Op mijn vorig gedicht kreeg ik reactie, waarvoor nogmaals dank. 't Zijn die reacties die een mens op het juiste (dichters)pad houden. Maar voor wie niet reageerde, toch een woordje uitleg.
Ik bezoek nogal wat 'echte' oude mensen in een rusthuis en krijg daardoor waarschijnlijk een nogal eenzijdige visie op oud zijn en aftakeling. Ik herken daarin een soort 'normaal' verloop: benen die het niet meer doen (dus rolstoel), slecht horen, ogen die begeven en handen die werkelijk dichtgroeien, waardoor grijpen onmogelijk wordt.
Vanuit die kennis en het zien van een vrouw die niets meer zelfstandig kon en blind was, schreef ik dat gedicht (gisteren), dat dus helemaal niet algemeen toepasselijk is!
Maar dat je moet opletten met verspreiden van gedichten bewees mij het volgende. Lees het eerst, tracht een beeld te vormen en lees daarna slechts mijn commentaar.
dekens
Gevoel wekt herinnering,
de warmte gebundeld
in een deken
dat zichzelf zacht rondt
tegen mijn zij.
Mijn Zij was.
Mijn zij is alleen
en hunkert naar Zij
en bedriegt zichzelf
in een gevoel
van het warme nest.
Traumadour 9/11/2010
Het werd door enkelen herkend als een verloren liefde, 'ocharme' (spottend).
Dit was voor mij een reële beleving, het verlaten warme nest dat herinnering gaf aan mijn helaas overleden vrouw.
|