27 juli 1940 Het tekenfilmfiguur Bugs Bunny maakt zijn officiële entree in de cartoon A Wild Hare Bugs Bunny is een personage uit de tekenfilmserie Looney Tunes/Merrie Melodies. Bugs is een van de bekendste tekenfilmfiguren ter wereld. Vooral bekend is zijn in een New Yorks accent gestelde vraag: "What's up doc?", die voor het eerst op 27 juli 1940 te horen was in A Wild Hare. Bugs verscheen echter al in 1938 in een filmpje van Porky Pig: Porky's Hare Hunt. Het bekendst is hij echter geworden met zijn tegenspelers Elmer Fudd en Daffy Duck. Bugs is een antropomorf konijn of haas (de discussie over wat hij nu werkelijk is, gaat tot op heden door) met een grijs-witte vacht. Hij draagt doorgaans geen kleren, met uitzondering van witte handschoenen. Wel verkleedt hij zich geregeld. Bugs raakt in vrijwel elk filmpje waarin hij meespeelt betrokken bij een conflict met een ander personage, maar dit is slechts zelden zijn eigen schuld. Meestal probeert hij conflicten te vermijden, maar als iemand hem echt kwaad maakt, deinst hij voor niets meer terug om die persoon terug te pakken. Wanneer hij zijn geduld verliest en openlijk het conflict aangaat, maakt hij dit altijd kenbaar met de zin: "Of course you realize, this means war!" (een zin waarvan regisseur Chuck Jones later toegaf dat hij die van Groucho Marx in Duck Soup had geleend). In de filmpjes van de jaren dertig en veertig werd Bugs neergezet als een wild konijn. Zo woonde hij onder de grond in een konijnenhol. Ook gedroeg hij zich erg kinderlijk. In de latere filmpjes werd hij kalmer en volwassener in zijn gedrag. Bugs vertoont qua gedrag enkele overeenkomsten met oudere literaire personages als Broer Konijn en Anansi. Hij houdt ervan zijn slachtoffers op het verkeerde been te zetten met practical jokes. In tegenstelling tot andere tekenfilmfiguren trekt hij zelf maar zelden aan het kortste eind. Volgens historici zou Bugs gebaseerd zijn op een Walt Disney-personage genaamd Max Hare. Dit personage was ontworpen door Charlie Thorson voor het Silly Symphonies-filmpje The Tortoise and the Hare. Een prototype van Bugs Bunny was al te zien in het filmpje Porky's Hare Hunt uit 1938. Dit konijn werd in dat filmpje niet bij naam genoemd. Bugs maakte zijn officiële debuut in het filmpje A Wild Hare uit 1940. De reden dat dit als Bugs' eerste officiële optreden wordt gezien, is omdat hij in dit filmpje voor het eerst lijkt op de Bugs Bunny zoals mensen hem tegenwoordig kennen. Zijn naam werd pas vermeld in het erop volgende filmpje, Elmer's Pet Rabbit. Beide filmpjes waren een groot succes, en Bugs werd een van de bekendste personages van de Looney Tunes. Rond 1942 was Bugs de ster van de Merrie Melodies-serie geworden. Nadien is hij in veel filmpjes te zien geweest. Bugs werd ook buiten de filmpjes populair. Hij werd de mascotte voor Warner Bros, zoals Mickey Mouse de mascotte van Disney was. Van 1943 tot 1946 was Bugs Bunny ook de mascotte van het Kingman Army Air Field in Arizona. Mel Blanc is de acteur die het bekendst werd als de stem van Bugs Bunny. Hij vertolkte de rol vanaf Bugs' debuut gedurende 51 jaar. Na zijn dood in 1989 nam Jeff Bergman de rol over. Andere acteurs die de stem van Bugs hebben gedaan, zijn
27 juli 1990 De laatste Deux Chevaux rolt van de lopende band in de Citroën-fabriek in Portugal. De 2CV (Frans: Deux chevaux), in Nederland veelal (Lelijk) eend(je) genoemd, is een auto van de Franse autofabrikant Citroën. De afkorting staat voor 'Deux Chevaux Vapeur', wat twee paardenkracht betekent, een maat die het resultaat is van de ingewikkelde berekening van de Franse wegenbelasting. De serieproductie van de 2CV liep van 11 juli 1949 tot en met 27 juli 1990. In die periode zijn er 5.144.966 van gebouwd, waarvan 3.898.631 2CV-eenden en 1.246.335 2CVbesteleenden; dit aantal stijgt tot bijna 9 miljoen wanneer de zustermodellen Dyane, Ami, Méhari en FAF worden meegeteld. Het uiterlijk van de 2CV werd, net als dat van de Citroën ID/DS en de Traction Avant, ontworpen door Flaminio Bertoni. Op basis van de 2CV werden verschillende kitcars gebouwd, onder andere van Burton, Cygnus, Deauville, Le Patron, Lomax, Voglietta, Hoffmann en Vanclee. Na de dood van André Citroën en de overname van het bedrijf door bandenfabrikant Michelin besloot de nieuwe leiding van autofabrikant Citroën in 1935 een kleine auto te ontwikkelen die geschikt diende te zijn voor het ruige Franse platteland: de TPV, oftewel Toute Petite Voiture. Projectleider en stuwende kracht Pierre-Jules Boulanger omschreef het doel als "een paraplu op vier wielen". Op basis van marktonderzoek werd besloten dat het een voertuig moest worden dat twee boeren met 50 kilogram aardappelen kon vervoeren of een vat met 50 liter wijn. Ook gaat het verhaal dat het de mogelijkheid moest bieden om een schaap in de auto mee te nemen. De auto moest hierbij zo comfortabel zijn dat eieren in een mand niet zouden breken wanneer de auto over een stuk omgeploegd land zou rijden. Overige eisen waren dat de auto vooral zuinig, betrouwbaar, goedkoop en eenvoudig te bedienen moest zijn: een boerin moest ermee naar de markt kunnen rijden. Ook moest de boer, met zijn zondagse hoed op, erin passen zodat hij per auto naar de kerk kon. Het uiterlijk van de wagen werd niet belangrijk geacht. Oorspronkelijk plaatste men uit besparingsoverwegingen slechts één koplamp. Nadat echter een prototype tijdens een proefrit werd aangereden, doordat de tegenligger dacht met een motorfiets te maken te hebben, werd het model wél voorzien van twee koplampen. Er werd een auto ontwikkeld die aan het merendeel van die eisen voldeed, maar hij was zeker nog niet klaar voor productie. Citroën was van plan een prototype van de auto te presenteren op de Salon de l'Automobile van oktober 1939, maar vanwege de Tweede Wereldoorlog werd deze Salon afgelast. Na de oorlog, en na grondige verandering van het oorspronkelijke ontwerp, werd de auto op donderdag 7 oktober 1948 tijdens de Autosalon van Parijs aan pers en publiek voorgesteld. Een journalist zou het wagentje "Lelijk Eendje" hebben genoemd, deze benaming (of kortweg "Eend") is in het Nederlands een geuzennaam geworden. De serieproductie van de 2CV begon 11 juli 1949. In het begin werd ze voornamelijk aan boeren (primaire doelgroep), zorgverleners als huisartsen en bekende Franse kunstenaars (gratis reclame) geleverd. De Franse plattelanders waren direct enthousiast, wat de wachttijd liet oplopen tot drie jaar. Nederland was in 1952 het eerste exportland voor de 2CV. Echter, in het begin werd de wagen in Nederland slecht verkocht, waarschijnlijk vanwege het uiterlijk. De laatste 2CV werd op vrijdag 27 juli 1990 geproduceerd. Latere versies werden, net als elders in Europa, tot cultvoertuigen. De (Lelijke) Eend mag zich scharen tussen automobiele iconen als de Volkswagen Kever, de Morris Minor, de Mini en de Fiat 500. Tegenwoordig is de Eend populair als tweede auto. Aangezien nog slechts circa 8500 2CV's in Nederland operationeel zijn, is de prijs voor een perfect bewaard of gerestaureerd exemplaar gestegen naar rond de 15.000 euro. Onderdelen zijn echter relatief goedkoop en vanwege het lage gewicht (560 kg) is de motorrijtuigenbelasting laag of vanwege de leeftijd niet verplicht. Via diverse 2CV-clubs worden voordelige verzekeringen aangeboden. De 2CV 4×4 Sahara, later 2CV Bimoteur genoemd (1958-1970), had achterin een extra motor en versnellingsbak, die andersom gemonteerd was. Met een schakelpook tussen de voorstoelen werden beide versnellingsbakken gelijktijdig bediend. Voor de beide motoren waren afzonderlijke benzinetanks onder de voorstoelen en twee separate contactsloten voorzien. Het reservewiel was voor in de motorkap bevestigd. De auto beschikte dankzij de inschakelbare vierwielaandrijving over een enorme terreinvaardigheid, maar wel voor de dubbele prijs van de standaard-Eend. Er werden slechts 694 exemplaren van gebouwd. Vele werden door de Schweizer Post als bestelwagen gebruikt. Tegenwoordig zijn het gevraagde oldtimers. In 1948 was de 2CV uitgerust met een benzinemotor van 375 cc; een luchtgekoelde kopklepmotor met twee cilinders in boxer-opstelling. De basis van deze motor is tot het einde van de productie dezelfde gebleven, alleen werd er telkens een beetje meer vermogen uitgehaald. De eerste modellen hadden vrijwel geen dashboard. De benzinestand werd gepeild via een peilstok die, bevestigd aan de tankdop, in de tank gestoken moest worden. De ruitenwissers werden met de hand bediend of waren gekoppeld aan de snelheidsmeter zodat ze bij stilstand niet werkten. Homokinetische koppelingen bij de voorwielaandrijving waren afwezig, zodat bij elke bocht het schokken van het stuur met de beide handen opgevangen moest worden. De eend had eerst een vermogen van 8 pk, de laatste A-modellen uit de jaren 70 en 80 van de 20e eeuw (waaronder de afgeleide Méhari, Dyane, Acadiane) hadden een motor van 602 cc met maximaal 29 pk / 21 kW vermogen, zodat een snelheid van 115 km/h en meer mogelijk is. Dit kwam ook door de diverse verschillende versnellingsbakken die toegepast werden. Besteleenden werden geproduceerd onder de namen AU, AZU, later AK250, AK350, Citroën 2CV AK400 genoemd. De getallen 250, 350 en 400 stonden hierbij voor het laadvermogen in kilo's. Het 2CV-motorblok is in de laatste verschijningsvorm opgeboord tot 652 cc en voorzien van elektronische ontsteking. Dit blok werd gemonteerd in de Citroën LNA- en Visa-modellen. Inmiddels zijn er voor de reguliere 2CV-motor (602 cc) ook diverse elektronische ontstekingen beschikbaar gekomen en aan een simpelere versie voor de LNA/VISA-motor wordt gewerkt. Een bijzonder kenmerk van de 2CV is ook de positie van de versnellingspook. Deze steekt horizontaal door het dashboard. Later zag men dat ook bij de Renault 4. De achteruit zit links vooraan (op de plek waar in moderne auto's de eerste versnelling zit). De eerste versnelling zit links achter, de tweede midden voor, de derde versnelling midden achter en de vierde rechts voor. Het schakelen tussen de tweede en derde versnelling (de meest gebruikte twee) wordt hierdoor heel eenvoudig. De eerste versnelling was aanvankelijk niet gesynchroniseerd, men moest dus vrijwel stil staan (maximaal 10 km/ h) om terug naar de eerste versnelling te kunnen schakelen, een beetje spelen met tussengas hielp hier bij. Een ervaren 2CV-rijder kon vrij makkelijk nog rijdend terugschakelen, een leek zou een wat krakend geluid uit de versnellingsbak veroorzaken. In latere versies werd de één wel gesynchroniseerd. De achterbank van een eend kan gemakkelijk verwijderd worden en los worden gebruikt. Hij werd vaak op jongerenkamers aangetroffen. Wie met de eend op kampeervakantie ging, kon het bankje bij de tent zetten. In Frankrijk heeft de 2CV de bijnaam "La Deuche", in België is het "de Geit" of "het wippertje", in Nederland "Eend" of "Lelijke Eend"', in Friesland de "Pyk" of Einepyk , in Duitsland werd het "Ente", in Engeland "Tin Snail" (blikken slak) en in Tsjechië "Kachna" (eend). In december 1959 verscheen in de vorm van een kartonnen single met een plastic laagje als geluidsdrager een reclameplaatje voor de Lelijke Eend. Annie M.G. Schmidt schreef "Het Lelijke Eendje" ter promotie van de Citroën 2CV op een melodie van Paul Chr. van Westering. Henk van de Veldes Kinderkoor zong het liedje samen met Heleen van Meurs en Ronnie Postdammer. Op de achterkant staat alleen de begeleiding, geschikt voor karaoke. Kopers van een Citroën 2CV kregen het plaatje als geschenk, belangstellenden konden het voor Hfl 0,36[1] bij Citroën bestellen. De bruin kartonnen hoes was tevens enveloppe. Tijdens de in 2009 gehouden verkiezing van de top-40 van beste reclameliedjes door de stichting Het ReclameArsenaal eindigde het 2CV-reclamelied op de eerste plaats van liedjes uit de periode van 1950 - 1980.
