Een dubbele nationaliteit betekent méér dan het op zak hebben van twee papiertjes die bewijzen dat je bestaat. Als mensen meer dan één bewijs van bestaan nodig hebben, hapert er iets aan hun psychische toestand, omdat het bezit van twee paspoorten ziekteverwekkend is. Het sijpelt door in het gemoed van de dubbele paspoorter. Hij gaat lijden aan grootheidswaanzin, aan overmoed, aan een opgeblazen ego en nog andere narigheden die komen kijken bij de ontdubbeling van zijn wezen.
Zijn psyche versplintert zich en de gruiselementen zijn niet meer te lijmen. Hij gaat lijden aan psychosen, neurosen en nog andere akelige afwijkingen, ongeneeslijke kwaaltjes en stoornissen die de hersenen aantasten. Zijn twee hersenhelften zijn voortdurend in gevecht om elkaar te overtroeven, en daarom komen de hersenen van dubbele paspoorters nooit meer goed.
De dubbele paspoorters hebben de dwangmatige neiging om zich als een schaap te gedragen, eendrachtig samen met zijn gestoorde soortgenoten, de andere schapen die ook twee bestaansbewijzen nodig hebben om te overleven en om zich te manifesteren.
Een dubbele nationaliteit is echt niet iets om trots op te zijn, een ontdubbelde nationaliteit is beschamend en vernederend voor de bezitter van de gespleten nationaliteit.
De media spreken van 'Belgische Turken', 'Turkse Belgen'... Niet verwonderlijk dat er af en toe ene doortrapt en de trappers verliest, Turken balanceren immers tussen twee identiteiten, tussen twee landen, tussen twee culturen, en dat maakt hen psychisch onevenwichtig. Levenslang gedoemd om naar evenwicht te zoeken dat ze nooit zullen vinden.
Dat komt ervan als je met een dubbele nationaliteit wilt bonjouren en als een opportunist wilt profiteren van de voordelen van twee landen. Toch compleet onlogisch?
Met ambivalente gevoelens gaan ze door het leven, enerzijds hun liefde voor Vlaamse centjes en Vlaamse voorzieningen, anderzijds hun liefde voor de dolgedraaide gek Erdogan in hun Turkse heimatland. Hun bipolaire stoornis belet hen om als normaal mens met één stevige identiteit door het leven te gaan. En hun gebarsten zielsleven maakt van hen psychische wrakken, vatbaar voor allerlei afwijkingen en ongeregeldheden in hun persoonlijke leven. Hun hart ligt in Turkije. Maar daar wonen ze niet. En dat brengt verscheuring in hun binnenste teweeg.
Een dubbele nationaliteit is dus ziekelijk. Het werkt in op het innerlijke leven van de dubbele paspoorters. Zij vragen zich constant af: ben ik nu Turk, of ben ik nu Belg? Het balanceren tussen beiden maakt hen vertwijfeld en onzeker, en hun persoonlijkheden brokkelen af nadat eerst hun hersenen dooreen geschud werden.
Daarom is het onvoorstelbaar en onwerkelijk dat labiele en ontwortelde Turken in ONS land kunnen stemmen over een Turkse aangelegenheid! Niet te geloven!
|