|
Met een nieuwe winterprik, die ons er aan herinnert dat we de verwachtingen niet te hoog mogen stellen, richt ik mijn gedachten een tijdje terug
Winterkluiten
liggen buiten
en winterwerk
lokt ons sterk
om de gordijnen te sluiten.
Het boek dat je leest
over wat is geweest
houdt je helemaal vast
en het kost je geen last
ook al was het over een beest.
En is het een roman
of iets ernstigs, als het kan,
je wordt ervoor beloond
want de wereld wordt getoond
en veel onverwachte kanten dervan.
Het gaat om het verhaal.
Wat gebeurt er allemaal
met die ander die ook
leeft
en soms van schrik nog beeft
om de liefde, om het kind of om een gemaal.
Vanwaar toch die drang
tot het begrijpen van de samenhang,
hoe mensen samen
leven
en om mekaar geven?
Dat duurt een leven lang.
Is het door bewustzijn?
het kennen van de pijn?
weten dat alles ophoudt,
dat verdwijnt wat je hebt gebouwd?
Te veel denken maakt je klein!
Van anderen kunnen we leren
gevoelens te beheren.
Misschien met een geloof
overbruggen van een kloof
om een inzinking af te weren.
Laat ze dan maar komen
al die vreemde dromen
met hun wereldwijsheid.
Boeken maken de blik zo wijd
en geven het bos terug aan de bomen.
Traumadour 7/10/2010
|