27 juli 1944 Bobbie Gentry (eigenlijke naam Roberta Lee Streeter; Chickasaw County (Mississippi), 27 juli 1944) is een voormalige Amerikaanse zangeres in het genre countrymuziek. Ze was een van de eerste vrouwelijke country-artiesten die zelf liedjes schreven. Bij het zingen begeleidde ze zichzelf op een gitaar. Haar platen haalden regelmatig de Hot Country Songs, de speciale hitlijst voor countrymuziek, maar ook de Billboard Hot 100, de algemene hitlijst. Haar bekendste nummer is Ode to Billie Joe, dat in 1967 vier weken op de eerste plaats stond in de Billboard Hot 100 (zie Nummer 1-hits in de Billboard Hot 100 in 1967). In 1978 kwam haar laatste plaat uit en in 1981 trad ze voor het laatst op. Sindsdien leidt ze een teruggetrokken leven. Roberta Lee Streeter werd in 1944 geboren in de staat Mississippi. Haar ouders scheidden kort na haar geboorte en ze werd opgevoed op de boerderij van haar grootouders. Toen ze zeven was, ruilde haar grootmoeder een melkkoe voor een piano. Roberta maakte haar eerste liedje, My dog Sergeant is a good dog. Ze ging naar school in Greenwood en leerde zichzelf spelen op verschillende muziekinstrumenten: gitaar, banjo, contrabas en vibrafoon. Op haar 13e verhuisde ze naar Arcadia in Californië, waar ze introk bij haar moeder. Ze ging optreden in clubs waar countrymuziek werd gespeeld en bracht daar naast het bekende countryrepertoire ook zelfgeschreven liedjes over haar geboortestaat Mississippi. Ze ging zich Bobbie Gentry noemen naar de heldin van de film Ruby Gentry uit 1952. Daarnaast volgde ze middelbaar onderwijs. Toen ze in 1960 haar diploma had gehaald, trad ze enige tijd op in de nachtclub Les Folies Bergere in Las Vegas. Ze studeerde filosofie aan de UCLA in Los Angeles, waarbij ze zich in leven hield door op te treden in nachtclubs en te poseren als fotomodel. Van de universiteit stapte ze over naar het conservatorium, waar ze muziektheorie en compositieleer studeerde. In 1963 nam ze samen met de popzanger Jody Reynolds haar eerste single op: Stranger in the mirror / Requiem for love.[1] Het gelegenheidsduo noemde zich Jody and Bobbie. De plaat deed niets. De doorbraak voor Bobbie Gentry kwam in 1967, toen ze voor het platenlabel Capitol Records het nummer Mississippi Deltamocht opnemen. Voor de achterkant koos ze een ballad van elf coupletten met als enig begeleidingsinstrument haar gitaar. Op voorstel van Capitol bracht ze het lied terug tot vijf coupletten en ging ze akkoord met de toevoeging van strijkers. Zo ontstond Ode to Billie Joe, het lied over de zelfmoord van Billy Joe MacAllister, die van de brug over de Tallahatchie River bij de buurtschap Money sprong. De diskjockeys vonden de B-kant van de single veel fascinerender dan de A-kant, en de B-kant werd dan ook de grote hit. De plaat haalde de eerste plaats in de Billboard Hot 100. Ook aan de andere kant van de Atlantische Oceaan verkocht de plaat goed; ze haalde een 13e plaats in de UK Singles Chart. In Nederland werd Ode to Billie Joe met een 12e plaats in de Nederlandse Top 40 Bobbie Gentry’s enige hit.[2] In 1968 kreeg Bobbie Gentry drie Grammy Awards, in de categorieën ‘Best New Artist’, ‘Best Vocal Performance’ en ‘Best Contemporary Solo Vocal Performance’. De arrangeur Jimmie Haskell kreeg een Grammy in de categorie ‘Best Instrumental Arrangement Accompanying Vocalist(s)’ voor zijn arrangement van Ode to Billie Joe. In 1976, negen jaar later, maakte de regisseur Max Baer jr. de film Ode to Billy Joe (met een andere spelling van de naam Billie), waarin een groot aantal zaken die het liedje open liet (wat was de reden voor de zelfmoord, wat gooiden Billie Joe en de vertelster van het liedje een paar dagen voor de zelfmoord van dezelfde brug?) door de scenarioschrijver Herman Raucher waren ingevuld. In de VS slaagde ze er niet meer in om het succes van Ode to Billie Joe te evenaren. Wel haalde Gentry in 1969 een nummer 1-hit in het Verenigd Koninkrijk met de Bacharach/David-compositie I'll never fall in love again. Haar album Ode to Billie Joe met het gelijknamige nummer haalde de eerste plaats in de Billboard 200, de Amerikaanse hitparade voor albums. Ook het album Bobbie Gentry and Glen Campbell, waarop ze duetten zong met de countryzanger Glen Campbell, was een groot succes. Ze nam ook drie singles op met Campbell, waarvan All I have to do is dream in het Verenigd Koninkrijk de Top 10 haalde. In 1968 trad ze samen met de Italiaanse zanger Al Bano op tijdens het Festival van San Remo. Voor haar liedje Fancy uit 1969, over een vrouw uit een arme familie die op niet altijd even kieskeurige wijze zorgt dat ze vooruit komt in de wereld, greep ze terug op haar oude rolmodel Ruby Gentry. Het werd een klein hitje. In de jaren 1968-1978 trad Bobbie Gentry geregeld op in televisieshows in de Verenigde Staten, Canada en het Verenigd Koninkrijk. Ze had ook een eigen show in een nachtclub in Las Vegas, waarvoor ze de muziek schreef en arrangeerde en zelfs de kostuums en de choreografie ontwierp. Op het eind van de jaren zeventig begon ze echter de belangstelling voor de muziek- en showwereld te verliezen. In 1981 was ze voor het laatst op de televisie te zien, in een All-Star Salute to Mother’s Day. [3] Daarna verdween ze uit de publieke belangstelling. Ze leidt nu een teruggetrokken leven in Los Angeles. Bobbie Gentry is driemaal getrouwd geweest. Alle drie de huwelijken duurden korter dan een jaar. Ze heeft een zoon uit haar derde huwelijk.
26 juli 1928 Stanley Kubrick (New York, 26 juli 1928 – Harpenden, 7 maart 1999) was een Amerikaans filmregisseur. Hij staat bekend als een van de meest vernieuwende en invloedrijkste filmregisseurs aller tijden. Tegelijkertijd heeft hij ook de reputatie als een van de meest excentrieke cineasten uit de filmgeschiedenis. Stanley Kubrick werd in 1928 geboren in The Bronx, New York, als oudste van twee kinderen van joodse immigranten uit Oost-Europa. Als kind leefde hij een gesloten bestaan, hij zei niet veel en had bijna geen vrienden. Hoewel hij op school slecht presteerde, waren velen overtuigd van Kubricks genialiteit. Stanley was namelijk een genie in wiskunde. Toen hij nog maar tien jaar oud was, speelde hij in Central Park voor een dollar een potje schaak tegen volwassen professionele schakers. Op 12jarige leeftijd kreeg Kubrick voor zijn verjaardag een fotocamera. Hij trok door de stad om foto's van alledaagse gebeurtenissen te maken. Hij bleek zoveel talent te hebben, dat hij op 16-jarige leeftijd een contract kreeg aangeboden als fotograaf bij het beroemde tijdschrift Look. Opmerkelijk is, dat juist de twee passies uit Kubricks jeugd (schaken en fotografie) overeenkomsten met zijn latere films vertonen. Via het tijdschrift Look kwam Kubrick in contact met een New Yorkse filmproducent die bezig was met een aantal goedkope 10 minuten durende documentaires voor televisie. Hoewel Kubrick geen enkele regie-ervaring had, werd hij door de producent gevraagd om twee filmpjes te regisseren. Kubrick maakte Day of the Fight, een documentaire over een profbokser en Flying Padre, een documentaire over een dominee die met zijn vliegtuig rondreist. Hierna maakte Kubrick een promotiefilmpje voor een sportvereniging, The Seafarers. Kubrick vond nu dat het tijd werd voor een fictiefilm en met zijn laatste spaargeld financierde hij zelf een 62 minuten durende oorlogsfilm genaamd Fear and Desire. Opnames vonden gedurende vijf weken plaats in De San Gabriel Mountains net ten noorden van Los Angeles. De film was een succes en van de winst financierde hij zijn eerste echte film: Killer's Kiss. Ook dit was een film met een laag budget, die volledig werd opgenomen op loopafstand van Kubricks appartement in The Bronx. Het succes van deze film zorgde ervoor, dat de grote filmstudio’s in hem geïnteresseerd raakten. Kubrick kreeg door MGM een contract aangeboden en hij vertrok naar Hollywood. In Hollywood maakte hij drie films: de misdaadfilm The Killing (1956), de oorlogsfilm Paths of Glory (1957) met zijn echtgenote Christiane Susanne Harlan in een bijrol en de spektakelfilm Spartacus (1960). Al deze films groeiden uit tot ware filmklassiekers en gaven Kubrick de status van een grootmeester. Kubrick zelf was er niet tevreden over: hij vond dat de grote filmstudio's hem te veel beperkten in zijn vrijheid. Kubrick geloofde namelijk dat de regisseur alle macht bij het maken van zijn film moet hebben en pas als hij eenmaal tevreden is, kan de film naar de bioscopen. Hollywood was echter zo op geld gericht dat het voor Kubrick onmogelijk was om zijn geliefde werkwijze toe te passen. De regisseur besloot hierop zijn spullen te pakken en verhuisde naar Engeland. Daar richtte hij zijn eigen bedrijf op en bouwde in de achtertuin van zijn huis een enorme filmstudio, waar hij afgezonderd van de rest van de filmwereld, op zijn gemak, met een handjevol betrouwbare technici, de ene film na de andere afleverde. Kubrick gedroeg zich als een kluizenaar en trad bijna nooit meer op in het openbaar. Hij gaf geen interviews en liet niets over zijn komende filmplannen naar buiten lekken. De regisseur stond erom bekend abnormaal perfectionistisch te zijn. Kubrick liet scènes soms honderd keer overdoen, hij dreef acteurs en technici tot het uiterste en keek niet op een uitgave meer of minder. Kubrick maakte verschillende versies van zijn films en bedacht talloze scènes die uiteindelijk de montage niet haalden. Dat bezeten perfectionisme zorgde ervoor dat zijn films niet alleen heel duur waren, maar dat het ook nog eens heel lang duurde voor er weer een volgende film kwam. In 1962 maakte Kubrick Lolita, een psychologische film. Twee jaar later maakte hij met Dr. Strangelove een satire over de Koude Oorlog. 2001: A Space Odyssey (1968) wordt door velen nog steeds gezien als de beste sciencefictionfilm ooit en A Clockwork Orange (1971) wordt gezien als een van de beste films van de jaren 70. In 1975 maakte Kubrick met Barry Lyndon een kostuumdrama zonder kunstmatig licht en in 1980 boekte hij een enorm succes met de horrorfilm The Shining. In de jaren daarna gingen Kubricks perfectionisme en kluizenaarsdrang een steeds grotere rol spelen. De regisseur verdween uit beeld en liet niets van zich horen. Pas in 1987 kwam hij onverwacht terug met de oorlogsfilm Full Metal Jacket, volgens velen een klassieker in het genre. Na Full Metal Jacket werd het opnieuw stil rond de regisseur. Veel mensen gingen speculeren over wat de nieuwe film zou worden, maar de regisseur liet weer niets van zich horen. 12 jaar later kwam hij op de proppen met het erotische drama Eyes Wide Shut. Deze film werd met zeer gemengde gevoelens ontvangen. Wat Kubrick precies met de film wilde zeggen was niet voor iedereen duidelijk. De regisseur kon er zelf niets meer over zeggen want hij was enkele weken daarvoor, in maart 1999, in zijn slaap overleden. Kubrick stond erom bekend op het laatste moment de hele montage van zijn film om te gooien. De 12 speelfilms die Kubrick in een periode van bijna 45 jaar maakte, kenmerken zich door een zeer pessimistische wereldvisie en een opvallende emotionele afstandelijkheid. Kubrick betrekt de kijker niet bij de emoties van de hoofdpersoon maar laat de kijker de hoofdpersoon als het ware observeren. Technisch gezien worden de films van Kubrick stuk voor stuk wonderbaarlijk genoemd: de fotografie, de vaak langzame, statige camerabewegingen en ongewone standpunten. Decors zijn altijd goed uitgedacht, alsmede de muziek, de geluidseffecten en de montage. In zijn films experimenteerde Kubrick met vernieuwende speciale effecten. Kubricks experimenten die hij met de filmtechniek in al zijn films deed, zijn sindsdien door talloze andere filmregisseurs toegepast. Zijn invloed op de filmtechniek is groot. Hoewel Kubrick vrijwel alle genres beoefende, vertonen zijn films niet alleen technisch, maar ook inhoudelijk overeenkomsten. In al zijn films staat een hoofdpersoon centraal. Deze persoon komt vaak met iets of iemand in aanraking en wordt daardoor aan het twijfelen gebracht. Hierdoor komt de persoon lijnrecht tegenover de mensenmassa te staan. De persoon moet dan kiezen tussen goed en kwaad, waarna hij het verkeerde kiest. Deze karakterontwikkeling noemde Kubrick de ontmenselijking van het individu. Ook zijn de thema's in al zijn films hetzelfde: de negatieve kant van de menselijke natuur. Thema's als wraak, hebzucht, lust, zinloosheid, krankzinnigheid en geweld komen veelvuldig voor. Als decor om deze thema's in te plaatsen, gebruikt Kubrick vaak oorlog. Zes van zijn twaalf films gaan over de zinloosheid van oorlog. Een derde inhoudelijke overeenkomst is dat Kubrick in zijn films experimenteerde met vertelvormen. Zo zijn een groot aantal van zijn films onderverdeeld in episodes, gebruikte hij vaak voice-over en experimenteerde hij met het tempo. Een vierde overeenkomst is dat Kubrick in al zijn films de controverse opzocht. Zwarte humor, grof geweld, expliciete seks, racisme en drugsgebruik zijn elementen die niet zelden in zijn films te zien zijn. De veelal controversiële onderwerpen die zijn films behandelden en de gewaagde brutale manier van filmen zorgden vaak voor enorme rellen. Iedere film van Kubrick was zowel artistiek als commercieel een groot succes (behalve Barry Lyndon, dat geen commercieel succes was), maar deed tegelijkertijd veel stof opwaaien, soms met extreme gevolgen: Paths of Glory werd in Frankrijk verboden tot de dood van Charles de Gaulle vanwege de kritiek op de Franse krijgsraad tijdens de Eerste Wereldoorlog; Lolita zorgde voor controverse vanwege het onderwerp, namelijk seks van een volwassen man met een minderjarig meisje; A Clockwork Orange zou aanzetten tot extreem geweld onder jongeren (er vonden inderdaad een aantal na-aap-moorden en -verkrachtingen plaats), waarna Kubrick na een aantal bedreigingen de film zelf in Engeland uit de roulatie nam; Full Metal Jacket zou te kritisch zijn over het Amerikaanse leger en was aanleiding voor hevige discussies.
