In het begin van mijn dag is er telkens een woord.

En dat woord wordt als mijn god, want het is alsof ik niet zonder kan.

Het woord is immers de basis van mijn gedachten. En het blijft een vraag of er gedachten kunnen zijn zonder woorden. Is meditatie geen woordenloosheid?

Moeilijk in te beelden, want dat woord beheerst ons leven.

Dit eerste van de dag is een restant van een verblijf in het ongeordende dromen.

Soms komt er onmiddellijk een rij, maar die blijft niet lang. En alleen opstaan en opschrijven kan ze vangen en omzetten in een basis van mededelen.

En dat schijnt het doel, die woorden delen met anderen, want daardoor geven we iets dat we toch ook houden. Het is een vermenigvuldiging.

Mijn woorden gaan bij een andere een leven leiden, waar ik geen vat op heb en waarvoor ik af en toe een repliek ontvang, een teken van leven, een teken dat het vangen en weer loslaten niet nutteloos was.

Maar denk nooit dat ze zich onderwerpen! Want woorden zijn de katten onder onze schedel.

Traumadour                 7/2/2011