De Vlaamse overheid reikte vorig jaar 900 ervaringsbewijzen uit. Dat zijn officiële documenten die bevestigen dat iemand over de vaardigheden beschikt om een beroep uit te oefenen ZONDER dat hij daar een diploma voor heeft.
900 ervaringsbewijzen dus. Dat is alweer een stijging van het aantal werknemers zonder diploma.
Ervaringsbewijzen kenden een start in november 2006, en in totaal zijn er sindsdien 5.551 documenten uitgereikt.
Vlaams minister van Werk en Economie Philippe Muyters (N-VA) deelde de cijfers gisteren mee.
Voorbeelden van beroepen die zonder diploma kunnen uitgeoefend worden: sociaal tolk, tandartsassistent, banketbakker, mecanicien, heftruckchauffeur en arbeidsconsulent.
Opmerkelijk is dat de meeste bewijzen gingen naar mensen uit kansengroepen, zoals allochtonen, laaggeschoolden of 45-plussers.
Het concept 'ervaringsbewijs' lijkt me op een krampachtige noodgreep van de overheid om schoolonwilligen/onbekwamen toch aan het werk te krijgen. Wat gaat er schuil achter'ervaring'? En wie bepaalt de 'ervaring'? Een labiele constructie lijkt het wel.
Ervaringsbewijzen drijven de spot met reguliere opleidingen, met regulier onderwijs. Misschien hoeven allochtonen binnenkort helemáál niet meer naar school te gaan, of opleidingen te volgen? Ik voorspel dat het aantal beroepen waarvoor geen diploma vereist is, in de toekomst nog zal stijgen. En wie zullen de eerste sollicitanten zijn?... Juist.
|