Dit zijn drie foto's uit de allereerste serie die jij ooit fotografeerde gedurende de reis met de klas Engels naar Oxford. Pittig détail: Jouw vriendinnen lachten toen je zei dat dit de allereerste reis was zonder jouw echtgenoot.
In 'Kew garden' in Londen hebben we samen imens genoten van de verzorgde bijgewerkte natuur. Mogen deze foto's dit in herinnering brengen.
Omdat jij zoveel van bloemen houdt
Over mijzelf
Ik ben daniël, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dala.
Ik ben een man en woon in Stalhille (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/10/1937 en ben nu dus 86 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuin en fotograferen maar poëzie, beeldhouwen en schilderen zijn mijn passie.
deze blog draag ik op aan mijn veel jongere zorgende lieve vrouw.
dit is gewoon venkelgroen van september tot novemvember in eigen tuin.
een permacultuursysteem, de zonnecirkel.
herst
Bloemen ontroeren mij. Het jaar door fleuren ze mij op. Even wachten tot de zon er haar warmte en prachtig licht over uitgiet en dan maar genieten en tot rust komen.
Vissen in de tuin in levende lijve en kunstig op bezoek, heel even. Hoe eenvoudiger, hoe mooier.
Sommige mensen dromen regelmatig van spinnen. Dan zijn het enkel van die enge tot vreselijke angstdromen.
uit het verleden
jouw deur stond open
geen teken van leven ik durfde niet binnen privacy boven alles
keerde bedrukt terug
was je even weg
of zat ze weggedoken
mij een teken gevend
blijf toch weg
ik hoef je helemaal niet
om de hoek zag ik je komen
durfde niet te wuiven
je merkte mij op
deed mij teken te stoppen
ik genoot van jouw lach
met evenveel woorden
verwelkomde je mij
je praatte honderduit
ik had een nare droom gehad
maar die kwam even niet uit
ik verfris me wat zei je opgewekt
enkele ogenblikken later
was je terug met een tekenblok
ook de potloden ontbraken niet
het lukte mij wonderwel
mijn vermoeidheid was verdwenen
je bewonderde de tekening
we gingen vrolijk wandelen
de zon bescheen onze vriendschap
de week erop bleef je in een ongeval
zou ik je hebben gevraagd om samen verder te gaan het laten bloeien tot levenspracht mijn schuchterheid had toen geen grenzen veel later liet ik aan het meisje de vraag
Het is niet definitief. Het noemt afbouwen maar het voelt aan als een langzaam afscheid. Straks gaat de poort voor mij open en weer dicht . Er is geen terugkeer mogelijk.
Pijn verbijten door naar mooie beelden van de reis te kijken.
pijn
o zo relatief jou pijn kan ik vermoeden niet inschatten niet voelen aanvoelen ja met je meeleven je steunen op de tanden bijten voor mijn eigen zeer positief blijven en doorgaan.
Het is een tijd van verplicht rusten en rustig bewegen zonder te belasten. Ik blijf er mee zitten maar kan amper zitten zonder die stekende pijn.
aanslepend
het blijft maar duren die schele pijn geen inspanningen geen eetlust lezen tot je ei zo na scheel ziet meer wandelen meer bewegen zonder belasten maar de kentering dat was maar schijn het komt steeds terug sleept maar aan.
Deze blog draag ik op aan mijn lieve Let en aan enkele heel speciale vrienden.
Wie je ook bent... WELKOM Ik maak voor deze blog weinig reclame Het lot brengt jou hier. Het lot voert je opnieuw weg maar jij beslist of je nog terugkomt.
Weet je nog, mijn lief, hoe wij op reis, in Porto Fino, de enigen waren van de groep die de verscholen ingang van de verzorgde beeldentuin vonden gelegen op de prachtige steile helling . Hoe wij niet alleen genoten van de kunstige beelden maar ook van de bebloeming. Enig toch!