26 juli 1952 Eva María Duarte de Perón (7 mei 1919 - 26 juli 1952) was de vrouw van de Argentijnse president Juan Perón (1895-1974) en de first lady van Argentinië van 1946 tot haar dood in 1952. Zij wordt meestal Eva Perón of Evita genoemd . Ze werd geboren in armoede in het landelijke dorp Los Toldos , in de Pampas , als de jongste van vijf kinderen. Op haar vijftiende in 1934 verhuisde ze naar Buenos Aires, de hoofdstad van het land, om carrière te maken als toneel-, radio- en filmactrice. Ze ontmoette daar kolonel Juan Perón op 22 januari 1944 tijdens een liefdadigheidsevenement in het Luna Park Stadion ten voordele van de slachtoffers van een aardbeving in San Juan, Argentinië . De twee waren het volgende jaar getrouwd. Juan Perón werd in 1946 tot president van Argentinië verkozen; in de komende 6 jaar werd Eva Perón krachtig binnen de pro-peronistische vakbonden , voornamelijk om te spreken namens arbeidsrechten . Ze leidde ook de ministeries van arbeid en gezondheid, stichtte en leidde de liefdadigheidsinstelling Eva Perón , verdedigde het vrouwenkiesrecht in Argentinië en stichtte en leidde de eerste grootschalige vrouwelijke politieke partij, de Female Peronist Party . In 1951 kondigde Eva Perón haar kandidatuur aan voor de Peronistische nominatie voor het kantoor van vicepresident van Argentinië , met grote steun van de Peronistische politieke basis, Argentijnse arbeiders met een laag inkomen en arbeidersklasse, die werden aangeduid als descamisados of 'shirtless ones'. De oppositie van het leger en de bourgeoisie van de natie, in combinatie met haar afnemende gezondheid, dwong haar uiteindelijk om haar kandidatuur in te trekken. [1] In 1952, kort voor haar dood aan kanker bij 33, kreeg Eva Perón de titel van ' Spirituele leider van de natie ' van het Argentijnse Congres . [2] [3] [4] Ze kreeg een staatsbegrafenis bij haar dood, een voorrecht dat doorgaans voorbehouden was aan staatshoofden. Eva Perón is een onderdeel geworden van de internationale populaire cultuur , [5] [ pagina nodig ] meest beroemd als het onderwerp van de musical Evita (1976). [6] Zelfs vandaag heeft Evita het collectieve bewustzijn van Argentijnen nooit verlaten. [3] Cristina Fernández de Kirchner , de eerste gekozen vrouwelijke president van Argentinië , en vele andere leiders bevestigen dat vrouwen van haar generatie een schuld aan Eva verschuldigd zijn voor "haar voorbeeld van passie en strijdbaarheid". Eva's autobiografie, La Razón de mi Vida , [8] bevat geen datums of verwijzingen naar voorvallen uit de kindertijd en vermeldt niet de locatie van haar geboorte of haar naam bij de geboorte. [9] [ benodigde pagina ] Volgens het burgerlijk register van Junín, toont een geboortebewijs dat een María Eva Duarte werd geboren op 7 mei 1922. Haar doopakte vermeldt echter de geboortedatum op 7 mei 1919 onder de naam Eva María Ibarguren . [10] [11] Er wordt gedacht [ door wie? ] dat de volwassen Eva Perón in 1945 een vervalsing van haar geboorteakte voor haar huwelijk heeft gemaakt. [12] [ pagina nodig ] Eva Perón bracht haar jeugd door in Junín , provincie Buenos Aires . Haar vader, Juan Duarte, was afstammeling van Franse Baskischeimmigranten. Haar moeder Juana Ibarguren, was afstammeling van Spaanse Baskische immigranten. [13] Juan Duarte, een rijke rancher uit het nabijgelegen Chivilcoy , had daar al een vrouw en familie. In die tijd op het platteland van Argentinië was het niet ongewoon voor een rijke man om meerdere gezinnen te hebben. [14] Toen Eva een jaar oud was, keerde Duarte permanent terug naar zijn legale familie, waardoor Juana Ibarguren en haar kinderen in de problemen belandden. Ibarguren en haar kinderen werden gedwongen naar het armste deel van Junín te verhuizen. Los Toldos was een dorp in de stoffige regio Las Pampas, met de reputatie van een desolate plek van bittere armoede. Om zichzelf en haar kinderen te onderhouden, naaide ik kleding voor buren. Het gezin werd gestigmatiseerd door het achterlaten van de vader en door de onwettige status van de kinderen volgens de Argentijnse wetgeving, en was bijgevolg enigszins geïsoleerd. Een verlangen om dit deel van haar leven uit te wissen, zou een motivatie kunnen zijn geweest voor Eva om de vernietiging van haar oorspronkelijke geboorteakte in 1945 te regelen. [ Toen Duarte plotseling stierf en zijn minnares en hun kinderen ernaar streefden zijn begrafenis bij te wonen, was er een onaangenaam tafereel bij de kerkpoorten. Hoewel Juana en de kinderen waren toegestaan om Duarte te betreden en hun respect te betuigen, werden ze prompt uit de kerk gestuurd. Mevr. Juan Duarte wilde de minnares en kinderen van haar man niet bij de begrafenis en, zoals die van de wettige echtgenote, werden haar bevelen gerespecteerd. Voordat Juan Duarte Juana Ibarguren in de steek liet, was ze haar enige steun geweest. Biograaf John Barnes schrijft dat na deze overgave alle Duarte die aan de familie was overgelaten een document was waarin werd verklaard dat de kinderen van hem waren, waarmee ze de Duarte-achternaam konden gebruiken. [16] [ pagina nodig ] Kort daarna verhuisde Juana haar kinderen naar een eenkamerappartement in Junín. Om de huur op hun eenpersoonskamer te betalen, namen moeder en dochters hun baan op als kok in de huizen van de plaatselijke estancias . Uiteindelijk, als gevolg van de financiële hulp van Eva's oudere broer, verhuisde het gezin naar een groter huis, dat ze later transformeerden tot een pension. [12] [ pagina nodig ]Gedurende deze tijd nam de jonge Eva vaak deel aan toneelstukken en concerten op school. Een van haar favoriete bezigheden was de bioscoop. Hoewel Eva's moeder blijkbaar een paar plannen had voor Eva, die haar wilde trouwen met een van de plaatselijke bachelors, droomde Eva ervan om een beroemde actrice te worden. [16][ pagina nodig ] Eva's liefde voor acteren werd versterkt toen ze, in oktober 1933, een kleine rol speelde in een schoolspel genaamd Arriba estudiantes (Students Arise), dat Barnes beschrijft als 'een emotioneel, patriottisch, vlaggeluidend melodrama ." [16] [ pagina nodig ] Na het stuk was Eva vastbesloten actrice te worden. In haar autobiografie legde ze uit dat alle mensen uit haar eigen stad die naar de grote steden waren geweest, hen beschreef als "prachtige plekken, waar niets werd gegeven dan rijkdom". In 1934, op 15jarige leeftijd, ontsnapte Eva uit haar door armoede geteisterde dorp toen ze, volgens de volksmythe, met een jonge muzikant naar de hoofdstad van het land in Buenos Aires vertrok. De relatie van het jonge stel zou bijna net zo snel aflopen als het begon, maar Eva bleef in Buenos Aires. Ze begon banen na te jagen op het podium en de radio en werd uiteindelijk een filmactrice. Eva had een aantal relaties en via enkele van deze mannen verwerft ze een aantal van haar modelleringsafspraken. Ze verbleekte haar natuurlijke zwarte haar tot blond, een blik die ze voor de duur van haar leven zou behouden. [ Er wordt vaak gemeld dat Eva met de tango-zanger Agustín Magaldi per trein naar Buenos Aires reisde. [5] [ pagina nodig ] [16] [ pagina nodig ]Biografen Marysa Navarro en Nicholas Fraser beweren echter dat dit onwaarschijnlijk is, omdat er geen verslag is van de getrouwde Magaldi die in 1934 in Junín optrad (en, zelfs als hij dat had gedaan, hij reisde meestal met zijn vrouw). Eva's zussen beweren dat Eva met hun moeder naar Buenos Aires is gereisd. De zussen beweren ook dat Doña Juana haar dochter begeleidde naar een auditie bij een radiostation en zorgde ervoor dat Eva bij de familie Bustamante woonde, vrienden van de familie Duarte. [17] Terwijl de methode van Eva's ontsnapping uit haar sombere provinciale omgeving wordt besproken, begon ze een nieuw leven in Buenos Aires. Buenos Aires in de jaren 1930 stond bekend als het "Parijs van Zuid-Amerika". Het centrum van de stad had veel cafés, restaurants, theaters, filmhuizen, winkels en drukke drukte. In direct contrast, waren de jaren 1930 ook jaren van grote werkloosheid, armoede en honger in de hoofdstad, en veel nieuwkomers uit het binnenland werden gedwongen te wonen in huurkazernes, kosthuizen en in afgelegen shanties die bekend werden als villa's miserias . [17] Bij aankomst in Buenos Aires werd Eva Duarte geconfronteerd met de moeilijkheden om te overleven zonder formeel onderwijs of connecties.De stad was tijdens deze periode vooral overvol vanwege de migraties veroorzaakt door de Grote Depressie . Op 28 maart 1935 kreeg zij haar professionele debuut in het toneelstuk mevrouw Perez ( la Señora de Pérez ), in het Comedias-theater . In 1936 toerde Eva landelijk met een theatergezelschap, werkte als een model en werd gegoten in een paar B-klasse melodrama's. In 1942 kreeg Eva enige economische stabiliteit toen een bedrijf genaamd Candilejas (gesponsord door een zeepfabrikant) haar inhuurt voor een dagelijkse rol in een van hun radiodrama's genaamd Muy bien , die uitgezonden werd op Radio El Mundo (World Radio), de belangrijkste radiostation in het land op dat moment. [5] [ pagina nodig ] Later dat jaar tekende ze een vijfjarig contract met Radio Belgrano , wat haar een rol verzekerde in een populair historisch-dramaprogramma genaamd Great Women of History , waarin ze Elizabeth I van Engeland , Sarah, speelde Bernhardt en de laatste Tsarina van Rusland . Uiteindelijk kwam Eva Duarte mede-eigenaar van het radiobedrijf. In 1943 verdiende Eva Duarte vijf of zesduizend peso per maand, waarmee ze een van de bestbetaalde radio-actrices in de natie was. Pablo Raccioppi, die samen met Eva Duarte Radio El Mundo leidde, zou niet van haar hebben gehouden, maar had opgemerkt dat ze "zeer betrouwbaar" was. [18] Eva had ook een kortstondige filmcarrière, maar geen van de films waarin ze verscheen waren enorm succesvol. In een van haar laatste films, La cabalgata del circo ( The Circus Cavalcade ), speelde Eva een jong plattelandsmeisje dat wedijvert met een oudere vrouw, de filmster, Libertad Lamarque . Als resultaat van haar succes met radiodrama's en de films, bereikte Eva wat financiële stabiliteit. In 1942 kon ze verhuizen naar haar eigen appartement in de exclusieve wijk Recoleta , op Calle Posadas in 1567. Het volgende jaar begon Eva haar carrière in de politiek, als een van de grondleggers van het Argentijnse Radio-syndicaat (ARA). Op 15 januari 1944 vond een aardbeving plaats in de stad San Juan, Argentinië , waarbij ongeveer 10.000 mensen om het leven kwamen. Als reactie hierop heeft Perón, toenmalig minister van Arbeid, een fonds opgericht om geld in te zamelen om de slachtoffers te helpen.Hij bedacht een plan om een "artistiek festival" als fondsenwerver te organiseren en nodigde radio- en filmacteurs uit om deel te nemen. Na een fondswervende week kwamen alle deelnemers bijeen op een gala in het Luna Park Stadion in Buenos Aires om slachtoffers van de aardbeving te helpen. Het was tijdens dit gala, op 22 januari 1944, dat Eva Duarte kolonel Juan Perón voor het eerst ontmoette. [19] Eva werd prompt de minnares van de kolonel. Eva verwees naar de dag dat ze haar toekomstige echtgenoot ontmoette als haar "prachtige dag".[20] Fraser en Navarro schrijven dat Juan Perón en Eva samen rond twee uur 's ochtends het gala hebben verlaten. [21] Fraser en Navarro beweren dat Eva Duarte geen kennis van of interesse in politiek had voordat ze Perón ontmoette. Daarom heeft ze nooit ruzie gemaakt met Perón of een van zijn binnencirkels, maar alleen geabsorbeerd wat ze hoorde. [22] Juan Perón beweerde later in zijn memoires dat hij doelbewust Eva als zijn leerling koos, en op weg was om in haar een "tweede ik" te creëren. [23] Fraser en Navarro suggereren echter dat Juan Perón Eva Duarte een dergelijke intieme blootstelling en kennis van zijn binnencirkel toestond vanwege zijn leeftijd: hij was 48 en ze was 24 toen ze elkaar ontmoetten. Hij was laat in zijn leven tot de politiek gekomen en was daarom vrij van vooropgezette ideeën over hoe zijn politieke carrière zou moeten verlopen, en hij was bereid om welke hulp dan ook die ze hem aanbood, te accepteren. [22] In mei 1944 werd aangekondigd dat omroepuitvoerders zich moeten organiseren in een vakbond en dat deze unie de enige zou zijn die in Argentinië mag opereren. Kort nadat de vakbond werd gevormd, werd Eva Duarte tot president gekozen. Fraser en Navarro speculeren dat Juan Perón de suggestie deed dat uitvoerders een vakbond creëerden, en de andere uitvoerders vonden het waarschijnlijk een goede politiek om zijn maîtresse te kiezen. Kort na haar verkiezing tot voorzitter van de vakbond, startte Eva Duarte een dagelijks programma genaamd Toward a Better Future, dat in soap-opera de prestaties van Juan Perón dramatiseerde. Vaak werden de eigen toespraken van Perón tijdens het programma gespeeld. Toen ze sprak, sprak Eva Duarte in gewone taal als een reguliere vrouw die luisteraars wilde laten geloven wat ze zelf geloofde over Juan Perón. Begin 1945 had een groep legerofficieren die de GOU werd genoemd voor " Grupo de Oficiales Unidos " (United Officers Group), bijgenaamd "The Colonels", aanzienlijke invloed binnen de Argentijnse regering gekregen. President Pedro Pablo Ramírez werd op zijn hoede voor de groeiende macht van Juan Perón binnen de regering en kon die macht niet beteugelen. Op 24 februari 1944 ondertekende Ramírez zijn eigen ontslagbrief, die volgens Fraser en Navarro werd opgesteld door Juan Perón zelf.Edelmiro Julián Farrell , een vriend van Juan Perón, werd president. Juan Perón keerde terug naar zijn baan als minister van arbeid. Fraser en Navarro beweren dat Perón op dit moment de machtigste man in de Argentijnse regering was. [25] Op 9 oktober 1945 werd Juan Perón gearresteerd door zijn tegenstanders binnen de regering die vreesden dat vanwege de sterke steun van de descamisados , de arbeiders en de armen van de natie, Perón's populariteit die van de zittende president zou kunnen overschaduwen . Zes dagen later verzamelden zich tussen 250.000 en 350.000 mensen voor het Casa Rosada , het regeringsgebouw van Argentinië, om de vrijlating van Juan Perón te eisen, en hun wens werd ingewilligd. Om 23.00 uur stapte Juan Perón op het balkon van de Casa Rosada en sprak de menigte toe. Biograaf Robert D. Crassweller beweert dat dit moment zeer krachtig was omdat het erg dramatisch was en veel belangrijke aspecten uit de Argentijnse geschiedenis opriep. Crassweller schrijft dat Juan Perón de rol op zich nam van een caudillo die zijn mensen toesprak in de traditie van de Argentijnse leiders Rosas en Yrigoyen .Crassweller beweert ook dat de avond " mystieke boventonen " bevatte van een " quasi- religieus" karakter. [26] Eva Perón is vaak gecrediteerd voor het organiseren van de rally van duizenden die Juan Perón op 17 oktober 1945 uit de gevangenis bevrijdde. Deze versie van evenementen werd gepopulariseerd in de filmversie van de Lloyd Webber-musical . De meeste historici zijn het er echter over eens dat deze versie van evenementen onwaarschijnlijk is. [27] Ten tijde van Perón's gevangenschap was Eva nog maar een actrice. Ze had geen politieke invloed op de verschillende vakbonden , en er wordt beweerd dat ze niet zo geliefd was in Perón's binnencirkel, en dat ze op dit moment door velen in de film- en radiobusiness niet zo leuk was. Toen Juan Perón gevangen werd gezet, kreeg Eva Duarte plotseling geen rechten. In werkelijkheid werd de massale betoging die Perón uit de gevangenis bevrijdde georganiseerd door de verschillende vakbonden, zoals de Algemene Arbeidsconfederatie of CGT toen ze bekend werden. Tot op de dag van vandaag is de datum van 17 oktober een feestdag voor de Justitiële Partij in Argentinië (gevierd als Día de la Lealtad , oftewel " Loyaliteitsdag ").Wat zou volgen was schokkend en bijna ongehoord. De goed verbonden en politiek rijzende ster, Juan Peron, trouwde met Eva. Ondanks de onwettigheid van Eva's jeugd en met een onzekere reputatie, was Peron verliefd op Eva, en haar loyale toewijding aan hem, ook al was hij onder arrestatie geraakt, raakte hem diep, en daarom trouwde hij met haar, een respectabele die ze nooit had gekend. Eva en Juan waren discreet getrouwd tijdens een burgerplechtigheid in Junín op 18 oktober 1945 en tijdens een kerkelijke bruiloft op 9 december 1945. Na zijn vrijlating uit de gevangenis besloot Juan Perón campagne te voeren voor het presidentschap van de natie, die hij won in een aardverschuiving. Eva voerde campagne voor haar man tijdens zijn presidentskandidaat in 1946. Met behulp van haar wekelijkse radioprogramma gaf ze krachtige toespraken met een zware populistische retoriek die de armen aanspoorde om zich aan te sluiten bij de beweging van Perón. Hoewel ze rijk was geworden van haar succes op het gebied van radio en modellering, benadrukte ze haar eigen nederige opvoeding als een manier om solidariteit te tonen met de verarmde klassen. Samen met haar man bezocht Eva alle uithoeken van het land en werd ze de eerste vrouw in de geschiedenis van Argentinië die met haar man in het openbaar op het campagnespoor verschijnt. Het uiterlijk van Eva naast haar man was vaak een belediging voor de vestiging van de rijken, het leger en degenen in het politieke leven. Ze was echter erg populair bij het grote publiek dat haar kende van haar radio- en filmoptredens. Het was tijdens deze fase van haar leven dat ze de Argentijnse bevolking voor het eerst aanmoedigde om naar haar te verwijzen niet als "Eva Perón" maar eenvoudigweg als "Evita", wat een Spaanse verkleinwoord of aanhankelijke bijnaam is die ongeveer gelijk is aan "Kleine Eva" of "Evie" ." In 1947 begon Eva aan een veel gepubliceerde 'Rainbow Tour' van Europa, ontmoetingen met tal van hoogwaardigheidsbekleders en staatshoofden, zoals Francisco Franco en paus Pius XII . Biografen Fraser en Navarro schrijven dat de reis zijn oorsprong vond in een uitnodiging die de Spaanse leider had gedaan voor Juan Perón. Om politieke redenen werd besloten dat Eva, in plaats van Juan Perón, het bezoek zou afleggen. Fraser en Navarro schrijven dat Argentinië nog maar kort geleden uit de 'quarantaine in oorlogstijd' is voortgekomen en aldus zijn plaats in de Verenigde Naties heeft ingenomen en de betrekkingen met de Verenigde Staten heeft verbeterd. Daarom zou een bezoek aan Franco, met António Salazar uit Portugal , de laatst overgebleven West-Europese autoritaire leiders aan de macht, diplomatiek afgekeurd worden op internationaal niveau. Fraser en Navarro schrijven dat Eva besloot dat als Juan Perón Franco's uitnodiging voor een staatsbezoek aan Spanje niet zou accepteren, zij dat zou doen. Adviseurs besloten toen dat Eva naast Spanje veel Europese landen zou bezoeken. Hierdoor zou het lijken alsof de sympathieën van Eva niet specifiek waren met het fascistische Spanje van Franco, maar met heel Europa. De tournee werd gefactureerd niet als een politieke tournee maar als een niet-politieke "goodwill" tournee. [28] Eva werd goed ontvangen in Spanje, waar ze de graven van de Spaanse monarchen Ferdinand en Isabella in de Capilla Real de Granada bezocht. Het francistische Spanje was niet hersteld van de Spaanse burgeroorlog (de autarkische economie en het VN-embargo betekenden dat het land zijn bevolking niet kon voeden). Tijdens haar bezoek aan Spanje deelde ze 100- pesetabriefjes uitaan veel arme kinderen die ze op haar reis ontmoette. Ze ontving ook van Franco de hoogste onderscheiding van de Spaanse regering, de Orde van Isabella de Katholiek . Eva bezocht vervolgens Rome, waar de receptie niet zo warm was als in Spanje. Hoewel Paus Pius XII haar geen pauselijke onderscheiding gaf , kreeg ze de tijd die meestal werd toegewezen aan koninginnen en kreeg ze een rozenkrans . [29] Haar volgende stop was Frankrijk, waar ze over het algemeen goed werd ontvangen. Ze bezocht onder meer het paleis van Versailles . Ze ontmoette ook Charles de Gaulle .Ze beloofde Frankrijk twee zendingen tarwe. Terwijl ze in Frankrijk was, kreeg Eva bericht dat George VI haar niet zou ontvangen wanneer ze van plan was Groot-Brittannië te bezoeken, ongeacht wat zijn ministerie van Buitenlandse Zaken zou adviseren [30] en dat haar bezoek niet als staatsbezoek zou worden beschouwd. Fraser en Navarro schreven dat Eva de weigering van de koninklijke familie om haar te ontmoeten als een snub beschouwde en de reis naar het Verenigd Koninkrijk afgelastte. Eva gaf echter "uitputting" als de officiële reden om niet door te gaan naar Groot-Brittannië. Eva bezocht ook Zwitserland tijdens haar Europese tournee, een bezoek dat werd beschouwd als het slechtste deel van de reis.Volgens het boek Evita: A Biography van John Barnes, terwijl ze een straat afliep met veel mensen die haar auto onder druk zetten, gooide iemand twee stenen en sloeg tegen de voorruit. Ze gooide haar handen in shock, maar raakte niet gewond. Later, tijdens de vergadering met de minister van Buitenlandse Zaken, brachten demonstranten tomaten naar haar toe. De tomaten raakten de minister van Buitenlandse Zaken en spetterden over Eva's jurk. Na deze twee evenementen had Eva er genoeg van en na twee maanden keerde hij terug naar Argentinië. Leden van de peronistische oppositie speculeerden dat het echte doel van de Europese tour was om geld te storten op een Zwitserse bankrekening . "De oppositie in Buenos Aires", schrijft Fraser en Navarro, "ging ervan uit dat het echte doel van het hele Europese bezoek was dat Eva en haar man geld storten op Zwitserse bankrekeningen en dat de rest was bedacht om dit te verhullen. rijke Argentijnen deden dit, maar er zijn veel meer handige en minder opvallende manieren om geld op Zwitserse rekeningen te storten dan de Zwitserse minister van Buitenlandse Zaken te ontmoeten en rond een horlogefabriek te worden getoond. ' [31] Fraser en Navarro concluderen: "Was er een Zwitserse bankrekening? Het lijkt onwaarschijnlijk." [32] Tijdens haar tournee naar Europa was Eva Perón te zien in een coverstory voor Time magazine. Het bijschrift van de cover - 'Eva Perón: Between two worlds, a Argentine rainbow' - was een verwijzing naar de naam die werd gegeven aan Eva's Europese tournee, The Rainbow Tour. Dit was de enige keer in de geschiedenis van het tijdschrift dat een Zuid-Amerikaanse first lady alleen op de cover verscheen. (In 1951 verscheen Eva opnieuw bij Juan Perón.) Het coververhaal uit 1947 was echter ook de eerste publicatie waarin werd vermeld dat Eva buiten het huwelijk was geboren. Als vergelding werd het tijdschrift enkele maanden uit Argentinië verbannen. [33] Nadat ze vanuit Europa terugkeerde naar Argentinië, kwam Evita nooit meer in het openbaar met de ingewikkelde hairdos van haar filmsterrendagen. De schitterende gouden kleur werd ingetogener en zelfs de stijl veranderde, haar haar werd zwaar teruggetrokken tot een zware gevlochten chignon . Bovendien werd haar extravagante kleding na de tour verfijnder. Ze droeg niet langer de uitgebreide hoeden en nauwsluitende jurken van Argentijnse ontwerpers. Al snel nam ze een eenvoudigere en meer modieuze couture in Parijs aan en raakte ze bijzonder gehecht aan de mode van Christian Dior en de juwelen van Cartier . In een poging om een serieuzere politieke persoonlijkheid te cultiveren, begon Eva in het openbaar te verschijnen met conservatieve maar stijlvolle tailleurs (een zakelijke combinatie van rokken en jasjes), die ook door Dior en andere couturehuizen in Parijs waren gemaakt. De Sociedad de Beneficencia , een liefdadigheidsgroep bestaande uit 87 genootschapsdames, was verantwoordelijk voor de meeste liefdadigheidswerken in Buenos Aires voorafgaand aan de verkiezing van Juan Perón. Fraser en Navarro schrijven dat de Sociedad op een gegeven moment een verlichte instelling was, die zorgde voor weeskinderen en dakloze vrouwen, maar dat die dagen allang voorbij waren gegaan tegen de tijd van de eerste ambtstermijn van Juan Perón. In de jaren 1800 werd de Sociedad gesteund door particuliere bijdragen, grotendeels die van de echtgenoten van de damesvereniging. Maar tegen de jaren veertig werd de Sociedaddoor de regering gesteund. [ Het was de traditie van de Sociedad om de First Lady of Argentina te kiezen als president van de liefdadigheidsinstelling. Maar de dames van de Sociedad waren het niet eens met de verarmde achtergrond van Eva Perón, het gebrek aan formeel onderwijs en de vroegere carrière als actrice. Fraser en Navarro schrijven dat de dames van de Sociedad bang waren dat Evita een slecht voorbeeld zou geven aan de weeskinderen, daarom heeft de vereniging dames Evita niet de positie van president van hun organisatie gegeven.Er is vaak gezegd dat Evita de overheidsfinanciering voor de Sociedad als vergelding had afgesneden. Fraser en Navarro suggereren dat deze versie van de gebeurtenissen in het geding is, maar dat de overheidsfinanciering die eerder de Sociedad had gesteund nu ging helpen om de eigen stichting van Evita te ondersteunen. De Fundación María Eva Duarte de Perón werd opgericht op 8 juli 1948. Later werd deze omgedoopt tot, eenvoudigweg, de Eva Perón Foundation . De financiering begon met 10.000 peso's die door Evita zelf werden verstrekt. [34] In The Woman with the Whip , de eerste Engelstalige biografie van Eva Perón, schrijft de auteur Mary Main dat er geen accountgegevens werden bijgehouden voor de stichting, omdat het alleen maar een manier was om overheidspapier naar privé Zwitserse bankrekeningen te sluizen gecontroleerd door de Peróns. [35] [ pagina nodig ] Fraser en Navarro verzetten zich echter tegen deze beweringen en schrijven dat Ramón Cereijo, minister van Financiën, een register bijhield en dat de stichting 'begon als de eenvoudigste reactie op de armoede (Evita) die ze elke dag tegenkwam in haar kantoor "en" de ontzettende achterlijkheid van sociale diensten-of liefdadigheid, zoals het nog steeds werd genoemd-in Argentinië. " [36] Crassweller schrijft dat de stichting werd gesteund door donaties van contanten en goederen van de peronistische bonden en particuliere bedrijven, en dat de Confederación General del Trabajo drie mandagen (later verminderd tot twee) van het salaris voor elke arbeider per jaar schonk. Belasting op loterij- en filmtickets hielp ook de stichting te ondersteunen, evenals een heffing op casino en inkomsten uit paardenraces.Er zijn geen gedocumenteerde gevallen bekend van donoren aan de stichting, met negatieve gevolgen als donaties niet werden ingewikkeld. [37] Binnen een paar jaar had de stichting activa in contanten en goederen van meer dan drie miljard peso's , of meer dan $ 200 miljoen tegen de wisselkoers eind jaren veertig. Het stelde 14.000 arbeiders tewerk, van wie 6.000 bouwvakkers waren, en 26 priesters. Het koos en verdeelde jaarlijks 400.000 paar schoenen, 500.000 naaimachines en 200.000 kookpotten. De stichting gaf ook studiebeurzen, gebouwde huizen, ziekenhuizen en andere liefdadigheidsinstellingen. Elk aspect van de stichting stond onder supervisie van Evita. De stichting heeft ook hele gemeenschappen gebouwd, zoals Evita City, die nog steeds bestaat. Fraser en Navarro bewees dat er de werken en gezondheidsdiensten van de stichting, er voor het eerst in de geschiedenis geen ongiabilityst in de Argentijnse gezondheidszorg. [38] Fraser en Navarro writing that the Evita's work is with the job with a private rol girls in the idealays heiligete aanzien . Nooit was, beende Evita vele uren per dag apart om de armen te voldoen die om hulp vroegen bij haar stichting. In deze ontmoetingen met de armen, kuste Evita vaak de armen en stond hen toe om haar te kussen. Evita was tienduizenden van de plaatsen van haar handen in de kluisigde wonden van zieken en armen, het aanraken van demelaatsheid en het zoenen van de syfilis. Fraser en Navarro schrijven dat dat Argentinië in veel opzichten seculier is, het in wezen een katholiek land is. Daarom, toen Evita de syfilis kuste en de melaatse aanraakte, "... was ze niet langer de vrouw van de president en verwierf ze enkele van de merken van heiligen die in het katholicisme zijn afgebeeld." DichterJosé María Castiñeira de Dios, een man met een rijke achtergrond, dacht na over de keren dat hij getuige was van Evita's ontmoeting met de armen: "Ik had een soort literaire perceptie van het volk en de armen en ze had me een christelijke mening gegeven diepste zin een Christen kan worden ... " [39] Fraser en Navarro schrijven dat Evita tegen het einde van haar leven maar liefst 20 tot 22 uur per dag aan het werk was in haar stichting, used they often the request of haar man negeerde om haar werklast to verminderen en de weekends vrij te nemen. Hoe wilde ze met de armen in haar geld verdienen, zei: "Soms wenste ik dat mijn beledigingen klappen of zweepslagen waren. slaan om ze zien, al is het maar voor een dag, wat ik elke dag zie, ik help de mensen. " [40]Crassweller schrijft dat Evita fanatiek is over haar werk in de stichting en fouten op het concept en het bestaan van armoede en sociale kwalen. "Het is niet verrassend", schrijft Crassweller, "dathoud haar openbare kruistochten en haar privéadvertenties na 1946 een steeds grotere intensiteit aannamen, zetranscendentale neigen. " Crassweller Vergelijkt Evita aanIgnatius van Loyola , zei dat ze verwant aan een one-woman zijn jezuïetenorde . [ Biografen Fraser en Navarro schreven dat Eva Perón Vaak is gecrediteerd met het recht op de stemmen voor Argentijnse vrouwen. Terwijl Eva radiocadressen niet ter ondersteuning vanhet vrouwenstemrechten too articles in haar Democracia- krant publiceerde Inhoud per sonist were wanted to the right of women to the share to the mayons, the doctor to women stemprence to provide ultimate the bevoegdheden van Eva. Fraser en Navarro beweren dat Eva's acties waren uitgevoerd, Eduardo Colom, een