|
Nu sta ik aan de deur van de eenzaamheid. En wel als
resultaat van mijn consequenties, van mijn eigenzinnig anders leven. Ik heb de
laatste jaren geleefd volgens zelf opgelegde regels, vooral met het oog de
wereld zo weinig mogelijk te belasten en anderen niet te hinderen.
Maar t gevolg is dat ik bij de doorsnee mens niet meer pas.
Ik kan geen poes aaien en tegelijk konijn eten. Ik kan niet met een vervuilende
auto gaan strijden voor het overleven van zeehondjes. Ik kan niet betogen voor
het regenwoud en het vliegtuig namen naar Egypte. Ik kan geen medische
verzorging verantwoorden als ik mijn lichaam met alcohol vergiftig. Kortom ik
kan niet meer normaal leven. Dus val ik uit de boot.
En zo wordt je een uitzondering die voorlopig nog gedoogd wordt
en af en toe lastig is als mensen al te egoïstisch optreden. Hoe meer je op die
manier je standpunt verdedigt, hoe meer je door anderen vermeden wordt. Want je
maakt het toch allemaal zo lastig! Het is toch veel aangenamer niet te denken
dan te weten dat je iets verkeerd doet!
Het resultaat is dat je zwijgt over je gedachten, maar toch
niet kunt meedoen met het economisch rampscenario. En dat dus eenzaamheid voor
de deur staat.
Traumadour 20/10/2011
|
