|
Tussendoor was ik vandaag even in 't café. Voor een frisse pint. Aan den toog zat er ene te klagen over zijn ex. Hij geraakte zijn miserie maar niet kwijt en zat er volledig over zijn toeren. De cafébazin pakte van onder den toog al haar trucjes van biechtvader tevoorschijn. Een barkruk en een luisterend oor, meer was er niet nodig.
De arme man zat daar ineengedoken, 1 brok ellende en wanhoop spreidde ie tentoon. Na zijn hele leven gewerkt en gezwoegd te hebben voor het welzijn van zijn vrouwtje en kindjes, stond ie op zekere dag ineens op straat, zonder iets, helemaal niets, helemaal kaal geplukt en kaal geschoren.
Ik herkende meteen alle scheidende koppels waarmee ik vroeger te maken had. De vrouwen in een slachtofferrol - als plukkende gulzige kiekens, azend en mikkend op een torenhoge alimentatie - de mannen stilletjes en zwijgend op de achtergrond. Waarom voelen mannen zich toch altijd zo schuldig?!
De kinderen! Vrouwen verstonden de kunst om van het bezoekrecht een pestrecht te maken. Hoe is het toch mogelijk? Eens zo verliefd en elkaar eeuwige liefde en trouw zwerend aan het altaar, bedwelmd en beneveld... en even later is alle euforie foetsie!
"Vrouwen halen het beste in de man naar boven, vooral na de scheiding"... Dat ene zinnetje is de samenvatting van al mijn ervaringen met scheidende ouders. "Bezint eer ge bemint"!...
|
