kledinglijn en parfums wilde Lopez een nieuwe kledinglijn met hogere prijzen en meer kwaliteit. In 2005 eindigde New York Fashion Weekmet haar eigen modeshow en presenteerde ze haar nieuwe kledinglijn Sweetface[1]. De modeshow werd groots gehouden in een van de grootste tenten van de New York Fashion Week. Ook werd er een making of van de modeshow uitgezonden door MTV. De modeshow kreeg verschillende goede en slechte kritieken van modeexperts. Maar hij kreeg ook slechte publiciteit door dierenrechtenorganisatie PETA. Die protesteerde tegen het bontgebruik in de kledinglijn.[2] In de modeweek van New York in 2006 kwam Lopez weer terug met haar kledinglijn Sweetface, dit keer was de modeshow niet zo groots gehouden maar volgens Lopez zelf en vele critici was de kledinglijn met sprongen vooruit gegaan. Vooral door de elegante stijlen uit de jaren 50 en 60. Ook is anno 2007 al het bont verdwenen uit haar kledinglijnen. De JLo By Jennifer Lopez lijn had al geen bont. Lopez is 3 maal gescheiden. In 1998 scheidde ze van haar eerste echtgenoot, na een huwelijk van nog geen twee jaar. In 2001-2002 was ze getrouwd met een voormalig achtergronddanser. Tussen beide huwelijken in had ze een relatie met P. Diddy en nachtclubeigenaar Chris Paciello en na haar laatste huwelijk met Ben Affleck. Het voorgenomen huwelijk met Affleck op 13 september 2003 ging op het laatste moment niet door en in januari 2004 ging het duo definitief uit elkaar. Daarna kreeg ze een relatie met latinzanger Marc Anthony, met wie ze in 1999 een duet ("No Me Ames", dat op haar album "On the 6" staat) had gedaan. Ze trouwden in het geheim op 5 juni 2004. De trouwerij kwam in opspraak doordat Anthony kort voor het trouwen zijn scheiding meedeelde aan zijn toenmalige vrouw, ex-Miss Universe Dayanara Torres. Op 22 februari 2008 kreeg het echtpaar een tweeling[], een zoon en een dochter. In juli 2011 zette het koppel een punt achter hun huwelijk van zeven jaar.
23 juli 1982 De Internationale walviscommissie besluit om de commerciële vangst van walvissen te beëindigen per 1985-86 De walvisvaart of walvisjacht is het jagen op en het doden van walvissen, voornamelijk voor walvistraan en -vlees. Het schipwaarmee op walvissen wordt gejaagd heet een walvisvaarder, evenals de kapitein van een dergelijk schip. Walvissen worden meestal met een harpoen gevangen. Onder natuurbeschermers en onder de bevolking in de meeste Europese landen is de walvisvaart zeer omstreden. Mensen jagen al op walvissen sinds prehistorische tijden. Archeologische vondsten in Ulsan in ZuidKorea laten zien dat boeien, harpoenen en lijnen al rond 6000 v.Chr. gebruikt werden om walvissen te bejagen. De oudste bekende manier van het vangen van walvissen is door ze simpel naar de kust te drijven door de weg naar de open oceaan af te snijden met een aantal kleine boten. Dit werd vooral toegepast bij kleine soorten, zoals de griend, witte dolfijn en de narwal. Hierna begon men met het jagen met een boei aan het eind van een harpoenlijn. Deze boei was vaak een houten boei of een opgeblazen zeehondenhuid. De boei zorgde ervoor dat het geharpoeneerde dier zo vermoeid raakte dat men het kon naderen en doden. Verschillende culturen uit de hele wereld gebruikten zo'n boei, zoals de Inuit, indianen, en de Basken. De Basken waren de eersten die op grote schaal om commerciële reden op walvissen begonnen te jagen. In de middeleeuwen exporteerden de Basken al veel walvisvlees en blubber naar vele andere delen van Europa. De Basken gingen, tijdens of voor de 16e eeuw, boten gebruiken als "boei" aan het eind van de harpoenlijn. Hierdoor werd de vangst vergroot doordat de geharpoeneerde dieren niet meer konden wegzwemmen voordat ze gedood waren. Aan het begin