|
Radicale moslims zijn de slangen. “Gematigde” moslims zijn het gras waarin ze zich verbergen.
Geplaatst door: E.J. Bron (via “X”; FREEDOM OF SPEECH) (www.ejbron.wordpress.com)
***
Leraar Robert gaf godsdienstles in een atheneum waar het wemelde van de Turken. En die Turkse moslims volgden allemaal islamles bij de islamleraar. De islamleraar, dat was die man met een kanjer van een snor en een imposante dikke ronde buik die inkromp tijdens de ramadan.
Wat hij in de klas vertelde tegen zijn moslimleerlingen kan nooit echt fraai geweest zijn, omdat die leerlingen na de les opgehitst en losgeslagen de klas buitenstormden, terwijl ze wilde Turkse kreten slaakten. Ik begrijp schooldirecties niet die nooit eens controleerden wat er zoal verteld werd tijdens de islamles, welke denkbeelden moslimleerlingen meekregen. Het was de tijd dat islamleraars carte blanche kregen.
Een dialoog met de islamman was onmogelijk, hij reeg al brabbelend onverstaanbare woorden aaneen, waarbij zijn borstelige bovenlip nauwelijks bewoog. Hoewel hij gewichtig-traag praatte, kon hij toch niet tot echte zinsconstructies komen. Die man had een serieuze taalhandicap. En toch kon ie zich handhaven in een Vlaamse school?!
Terug naar leraar Robert. Robert L. zag het aantal leerlingen in zijn klas jaar na jaar dalen. Zijn lesuren ook. Het vak 'katholieke godsdienst' kwam in de verdrukking. Er restte nog slechts een klein groepje Vlaamse leerlingen die zijn godsdienstlessen volgden. En toen kwam er een moment dat hij voor een lege klas stond, iedereen wég. Nu bestaat de school zelfs helemaal niet meer. Alles krijgen islamieten kapot...
Omdat Robert geen leerlingen meer had om godsdienstles aan te geven, werd hij benoemd tot 'leerlingbegeleider', als begeleider van het bruine volkje, als bemiddelaar, als vertrouwenspersoon, om zachtjes en tactvol spijbel- en andere gedragsproblemen aan te pakken en weg te moffelen. Vooral zachtjes en tactvol! Tijdens zijn vergaderingen, 'Spijbeloverleg' heette dat, werden telkens nieuwe spijbelaars gesignaleerd en gesprekken met hun ouders georganiseerd. Over sancties werd er nooit gesproken, want de aanpak moest fluweelzacht en voorzichtig zijn. De liefdevolle benadering van allochtonen leverde niets op. Met de idealistische moed van een naïeveling had Robert zijn taak zeer ernstig opgevat, om allochtone leerlingen op het rechte pad te houden... Hij had net zo goed een op hol geslagen kudde olifanten kunnen begeleiden.
|
