|
In den beginne schreef ik mijn eerste blogberichten. Ik was alleen op de wereld. En jaren later kwam er nóg altijd geen kat kijken naar wat ik allemaal te vertellen had op m'n blog. Mijn verzuchtingen vervlogen in het ijle. Eerlijk gezegd, ik was een saaie blogger, nu nog, maar nu kan ik 't beter verbergen.
Naarmate de jaren verstreken, inclusief botsingen met seniorennet en ontredderende confrontaties met het CGKR, ach, die vervelende dingen nam ik erbij, zij hoorden bij het op gang brengen van een meer revolutionaire schrijfstijl waarbij ik mijn belagers uit het verleden een klinkende veeg uit de pan meegaf.
Nu volgt er een ouderwets en braaf verhaaltje zoals ik het vroeger zou geschreven hebben, braaf en saai, voorzichtig rond de pot draaien en camoufleren van pijnlijke details. Daar zit de lezer toch niet echt op te wachten...
Er was eens een piepjong en eigenwijs sociaal werkstertje. An was haar naam. Zij kwam vers van de schoolbanken waar ze al haar onderbroeken versleten had.
Al vanaf de eerste dag op het PMS-centrum speelde het meiske het klaar om zich te verstrengelen in een vechtscheiding van twee mensen die elkaar ooit dolverliefd in de ogen keken aan het altaar waar ze eeuwige trouw aan elkaar beloofden. De priester had hen beiden een lap om de oren moeten geven.
Dus An begaf zich moedwillig in een 'wespennest', zij moeide zich met huishoudelijke perikelen en aanverwante echtelijke miseries. Zij voelde zich geroepen om de ambras in huishoudens op te klaren... An D.B. leed aan grootheidswaanzin. En het ergste was dat zij daarin gesteund werd door psychopaat Horbert.
Op zekere dag zette ze haar klauwen in een jongetje van het vierde leerjaar van het lyceum. Het jongetje simuleerde angst en bezorgdheid om zijn ouders die verwikkeld zaten in een vechtscheiding. Maar An doorzag het spelletje niet van het sluwe jongetje. Zij wist niet dat het jongetje om aandacht vroeg en een gesprek wilde met een PMS-medewerker. Onschuldig een beetje babbelen? Neen, een wespennest! Het kereltje was bezig met zijn ouders tegen elkaar uit te spelen, tegen elkaar op te zetten en zich te moeien met hun huwelijk.
De jongen was er alleen maar op uit om toegelaten te worden in de rechtszaal waar de scheiding besproken zou worden. En via het PMS-centrum hoopte hij zijn zin te krijgen. Jong, sluw en geraffineerd. Misschien is hijzelf wel de oorzaak van de scheiding van zijn ouders? In goedkope speelfilms kom je dat meer tegen dat ouders het slachtoffer worden van hun boosaardige kinderen...
|