van de 17e eeuw beseften de Hollanders, Engelsen en anderen de mogelijkheden van de walvisvaart. Willem Cornelisz. van Muyden was de eerste Hollandse walvisvaarder. Vanaf dit moment werd de concurrentie hevig om de rijkste "visgronden". Rond 1640-1650 begonnen ook de Amerikaanse kolonisten vanuit New England op echte walvissen te jagen. Vanaf de 17e eeuw begon Nederland met de commerciële walvisvaart. Van 1614 tot 1642 had de Noordsche Compagnie het alleenrecht. Op het eiland Amsterdam bij Spitsbergen werd voor de walvisvaart de nederzetting Smeerenburg gevestigd, van waaruit 's zomers grote hoeveelheden Groenlandse walvissen tot traan werden verwerkt. Toen dit octrooi afliep, gingen ook anderen meedoen aan de jacht op de Groenlandse walvis. Dit leidde uiteindelijk tot de bijna uitroeiing van de Noord-Atlantische populatie van deze soort. Al rond 1670 waren bij Spitsbergen zo weinig walvissen dat de schepen moesten uitwijken naar andere gebieden. Dit bleek uiteindelijk commercieel geen succes. Nederland hield de walvisvaart voor gezien in 1873. Zo liep het Nederlandse aandeel in de walvisvaart in de loop van de negentiende eeuw terug naar vrijwel nihil. Daardoor miste Nederland de ontwikkeling naar de zogenaamde "pelagische walvisvaart', waarbij de jacht op en vangst en verwerking van walvissen op volle zee wordt uitgevoerd door een vloot van schepen, bestaande uit een walvisfabrieksschip en meerdere vangschepen. Deze ontwikkeling betekende tevens een verschuiving van het jachtgebied vanuit de arctische wateren rond de Noordpool (de Noordelijke IJszee) naar de antarctische wateren rond de Zuidpool (de Zuidelijke Oceaan). Andere landen, met name Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk, namen wel volop aan deze ontwikkeling deel. In 1925 werd de "slipway" ingevoerd, waarmee gedode walvissen op een snelle manier op het dek van het walvisfabrieksschip gesleept konden worden. De fabrieksschepen namen steeds meer in grootte toe, en in het seizoen 1938/'39 waren er al 34 in gebruik met een gemiddeld tonnage van 14.000 ton. Pas na de Tweede Wereldoorlog werd de Nederlandsche Maatschappij voor de Walvischvaart (NMW) opgericht, die zich met een aangekocht walvisfabrieksschip en enkele vangschepen op de pelagische walvisvaart richtte. De oprichting van de NMW werd vooral ingegeven door de naoorlogse schaarste aan oliën en vetten en de onmogelijkheid om deze met de schaarse buitenlandse betaalmiddelen elders in te kopen. Tussen 1946 en 1964 heeft de NMW met de walvisfabrieksschepen Willem Barendsz (I) en Willem Barendsz (II) en een vloot vangschepen achttien expedities in de wateren rond Antarctica uitgevoerd. Toch kwam er een kink in de kabel. De hoeveelheid walvissen was niet oneindig. Daarom richtten de landen die meededen aan de walvisvaart in 1946 de Internationale Walvisvaartcommissie (IWC) op. Hierin spraken ze af hoeveel walvissen gevangen mochten worden. Juist toen Nederland met een nieuw schip meer walvissen wilde gaan verwerken, besloot de IWC dat Nederland de walvisvangst moest beperken. Nederland stapte boos uit de commissie. Maar dat hielp niets. De vangsten liepen langzaam terug en de hoge kosten konden niet worden terugverdiend. In 1964 werd de nieuwe walvisvaarder aan Japan verkocht. Dat betekende het einde van de Nederlandse walvisvaar Door overbejaging zijn veel walvissoorten sterk in aantal achteruitgegaan en werden deze met uitsterven bedreigd. Sinds 1931 werken landen daarom internationaal samen om de walvisvaart te reguleren. Het belangrijkste verdrag is de International Convention for the Regulation of Whaling (ICRW) uit 1946. De Internationale Walvisvaart Commissie (IWC) werd met dit verdrag opgericht. Deze stelde in dat jaar een