"Kinderen voelen zich gelukkiger op scholen waar holebi's welkom zijn". Dat is de conclusie van een onderzoek door sociologen Wendelien Vantieghem (VUB) en Mieke Van Houtte (UGent).
Ik struikelde en gleed uit over het woord 'gelukkiger'. Maar ik krabbelde vlug overeind om de lezer te vertellen dat het geluksgevoel van kinderen tegenwoordig overdreven centraal staat. Het accent op het welbevinden brengt kinderen in een roes van zelfgenoegzaamheid, een cocon waarin ze zich gaan wentelen in een gelukzalig geluksgevoel. Ze worden week en tam, maar zijn wél gelukkig. Intussen raakt de prestatiedrang verlamd en de behoefte om beter te presteren dan de andere zwakt af.
Gelukkige kinderen op school? De school is geen speeltuin, geen falderie en faldera, maar een plaats waar geknokt moet worden om tot prestaties te komen! Waarom zouden ze uit die gelukzalige baarmoeder komen om in de harde wereld te moeten presteren?
De onderzoeksters interviewden 4.987 leerlingen uit de eerste graad secundair onderwijs. Ook in scholen met een heteronormatief klimaat. Het is verbazingwekkend hoe ze erin slaagden om jonge leerlingen aan te zetten tot persoonlijke ontboezemingen, over een onderwerp dat makkelijk te dirigeren is, waardoor jonge leerlingen geneigd zijn om sociaal wenselijke antwoorden te geven, m.a.w. politiek correcte antwoorden. Zo zouden jongens zich bv positief uitlaten over een homojongen in de klas, terwijl ze diep in hun binnenste een afkeer hebben van dat mietje. Het ligt niet voor de hand dat 13- en 14-jarigen spontaan en eerlijk hun hart luchten over hun geluksgevoel, en nog wel tegen onbekenden. Daarom heeft het onderzoek van de 2 sociologen iets leugenachtigs, iets opdringerigs, het is een indoctrinerend onderzoek met de boodschap: "zie je wel, holebi's maken ons gelukkig!"
|