Vlieg
Ik denk dat hij zon tien
milligram weegt,
dat vliegje dat over mijn
tafel beweegt.
Aan zijn lijf zitten zes
poten
die de kleinheid nog
vergroten.
Op die randjes van het
zichtbare
zitten microscopisch harde
haren
die hem wel helpen bij het
gevoel
maar misschien ook hinderen
voor zijn doel
om te vliegen naar het licht
zoals die lamp, die schijnt
in zijn gezicht.
Maar verblind worden die
kleine oogjes
en verschroeid valt hij in
boogjes
op het blad van mijn tafel
neer
en sleept zich driepotig heen
en weer.
Nu wekken acht milligram
leven
een drang om hulp te geven.
Maar hoe kan ik anders helpen
dan die pijn gewoon te
stelpen?
En mijn vinger wordt een
natuurramp
die hem doet sterven in een
laatste kramp.
Voor t beestje ben ik god
geweest.
Toch was het niet bevreesd
en liet het zich door
instinct bedriegen
om naar het valse licht te
vliegen.
Traumadour 9/3/2010
