"Klef en zoet", dat zei een wijnkenner toen hij halal wijn proefde.
Het deed me denken aan een islamleraar van vroeger in het atheneum. De man trakteerde in de leraarskamer op de geboorte van zijn zevende (!) kindje. Hij deelde zoete koekjes uit en midden op tafel stond nog een volle mand te blinken. We mochten er zoveel van nemen als we zelf wilden. Maar na de tweede hap wist ik het al, deze klefferige gebakjes konden mij niet bekoren. Het zoete spul bleef plakken aan mijn gehemelte, aan m'n tong, aan m'n handen... alles plakte. Mijn hart begon sneller te kloppen en mijn cholesterol voelde ik toenemen. De vreselijke smaak deed me snakken naar een frisse pint om de ongemene zoetigheid door te spoelen. Maar de islamleraar bood alleen maar koffie en thee aan. Geen biertje, geen wijntje, ook geen halal wijn. Dat was nu toch het minste wat hij bij zijn misselijkmakende gebakjes kon schenken: halal wijn. Al was het maar om de islam te promoten...
Erger nog dan zijn pateekes vond ik het brabbeltaaltje van de islamleraar. Al zo oud geworden, al zo lang leven in een Nederlandstalig klimaat, en nog altijd niet in staat om een correcte Nederlandse zin uit te spreken! Het leek wel of hij Turkse en Nederlandse woorden dooreen haspelde, en nieuwe zinsconstructies uitvond. Communiceren met een islamleraar kost je een jaar van je leven...
|