wetsvoorstel dat onafhankelijk werd afgewezen. Een nieuwe kieswet voor vrouwen werd geïntroduceerd, die de Senaat van Argentinië op 21 augustus 1946 sanctioneerde. Het was nodig om meer dan een jaar te wachten voordat de Tweede Kamer het op 9 september 1947 sanctioneerde. Wet 13.010 stelde de gelijkheid van politieke rechten tussen mannen vast en vrouwen en algemene verkiezingen in Argentinië. Uiteindelijk werd wet 13.010 unaniem goedgekeurd. In een openbare viering en ceremonie ondertekende Juan Perón de wet die vrouwen stemrecht gaf, en vervolgens overhandigde hij de rekening aan Eva, die hem symbolisch de hare maakte. Eva Perón creëerde vervolgens de Female Peronist Party , de eerste grote vrouwelijke politieke partij in de natie. Navarro en Fraser schrijven dat de partij in 1951 500.000 leden en 3.600 hoofdkwartieren verspreid over het land had. Navarro en Fraser schrijven dat terwijl Eva Perón zichzelf niet als een feministe beschouwde, haar impact op het politieke leven van vrouwen doorslaggevend was. Duizenden eerder apolitieke vrouwen gingen de politiek in vanwege Eva Perón. Zij waren de eerste vrouwen die actief waren in de Argentijnse politiek. De combinatie van vrouwenstemrecht en de organisatie van de Female Peronist Party verleende Juan Perón een grote meerderheid (drieënzestig procent) van de stemmen tijdens de presidentsverkiezingen van 1951. In 1951 stelde Evita zich op het behalen van een plaats op de stemming als kandidaat voor de vicepresident. Deze beweging irriteerde veel militaire leiders die Evita en haar toenemende bevoegdheden binnen de regering verachtten. Volgens de Argentijnse grondwet volgt de vicevoorzitter de president automatisch op in geval van overlijden van de president. De mogelijkheid dat Evita president zou worden in het geval van de dood van Juan Perón, was niet iets dat het leger kon accepteren. [5] [ pagina nodig ] Ze kreeg echter grote steun van de arbeidersklasse, de vakbonden en de Peronistische vrouwenpartij. De intensiteit van de steun die ze uit deze groepen trok, zou zelfs Juan Perón zelf hebben verrast. Fraser en Navarro schrijven dat de brede ondersteuning van de voorgestelde kandidatuur van Evita erop wees dat Evita net zo belangrijk was geworden voor leden van de peronistische partij als Juan Perón zelf was. [42] Perón omarmt haar man tijdens de gezamenlijke ticketrally in 1951, die niet in staat is om populaire telefoontjes te accepteren die ze voor vice-president voert Op 22 augustus 1951 hielden de vakbonden een massale betoging van twee miljoen mensen genaamd "Cabildo Abierto". (De naam "Cabildo Abierto" was een referentie en een eerbetoon aan de eerste lokale Argentijnse regering van de revolutie van mei in 1810.) De Perón's spraken de menigte toe vanaf het balkon van een enorme steiger aan de Avenida 9 de Julio, verschillende blokken weg van Casa Rosada, het officiële regeringshuis van Argentinië. Boven waren twee grote portretten van Eva en Juan Perón. Er werd beweerd dat "Cabildo Abierto" de grootste openbare vertoning van steun in de geschiedenis was for een vrouwelijke christine figuur. [17] Tijdens de massale betoging eiste de menigte dat Evita publiekelijk haar kandidatuur bekendmaakte als vice-president. Ze smeekte om meer tijd om haar beslissing te nemen. De uitwisseling tussen Evita en de menigte van twee miljoen mensen werd voor een tijd een echte en spontane dialoog, [ nodig citaat ] terwijl de menigte zong: "¡Evita, Vice-Presidente!" Toen Evita om meer tijd vroeg zodat ze een besluit kon nemen, eiste de menigte: "¡Ahora, Evita, ahora!" ("Nu, Evita, nu!"). Uiteindelijk kwamen ze tot een compromis. Evita vertelde het publiek dat ze een paar dagen later haar beslissing over de radio bekend zou maken. Eva Perón de los peronisten teen op 17 oktober 1951. Op dit moment was ze te zwak om zonder de hulp van Juan Perón. Uiteindelijk weigerde ze de uitnodiging om voor vice-president te lopen. Ze zei dat haar enige ambitie was dat in het grote hoofdstuk in de geschiedenis dat over haar man zou worden geschreven, de voetnoten een vrouw zouden noemen die de "... hoop en dromen van de mensen bij de president" bracht, een vrouw die uiteindelijk die hoopt en droomt in "glorieuze realiteit". In Peronistische retoriek wordt deze gebeurtenis aangeduid als "De verzaking", waarin Evita wordt voorgesteld als een onzelfzuchtige vrouw in overeenstemming met de Spaanse mythe van het marianismo . De meeste biografen stellen echter dat Evita niet zozeer afstand deed van haar ambitie als een buiging voor druk van haar man, het leger en de Argentijnse hogere klasse, die er de voorkeur aan gaf dat ze niet meedeed aan de race Op 9 januari 1950 viel Evita in het geheim flauw en onderging drie dagen later een operatie. Tekst gemeld dat ze eenappendectomiehad ondergaan , werd bij haar de diagnosticbaarmoederhalskanker gesteld . [43] Flauwvallen bleef tot 1951 (inclusief de avond na "Cabildo abierto"), met extreme zwakte en ernstige vaginale bloedingen. In 1951 was het duidelijk geworden dat haar gezondheid snel achteruitging. Hoewel Juan haar diagnose haar onthield, [44] wist ze dat ze niet gezond was, en een bod op het vice-presidentschap was niet praktisch. Slechts een paar maanden na "de verzaking", onderging Evita een geheime radicale hysterectomiein een poging haar verbeterde baarmoederhalskanker uit te roeien. [45] [pagina nodig] In 2011 bestudeerde een neurochirurg vanYale, Röntgenfoto's Dr. Daniel E. Nijensohn Evita's van de schedel en fotografisch bewijsmateriaal en Zei DAT Perón in de laatste maanden van Haar leven MOGELIJK Eenprefrontale lobotomieheeft gekregen , "... om de pijn, bochtend en angst verlichten die ze in de laatste maanden van haar ziekte heeft geleden." [ Op 4 juni 1952 reed Evita met Juan Perón in een parade door Buenos Aires ter viering van zijn herverkiezing tot president van Argentinië. Evita was op dit punt zo ziek dat ze niet zonder ondersteuning kon staan. Onder haar oversized pelsjas was een frame gemaakt van gips en draad waardoor ze kon staan. Ze nam een drievoudige dosis pijnstillers voor de parade en nam nog twee doses als ze thuiskwam. Tijdens een ceremonie, een paar dagen na Juan Perón's tweede inauguratie, kreeg Evita de officiële titel van 'Spirituele leider van de natie'. Hoewel Perón een hysterectomie uitgevoerd door de Amerikaanse chirurg had ondergaan George T. Pack , [51] de cervicale kanker was uitgezaaid en keerde snel. [45] [ pagina nodig ] Ze was de eerste Argentijn die chemotherapie onderging (in die tijd een nieuwe behandeling). Ondanks alle beschikbare behandeling, werd ze uitgemergeld , met een gewicht van slechts 36 kg (79 lb) tegen juni 1952. [ nodig citaat ]Eva stierf op 33-jarige leeftijd, om 20:25 uur op zaterdag 26 juli 1952. Radio-uitzendingen in het hele land werden onderbroken met de mededeling dat "het persbureau van het voorzitterschap van de natie haar zeer droevige plicht vervult om de mensen van de Republiek die om 20:25 uur mevrouw Eva Perón, geestelijke leider van de natie, stierven. " [52] [ pagina nodig ] Gewone activiteiten gestaakt; films stopten met spelen; restaurants waren gesloten en er werden uitbaters aan de deur getoond. Meteen na het overlijden van Perón heeft de regering alle officiële activiteiten voor twee dagen opgeschort en alle vlaggen gedurende tien dagen op halve staf gevlogen. Het werd echter al snel duidelijk dat deze maatregelen niet voldeden aan het populaire verdriet. De menigte buiten de presidentiële residentie, waar Evita stierf, werd dichtbevolkt, waardoor de straten tien blokken in elke richting verstopten. De ochtend na haar dood, terwijl Evita's lichaam werd verplaatst naar het ministerie van Arbeid Gebouw, werden acht mensen verpletterd tot de dood in de menigte. In de volgende 24 uur werden meer dan 2000 mensen in stadsziekenhuizen behandeld voor verwondingen die opliepen in de haast om in de buurt van Evita te zijn terwijl haar lichaam werd getransporteerd, en duizenden mensen zouden ter plekke worden behandeld. [16] [ pagina nodig ] Voor de volgende twee weken zouden de rijen zich uitstrekken over vele stadsblokken met rouwende mensen die uren wachten om te zien hoe Evita's lichaam op het Ministerie van Arbeid lag. De straten van Buenos Aires liepen over van enorme stapels bloemen. Binnen een dag na de dood van Perón waren alle bloemenwinkels in Buenos Aires niet meer op voorraad. Bloemen zouden vanuit het hele land worden ingevlogen, en zo ver weg als Chili . [16] [ pagina nodig ] Ondanks het feit dat Eva Perón nooit een politiek ambt bekleedde, kreeg ze uiteindelijk een staatsbegrafenis,meestal gereserveerd voor een staatshoofd [53], samen met een volledige rooms-katholieke requiemmis . Een gedenkteken werd gehouden voor het Argentijnse team tijdens de Olympische Zomerspelen 1952 in Helsinki vanwege de dood van Eva Perón tijdens die wedstrijden. [54] Op 9 augustus, zaterdag, werd het lichaam overgeplaatst naar het congresgebouw voor een extra dag van openbare bezichtiging en een herdenkingsdienst bijgewoond door het hele Argentijnse wetgevende lichaam. De volgende dag, na een laatste mis, werd de kist gelegd op een kanonwagen getrokken door CGT-functionarissen. Het werd gevolgd door Peron , zijn kabinet, Eva's familie en vrienden, de afgevaardigden en vertegenwoordigers van de Partido Peronista Femenino - vervolgens werkers, verpleegsters en studenten van de Eva Peron Foundation . Bloemen werden van balkons en ramen gegooid. Er waren verschillende interpretaties van de populaire rouw over de dood van Eva Perón. Sommige verslaggevers beschouwden de Rouw als authentiek, Anderen Zagen Een Publiek toegeven aan Een andere van de 'Passiespelen' Van het Peronistische regime. Time Magazine meldde DAT de Peronistische Regering de naleving van Een Dagelijkse periode van five minutes rouw na Een Dagelijkse radio-aankondiging oplegde. [55] De tijd van Perón had kinderen van ongehuwde niet als ouders van getrouwde ouders. Biograaf Julie M. Taylor, hoogleraarantropologie aan de Rice University, [56] heeft gezegd dat Evita was terdege bewust van de pijn van de geboorte "onwettig". Taylor speculeert dat Evita's besef acetate van van invloed is gone op haar beslissing to the move to change change, transform 'onwettige' kinderen voortaan zouden worden identify als 'natuurlijke' kinderen. [57]Na haar dood kreeg het Argentijnse publiek te horen dat Evita slechts 30 jaar oud was. Het verschil moest aansluiten bij Evita's eerdere knoeierij met haar geboorteakte. Nadat ze in 1946 de eerste dame was geworden, liet Evita haar geboorteaktes wijzigen om te lezen dat ze was geboren bij getrouwde ouders en plaatste haar geboorte datum drie jaar later, waardoor ze jonger werd. Kort na de dood van Evita werd dr. Pedro Ara benaderd om het lichaam tebalsemen . Fraser en Navarro schrijven dat het twijfelachtig is dat Evita ooit de wens uitte om gebalsemd te worden, en suggereerde dat het hoogstwaarschijnlijk de beslissing van Juan Perón was. Ara was een professor in anatomie die in Wenen had gestudeerd en een academische carrière in Madrid had. Zijn werk werd af en toe 'de kunst van de dood' genoemd. Zijn zeer geavanceerde balsemtechniek bestond uit het vervangen van het bloed van het lijk door glycerine , dat alle organen, inclusief het brein, conserveerde en een levensecht uiterlijk creëerde, waardoor het lichaam het uiterlijk kreeg van 'artistiek geslapen'. Ara was bekend in de samenleving van Buenos Aires vanwege zijn werk.Onder de mensen die hij had gebalsemd, was de Spaanse componist Manuel de Falla .[58] Ara beweert dat zijn balseming van Evita's lijk begon in de nacht van haar dood en dat de volgende morgen 'het lichaam van Eva Perón volledig en oneindig onvergankelijk was' en geschikt was om tentoongesteld te worden aan het publiek. [59] In het boek Peron en de Enigma's van Argentinië beweert biograaf Robert D. Crassweller dat de Engelssprekende naties van Noord-Amerika en Europa grotendeels het antwoord van Argentinië op de dood van Perón en de sierlijke begrafenis die zij kreeg, grotendeels hadden begrepen. Crassweller schrijft dit misverstand toe aan de unieke culturele samenstelling van de Peróns en Argentinië, en zei dat de Peróns van de Spaanse traditie waren en dat hun tegenstand grotendeels van Britse afkomst was. [60] Kort na de dood van Evita werden plannen gemaakt om een herdenking ter ere van haar te bouwen. Het monument, dat een standbeeld moest zijn van een man die de descamisados vertegenwoordigt , werd geprojecteerd groter te zijn dan het Vrijheidsbeeld . Evita's lichaam moest worden opgeslagen in de basis van het monument en, in de traditie van Lenins lijk, voor het publiek worden getoond. Terwijl het monument werd gebouwd, werd Evita's gebalsemde lichaam bijna twee jaar tentoongesteld in haar voormalige kantoor in het CGT-gebouw. Voordat het monument voor Evita werd voltooid, werd Juan Perón tijdens een militaire coup , de Revolución Libertadora , in 1955 ten val gebracht . Perón vluchtte haastig het land uit en was niet in staat om regelingen te treffen om het lichaam van Evita veilig te stellen. Na zijn vlucht kreeg een militaire dictatuur de macht. De nieuwe autoriteiten hebben het lichaam van Evita uit beeld verwijderd en de verblijfplaats was 16 jaar lang een raadsel. Van 1955 tot 1971 vaardigde de militaire dictatuur van Argentinië een verbod uit op het peronisme. Het werd illegaal om niet alleen foto's van Juan en Eva Perón in huis te hebben, maar ook om hun namen te spreken. In 1971 onthulde het leger dat Evita's lichaam werd begraven in een crypte in Milaan , Italië, onder de naam "María Maggi." Het bleek dat haar lichaam was beschadigd tijdens het transport en de opslag, zoals compressies op haar gezicht en misvorming van een van haar voeten doordat het lichaam in een rechtopstaande positie was achtergebleven. In 1995, Tomás Eloy Martínez gepubliceerd in Santa Evita, een fictieve werk propounding vele nieuwe verhalen over de escapades van het lijk. Aantijgingen dat haar lichaam het voorwerp was van ongepaste aandachtspunten zijn afgeleid van zijn beschrijving van een 'emotionele necrofilie' door balsemmers, kolonel Koenig en zijn assistent Arancibia. Veel primaire en secundaire verwijzingen naar zijn roman hebben onnauwkeurig verklaard dat haar lichaam op de een of andere manier verontreinigd was, resulterend in het wijdverspreide geloof in deze mythe. Ook inbegrepen zijn beschuldigingen dat veel waskopieën waren gemaakt, dat het lijk met een hamer was beschadigd en dat een van de waskopieën het voorwerp was van seksuele aandacht van een officier. [61] In 1971 werd Evita's lichaam opgegraven en naar Spanje gevlogen, waar Juan Perón het lijk in zijn huis in stand hield. Juan en zijn derde vrouw, Isabel, besloten om het lijk in hun eetzaal op een platform bij de tafel te