Weer veel kindjes die op de kamer moeten blijven; maar elke keer opnieuw zijn die zo gelukkig met de plezante aandacht en het stukje speelgoed, puzzle of gezelschapsspel. Anderen zijn, spijtig genoeg te ziek of te moe en willen liever TV kijken, rusten en slapen We hadden er eentje vandaag dat wel naar de klas kwam, maar uiteindelijk toch liever terug naar haar kamer wou … een beetje een verlegen meisje. Er zijn wel meer kinderen die liever niet naar de klas komen … te ziek, te moe of gewoon verlegen. (zeker de plus 10 jarigen) De jongen met het charge syndroom, die al eerder werd opgenomen, herkende meteen en gaf me een glimlach cadeau van oor tot oor… zo iets geeft natuurlijk een geweldig goed gevoel. Dan was er ook nog het kleine lieve meisje, dat maar al te graag op de gang of in het klasje wou spelen, maar ze mocht haar kamer niet echt uit, maar het badje met pop en een DVD van minions maakte veel goed voor de lieve meid … maar zijn ze niet allemaal lief? … ieder op zijn/haar eigen manier? Zoals die jongen, op de kamer ernaast. Geen woord Nederlands, Frans, Duits of Engels … en toch zo duidelijk kunnen maken dat hij blij was met de aandacht, maar hij moest echt niets hebben; hij had al meer dan genoeg. Andere kinderen willen enkel tekenen en/of kleuren, zoals dat ene meisje dat absoluut een tekening wou maken voor de dokter die haar had geopereerd. Super blij was ze, toen ik haar wat stiften gaf en een klerenplaat van een ‘berendokter’ … en ze wou graag ook het spel monopoly, zodat haar papa ook wat te doen had. Het meisje dat net werd opgenomen wou enkel rusten en slapen … te gespannen voor wat er allemaal gaat gebeuren. De jongen, die net aankwam, nam maar al te graag wat speelgoed mee om de spanning wat te breken. Sommige kinderen zitten er wat gestrest bij als je de kamer binnen komt, maar met een paar zotte gezichten, fleuren die al snel op. De kindjes die te klein zijn , bezoek ik meestal ook (als het toegelaten wordt), al was het maar om ook wat aandacht te geven aan de ouders en/of grootouders, die de aandacht ook wel kunnen appreciëren … maar speelgoed krijgen ze natuurlijk niet. Veel meer kan je voor die kids niet doen, maar het maakt voor hen een wereld van verschil.
Voor ik kon beginnen vandaag, moest ik na een korte en snelle briefing, eerst een MRI laten doen (voor een Schwannoom in mijn oren) Tegen dat ik terug was, had Sara reeds bijna alle kamers gedaan. Er waren weer veel baby’s en kleine peutertjes; dus weer niet veel volk voor ons klasje.
Op de gang kwam ik nog één van de twee gekke CliniClowns tegen. Blijkbaar is die andere gekke mevrouw op haar poep gevallen en dat moet 'wreed' veel pijn gedaan hebben, want los in twee hé; die poep… en dat groeit niet vanzelf aaneen natuurlijk. Nu ja veel mensen lopen rond met twee halve poepen (gevallen als kind en zo zeker?) Dus je kan daar mee leven! Tegenwoordig verkopen ze wel zo van die secondelijm, misschien is dat wel een goed zalfje? Enfin, hopelijk is weer snel te been; met één poep of met twee halve.
Dus maar één knutsel- en babbelmeisje in onze klas … een deugniet eerste klas. Sara en ik hebben in alle geval veel bijgeleerd hoe je centjes kan los krijgen van je mama en zeker van papa, als je spaarpot(ten) al propvol zitten en je er niet mag aankomen. We hebben weer hartelijk en vooral veel gelachen; want of het allemaal waar is, is nog maar de vraag. Door al dat gebabbel, is haar knutselwerkje niet afgeraakt en ze mocht vandaag nog naar huis, dus hebben we alles mooi bij elkaar geraapt en kan ze het thuis verder afwerken.
