|
In een moment van stilte, van overpeinzing en heimwee overliep ik mijn bestaan. Een onzekere weg naar hoop, liefde en vrede. Een weg die we haast met zijn allen inslaan. Elkeen naar eigen vermogen en kunnen, met afwisselend resultaat, maar met de zekerheid dat aan alles een einde komt. Ook aan de ergste dingen. Moet je zeker lezen! xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
MIJN LEVEN IN EEN DOORDENKER
Het was een lange weg, ik stapte er sinds dagen, maanden en jaren.
Een weg vol bochten, onvoorziene hindernissen, een beetje verwrongen zoals het leven zelf. Natuurlijk bleef ik niet alleen en zocht ik kennis te maken. Ik ontmoete vele mensen doch geen van allen stapte dezelfde richting uit. Dus vervolgde ik mijn weg alleen, maar twijfel kwam opdagen. Ik wist niet waar mijn weg naartoe zou leiden, en nog minder waar hij zou eindigen. Ik liep tegen vele merkwaardige ontmoetingen op. Bijzonderheden die ik je zeker moet vertellen. Die ontmoetingen waren geen echte menselijke wezens. Je kon ermee praten, maar niet de hand drukken.
Om te beginnen kruiste ik op mijn weg De Onschuld. Een zacht iemand, heel lief maar miste een beetje ervaring. We hebben een tijdje samen gewandeld, helaas minder lang dan ik gehoopt had. Ik vervolgde mijn weg De Onschuld, voor eeuwig achter me latend.
Op zeker ogenblik liep ik aan tegen De Sport. Een fysisch sterk iemand met een grote bek, maar naast hem wordt je sterk. Om technische redenen moesten we elkaar verlaten, dat was zwaar, doch uiteindelijk is het goed zo. De Sport brengt teveel verwikkelingen met zich mee.
Verder op mijn weg kruiste ik De Poëzie". Ze leek me nogal pretentieus. Ze beweerde dat men met woorden het oneindige kan bereiken. Ik zei haar, ik heb je al eens eerder ontmoet, het was op school. Er werd toen over jou gepraat, maar je leek me te gepolijst, en eerlijk gezegd, ik vond je maar niets. Maar De Poëzie drong aan en wist me te verleiden met andere argumenten. Ik begreep dat ze cool was en dat we haar normen kunnen herschikken. Ik vroeg haar, denk je dat we samen kunnen leven? Ik voel me tot je aangetrokken! Ze antwoordde me, maak je wat dat betreft geen zorgen, de wereld behoort toe aan de dromers.
Het waren haar laatste woorden. Pas vele jaren nadien ontmoete ik haar opnieuw en verpande mijn hart aan haar verleidingen.
Na De Poëzie, had ik een ontmoeting met De Zwakte doch vlakaf gezegd, ik werd er dronken van. We hebben samen even gediscussieerd en heb haar toen vlug laten schieten. Ze heeft nochtans vele zekerheden onder haar verleidelijke gedaante, maar weet je wat, De Zwakte heeft geen conversatie, en dat is niets voor mij!
Even later liep ik op tegen De Liefde. Ik zei haar, hé, dat valt mee, ik heb je al sinds altijd willen spreken. In het absolute ben je een goed idee, maar in feite valt het resultaat nogal eens tegen. Eigenlijk een beetje nul. Eens op de twee vertrek je met de staart tussen de benen. Het wordt hoogtijd dat je de formules grondig herbewerkt. De Liefde maakte zich boos, Luister kleine, al sinds eeuwen doe ik mijn werk, spreek me dus aan op een andere toon zoniet verkoop ik je een paar klappen om de oren! Ik wil best lief zijn maar elkeen dient iets van zichzelf te geven. De mensen zijn doorgaans te ijdel om hun fouten toe te geven en vertikken het een inspanning te doen om hun partner te begrijpen. Ik ben geen tovenaar hé manneke!.
We geraakten toen een beetje verward in ons gesprek, doch ondanks viel het me op dat De Liefde wel heel sympathiek is maar ook erg onzeker. Uiteindelijk zei De Liefde me dat ze moest vertrekken want ze had nog honderden andere afspraken en bovendien had ze een etentje geplant met haar halfzuster De Haat. Voor ze vertrok gaf ze me nog vlug de raad mee altijd in haar te blijven geloven. Het waren haar laatste woorden. Zonder zich om te keren ging ze toen van me heen. Ik ben blij haar ontmoet te hebben en hoop haar ooit nog eens op mijn weg tegen te komen.
Kort nadien botste ik op tegen De Tederheid. Voor wie het niet weet, De Tederheid is dat bijzondere dat er overblijft van de liefde als de tijd de weg verspert. Een heel zachtaardig iemand, maar o zo teer en breekbaar.
Nog even later ontmoette ik De Nostalgie. je weet wel, de verloofde van goede herinneringen bij romantisch kaarslicht. Ik kreeg er de tranen van in de ogen, iets waar ik het moeilijk mee heb, dus maakte ik me vlug uit de voeten.
Wat ik vergat te zeggen: heel vroeg op mijn parcours liep ik tegen De Vriendschap aan, en tot op heden stapt ze mee aan mijn zijde. Met haar kan ik over alles praten, routine is er niet bij. Nu ben ik er zeker van, De Vriendschap is echt mijn beste vriendin!
Ik heb ook De Toekomst ontmoet. Hij bleef erg vaag en mysterieus. Hij sprak met een vervormde stem en zijn gezicht was bedekt met een masker. Geen mogelijkheid hem beter te leren kennen. Hij liet me achter zonder me enig lichtpunt te geven. Ik kan niet zeggen op wie hij lijkt, maar ik weet tenminste dat hij bestaat!
Ik heb op mijn weg een hoop ellende ontmoet, doch ook heel veel vreugde gekend. Soms was het een kwestie van geluk hebben, dikwijls ook het resultaat van gemaakte keuzes.
Ik ben voorzeker niet op het einde van mijn verrassingen, daar bestaat geen twijfel over! Elke dag opnieuw, leer ik nieuwe wegcodes aan.
Het was een lange weg. Een weg vol bochten, onvoorziene hindernissen en vele verleidingen.
Een beetje vreemd, een beetje raar, een beetje verwrongen zoals het leven zelf.
© Firmin
|
