Het is niet mijn bedoeling om een saaie uiteenzetting te geven over het complexe onderwerp 'dyslexie'. Dyslexie of leeszwakte. Daarover zijn er genoeg andere bronnen om aan te boren, om te weten wat dyslexie precies betekent en hoe het behandeld kan worden.
Ik wil het wél hebben over mijn ervaringen met dyslectiekertjes, over hun typische trekjes en eigenaardigheden die mogelijk hun dyslexie kunnen verklaren. Pedagogen houden niet van deze algemene gedragslijn omdat het beschuldigend klinkt ten aanzien van de leesgestoorden, en dat mag in geen geval... Van mij mag het wél...
Mijn ervaring is dat leerlingen met lees- en schrijfproblemen vaak verwaaide sloddervossen zijn, hopeloze losbollen die nonchalant en onnauwkeurig omgaan met letters, woorden en zinnen, geen gevoel voor precisie en netheid hebben, niet gemotiveerd zijn om zich in een tekst in te leven, schrift en spelling bagatelliseren, niet leergierig zijn, onverschillig en oppervlakkig te werk gaan... Vaak gebeurt het ook dat ze de letters niet scherp kunnen zien, dat de lijnen op het blad gaan dansen zodat ze niet weten waar hun pen moet belanden (woorden die niet scherp gezien worden, kunnen niet ingeprent worden als 'woordbeeld'!). Soms gaan hun problemen ook gepaard met een slordig thuismilieu waar het ontbreekt aan stiptheid, netheid en discipline. Dyslectici zijn echter geen dommeriken en in rekenen kunnen ze bollebozen zijn.
Het valt me de jongste tijd op dat wanneer iemand niet zonder fouten kan schrijven, ze zich verschuilen achter: "Ik heb dyslexie". Een vals excuus meestal, mij maken ze dat niet wijs. Dyslexie komt niet zoveel voor als mensen ons doen geloven. Slechts 5 tot 7% van de bevolking lijdt aan ware dyslexie. Ik denk dat alle overige 'dyslectiekers' willen meedoen aan het modeverschijnsel 'dyslexie'. Klinkt voornaam en verdoezelt hun eigen achteloosheid jegens spelling en precisie.
Nu zijn het precies diegenen die zich verschuilen achter 'dyslexie' die niet geïnteresseerd zijn in therapieën. Zij zeggen: "Ik heb dyslexie" en daarmee stopt het. Er bestaan een heleboel remediërende oefeningen om schrijf- en leesvaardigheid te verbeteren, maar het interesseert hen niet. Bij een jong kind lukt het wel om de stoornis te behandelen, maar pubers en volwassenen staan er meestal afwijzend tegenover. Alsof ze zich neergelegd hebben bij hun 'handicap'.
Met enige trots mag ik vermelden dat ik uit de hele wirwar van remediëringstips een aantal samengevat heb, en samen met mijn eigen vondsten alles gegoten in een hanteerbaar compact geheel van oefeningen die gegarandeerd succes opleveren wanneer de dyslecticus ontvankelijk is voor verbetering van zijn lees- en schrijfzwakte. De 'woordbeeldtraining' vind ik daarbij een belangrijk onderdeel van de oefeningen, want zonder 'woordbeeld' zouden we spellend moeten lezen en fonetisch moeten schrijven...
|