Ondanks de relatief korte tijd dat ik vandaag aanwezig was, heb ik me toch weer goed in m’n vel en nuttig gevoeld … waarvoor vooral dank aan die kleine wijsneus.
Vandaag geen pediatrie voor mij. De griep heeft mij geveld en dus lig ik maar, zoals en echte vent, zielig te wezen op de canapé. . Ha ja; ik kon die 4 Russen toch niet mee naar het hospitaal nemen… Niks aan te doen, een vrijwilliger is ook maar een mens. Hopelijk zijn de CliniClowns geweest en hebben die twee gekke mevrouwen dan toch voor wat afleiding kunnen zorgen …. Enfin volgende week weer gezond en wel op post, want ik mis die dutskes wel.
“Opgeruimd staat netjes” is eigenlijk alles wat ik over vandaag te vertellen heb. Nadat alle kinderen voorzien waren van het gevraagde speelgoed, kleurtjes of puzzels, ben ik begonnen met de kast in de klas een beetje netjes op te ruimen. Tussendoor had in dus ook meer dan tijd, om een paar kadees eens extra in de watten te leggen, waarvoor ik uiteraard beloond werd met die typische, guitige pretoogjes en brede glimlachjes. Mensen vragen me vaak of het niet emotioneel moeilijk is om met die zieke kindjes te werken… maar mijn antwoord is dan steevast, dat de apparatuur rond die kids ‘ziekenhuis’ is; wij, de vrijwilligers, zijn er voor de kinderen en de rest is bijzaak en voor de professionelen… en als beloning krijgen wij allemaal die pretoogjes en glimlachjes en, maar al te dikwijls, ook een dikke knuffel.
De meeste kinderen die naar de klas mochten komen, mochten ook naar huis, dus hadden we maar 1 meisje in de klas, dat trouwens ook naar huis zou mogen gaan. Ze heeft een drietal tekeningen mooi ingekleurd, waarna we, samen met Sarah, het spel ‘Bunny Hop’ gespeeld (zowat het populairste spel op onze pediatrie). En wees gerust, er werd weer veel gelachen. Onder tussen kregen we weer bezoek van de cliniclowns en ze hadden op de kamer van het meisje in de klas een inbreker gezien met rechtopstaand blauw (of roze) haar en roze (of blauwe) benen. Dus moest dringend de politie gebeld worden en dat liep natuurlijk weer niet van een leien dak … enfin … uiteindelijk bleek het om de knuffel van het meisje te gaan. Na enkele bezoekjes op ander kamers, kwamen die twee gekke dames op bezoek naar de kamer recht over ons klasje, waar de poetsvrouw net de vloer aan ’t dweilen was. Dus die kamervloer was kletsnat en dus konden ze niet binnen, zonder hun voeten nat te maken … dis maar hard blazen, zodat de vloer vlug zou opdrogen. Na lang en veel blazen en wat over en weer geduw en enkele liedjes, raakte vloer droog genoeg om binnen te kunnen. Je kan al denken dat het meije in de klas en die van de kamer zich bijna een breuk gelachen hebben. We hebben ons ‘Buddy Hop’ spel nog uitgespeeld en ons meisje is uiteindelijk konijnen koningin geworden.
Zeer rustige dag doorgebracht, met een stagiaire, vandaag. De enige jongen in de klas vandaag, moet plots naar de fysiotherapie en moest z’n star wars monopoly spel afbreken (‘k wist nog ineens niet dat dat bestond).
Een Perzisch sprekende mama had gelukkig per GSM een tolk, zodat we haar kindje toch iets leuk konden brengen om de dag door te komen.
Voila, meer valt er niet te vertellen vandaag…. Behalve dan, dat ik sinds vorige week een sympathieke oude man (78) ontmoet heb, die erg geïnteresseerd is in mijn dagboek. Zelf heeft hij ook 3 jaar vrijwilligerswerk gedaan op de medische beeldvorming. Vroeger was hij advocaat (dacht ik begrepen te hebben) … ik heb trouwens zo’n donker bruin vermoeden dat ik de mens nog wel meer zal zien op dinsdag, om samen te lunchen.
