|
Loslaten of
het worden
Het is ongeveer een jaar dat ik met een verhaal rondloop en
dat het door niemand gehoord wordt. Eigenlijk is het een verslag van een
belevenis die ik vijf jaar vroeger ergens in een vergeetput in mijn hersenen
had weggestopt. Plots is er dan iets (een trigger) dat die cocon, het omhulsel
doorbreekt, en dan vloeit de inhoud via je hand op papier. Tijdens dat gebeuren
ben je er wel, maar toch niet echt. Je hebt geen vat op wat er komt. En als je
stopt is de inhoud zelfs weg uit je herinnering. Het lukt je nooit om dat
opnieuw te schrijven, alsof er een rechtstreekse verbinding was, vergeetput
hand.
Dus ga je het eerst even herlezen en eerst dan snap je hoe
die tekst je bij de strot grijpt. Hoe on-mooi die is. Emotionerend.
Zou die voor anderen ook zo zijn? Zouden ze het begrijpen?
Maar ik durf het niet verspreiden omdat het misschien mensen zou kwetsen.
In de loop van dat jaar zijn er enkele gelegenheden om die
tekst toch naar buiten te brengen. Ik bereid me telkens voor om het hardop te
kunnen lezen voor een groep luisteraars, maar telkens grijp ik op het laatste
moment naar een reserve. En hoewel bevrijd uit mijn geest, gaat mijn tekst weer
in gevangenschap in een farde, en elektronisch in een map. Wie zal het ooit
lezen? Mijn dochter als ik verdwenen ben? Mogelijk zelfs niet. Ik las toch ook
de oude brieven van mijn ouders niet.
Twijfel. Telkens opnieuw die twijfel. Maar anderen schrijven
toch ook over eigen belevenissen? Eens het op mijn blog zou staan is het niet
meer van mij alleen. Wat kan ik verliezen? Niets, maar zal ik wel niemand
kwetsen?
Ooit was er een reclame: What a shoe can do. Die heeft
mijn omhulsel doorprikt
(Morgen dan, als ik de moed heb.)
Traumadour 28/2/2011
|