quotum in voor de blauwe vinvis van 16.000 Blue Whale Units (BWU). Ook andere walvissoorten vielen hieronder volgens een bepaalde ratio. Aan het einde van de jaren 1950 werd de blauwe vinvis steeds zeldzamer en richtten de walvisjagers zich meer op de gewone vinvis. Twee gewone vinvissen waren een BWU en zo werd ook deze soort snel overbevist. Dit maakte de eerder niet commercieel interessante Noordse vinvis ook aantrekkelijk, zodat ook deze soort onder druk kwam te staan. In 1959 had de IWC het quotum verlaagd naar 14.500 BWU, maar had daarbij geen onderverdeling naar landen gemaakt. Noorwegen en Nederland stapten daarop uit de IWC en zo golden er twee jaar lang geen quota met een toename van de vangst als gevolg. Met dalende prijzen voor walvistraan werd de walvisvaart steeds minder aantrekkelijk voor Europese reders en verkochten deze hun schepen aan Japanse rederijen die lagere kosten hadden. In 1982 werd door de IWC besloten om vanaf 1986 een moratorium, een tijdelijk verbod, in te stellen op de commerciële jacht. Behalve de commerciële jacht worden nog twee vormen van jacht erkend door de IWC. Deze twee zijn niet verboden met de komst van het moratorium: De jacht op walvissen voor wetenschappelijke doeleinden Aboriginal subsistence whaling: de traditionele jacht door volkeren als de Inuit, waarbij de mensen afhankelijk van de walvisvaart zijn om te overleven. Noorwegen erkent het moratorium niet en jaagt nog zo veel en zo vaak als het maar wil en IJsland sinds 2008 ook weer. Japan jaagt onder het mom van wetenschappelijk onderzoek op walvissen. Conform de IWC afspraken komt het vlees van de gedode walvissen in de open handel. Vanaf oktober 2006 hervat IJsland het verlenen van vergunningen voor de commerciële walvisvaart. De eerste vergunningen worden verleend om tot 31 augustus 2007 negen gewone vinvissen en dertig dwergvinvissen te doden voor binnenlandse consumptie. België is een van de landen die een strikte regelgeving en beperking van de walvisjacht willen bekomen om de walvispopulatie in stand te kunnen houden.[ Organisaties als Greenpeace en Sea Shepherd zijn tegen de jacht op walvissen. Met name Sea Shepherd hindert de jagers in het vangen van walvissen. Dit leidt soms tot aanvaringen op volle zee. Tegenwoordig is de algemene dwergvinvis de meest bejaagde soort door de Japanners, Noren en IJslanders. Ook op de Faeröer wordt gejaagd op walvissen, waarbij groepen grienden in een jaarlijks terugkerende traditionele jacht worden gedood door de plaatselijke vissers.
23 juli 1995 Kees Verwey (Amsterdam, 20 april 1900 - Haarlem, 23 juli 1995) was een Nederlands kunstschilder, aquarellist en tekenaar. Hij was een neef van de dichter en letterkundige Albert Verwey en van Hendrik Petrus Berlage, die beiden ooms van hem waren.[1]Hij was zelf de oom van Jacqueline de Savornin Lohman. Verwey studeerde 1918-1919 aan de School voor Kunst en Kunstnijverheid in Haarlem en 1925-1926 aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Hij was een leerling van Henri Boot, de grondlegger van de Haarlemse School en van Samuel Jessurun de Mesquita en Johannes Hendricus Jurres. Hij maakte onder andere (bloem)stillevens, portretten, aquarellen en atelierstukken, waarbij zijn eigen atelier aan het Spaarne in Haarlem als decor fungeerde. Hij bleef tot op hoge leeftijd actief. Zijn stijl komt voort uit het impressionisme. Invloeden van Breitner en Seurats divisionisme brachten hem tot een persoonlijke synthese van impressionisme en kolorisme. Hij was lid van het Haarlems kunstenaarsgenootschap Kunst Zij Ons Doel, van de Kennemer Kunstenaarskring en van de Hollandse Aquarellistenkring. In 1951 trouwde hij met Jeanne Tilbusscher die lerares was aan de Haarlemsche Huishoud- en