Alweer een erg leuke dag vandaag… rustig begonnen om met z’n allen een playmobil circus op te zetten. Toen we klaar waren en de vertoning net begonnen was, kregen we, als bij toeval en totaal onverwacht, tot groot jolijt van iedereen, cliniclowns op bezoek in het klasje … Twee wat gekke dames, met rode neus, die de grootste moete hadden om uit te zoeken welk kind er bij welke mama hoorde, want ze hadden allemaal twee benen, twee handen, twee ogen, één hoofd enz. … Enfin, toen ze er min of meer uit waren, kregen de kinderen allemaal nog echte zeepbellen cadeau, maar sprongen allemaal stuk … dus dan maar heel het klasje vol geblazen. Plots merkten de dames dat daar ook nog een meneer stond … alleen … de Patrick … met bril en zonder vriend … helemaal alleen; dus kreeg die Patrick een dubbele troostknuffel, met de raad maar snel een vriend te zoeken, zodat hij niet alleen hoefde te blijven … Patrick zei dat alle kinderen zijn vriendjes waren … en dus werd die Patrick algemeen uitgeroepen tot die meneer met de veelste vrienden van heel de wereld.
Vandaag de eerst keer op dinsdag i.p.v. donderdag … dus vanaf nu meestal de enige vrijwilliger aanwezig (behalve dan Bea af en toe). Hannelore had het zelf te druk, dus op haar kon ik vandaag niet echt rekenen; maar ik ben gelukkig nogal een plantrekker. Normaal gingen de cliniclowns langs komen, maar die heb ik gemist. Waarschijnlijk kwamen die maar in de namiddag … spijtig … Uiteindelijk slechts één kindje in de klas (1jaar en10 maanden), samen met z’n mama. Tijdens het spelen met die jonge knaap, werd er behoorlijk wat gelachen en rommel gemaakt (of wat had je gedacht) en ook gebabbeld met de mama over een mogelijk goede school, over pampers ook, Marokko en kinderen in ’t algemeen. De mama vond haar kind nogal druk, terwijl het – volgens mij - gewoon een enthousiast en experimenterend kind is, zoals er zoveel zijn… Het kwam er dus op neer dat het vooroordeel dat die Marokkanen veel kinderen moeten of willen kopen, meteen naar de prullenmand kan... want zij - en vele Marokkanse vrouwen - blijven voortaan bij één kind. Enfin, ik heb me vandaag weer eens ‘vrijwillig’ volledig nuttig kunnen maken voor een moeder met haar kind. Als slot kreeg ik nog een dikke knuffel van die kleine, een brede glimlach en iets dat moet betekend hebben als ‘merci meneer, da-ag’ (of zoiets ) Het blijft zalig om te doen en het is tegelijk een erg relativerende therapie voor mezelf … maar ik denk dat dat voor alle vrijwilligers zo i
Laatste keer op donderdag. Vanaf volgende week wordt het op dinsdag. Ik zal Julienne missen en Bea zo af en toe nog zien. Juf Eva heeft dan geen dienst, maar met de steun van Hannelore komt het allemaal wel in orde. Oei … bij nazicht van de agenda heb ik volgende week dinsdag een dringende en belangrijke afspraak bij de tandarts; dus ’t zal een weekje uitgesteld moeten worden … spijtig, want nu mis ik de CliniClowns
Vandaag weer leuke dag geweest. 1x konijnenkampioen geweest en vanavond (volgens kamertje2519) konijn met pruimen op ’t menu en daarna zelfs nog gewonnen met stratego; weliswaar dankzij de loslippigheid van Julienne en Bea, maar toch maar mooi gewonnen. Kamertje 2519 kon anders goed tegen zijn verlies, al is dat niet zo evident voor een 11 jarige.
Kamertje 2520 (1j) en kamertje 2526 (3j) hadden zich ondertussen , samen met hun papa en/of mama goed geamuseerd met het speelgoed uit de bakken en zo. Kamertje 2526 kwam op ’t einde mij nog zelfs bedanken: “bedankt meneer dat ik hier mocht komen spelen” … de schat … en mijn hart was alweer gebroken.
