Het ikgesprek.

-Ho, kwartvoorzeven !

-En dan ?

-‘k Mag toch niet te laat opstaan ?

-Ah, ja?

-Voor mijn reputatie,want ik vertel toch altijd dat ik vroeg opsta.

-Maar ‘k heb er nu een keer echt geen zin in.

-Ja en dan gelijk een luiaard wachten tot je weer moe wordt zeker?

-Wat moe? Je hebt toch heel de nacht geslapen?

-Moe van te liggen hé. Ligmoe.

-Maar er is toch geen echte reden om op  te staan.

-Nee hé! Niets moet, niemand wacht.

-Vroeger was het of dit, of dat, maar nu, ’t zelfde van gisteren.

-Toch is er iets speciaals vandaag.

-Ja?

-Ja! Vandaag is 2345 !

-Zeker? 2345 dagen?

-Jaja, zolang al sedert de begrafenis.

-Da’s  wel speciaal, dat moet toch iets betekenen!?

-Een reeks die stijgt.

-Een soort opteldag. Maar optellen naar wat?

-Allé hup! Opstaan! Start je denkmachine maar.

Traumadour                 25/2/2011