houden. In 1973 kwam Juan Perón uit ballingschap en keerde terug naar Argentinië, waar hij voor de derde keer president werd. Perón stierf in 1974 in zijn ambt. Zijn derde vrouw, Isabel Perón , met wie hij op 15 november 1961 was getrouwd en die tot vice-president was verkozen, volgde hem op. Ze werd de eerste vrouwelijke president op het westelijk halfrond . Isabel liet Eva Perón's lichaam terugbrengen naar Argentinië en (kort) naast haar man laten zien. Perón's lichaam werd later begraven in het Duarte-familiegraf op de begraafplaats La Recoleta, Buenos Aires. De vorige verwijdering van Evita's lichaam werd gewroken door de Montoneros toen ze in 1970 het lijk stalen van Pedro Eugenio Aramburu , die ze eerder hadden gedood. Montoneros gebruikte vervolgens het in gevangenschap levende lichaam van Aramburu om druk uit te oefenen op de repatriëring van Evita's lichaam. Toen Evita's lichaam eenmaal in Argentinië aankwam, gaf de Montoneros het lijk van Aramburu op en liet het achter in een straat in Buenos Aires. [62] De Argentijnse regering nam uitgebreide maatregelen om Perón's tombe te beveiligen. De marmeren vloer van het graf heeft een valluik dat leidt naar een compartiment met twee doodskisten. Onder dat compartiment bevindt zich een tweede valluik en een tweede compartiment. Dat is waar de kist van Perón op rust. Biografen Marysa Navarro en Nicholas Fraser schrijven dat de bewering vaak wordt gedaan dat haar tombe zo veilig is dat het bestand is tegen een nucleaire aanval. "Het weerspiegelt een angst", schrijven ze, "een angst dat het lichaam uit het graf zal verdwijnen en dat de vrouw, of liever de mythe van de vrouw, zal verschijnen." [63] In heel Latijns-Amerika heeft slechts één andere vrouw een emotie, toewijding en geloof gewekt die vergelijkbaar is met die van de Maagd van Guadalupe . In veel huizen staat het beeld van Evita op de muur naast de Maagd. In zijn essay getiteld "Latijns-Amerika", gepubliceerd in The Oxford geïllustreerde geschiedenis van het christendom ,John McMannersbeweert dat de aantrekkingskracht en het succes van Eva Perón hebben betrekking op de Latijns-Amerikaanse mythologie en begrippen van goddelijkheid. McManners beweert dat Eva Perón bewust aspecten van detheologie van de Maagd en van Maria Magdalena heeft opgenomenin haar publieke persoonlijkheid. [65] Historicus Hubert Herring heeft Eva Perón beschreven als "Misschien wel de slankste vrouw die niet moet verschijnen in het openbare leven in LatijnsAmerika." [66] In een interview uit 1996 verwees Tomás Eloy Martínez naar Eva Perón als 'de Assepoester van de tango en de schone slaapster van Latijns-Amerika'. Martínez suggereerde dat ze om dezelfde redenen een belangrijk cultureel icoon is gebleven als de mede-Argentijnse Che Guevara : Latijns-Amerikaanse mythen zijn meer resistent dan ze lijken te zijn. Zelfs de massale exodus van de Cubaanse vlotmensen of de snelle ontbinding en isolatie van het regime van Fidel Castro hebben de triomfantelijke mythe van Che Guevara, die nog steeds leeft in de dromen van duizenden jonge mensen in Latijns-Amerika, Afrika en Europa, uitgehold. Zowel Che als Evita symboliseren bepaalde naïeve, maar effectieve overtuigingen: de hoop op een betere wereld; een leven opgeofferd op het altaar van de onterfden, de vernederden, de armen van de aarde. Het zijn mythen die op de een of andere manier het beeld van Christus reproduceren. [67] Hoewel het geen feestdag is, wordt de dood van Eva Perón jaarlijks door veel Argentijnen gemarkeerd. Bovendien is Eva Perón te zien op Argentijnse munten, en een vorm van Argentijnse valuta genaamd "Evitas" is genoemd naar haar eer. [68] Ciudad Evita (Evita City), opgericht in 1947 door de Eva Perón Foundation, ligt net buiten Buenos Aires. Cristina Kirchner , de eerste verkozen vrouwelijke president in de Argentijnse geschiedenis, is een peronist die af en toe wordt aangeduid als "The New Evita." Kirchner zegt dat ze zichzelf niet wil vergelijken met Evita, omdat ze beweert dat ze een uniek fenomeen was in de Argentijnse geschiedenis. Kirchner zegt ook dat vrouwen van haar generatie, die in de jaren 1970 volwassen waren geworden tijdens de militaire dictaturen in Argentinië, een schuld aan Evita verschuldigd zijn voor het aanbieden van een voorbeeld van passie en strijdbaarheid. [7] Op 26 juli 2002, de 50ste verjaardag van de dood van Eva Perón, opende een museum haar ter ere van Museo Evita. Het museum, gecreëerd door haar nicht Cristina Alvarez Rodriguez, herbergt veel van Eva Perón's kleding, portretten en artistieke weergaven van haar leven, en is een populaire toeristische attractie geworden. Het museum werd geopend in een gebouw dat ooit werd gebruikt door de Eva Perón Foundation. [69] In het boek Eva Perón: The Myths of a Woman beweert cultureel antropoloog Julie M. Taylor dat Evita belangrijk is gebleven in Argentinië vanwege de combinatie van drie unieke factoren: In de onderzochte beelden vertonen de drie elementen die consequent met elkaar verbonden zijn - vrouwelijkheid , mystieke of spirituele kracht en revolutionair leiderschap - een onderliggend gemeenschappelijk thema. Identificatie met een van deze elementen plaatst een persoon of een groep in de marge van de gevestigde samenleving en aan de grenzen van de institutionele autoriteit. Iedereen die zich met alle drie beelden kan identificeren, legt een overweldigende en galmende aanspraak op dominantie door krachten die geen controle in de maatschappij of de regels ervan erkennen. Alleen een vrouw kan alle drie de elementen van deze kracht belichamen. [70] Taylor beweert dat de vierde factor in Evita's aanhoudende belang in Argentinië verband houdt met haar status als een dode vrouw en de macht die de dood heeft over de publieke verbeelding. Taylor suggereert dat Evita's gebalsemde lichaam analoog is aan de onvergankelijkheid van verschillende katholieke heiligen, zoals Bernadette Soubirous , en krachtige symboliek heeft in de grotendeels katholieke culturen van Latijns-Amerika: Tot op zekere hoogte kan haar aanhoudende belang en populariteit niet alleen worden toegeschreven aan haar macht als vrouw, maar ook aan de macht van de doden. Echter, de visie van een samenleving op het hiernamaals kan gestructureerd zijn, de dood blijft van nature een mysterie, en totdat de samenleving formeel de commotie wegneemt die het veroorzaakt, een bron van verstoring en wanorde. Vrouwen en de dode-dood-envrouwelijkheid-staan in vergelijkbare verhouding tot gestructureerde sociale vormen: buiten openbare instellingen, onbeperkt door officiële regels, en buiten formele categorieën. Als een vrouwelijk lijk dat de symbolische thema's van zowel vrouw als martelaar herhaalt, legt Eva Perón misschien dubbel beslag op spiritueel leiderschap. [71] John Balfour was de Britse ambassadeur in Argentinië tijdens het Perón-regime en beschrijft de populariteit van Evita: Ze was bij elke standaard een buitengewone vrouw; wanneer je denkt aan Argentinië en inderdaad Latijns-Amerika als een door mannen gedomineerd deel van de wereld, was er een vrouw die een zeer grote rol speelde. En natuurlijk wekte ze heel andere gevoelens bij de mensen met wie ze samenleefde. De oligarchen, zoals ze de welgestelde en bevoorrechte mensen noemde, haatten haar. Ze zagen haar als een meedogenloze vrouw. De massa's van de mensen aanbaden haar daarentegen. Ze beschouwden haar als een overvloedige dame die Manna uit de hemel uitdeelde. [72] In 2011 werden twee gigantische muurschilderingen van Evita onthuld op de gevels van het huidige ministerie van Sociale Ontwikkeling, gelegen op Avenida 9 de Julio . De werken werden geschilderd door de Argentijnse kunstenaar Alejandro Marmo . Op 26 juli 2012, ter herdenking van de zestigste verjaardag van het overlijden van Evita, werden bankbiljetten uitgegeven ter waarde van 100 peso. De controversiële beeltenis van Julio Argentino Roca werd vervangen door die van Eva Duarte, waardoor ze de eerste echte vrouw was die op de munt van Argentinië te zien was . Het beeld in de tonen is gebaseerd op een ontwerp uit 1952, waarvan de schets werd gevonden in de Munt, gemaakt door de graveur Sergio Pilosio met kunstenaar Roger Pfund . Het afdrukken bedraagt in totaal 20 miljoen bankbiljetten; het is niet duidelijk of de regering de biljetten die Roca en de woestijncampagne kenmerken, zal vervangen Op 9 april 1951 ontmoette Golda Meir , toen de minister van arbeid van Israël , Eva Perón om haar te bedanken voor de hulp die de Eva Perón Foundation aan Israël had gegeven. Biografen Nicholas Fraser en Marysa Navarro schrijven dat de tegenstanders van Juan Perón vanaf het begin Perón ervan beschuldigden een fascist te zijn . Spruille Braden , een diplomaat uit de Verenigde Staten die enorm werd gesteund door de tegenstanders van Juan Perón, voerde campagne tegen Juan Perón's eerste kandidatuur op het platform dat Juan Perón een fascist en een nazi was. Fraser en Navarro theoretiseren ook dat de waarneming van de Peróns als fascisten werd verbeterd tijdens Evita's Europese tournee uit 1947, tijdens welke ze een eregast was van Francisco Franco . Tegen 1947 was Franco politiek geïsoleerd als een van de weinige overgebleven fascisten om de macht te behouden. Franco was daarom wanhopig op zoek naar een politieke bondgenoot. Met bijna een derde van de Argentijnse bevolking van Spaanse afkomst, leek het voor Argentinië natuurlijk diplomatieke betrekkingen met Spanje te hebben. In een commentaar op de internationale perceptie van Evita tijdens haar Europese tournee in 1947, schrijven Fraser en Navarro: "Het was onvermijdelijk dat Evita in een fascistische context werd bekeken. Daarom werden zowel Evita als Perón gezien als een ideologie die zijn gangetje had genomen in Europa , alleen om opnieuw op te duiken in een exotische, theatrale, zelfs kluchtige vorm in een ver land. " [73] Laurence Levine, de voormalige president van de Amerikaans-Argentijnse Kamer van Koophandel, schrijft dat de Peróns in tegenstelling tot de nazi- ideologie niet antisemitisch waren . In het boek Inside Argentina van Perón tot Menem : 1950-2000 vanuit een Amerikaans gezichtspunt , schrijft Levine: De Amerikaanse regering heeft geen kennis laten zien van Perón's diepe bewondering voor Italië (en zijn afkeer van Duitsland, wiens cultuur hij te star vond). Ook waardeerden ze niet dat, hoewel antisemitisme bestond in Argentinië, Perón's eigen opvattingen en zijn politieke associaties niet antisemitisch waren. Ze letten niet op het feit dat Perón de Joodse gemeenschap in Argentinië zocht om zijn beleid te helpen ontwikkelen en dat een van zijn belangrijkste bondgenoten in het organiseren van de industriële sector José Ber Gelbard was, een Joodse immigrant uit Polen. [74] Biografie Robert D. Crassweller schrijft: "Peronisme was geen fascisme" en "Peronisme was geen nazisme." Crassweller verwijst ook naar de opmerkingen van de Amerikaanse ambassadeur George S. Messersmith . Tijdens een bezoek aan Argentinië in 1947 legde Messersmith de volgende verklaring af: "Er is hier niet zoveel sociale discriminatie van joden als er in New York of op de meeste plaatsen thuis is." [75] Time Magazine publiceerde een artikel van Tomás Eloy Martínez - Argentijnse schrijver, journalist en voormalig directeur van het Latijns-Amerikaanse programma aan de Rutgers University - getiteld "De vrouw achter de fantasie: prostituee, fascist, profligatie - Eva Peron was veel kwaadaardig, meestal oneerlijk" . In dit artikel schrijft Martínez dat de beschuldigingen dat Eva Perón een fascist was, een nazi en een dief al decennialang tegen haar was ingebracht. Hij schreef dat de beschuldigingen niet waar waren: Ze was geen fascist - onwetend misschien van wat die ideologie betekende. En ze was niet hebzuchtig. Hoewel ze van sieraden, bont en Dior-jurken hield, kon ze er zoveel bezitten als ze wilde zonder anderen te moeten beroven ... In 1964 verklaarde Jorge Luis Borges dat 'de moeder van die vrouw [Evita]' de mevrouw was van een hoer in Junín. ' Hij herhaalde de laster zo vaak dat sommigen het nog steeds geloven of, meer algemeen, denken dat Evita zelf, wiens gebrek aan sexappeal wordt genoemd door iedereen die haar kende, in de leer ging in dat denkbeeldige bordeel. Rond 1955 hanteerde de pamfletier Silvano Santander dezelfde strategie om brieven te verzinnen waarin Evita als medeplichtige van de nazi's figureerde. Het is waar dat (Juan) Perón de toegang van nazimisdadigers tot Argentinië in 1947 en 1948 vergemakkelijkte, daarbij hopende geavanceerde technologie te verwerven die door de Duitsers tijdens de oorlog was ontwikkeld. Maar Evita speelde geen rol. [76] In zijn 2002 proefschrift aan de Ohio State University schrijft Lawrence D. Bell dat de regeringen die aan Juan Perón voorafgingen antisemitisch waren geweest, maar dat zijn regering dat niet was. Juan Perón probeerde "gretig en enthousiast" de Joodse gemeenschap in zijn regering te rekruteren en richtte een afdeling op van de peronistische partij voor Joodse leden, bekend als de Organización Israelita Argentina (OIA). De regering van Perón was de eerste die de Argentijns-Joodse gemeenschap berechtte en de eerste was om joodse burgers te benoemen tot openbaar ambt. [77] Kevin Passmore schrijft dat het Peronistische regime, meer dan enig ander in Latijns-Amerika, ervan beschuldigd werd fascist te zijn. Maar hij zegt dat het Peronistische regime niet fascistisch was, en wat voor het fascisme onder Perón doorging heeft nooit de overhand gekregen in Latijns-Amerika. Bovendien, omdat het Peronistische regime toegestaan rivaliserende politieke partijen te laten bestaan, kan het niet worden omschreven als totalitair . [78] Liza Minnelli leest de plaquette op het graf van Eva Perón, 1993. In de vroege jaren 80 werd Minnelli beschouwd als de hoofdrol in de filmversie van de musical Evita . [79] Tegen het einde van de 20e eeuw was Eva Perón onderwerp van talloze artikelen, boeken, toneelstukken en musicals, van de biografie The Woman with the Whip tot een tv-film uit 1981 met de titel Evita Perón met Faye Dunaway in de titelrol. [80] De meest succesvolle weergave van het leven van Eva Perón is de musicalproductie Evita . De musical begon als een conceptalbumgecoproduceerd door Tim Rice en Andrew Lloyd Webber in 1976, met Julie Covington in de titelrol. Elaine Paige werd later in de titelrol gegoten toen het conceptalbum werd aangepast tot een muzikale toneelproductie in West End in Londen en won de Olivier Award uit1978 voor de beste uitvoering in een musical . In 1980 won Patti LuPone de Tony Award voor beste hoofdrolspeler in een musicalvanwege haar prestaties als het titelpersonage in de Broadway- productie. De Broadway-productie won ook de Tony Award voor Beste Musical. Nicholas Fraser beweert dat tot op heden "de productie van de musicalfase op elk continent is uitgevoerd, behalve in Antarctica, en meer dan $ 2 miljard aan inkomsten heeft gegenereerd." [81] Al in 1978 werd de musical beschouwd als de basis voor een film. Na een productievertraging van bijna 20 jaar werd Madonna in de titelrol voor de filmversie van 1996 gegoten en won ze de Golden Globe Award voor 'Beste actrice in een musical of comedy'. In reactie op de Amerikaanse film, en in een vermeende poging om een meer politiek correcte weergave van Evita's leven te bieden, bracht een Argentijns filmbedrijf Eva Perón uit: The True Story . De Argentijnse productie speelde actrice Esther Goris in de titelrol. Deze film was de Argentijnse inzending voor de Oscar uit 1996 in de categorie "Best Foreign Language Film." Nicholas Fraser schrijft dat Evita het perfecte populaire cultuurpictogram is voor onze tijd omdat haar carrière voorafschaduwde wat tegen het einde van de 20e eeuw gewoon was geworden. Tijdens Evita's tijd werd het als schandalig beschouwd voor een voormalige entertainer om deel te nemen aan het openbare politieke leven. Haar lasteraars in Argentinië hadden Evita vaak beschuldigd van het veranderen van het openbare politieke leven in showbusiness. Maar tegen het einde van de 20e eeuw, beweert Fraser, was het publiek verdiept in de cultus van beroemdheden en was het openbare politieke leven onbetekenend geworden. In dit opzicht was Evita misschien haar tijd vooruit. Fraser schrijft ook dat het verhaal van Evita aantrekkelijk is voor onze door beroemdheden geobsedeerde leeftijd, omdat haar verhaal een van de oudste clichés van Hollywood bevestigt, het verhaal van vodden naar rijkdom . [82] Als je nadenkt over Eva Perón's populariteit, meer dan een halve eeuw na haar dood, schrijft Alma Guillermoprieto : "Evita's leven is kennelijk net begonnen