Industrieschool. Bekend werd hij in 1931, toen zijn werk werd tentoongesteld samen met dat van andere Haarlemse kunstenaars zoals Hendrik van den Eijnde. Deze expositie werd gehouden in de net nieuw ingerichte zaal voor moderne kunst achter het Frans Hals Museum. In 1961 werd zijn werk geëerd met de Rembrandtprijs. In de late jaren zeventig had hij een tentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam. In 1985, 1990 en 1993 had hij tentoonstellingen in Haarlem. In 1989 was zijn werk te zien in het Dordrechts Museum en in 1990 in het Gemeentemuseum Den Haag. Werk van zijn hand bevindt zich in de collecties van onder andere het Stedelijk Museum in Amsterdam, het Singer Museum in Laren en het Gemeentemuseum in Den Haag. Als leerling van hem wordt onder anderen genoemd: Frans Funke Küpper. In 1984 schonk hij zijn nalatenschap bij legaat aan de gemeente Haarlem, maar toen de gemeente draalde bij het vinden van een goed onderkomen trok hij dit aanbod terug en bracht zijn werk onder in de Stichting Kees Verwey, waarvan hij zelf de voorzitter was. Deze stichting financierde zelf de ombouw van de voormalige herensociëteit Trou moet Blycken tot een geschikte expositieruimte. Sindsdien wordt zijn oeuvre, bestaande uit duizenden schilderijen, aquarellen en tekeningen gepresenteerd in de Verweyhal behorend tot het Museum De Hallen en het Frans Hals Museum. De Stichting Kees Verwey werkt samen met de Rijksakademie van beeldende kunsten en stelde sinds 2005 jaarlijks een studiebeurs ter beschikking aan een beginnend kunstenaar.
Op 23 juli1903 wordt in Detroit (VS) de eerste auto van de Ford Motor Company verkocht.Het is het Model A. Henry Ford wil door massaproductie de auto betaalbaar maken voor de gewone burger. Voor de lopende bandproductie werkt hij met Frederick Taylor. Deze ziet als één van de oorzaken van het inefficiënt werken van ondernemingen de natuurlijke luiheid van de werknemer. Een ondernemer maakt meer winst bij een grotere (sociale) controle van arbeidproces en arbeider. Er wordt o.a. voor elke werknemer een schema van opeenvolgende (simpel te leren) handelingen gemaakt. Massaproductie is de productie van grote hoeveelheden standaardproducten, gepopulariseerd door Henry Fords T-Ford begin de 20e eeuw. Massaproductie gebruikt vaak een lopende band en transportbanden om producten naar werknemers te verplaatsen, die gespecialiseerd zijn in het uitvoeren van één bepaalde taak in het productieproces. Massaproductie is kapitaalintensief, omdat het relatief veel machines per werknemer vereist. Dat betekent ook, dat er een grote afzetmarkt moet zijn voor een product om massaproductie überhaupt lonend te maken en de grote investeringen in machinerie terug te verdienen. Hoewel de onderhoudskosten van machines hoog kunnen zijn, is de prijs per product van het productieproces relatief laag, omdat de machines een hoge productiviteit hebben en de arbeidskosten laag zijn. Het bedienen van de geavanceerde robots die tegenwoordig gebruikt worden bij massaproductie vereist wel een zekere scholing van de arbeiders. Er is lange tijd debat geweest of massaproductie niet de werkloosheid vergroot doordat arbeiders door machines vervangen worden. Zie daarvoor verder automatisering. Arbeidsdeling heeft ertoe geleid dat elke persoon slechts een paar, specifieke taken in het gehele productieproces voltooit, die werden onderworpen aan strikte richtlijnen. Controle, bewaking en discipline werden nagestreefd. Dit resulteerde erin dat de efficiëntie en de productiviteit stegen, doordat de werknemer zich op zijn specifieke werk gespecialiseerd had. Met het beroemde voorbeeld van de productie van naalden heeft Adam Smith laten zien dat door gebruik te maken van arbeidsdeling