Ik herinner me de tijd toen we mekaar afvroegen wat hij of zij, deel van het kwartet ouders-schoonouders, eigenlijk kwam doen. Zag hij of zij niet dat we onze drukke dagelijkse bezigheden moesten onderbreken om onbenulligheden te horen over een pijntje hier en een lastje daar?

Zouden we het toen ook zo goed hebben laten voelen ( ik vind al die werkwoorden na elkaar altijd wat storend, maar je kunt er geen missen, anders werkt het niet) als we het nu, vanuit dat veranderd generatiestandpunt, zelf aanvoelen als wat teveel, wat storend?

Je weet niet meer alles, en wil het ook niet vragen want dat ruikt naar bemoeizucht. Nee zeg! Zo ben je niet! Maar je verwacht… (dat mag toch?) dat je minstens de essenties verteld worden.

Nu ik dit opschrijf, zweeft er een glimlach. Die essenties naar mijn eigen ouders waren o zo beperkt. De harde feiten die ze anders toch zouden horen, de verjaardagen waar ze (pfff…) toch bij aanwezig zouden zijn en de geplande reizen waardoor ze (oef!!) hun visiteregelmaat moesten onderbreken; maar wel regelmatig bellen! (leve die pre-GSM tijd, waar de telefoon in het hokje bij de camping toch zo dikwijls stuk was.)

Zei mijn kleinzoon laatst: “Nu moet ik toch niet voortdoen, want nu gaan jullie koffie drinken en een halfuur babbelen.” Eigen duim of gehoord? ‘k Ben wijs geweest en ‘k heb geen koffie gedronken. Even de essenties gevraagd en weg! Zoals de koppen van de krant. Maar ik heb wel een precedent gemaakt….

Na wat meditatieve vertering, weet ik dat hier een proces van ‘loslaten’ start. Niet alleen je mond houden, maar zelfs het niet allemaal meer weten. En doen ze ’t eigenlijk niet om ons te beschermen? Bloeddruk of zo?

Traumadour                             23/2/2011

Morgen wat serieuzer denk ik.