Volgens mij vliegt de tijd op pediatrie veel sneller voorbij dan elders … zou dat nu kunnen?
Drie kinderen in het klasje vandaag, want onze oudste van, kamer 2514, wou niet komen; die was liever op zichzelf. Terwijl het meisje van kamer 2506, met haar mama, in het keukentje aan ’t spelen was en de kleine uit kamer 2516 op de grond zat te spelen met alles wat hij maar te pakken kon krijgen, hebben de jongen uit kamer 2505 en ik gezelschapspellen gespeeld … om ter valst … en als ‘t enigszins kon, nog valser … Verschrikkelijk hard en vooral veel gelachen natuurlijk. Ook de Baxtermobiel had succes, om het meisje van kamer 2506 van en naar haar kamer te reiden. Dat was vooral grappig omdat, als je de stekker uittrok om de Baxter te verplaatsen, die begon te piepen … dus wij door de gang alsof we met de ziekenwagen waren … tuuuut … tuuuut … tuuuut … enfin, we vielen op.
Er gaat één en ander veranderen na het behalen van het JCI label. Concreet is het allemaal nog niet, maar als de kamerbezoekjes door de vrijwilligers wegvallen, zal ik die zeker héél hard missen … zeker omdat we niet elke keer kindjes in de klas kunnen/mogen/moeten opvangen. Bovendien; om er voor te zorgen dat er dagelijks iemand is, zullen de dag- en uurroosters aangepast dienen te worden.
Gelukkig hadden we vandaag toch vier kindjes in de klas; twee meisjes en twee jongens. Eerlijk was het wel niet, want één meisje en één jongen hadden alle twee één hand in een windel, het andere meisjes zelfs alle twee haar handen en de andere jongen had een heuse moderne Sinterklaas staf aan z’n arm hangen (die dan ook nog eens handig gebruikt werd als baxtermobiel (van de kamer naar de klas en terug) … en wij, Julienne en ik, wij hadden niets ... dan alleen maar onze creativiteit en fantasie. … Enfin, er werd in elk geval weer heel veel gelachen en we hebben ons weeral goed geamuseerd. Hopelijk waren we niet te druk of te lawaaierig.
Tot slot toch even een dikke proficiat aan juf. Eva die, op de korte tijd dat ze terug is, er al in geslaagd is om een betere, mooiere kast te versieren, gevuld met bruikbare spullen. Ze is zelfs vandaag ‘hoogst persoonlijk’ haar stoelen terug gaan halen … jaja, juf. Eva weet blijkbaar van aanpakken.
Wat ook mooi meegenomen is, is dat ik regelmatig kennis maak met (al dan niet nieuwe) vrijwilligers van ander diensten, waardoor mijn kennissenkring altijd maar groter wordt. Eigenlijk loopt mijn leven als een vrolijke trein en moet ik maar eens dringend gaan ophouden met zeuren op momenten dat het iets minder goed loopt.
Een vrijwel normale dag. Veel kleine kindjes en enkelen die gelukkig (al) naar huis mochten. Slechts één meisje (9 jaar) in de klas aanwezig en die kreeg dan ook alle aandacht ... Gelukkig maar, want zo’n enthousiast kind, maak je zelden mee … die moest ik regelmatig echt in toom houden hoor!... maar we hebben samen veel en hartelijk gelachen en de mama kon dat wel erg appreciëren.
Eén probleem, waar wij als vrijwilligers toch beter zouden moeten over ingelicht worden, is dat een kind, dat voor een darmspoeling of iets dergelijks opgenomen is en toch naar de klas mag komen, niet mag vergeten om regelmatig te gaan drinken, zodat wij dat ook in ’t oog kunnen houden ... want als ze zich amuseren, vergeten ze vaak de tijd .