veel grotere hoeveelheden geproduceerd kunnen worden, dan wanneer iedere werknemer alle stappen in het productieproces zelf uitvoert. Zelfs Frederick Winslow Taylor pleitte in zijn "Principles of Scientific Management" uit 1911 voor een hoge mate van arbeidsdeling. Uitvoerend werk diende volgens hem strikt gescheiden van planning en mentaal werk. Nadelig aan het principe van de arbeidsverdeling was, dat de verantwoordelijkheid van de afzonderlijke werknemer zeer beperkt werd, daar zijn baan was gereduceerd tot enkele monotone taken. Dit had ook gevolgen voor de arbeidssatisfactie en motivatie onder het personeel. In de fabrieken van Ford werden hieromtrent aanzienlijke schommelingen geregistreerd. De productie van uitwisselbare onderdelen vereiste, dat onderdelen met de opgegeven toleranties geproduceerd dienden te worden. Onderdelen die niet aan de tolerantie voldeden, konden bij de productie niet meer gebruikt worden en werden als afval bestempeld. Te veel afval kon de algehele productiviteit van de fabriek aanzienlijk verminderen. Om de hoeveelheid afval te verminderen en de productiviteit te verhogen, werden in de loop van de 19e eeuw met name in de wapenindustrie nieuwe technieken en procedures ontwikkeld om nauwkeurige productie te bewerkstelligen. Twee zaken stonden hierbij centraal: Uitwisselbaarheid: Door het gebruik van uitwisselbare onderdelen werd het productieproces een stuk eenvoudiger. Achteraf konden reparaties ook in minder tijd worden uitgevoerd. Speciale machines: Om ten behoeve van de standaardisatie een zekere tolerantie om te verzekeren, waren er in de productie speciale machines benodigd. Deze apparaten werden in eerste instantie vooral in de eigen fabrieken gebouwd, en later in samenwerking met de machine-industrie als toeleverancier. Om producten van dezelfde kwaliteit en met optimale materiaalgebruik te maken, werd het onderliggende productieproces nauwkeurig geanalyseerd, gepland en soms ook opnieuw ingericht. Dit resulteerde bijvoorbeeld in de productie met behulp van de lopende band, voor het eerst grootschalig begin 20e eeuw door Henry Ford werd gebruikt voor de productie van T-Ford. De winstgevendheid van fabrieken werd in sterke mate bepaald door de organisatie van de productie, en voor veel bedrijven bleek dit toch nog de functionele organisatiestructuur te zijn. De behoefte aan controle en toezicht vereist hiërarchische structuren. In het kielzog van massaproductie ontstonden in de industrie grote en complexe ondernemingen, waarin de organisatie van de productie en het leidinggeven een knelpunt werd. Frederick Winslow Taylor was een van de eersten die dit onderkende. Als oplossing voorzag hij een zogenaamde wetenschappelijk management, waarbij de organisatie werd gebaseerd op wetenschappelijke bevindingen. Deze theorie had oog voor precieze tijd en bewegingsstudies, waarmee de productiviteit op de werkvloer verhoogd kon worden. In navolging van het idee van massaproductie ontstond het zogenaamde stroomprincipe, dat stelde dat een product met zijn opeenvolgende bewerking als het ware door een fabriek stroomt. De optimale vorm van deze stroom werd gerealiseerd door de productielijn. In de productielijn werd met een uniform tempo gewerkt, waarbij de arbeidstijd per productie-eenheid aanzienlijk verminderd. Bij de ingebruikname van de lopende band bij Ford in 1913 verminderde de benodigde werktijd voor de vervaardiging van een auto voor 12 uur en 8 minuten tot 2 uur en 35 minuten. Het is door dergelijke voorbeelden, dat de innovatie van de lopende band synoniem is geworden met massaproductie. Om in massa te kunnen produceren en te verkopen, diende de verkoopprijs aan te sluiten bij de koopkracht van de consumenten. Om met de producten