|
Ik kan me niet verzoenen met mijn mondmasker. Het klikt niet tussen ons. Toch zie ik in straten en winkels allemaal mensen die gedwee en zonder morren zo'n onding op hun snoet dragen alsof ze ermee vergroeid zijn. Zij voelen zich één met hun mondmasker. Misschien dragen ze het ook wel in bed? Of onder de douche? Of bij het vrijen of zo?
Waar is de zalige tijd vóór corona, een tijd zonder beperkingen en een zee van grenzeloze vrijheden, de tijd van aquarius, van vrije liefde, love en peace met flowerpower-allures...
Het is nu precies een jaar geleden dat skiërtjes terugkeerden uit het besmette Italië en 12 Belgen gerepatrieerd werden vanuit China. België importeert graag rommel, enge ziektes en schraal intellect; ook het coronavirus dat inmiddels tot volle bloei gekomen is.
Een jaar later lijkt het corononabeleid van de regering ontspoord, het is een versleten pop die op instorten staat, klaar voor de lappenmand. Van welk hout pijlen maken? Hoe pedalen en stuur weer in 't gareel krijgen? Hoe het stuur weer bij de horens vatten? De regering heeft zich vergaloppeerd en is nu uitzichtloos op zoek naar rails om haar beleid weer op de sporen te krijgen... Maar Het Virus is sterker. Ook sterker dan de vaccinaties. Beleidsmakers weten dat, en zo komt het dat coronamaatregelen voor altijd mogen blijven bestaan om de bevolking in bedwang te houden.
Terug naar de onbezorgde tijd vóór corona... Iedereen kon toen gaan en staan waar ie wilde, zonder coronacapsones, zonder mondkapjesgezever, dicht bijeen zonder afstand, zonder idiote regels en vermanende vingertjes.
In die zalige tijd was het over koppen lopen in winkelstraten, wriemelen in winkeltjes en cafeetjes, genieten in restaurantjes met kaarslicht en zwijmelmuziek, rondstruinen en snuffelen in piepkleine boetiekjes, flierefluiten met eindeloze bewegingsvrijheid, volop kussen en knuffelen, zonder besef van eventuele risico's.
Mondkapjes en 1,5 meters moesten toen nog uitgevonden worden. Vóór corona leefden we in een Aards Paradijs!
|
