Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
Hoe ik het doe? ecologisch leven? dat was de vraag.
Ik weet wel dat het niet iedereen past om daar aandacht aan
te geven, maar het zijn suggesties, en vermits ik nog leef, niet gevaarlijk.
In eerste instantie ben ik vegetariër. Ik eet dus noch vlees
noch vis; geen beestjes. Daardoor doe ik niet mee aan een hoop vervuilingen,
zoals mestoverschotten, dioxine en antibiotica problemen en zo. En ook niet aan
overbevissing van de zeeën. Als iedereen dat plots zou doen, is er natuurlijk
een stuk industrie dat stilvalt. Pijnlijk. Maar als iedereen zo verder doet .
Aan diegenen wiens haar nu komt recht te
staan, vraag ik Wat is nu belangrijker, dat je nu veel geld verdient (ik hoor
van 10000 dollar per man(matroos) voor drie dagen vissen op krabben: TV) of dat
je kleinkind niet verhongert? Want zo hard stelt de realiteit zich, tenzij er
ons over heel de lijn voorgelogen wordt. Aan U de keuze natuurlijk. maar neem
die bewust en hou uw ogen open.
Wat ik nog doe? Nutteloos verbruik van bandstoffen
vermijden. Je weet wel, binnenhuistemperatuur, autotochtjes, vliegtuigreizen
En Ja! Je moet er iets voor over hebben. Maar t zal niet meer lukken om te
zeggen Wir haben es nicht gewusst!!
Er is nog meer. Maar zelf ontdekken maakt het zinvoller. Dus
zwijg ik nu maar.
En och ja, ik weet het, t is nog geen druppel op een hete
consumptieplaat. Hoogstens een molecule en die moeten met duizenden zijn om een
druppel te vormen. Maar toch
Je leest in een boek een hoofdstukje dat verwittigt voor een
te groot aantal mensen op de wereld en de zware belasting daarvan op de natuur.
Het is geschreven in 1991, dus twintig jaar geleden, maar het lijkt nog altijd
actueel. Het lijkt niet. Het IS brandend actueel. En hoewel 20 jaar biologiestudenten dit boek wereldwijd moeten gebruikt hebben en ondertussen een nieuwe
generatie de plaats van hun onwetende ouders heeft ingenomen, is er niet zo
veel veranderd. 5 miljard mensen zijn er nu 7 geworden! De belasting van de
Westerse levenswijze is doorgegroeid naar China en andere
ontwikkelingsgebieden. De zeeën zijn leger en de bevissing efficiënter. De bossen
kleiner en de vernietiging totaler. Dus wel verandering, maar negatief. En de
mens, hij ploegde voort, onbewust en blind voor de toekomst!
En dan is er een tijdschrift dat door mijn handen loopt en
bloklettert Als we zo voortdoen is binnen 50 jaar alles op! Zelfs het
ijzererts! Maar wie kijkt er nu naar KIJK. Mooie liefdevolle blinkende
plaatjes zijn toch veel aangenamer?
En dezelfde dag nog blijft een boek uit de nieuwe aanwinsten
in de bibliotheek aan mijn vingers kleven: De huilende zee. Met als eerste
zin Ofwel ben je ACTIVist ofwel ben je INACTIVist. Dat boek vraagt me : Hé, wat ist? Welke-ist zal het zijn?Kijk in de spiegel, wat doe je zelf?
Heel weinig, behalve dat ik zo min mogelijk het milieu
belast. is mijn verlegen antwoord.
En dat terwijl je overal ziet dat niemand eraan denkt, aan
die toekomst die ze verkl , voor een beetje genot, met een indruk van zinvol
leven!
Wat kan ik dan doen? Ik ben toch machteloos?
Nee! Werp het onderwerp op tafel, telkens weer. Laat
anderen weten hoe jij het doet!
Ik herinner me de tijd toen we mekaar afvroegen wat hij of
zij, deel van het kwartet ouders-schoonouders, eigenlijk kwam doen. Zag hij of
zij niet dat we onze drukke dagelijkse bezigheden moesten onderbreken om
onbenulligheden te horen over een pijntje hier en een lastje daar?
Zouden we het toen ook zo goed hebben laten voelen ( ik vind
al die werkwoorden na elkaar altijd wat storend, maar je kunt er geen missen,
anders werkt het niet) als we het nu, vanuit dat veranderd generatiestandpunt,
zelf aanvoelen als wat teveel, wat storend?
Je weet niet meer alles, en wil het ook niet vragen want dat
ruikt naar bemoeizucht. Nee zeg! Zo ben je niet! Maar je verwacht (dat mag
toch?) dat je minstens de essenties verteld worden.
Nu ik dit opschrijf, zweeft er een glimlach. Die essenties
naar mijn eigen ouders waren o zo beperkt. De harde feiten die ze anders toch
zouden horen, de verjaardagen waar ze (pfff ) toch bij aanwezig zouden zijn en
de geplande reizen waardoor ze (oef!!) hun visiteregelmaat moesten onderbreken;
maar wel regelmatig bellen! (leve die pre-GSM tijd, waar de telefoon in het
hokje bij de camping toch zo dikwijls stuk was.)
Zei mijn kleinzoon laatst: Nu moet ik toch niet voortdoen,
want nu gaan jullie koffie drinken en een halfuur babbelen. Eigen duim of
gehoord? k Ben wijs geweest en k heb geen koffie gedronken. Even de essenties
gevraagd en weg! Zoals de koppen van de krant. Maar ik heb wel een precedent
gemaakt .
Na wat meditatieve vertering, weet ik dat hier een proces
van loslaten start. Niet alleen je mond houden, maar zelfs het niet allemaal
meer weten. En doen ze t eigenlijk niet om ons te beschermen? Bloeddruk of zo?
Daarnet deed ik een testje. Op de vraag die ik mij stelde hoe het komt dat blogs die later bijgewerkt zijn dan die van mij toch onveranderd bleken, deed ik een experimentje en voegde een puntje "." toe. En ja, ik stond weer op de eerste plaats, goed voor de kijkcijfers.
Maar onmiddellijk trok er eentje aan mijn oor: 'Hela, da's niet serieus hé! Nu gaan mensen komen kijken en ze vinden niets nieuws!'
'Jamaar, ik wist het niet echt en ik zal het niet meer doen, en om het goed te maken zal ik een klein biechtje schrijven..... Is 't dan goed?'