een groter publiek te bereiken moest daarom tegen lagere kosten geproduceerd worden. Dit kon bijvoorbeeld worden gerealiseerd door mensen op de werkvloer te vervangen door machines. Met de productie van grotere hoeveelheden kunnen verschillende schaalvoordelen worden gerealiseerd, waaronder het goedkoper inkopen van grotere hoeveelheden. De vaste kosten zoals de aanloopkosten, de huur van een kantoor en de aanschaf van machines kunnen ook over meer producten worden verdeeld. Aangezien aan het systeem van de massaproductie zeer hoge vaste kosten waren verbonden, was een constant verloop van de lopende band een zeer hoge prioriteit. Om dit te waarborgen werden afzonderlijke stappen in de productieketen van leveranciers tot de retailers onder één dak gebracht, zodat er zowel aan de aanbodzijde als aan de verkoopkant, geen knelpunten bleven bestaan.
22 juli 1947 Donald Hugh (Don) Henley (Gilmer (Texas), 22 juli 1947), opgegroeid in Linden (Texas) is een rockmuzikant die vooral bekend is als drummer en een van de leadzangers van de Amerikaanse band Eagles. Henley zong veel bekende Eagles-hits, waaronder: Hotel California, Witchy Woman, One Of These Nights, Desperado, Life In The Fast Lane en The Long Run. Met the Eagles heeft Henley wereldwijd meer dan 150 miljoen albums verkocht en zes Grammy Awards gewonnen, naast de drie Grammy's die Henley voor zijn solowerk heeft ontvangen. Naast zijn carrière met the Eagles heeft Henley een succesvolle solocarrière, waarmee hij wereldwijd meer dan 10 miljoen albums verkocht en tijdens de jaren-80 grote hits scoorde waaronder: The Boys Of Summer, Dirty Laundry, The End Of The Innocence, New York Minute en The Heart Of The Matter. Hij bracht in totaal vijf soloalbums uit, waarvan zijn laatste album: 'Cass County' uit 2015, de eerste plaats van de Amerikaanse countrycharts bereikte. Don Henley verhuisde in 1970 van Linden (Texas) naar Los Angeles, om een album met zijn vroegere band Shiloh op te nemen. Kort daarna ontmoette Henley Glenn Frey. Beiden werden leden van de begeleidingsband van Linda Ronstadt, en richtten in 1971 Eagles op. Het eerste album van Eagles, met daarop de hit Take It Easy kwam uit in 1972. Die band ging van 1980 tot 1994 uiteen. Henley was betrokken bij de compositie van de bekendste nummers van de Eagles, als Desperado, "One Of These Nights" en Hotel California (single). Na het uiteengaan van Eagles begon Henley een succesvolle solocarrière. Zijn eerste soloalbum verscheen in 1982 en heette I Can't Stand Still. De verkoop was matig, maar twee jaar later volgde al het album Building the Perfect Beast, dat opviel door het gebruik van synthesizers en zich daardoor enigszins distantieerde van de countryrock-klank van Eagles. De single Boys of Summer bereikte de eerste plaats in de hitparade van de Billboard. Het daaropvolgende album, The End of the Innocence, kwam uit in 1989. Voor de daarvan afkomstige titeltrack (geschreven met Bruce Hornsby) ontvangt hij een Grammy Award. Daarna kwam er een tijd geen soloalbum meer, omdat Henley bezig was met de reünie(tournee) van Eagles. In 1995 verscheen het Greatest Hits-album Actual Miles: Henley's Greatest Hits, met daarop twee nieuwe liedjes en een bonusnummer. In 2000 kwam een nieuw soloalbum uit, getiteld Inside Job. In 1998 werd hij met Eagles in de Rock and Roll Hall of Fame opgenomen. Na 15 jaar bracht Henley in 2015 een nieuw album uit met de naam Cass County, wat verwijst naar de regio waar hij opgroeide. Op het album zingt Henley diverse duets met onder andere: Dolly Parton, Mick Jagger, Merle Haggarden Martina McBride. Er zijn veel country, americana en blues-invloeden te horen en Cass County bereikte de eerste plaats van de Amerikaanse countrycharts.