Dan was er noch het 11 jarige jongetje dat morgen naar huis mag. Maar hij, nog zijn vader, spreken ook maar één woord Nederlands, Frans of Duits en hun Engels ging nier verder dan: "We fly tommorow" Met handen en voeten en wat gebrouwel, heb ik de jongen wat auto's en een speelmatje gebracht, waar jij zichtbaar toch blij mee was. Hopelijk hebben ze begrepen dat ze het niet mee naar huis mogen nemen .
Voor juf Eva was de eerste werkdag, na haar moederschapsverlof, niet zo’n leuke ervaring. Bij het behalen van het JCI certificaat door het ziekenhuis, is er veel veranderd. Veel van de zaken die onze juf, jaren verzameld heeft, blijken plots niet meer hygiënisch verantwoord te zijn. Bijna alle boeken moeten weg, knuffels, poppenkleedjes, veel puzzels en gezelschapsspellen en zo meer. Nee, blij was ze er niet mee (en wij ook niet natuurlijk), want er is juist veel vraag bij de kinderen naar die dingen. Dat wordt dus brainstormen en zoeken naar nieuw, leuk en verantwoord speelgoed.
Hopelijk kunnen we via Moeders voor moeders of een andere organisatie, toch nog veel kindjes gelukkig maken met al het afgedankte, maar echt nog wel bruikbaar speelgoed.
Nu Juf Eva de fakkel terug overneemt, wil ik Hannelore, die in de tussentijd haar klasje heeft geleid, bedanken voor het enthousiasme dat ze toonde, haar inzet en begeleiding en vooral voor het vertrouwen dat ze al die tijd in ons had.
Tot mijn grote verbazing, waren er heel wat aanwezigen voor deze vormingscursus, want Palliatieve zorg is nu niet meteen waar de meeste mensen naar uitkijken en mee geconfronteerd willen worden… dacht ik zo. Eén grote les heb ik geleerd … Het is eigenlijk allemaal zo logisch, maar je moet het beseffen en er iets mee willen/durven doen. Ook in je dagelijks leven zijn heel wat zaken nuttig en zeker van toepassing.
Op ’t einde bedacht ik me dat, wat wij doen op Pediatrie net het tegenovergestelde is van Palliatieve ...Op Palliatieve begeleiden ze zieke mensen naar het einde van hun leven; op Pediatrie begeleiden ze zieke mensjes in het begin van hun leven ... Pijn en verdriet zijn onlosmakelijk aanwezig. Zorgenden en vrijwilligers kunnen enkel, ieder op jun eigen vlak en vaardigheden, maar proberen de pijn te verzachten, door er elke dag opnieuw een fijn dag van te maken, zodat het leed even vergeten kan worden.
Alweer veel kleine kindjes op de afdeling pediatrie vandaag … en RSV blijkt de mode te zijn. Er was ook bekend volk vandaag op kamer 10/01. Gelukkig gaat alles de goede kant op en mag SD waarschijnlijk vandaag nog naar huis… Ik weet het, maar met bekenden ben je toch iets meer betrokken dan bij anderen; maar daarom is het niet minder gevoelig. Toen ik op kamer 02 kwam bij de dove ML, sliep zij nog, maar in overleg met haar papa ben ik op zoek gegaan naar een stukje speelgoed, waar zij blij mee kon zijn. Toen ze wakker was, bracht ik haar een badje met pop met bijhorend doe-als-of toilet-gerij. Ze was daar zo enthousiast om, dat ik spontaan een handdruk kreeg met een welgemeende glimlach van ‘merci meneer’. De ouders van RG hadden niet goed kunnen slapen vannacht op de zetel in de kamer … het ziekenhuis doet zijn best, maar we zijn nu eenmaal geen hotel… In elk geval toch maar doorgegeven voor de technische dienst, om het probleem eens te onderzoeken. De 4-jarige AVH ging normaal ook naar het klasje komen spelen, maar we hebben hem niet gezien. Toen ik meermaals ging kijken of hij echt geen zin had, was er niemand op de kamer (onderzoek of cafétaria met mama en/of papa kan altijd natuurlijk) … spijtig! De 8 jarige JSM lag nog steeds aan de monitor en kon dus haar bedje niet uit, maar papa was wat kleurtjes en papier komen halen, en had ondertussen een mooie kerstboom voor haar op de kamer geplaatst … lief hé !? Connie, één van de andere verantwoordelijken, had een voorbeeldje van een knutselwerkje klaar gelegd (zie foto) en dat werd dus meteen uitgeprobeerd met één van de patiëntjes haar zusje, die op bezoek was (mag eigenlijk niet, maar als ’t niet overvol is in de klas, maken we graag een uitzondering)
Voila, weer een volle, nuttige en aangename dag beleefd op pediatrie. Hopelijk mogen alle kindjes snel en gezond weer naar huis.
