Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
Bij het lezen van sublieme liefdespoëzie, naar aanleiding van Valentijnsdag, heb ik een kwatrijn geschreven dat heel spontaan uit mijn vingers vloeide, na voorbereidend werk van mijn denken en mijmeren over liefde.
Ida Gerhardt leefde van 11-05-1905 tot 15-08-1997 en schreef heel veel kwatrijnen waaronder eentje heel gevat over het dichten zelf.
Gij vader van het vers, wees onvervaard. Bedil het niet. Laat het naar eigen aard zich grillig als een hagewinde slingeren, of feilloos sluitend zijn gezwaluwstaart.
ze had in de plaats van in het eerste vers vader, evengoed en misschien nog beter, moeder kunnen schrijven. dala
Zo heb ik kennis gemaakt met deze bijzondere vorm van dichten. Een kerngedachte, gevat in steeds weer vier verzen waarvan er drie rijmen.
's Nachts wakker in het uitgestorven huis hoorde ik het bezig water van de sluis. Toen riep men mij met name - twee, drie maal. Een slaan van luiken en een groot geruis. uit 'Kwatrijnen in opdracht'1948 van Ida Gerhardt
gedichtje meegebracht uit het poëzie weekend van zaterdag en zondag laatst.
Het licht begint te wandelen door het huis en raakt de dingen aan. Wij eten ons vroege brood gedoopt in zon. Je hebt het witte kleed gespreid en grassen in een glas gezet. Dit is de dag waarop de arbeid rust. De handpalm is geopend naar het licht.
Een zeldzame keer ontmoet je als man een vrouw die een zeer sterke indruk op je maakt. Dit is een gedicht van vroeger maar gedurende het weekend...ja ze maakte onieuw indruk en het was jaren geleden dat ik haar voor het laats zag. We kennen elkaar betrekkelijk goed.
Telkens als men op de radio winderig voorspelt krijg ik reeds de stuipen op het lijf. Niet zozeer de tuin lijdt eronder maar vooral mijn eigen knoken kraken langs alle kanten. Daarom heb ik een oud gedicht boven gehaald dat ik vroeger eens schreef tijdens een storm. Toen kraakte ook het huis langs alle kanten maar er was geen schade.
Een gedicht uit de verleden tijd, reeds lang geleden geschreven opgedragen aan de nieuwe vrienden die in feite moeilijk te bereiken zijn. Ondertussen bouw ik aan andere soms vreemde vriendschapsrelaties zonder direct visueel contact, die toch ook veel deugd doen aan mijn soms eenzame geest.
torensvan gedachtegang
harken in verleden tijd
verwijten onder dwang
mijn toen zo sterke onzekerheid
mijn vriend is gegaan
komt nooit terug
een andere vriend en ook een vriendin
zoals je het maar noemen wilt
komen er aan
hij is er bijna nooit
zij is bereikbaar maar heel druk bezet
toch is er steeds
een beetje tijd
een luisterend oor
een zacht gesproken woord
en jullielach leeft en beweegt
duidelijk in mijn geest
hoe ver weg jullie ook mogen gaan ik weet
dat ik steeds
bij elke roep
gehoord zal zijn is het niet door de een dan toch door de andere.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
