Onderstaand gedichtje werd me geïnspireerd in een bui van melancholie waarbij ik terugdacht aan een recent verleden. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De wetenschap een liefde verspeeld te hebben door zelfingenomenheid en misplaatste wijsheid ligt me nog steeds zwaar op de maag.

EEN WIND

Ik zou een wind willen zijn.

Niet deze die alles vernield,

boodschapper van ellende en verdriet.

Ik zou een wind willen zijn.

Een wind die tederheid waait,

die vrede en vriendschap zaait.

Een frisse wind op een warme zomerdag,

die jouw zorgen omtovert in een lach.

Een zachte wind van genegenheid,

opgevuld met schoonheid en blijheid.

Een guitige wind, eenvoudig en toch iets,

zich amuserend met alles en niets.

Een wind die het koren doet zingen,

die je gelukkig maakt met kleine dingen.

Een wind, die jouw verdriet wegneemt

Een wind, die jouw leven betekenis geeft

Een wind, die je geluk en vrede schenkt

Een wind, die in jouw hart liefde brengt

Een wind die het verleden uitwist,

die de wolken verdrijft uit een dichte mist.

Een wind van geloof, respect en vertrouwen,

De kans gevend een nieuwe toekomst op te bouwen.

©Firmin