|
Ik zoek illusies, maar ze lossen op in het detergent van het
dagelijks leven in mijn ogen.
Een rusthuis is bekleed met de illusie van een zorgeloze
oude dag, maar als je erdoor kijkt:
Wachten
Wachten meneer,
wachten op een dagje meer,
dat is onze voornaamste
bezigheid,
daaraan besteden wij onze
tijd.
Ja zeker, alle tijd die ons
nog rest.
Daarom doen we zo ons best
om geen tijd te verspillen
aan wat anderen voor ons
zouden willen.
Die spelletjes trekken onze
aandacht weg
van wat echt belangrijk is,
zeg!
Daarom lijken wij zo afwezig,
zo helemaal in onszelf bezig.
Laatst werd er een film
gegeven
en ze verwachten dat wij
zouden mede leven!
Maar al die verloren tijd,
daarvan hebben wij telkens
zon spijt!
Toen
we hier pas aankwamen
uit
het leven van elke dag,
en
we van de kenners vernamen
dat
er nog zoveel voor ons open lag,
toen
waren we echt bedrogen
over
hoe tof het hier zou zijn.
Men
had ons voorgelogen
en
dat deed ons echt pijn.
Je
moet alles verlaten.
Je
huis, je tuin, je straat.
En
je gaat het nieuwe haten
omdat
terugkeren niet meer gaat.
Dan
komt de schrik om je weer te binden
aan
zaken waar je soms op hoopt.
Want
gaan we diezelfde pijn weer vinden
als
ook dat ten einde loopt?
Zo
beschermen wij ons leven
voor
de bedreiging van ons gevoel,
maar
met een nieuw gegeven.
De
verveling staat naast onze stoel.
Maar daar hebben we een
oplossing voor,
dat hebben we nu wel door.
Wachten, alleen wachten
dat kan de verveling echt verzachten!
Meneer.
Traumadour 3/12/2009
|
