Na heel wat zoeken en vragen – we mogen de opgegeven afstand van 7 km nu rustig afronden naar 10 km... – ontdekken we het veelbelovende wandelpad in Panada. Van hieruit krijgen we een zicht op de gebieden waar nog geen maand geleden hevige bosbranden woedden.
De mensen van het toeristisch bureau hebben niet overdreven: zo goed als heel het natuurgebied “Penada Geres” is in de as gelegd.
Op ons pad kruisen we wijnboeren bij de druivenoogst. Ze beladen ons met trossen rode en witte druiven en vertellen ronduit over hun passie : wijn maken, doch alleen voor eigen gebruik. Zij vertellen ons ook dat het vuur elk jaar vrijwillig aangestoken wordt, met de bedoeling subsidies te ontvangen voor verbouwing van de eigen woonst. Omdat de bosbranden zo intens en omvangrijk zijn, kan de politie onmogelijk achterhalen wie de oorzaak is.
We picknicken en wandelen in een stukje aards paradijs.
Om 20 uur – 21 u onze tijd – zitten we nog altijd buiten in onze lichtste zomerkleren naar het zacht gesjirp van de krekels te luisteren.
In dit piepklein dorpje, midden in het Portugese natuurgebied “Penada Gerês”, is de tijd blijven stilstaan.
Het toeristisch bureau brengt ons minder goed nieuws. Het natuurpark is afgesloten voor wandelaars wegens hevige bosbranden afgelopen zomer, behalve één enkel 7 km wandelpad in Parada.
We lopen wat rond in het dorpje en vragen ons af waarvoor al die kleine huisjes op palen en rond de kerk voor dienen.
Blijkbaar zijn het gewone schuurtjes die moeten verhinderen dat wilde dieren het voedsel opeten dat erin wordt bewaard.
Aan de voet van het kasteel, in een oase van rust brengen we de nacht door.
Om 19 u Belgische tijd en 18 u Portugese tijd genieten we onder een staalblauwe hemel volop van de zon. Morgen kan alvast niet meer stuk.
We bezoeken A Coruna, de meest noordwestelijke plek van Spanje. De camperplaats die de app vermeldt, klopt niet helemaal. Parkings zijn er genoeg genoeg maar overal prijkt dat vervelende bordje “no caravans/campingcars”.
Maar we zijn het zoeken beu en installeren ons in de buurt van de Torre de Hèrcules. Stel dat de politie ons komt wegjagen, wel, dan vertrekken we toch gewoon?
Het heeft de hele nacht flink gestortregend. Maar de ochtendzon doet alsof er niets gebeurd is en lokt ons de hele dag naar buiten.
Wanneer we 's middags picknicken op een rots bij de baai is het windstil en aangenaam warm.
Op enkele zeldzame zonnekloppers na hebben we het strand voor ons alleen. Wat een contrast met onze overbevolkte Belgische kust op een zonnige zondag...
We rijden de drukke camperplaats, midden in het stadscentrum, voorbij en installeren ons – op 500 m van de plaats waar we vorig jaar verbleven – op een kleine afgelegen parking, met zicht op zee.
Na een verkwikkende wandeling genieten we nog van het onafgebroken geluid van de golven.
Wat een stralende dag vandaag. 's Middags picnicken we in Houeillès op een bank in een kleine weide.
Toen we ons in het natte voorjaar van 2012 op deze camperplaats geïnstalleerd hadden om hier te overnachten, zijn we gaan lopen voor de muggen. Nu is het hier heel aangenaam en uitnodigend.
Om 18 uur is de camperplaats boven op de berg in Ronceval volledig volzet. We zien er tegenop om nog minstens een uur te rijden tot Pamplona. Dus verblijven we in Zubiri, langs een groot plein bij de sporthal. We krijgen al vlug gezelschap van twee andere mobilhomes.
De politie komt patrouilleren en rijdt ons voorbij. Maar de camper verderop, met Franse nummerplaat, wordt grondig gecontroleerd. Toeval?.
We stoppen 's middags in Bray sur Seine. De bries is net iets te fris om buiten op een bank te picknicken.
Onderweg ontmoeten we erg veel mobilhomes. Blijkbaar is heel onze generatie op reis.
De camperplaats in Sully sur Loire lijkt wel een dorp op zich, maar we kunnen er nog bij. We hebben zelfs ruimte, denken we, want naast ons, op het piepklein grasveldje, kan geen auto meer staan. Wanneer we terugkomen van onze wandeling hebben we toch een een buur. De fietser is vlijtig zijn tent aan het opzetten.
Zoveel volk zo dicht op elkaar, en toch wordt het muisstil als de avond valt
Het is nog maar 16u30 als we in La Cheppe aankomen. Tijd genoeg om onze benen te strekken en de omgeving te verkennen. Maar dat pakt anders uit. Op de camperplaats staat een grote tent opgesteld met bijbehorend volk. Wat er nog overblijft van de camperplaats is volledig bezet met mobilhomes en auto's. Geen plaats meer voor Vroem.