26 juli 1943 Michael Philip Jagger (Dartford (Kent), 26 juli 1943) is een Brits rockmuzikant, acteur, schrijver, componist en producer, maar is het bekendst als zanger (en mondharmonicaspeler) van The Rolling Stones. Jagger werd geboren in het Livingstone Hospital in East Hill, Dartford. Hij groeide op in een familie uit de middenklasse. Zijn vader, Basil "Joe" Jagger (6 april 1913 - 11 november 2006) was net zoals diens vader leerkracht. Zijn moeder, Eva (13 april 1913 - 18 mei 2000), een Australische immigrante, was een actief lid van de Conservatieve Partij. Mick heeft nog een jongere broer, Chris Jagger, die ook actief is als muzikant[1]. Na de middelbare school ging Jagger studeren aan de London School of Economics. Na een jaar liet hij de studie vallen om zich te richten op zijn carrière als zanger. In deze tijd maakte hij nader kennis met Keith Richards. Beide mannen kenden elkaar uit hun jeugd, toen ze naar dezelfde school gingen. Nadat ze elkaar uit het oog verloren hadden, ontmoetten ze elkaar weer in een station. Jagger had tijdens die bewuste ontmoeting een aantal Rhythm and bluesplaten onder zijn arm en Richards sprak hem hierover aan. Hun oude vriendschap werd hersteld en Richards en Jagger begonnen een bandje - Little Boy Blue and the Blue Boys - samen met Dick Taylor, die er al snel uitstapte, en Brian Jones. Ze hadden eerst geen platencontract, maar kregen dat wel toen Taylor werd vervangen door Charlie Watts, een jazzdrummer. Als bassist kozen de mannen Bill Wyman. De band ging een beetje rondtoeren in clubs en steden en in 1963 kwam hun eerste single uit: Come on, een cover van Chuck Berry. Ook kreeg de band een manager: Andrew 'Loog' Oldham. De band tekende een contract bij het grote Decca Records. Buiten de Stones heeft Jagger ook een solocarrière. Hij slaagde er niet in om solo dezelfde successen te behalen als met de Stones. In 2011 verscheen een album waarbij Jagger als bandlid van de Band Superheavy fungeert. Op 12 december 2003 werd Jagger geridderd door de Britse koningin Elizabeth II voor zijn diensten aan de muziek. Zijn bandgenoot Keith Richards was niet onder de indruk en beschreef het als een triviale eer. Jagger is twee keer getrouwd geweest, met Bianca Pérez-Mora Macías en met Jerry Hall. Hij heeft acht kinderen (geboren tussen 1970 en 2016, onder wie de modellen Jade, Lizzy en Georgia) bij vijf verschillende vrouwen. De oudste kreeg hij met zangeres Marsha Hunt en de jongste werd geboren uit een relatie met Melanie Hamrick. Vanaf 2001 woonde Jagger samen met L'Wren Scott tot haar onverwachte overlijden op 17 maart 2014.[2] Zij was eveneens een model dat opviel door haar lichaamslengte: ze was 193 cm lang. In 2014 werd Jagger voor het eerst overgrootvader; zijn oudste kleindochter Assisi beviel van een dochter.[3] Datzelfde jaar werd tevens zijn vijfde kleinkind geboren, via de pas grootmoeder geworden Jade.[ Hij heeft verder relaties gehad met onder andere Marianne Faithfull en Carla Bruni Bij gelegenheid leent Jagger zijn naam aan goede doelen of humanitaire projecten. In december 2008 werkte hij mee aan een (korte) film met de naam Gimme Shelter (ontleend aan een nummer van The Rolling Stones en de gelijknamige eerdere film), die werd uitgebracht met acteur-regisseur Ben Affleck om een bedrag van 23 miljoen dollar in te zamelen voor de VNVluchtelingenorganisatie UNHCR, met name voor schoon water en noodhulp voor de naar schatting 250.000 vluchtelingen in het oosten van de Democratische Republiek Congo. De opnamen waren in november 2008 gemaakt in de Noord-Kivu-provincie van dat land, en voorzien van het geluid van de gelijknamige song van het Stones-album Let it bleed (1969), waarvan het gebruik werd toegestaan voor deze campagne. De film werd geregisseerd door Ben Affleck en geschoten door John Toll [ Het nummer Moves like Jagger van Maroon 5 en Christina Aguilera gaat over Mick Jagger. Hij komt zelf regelmatig voor in de clip. Mick Jagger leerde dansen van Tina Turner. In een interview met Oprah Winfrey zei Turner dat ze Mick Jagger een paar dansmoves leerde, en sindsdien doet hij niets anders dan die dansmoves gebruiken.
26 juli 1964 andra Annette Bullock (Arlington, Virginia, 26 juli 1964) is een Amerikaanse actrice. Ze won onder meer een Oscar voor beste actrice, een Golden Globe en een Screen Actors Guild Award voor haar rol in The Blind Side. Ook voor haar rollen in While You Were Sleeping en Miss Congeniality werd ze genomineerd voor een Golden Globe. Daarnaast won Bullock meer dan 25 andere acteerprijzen, waaronder een American Comedy Award en de People's Choice Award voor de favoriete actrice van het jaar in 1996, 1997, 1999, 2006, 2009, 2010, 2014 en 2016. Bullock kreeg op 24 maart 2005 een ster op de Hollywood Walk of Fame. Bullock is de dochter van de Duitse operazangeres Helga Meyer en een Amerikaanse parttime stemcoach. Ze woonde tot haar twaalfde in het Duitse Neurenberg. Daardoor spreekt ze naast Engels ook Duits. Daarna verhuisde de familie naar Washington D.C.. Als kind deed Bullock aan ballet en op de middelbare school was ze een cheerleader. Ze studeerde aan de East Carolina University in Greenville, North Carolina, maar onderbrak haar studie om te gaan acteren. Ze vertrok naar Manhattan om audities te doen en had verschillende baantjes om intussen aan de kost te komen. Bullock vatte later haar studie weer op en behaalde een bachelor aan de East Carolina University. In 1987 maakte Bullock haar officiële filmdebuut in Hangmen. Haar eerste grote film volgde in 1993 in de vorm van actiefilm Demolition Man, waarin ze naast Sylvester Stallone en Wesley Snipes speelt. Datzelfde jaar speelde ze ook in The Vanishing, een film gebaseerd op Het Gouden Ei van Tim Krabbé. Bullock beleefde haar grote doorbraak in 1994 in Speed, waarin ze samen met Keanu Reeves de passagiers van een bus probeert te behoeden voor een bomexplosie. In 1995 speelde ze hoofdrollen in de romantische komedie While You Were Sleeping en de thriller The Net. In 1996 verscheen Bullock met Matthew McConaughey in de thriller A Time to Kill, gebaseerd op het boek van John Grisham en in de oorlogsfilm In Love and War, over Ernest Hemingway. In 1997 kwam er met Speed 2: Cruise Control een geflopt vervolg op Speed. De film werd massaal afgekraakt en kreeg een Golden Raspberry Award voor slechtste vervolg op een film. Een jaar later speelde Bullock samen met Nicole Kidman als heks in Practical Magic. Ook sprak ze de stem in van Mirjam in de animatiefilm De prins van Egypte. In 1999 speelde ze Forces of Nature met Ben Affleck. Het jaar 2000 brengt positieve reacties wanneer ze in Miss Congeniality de rol van FBI-agente Gracie Hart vertolkt. Datzelfde jaar speelt ze een alcoholiste in 28 Days. Na een jaar pauze is Bullock in 2002 te zien in de thriller Murder by Numbers, de komedie Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood en de romantische komedie Two Weeks Notice. In 2004 speelt ze mee in de dramafilm Crash, die een Oscar wint voor beste film. Haar rol als racistische vrouw hierin vormt een stijlbreuk met de charmante, wat chaotische personages die ze doorgaans speelt. In 2005 speelt ze nogmaals Gracie Hart in Miss Congeniality 2: Armed & Fabulous. In 2006 speelde ze opnieuw samen met Keanu Reeves maar dan in The Lake House. In 2007 was ze te zien in de thriller Premonition. In 2009 heeft ze in drie films gespeeld, The Proposal, All About Steve en The Blind Side. Zij werd in 2010 de eerste die in hetzelfde jaar een Golden Raspberry Award voor slechtste actrice (All About Steve) en een Oscar voor beste actrice (The Blind Side) ontving. Bullock had verschillende relaties met filmtegenspelers: Tate Donovan (Love Potion No. 9), Matthew McConaughey (A Time to Kill), Steve Buscemi (28 Days) en Ryan Gosling(Murder by Numbers). In 2004 leerde Bullock Jesse Gregory James, de presentator van het televisieprogramma Monster Garage, kennen, met wie ze op 16 juli 2005 trouwde. Samen startten ze in 2006 een adoptieprocedure die in januari 2010 uitmondde in de adoptie van een jonge baby. Na de scheiding van Bullock en James, op 28 juni 2010, heeft ze de volledige voogdij over de jongen.
vandaag jaren terug 25 juli 1943 hermien timmerman
25 juli 1943 Hermien Timmerman-van der Weide (De Krim (Overijssel), 25 juli 1943 - Enschede, 23 mei 2003), was een Nederlands zangeres . Hermien van der Weide groeide op in Slagharen (in de gemeente Hardenberg) en ging daar naar de middelbare school. Rond 1960 werd ze actief als zangeres (amateur) en werd ze fan van de reeds bekende zanger Gert Timmerman (1935-2017). Begin 1963 maakte ze kennis met Timmerman na een concert van hem in Vriezenveen. Eind 1963 huwden de twee. In april 1999 scheidde het koppel. In mei 2003 overleed Hermien van der Weide op 59-jarige leeftijd in een ziekenhuis te Enschede aan een nierziekte. Zij werd begraven op de algemene begraafplaats in Oldenzaal. Met haar echtgenoot vormde ze vele jaren - van 1963 tot 1997 - het duo Gert en Hermien. Hun bekendste nummer is Alle duiven op de Dam (Shalalie shalala, 1972). Rond 1970 trad Hermien ook wel solo op, met als hits Rode Anemonen (1965) en Blacky (1968). Van 1974 tot 1993 richtten Gert en Hermien zich volledig op het christelijk geloof en in de jaren tachtig traden zij vrijwel alleen nog in christelijke kringen op.[1] In 1990 openden zij zich weer voor de buitenwereld, allereerst met een optreden met de rockgroep Normaal. Na een hartaanval op het podium in 1997 trok Hermien zich terug uit de artiestenwereld.
25 juli 1932 Cyrillus Gustave Emile (Cyriel) Buysse (Nevele, 20 september 1859 - Afsnee, 25 juli 1932) was een Vlaamse naturalistischeschrijver. Zijn bekendste roman is Het recht van de sterkste (1893) en zijn bekendste toneelstuk Het gezin van Pamel. Buysse behoorde tot een familie uit de hogere Gentse burgerij. Zijn vader leidde een cichoreifabriek, die aan de familie behoorde. Zijn broer Arthur Buysse werd liberaal volksvertegenwoordiger. Rosalie en Virginie Loveling waren zijn tantes. Buysse doorliep het atheneum in Gent en hielp zo nu en dan in de cichoreifabriek van zijn vader, die wilde dat hij de fabriek zou overnemen. Op aanraden van zijn tante Virginie Loveling, begon hij op zijn zesentwintigste te schrijven. Hij maakte enkele zakenreizen naar de Verenigde Staten (1886, 1891, 1892 en 1893), mogelijk met de intentie om er permanent te blijven en een cichoreifabriek te stichten. Deze reizen inspireerden hem jaren later tot Twee werelden (1931). In 1893 was hij medestichter van Van Nu en Straks. Het was de tijd dat hij ontgoocheld was geworden over het gebrek aan succes dat zijn publicaties ondervonden. Hij keerde zich tevens tegen de Vlaamse Beweging en de flaminganten. Hij verhoopte meer gehoor te vinden in Nederland en vertoefde vaak in Den Haag. Hij leerde er de Nederlandse weduwe Nelly Dyserinck kennen en op 1 oktober 1896 trouwden ze. Tot in 1899 bleef het paar in Den Haag wonen, waar hun zoon René geboren werd. Nadien bracht hij regelmatig de winters in deze stad door, evenals de oorlogstijd 1914-1918. In 1903 stichtte hij in Den Haag het literaire maandblad Groot Nederland, samen met Louis Couperus en Willem Gerard van Nouhuys. Vanaf 1900 bracht Buysse met zijn vrouw en zijn zoon enkele maanden per jaar in Vlaanderen door, vooral in Afsnee. Daar huurde hij het landhuis Daerupt dat hij La Maison Rose noemde.[1] In 1911 kocht hij de Molenberg achter de kerk van Deurle en liet er een paalwoning bouwen, waar hij jarenlang woonde. Hij werd gezien als naturalistisch schrijver (Het recht van de sterkste en De Biezenstekker) met als voorbeeld de Franse schrijvers Émile Zola en Guy de Maupassant. Het toneelstuk Het gezin Van Paemel is een van zijn bekendste werken en wordt nog geregeld opgevoerd door allerlei gezelschappen. Zijn latere werk is realistischer en heeft soms een satirische of ironische toon. Zijn werk schokte de Vlaamse goegemeente en werd veelal negatief onthaald. Pas op latere leeftijd vond hij erkenning. In 1921 ontving hij de Staatsprijs voor Vlaams verhalend proza, die hem in 1918 was toegekend voor zijn werk in de periode 1915-1917. In 1930 werd hij lid van de Koninklijke Vlaamsche Academie voor Taal- en Letterkunde. Op 21 juli 1932 werd hij verheven in de adelstand met de titel baron, overdraagbaar bij eerstgeboorte. Maar omdat hij vier dagen daarna overleed kon hij de adelbrief niet lichten, en de adelverheffing en de titel gingen dan ook niet door. In plaats daarvan werd de titel barones op 9 oktober 1934 verleend aan zijn weduwe Nelly Dyserinck, met devolutie van de titel op hun enige zoon, die van zijn kant op zelfde datum in de Belgische adel werd opgenomen.[2] Buysse, die al langer ziekelijk was, overleed aan een beroerte in zijn buitenverblijf, het landhuis Daerupt, naast de kerk van Afsnee. Hij werd begraven op de Westerbegraafplaats in Gent. De in 2005 aangeboden biografie Het leven, niets dan het leven. Cyriel Buysse en zijn tijd. van Joris van Parys werd bekroond met de ABN AMRO Bank Prijs voor het beste non-fictieboek.
