Serieus is langer dan je neus.

En dan krijg je klappen!

Een samenloop van toevalligheden.

Je leest in een boek een hoofdstukje dat verwittigt voor een te groot aantal mensen op de wereld en de zware belasting daarvan op de natuur. Het is geschreven in 1991, dus twintig jaar geleden, maar het lijkt nog altijd actueel. Het lijkt niet. Het IS brandend actueel. En hoewel 20 jaar biologiestudenten dit boek wereldwijd moeten gebruikt hebben en ondertussen een nieuwe generatie de plaats van hun onwetende ouders heeft ingenomen, is er niet zo veel veranderd. 5 miljard mensen zijn er nu 7 geworden! De belasting van de Westerse levenswijze is doorgegroeid naar China en andere ontwikkelingsgebieden. De zeeën zijn leger en de bevissing efficiënter. De bossen kleiner en de vernietiging totaler. Dus wel verandering, maar negatief. En de ‘mens’, hij ploegde voort, onbewust en blind voor de toekomst!

En dan is er een tijdschrift dat door mijn handen loopt en bloklettert “Als we zo voortdoen is binnen 50 jaar alles op!” Zelfs het ijzererts! Maar wie kijkt er nu naar ‘KIJK’. Mooie liefdevolle blinkende plaatjes zijn toch veel aangenamer?

En dezelfde dag nog blijft een boek uit de nieuwe aanwinsten in de bibliotheek aan mijn vingers kleven: ‘De huilende zee’. Met als eerste zin ‘Ofwel ben je ACTIVist ofwel ben je INACTIVist. Dat boek vraagt me : “Hé, wat ist? Welke-ist zal het zijn?Kijk in de spiegel, wat doe je zelf?”

“Heel weinig, behalve dat ik zo min mogelijk het milieu belast.” is mijn verlegen antwoord.

“En dat terwijl je overal ziet dat niemand eraan denkt, aan die toekomst die ze verkl…, voor een beetje genot, met een indruk van zinvol leven!”

“Wat kan ik dan doen? Ik ben toch machteloos?”

“Nee! Werp het onderwerp op tafel, telkens weer. Laat anderen weten hoe jij het doet!”

“Goed. Morgen dan?”

Traumadour                 24/2/2011