Ik dacht dat het niet meer kon, dat na zeven jaren alle mogelijke ‘triggers’ hun effect verloren hadden door veelvuldig gebruik. Eerst waren er de foto’s, maar je wordt ze gewoon. dan de video’s die misschien nog vlugger hun traanverwekkend vermogen verliezen. Plots kwam het uit een andere hoek. Muziek pakte, soms haar voorkeur, soms een al te toepasselijke inhoud. Tien keer twintig keer Joe Cocker, en je verliest het weer. Het pakt je niet meer. En je voelt je schuldig omdat ‘het’ niet meer lukt. En de plaatsen waar we ooit op reis waren, ik zag ze ondertussen bijna allemaal terug, alleen natuurlijk. Op een plaats sliep ik zelfs in hetzelfde bed, zonder effect. Maar op een ander plaats stond haar geschrift in de ‘Livre d’Or’: “Het was hier goed. We komen zeker terug”. En dat was een zware ‘trigger’.

Ik heb ze dus gezocht in die zeven jaar en dacht dat ze uitgeput waren. Maar vanavond bij mijn dagelijks bezoek aan mijn schoonouders, zapte mijn schoonmoeder wat rond en bleef hangen op een film ‘Carmen’. En dan, als plots op de achtergrond de muziek van Bizet speelt, wordt het mij teveel. Ja, het is wel een gevoelige dag, op datum zeven jaar sinds de begrafenis en we zouden vandaag veertig jaar gehuwd zijn. En blijkbaar is er niemand die dit beseft, je kan er nergens mee weg. En dan die muziek: ik moest weg en besloot nog eens naar het kerkhof te gaan, in alle rust, onder de sterren. Daar werd ik bewust waarom ‘Carmen’ mij ontroert. Ooit in een onbezorgde gouden tijd, speelde mijn vrouw op een feest die rol uit de Championetten. Helemaal niets hoogstaand, maar wel een van de weinige keren dat we samen zoiets opbouwden. Een gouden moment, rustend in mijn onderbewustzijn, tot…

Traumadour                 24/9/2011

25-09-2011 om 20:49 geschreven door thea