25 juli 1995 Charles Allan Rich (14 december 1932 - 25 juli 1995) was een Amerikaanse countryzanger , songwriter en muzikant. Zijn eclectische stijl van muziek was vaak moeilijk te classificeren, en omvatte de rockabilly- , jazz- , blues- , country- , soul- en gospel- genres. [1] In het latere deel van zijn leven kreeg Rich de bijnaam de Silver Fox . Hij wordt misschien het best herinnerd voor een paar hits uit 1973, " Behind Closed Doors " en " The Most Beautiful Girl ". "The Most Beautiful Girl" stond bovenaan de hitlijsten van de Amerikaanse country singles, evenals de Billboard Hot 100 pop singles charts en verdiende hem twee Grammy Awards .Rich werd in 2015 opgenomen in de Memphis Music Hall of Fame . Rich werd geboren in Colt, Arkansas , voor katoenboeren op het platteland. Hij studeerde af aan de Consolidated High School in Forrest City , waar hij saxofoon speelde in de band. Hij werd sterk beïnvloed door zijn ouders, leden van de Landmark Missionary Baptist Church in Forrest City, terwijl zijn moeder, Helen Rich, piano speelde en zijn vader zong in gospelkwartetten. Een zwarte deelpachter op het familieterrein CJ Allen leerde Rich blues piano. Hij schreef zich in aan het Arkansas State College voor een voetbalbeurs en werd vervolgens overgedragen aan de University of Arkansas als muziekmusicus na een voetbalblessure. Hij vertrok na één semester om in 1953 lid te worden van de luchtmacht van de Verenigde Staten . Toen hij gestationeerd was in Enid, Oklahoma , vormde hij 'the Velvetones', waarbij hij jazz en blues speelde en zijn vrouw, Margaret Ann, op zang bespeelde. [1] Hij en Margaret Ann Greene waren in 1952 getrouwd. Nadat ze in 1956 het leger hadden verlaten, keerden ze terug naar het gebied West Memphis om 500 hectare te bewerken. Hij begon ook op te treden in clubs in de omgeving van Memphis , waar hij zowel jazz als R & B speelde . Gedurende deze tijd begon hij zijn eigen materiaal te schrijven . Na het opnemen van enkele demonstratiesongs voor Sam Phillips bij Sun Records die Phillips als niet commercieel genoeg en 'te jazzy' beschouwde, kreeg hij een stapelJerry Lee Lewis- platen te zien en zei: "Kom terug als je zo slecht wordt." In een 6 september 2010, NPR uitzending van een interview uit 1992 met Fresh Air host Terry Gross , vertelt Charlie Rich zelf het verhaal van Bill Justis die Rich's vrouw die woorden vertelt. [2] In 1958 werd Rich een regelmatige sessiemuzikant voor Sun Records, die op verschillende platen speelde van Lewis, Johnny Cash , Bill Justis , Warren Smith , Billy Lee Riley , Carl Mann en Ray Smith . Hij schreef ook verschillende liedjes voor Lewis, Cash en anderen. Zijn derde single voor de Sun-dochter, Phillips International Records , was de 1960 Top 30-hit, "Lonely Weekends", die opviel door zijn Presley-achtige zang. Het verkocht meer dan een miljoen exemplaren en kreeg een gouden schijf van de Recording Industry Association of America . [1] Geen van zijn zeven vervolg-singles was een succes, hoewel verschillende nummers nietjes werden in zijn liveset, inclusief 'Who Will the Next Fool Be', 'Sittin' and Thinkin '", and" No Grafsteen op mijn graf ". Deze nummers werden vaak door anderen met wisselend succes vastgelegd, zoals de Bobby Bland- versie van "Who Will the Next Fool Be". Rich's carrière stopte toen en verliet het worstelende Sun-label in 1963, ondertekening met een dochteronderneming van RCA Victor , Groove . Zijn eerste single voor Groove, "Big Boss Man", was een kleine hit, maar nogmaals, zijn Chet Atkins- geproduceerde follow-ups stroef. Rich verhuisde begin 1965 naar Smash Records . De nieuwe producer van Rich, Jerry Kennedy , moedigde de pianist aan zijn country- en rock-'n-roll-neigingen te benadrukken, hoewel Rich zichzelf als een jazzpianist beschouwde en sinds zijn jeugd niet veel aandacht aan countrymuziek besteedde. De eerste single voor Smash was "Mohair Sam", een R & B-verbogen novelty- rock nummer geschreven door Dallas Frazier , en het werd een top 30 pophit. Helaas voor Rich was geen van zijn follow-up singles succesvol. Rich werd gedwongen om van label te veranderen, verhuisde naar Hi Records , waar hij blue-eyed soulmuziek en straight country opnam, maar geen enkele van zijn singles maakte een deuk in het land of de hitlijsten. One Hi Records nummer, "Love Is After Me", uit 1966, werd laat in de jaren zeventig een witte soulfavoriet . Ondanks zijn gebrek aan consistent commercieel succes, tekende Epic Records Rich in 1967, voornamelijk op aanbeveling van producent Billy Sherrill . Sherrill hielp Rich refashion zelf als een Nashville Sound- balladeer in een tijd waarin oude rock-'n-roll-artiesten zoals Jerry Lee Lewis en Conway Twitty een nieuw muzikaal huis vonden in het country- en westernformaat. Dit nieuwe " countrypolitan " Rich-geluid werd beloond in de zomer van 1972, toen "I Take It on Home" naar nummer zes ging in de hitlijsten. De titeltrack van zijn 1973-album Behind Closed Doors werd begin dit jaar een nummer één hit in het land en kwam toen over in de top 20 van de hitlijsten. Deze keer stelde zijn opvolger niet teleur, want " The Most Beautiful Girl " bracht drie weken door aan de top van de hitlijsten en twee weken aan de top van de hitlijsten. Nu hij was opgericht als ster voor countrymuziek, won Behind Closed Doors in dat jaar drie prijzen van de Country Music Association : Beste mannelijke zanger, album van het jaar en single van het jaar. Het album was ook gecertificeerd goud . Rich won een Grammy Award voor Best Male Country Vocal Performance en ontving vier prijzen voor de Academy of Country Music . Een van RCA's verschillende resident songwriters, Marvin Walters, schreef drie jaar samen met Charlie en produceerde vier opnames waaronder een zeer populaire "Set Me Free". Na 'The Most Beautiful Girl' kwamen nummer-1-hits snel, want vijf nummers haalden de hitlijsten in 1974 over en staken over naar de hitlijsten. De nummers waren "There Will not Be Anymore" (pop nummer 18), " A Very Special Love Song " (pop nummer 11), "I Do not See Me In Your Eyes Anymore" (pop nummer 47), "I Love My Friend "(pop nummer 24), en" She Called Me Baby "(pop nummer 47). Zowel RCA als Mercury (Smash was een dochteronderneming van Mercury die in 1970 werd opgenomen in het hoofdbedrijf) bracht zijn eerder opgenomen materiaal uit het midden van de jaren zestig opnieuw uit. Al dit succes leidde de CMA om hem in 1974 tot entertainer van het jaar te noemen. In hetzelfde jaar speelde hij het door de Academy Award genomineerde themalied "I Feel Love (Benji's Theme)" uit de film Benji . Rich had nog drie top-vijf hits in 1975, maar hoewel hij op het hoogtepunt van zijn populariteit was, begon Rich zwaar te drinken, waardoor hij veel problemen had buiten het toneel. Rich's destructieve persoonlijke gedrag culmineerde in de CMA-prijsuitreiking in 1975, toen hij de prijs voor Entertainer of the Year presenteerde, terwijl hij zichtbaar dronken werd. [3] Nadat hij de namen van de genomineerden doornam, scheurde Rich onhandig de envelop open, haalde een sigarettenaansteker tevoorschijn en stak het papier in brand met de naam van de winnaar. Terwijl het papier in brand vloog, kondigde hij aan dat de winnaar van de prijs 'Mijn vriend Mr. John Denver' was . [4] Sommigen beschouwden het als een daad van rebellie tegen de Music Row- gecontroleerde Nashville Sound. Maar velen speculeerden dat het gedrag van Rich een protest was tegen de toekenning aan Denver, wiens muziek Rich te " pop " en niet genoeg "country" had geacht. [3] Anderen, waaronder insiders uit de industrie, waren woedend en Rich had problemen met het hebben van hits in heel 1976, en had slechts een top-tien met "Since I Fell For You". In een interview in 2016 speculeerde ex-directeur van de CMA, Jo Walker-Meador, dat de dronkenschap van Rich mede te wijten kan zijn aan zijn wrevel over het feit dat hij dat jaar, na zijn succes bij de onderscheidingen van 1974, werd uitgesloten van de nominaties. Zijn zoon Charlie, Jr., zegt op zijn website: "... waarom deed hij het? Ik zal je vertellen waarom ik dacht dat hij het deed." # 1 Hij dacht dat het grappig zou zijn. hoe de potentiële winnaars waarschijnlijk nerveus waren, zoals hij het jaar ervoor was geweest. # 2 Slecht oordeel: hij had onlangs zijn voet gebroken tijdens een buitenissig ongeluk in zijn huis in Memphis. Het klinkt grappig, maar hij kreeg zijn voet gevangen in een ongemakkelijk geval positie terwijl hij uit een ligstoel stuitte.Hij brak verschillende botten in zijn voet.Dus ... vanwege de pijn, nam hij pijnmedicatie in de nacht van de show: slecht idee! Ten tweede, hij en een andere landster kregen het drinken van gin en tonics tijdens het wachten in de kleedkamer.De show was lang, dus tegen de tijd dat pa moest doorgaan, de drankjes op de top van de medicatie bracht hem zoemen. Dus, daar ga je. Daarom denk ik dat hij het deed In de eerste plaats dacht hij dat het grappig zou zijn, ik weet dat het laatste dat mijn vader wilde hebben gedaan, zichzelf oprichtte als rechter van een andere muzikant. ople dacht dat het een verklaring was tegen John Denver. ' [ De inzinking in zijn carrière werd nog verergerd door het feit dat zijn platen steeds meer op elkaar leken te klinken: pop-verbogen land ballads met overdubbed snaren en weinig van de jazz of blues die Rich zijn hele leven had gespeeld. Hij had opnieuw geen top-10-hit tot " Rollin 'With the Flow " in 1977 naar nummer één in de country charts ging (evenals nummer 32 op de easy listening charts). Begin van het jaar, in 1978, hij getekend bij United Artists Records , en gedurende dat jaar had hij hits op zowel Epic als UA. Zijn hits in 1978 omvatten de top-10 hits "Beautiful Woman", "Puttin 'In Overtime At Home", en zijn laatste nummer één met " On My Knees ", een duet met Janie Fricke . Rich worstelde in 1979 met hits bij United Artists en Epic. Zijn singles waren matige hits in dat jaar, de grootste daarvan op zowel UA als Epic was een versie van " Spanish Eyes ", die een top-20 countryhit werd. Rich verscheen als zichzelf in de film Clint Eastwood uit 1978, Every Which Way but Loose , waarin hij het nummer "I'll Wake You Up When I Get Home" uitvoerde. Dit nummer hit in 1979 op nummer drie en was de laatste top-10 single van zijn carrière. In 1980 schakelde hij opnieuw over naar Elektra Records en bracht in de herfst van dat jaar een nummer 12-single uit: "A Man Just Do not Know What a Woman Goes Through". Nog een top-40-hit volgde, het Gary Stewart-nummer "Are We Dreamin 'the Same Dream" begin 1981, maar Rich besloot zichzelf uit de schijnwerpers te verwijderen. Reeds meer dan een decennium was Rich stil, leefde van zijn investeringen in semiretirement en speelde alleen af en toe concerten. Hij speelde ook een beetje mee in de film Take This Job and Shove It uit 1981, die zijn laatste hit "You Made It Beautiful" opleverde. In 1992 bracht Rich Pictures and Paintings uit , een jazzy album dat werd geproduceerd door journalist Peter Guralnick . Dit album is uitgebracht via Sire Records . Pictures and Paintings kregen positieve kritische recensies en herstelden Rich's reputatie als muzikant, maar het was zijn laatste album. In 2016 werd een tribute-album getiteld Feel Like Going Home: The Songs of Charlie Rich uitgebracht door Memphis International Records. Tom Waits , die in de jaren zeventig een openingsact voor Rich was, noemt hem in het nummer "Putnam County" van zijn album Nighthawks at the Diner met de tekst: "De radio spuwt Charlie Rich uit ... Hij kan zeker zingen, dat klootzak." Charlie Rich en zijn vrouw reden naar Florida voor een vakantie nadat ze hun zoon Allan hadden zien optreden met Freddy Fender in Lady Luck Casino in Natchez, Mississippi, toen hij een zware hoestbui meemaakte. [5] Na een bezoek aan een arts in St. Francisville, Louisiana en het ontvangen van antibiotica , bleef hij reizen totdat hij stopte om uit te rusten voor de nacht. Rich stierf in zijn slaap op 25 juli 1995 in een motel in Hammond, Louisiana ; hij was 62 jaar oud. De doodsoorzaak was een longembolie. Hij werd begraven op de Memorial Park Cemetery in Memphis, Tennessee. Op het moment van zijn overlijden werd Rich overleefd door zijn vrouw van 43 jaar, Margaret; twee zonen, Allan en Jack; twee dochters, Renee en Laurie; en kleinkinderen Maggie Karber Yelverton, Wesley Karber en Christian Cole Lee. Margaret Rich stierf op 22 juli 2010 in Germantown, Tennessee , en werd begraven naast haar man.