We rijden verder tot Méry Sur Seine, waar we volgens de app op een mix-parking langs de rivier mogen overnachten. Klinkt goed, ware het niet dat we hier in werkelijkheid op de parkeerstrook langs de drukke verkeersweg terechtkomen.
Vóór we het dorp uitrijden willen we, enkele meter verder van de weg, “ Parking de l' église “ bekijken. Hier wordt het lawaai gedempt door de bebouwing. Daar kunnen we mee leven, en ook slapen.
Een enthousiaste haan verwelkomt ons. Hij mag ons morgenochtend wakker maken.
Almeria is een beetje te groot om in 1 keer te bezoeken, dus komen we vandaag hier terug. Oude herinneringen komen boven. 36 jaar geleden hebben we deze stad ook al eens bezocht...
's Avonds keren we terug naar ons plaatsje op de dijk in Retamar.
Komt daar nog bij dat onze resterende tijd in Spanje begint af te korten. Wat willen we nog, alvorens we de terugtocht naar België aanvatten?
We willen de zon ook eens zien. We willen wandelen in de natuur en ook genieten van de gezellige avonddrukte in de stadjes.
We gaan niet meer gokken en nemen geen risico's meer. We begeven ons naar Retamar. Hier genoten we vorig jaar van zon, zee, strandwandelingen en kuieren door de straatjes van het stadje.
We rijden uren in de regen. Ongeveer 100 km vóór onze bestemming begint het op te klaren. Spannend Retamar is licht bewolkt en er waait een zeer sterke landwind. Maar de zon slaagt erin om erbij te zijn.
Ons plaatsje bij de bank op de dijk is nog vrij. Alle vertrouwde plekjes zijn nog niet veranderd. Nieuwe oorden ontdekken is avontuurlijk. En we merken nu dat een plaats waar we graag verbleven kan voelen als "thuis komen".
Voor enkele euro’s laden we onze tassen vol verse groenten en heerlijk rijp fruit.
In Albacete proberen we met veel moeite een wegwijzer naar het warenhuis "Alcampo" te volgen. Hier zouden we onze voorraad verder kunnen inslaan, want we hebben ervaren dat de winkeltjes in de bergdorpjes weinig variatie bieden.
We komen terecht in een mastodont shoppingscentrum. Nadat we zowat alle winkels gezien hebben, vinden we de Alcampo, verscholen in een van de winkelstraatjes.
In de late namiddag bereiken we "Reserva Nacional de Muela de Cortes". Eindelijk nog eens een ongerept natuurgebied en nog mooi ook!
Het gebergte ligt echter gehuld in een dik wolkendek. We rijden er recht naartoe. Wanneer we aankomen op de camperplaats in Jalance, is het volop aan 't regenen.
We sluiten ons op in onze Vroem, hopend op betere tijden.
We kiezen voor de Sierra Martes, ten noorden van Albacete.
We maken een tussenstop in Chinchilla de Monte Argor.
Op een uithangbord lezen we dat deze gloednieuwe camperplaats gisteren feestelijk werd ingehuldigd. De zeer ruime parking biedt alle voorzieningen en kijkt uit op het dorpje, dat tegen de berghelling ligt.
Een stenen trap brengt ons naar het centrum. We zien er enkele bars, restaurantjes en een klein winkeltje.
De camperplaats moet vroeger wel een braakliggend terrein geweest zijn waar honden naar hartelust konden achterlaten wat ze niet meer nodig hadden. Dit gebeurt nog steeds, zien we. Zelfs nu al, na één dag, moeten we oppassen waar we lopen.
Wat zullen we vinden als we hier later nog eens overnachten.
Nieuwsgierig als we zijn willen we Sierra de los Filabres niet overslaan, nu we toch " in de buurt" zijn.
We nemen de N340 en rijden via Tabernas meteen het gebergte in. Op sommige plaatsen lijkt het alsof we door een industriegebied rijden. De bergen zijn letterlijk "kapot" en en worden gebruikt voor de tegelindustrie.
Dichter bij het natuurgebied zien we soms rotsen die nog met rust zijn gelaten, maar er is geen begroeiing en dat maakt het landschap schraal, eentonig en saai.
Halverwege onze bestemming besluiten we om heel de weg terug te rijden.
We overnachten op de grote parking bij het winkelcentrum in Murcia. Van hieruit zullen we onze reisplannen aanpassen.
Brrrr! 0 °; buiten; 8° binnen! Vlug de verwarming aan... De regen nodigt niet uit om te wandelen.
We rijden naar Parque Natural de Cabo de Gata, aan de oostkust. Hier belanden we eigenlijk in "Parque Natural de Cabo Tomato" (ongelooflijk veel tomaten plantages).
Na wat rondrijden en zoeken vinden we in El Playazo een mooi plaatsje waar we kunnen overnachten. We kijken uit op het strand, de zee en de bergen.
Ideaal dus, ware het niet dat we eerst kijken op een ongelooflijk grote berg huishoudafval, met bijbehorende vliegen.
En zo zorgen toeristen er zelf voor, dat straks alle parkeer-en overnachtingsplaatsen betalend zullen zijn, en dat vrije overnachtingen verboden worden.
