Iedereen wordt wel geconfronteerd met afscheid. Soms heb ik de indruk dat het leven daarover gaat en inderdaad zijn beiden onafscheidelijk met elkaar verbonden.

Maar soms is daar een mooi moment bij, bij een afscheid en dat heb ik beloofd te vertellen.

Tijdens de dienst voor een oude tante moest haar enige kleinzoon een persoonlijke tekst voorlezen. Hij kwam daarbij in emotionele problemen en zijn dochtertje van vier nam het initiatief om heel stil, voetje voor voetje, naar hem toe te gaan, zijn hand te nemen en hem te steunen. Dat beeld blijft ontroerend ingebrand.

Mijn Papa

 

Mijn papa heeft vandaag geweend

en ’t was echt serieus gemeend.

Hij was daar heel alleen van voor in de  kerk,

hij moest meneer pastoor helpen met zijn voorleeswerk.

Eerst was ik heel erg fier,

hij sprak voor al die grote mensen hier,

En deed het heel erg goed

tot hij plots niet meer klonk zoals het moet.

 

Ik ben dan voorzichtig opgestaan

en zonder lawaai naar hem toe gegaan.

Ik heb zijn hand toen vastgegrepen,

lichtjes in zijn vingers geknepen.

“Meme is nu een ster”, zei hij.

Dat had hij wél gehoord van mij.

En daarom was ik ook wel blij

dat ik daar bij hem was, aan zijn zij.

 

 

Traumadour                  6/4/2010