P.S. 13/12/2016 ga ik een vorming volgen voor de afdeling palliatieve … iets totaal anders, maar met het volle besef dat men daar zeker even nuttig kan zijn. Maar ook met het besef dat we op een leeftijd komen, dat we de vakkundige behandeling van dokters en verpleging wel eens heel hard nodig kunnen hebben en hopen op een bende moedige vrijwilligers, die ons en onze naasten kunnen bijstaan op moeilijke momenten… we zien wel wat het wordt, want pediatrie is echt wel een Godsgeschenk.
Vermits het niet alle dagen vreugde en jolijt kan zijn … enfin, zolang dat in een ziekenhuis mogelijk is natuurlijk …. Was het vandaag nog eens rustig op de dienst; t.t.z. de kamers waren vooral bezet door kinderen die naar huis mochten, of te ziek en/of te klein voor de klas… op ééntje na, maar die had er geen zin in. Dus zijn we maar weer aan ’t ontsmetten van speelgoed begonnen, nadat iedereen op de kamer voorzien was van het gevraagde speelgoed Nu moet je je eens inbeelden hoe je lego blokjes proper maakt met een doekje … onbegonnen werk! … dus die gaan de wasmachine in, samen met de prularia van de Barby poppen. Dus hebben we de houten trein maar eens onderhanden genomen. Het uitgeleende, ontsmette en terug gebrachte speelgoed en spellen staan ook weer keurig in de kasten. Voila! Meer heb ik niet te vertellen voor vandaag, behalve dan dat die kleine van kamer 03 bijna uit zijn bed sprong van plezier, toen hij de boerderij mét dieren kreeg om te spelen.
In tegenstelling tot vorige week, was ’t vandaag volle bak én kinderen in de klas… wat natuurlijk veel leuker is. De keuken van het klasje draaide op volle toeren. Nog zo’n paar keer en ik weeg binnenkort 100 kg (gelukkig is 't maar doen alsof) De politie is moeten langs komen, omdat er een paar stoute poppen waren, die in de kinderen hun neus nijpen en aan hun oren trekken. Drie keer zijn ze geweest en de poppen hebben elke keer in de hoek moeten gaan staan. Ze zullen het nooit meer doen … NA! Af en toe moesten we ook eens met de 'baxtermobiel' van het klasje naar de kamer en terug, voor een dringend plasje. Ondertussen waren er enkele kinderen aan tafel aan ’t knutselen, maar eigenlijk hadden ze meer oog en oor voor het vrolijke rumoer en fantasie op de achtergrond… leuke sfeer vandaag dus in de klas. Plots een lang telefoongesprek met de Sint … maar dat werd na een tijdje nogal hilarisch (geen commentaar ). Alles werd keurig vastgelegd door de aanwezige cameraploegen van MAMA TV en TELE MOEKE. De pret kon echt niet op vandaag. Er was er zelfs eentje die niet naar huis wou: “t is hier veel te plezant!”. Oh ja, we hadden ook nog een jarige op de afdeling en de kamer was door het personeel netjes versierd met ballonnen en een patiëntje had gisteren al een kroon gemaakt. Moe maar alweer voldaan, weer naar huis, maar eerst moest ik nog een dikke knuffel geven op kamer 17, of anders moest ik zelf ook in de hoek gaan staan.
…
)
.
.
).
